Wat gebeurt er in het huishouden als moeder uitvalt

Persoonlijk

Ik ben misschien apart geval, want woon hier in engeland pas 2 jaar, maar ik kan altijd wel iets regelen als ik niet kan. En andersom heb ik gisteren een jongetje meegenomen omdat zijn ouders bij zijn zusje in het ziekenhuis waren voor een operatie.

Maar als ik hulp nodig heb moet ik het wel vragen. En als het even niet hoeft, probeer ik het toch zelf te rooien.

Verkeerde weg?

Mijn kinderen zijn wel eens niet naar school geweest omdat ik ziek was, of de auto stuk was, of ik met twee gekneusde enkels op de bank lag.
Met kunst en vliegwerk viel er wel te redderen in mijn netwerk, maar dat blijft kunst en vliegwerk. Zo nam manlief het natuurlijk als vanzelfsprekend over, maar als je midden in de nacht hondsberoerd wordt en ega heeft een afspraak de volgende morgen 8 uur ergens 40 km verderop, dan wordt het toch lastig.
Nu in mijn kinderrijke straatje, zal ik een van de eersten zijn die gevraagd wordt de kinderen naar school te brengen als er iemand ziek, zwak of misselijk wordt.
Overigens zijn dit soort kwesties tot nog toe steeds tussen de vaders en moeders opgelost.
"Hangen er op school wel eens briefjes of je Pietje of Keesje een week wil brengen of zit tegenwoordig ieder op zijn eigen eilandje zijn eigen boontjes te doppen? "
Ik heb de indruk dat dat toch anders werkt. Iedereen doet iets met het eigen netwerk, en als dat niet werkt dan treedt er een soort schoolnetwerk in werking. Ons kent ons, nietwaar.
Maar dat zal niet op elke school of wijk zo werken.
Maar hoe bedoel je, verkeerde weg?
Groet,
Miriam Lavell

Welnee

Het is de perceptie van mensen dat er geen hulp geboden zal worden. Ik moet opeens denken aan Harry Potter: "Hier op school zal altijd hulp geboden worden aan hen die er om vrágen". (ja, ik lees ze regelmatig voor, dan onthou je van die filosofische momenten

Ik denk dat het toverwoord 'vragen' is. Ik ben zelf een jaar of 5 geleden wekenlang uitgevallen. Vragen was ook niet bepaald mijn kerncompetentie, maar toen het echt moest, heb ik het toch maar gedaan.

Er hoeven niet eens briefjes op school opgehangen te worden: vertel het aan de leerkracht en de rest wordt gewoon geregeld. Maar je zult moeten vragen. Tot op heden kan nog niemand gedachten lezen.

En mensen vergissen zich: ze denken dat ze iemand belasten met een vraag. Maar heel veel mensen halen een prettig gevoel uit geven. Door niets te vragen ontneem je dus een ander een prettig gevoel

Over onbekenden: alleen al hier op dit forum weet ik dat er minstens 100 mensen bereid zijn om spontaan mensen te helpen die ze niet eens kennen. Laat staan dat ouders van klasgenoten totaal onwillig zouden zijn.

Tihama

Overigens....

Je vraag komt nav het schaatsdraadje waarin mensen beweren bang te zijn om zich te blesseren en daarbij allerlei praktische rationalisaties geven.
Ik denk dat 'bang om te vallen' toch op nummer 1 staat in die afweging.
Ondertussen is het natuurlijk wel waar dat het gezin lastiger op de benen blijft als er 1 of 2 gebroken of gekneusd zijn.
Ondertussen heb ik dat soort argumenten nooit gehoord van werknemers (ik ga niet schaatsen want als ik val kan ik niet meer naar mijn werk).
Er is dus óf sprake van een enorme toewijding onder ouders, óf van overdrijving om de angst om te vallen een beetje toe te dekken.
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Groet,
Miriam Lavell

