Wat gebeurt er in het huishouden als moeder uitvalt

Inderdaad miriam

Ik ga niet bunjyjumpen of schaatsen nu. Te riskant.

Eiland met bruggetjes

toen onze kinderen opgroeiden, ben ik een periode 'uit de bruik' geweest (dat zeggen ze waar ik nu woon weleens) en in die tijd is het dagelijks leven prima voortgezet dankzij de hulp van beide buren (de een met, de ander zonder kinderen) en twee vriendinnen op loopafstand. Oh ja en wat tieners die weleens kwamen oppassen, op ons verzoek.
Moeders hadden lang niet allemaal een auto ter beschikking, maar namen wel een kind van een ander mee; dan maar lopend. Of een extra kind mee om op te letten met de fiets.

De buurvrouwen met kleintjes in mijn straat regelen van alles via FB/sms als er even wat loos is - zo lees ik op FB. Hier valt het best mee met de eilandjes, is mijn indruk.

Om op je vraag in te gaan wat betreft ouderen en gladheid: het komt om eerlijk te zijn niet in mij op om zomaar bij een oudere aan te bellen met de vraag 'moet er nog wat gebeuren?' Het zou wel attent zijn, dat is een feit, maar zou jij het bij een wildvreemde doen? Als ik naar de winkel ga passeer ik een aantal blokken met seniorenwoningen. Het is niet ondenkbaar dat daar wel eens iemand met de boodschappen zit. Het is misschien niet zo'n mooie ontwikkeling dat de maatschappij niet meer zo sociaal in elkaar steekt, maar ik denk dat je daar als burger toch mee moet leren omgaan. Dus als je die boodschappen niet kunt halen, toch de telefoon pakken en hulp vragen. Desnoods het nummer van maatschappelijk werk bij de telefoon plakken. Of met omringende buren Albert bellen, zodat de boodschappen bezorgd worden.

Te letterlijk

Ik heb niet alle reacties gelezen, dus wellicht zeg ik iets wat al lang langs is gekomen.
Je refereert aan een opmerking in een ander draadje. "ik wil geen been breken, want dan komen mijn kinderen niet op school.'
Mijn indruk is dat je die opmerking heel letterlijk hebt genomen. Hoezo kunnen jouw kinderen niet naar school? Heb je geen netwerk dan?
Volgens mij gaat het daar niet om. Neem je het niet te letterlijk? Ik lees in die opmerking namelijk wat anders: mijn kinderen zijn nog zo afhankelijk van mij, een gebroken been kan ik echt niet gebruiken, wat een gedoe zou dat zijn!

Zorgenkind

Toen ik vorig jaar langdurig door ernstige ziekte zou gaan uitvallen hadden wij inderdaad een groot probleem met ons zorgintensief kind van 7 jaar. Mantelzorg ontbrak en mede daardoor is ons kind in die periode heel veel in een logeerhuis (voor verstandelijk gehandicapte kinderen) geweest. Heftige tijd, zeker ook voor hem. Maar soms kan het niet anders.

Reactie op een stukje van p

"Maar je hebt wel gelijk: als je hulp moet vragen aan mensen die normaal alles door hun ouders/schoonouders laten doen is dat lastig. Maar eens komt er een keer dat dat niet kan. Zij weten helemaal niet hoe het is om 'zomaar iemand te vragen' en dan kun je wat terugdoen (ergens hierboven: oma been gebroken, moeder griep, vader werk). "

En toch: vaak regelt het zich dan. Ik zat vorig jaar erg omhoog na het overlijden van mijn zus. Ik belde moeder van klasgenootje op. Zij konden niet, maar ze nam me wel de zorg uit handen om het te regelen. Na een uur belde ze terug. Dochter ging mee met opa en oma van ander klasgenootje. Die had ze daar ook wel eens gezien.

Het sleutelwoord is 1 vragen en 2 het moet een echte noodsituatie zijn en niet gewoon de dagelijkse opvang van een kind.

Ik begrijp de postsing van p wel

Dochter zit inmiddels op het VO, dus speelt minder. Maar op de BS was ik altijd bereid (bood ook spontaan aan) om ergens in te springen, halen/brengen, opvang na school wathever als andere ouders om 't hand zaten. Wel vond ik het moeilijk ZELF eens iets te vragen. Komt ook, omdat er dan vaak een 'bedenkelijk' gezicht getrokken werd.
Gr. Bibi

Maar.....

