Wat gebeurt er in het huishouden als moeder uitvalt

Maarre (gebrek aan assertiviteit)

Durven mensen wel 'nee' te zeggen als je iets vraagt??

Ik heb een buurvrouw / vriendin die regelmatig steen en been klaagt over ander buurvrouwen/vriendinnen/buren die haar altijd 'misbruiken' voor opvangen van kroost bij ziekte of andere problemen, verzorgen van dieren tijdens de vakantie, overnemen van ritjes naar de sport en noem maar op.

Tegelijkertijd hoor ik ook bij haar 'netwerk'. Ik drop ook wel eens een kind bij haar & zij bij mij. Ik gewef ook haar planten water & ze laat voor mij de parketboer in huis als die iets moet klussen terwijl ik er niet ben.

Toch bekruipt me soms een ongemakkelijk gevoel als ik haar iets vraag. Want ik weet dat ze klaarblijkelijk slecht 'nee' kan zeggen. En hoe wederkerig & in balans onze plezierige uitweisseling van support (die echt niet zo uitgebreid is hoor) ook is, stiekem vraag ik ze af of ze tegenover een ander buurvrouw net zo loopt te zuchten of steunen over iets wat ze dan eens voor mij doet, als dat ze dat tegen mij doet over de buurvrouw van een paar huizen verderop. Snappen jullie wat ik bedoel?

Ingrid (ook in praktische zin grootouderloos...die we nog hebben wonen te ver weg om praktisch in te kunnen vallen. Dus net als cobi ben ik best blij dat de kinderen nu zo groot zijn dat je veel dingen zonder externe hulptroepen kunt managen als het moet.)

Vragen, maar met iets gebogen hoofd

Mopperende buren ken ik ook. Het is alsof er twee meningen naast elkaar bestaan. De een vindt dat je alles zelf moet regelen, de ander dat je hulp moet vragen als je dat nodig hebt. Die twee komen met regelmaat voor in hetzelfde hoofd.
Gemopper komt volgens mij voort uit gevoelde vanzelfsprekendheid bij de vragende partij: je mag wel hulp vragen, maar daar moet je dan toch een beetje deemoedig bij doen.
Als je te vrolijk kijkt, of een keer te vaak door een stommiteit op hulp bent aangewezen (ach, kun je even oppassen, ik ben de melk vergeten), dan slaat de balans door naar de mopperstand.
Om de broei uit dit soort kwesties te halen heb ik een eenvoudige strategie. De volgende keer als mopperpot een dienst vraagt, zeg ik opgewekt nee (he jammer, ik had het graag gedaan maar....). De schok op het gezicht is niet te filmen, maar biedt wel meteen de mogelijkheid om in te haken: Goh, jij zegt toch ook wel gewoon nee he, als het een keer niet uitkomt. Ik zou niet willen dat je je in ingewikkelde bochten wringt, dan zoek ik wel een andere oplossing.
"Ben je gek joh, niks aan de hand. En natuurlijk zeg ik nee als het mij niet uitkomt"
Zo, verhoudingen weer genormaliseerd.
Groet,
Miriam Lavell

Tja p

Dat wij dat zo (proberen te)doen wil natuurlijk niet zeggen dat ik een dergelijke reactie geef, als anderen mij vragen een kind mee te nemen of op te halen. Wat een wonderlijke conclusie.

Tijgeroog

Ik heb het ook niet over elke keer hoor. Als er een periode was wanneer het helaas vaker nodig was, vroeg ik het ook anderen, ik heb het meer over incidenteel. Zeker brengen kost een kwartiertje hooguit, voor ons, en mijn man werkt relatief dichtbij. Dus hij reed ook weleens even op en neer om half vier en werkte iets langer door. Dan kostte het geen vakantieuren.

Ik zie duidelijk dat mensen het hier niet alleen over gebroken benen hebben. Ik vind overigens niet dat je je man 'van het werk houdt' als hij kinderen even naar school brengt hoor, zoveel ouders delen werk en zorg en nemen dat soort klusjes even van elkaar over als het zo uitkomt.
Ik bewaar de goodwill van anderen voor momenten dat we het binnen het gezin niet kunnen oplossen.

