Wat gebeurt er in het huishouden als moeder uitvalt
In een ander draadje blijkt dat er veel kinderen niet of nauwelijks op school kunnen komen als moeder uitvalt door bijv een gebroken enkel.
Op de radio werd van de week geadviseerd dat ouderen eens wat meer hulp moeten gaan vragen. Mensen willen in die kou en gladheid best helpen met boodschappen doen maar ze bieden het niet aan (bang dat men beledigd is ofzo) maar ouderen moeten dus leren om hulp te vragen.
Waar gaat dit heen in de samenleving als we niet eens weten hoe we de kinderen op school krijgen, gedoucht krijgen en eten krijgen als we eens een enkel breken.
Hoe gaat dat bij jou? Heb je zo'n goed netwerk dat je het niet eens hoeft te vragen? Hangen er op school wel eens briefjes of je Pietje of Keesje een week wil brengen of zit tegenwoordig ieder op zijn eigen eilandje zijn eigen boontjes te doppen?
Volgens mij zijn we op de verkeerde weg!
Geven en nemen
(Heb alleen de laatste berichten gelezen.) Ooit heb ik eens gelezen geef alleen als je er niks voor terug verwacht.. Als jij het leuk vindt om meisje x terug te brengen is dat toch prima. Het hoeft toch niet altijd in balans te zijn? Soms doet de een wat meer voor jou en jij wat meer voor iemand anders.
Maar wie brengt een kind van 9 nog achterop de fiets naar school? 4.5 km is prima te fietsen. Kan ze ook niet alleen fietsen? Als je een stuk zo vaak fietst is mijn ervaring dat ze dat dan ook prima alleen kunnen fietsen. Mijn oudste ging op z'n 9e ook al alleen naar de sportclub en dit is toch wel een tochtje met allerlei lastige verkeerssituaties.
J@ost
ook jij (net als anderen) gaat invullen: meisje kan toch zelf fietsen?
Daar gaat het nou net niet om: er wordt je wat gevraagd, gewoon een keertje hulp bieden. De hele draad is ontstaan omdat mensen dan een mening gaan hebben: dat je die hulp niet mag vragen omdat..., of dat je die hulp eigenlijk helemaal niet nodig hebt, omdat..., Eigenlijk gaat het erom: als je iets vraagt, doen mensen dat dan zomaar of niet? En ik zou dat gewoon doen, zonder te gaan zitten aftellen of er ooit wel eens iets teruggedaan wordt of kan worden. Blijkbaar is dat voor sommige mensen heel belangrijk, omdat ze anders vinden dat er misbruik van hen wordt gemaakt. Ik heb het zelf zo ook meegemaakt van een goede vriendin zelfs, die altijd heen en weer naar school reed en begon te stijgeren toen mijn zoon bij slecht weer een paar keer mee reed (zelf ging hij altijd op de fiets behalve toen er in een periode teveel sneeuw lag). Zij vond dat ik dan wel eens kon rijden... Dat heb ik toen maar eens een of twee keer gedaan... voor de lieve vrede. Ik reed nl. nooit, en deed ook voor haar wel eens andere dingen. Maar blijkbaar is dat rijden toch een heet hangijzer.
Volgens mij moet je gewoon onbaatzuchtig helpen, zonder iets terug te verwachten. Het maakt mij geen bal uit als ik kan helpen, ik doe het graag, als het kan, en voel me zelfs schuldig als het niet kan...
Mirreke
Dan heb je niet het eerste gedeelte van mijn posting gelezen. Daar staat toch duidelijk wat ik van geven en nemen vind. Maar jij vraagt iets van je vriendin en vind dat ze 'zeurt' omdat ze dan verwacht dat jij ook eens gaat rijden. Je kunt niet voor een ander invullen wat die moet doen omdat jij 'zoveel' voor haar doet. Ik denk niet dat mensen denken dat er 'misbruik' van hun gemaakt wordt. Maar dat het vanuit hun perspectief het geven en nemen niet in evenwicht is.
De opmerking over het fietsen staat daar los van. Ik verbaas mij erover dat iemand haar kind van 9 nog 4.5 km achterop neemt.
