We mogen terug naar het aanrecht (bijsterveldt weer)

Maylise

Ik schreef qualiteit in mijn reactie. Hihi, het is op zich correct maar een wat achterhaalde schrijfwijze

Trees

Ik zeg niet dat we nu het best haalbare hebben. Ik geloof helemaal dat de inhoud van lesaanbod op de Pabo voor verbetering vatbaar is. Maar dat wil niet zeggen dat het gelijk maar naar universitair niveau moet.
Ik heb vroeger een jaar op de MEAO gezeten. Ik was niet gemotiveerd op deze school, dus ben er af gegaan. Een van de vakken was 'recht'. Ik vond dat een reuze interessant vak. De leraar die wij gelijk bij aanvang voor dit vak hadden, was tijdelijk, de eigenlijke leraar zat overspannen thuis. Je kent de tijdelijke leraar. Hij is nu burgermeester van Amsterdam. Na drie maanden was de eigenlijke leraar weer voldoende hersteld om zijn werk op te pakken. Het was voor ons eigenlijk bijzonder nadelig dat wij Van der Laan, toen nog student rechten, als leraar hadden gehad, want wat bracht die de lesstof op een prettige en begrijpelijke manier aan ons verstand. Hij had ondanks dat hij niet voor leraar had geleerd dus de vaardigheid om kennis over te dragen aan pubers van 16/17 jaar. De andere leraar bezat die vaardigheid volledig niet. Daar zit je dan met je hoge niveau... maar totaal ongeschikt om kennis over te dragen.

Anne j

Ik ben het helemaal eens met de uitspraak dat opvoeden ook op school gebeurt. Ik heb nooit anders gevonden. Op school wordt een deel van de opvoeding gedaan en thuis een ander deel. De tendens van het heden is, vind ik, dat ouders niet meer accepteren dat school een zelfstandig opvoedende rol in het leven van hun kind heeft. Wánt, ze maken zelf wel uit wat goed is voor hun kind en niet de juf/meester.

Vic

Waarom zou je met hangen en wurgen een opleiding willen doen, terwijl je in feite de intellectuele bagage niet hebt?
Het is misschien een oudewetse insteek, maar zou 'roeping' er iets mee te maken kunnen hebben?
Om toch nog even mijn dochter erbij te halen: op de basisschool had ze moeite met rekenen. Dat was eigenlijk hét struikelblok voor een hogere start op het vmbo dan basis. Haar algemene ontwikkeling was Havo-niveau (daar is ze los van school op getest). Eenmaal op het vmbo kreeg ze wiskunde en kijk... dat snapte ze wonderlijk genoeg wél. Had ze toen de gedrevenheid al gehad van later, dan had ze zich misschien meteen een niveau hoger kunnen plaatsen. Dat is niet gebeurd. Ze is het vmbo dus afgegaan op basisniveau. Vervolgens is ze naar mbo2 gegaan, geslaagd en naar mbo3, versneld overgestapt naar mbo4 en nu haalt ze de ene 9 na de andere zonder daar bijzonder veel energie in te hoeven steken. Ze gaat volgend jaar, als alles goed blijft gaan, naar de Pabo. Dit is een wens die ze al vanaf haar vijfde heeft. Dat en niets anders. Het zit in haar bloed. Ze heeft daarnaast nog de ambitie om toegepaste psychologie te gaan studeren, als ze eenmaal de Pabo heeft gedaan. Ze wil zich ook specialiseren voor speciaal onderwijs. Enzovoorts. Ik rem die geestdrift een beetje af door 'stapje voor stapje' te roepen.

Drommels

Gezag accepteren is volgens mij een goede christelijke eigenschap. Bijsterveld zal dus misschien vinden dat haar positie haar automatisch het soort gezag geeft dat we moeten accepteren.

Mauro en jossef zijn ook geen projecten....