P ot

"Wonderlijk trouwens dat jij weer denkt dat ik zo negatief over jou denk! Hoe komt dat toch... "
Ach, die bal kaats ik met genoegen terug hoor. Fijn weekend nog!

Hier

Wij wonen gelukkig dicht bij school dus als er iets met mij gebeurt kunnen de kinderen wel alleen naar school. Ik breng ze nu nog omdat ik de jongste (groep 3) nog te klein vind en ik de andere niet de verantwoordelijkheid wil geven over hun kleine broertje. Maar als het niet anders kan, dan moet het maar. In moeilijke situaties heb ik altijd m'n buurvrouw. En nu help ik zelf een moeder. Zij is pas bevallen van haar tweede en de oudste loopt nu iedere ochtend en middag mee. Ze komt naar mijn huis toe (ze woont achter ons) en loopt dan met ons mee. Vader schijnt te studeren in het buitenland en is dus niet thuis. Arme vrouw doet hij dus helemaal alleen. Zij vroeg mijn hulp en dat vond ik wel heel knap. Ze spreekt steeds beter nederlands en doet erg haar best. Haar tweede kindje heeft zelfs een echte nederlandse naam. Moeders moeten elkaar helpen als het kan. Toen mijn kinderen nog zo klein waren was ik ook blij als iemand mijn kinderen een keer mee kon nemen.

Andersom

Mijn voormalig schoonmoeder riep regelmatig dat we niet moesten aarzelen om om hulp te vragen als het nodig was. En als het dan echt nodig was (ik vraag dat heus niet om een snotneus of een gezelligheidsoppas), was er altijd wel iets waarom het niet uit kwam. Of ze noemde eerst een hele riedel excuses met zuchten en steunen en zei dan dat ze toch wel kon als ik echt niets anders kon regelen.

Kinderen die vragen..

Die gedachte speelt volgens mij nu geen belangrijke rol meer in de hedendaagse opvoeding, maar was wel een vanzelfsprekendheid in de mijne. Mijn oma zegt het nog steeds wel eens tegen haar achterkleinkinderen.
Zou deze insteek (mede) nog meespelen bij de aarzeling van de moeders van nu om om hulp te vragen?
Mijn schoonouders zitten er nog steeds zo in, je krijgt iets in elk geval zeker niet als je er om vraagt of het nodig hebt. Met de onderliggende gedachte dat je een sukkel bent als je hulp nodig hebt en er maar voor moet zorgen dat je niks hoeft te vragen. Ik heb dit nu (in 20 jaar)3 keer meegemaakt en heb het als heel pijnlijk ervaren. Mijn man durft echt niemand ooit iets te vragen, heel lastig voor hem. Het maakt je wel autonoom.
Trouwens, ook mijn ex-schoonzus zei een keer tegen me na een periode van oververmoeidheid en ziekte: "Ik ben zo blij dat het wat beter met je gaat, nu kan ik je tenminste helpen"! (Niet dat ze dat deed hoor) Ook hier was de achterliggende gedachte dat je je eigen problemen helemaal zelf dient op te lossen.
Nou ja, dit speelt in onze familie, geen idee of we hierin erg bijzonder zijn; ik hoop van wel..

Ik reageer op jou niet anders dan ik op anderen zou doen. Ik heb niks tegen jou of wie dan ook. Neem alles niet zo persoonlijk. Als je je dat nou eens realiseert, kunnen we gewoon weer verder. Dankjewel.

Ik weet dat jij deze draad bent gestart, maar dan nog maak ik graag zelf uit wat ik schrijf. Ik weet dat jij het toonbeeld bent van grenzeloze subtiliteiten, maar deze gave is niet iedereen gegeven natuurlijk. Misschien kun je een cursus organiseren.