Nou p, on topic: ik zal je op de hoogte houden 
Sinds zaterdag als 1 vd velen pols in het gips.
Tjonge, koken, keuken blijven opruimen. En was opvouwen, gaat dat niet vanzelf dan, verbazing alom.
Man en kinderen vinden het nu al niet meer grappig, wordt vervolgd!
Mijn grens
Mijn grens ligt wat ik in eenzelfde situatie zelf nog zou kunnen regelen. In geval van Maroo zou ik inderdaad met andere kind bij de sportclub gaan wachten. (Heb ik trouwens altijd al gedaan als mijn ene kind moest sporten/zwemles oid) Dus in dat geval vind ik dat je het best zelf kunt regelen en heb je mijn hulp niet nodig. In geval van ziekte (en geen ander ouder paraat) zou ik vanuit mezelf al zeggen dat ik het zou doen. Ik vind dat hier erg zielig en dwingend wordt gedaan over een "nee" van iemand waar hulp aan wordt gevraagd. Misschien was dat ook wel het issue bij die moeder die "nee" zei?
Gr. Poezie.
J@oat
Je leest niet goed en je doet aannames, voor wat betreft de postings van Mario en due van mij.
mirjam
Poezie
Het punt is denk ik dat je iemands hulpvraag volgens je eigen normen beoordeelt. De vraag is: kun je me helpen. En het antwoord is: ik vind dat jij die hulp helemaal niet hoeft te krijgen omdat je het ook zo en zo kunt oplossen want zo zou ik het zelf ook oplossen. Maar dat is de vraag niet. Ik vraag me dan af waarom het uitmaakt waarom iemand iets nodig heeft? Ik hoef het zelf helemaal niet eens te weten.
mirjam
Enne
Die eigenwijze iPod met z'n spellingcorrecties maakt er ook een potje van...
mirjam
Mirreke
Dus als jij zegt: "spring" moet ik zeggen "hoe hoog" in plaats van waarom?
Gr. Poezie.
Nee
Als iemand mij vraagt: wil jij me helpen? Dan zeg ik: natuurlijk.
mirjam
Dat is fijn mirjam
Dat jij je dat ten allen tijde kunt permitteren qua energie en kosten. Voor mij geldt dat namelijk niet.
Gr. Poezie.
Inderdaad
En daar gaat onze samenleving aan ten gronde. Altijd eerst berekenen en afwegen, helpen maar wel onder voorwaarden. Waarom niet gewoon helpen als het kan, dus fysiek mogelijk is? Is goed voor je, niet alleen voor de ontvanger maar ook voor de gever. En de wereld wordt er ook wat prettiger van...
mirjam
Mirreke
Het is natuurlijk wel zo dat je niet moet helpen tot je erbij neervalt. Je eigen grenzen bewaken is ook belangrijk. Maar ik snap je punt denk ik wel, ik ga er ook vanuit dat iemand met een hulpvraag hier een goede reden voor heeft. Als het op gegeven moment zo zou zijn dat iemand gewoon misbruik maakt van mijn hulpvaardigheid, kun je altijd nog je grenzen stellen. Maar dat is geloof ik welgeteld een keer voorgekomen.
Omgekeerd (&@maroo)
Vind ik het heel vervelend als ik geen eerlijk verhaal krijg als ik hulp vraag. Meestal heb ik alternatieven achter de hand en vind ik het heel fijn als iemand eerlijk zegt of het schikt. Dat maakt het voor mij alleen maar makkelijker om te vragen. Mensen die altijd 'ja' zeggen en waarvan ik de indruk krijg dat ze zich ondertussen in duizend bochten moeten wurmen vraag ik eigenlijk liever niet.
Doe mij maar open en eerlijk, lekker mannelijk hahaha
En dan geheel wat anders:
Maroo: wat vervelend dat je moeder ziek is en dat het spanning oproept onderling. Ik kan me voorstellen dat je daar dubbel verdrietig om bent. En wat je schrijft over je directheid vind ik heel eerlijk en ik heb oprecht bewondering voor dat je dat zo weet te benoemen en je kwetsbaar opstelt hierin. Misschien een voordeel van diezelfde directheid? Sterkte in ieder geval.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Hmmm, blijkbaar
ben ik niet zo duidelijk.