Onregelmatig werken

Ik werk al zolang ik kinderen heb 'onregelmatig'. Van jongs af aan zet ik dus mijn netwerk al in om ze op te vangen waar nodig. Ook ben ik 2 keer geopereerd en toen best lang uit de running geweest qua moederschap en dat heeft zich toen ook allemaal gered.
Nu zijn ze ouder, dus redden ze zichzelf. Ook ikzelf val met grote regelmaat in voor andere werkend moeders, overigens mijn nu grote kinderen ook.
Eerst is man aan de beurt natuurlijk, is hij ook werken dan buren die kinderen naar dezelfde school hebben en waarvoor wij ook vaak wat doen (is dus over en weer kwestie) daar kunnen ze evt. ook terecht voor brood of een warme hap. Voor vervoer naar clubjes etc. (als het al nodig is) hebben we weer medeouders van die clubjes waarmee we via mail contact houden (ook veelal werkende ouders) en zo afspreken wie wat wanneer doet.
Avondmaaltijd is als ook man uitvalt een beetje 'lastig' als ze jong zijn, maar daar hebben we dan nog ouders voor en desnoods vallen buren daar ook in.
Boodschappen (hoort dat er ook bij) kan partner doen en anders vraag ik ouders/buren of ze dat en dat willen meenemen. Ook kinderen kunnen daar nog een aandeel in hebben vanaf een bepaalde leeftijd.
En zelfs als je met 2 gebroken enkels op de bank zit kan je de boel nog wel telefonisch of per mail organiseren lijkt me. Dat organiseren en afstemmen op elkaar vond ik altijd de grootste klus.
Nu zijn wij geliefde 'naar-school-brengers' voor jongere buurkinderen. Vooral mijn kinderen zijn geliefd voor dit 'baantje'. Prachtig toch als je door je 6 jaar oudere buurmeisje naar school wordt gebracht? Of als je 12 jaar oudere buurmeisje bij je thuis voor jouw kookt? Dan mis je je mama helemaal niet meer hoor!
groeten albana

Ik ga dan ook

Rustig schaatsen en dat nadat ik 2 jaar terug door het ijs ben gezakt en daar best nog 'last' van heb gehad naderhand...Het was alleen mijn been hoor. Niet tot m'n kin ofzo, was niet diep.
groeten albana

Nou

met 3 kinderen op 3 verschillende scholen die (nu nog) niet alleen naar school kunnen heb ik wel een probleem, als ik (of vader) uit zou vallen. Al zijn er altijd wel mogelijkheden: moeder van klasgenootje die situatie kent heeft al eens gezegd dat als het nodig is ik het moet vragen (maar dat vragen vind jij wel moeilijk he, vandaar dat ik het even zeg...) jongste wordt al dagelijks 's morgens naar school gebracht door schuintegenoverbuuf, Voor middelste is er een autopoule met nog een paar ouders.
Ik ga niet schaatsen, en los van 'bang om te vallen'(wat niet van de laatste jaren is )hou ik gewoon niet van kou en gladheid. En dat heeft met angst om uit te vallen niks te maken. Vader schaatst wel gewoon. En het gezin is nog meer ontregeld als hij uitvalt.

Uit onverwachte hoeken

Mijn ervaring is, dat toen hier werkelijk iets zeer ontregelends speelde, een aantal jaren geleden (maar wel al met drie kinderen, oudste 5, jongste 1,5), dat er wel degelijk hulp kwam, maar uit totaal onverwachte hoeken. Ik heb hier namelijk niet een heel groot netwerk. Dacht ik, toen eerst. Het blijkt er wel te zijn, maar ook vanuit andere uithoeken van het land blijkt de praktische hulp te komen. Hartverwarmend en nu je het zegt, Tihama, gewoon HarryPotterig: Hier op school zal altijd hulp geboden worden aan hen die erom vragen. Bij ons was dat zo, maar je moet wel vragen.

Alles gaat gewoon door

Als moeder (of vader) uitvalt gaat hier alles gewoon door.

-De 'andere ouder' is eerste achtervang
-Oma is tweede achtervang
En als beide ouders én oma niet kunnen is er vast wel een vriendje waarmee de kinderen van/naar school mee kunnen of iemand die jongste van/naar het kdv wil brengen.

Afgelopen week de vuurdoop gehad. Papa op zakenreis, Oma gebroken been en ik met 40gr koorts op bed.

Binnen 5 minuten was het geregeld. Scheelt het ook dat je in zo'n situatie a) minder kieskeurig bent wie er oppast en b) mensen minder snel nee zullen zeggen. Het is overduidelijk dat er iets moet gebeuren.