Geen auto

Bij het hebben van geen auto hangt het er wel een beetje af wat de reden daarvoor is en hoe zeer diegene het gezinsleven probeert in te plannen zonder auto.
Zoals ik al eerder schreef bied ik als de schoolbus niet rijdt spontaan aan andere ouders zonder auto aan om hun kinderen ook even te brengen of te halen. Ik verwissel er zelfs expres van auto om met mijn echtgenoot, omdat die 7 plaatsen heeft.
Als het echter ouders zou betreffen die bewust zeggen wij kiezen ervoor om geen auto te hebben voor het milieu, dan voel ik er weinig voor om mijn vervuiling met ze te delen. Ik heb geen zin om voor de consequenties op te draaien van hun idealen, dat doen ze zelf maar.
Ik werk ook voornamelijk thuis en de kinderen kunnen naar school met een schoolbusdienst. De reden dat wij toch een tweede auto hebben is voornamelijk voor mijn zelfstandigheid. Ik wil niet iedere keer moeten wachten tot man thuis komt voordat ik boodschappen kan doen of een keer spontaan naar bos of zee kan met de kinderen of ze wegbrengen en halen van partijtjes, clubjes, enz. of eens naar de dokter moet met ze, enz.
Geen auto zou betekenen dat mijn kinderen niet hun lievelingsport zouden kunnen doen, aangezien die tussen de 3 en 6 trainingen per week vraagt en gemiddeld een wedstrijd iedere 2 weken hebben en nog vaak ver weg ook. Ik vindt niet dat je zoveel op anderen kunt leunen, alleen maar omdat iemand zelf wil besparen. Dus als ik geen auto zou hebben zou dat beteken dat ze alleen een sport zouden kunnen kiezen die ook in het dorp beoefend wordt en niet zo vaak inzet van ouders vraagt.
Ander voorbeeld. Vanavond moest ik vanwege een blessure van één van mijn kinderen dringend naar een specialist om te overwegen of hij nou wel of niet zondag wedstrijden zou kunnen zwemmen zonder risico. De enige afspraak die op zulke korte termijn mogelijk was, was juist tijdens de zwemtraining van de andere kinderen. Man was niet beschikbaar omdat hij omstreeks die tijd de zaak moet afsluiten. Nou is dat geen probleem, want als ik de kinderen die zwemmen iets eerder wegbreng zijn daar meestal wel 1 of 2 ouders die er toch moeten zijn, omdat ze hun jonger kind hebben die daarvoor les heeft. Het kost ze weinig moeite om dan ook even op die van mij te letten en ze zullen er echt niks terug voor verwachten en zelfs beledigd zijn als ik dat aanbiedt.
Maar, het moet wel om een onvoorziene omstandigheid gaan. Als ik iedere zwemtraining mijn kinderen bij hen zou stallen zodat ik meer vrije tijd voor mezelf heb om boodschappen te gaan doen of what ever, dan zullen zij zich gebruikt voelen ook al zijn ze daar toch wel. Alleen maar door de vanzelfsprekenheid dat ik iedere keer op hen reken en kennelijk mijn tijd belangrijker inschat dat hun tijd.
Het is de toon, of liever gezegd houding, die de muziek maakt. Iemand die ervoor kiest om geen auto te nemen, omdat ze haar geld liever aan andere luxes uitgeeft en vervolgens haar kind op een sport doet waarbij ze ervan uitgaat dat andere ouders de consequenties van haar keus wel opknappen omdat ze er toch wel heen gaan, tja dan gaat bij mij de goodwil er ook wel af. Ik geef liever een lift aan het kind van die bijstandsmoeder, die zo dolgraag op die sport zou willen zitten, maar waarvan de moeder echt de financiele ruimte niet heeft ipv een lift aan het kind waarvan de ouders hun luxe vakantie belangrijker vinden dan de mogelijkheid om hun kind naar wedstrijden e.d. te begeleiden. Ik zou ook wel een luxere vakantie willen alleen niet ten koste van de vrijheid van sportkeus van mijn kinderen of menen dat beide wel kan, want andere ouders nemen de kosten en onderhoud van een auto wel op zich zodat jij dat niet hoeft te doen.
Je mag om hulp vragen als je ervoor kiest om geen auto te hebben, je mag er alleen niet verwachten dat anderen constant de lastige consequenties van je eigen keuze voor je gaan oplossen. Dat is niet meer om hulp vragen, maar verantwoording afschuiven en op een gegeven moment voelen mensen zich dan een beetje gebruikt.
Eén ding is als een moeder een tijdelijk cursus heeft wat op een ander moment wellicht lastig is en je EEN AANTAL KEER het kind meeneemt. Vooral ook als de houding van de moeder is dat ze als het niet gaat het wel verschuift. Het is heel iets anders als een moeder haar kind op zwemles doet terwijl ze van te voren weet dat ze nooit kan en er vanuit gaat dat andere ouders dat ALTIJD wel voor haar gaan opknappen zonder dat ze zelf naar een oplossing zoekt.
Ander voorbeeld. Een alleenstaande vriendin van me wilde nadat haar hond was overleden weer zo'n wat oudere hond uit het asiel halen, die normaal gesproken zo goed als kansloos is om een baas te vinden. Ze heeft me alleen wel gevraagd voor dat ze dat deed of ik eventueel bereid was om in de vakanties daarop te passen en hem uit te laten. Prima, geen enkel probleem we hoeven alleen maar even te overleggen dat ze haar vakanties niet tegelijk met de mijn plant. Als ze er echter voor gekozen had om zonder iets te vragen die hond te nemen en vervolgens mij voor het blok zou zetten met een jammer-verhaal dat ik er toch wel op zou kunnen passen, omdat we toch bijna nooit op vakantie gaan en het beest wegens zijn geschiedenis in een pension slecht zou gedijen, dan zou die vanzelfsprekenheid waarmee ze beslag op me legt onze vriendschap vrij snel doen bekoelen. Dat is geen hulp vragen meer, maar hulp eisen.
Groeten Primavera

