Wanneer moet je kind de deur uit? (leeftijd)

Ik weet het niet.

Maar op hun 18e hoeft wat mij betreft niet verplicht. Maar wanner ik het zat zou worden? Geen idee. Onze oudste is 18, en ik vind het nu lastig om te voorspellen wanneer ik het echt tijd zou worden.....als hij het al zover laat komen ( verwacht ik niet)

Het ligt denk ik ook erg aan het kind zelf, aan zijn situatie / leven, aan hoe je zelf woont ( groot of klein huis, lokatie tov studie kind etcetera)

Voor onze oudste ( en ook voor de andere 2) ligtveen mooi studiepotje klaar. Maar als dat leeg is zou hij ook moeten lenen. Dus ik vind het erg slim van hem dat hij nog even niet aan dat potje komt. Zeker zolang we het thuis prima hebben met zijn allen.

Ingrid.

Lijkt me een mooie leeftijd, 18, maar dat gaat hem niet worden. Dochter gaat waarschijnlijk op minder dan een uur reisafstand studeren en met het leenstelsel ga je niet alleen voor je lol op kamers. Zelf wil ze ook nog niet uit huis, 'misschien op mijn 30e pas'. Ik heb haar verteld dat ik in dat geval wel zelf op kamers ga
Het lijkt me heerlijk om baas in eigen huis te zijn en dochter is dermate dominant dat het soms lijkt of ik niets in te brengen heb. Jongste is pas 11 maar dat lijkt me er een die misschien op haar 17e al het huis uit gaat voor een mbo/hbo ver weg. Straks is ze eerder het huis uit dan haar zus...

de komende jaren

mag onze zoon nog wel thuis blijven wonen. Hij wordt binnenkort 17 jaar en blijft tijdens zijn studie thuis wonen en dat vinden we prima, het is een makkelijke puber. De kans bestaat wel dat hij zijn stage in het buitenland gaat doen maar die kans gunnen we hem dan ook van harte.

verschillende dingen

Het hangt van de omstandigheden af. Denk aan: studie/opleiding dichtbij of veraf, inkomen om al dan niet zelfstandig te kunnen wonen, zelfstandigheid/rijpheid van het kind, situatie thuis, wachtlijsten woningbouw of kamerhuurmogelijkheden, etcetera.

Maar boven alles: niemand buiten het gezin heeft het recht te oordelen of een kind al dan niet de deur uit "moet". En waarom dat kind al dan niet de deur uit "moet".

Niemand buiten het gezin bepaalt wanneer andermans kinderen uit huis horen te zijn. Op hun 20e. Of op hun 18e. Of op hun 25e. Of wanneer dan ook.

Niemand buiten het gezin bepaalt waarom andermans kind al dan niet uit huis moet. Het gaat niemand buiten het gezin aan of een jongvolwassene een moederkindje is, het allemaal wel best vindt in Hotel Mama, te lui is, op de centen van de ouders teren etcetera.

Zo simpel is het.

Er zijn geen regels voor. Die bepaalt het gezin en het kind in kwestie nog altijd zelf.

Ik was dan ook zeer verbijsterd toen ik iemand zo makkelijk zag oordelen over thuiswonende twintigers.

Is wel het streefgetal. Wij gingen allebei op die leeftijd en ik denk dat het echt zinnig is om tijdens je studie op alle vlakken te leren. Ik heb op mijn werk stagiaires maatschappelijk werk rondlopen due nog thuiswonen en ik vind eigenlijk niet dat die mensen zouden moeten helpen om hun leven op de rit te helpen.... Ik. Hou zielsveel van ze en vind het nog steeds heel gezellig maar op kamers is nadrukkelijk wel de bedoeling... Er is daarom dus wel een dikke studierekenin.

Mijk

Ik heb altijd gezegd dat ze op hun 23e verjaardag een koffertje kado krijgen. Maar wie weet mogen ze dan nog even blijven... of zijn ze al weg.
Mijn oudste dacht vroeger dat WIJ zouden verhuizen als hij groot zou zijn. De jomgste gaat in een groot huis wonen met al zijn vriendjes
Ik ga ze ooit, als ze geen aanstalten maken te vertrekken, wel een handje helpen. Een man die op zijn 35e nog bij mama woont, hmmmm.