Ik heb wel een groot netwerk volgens mij

Nog nooit hoeven gebruiken gelukkig, maar ik denk dat het wel goed zou komen.

Ik was, toen ik nog een kind had van bijna een jaar, een paar weken uitgeschakeld door longontsteking, toen nam mijn man vrij en mijn ouders en schoonouders sprongen in.

Ik denk dat ik nu ook wel kan terugvallen op mijn ouders schoonouders, alleen wat lastiger omdat ik straks een schoolgaand kind heb en zij niet zo makkelijk in de ochtend bij mij kunnen komen (veel files). Maar ik heb mijn gastouder, die heeft grote dochters, ik heb meerdere vriendinnen die in de buurt wonen en ik denk dat mijn man ook wel op zijn werk kan regelen dat hij later begint om mijn oudste naar school te brengen.

Ik verwacht geen problemen

Ik ben degene die in het andere draadje aangaf problemen te hebben met kind naar school bregen,nu is onze situatie anders dan bij de meeste gezinnen.Mijn zoon zit op speciaal onderwijs 20 km verderop,hij is zeer gevoelig en is daar depressief op school gekomen.Op advies van school breng ik hem zelf,de bus is te druk voor hem.Natuurlijk zou het wel goed komen,maar ik zou het zeer bezwaarlijk vinden om van een ander te verlangen 2 keer per dag heen en weer te moeten rijden,ik ben toch 2 keer een uur kwijt,om mijn kind een paar weken van en naar school te brengen.Als ik nu een paar dagen uitval neemt mijn man vrij en mijn moeder springt in.Meerijden met een andere ouder is hier niet aan de orde.Maar ook omdat mijn zoon soms met een vol hoofd,gefrustreerd uit school kan komen,gepest,te druk noem maar op,vang ik hem liever zelf op.Dan is hij al rustig voor we thuis zijn,wel zo prettig.
Toen mijn zon nog hiet op het dorp naar school ging,liep hij zelf naar school,groep 3 ,ik ging hem toen alleen halen,nu kan dat helaas niet meer.Ik zou het ook veel liever anders zien,geloof me.

Inderdaad vragen

Uit ervaring kan ik zeggen dat het huishouden hier wel doordraait, maar wel op overlevingstand. Als je maar aangeeft dat je in de problemen zit dan zijn er genoeg mensen die willen helpen en dat hoeven niet eens goede vrienden te zijn.
Toen ik eens een keer met spoed geopereerd moest worden vanwege peritonites was ik echt niet in staat om allerlei dingen te regelen en toch bleek alles prima op z'n pootjes terecht zijn gekomen. Oudste bleef slapen bij een vriendinnetje waar ze toevallig speelde, die haar toen ook kleding e.d. geleend hebben. Tweede werd van schoolreis gehaald door een moeder van een klasgenoot, waarvan man toevallig het telefoonnummer vond op een oude uitnodiging. We kenden ze verder eigenlijk nauwelijks, maar natuurlijk sprongen ze in en voor de twee jongsten bleek ook wel op stel en sprong wat te regelen.
Man kan trouwens mijn taken prima overnemen. Het weekmenu wordt misschien wat sneller en simpeler en de kledingcombinaties zullen soms wat apart uitvallen, maar wel aangepast aan het weer, het schoolwerk sloft wat en alleen strikt noodzakelijk zal gewassen worden, maar de boel blijft wel functioneren.
Het komt hier ook wel eens voor dat iemand een mailtje aan de klasselijst stuurt dat die ouder die middag problemen heeft om het kind van school te halen. Er is altijd wel iemand die zich dan vrijwilliger aanbied.
Wel is het zo dat spontane hulp over het algemeen wordt aangeboden in noodsituaties, onvoorziene omstandigheden of pech. Als iemand structureel weigert om bijv. oppas te regelen en iedere woensdagmiddag roept dat ze haar kind niet kan halen, dan zal ze eerder telefoonnummers van goede opassen aangeboden krijgen ipv adresjes waar ze haar kind gratis kan stallen. Het is een beetje geven en nemen.
Als er door een staking of andere oorzaak het schoolbusje weer eens niet rijdt bel ik vaak andere ouders in de buurt waarvan ik weet dat ze hun kinderen moeilijk kunnen brengen of ik hun kinderen toevallig ook een lift moet geven. Andersom brengen zij mijn kinderen naar zwemles als ik bijv. door een ziek kind lastig van huis kan.
Ook hangt het af van waarvoor hulp wordt ingeroepen. Voor een operatie zijn er vrijwilligers genoeg te vinden, maar als het voor een ouderavond is dan regel je maar een oppas zoals iedereen doet. Of je wisselt af zoals wij met de buren doen waardoor de één vroeg gaat en de andere een oogje in het zeil houdt en andersom.
Groeten Primavera

Vinex eiland

"zit tegenwoordig ieder op zijn eigen eilandje zijn eigen boontjes te doppen?"