Soorten hulp

Er zijn voor mij twee soorten van mensen helpen. De eerste soort is als ik iets doe wat mij eigenlijk geen enkele extra moeite kost, vriendje meenemen naar de sportclub, even na school op een kind letten als ik toch al thuis ben, buurkind 's ochtends naar school brengen... Dat zijn dingen die ik toch al doe. Ik ben daar altijd toe bereid en heb er ook geen enkele moeite mee als degene die dat vraagt dit doet om eigenlijk helemaal niet zulke belangrijke redenen.

Dan heb je het soort hulp waar je zelf veel extra voor moet doen (uur omrijden, extra was draaien, eindeloos heen en weer rijden naar ziekenhuizen) en daar zit natuurlijk iets minder rek in omdat beschikbare tijd eindig is. Dat doe je dus alleen als mensen het echt nodig hebben (ziekte, sterfgevallen, scheiding, onvoorziene omstandigheden) en dat kan dan best voor lange tijd zijn maar dat is dus gewoon als het nodig is.

Als de buurvrouw geen auto heeft vanwege milieu zorgen dan heb ik er geen enkel bezwaar tegen om haar kind mee te nemen als ik toch al die richting uit moet. Als ik er echter een uur voor om zou moeten rijden wordt het een ander verhaal. Dan is de reden waarom toch wat belangrijker.

zelfde als de buurvrouw naar de schoonheidsspecialiste wil. Natuurlijk geen probleem om even op het kind te letten als ik toch thuis ben. Maar als ik zelf mijn hele schema anders moet inrichten dan zou ik dat weer niet daarvoor doen. Als buurvrouw echter naar het ziekenhuis moet dan is het weer een heel ander verhaal.

Zolang het in mijn tijdsschema meegaat ben ik heel soepel en dan maakt me de reden echt niet zoveel uit. Als ik drastisch alles moet omgooien dan is het weer een ander verhaal en dat doe ik alleen als het noodzakelijk is.

Ook al net als maylise

Ook hier: als ik toch altijd al naar school rij of naar sport of weet ik wat, dan maakt het mij echt niet uit om n kind xtra mee te nemen. Of die moeder nou gewoon wil uitslapen, een cursus heeft of n gebroken been. Geen punt. Ik ga echt niet zitten oordelen of ik iets belangrijk genoeg ervoor vind.
Omrijden, of speciaal ergens heen omdat iemand hulp nodig heeft? Natuurlijk doe je dat. Ik zou ook zo iemand meenemen naar zwemles, ook als die andere ouders nooit kunnen. Ook als ze geen auto hebben, of nooit zin. Wel ff van tevoren overleggen, maar geen punt. Ik pas dan niet perse mijn schema er op aan, dus stel dat ik na zwemmen bv standaard boodschappen zou doen, dan gaat t extra kind gewoon mee.
Maar dat je dan gaat zitten oordelen of de reden waarom iemand hulp vraagt wel belangrijk genoeg is... Nou, nee.

mirjam

Mirreke

Ja, dat ben ik wel met je eens. Wat wij onbenullig vinden, kan voor een ander heel belangrijk zijn natuurlijk.