Op een enkeling na lees ik hier niemand die dit kan regelen met de vader? We zijn toch niet allemaal alleenstaande moeders? Overigens zie ik hier wel vaak dat mensen hun hulp aan bieden, op school of in de straat.

Fiorucci

Als ik ziek ben en niks kan, neemt mijn man vrij. Ik neem aan dat als dit langer duurt hij er iets van zorgverlof voor kan opnemen, maar dat is nog nooit gebeurd.

Hier gewoon gelukt

Net bij de hand gehad. Vier weken gips met twee kinderen en een hond. Is helemaal goedgekomen. Wel erg prettig dat man zorgverlof kan opnemen.. Maar ons netwerk is er ook. Investeer ik zelf ook behoorlijk want familie in de buurt hebben we niet. En ik durf tegenwoordig gewoon om dingen te vragen!
Mijk

Ik post en de telefoon gaat.

Buurvrouw heeft over 3 weken een cursus en buurman ook. Of ik buurjongen van 1 tot 8 kan hebben. En dat kan dan dus...

Mijk

Natuurlijk fiorucci

Natuurlijk neemt mijn man een hoop zorg over als ik uitgeschakeld ben. De situatie die ik zelf beschreef, hield echter in dat op ons beiden een enorm beslag werd gelegd, deels doordat onze beide vaders met zeer ernstige gezondheidsproblemen in het ziekenhuis lagen. Daardoor was ook meteen grootouderlijk inspringen van de baan, wij moesten juist veel dáárheen. Toen was het wel heel prettig te merken dat er toch een spontaan netwerk bleek te zijn (toen we het vroegen!)

Vaders

mag ook wel wat opgerekt worden tot in het algemeen ouders.

Ook ex-en kunnen prima ingeroepen worden om hun eigen broedsel extra op te vangen of bij te springen.
Vind ik niet meer dan normaal, maar ja dat is niet algemeen zo blijkbaar.

Gaat goed hier

Ik verwacht dat het hier prima gaat verlopen, mocht ik op krukken voorstrompelend het huis door moeten.
Oudste (9) zal dan wel jongste lopend mee naar school moeten nemen, of ik vraag man de kinderen 's morgens weg te brengen (gebeurt nu ook al dagelijks) en een buurvrouw/man om ze op te halen, danwel een medeouder van school om ze thuis te bezorgen.
Oudste is m.i. prima in staat zijn broertje te helpen. En hij kan ook prima boodschappen doen, en anders hebben we nog AH to go.
Vervelender is het als ik met hoge koorts hondsberoerd op bed lig. Dan ben ik nl. ook niet in staat om aanwijzingen te geven.
Voor het eten voorzie ik geen problemen. Daarvoor heb je pizza's en chinees. Brood kan ook, of later eten en man fijn laten koken na zijn werk.

Grrr

Grrr, voorTstrompelen en AH to go is natuurlijk Albert.

Niks

Hier komt alles gewoon goed als ik uitval. Regelmatig getest De oudsten zorgen voor eten en boodschappen, man zorgt voor halen en brengen en opruimen en afspraken, overbuuf (met kind op zelfde school) haalt en brengt graag mee (we wisselen nu ook regelmatig haal- en brengkinderen uit). Paar maanden extra dagje BSO is ook al een keer gelukt toen het nodig bleek. Dat gaat niet heel makkelijk trouwens, maar het k-woord opent deuren (mag je ook wel eens profijt van hebben).

Als het allemaal echt niet gaat is er altijd wel ergens een oplossing is mijn ervaring. Een mailtje naar alle ouders van de klas met een hulpvraag is ook snel verstuurd.

Dat is denk ik enorm afhankelijk van je omstandigheden, die overal anders zijn natuurlijk. Overigens, echt zorgverlof laten wij staan voor acute situaties, als ik ineens in het zh zou belanden ofzo. Wij hoeven nu geen kinders meer naar school te brengen, maar daar nam hij geen zorgverlof voor, daar kon altijd wel een mouw aangepast worden, wat langer doorwerken ofzo.