Ik kan zo kwaad worden dat je zoiets durft te zeggen (kinderen zijn geen project) en dan achteloos jouw collega kinderen terug laten sturen naar Eritrea alsof het een pakketje is. Dat 'gezin is hoeksteen' geblaat, echt vreselijk!
Ik walg echt van het CDA (nog meer dan van VVD, PVV neem ik niet serieus). Ik woon in een CDA gebied en durf helaas niemand te vragen of ze nu nog steeds zo blij zijn met hun CDA....
En van Bijsterveldt, doe gewoon wat je moet doen. Je hoeft je niet te bemoeien met huishoudelijke toestanden. Zorg voor goed passend onderwijs, daar kon je het nog wel eens druk genoeg mee hebben.

Wanneer gaan we weer eens gewoon lesgeven?

Dat is mijn antwoord op dat altijd en eeuwig alle problemen in het huidige onderwijs terug te schuiven op de ouders. Ik voed echt niet anders op dan mijn eigen ouders (sterker: die waren veel minder streng?!), en iedereen om me heen hangt aan normen, respect, en nette manieren. Maar mijn ene ouder zat ook in het onderwijs. En geeft zelf aan dat dit toch wel heel erg veranderd is in 40 jaar. Veel meer dan de gemiddelde normale opvoeding (uitzonderingen daargelaten).
Ik vraag me regelmatig af wat er eigenlijk op die school van mijn zoon gebeurt (dit is wel VO dan), gewoon lesgeven in schoolvakken in elk geval niet heel vaak, goed les geven nog minder vaak.

Drommels

Ik ga ervan uit dat mw. Bijsterveld geen persoonlijke kennis van mij is en dus niet speciaal mij voor ogen had toen ze deze opmerking maakte.

Bovendien heb ik nergens gezegd dat je als ouder maar volgzaam naar de burgemeester, dokter en onderwijzer moet luisteren. Dat was weer een andere tijd.

Mondig zijn is prima, ik denk alleen dat je ook kunt doorslaan qua mondigheid. Geldt ook en vooral voor kinderen!

Drommels

Waarom zou ik jouw bedoelen?. Voel je aangesproken?.
"Ik kan mijn kinderen leren dat gezag te zien.". En hoe doe jij dat dan?. Beleefdheid is daar volgens mij een onderdeel van hoe te doen naar volwassen. Hoe moet een docent dan "gezag" inbrengen of afdwingen naar jouw kind?.
Het begint al op het b.o daar zitten in groep drie al (misschien al wel bij de kleuters) kinderen die nu al veel te brutaal zijn naar hun juf. Je kunt je afvragen ligt dat nu aan de juf?. Of voeden ze thuis gewoon niet op. Dan heb ik het over beleefdheid tegenover een volwassene.
"Respect is een totaal ander begrip. Dat is iets wat de leraar verdient in de omgang met zijn omgeving. Het valt niet af te dwingen."
O en en waarom zou een leraar dat respect moeten verdienen?. De klas is toch het domein van de leraar!. Dus hij is de baas!. En hoe moet een leraar volgens jouw dan respect verdienen om gewoon les te kunnen geven?.
Flauwekul dat die leraren niet klaar zouden zijn. Die kinderen moeten gewoon eens leren hun grote bek dicht te houden naar die docenten. Die grote bek geven ze waarschijnlijk thuis ook aan hun ouders die daar niets mee doen dus die kinderen denken dat het normaal is om een grote bek te kunnen geven aan iedere volwassene. Dat bedoel ik met "gaan we weer eens opvoeden".
Het gaat helemaal niet over die mondige of kritische leerlingen. Het gaat over die kinderen die in vele klassen zitten die altijd een grote bek hebben en gewoon niet luisteren.

Joyeux

En heeft jouw dochter daar dan geen last van?.
Ik overdrijf niet.

Tsjor

"Dit is echt veel te simpel en het verplaatst de verantwoordelijkheid volledig naar buiten de school"
Maar daar ligt naar mijn mening het grootste probleem. Ouders vinden dit een taak van school en dat is het niet.
"Als je zo redeneert kun je als school wachten tot sint juttemis,"
Ja hallo het is toch niet de taak van school om de kinderen te leren om respect te hebben voor hun juf,om maar eens te beginnen bij de basisschool!. Dat moet je als ouder de kinderen toch leren!. Het gaat niet alleen maar om stil te zijn,het gaat ook om luisteren naar je juf.