't zou mij amper uitmaken

Waarom iemand mijn hulp vraagt. Ik doe het gewoon, ook als ik ervoor moet omrijden. Meestal vraag ik de reden niet eens....Want wat in mijn ogen 'onzin' kan lijken, kan voor een ander wel enorm belangrijk zijn.
Het is alleen anders als ik het gevoel ga krijgen 'gebruikt' te worden. Dan gaat het fout..en is mijn hulp 'eindig'....Dat hebben we met exburen gehad (vorige huis). Die nogal graag hun dochter bij ons parkeerden enzo. Ook niet zo'n punt wat ze ook doen...het was/is een leuk kind die dochter dan. Maar toen ik ooit vroeg of ze mijn dochter mee kon nemen naar kleuterschool omdat ik moest werken, weigerde ze dat. Zij was 'tegen' werkende moeders. Moeders horen 'thuis' te zijn. En áls ze dan zo nodig moeten werken, moeten ze maar een betaalde oppas nemen. Dat wij als tegenprestatie tientalle keren op hun dochter pastten en die naar kleuterschool brachten en zelfs meenamen op visiste als het moest was in haar ogen geen 'wederdienst'...want zij was thuis en deed andere dingen, (boodschappen, ramen lappen,'s avonds naar het cafe, met man uit) en dát mogen 'moeders' wel zonder betaalde oppas, dan mag de buurvrouw best oppassen. Het was ook dat ik onverwachts moest werken anders hád ik ook een betaalde oppas gehad, maar er was een collega ziek en ik dacht het wel te kunnen regelen met die buurvrouw.
Dat was het einde van het 'oppassen' op buurmeisje. Buurmeisje kwam nog wel bij ons en speelde veel met oudste, maar wel wanneer het óns uitkwam en zeker niet als haar moeder 'uit' was of naar 't cafe en buurmeisje dus in bed lag. Deze buurvrouw was zo boos erom dat ze geprobeerd heeft om haar dochter als 'straf' voor ons weg te houden bij ons en dochter. Dat is helaas jammerlijk mislukt, want zodra buurmeisje kans zag, zat ze weer bij ons.
Buurvrouw heeft mijn reactie volgens mij ook nooit gesnapt. Voor haar was het toch zó duidelijk, dat ík dat niet snapte...Wel baalde ze er behoorlijk van. Veel meer dan wij
Overigens ben ik dan zelfs nog wel bereid om als die buurvrouw d'r been zou breken alsnog weer op te passen en het zelfs aan te bieden. Maar dan wel alleen wat écht nodig is.
groeten albana

Bizar...

Zo'n buurvrouw.

mirjam

Izar

Onvoorstelbaar die wederdienst! Wat een naar mens!

Wat klets je nou maroo

Jullie hebben toch gewoon een auto? (Al is het er "maar" 1) Zelf heb ik er ook "maar" 1, en neem iemand mee omdat ik dat zelf wil. Als ik daar geen zin in heb, is dat mijn goed recht, en zou ik daar niet op aangesproken moeten worden.

Gr. Poezie.