Leeftijd

Oudste was 25
Kind 2 en 3 24
Kind 4 22
Kind 3 heeft afgelopen zomer en najaar, op zijn 26ste ruim een half jaar weer bij ons gewoond, en het was ongelooflijk gezellig.
Juist omdat je nergens meer discussies over hebt ,maar alles vanzelf lekker liep.
Wel wisten we van te voren dat het maar voor een aantal maanden zou zijn, waardoor je minder snel ergenissen hebt.

als de kinderen inderdaad gaan studeren zoals ze nu denken, en alles loopt voorspoedig, dan zijn ze 22 als ze klaar zijn. Of nog ouder als er een Masterfase achteraan komt. Ik verwacht dat ze hun hele studietijd thuis blijven wonen, omdat wij geen geld hebben om voor een kamer en zo te betalen. Dus tenzij ze een studie uitkiezen die weinig tijd kost zodat ze erbij kunnen werken, verwacht ik ze nog wel even thuis.

Willen ze eerder, dan mag dat. Maar dan helaas wel op eigen kosten (op de studiekosten zelf na, want die betalen wij sowieso).

Geen vaste leeftijd

Ik heb daar geen vaste leeftijd voor. Ik financieer op kamers wonen tijdens de studie niet omdat dat te lastig is om voor alle kinderen te doen. Daarnaast hebben we genoeg opleidingen in de buurt.

Ik zie echt de waarde van op kamers wonen wel in zoals ik in dat andere draadje ook schrijft. Het draagt bij aan je persoonlijke groei en ontwikkeling. Daarnaast is het gevoel van vrijheid fantastisch en kan je het studenten leven pas echt goed ervaren als je op kamers woont. Ik heb zelf ook op kamers gezeten en ik vind het dan ook echt wel een aanrader.

Maar ik kan moeilijk tegen mijn kinderen gaan zeggen dat ze op kamers moeten gaan wonen en dan niet bijdragen aan de kosten. Dat doe ik dus niet.

Daarnaast denkt mijn man er heel anders over. In zijn cultuur blijf je in principe gewoon thuis wonen tot je trouwt en soms zelfs langer. Dus hij heeft niks met op kamers wonen. Voor hem is het normaal dat je gewoon thuis blijft wonen.

Mijn kinderen neigen meer naar hem en daarnaast hebben ze niet de financiele mogelijkheden (gehad) om vroeg op kamers te gaan. Bovendien hebben ze vaak lange studies gedaan (medicijnen, theologie) of juist twee studies naast elkaar of meerdere masters. En mijn oudste drie kinderen hebben allemaal rebounds gehad vanwege periodes in het buitenland.

Tot nog toe is de laagste leeftijd 20 en de hoogste leeftijd 30. De jongste twee zitten nog op school dus wie weet gaat ze dat record wel verbreken.

Hier

Hier is de ene zoon 18 en de andere 16. Als ze de deur uit zijn wil ik gaan samenwonen met mijn vriend. Er zit geen haast achter want ik ga er van uit dat mijn vriend en ik nog heel veel tijd samen hebben (duimduim) en de tijd die ik nog heb met mijn kinderen is voor mij erg kostbaar.
Ik verwacht dat de oudste komend jaar een baan vind omdat hij bijna klaar is met school. Mijn advies aan hem was om dan flink te gaan sparen zodat hij wat geld achter de hand heeft als hij zelfstandig wil gaan wonen. Dat houdt dus dan ook in dat hij nog wat jaartjes thuis zou moeten wonen want dan kun je uiteraard het meeste sparen.
De jongste gaat hopelijk in augustus met een MBO opleiding beginnen. Die gaat dan 3 of 4 jaar duren. Hem heb ik aangeraden om bij mij te blijven wonen tot hij die opleiding af heeft. Hij wil het liefste bij zijn vader gaan wonen als hij 18 is maar die situatie kennende verwacht ik dat het met de studie dan snel ten einde is. Maar dat is zijn keuze.
Dus het zou snel kunnen gaan en het zou nog een paar jaar kunnen duren. Ik wacht het af. Mij bevallen alle opties dus ik zie het wel

nou

Mijn broer ging pas op zijn 34e het huis uit. En dat is echt niet best voor de ontwikkeling van een mens. Na hun 18e mogen ze hier best nog even blijven, maar ik zal op kamers gaan wel stimuleren. Niet omdat ik ze zo nodig weg wil hebben, maar omdat het beter is voor hun eigen ontwikkeling.

de mijne

...is op zijn 19e het huis uitgegaan, maar woont wel tot onze volle tevredenheid vlakbij moeders Veel leeftijdgenoten (18-22 jaar) wonen nog thuis.