Ondermijnen opvoeding

Wat ik de afgelopen 3 jaar gezien heb op de school van mijn zoon is alleen maar een ondermijning van onze nette, respectvolle opvoeding. En niet het omgekeerde. Paar voorbeelden:
Leraar vloekt in de klas (mag kind van ons niet)
Leraar laat brugklassers naar geweldvolle 16+ film kijken (mag kind van ons niet)
Leraar komt standaard te laat (mag kind van ons niet)
Leraar laat zich bij voornaam noemen en tutoyeren (mag kind van ons niet bij volwassenen)
Leraar maakt denigrerende seksistisch getinte opmerkingen over meisjes (mag kind van ons niet)
Leraar houdt zich niet aan belofte of afspraak (staan wij op bij kind)
etcetc. (NB dit is niet steeds een en dezelfde leraar dus, maar steeds weer anderen. Het gaat om een havo/vwo)

Ik kan nog lang doorgaan hoor. Maar de respectvolle opvoeding komt in elk geval niet van school. En als ze dan nog eens gewoon zouden lesgeven ipv vergaderen.

Geen afstandsbediening

'Ja hallo het is toch niet de taak van school om de kinderen te leren om respect te hebben voor hun juf...
Wel dus. Je onderschat wat ouders daar al in doen en je neemt aan dat scholen hier totaal geen invloed op hebben. Onvoorstelbaar.
Kinderen kunnen prima leven in twee totaal verschillende werkelijkheden. Dat kan zelfs zo ver gaan, dat ze het ene voedsel thuis niet lusten en bij oma wel.
School kan de eigen werkelijkheid en wat daarin nodig is zelf neerzetten: zo gaat het hier bij ons, zo doen wij dat. Dan moet je inderdaad al op de basisschool beginnen.
Ik geef zelf altijd het voorbeeld van mijn kleuterschool: in de klas met de handen over elkaar, vinger op de mond, leren om twee minuten stil te zijn. Dat hoef je als ouders niet te doen, maar als school is het wel belangrijk, dat kinderen leren dat ze neit voortdurend moeten praten als ze met een grote groep in een kleine ruimte zitten. Als school moet je die 'code' neerzetten.
Een ander voorbeeld wat mij altijd verbaast enw at volgens mij destructief werkt: niet emer nakijken met een rode pen, want daar schrikken de kinderen zo van, maar met een groene pen. En geen cijfers geven, maar -v-tjes. En als er al een beoordeling is, dan is die zo ondoorzichtig dat je twee lexica moet uitklappen om te snappen wat er staat. Allemaal om de kinderziel te beschermen tegen enige vorm van kritiek. Je mag het zo doen van mij, als je je als school daarbij prettig voelt. Maar wees dan niet verbaasd als kinderen later absoluut geen kritiek meer verdragen, als ze denken dat ze alles kunnen, als ze helemaal geen inzicht hebben in hun eigen capaciteiten en als ouders verontwaardigd op de school komen als er een onvoldoende dreigt.
Op het voortgezet onderwijs kun je nog een forse poging doen om dat te herstellen, maar dan moet je echt heel erg fors ingrijpen en de kinderen (en ouders) leren dat het op het voortgezet onderwijs echt anders gaat dan op de basisschool.
Als je al een begin wil krijgen van een oplossing, dan denk ik dat op enkele belangrijk punten het inzicht totaal moet veranderen:
- ouders en school voeden samen op; Loslaten. Tenzij je accepteert dat ouders een briefje schrijven dat hun kind het huiswerk voor Nederlands niet hoeft te maken. Dat is dan echt 'samen' opvoeden. Ouders doen wat ouders doen en school doet wat school doet. School neemt eigen verantwoordelijkheid, bepaalt zelf de normen en neemt dat zelf in de hand, zonder te verwijzen naar ouders. Ouders hoeven hun kinderen niet op te voeden voor school, maar voor het leven, dat is een iets grotere taak dan waar schol voor staat. Juf is daar maar een klein onderdeeltje van.