Letterlijk in dit geval. Ik schat in dat er op ons Vinex eiland zat ouders zijn die de kindjes naar school willen brengen of ophalen. Kleine moeite. Doen we nu al incidenteel voor elkaar. Het heeft best veel voordelen om in een wijkje te ziten waar alle gezinnen zo'n beetje in hetzelfde gezinsstadium zitten en bijna iedereen naar dezelfde school/bso/creche gaat. Kan je makkelijk voor elkaar inspringen.

(zonder kinderen waren we daar nooit gaan wonen)

Wel moeilijk

Man doet veel, maar (oudste)brengen en halen is lastig als zzp-er die wat verder weg werkt, minder werken = minder inkomsten en juist nu hebben we alle centjes hard nodig. Soms springt schoonvader in om mee naar het ziekenhuis te gaan met jongste. Op bevriende buurvrouw en ouders van vriendjes kan ik ook wel eens een beroep doen voor oudste, maar niet structueel.
Ik moet niet uitvallen, anders hebben we een groot probleem.
Grootste probleem is hier jongste kind, hij is een (zeer) zorgenkind en hem 'uit handen' geven is moeilijk, schoonouders durven er ook niet aan, mijn ouders kunnen sowieso niet meer inspringen.

Geen probleem

In ons straatje vangen wij doorlopend kinderen van een ander op. Als moeder even een boodschap wil doen en de kinderen spelen zo leuk buiten, als een kind valt en hard huilt gaan vanzelf alle ramen open en word er naar buiten gekeken of er geholpen word. Anders ga je zelf even. Bij ziekte gaan pannetjes eten over en weer. We laten honden uit voor elkaar. En nu met al die sneeuw vegen we eendrachtig de stoep schoon. En dat allemaal zonder dat je het idee hebt dat je buren te dicht op je lip zitten.
Ik ben blij dat ik hier woon.

Dendy

Nog niet alles gelezen, maar vanochtend nog

Mijn auto doet 't niet en ik heb vanmorgen nog een moeder van een vriendinnetje gebeld of mijn dochter mee kon rijden naar school. No problem.

Ook toen ik een paar jaar terug erg uit de running was vanwege nog-niet-vastgestelde ziekte heb ik veel hulp gekregen, ook gevraagd. Ging prima. Niks iedereen op zijn eigen eilandje.

Geen auto

En als je nou geen auto hebt? Ik vind het moeilijk om hulp te vragen bij halen/brengen omdat ik weet dat ik het niet terug kan doen. Nou ja, tenzij die ouders het goed vinden dat hun kinderen met me mee fietsen, natuurlijk.

Hier gaat alles door!

Een paar jaar geleden brak ik mijn enkel, een week ziekenhuis, 4 operaties, 4 maanden gips, maanden in de revalidatie en alles ging thuis gewoon door. Met hulptroepen! Mijn man zorgde voor de kinderen, m'n schoonzusjes namen om de beurt de was mee, 3 keer in de week zorde een aantal vriendinnen voor het avondeten (het werd kant en klaar binnen gebracht), de thuiszorg zorgde ervoor dat ik elke dag werd gedoucht, de hulp poetste het huis. Ouders van vriendjes en vriendinnetjes stelden ruimhartig hun huizen open om te komen spelen of te logeren, iedereen zorgde voor mij en vooral de vrienden van mijn man zorgden voor hem. Ik woon in een klein dorp waar iedereen, iedereen kent, dat helpt, denk ik, wel. Hoe dan ook, het was hartverwarmend.