Maar goed, een aantal van hen heeft weer een rijbewijs en dat kan mijn kind nu niet doen wegens de kosten. Maar ja, die vrienden zijn weer jaloers op de vrijheid doe mijn zoon heeft zonder zeurende ouders die vinden dat je te laat naar bed gaat en te lang uitslaapt Zoonlief beslist alles zelf (heeft wel ambulante begeleiding vanwege een diagnose), probeert uit het jonge leven te halen wat erin zit inclusief impulsieve uitjes en weekendnachtbraken, maar tegelijkertijd neemt hij de verantwoordelijkheden die hij moet nemen en doet het uitstekend op de opleiding!

Opleiding/werk/studie was geen reden om hem te laten gaan, het had te maken met een steeds moeilijker situatie m.b.t. diverse zaken (slechte begeleiders, groeiende problemen rond vader), waardoor hij zich erg aan mij vastklampte, terwijl een kind van zijn leeftijd zich juist los moest gaan maken van de ouder(s). Door de juiste gebeurtenissen op het juiste moment (inclusief een begeleider rechtstreeks uit de hemel) kreeg hij die kans op zichzelf te wonen en dat gaat ontzettend goed! Onze verhouding is ook een stuk gezonder geworden, hij is enorm gegroeid en redt het prima met zijn opleiding en stage!

Helaas kan ik hem niet helpen in de kosten. Over vader zwijgen we maar, ik heb al eerder geschreven dat we enkele jaren geleden hebben ontdekt dat die de spaarrekeningen van de kinderen heeft geplunderd. Nuff said.
Het inkomen van kind is studiefinanciering & aanvullende studiefinanciering, aanvullende lening en zijn stagevergoeding. Helaas is het niet gelukt werk te vinden dat te combineren is met zijn opleiding qua tijd.

Maar hij redt het ermee!

Hij huurt gelukkig goedkoop, is creatief met een kleine beurs, stelt geen hoge eisen aan luxe. Soms delen we aanbiedingen uit de Hamster-aanbiedingen of krijgt hij af en toe een pannetje eten dat ik over heb. Ik heb diep respect hoe hij zich redt! Zijn flatje is ingericht met spullen van de weggeefpagina's van Facebook (hij heeft zelfs gewoon een wasmachine) en hij is er, terecht, apetrots op! Hij slaagt er zelfs in af en toe een beetje te sparen of uit te gaan!

Onder andere omstandigheden was hij misschien langer thuis blijven wonen. Of misschien ook wel niet. Er staat nou eenmaal geen vaste leeftijd voor uit huis gaan.

Maar zoals het nu gaat, is het prima. En ik ben zo ongelooflijk trots hoe hij ondanks de (financiële) beperkingen zijn weg vindt!

Soms is hij jaloers op vrienden die wel een rijbewijs hebben en kleding kunnen kopen als ze dat willen, of naar een duur concert kunnen. Maar hij realiseert zich ook dat die vrienden hem weer benijden vanwege zijn vrijheid

Ik heb altijd gezegd als je gaat studeren dan binnen een jaar pleite. Omdat ik ze dat GUN. Ik heb zoveel geleerd en zo enorm genoten van die tijd. Ik snap werkelijk de huidige generatie niet. Ook het lekker makkelijk bij moeder argument. Ik zelf was het wel zat op mijn 18 e en ik mocht echt alles hoor. Maar je wil toch ook weleens de hele nacht doorhalen met je vrienden op je kamer, omdat het kan? Of van bil op de keukentafel. Weet ik veel. Dan ga je toch niet tot je 25 e bij moeders zitten?
Ik koester die tijd en herinneringen en nogmaals die gun ik mijn kinderen ook. Dat gaan ze niet ervaren als ze pas uit huis gaan als ze een baan hebben.