- het kind staat centraal (in het onderwijs). Voor school is dat: het fenomeen leerling. Voor ouders is dat: mijn kind. Die twee dingen zijn ongelijke grootheden. Dat zou zowel bij ouders als bij school duidelijk moeten worden. Het kind kan dan wel centraal staan, maar dat wil niet zeggen dat jouw kind centraal staat. Op dit punt zal school een ander 'discours' moeten gaan voeren, omdat het huidige discours verkeerde verwachtingen wekt en tot irritatie leidt. Mijn voorstel is om 'we doen ons best' als leidraad te nemen. Dat 'we doen ons best' verwijst tegelijkertijd ook naar de maximale inzet die scholen zouden moeten willen leveren: echt maximale inzet om eruit te halen wat erin zit, ongeacht wat voor achtergronden het kind heeft. Maar ook naar de beperkingen: als een spcifiek kind iets bijzonders nodig heeft en school kan dat binnen het gegeven kader niet leveren, maar ouders willen dat wel, dan zouden ouders zelf moeten zoeken binnen hun eigen mogelijkheden om dat te realiseren. Eventueel kun je dat doen door een deel van het programma facultatief te maken: als het kind dan chinees wil leren, en ouders krijgen dat georganiseerd, dan is dat prima. Maar dat vraagt weer wat meer verandering.
- de drive om ouders en school meer kontakt met elkaar te laten hebben is enerzijds vanuit allerlei motieven begrijpelijk en misschien zelfs wenselijk, maar anderzijds biedt dat de opening tot intensieve bemoeienis van ouders met school, waardoor ook irritaties toenemen. elk cijfertje, strafje, opmerking van de juf wordt op een goudschaaltje gewogen en als het de toets van de kritiek van ouders niet kan doorstaan wordt er verhaal gehaald. Nog een klein voorbeeldje van een wereld van verschil: in mijn tijd ging mijn moeder één keer met mij mee naar de kleuterschool. Daarna deed ik het zelf, ik leerde het mijn zusje, mijn zusje broertje etc. Toen ik terug kwam uit het buitenland zag ik tot mijn verbazing moeder die zich in het klaslokaal nestelden en het eerste half uur van de dag daar vertoefden. En alle wissewasjes over hun kind aan de juf wilden melden. uitgebreide tien-minuten-gesprekken (met een paar ouders) voordat de les kon beginnen. Dan kweek je vanzelf een klimaat, waarin elk wissewasje besproken kan worden en ouders over elk punt verhaal kunnen gaan halen. De een zal dat met een uitgebreid zeurverhaal ind e deuropening doen, de ander op hoge poten, het fenomeen is in feite hetzelfde. De kontakten zou je dus volgens mij eerder moeten gaan beperken: kiss&ride-plekken bij school, waar één leerkracht de kinderen opvangt, geen ouders meer de klas in, tenzij voor een beperkt opgegeven kijkdag of tien-minuten-gesprek. Relevante opmerkingen op een briefje, of één vast aanspreekpunt op school, bij voorkeur zo hoog mogelijk, zodat de drempel groot is. Juf daarin ontlasten, zodat ze zich kan concentreren op de klas en het les geven.
Voortgaan op de ingeslagen wegen en zelfs het versterken daarvan is, volgens mij, een heilloze weg. Net zo goed als het neerleggen van de schuld bij de ouders. Onderzoeken hebben al heel uitvoerig aangetoond dat ouders meer tijd besteden aan hun kinderen dan ooit, dat kinderen gelukkiger zijn dan ooit etc. En toch neemt de agressie in het onderwijs serieus toe, met sprongen, en is de sfeer in de klas heel erg vaak bedroevend en beneden alle peil. Het zijn helaas geen incidenten van a-sociale ouders meer. Het is een structurele weeffout in de huidige constellatie ouders en scholen.

Tsjor

Precies chippie

ben het helemaal met je eens.

Dat idee van de bonussen bij goed presteren, vervelende gevolgen heeft dat voor de teamspirit. het is mji ook niet duidelijk waarop ze toetsen.