Het is idd wel een belastende gedachte, maar ik probeer er gewoon niet aan te denken. Ik ben niet ziek, nu is er geen probleem. en gelukkig is er paracetamol uitgevonden.

Hulp aanbieden wel, vragen liever niet

Ik bied met plezier mijn hulp aan, heb al meermalen mensen uit de brand geholpen. Maar als ik zelf eigenlijk hulp nodig heb vind ik het vreselijk om te vragen. Heb ik altijd al moeite mee gehad. Zelfs als iemand hulp aanbiedt schiet ik in 1000 verontschuldigen en vraag even vaak of het echt niet bezwaarlijk is.
Heb ook altijd het idee dat mensen "bedenkelijk" gaan kijken als ik iets vraag, of het eigenlijk niet uitkomt, maar dat ze zich verplicht voelen.
Mensen zijn tegenwoordig allemaal "druk, druk, druk", ik gooi vast hun programma in de war.

Wil40

Woord voor woord herkenbaar, meid. Ik heb precies hetzelfde. Als anderen mij iets vragen, heb ik trouwens ook de grootste moeite met nee zeggen - zelfs als het echt niet kan, of als ik het echt niet wil (wat wel eens voorkomt, natuurlijk). Verschrikkelijk. Het liefst zou ik werken met online intekenlijsten ofzoiets.
Groetjes
Massi

Ik doe en ervaar het pricies zo als wil40

Zie titel.
Gr. Bibi

Vragen moet je leren

Ik ben een tijdje alleen geweest met twee kleine kinderen, dan leer je wel vragen hoor. Ook hier geen opas en omas in de buurt, en vriendinnen/buren werken ook allemaal. Dus regelmatig oppassen ingehuurd (ja kost wel geld) die ik via via kende, en regelmatig andere ouders gevraagd voor hulp. Er is nog nooit nee gezegd.
Ben ook echt verbaasd over ervaring van Maroo. Aan de andere kant is het ook wel irritant als het altijd van een kant moet komen, ongeacht wat de reden is. Mijn zus heeft geen rijbewijs , dus als we samen op vakantie gaan moet ik altijd de boodschappen doen. Dan denk ik wel 's , lekker makkelijk, ga ook je rijbewijs halen. Maar goed, ik zal niet zeggen dat ik het niet doe.

Ook geen groot vraagtalent

Ik ben ook geen groot talent maar ik ervaar niet dat mensen 'bedenkelijk' kijken. Mensen willen graag helpen! Als het om de werkuren heen past, willen mensen heel veel doen.

Wederkerigheid

Ik ben redelijk goed in vragen maar het zit hier nu wel een beetje scheef, met vooral de ouders van vriendjes van oudste in het netwerk. En die hebben allemaal een jongste die al op school zit ipv. een baby zoals wij.
Maar ik troost me met de gedachte dat ik straks weer allerlei families van vriendjes van jongste uit de brand kan gaan helpen. Net zoals het met het doorgeven van kleertjes gaat. En ik bedank af en toe iemand met een doosje chocolaatjes.

Dat ligt eraan. Wij kijken toch eerst wat we zelf kunnen opvangen, anderen vragen doen we pas als dat niet lukt. Ik miste de vaders in de meeste verhalen..

Wederkerigheid en voor elkaar nadenken

Volgens mij spelen er twee dingen een rol bij het hulp vragen. Aan de ene kant willen we zeker weten dat we het terug kunnen doen en aan de andere kant denken we te veel voor elkaar na.

Ik heb al een paar keer te horen gekregen, "Ja maar jij hebt al 3 kinderen, dan kan ik je toch niet vragen om die van mij er ook nog bij te nemen. Dat is veel te druk' Laat mij dat lekker zelf beslissen. Of ik er enu 3 of 4 of misschien wel 6 of 7 heb maakt mij niet zoveel uit. Ik pas m'n programma er wel op aan.

En wederkerigheid moet je volgens mij ook een beetje creeren. Als we elkaar pas wat vragen als we zeker weten dat we wat terug kunnen doen kan het soms lang duren. Gewoon vragen en hard roepen dat je graag eens wat terug kan doen.