Dat

Guera ... En dan mogen ze in het weekend best langskomen. ( graag zelfs).

Mijk

Dat hangt van het kind af

Ik zeg tegen mijn kinderen dat ze tot hun achttiende thuis MOETEN blijven wonen, na hun achttiende thuis MOGEN blijven wonen. Maar dan verwacht ik wel dat je je als een volwassen huisgenoot gedraagt, dus je eigen was verzorgt, wel eens kookt en niet mekkert over het eten of een keer de vaatwasser uitruimen. En verder heb ik geen morele bezwaren tegen wisselende contacten of een keer te diep in het glaasje kijken, maar ik hoef daar niet perse getuige van te zijn.

Een zoon heeft al vroeg stevige verkering, biedt aan om te koken als ik moet werken. Die zal misschien wat langer thuis blijven als hij in de buurt gaat studeren. Oudste zoon studeert op een half uurtje treinen afstand. Die heeft zijn volwassenwording buitenshuis voltooid, dat heeft de verhouding aanmerkelijk verbeterd.

Ach

Oudste van 17 gaat binnenkort het huis uit en ik vind hem nog veel te puppig. Hier in de buurt weinig fatsoenlijke scholing, ze moeten wel weg voor een studie. Zodra ze klaar zijn met de studie en ze zouden nog thuis wonen dan moeten ze toch wel zo langzamerhand een move maken tenzij het leven anders loopt dan gedacht. Voor nood zijn ze altijd welkom, al zijn ze 40 en hebben een complete kinderschaar die ze meenemen.
Bij jongste weet ik het niet, ik vraag me af of hij überhaupt ooit zelfstandig kan wonen. Ik hoop dat hij een MBO-opleiding gaat doen en dat wat hij momenteel wil is op reisafstand. Maar hij is nog maar 12 dus dat is nog niet aan de orde. Gelukkig.

geen

Hier geen vaste leeftijd. Maar uiterlijk 25 ofzo?

Ik heb zelf nooit gestudeerd maar was op mijn 21 uit huis (getrouwd).

Er moet niks

Als oudste (18, 6VWO) volgend jaar gaat studeren wil hij direct op kamers. Zijn (waarschijnlijke) studiestad is ruim een uur reizen per OV, met de kanttekening dat bus-OV aan onze kant alleen overdag is, dus de 5 km van/naar station zal altijd fiets moeten zijn. Plus dat de trein op deze route niet heel betrouwbaar is en regelmatig uitvalt. Plus dat hij gewoon heel graag uit huis wil, en op kamers. Wij kunnen en willen dat voor hem betalen, hebben we zelf vroeger ook gekregen en veel aan gehad. Ik hoop wel dat hij nog regelmatig thuiskomt.

Jongste (16, 5VWO) gaat een jaar later studeren en blijft waarschijnlijk nog een poos langer thuiswonen. Puur vanuit praktisch oogpunt: op kamers als je muziek studeert is niet erg handig, want op de meeste studentenkamers kan je geen muziek maken, dat maakt echt teveel lawaai. En zijn studie is dichterbij (wel uiteraard met dezelfde bus beperking, maar veel kortere en directe treinverbinding).

Ze willen beide een dubbele bachelor gaan doen, dus veel tijd om te werken zal er ook niet zijn naast de studie.

Moeilijk te zeggen

Mijn oudste is 19, studeert op treinafstand en woont nog thuis. In het begin van haar eerste studiejaar had ze het vanwege omstandigheden mentaal niet aangekund om op zichzelf te wonen. Nu zou dat wel kunnen, maar kan zij geen (betaalbare) kamer vinden. Gelukkig is ze thuis gewoon gezellig dus dat gaat prima. En inmiddels heb ik aardig geleerd toch te gaan slapen als zij nog niet thuis is.

Tweede dochter moet nog 1,5 jaar naar het voortgezet onderwijs en heeft nog geen idee wat ze daarna wil doen. Maar ook zij is over het algemeen prima te pruimen als huisgenoot en bij tijd en wijle ons entertainment omdat ze zo ontzettend grappig is.