Docenten moeten training krijgen in van alles en nog wat (observatie en kwaliteit, volgen van de resultaten, leerdoelen duidelijk en open maken, leerlingen moeten ook mee beoordelen op punten zoals communicatie, anoniem uiteraard), beter betaald krijgen/aantrekkelijker maken van het beroep.

Beeld uit 40 jaar onderwijs

Mijn bejaarde vader kon bogen op meer dan 40 onderwijservaring, en dus de trends tamelijk goed zien. Hij zei dat kinderen zeker drukker en mondiger zijn geworden in die tijd, net als de gemiddelde burger drukker en mondiger is geworden. Kinderen zijn een afspiegeling van de maatschappij. Maar in zijn oneindige wijsheid stak hij ook zeker de hand in de eigen onderwijsboezem. Vergeleken met vroeger is volgens hem de situatie in de klas en de manier van lesgeven veel onrustiger. Kinderen zitten in groepjes ipv in rechte rijtjes, waardoor ¾ van de kinderen de leraar helemaal niet recht aankijkt. Zelf werken is in die vorm ook veel onrustiger en praatgrager. De indeling van een lesdag was vroeger duidelijk gestructureerd en eigenlijk elke dag hetzelfde: Ochtend tot de pauze rekenen, ochtend na de pauze taal, middag geschiedenis, handenarbeid of aardrijkskunde. Dat was het. Ook veel langere tijd achter elkaar dezelfde activiteit dus. Nu wisselt de activiteit bijna ieder half uur of uur, er zijn veel meer “vakken” (allerlei voorlichting e.d. die ouders juist weer prima zelf zouden kunnen) en niet-schoolse activiteiten, het dagprogramma wisselt voortdurend, evenals de leerkracht voor de klas. En dan daarbij nog het “nieuwe onderwijs” met al dat zogenaamd zelfstandig werken, waar de helft van de kinderen nog niet aan toe is of überhaupt niet geschikt voor is.
Hij had sterk het idee dat de kinderen in zijn klas juist door al deze dingen minder geconcentreerd, drukker en onrustiger waren dan vroeger. En gaf ook aan dat ook leerkrachten van alle veranderingen en vernieuwingen ieder jaar weer zelf ongecoordineerder en onzekerder zijn dan vroeger. Het is maar 1 mening natuurlijk, maar wel een heel erg “ervaringsdeskundige” mening.

En oja, wat betreft een ander stokpaardje van dit kabinet: Hij gaf ook aan dat hij als leerkracht graag 30 jaar eerder had willen weten dat er zoiets als dyslexie en adhd bestond, dat had een paar kinderen uit zijn lange herinnering achteraf gezien veel ellende en uitval kunnen besparen….Wijs he, die vader van mij.

Stenna

Ik reageer even op een puntje:
"Leraar laat zich bij voornaam noemen en tutoyeren"
Ik begrijp volledig jouw opvoeding daarin. Maar ik wil toch wel benadrukken dat het hebben van respect voor een leerkracht 'm niet zit in al dan niet tutoyeren. Mijn dochter heeft heel veel ontzag en respect voor haar juf, die ze bij de voornaam mag noemen. Het een sluit het ander niet uit.

Klopt wel, maar

Klopt helemaal hoor Fiorucci. Respect zit niet perse in u zeggen. Maar wat ik bedoel is dat scholen zo erg roepen dat ouders niet streng genoeg opvoeden en zij dat moeten opknappen. Dat is niet waar volgens mij. Wij zijn strenger dan school, en zijn daar in mijn omgeving in elk geval niet de enigen in: daar was dit slechts een voorbeeld van. In het algemeen vind ik trouwens dat leerkrachten zich niet zouden moeten laten tutoyeren, gewoon als principe. Te soft, en een beetje afstand is prima.

Eens met stenna

Tutoyeren vind ik prima, maar ik ben het ermee eens dat een beetje afstand goed is.

Op de school van mijn zoon is een juf die alle kinderen een high five geeft aan het einde van de dag. Ik vind dat vreselijk: te joviaal en vooral geen voorbereiding op welke gewenste omgangsvorm dan ook.
Bencer ooit een draadje over gestart maar toen vonden de meesten het juist leuk herinner ik me.