Gebruikt voelen

Het is wat lastig om het op schrift uit te drukken, maar waar het om hulp geven om gaat is dat je je niet gebruikt voelt. Als het een noodgeval is, dan is dat makkelijk. Niemand voelt zich ooit gebruikt als iemand in nood een beroep doet.
Ik heb een beetje proberen te omschrijven wat de redenen zijn dat iemand zich bij de ene niet noodzakelijke hulpvraag niet gebruikt voelt en bij de andere wel. Ten eerste de toon/houding waarop het gevraagt wordt en de vrijblijvenheid ervan. Op het moment dat het niet om een noodgeval gaat, maar de vraagsteller brengt het met een houding dat je eigenlijk verplicht bent om ja te zeggen, krijg je er wel minder zin in. Het moet wel een vraag blijven en geen eis worden.
Hetzelfde mechanisme als de vraagsteller al helemaal bedacht heeft waarom jij dat wel zal moeten doen en eigenlijk niet mag weigeren op straffe van als berekenend, egoistisch persoon te worden weggezet waarvan de vraageiser 'triest' wordt. Ik heb een gloeiende hekel aan verplichte vrijwilligheid door iemand psychisch voor het blok te zetten of dat nou schoolklusjes betreft, goede doelen of gunsten voor andere ouders betreft. De redenering waarin iemand anders voor mij meent uit te moeten maken dat het mij toch niet zoveel of toch niks kost en dat ik het wel 'moet' doen, omdat ik anders een 'slecht' persoon ben die deze wereld een triest maakt, heeft geen vat op me. Sterker nog, ik voel het als een poging tot emotionele chantage en het enige zinnige bij chantage is er recht tegenin gaan anders komt er geen eind aan. Spontaan doe ik vanalles, maar ik laat me niet dwingen.
Ook speelt de reden van hulpvraag denk ik wel degelijk bij iedereen mee. Niet voor een enkele keer, maar wel als er altijd een beroep op je gedaan wordt. Er is geen probleem om af en toe of zelfs geregeld in te springen met carpoolen voor een gezin wat bijv. doordat ze één auto hebben, die om het weekend vanwege diensten door een werkende partner in gebruik is. Alhoewel het wel handig zijn als dat gezin zichzelf ook eens af en toe anders zou organiseren en bijv. de man laat carpoolen naar zijn werk, zodat vrouw ook eens met de auto de kinderen naar een wedstrijd kan brengen om een weekend dat anderen moeilijk zitten.
Iemand die je eerst uitmaakt voor milieuvervuiler en zizhzelf op de borst klopt dat ze het zonder auto kunnen en vervolgens meent dat hun kinderen wel altijd met jou mee kunnen rijden omdat jouw kinderen op hetzelfde clubje zitten, daar heb ik gewoon geen zin in.
En verder is het ook zo dat ook al verwacht je aanvankelijk echt niets voor een gunst, dat je zin erin wel over gaat op het moment dat je toevallig een gunst van de ander nodig hebt en die gewijgerd wordt. Om een voorbeeld te noemen. Van een ouder die met haal-en brengtijden omhoog zat, bracht en haalde ik altijd haar ene kind op ook al reed ik daar een blokje voor om. Geen probleem, dat deed ik graag. Toen er op een gegeven moment een zwemwedstrijd was, waar zij met haar kind heen ging en ik door ziek kind en man in het buitenland moeilijk zat, heb ik haar gevraagd of mijn kind met haar mee kon rijden. Tuurlijk kon dat. Ik zou er een vervelende smaak aan hebben over gehouden als na alles wat ik voor haar gedaan had, zij mij niet deze ene gunst had willen bewijzen.
In die zin is hulp vragen nooit helemaal vrijblijvend. Er wordt toch min of meer verwacht dat mocht die ander in de toekomst hulp nodig hebben en ben jij redelijkerwijze in staat om die dan te bieden zonder dat je dat al teveel kost, dat er een beroep op je gedaan wordt.
Werkelijk het is lastig om precies op te schrijven wat nou maakt dat ik me in bepaalde gevallen gebruikt zou voelen en in andere die er ogenschijnlijk op lijken juist niet. De manier waarop het gevraagd wordt, de vrijblijvenheid ervan en de wil om mocht het ooit nodig zijn zelf iets terug te doen wat de ander vraagt ipv voor jezelf al beslissen wat je terugdoet en waar de ander zich maar tevreden mee moet stellen, doet veel.
Natuurlijk zijn er ook zeer egoistische mensen op deze wereld, maar als iemand iedere keer bij haar hele omgeving moeite heeft om gevraagde hulp te krijgen dan kun je je ook vragen of er misschien wat mis is met de manier waarop je die hulp vraagt ipv te concluderen dat het met de wereld zo slecht gaat.
Groeten Primavera

Maroo (ot)

Misschien bedoel je het niet zo maar je komt op mij over alsof het niet vrij (lees: ook als je man niet thuis is) tot je beschikking hebben van een auto nogal een 'dingetje' voor je is. je hangt er m.i. erg veel aan op. Alsof je er zelf vooral moeite mee hebt ....