Ik heb een toen kinderloos vriendinnetje eens gebeld of ze alsjeblieft mijn zieke kind kon opvangen. Van 'terug doen' was toen geen sprake. Inmiddels zijn we een tijdje verder, heeft ze zelf een kind en is gescheiden. Ik vang haar kind nu regelmatig op. En over een tijdje is het misschien weer andersom.

Vragen kan je leren

Ik moet vaak 'vragen', niet thuis, maar op mijn werk.
Dan moet ik eigenlijk 'opdrachten geven', maar dat is niet mijn ding. Wel aan mensen die zichzelf aanbieden....dat scheelt denk ik. Het zijn wél allemaal dingen die ik zelf in een vloek en een zucht zou doen. Maar 50 vloeken en zuchten...tja daar héb ik gewoon geen tijd voor...
Ik heb het geleerd van collega. Die noemt het 'taken verdelen'. Zeg dat maar 10 keer hardop en dan lijkt het al stukken beter dan 'om hulp vragen'. En van collega heb ik geleerd....Je bedenk eerst wie w.s. zonder bezwaar en vrij gemakkelijk dat en dat zou kúnnen doen...Je bedenkt wat het 'beste' bij iemand past. Waar iemand misschien ook goed in is en wat die iemand leuk zou kunnen vinden. B.v. je kind meenemen naar school. Welk ander kind uit die klas zou er ook plezier in hebben om mét jouw kind samen naar school te gaan? Het 'klusje' moet voor diegene ook 'leuk' zijn dan doen ze het met plezier en w.s. zonder bezwaar. Als die ouder je hulp heeft aangeboden bel je die op en dan kleed je je verhaal zó in dat het 'lijkt' alsofjij die ánder een groot plezier doet i.p.v. andersom
Ook een mail naar álle kanten, is een goed hulpmiddel.
Je mailt álle mensen die hun hulp hebben aangeboden, dat je met dát en dát in je maag zit(noem 10 'taken op) en is er iemand? Nou ja duidelijk denk ik.
En aan de hand van de antwoorden verdeel je in de 2de mail je 'taken'.
Noem het dus nooit meer 'vragen om hulp'....je vraagt niets, je bied taken aan. En ze kunnen ja zeggen en nee zeggen. Dus het is eigen keus.
groeten albana

Ik vraag

Ik heb inmiddels geleerd te vragen. Ruim een jaar geleden is mijn man uitgevallen, meerdere keren geopereerd en het ziet er niet naar uit dat de komende maanden beter wordt. We krijgen veel hulp aangeboden. Ouders, broers en zussen, buren,collega's,vrienden en sportouders helpen ons. Ik kan op dit moment niets voor ze terug doen. Het meeste doe ik ( en mijn kinderen) natuurlijk zelf, ik maak absoluut geen misbruik van de situatie. Ik ben ze zeer dankbaar. In het begin vond ik het wel moeilijk 'afhankelijk'te zijn van anderen. Door gebruik te maken van hun hulp draait ons gezin wel goed door en dat is voor mij wel heel veel waard.

Gaat alles door zonder mij?

Ach, vast wel, ik ben ook niet onmisbaar Maar met 2 zorgenkinderen en een NADH kind dat daar al veel hinder van ondervindt heb ik wel mijn verantwoordelijkheid te nemen vind ik. Beide jongens varen het best bij regelmaat en structuur, en helaas ben ik hier in huis de enige die dat nog een beetje kan bieden. Man zelf is ook nogal ongestructureerd en heeft ook niet veel geduld, zeker niet met de zorgenkinderen.

Neemt niet weg dat als ik er niet ben het allemaal best wel goed komt, toen ik een paar jaar geleden geopereerd moest worden heeft hij zorgverlof opgenomen en de kinderen kwamen heus wel op plaats van bestemming, maar dat was 1 week. Veel langer kan hij ook geen zorgverlof opnemen, en een breuk duurt over het algemeen wat langer...En ik moet accepteren dat er dan naast koken eigenlijk niet veel in huis gedaan wordt, de kinderen helemaal over de rooie gaan omdat alles anders loopt dan normaal enzenzenz. En als ik dat simpel kan voorkomen door even niet te gaan schaatsen, dan doe ik dat.

Waarbij ik me ook wel bewust ben dat een verkeerde stap op de trap ook kan leiden tot een gebroken iets, maar waarom nog een extra risico nemen?