Liora

Tsjor en stenna

Dank voor jullie lange duidelijke postings.
Ik ben er blij mee, jullie beiden geven een ander gezichtspunt en het zet me aan het denken.

Stenna en liora

Nogmaals, het een sluit het ander niet uit. Deze juf bijvoorbeeld verwacht een keurig handje van elke kind bij binnenkomst. Zij draait een groep 8 op een manier die respect afdwingt. Streng, eerlijk, met veel humor en persoonlijke aandacht. En dat met 33 kinderen. Ik besef ook wel dat zij een parel is, waarvan er meer zouden moeten zijn in het onderwijs, en ik kan me voorstellen dat jullie ervaringen anders zijn. Maar onmogelijk is het dus niet.

Respect voor de leerkracht

Ik weet het onderwijsniveau van de leerkrachten niet en maal er ook niet om. Volgens mij vloeit respect van zowel ouders als kinderen voor een leerkracht vooral voort uit haar/zijn prestaties.

Eén leerkracht had zoveel voor mijn kind gedaan, dat ik haast dacht dat ze zo ongeveer al haar tijd aan mijn kind besteedde. Maar dat bleken de andere ouders ook te denken over hun eigen kind! De kinderen voelden het ook haarscherp aan en waren als was in haar handen. Tja, waar hem dat nou in zit..

Ook de mindere goden

Dat er buitengewoon kanppe leerkrachten zijn die van nature een bepaalde uitstraling hebben, waardoor deze hele discussie niet eens nodig zou zijn, dat zal best. Ik denk het ook. Maar het gaat ook om de mindere goden. Bovendien is het probleem niet het probleem van de individuele leerkracht, evenmin als het een probleem van de individuele ouder is.

Fiorucci over tutoyeren:
'Maar ik wil toch wel benadrukken dat het hebben van respect voor een leerkracht 'm niet zit in al dan niet tutoyeren. Mijn dochter heeft heel veel ontzag en respect voor haar juf, die ze bij de voornaam mag noemen. Het een sluit het ander niet uit.' En even later:
'Deze juf bijvoorbeeld verwacht een keurig handje van elke kind bij binnenkomst. (...)Streng, eerlijk, met veel humor en persoonlijke aandacht. En dat met 33 kinderen. Ik besef ook wel dat zij een parel is,waarvan er meer zouden moeten zijn in het onderwijs, en ik kan me voorstellen dat jullie ervaringen anders zijn. Maar onmogelijk is het dus niet.'

U zeggen is een basale vorm van het uiten van respect. Nu mag je dat best wegredeneren (respect zit niet in het -u- zeggen), maar dan moet je vervolgens wel kijken naar wat er allemaal moet gebeuren om dat respect 'te verdienen'. en dat klopt niet.
Een filosofische redenering over respect, waarbij je betoogt dat de uiting (u-zeggen) niet de kern is is wellicht aardig, maar legt een veel zwaardere claim op degene die het moet doen (alleen de pareltjes kunnen het nog). Het is veel eenvoudiger en minder belastend om de uitingsvorm te handhaven, omdat dat minstens oppervlakkig de basale respectvormen laat zien. en daarmee kun je op dag 1 al beginnen, ongeacht wat voor leerkracht er voor de klas staat.

Het klopt dat het niet onmogelijk is om respect te hebben voor iemand waartegen je -jij- zegt, het vraagt alleen van beiden een veel grote inspanning, omdat zij hetzelfde (respect) op een andere wijze moeten betonen en betrachten. Waarom zou je de eenvoudige vorm overboord gooien en de moeilijkere vorm 'eisen'.

Evanlyn: 'Volgens mij vloeit respect van zowel ouders als kinderen voor een leerkracht vooral voort uit haar/zijn prestaties.' Nou ja, vind je dat dat ook omgekeerd mag, ouders moeten eerst door hun prestaties respect verdienen? Bij aantoonbare wanprestaties kun je elk respect verliezen. Maar vooralsnog is een leraar iemand die gewoon zijn/haar werk doet en dat zo goed mogelijk moet doen.