Ik geloof juist in open en eerlijke communicatie. Maar voor mij houdt dat ook in, niet oordelen over een ander. Dus ook niet over waarom iemand hulp wil, of welke hulp of wanneer.
Blijkbaar lezen jullie ook niet zo goed 
want het is natuurlijk ook zo: kan het, dan kan het, maar kan het niet, ja dan dus niet. Maar je mag ook best wel wat moeite doen om iemand te helpen. En niet gaan monkelen omdat je iets gedaan hebt en een ander doet niets terug. Maar mijn ervaring is juist dat het meestal vanzelf in een soort evenwicht komt, en als dat niet zo is, dan maar niet.
Weet je, het kost ook zoveel energie, dat afmeten en mopperen en oordelen.
Mirreke
maar die open communicatie geldt uiteraard omgekeerd ook: iemands "nee" accepteren; wie weet heeft die persoon er een goede of geen reden voor en dat moet ook kunnen toch? Of bedoel je dat al? Nee heb je, ja kun je krijgen. Ik moet toch ook iemand mogen weigeren zonder daardoor een oordeel opgeplakt te krijgen?
Tuurlijk bedoel ik dat
Je moet ook gewoon nee kunnen zeggen. Logisch. En ook dan is het weer de kunst om als hulpvrager niet te oordelen over dat 'nee'.
Nee geen volksaard
Ja de wijze waarop Nederlanders met elkaar omgaan vertoont in het algemeen verschillen met andere culturen (zijn al leuke draadjes over geweest) maar ik zie juist veel hulpvaardigheid en openheid daarin. Maar -daar issie- er zit wel een bepaalde drempel van elkaar een beetje kennen in. En ik heb de indruk dat er verschil is tussen een buurtje of dorp waarin men elkaar een soort kent en een anoniemere buurt. Kip - ei trouwens, denk ik.
En volkomen ot: als ik iets lees in de trant van: 'maar jullie lezen niet' hoor ik altijd mijn moeders wijsheid: ja ja, iedereen is zeker gek behalve jij? Als niemand begrijpt wat je zegt of schrijft (en dat vind je vervelend) kan het ook helpen ff te checken hoe je communiceert
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
P, update: uitgevallen mama
Vandaag gips eraf en foto's maken. Ik hoop dat het eraf mag blijven, anders nog 5 weken. En het is alleen maar een pols he, dus ik ben best mobiel. Toch werd het wel even een drama.
Inmiddels hebben we een redelijk evenwicht gevonden. Maar daar was toch heel wat voor nodig.
Ik kon bijna bij relaties gaan posten vorige week. Man had een uitbarsting zoals Bodamaan beschrijft bij relaties. Hij had totaal onderschat wat er van hem werd verlangd, ondanks dat ik het met hem had besproken: "Jahaa" ; beetje koken en kinderen rondrijden meer was het niet....dacht hij.
Na 5 dagen barstte de bom. Ik had de kinderen teveel verwend (huh, was jij daar niet bij dan) en hij moest 2 dagen weg voor zijn werk, dus regel zelf maar hulp. Geweldige afkoel periode voor ons beiden.
Toen heb ik meer hulp gemobiliseerd. Buuf hielp met was, onze betaalde hulp heb ik extra gevraagd te komen.
Clubjes met de bus en met een andere ouder mee, ook een keertje overgeslagen. Mijn belangrijkste baan: huiswerk begeleiden kon ik natuurlijk gewoon wel doen.
Man terug: duidelijk van tevoren plannen wat ik van hem wilde, dat was beter:
Grote boodschappen samen met de auto. Tussendoor klene boodschappen alleen.
Op dagen alleen kant en klaar voer gegeten, op andere dagen man de hemel in geprezen dat hij zo lekker kan koken.
Kinderen zelf aan het werk met wasdroger en vaatwasser, idd ook hoog tijd. En dat man kookt hou ik er ook graag in, al is het maar 1x per week.