Wat mij opvalt

Er zijn best heel veel mensen die een beroep kunnen doen op hun (schoon)ouders. Maar degenen die, net als wij, dat niet kunnen (omdat die te ver weg wonen cq niet in staat zijn cq overleden zijn), hebben die een groter probleem bij uitvallen dan degenen die wel inspringende schoonouders hebben? Wat ons aangaat, ik vind het soms wat lastig dat ik wel hulp moet vragen aan mensen, terwijl zij zelf mij nooit nodig hebben doordat ze alles met inspringende opa's en oma's kunnen oplossen.

Dan doe jij toch ooit weer eens wat anders

Wie weet help jij mijn kind ooit weer eens op school met 't een of ander. Of gewoon niks. Van mij hoeft 't niet 'voor wat, hoort wat'. Hier ook zo'n moeder die 't vreselijk vond dat ik haar dochter even thuis moest afzetten. Dat wilde ze eigenlijk niet, maar 't kon niet anders. Ik heb toen zelf gezegd, omdat ik wist dat ze er mee zat, dat ik haar de volgende keer vraag als ik een keer iets niet kan ofzo.

Nou

Ik vind het niet "vreselijk" en ik weet ook wel dat ze het graag doen, maar ik ben wel blij dat ik met een vriendin nu een soort "over-en-weer-regeling" heb. Het voelt gewoon wat evenwichtiger

Als je vraagt krijg je veel voor elkaar maar je moet het wel vragen. Mensen bieden uit zichzelf minder vlug hulp aan. Ik zelf ook niet zo vlug. Niet omdat ik niet wil maar omdat ik uit mezelf behalve in noodgevallen niet zo vlug een hulpvraag zie bij mensen. Maar als iemand me vraagt ben ik altijd bereid om wat te doen, ook op de langere termijn. En andersom hebben we ook regelmatig hulp van anderen gehad. Toen mijn dochter prematuur werd geboren, toen ik in het ziekenhuis lag... Overal eigenlijk hebben we altijd aardige buren gehad die wel wat wilden doen. En uiteraard andersom ook.

Het hoeft ook echt niet perse evenwichtig op te gaan. Sommige mensen hebben door de omstandigheden meer hulp nodig. De meeste mensen hebben er echt geen bezwaar tegen die hulp te bieden. Ik ken ook weinig mensen die mentaal lijstjes bijhouden van hoe vaak ze X al hebben geholpen en hoe vaak X hun heeft geholpen. Nou ja, ik ken er een paar. En dat weet ik dus die vraag ik niet zo vlug om hulp want dat vind ik geen fijn gevoel. Hulp is vrijwillig en er is geen plicht van de kant van de ontvanger om wat terug te doen. Het is vrij gegeven. Althans zo sta ik er in. De meeste mensen vinden het ook oprecht fijn om iets voor een ander te doen. Ik ook. Iemand kunnen helpen is minstens zo'n groot geschenk als hulp ontvangen.

Op het eiland teruggeduwd

Toch is het niet allemaal zo rooskleurig. Mensen die zijn aangewezen op voorzieningen als gezinshulp (gaat via de gemeente tegenwoordig), doen er goed aan geen hulp van de buren te vragen.
Want laten we wel wezen: een keertje helpen wil nog wel (vader of moeder 6 weken in het gips), maar structureel of in ingewikkelde gevallen (handicaps of ernstig chronische ziekte in het gezin) is andere koek.
Dit soort voorzieningen worden pas bereikbaar als blijkt dat er niet gerekend kan worden op hulp onderling.
In die situatie lijkt me voorzichtigheid met lijf en leden wel geboden.
Groet,
Miriam Lavell

Evanlyn

Maar jij kunt anderen toch weer op andere manier helpen? erg waardevolle hulp vind ik altijd als ik m'n kinderen ergens kan laten als ik er zelf niet goed voor kan zorgen. En je kan voor iemand koken, allemaal dingen waar je geen auto voor nodig hebt.