Nogmaals: het is geen probleem van individuele leerkrachten.

Tsjor

Ik oordeel niet meer

Ik oordeel niet meer over die 'slechte ouders', die briesend aan de schoolpoort staan.
Mijzelf is het eens met zeer grote inspanning gelukt, om een leerkracht níet te gaan slaan. Dat scheelde echt niet veel. Gelukkig kon ik me omdraaien en midden uit het 'gesprek' weglopen. Nooit gedacht dat ik dat in mij had, maar er zat een moederbeest in mij, dat mijn kind wilde beschermen. Hele enge, primitieve gevoelens zijn dat.
In al haar plannetjes en uitingen in de pers, gaat mevrouw van Bijsterveldt er steevast vanuit, dat leerkrachten goed bezig zijn, weten wat ze doen, kennis en kunde hebben en geen fouten maken. Mag ik even lachen.
Mijn kind is vernederd, beledigd en ronduit onfatsoenlijk benaderd. Ikzelf ben ook door dit vrouwmens vernederd, beledigd en voor leugenaar uitgemaakt. Moet ik daar respect voor hebben? Moet ik mijn kinderen leren dat zij zulke verachtelijke mensen moeten gehoorzamen? Nee, dat vertik ik.
Gehoorzaamheid en volgzaamheid zijn niet altijd deugden.
Sinds bij mij de schellen van de ogen zijn en ik zie wat er afgeknoeid wordt in onderwijsland, júist met die kwetsbare kinderen, kijk ik er niet meer vreemd van op, als ik in de pers lees dat een vader de politie erbij haalt.
Ik proef dan tussen de regels door, de worsteling en wanhoop van een vader met een agressief zorgenkind. En dan kan ik alleen maar medelijden hebben met dat kind en die vader. Die leerkracht zat een paar uur op het politiebureau. Dat kind moet de rest van zijn leven met zichzelf worstelen.
Het is soms echt geen kwestie van 'als die ouders nu eens gingen opvoeden'. De scholen van tegenwoordig zijn net ronde gaten en zorgenkinderen vierkante blokjes, die er met geweld in worden geduwd. Dat levert opstandig gedrag en agressie op, een logisch gevolg.

Tsjor

Ik heb ook te maken gehad met het type leerkracht dat Karmijn en Gepest beschrijven. Ik vind inderdaad dat een leerkracht zijn werk in ieder geval redelijk mag doen om mijn respect te verdienen. Hij/zij heeft namelijk voor dat vak gekozen en hoort er op professionele wijze mee om te gaan, zonder dat eigen emoties of luiheid teveel in de weg staan.

En voordat je nu roept dat je voor ouderschap ook kiest: ja, het is een keuze, maar je hebt er geen opleiding voor en je bent geen opvoedingsprofessional. Bovendien respecteren diezelfde goede leerkrachten ouders wel degelijk. Dan is er dus sprake van wederzijds respect. Dat kan ook.

Tsjor

Ik begrijp je redenering, maar het gaat als vanzelf eigenlijk. Ik hoefde mijn ouders ook niet met U aan te spreken, maar heb ook niet de indruk dat het mij meer moeite kosten respect voor hen te hebben. Ik denk dat het beiden kan, als je loslaat dat alleen u en een achternaam respectvol zou zijn.

Andere kant

Ik heb me zelf ook veel te vaak moeten bemoeien met school, tot mijn eigen verbijstering. Op een gegeven moment heb ik geleerd om de norm te verlagen tot 'do no harm', dat wil zeggen dat het kind niet beschadigd moet worden. Alle andere aspiraties had ik al laten varen.

Alleen: daar komen we nu geen stap verder mee door ons nog meer te gaan bemoeien. We hebben een behoorlijk aantal jaren een dramatische terugval gehad in het onderwijs. Ik hoop en verwacht dat bepaalde eisen die nu aan het onderwijs gesteld worden (bijv. de taal- en rekentoets voor de pabo) uiteindelijk resultaat opleveren.