Kortom: ik verwen de kinderen inderdaad, maar man ook.... is nu duidelijk gebleken.
Duidelijk rij schem opgesteld voor man ivm clubjes, opa rijd mij naar mijn werk als nodig anders thuiswerken.
Nou zoiets dus, valt toch nog niet mee, hoor....
Mijn moeder
heeft jaren geleden haar elleboog gebroken. Toen mijn vader het huishouden moest overnemen, was er binnen een week een wasdroger in huis.
Tja
Mijn moeder zaliger moest worden geopereerd, ergens in de eerste helft van de jaren 70 toen ziekenhuisopnames nog 6-10 duurden. De 7 kinderen waren tussen 3 en 12 jaar oud.
Mijn vader draaide het huishouden gewoon naast het werk. ook mogelijk dus.
Dagen
toen ziekenhuisopnames nog 6-10 *dagen* duurden, dus.
Ohja
Mijn opa, inmiddels 96, deed ook gewoon huishouden en kinderen, mijn oma was vaak ziek toen de kinderen nog klein waren. Nog doet hij zoveel mogelijk zelf en woont hij nog op zichzelf.
Die 3-jarige was bij een buurvrouw onder schooltijd, en de 2 oudsten vingen de jongere 5 op. Ontbijt werd door de oudsten verzorgd. Vader werkte in het dorp en kwam thuis om de lunch te verzorgen. Hij deed het huishouden voor en na zijn werk (werkte van 7.30 tot 16.30 uur). Deed de boodschappen, de was en het strijken, kookte iedere dag een goede maaltijd en had niet veel slaap nodig 
Gezinshulp
En hier kwam een fulltime gezinshulp toen mijn moeder een operatie moest ondergaan. Dat was in 1974 ongeveer. Wat ik mij (vaag) kan herinneren was ze er de hele dag van 's ochtends vroeg tot in de avond, ook toen mijn moeder weer thuis was en moest herstellen, ze is wel een paar weken geweest dus denk ik. Ik dacht dat dat door mijn vaders werk (NS) werd betaald ofzo. Toen ze een aantal jaren later weer werd geopereerd was deze luxe regeling blijkbaar afgeschaft (was in 1980/1981 ongeveer denk ik, was ik 12), toen aten we vaak bij kennissen of kookte mijn vader en deed mijn vader het huishouden en moest ik ook best veel doen.
Cobi
Aha dan was dat de reden dat we de tweede keer geen gezinshulp kregen. En was dat dan toevallig ook nog alleen als de oudste een meisje was of sowieso?
Oudste dochter
Mijn moeder heeft haar middelbare school niet afgemaakt (mede) doordat mijn oma altijd ziek was. De oudste zus zorgde dat ze op haar 18e trouwde en het huis uit kon, dus toen was mijn moeder de pineut. Mijn opa werkte in een hotel met lange dagen op onmogelijke tijden, dus niet te combineren met een (groot) gezin.
Hier
positieve ervaring: Eind september had ik van de ene op de andere dag een hernia met enorme pijn. morfine als snoepjes, maar niks hielp, kon ook niks. Zelfs naar de wc gaan was al een hele opgave. Man heeft de boel opgepakt alsof het nooit anders is gegaan. eerste dagen vrij genomen tot hulptroepen geactiveerd waren. En nog steeds doet hij het bad en bedritueel alleen, maar ook schoonmaken ed zonder klagen. Gelukkig heb ik lieve ouders en schoonouders die meehelpen met de kinderen, maar ik was aangenaam verrast door mijn man!
Hier
3 jaar geleden meegemaakt, van de ene op de andere dag ploep in het ziekenhuis beland. Man heeft eerst zorgverlof gehad om voor de kinderen (Toen 6 en 4) te zorgen en van de schrik te bekomen. Mijn revalidatie duurde thuis nog minimaal 6 weken, man is eerst later begonnen et werken, daarna hebben ouders van schoolgenoten kinderen meegenomen van en naar school en opa heeft het een aantal keer gedaan.
het huishouden kwam grotendeels op man neer, heeft hij ook gedaan.
Pham
En hier
Laat man zijn moeder opdraven, die het huishouden overneemt