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ely

Nou, het probleem is dat anderen het vaak nogal 'een dingetje' vinden....

'een dingetje'

Dat het niet hebben van een auto een 'dingetje' is, zo heb ik het nog nooit ervaren....Bij jongste zit op acrobatiek een meisje waarvan de moeder alleenstaand is en een uitkering heeft. Ook heeft ze naast het meisje nog 2 jongere kinderen en 1 ervan is behoorlijk gehandicapt. Dat meisje zit al jaren op die acrobatiek en naar wedstrijden rijd ze áltijd mee met anderen. Dan 's met de een, dan 's met de ander. Je bent een team en hebt dus elkaar nódig. Zo simpel is het. Ik heb nog nooit ook maar 1 opmerking gehoord over het meerijden van het meisje. Haar moeder heeft geen auto, dus het kan niet. Ook kan de moeder niet helpen bij weet ik wat, want ze heeft die andere kinderen die niet alleen kunnen blijven. Ik heb in al die jaren die moeder misschien 2 keer gezien. Het meisje werd toen ze jonger was gebracht door haar oma, die duidelijk niet meer in staat is tot autorijden (loopt met rollator, rijd in scootmobiel) en vlakbij de gymzaal woont. Nu komt het meisje zelf.
Ik denk dat het héél anders zou worden beleefd als de moeder geld zat had, een man in huis die de zorg voor de kinderen zo zou kunnen overnemen en bewust geen auto zou willen omdat dat het milieu zou vervuilen en dat ook nog zou 'uitdragen' in het openbaar (wat niet weet, wat niet deert). Dan denk ik dat menig ouder zou 'tegensputteren' bij het vervoer van het meisje.
Ik weet dat er een vergelijkbaar geval is bij de oudere kinderen, dochter van een collega van mij turnt daar ook en zij heeft geen auto, wel een rijbewijs, maar is na een ongeluk doodsbang om auto te rijden. Is ook geen probleem...Ook dat meisje gaat altijd zonder problemen mee.
Zolang mensen maar 'begrip' kunnen opbrengen over waarom jij niets terug kan doen (dus ook wat betreft geen auto hebben, niet kunnen rijden) is het prima. Zodra dat 'begrip' er niet is...voelen ze zich gebruikt. Daarom ook denk ik dat je rustig hulp kunt vragen als je met een gebroken been thuis zit. Daarvoor heeft iedereen écht wel begrip.
groeten albana

Nogmaals maroo

Wat klets je nou?! Jullie hebben toch gewoon een auto? Waarom moet je dan zo nodig met een ander meerijden? Je kunt toch gewoon jullie eigen auto gebruiken! En nogmaals: ik bepaal zelf wel of ik iemand(s kind) mee wil nemen. En nogmaals: ik heb ook één (1) auto. Ik zie niet in waarom ik jou en/of je kind mee zou moeten nemen.

Gr. Poezie.

Maroo

Ik ben het met je eens hoor. Mijn dochter heeft een goede vriendin, en ik help haar moeder weleens uit de brand en zij mij ook. En ja, dat betekent ook zaken als een kind hier laten meelunchen omdat haar moeder even weg moet. Of mijn dochter eet daar als ik even net wat meer tijd nodig heb omdat ik even naar een winkel in Den Haag moet ofzo. Ik bied mijn hulp ook gerust ongevraagd aan, en zij ook.