Zoonlief worstelt zich door de hbo-lerarenopleiding (competentiegruwel, waarbij de kenniscomponent door de opleiding zelf wordt afgezwakt, omdat de studenten het anders niet aan kunnen, verwacht de komende jaren niet teveel heil van de docenten die van deze opleidingen af komen). Loopt stage. Geeft les aan een klas VMBO-leerlingen, die straks HAVO-VWO willen gaan doen. Krijgen extra lessen om het niveau alvast wat bij te spijkeren. Leerling vraagt of de docent deze les niet kan geven. Reden: haar moeder wordt boos omdat de les door een stagiaire wordt gegeven. Gevolg: leerling doet geen fluit, maakt huiswerk niet etc.
Dit is een voorbeeldje van vandaag. Ik wil wel een dagboekje bij gaan houden met dit soort verhalen.

Je kunt het verhaal er zo bijtekenen: moeder baalt dat kind maar VMBO doet, kind kan beter volgens moeder. Oorzaak: stagiaire voor de klas, deze stagiaire verpest de toekomst van haar bloedje van een kind. Moeder kent de inhoud van de lessen niet, moeder ziet de lakse houding van deze leerling in de klas niet (niet alleen bij deze les), en dus kan het nooit aan het perfecte kind liggen dat een prachtige toekomst nu verloren gaat, maar zal het altijd liggen aan de stagiaire die les geeft. Hoe goed de stagiaire ook les geeft en hoezeer het kind een havo-niveau ook niet aan kan.

Wat betreft de zorgenkinderen: scholen worden bedolven onder de rapporten over zorgkinderen. Een beschrijving van een gemiddelde klas bestaat uit een opsomming van aantallen etiketjes, waarbij de kinderen zonder etiketje een minderheid vormen. Wat willen we daarmee. Nogmaals: het discours (van de scholen zelf!) dat de leerling centraal staat is niet hetzelfde als het discours van ouders over hun bijzondere Pietje. De scholen barsten uit hun voegen wat betreft zelf opgeroepen verwachtingen en zijn daarbij het zicht op de eigen kerntaken kwijtgeraakt.

Ik zie geen andere oplossing dan minstens tijdelijk ouders en school uit elkaar te halen. Eventueel: vaste programma op (basis)school beperken en daarnaast ouders zelf een variabel programma laten invullen.

Tsjor

Alleen u

'....als je loslaat dat alleen u en een achternaam respectvol zou zijn.' Oké, maar er is ook geen bezwaar tegen het gebruik van -u-. En dan kun je daarmee beginnen, omdat het een anders veel ingewikkeldere communicatiestroom vraagt. Een diplomatieke oplossing (beiden kan) laat onverlet dat het eenvoudiger is om terug te kunnen vallen op bepaalde conventies.

Tsjor

Joyeux

'...het ging erom of het nu erger was dan vroeger. En dat betwijfel ik, vroeger was er ook veel rottigheid in de klassen.' Ik weet niet waar je die twijfel op baseert, maar als ik leerkrachten hoor, ook ervaren leerkrachten, dan is het nu echt erger dan voorheen. En als ik naar mezelf kijk, dan heb ik me helaas veel meer met school moeten bemoeien dan mijn moeder ooit gedaan heeft.

Het zou mooi zijn als er op youtube een keer een filmpje van een klas verscheen. Gewoon tafereel: leerkracht voor de klas, wil dat de klas een proefwerk gaat maken. Hoe reageert zo'n klas dan.

Tsjor

Tsjor

Nee, er is geen bezwaar tegen u. Het wordt pas lastig als, zoals ik wel heb meegemaakt, de ene leraar hier op staat, en een kind onrespectvol vindt bij het gebruik van je en jij, en de andere leraar het geen punt vindt. Ik denk dat er duidelijkheid moet zijn binnen de school, omtrent dit soort zaken. Dezelfde duidelijke afspraak dat hier elke leraar bij het lokaal staat om handen te schudden om 8.30. Overigens leer ik mijn kinderen: Bij twijfel u zeggen.