Vanalles

Hier is al veel hulp en weer gegaan. 's Ochtends de kinderen naar school brengen doe ik het liefste zelf, maar m'n man kan dan ook bijspringen, en er zijn wel wat mensen in de straat waar ze mee mee kunnen lopen.
Ik had laatst longontsteking, toen waren er een aantal gezinnen waar de kinderen veel gespeeld hebben 's middags na school. Maar bijvoorbeeld donderdag is een lastige dag, dan werken veel ouders. Ze kunnen dan wel bij een vriendin terecht, maar haar kinderen zitten op een andere school, dus ik moet ze zelf uit school halen en daarheen brengen. Bij een longontsteking lukt dat nog wel (paracetamol, even doorbijten en snel weer terug in bed, papa haalt ze wel op 's avonds), met een gebroken been is het lastiger, dan zal ik meer een beroep op de ouders van onze school moeten doen. Of de kinderen een kwartier eerder van school laten halen.
Opa en oma's wonen hier een end vandaan, dus zijn niet handig als opvang. Afentoe een dag kan wel, maar helaas toch anders dan wanneer ze in de buurt wonen. Er zijn dus ook mensen waar ik regelmatig hulp vraag en waar ik nooit iets terug kan doen, omdat ze veel familie in de buurt hebben.
Maar ik kan wel op andere manieren helpen. Bij vriendinnen waar de familie ook ver weg woont. En omdat ik niet betaald werk ben ik flexibel, dus ik kan ook zieke kinderen van kdv-en halen als de ouders te ver weg zijn. Met een paar vriendinnen zorg ik al ruim een jaar dat een gezin met een ernstig zieke ouder wekelijks een pan eten heeft. Afgelopen vrijdag stonden twee zusjes eenzaam op het schoolplein, oma bleek vast te zitten in de sneeuw. Die heb ik ook meegenomen naar huis, en de moeder op haar werk gebeld om te overleggen (eerst gebeld, toen meegenomen, dat wel
Dus ja, mijn hulp gaat soms ook een andere kant op dan waar ik de hulp van krijg, maar dat geeft niet. Ohja, ik doe ook veel vrijwilligerswerk, telt dat ook?

Geen auto

Ik heb (meestal) ook geen auto tot mijn beschikking, maar dat weerhoudt me er niet van om ook andermans kinderen soms van/naar school te brengen.

Als het er maar 1 is kan hij/zij achterop anders moeten ze inderdaad wel zelf fietsen of, in het uiterste geval, gaan we lopen. Als de afstand voor mij en m'n kinderen te fietsen is zal het voor de buurkinderen toch ook wel lukken?

Hier geen probleem

Tangoman heeft een bedrijf aan huis, dus als het nodig is kan hij de kinderen naar school brengen en ophalen. Daarnaast breng ik regelmatig een jongetje van een paar huizen verderop naar school en kan ik op die moeder ook op dagen dat zij niet werkt een beroep doen. Tangodochter kan inmiddels ook alleen naar school fietsen en desnoods (liever niet) zou zij Tangozoon mee kunnen nemen als het tenminste niet glad is.
Verder heb ik ook nog wel andere moeders van school die ik zou kunnen bellen.
Toen Tangodochter nog in de kleuterklas zat, heb ik een tijdje een vriendinnetje van haar naar school gebracht omdat haar moeder haar enkel had gebroken. Ik heb die moeder toen gewoon gebeld met de vraag of ik haar dochter zou komen halen. Ze was er reuze blij mee. Haar man moest vaak al vroeg aan het werk en kon niet steeds later beginnen. Ze zat thuis met twee en anders dus drie kleine kinderen. Dan scheelt het toch wel als er 1 naar school kan. Ik verwacht hier dan echt niet iets voor terug hoor, kreeg er overigens wel een lekkere doos chocolaatjes voor.

Welnee

Punt 1 hebben mijn kinderen een vader. Die kan alles wat ik ook kan behalve baren en bv geven. Verder heb ik een lieve buurvrouw, mijn zus,mijn moeder,schoonouders en lieve vriendinnen. En ik zie op school dat veel ouders elkaar bijstaan en helpen indien nodig, als iemand een minder groot netwerk in de familie heeft. Dus die verkeerde weg loopt hier niet.

Miriam

Maar die hulp hangt niet af van het feit of je hulp krijgt van particulieren of niet. Die instelling roept opgewekt: Gelukkig, u heeft een zoon/dochter/buurvrouw, dus u kunt toe met zoveel uren hulp. Of geen hulp. En daar valt niet tegenop te sputteren. Zelfs niet als je dochter/buurvrouw/zoon aangeeft dit om wat voor reden dit niet te willen of te kunnen.