Welnee maroo

Je haalt uit de postings wat je wilt lezen. Er is hier helemaal niet geschreven dat iedereen achter de moeder staat die jou een lift weigerde. Er wordt juist verschil gemaakt tussen een enkele keer een lift geven omdat je die keer toevallig moeilijk zit of altijd een lift 'moeten' geven omdat het gezin de consequenties van keuzes die ze gemaakt hebben afschuiven op andere ouders.
Om nou, omdat jou 1 keer door één iemand een lift is gewijgerd vanwege een voor jou ongeldige reden, nooit meer iets te 'durven' vragen en jammeren dat het zo slecht met de wereld gaat lijkt me nou ook wat overdreven.
Ik weet niet of jouw kinderen nou op zo'n rotclub zitten met allemaal egoistische ouders, die er kennelijk door aangetrokken worden, of dat wellicht je houding waarop je iets vraagt meespeelt. Ik kan alleen concluderen uit je berichtjes dat jouw manier van schrijven over dit onderwerp ook niet 'gezellig' is. Je hebt een beetje een dwingend-klagende toon: je MOET hulp krijgen en anders veroordeel je iedereen die dat niet volmondig beaamt dat ze niet zo 'goed en ruimhartig' zijn als jij. Een beetje het jij-moet-het-goede-doel-wat-ik-belangrijk-vind-ook-belangrijk-vinden want anders ben je een inferieure egoïst die deze wereld tot zo'n sombere plek maakt.
Gut, er zullen toch wel meer kinderen op de sport zitten waar je kinderen naar toe gaan. Ipv zielig zitten te jammeren dat je altijd op de fiets gaat zou je ook kunnen kijken of er iets af te spreken valt met een andere ouder die dan op bepaalde dagen brengt, terwijl jullie op die dagen halen of een andere combinatie.

De milieufreak herself

Wij zijn dus wel milieufreaks en hebben geen auto nodig voor ons werk en we wonen in de stad. Door weer en wind gaan wij met de fiets of het ov. Onze kinderen zitten nu niet op sporten waarbij veel gereden moet worden. Daar hebben ze wel op gezeten, toen hadden we ook nog een auto. Maar wat een gedoe zeg, dat gerij naar die wedstrijden. Niet alleen wat betreft rijden, maar ook al die uren die je kwijt bent. Maar dan zijn er dus ook nog de uitstapjes op school waarbij gereden moet worden. Het lijkt wel steeds erger te worden met dat getaxi. Bij school ben ben ik een van de weinige ouders die op de fiets komt. Het scheelt ons honderden euro's per maand en je blijft er fit bij.
Ik merk overigens niet dat andere moeders er een probleem mee hebben. Je helpt waar je kunt, en niet voor alle hulp is een auto nodig.

Maroo

Ik snap het niet helemaal. Je schrijft dat je man geen fiets achter in de auto mee wil nemen. Maar hoe doen jullie dat nu dan? Gaat je dochter bij jou achterop de fiets?
Wat betreft de carpool-constructie, dat is toch heel simpel? Als jouw dochter met de moeder in de buurt mee rijdt op de heen weg kan je man de kinderen na afloop van de les mee terug nemen. Dan hoeft er niet gefietst te worden, is er geen gedoe met fietsen die mee terug naar huis moeten en kunnen jullie de reguliere situatie mooi samen rijden.
Kleine opmerking: je wilt graag dat die moeder zich flexibel opstelt, maar dat moet natuurlijk ook van 2 kanten komen. Bijvoorbeeld doordat je man het niet erg vindt om een enkele keer een fiets in de auto mee te nemen.
(en ik zou het geen probleem vinden om je dochter mee te nemen.)

Maroo

Er zit iets in de manier waarop je de dingen schrijft ...
'Toch zou ik haar kind gewoon meenemen als zij omhoog zit, dat is toch sneu voor het kind anders?
Maarja ik zit blijkbaar heel anders in elkaar wat dat betreft, maar daar heb ik al vaker gedoe mee gehad, maar dat is een ander verhaal.'
Ligt dat nou aan mij of bedoel je te zeggen dat jij beter bent, met dat heel anders in elkaar zitten.
Ik snap er weinig van: een andere moeder heeft 1x je dochter niet meegenomen - we weten niet waarom niet, wellicht met een hele goede reden.
Daarnaast lees je iets in deze draad wat ik helemaal niet lees: nl dat anderen kinderen van andere ouders niet willen meenemen. Ik lees dat helemaal niet en herken het ook niet. Ik denk wel dat veel mensen moeite hebben met de eeuwige hulpvragers die nooit dan ook maar proberen iets terug te doen en/of geen andere reden dan gemakzucht hebben.
Niet dat ik suggereer dat jij tot de laatste categorie behoort.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.