De jongens zitten in de brugklas, daar kan ik nog weinig over zeggen. Nou wonen wij op fiets- en ov-afstand van zeker drie universiteiten en nog veel meer hogescholen, de noodzaak is dus ook minder dan wanneer je in Wilp woont. Dat houdt ook automatisch in dat je kind geen voorrang vanwege afstand krijgt bij toewijzing van kamers.

Ik hoop dat mijn kinderen op zichzelf kunnen gaan wonen wanneer zij daar aan toe zijn en dat ze niet noodgedwongen thuis moeten wonen terwijl het eigenlijk niet meer gaat, niet meer fijn is thuis, voor hen of voor ons. Zelf ben ik op mijn 22e uit huis gegaan hoewel ik al vanaf mijn 17e ingeschreven stond als woningzoekende. Omdat mijn vader toen niet meer werkte en zich ineens met van alles en nog wat ging bemoeien was dat uiteindelijk niet meer zo gezellig.

skik

hangt ervan af

Ik had vroeger geen bepaalde leeftijd in gedachten.

Het heeft zich allemaal vanzelf en op enigszins ongebruikelijke wijze opgelost toen wij (ouders) verhuisden.

Voordat die verhuizing in de pen was is oudste zoon als 21-jarige getrouwd, zeer overtuigd en geheel eigen keus. Hij was dus eerste vertrokken.

Een jaar later verhuisden wij onverwacht, de op dat moment nog thuis wonende kinderen waren 15, 19 en 24. Jongste ging met ons mee, oudste kocht ons huis en haar broer bleef bij haar wonen.
Na een paar jaar is hij op zichzelf gaan wonen in een huurappartementje en drie jaar later kocht hij het huis van zijn zus. Daar woont hij nu met zijn vriendin.

Zus -moeder van minimeisje- woont elders samen met haar vriend.

Jongste ging op kamers toen ze 21 was. Dat kamerleven duurde drie jaar en nu is zij getrouwd.

Die 24-jarige is dus volgens de algemene begrippen wat lang gebleven Ze had op dat moment niet echt een concreet plan waar en eventueel met wie ze elders zou gaan wonen. Is helemaal goed gekomen. Alles op zijn tijd!

Oh ja, zelf was ik 22 toen ik thuis vertrok, en vooral mijn vader vond dat heel jammer. Hij was niet jong meer toen hij tegen alle verwachtingen in toch nog een gezin kreeg, en zag me node gaan...

Poe

Mijn kind is 17 en zit in de errste van een mbo opleiding, 20 minuten fietsen. Dus hm, ekgenlijk nog niet echt over nagrdacht. Gevoelsmatig associeer ik op kamers meer met en uni studie verder weg, dan met een mbo opleiding. Wellicht ook omdat ze in de regel jonger zijn als ze daar aan beginnen.

Helemaal eens met Guera. Ieder het zijne, maar ik gun iedereen een aantal jaren op kamers als je rond de twintig bent. Je leert voor het eerste je "eigen" buurt verkennen, je eerste huisbaas, meedoen met (al of niet foute) politieke en maatschappelijke zaken, kunstzinnige experimenten, leren hoe het is om rood te staan, koken, boodschappen, seks, feesten, etc. Zo ontwikkel je een identiteit en word je een autonoom persoon, in werk en privéleven, dat doe je niet bij paps en mams op de bank. Veel medestudenten van mij woonden thuis en spaarden braaf voor hypotheek en uitzet, op hun 25e samenwonen/trouwen en kinderen. Even goede vrienden hoor, maar voor mijzelf ben ik erg blij dat het anders was en ik gun mijn dochter hetzelfde.
Kamernood en leenstelsel maken het niet makkelijk, dat snap ik best. Maar onder mijn studenten zitten er een paar die hun eigen boontjes (leren) doppen, en dat zijn echt niet de zgn. rijkeluiskinderen die het breed hebben. Maar die steken op meerdere vlakken met kop en schouders boven de bankzitters uit.

Droom en daad

De kosten gaan opspelen. Maar ook dan kan een kind zich wel ontwikkelen.
Zoon hier logeert regelmatig bij vrienden op een studentengang. Dan koken ze samen, doen inkopen, chillen, ondernemen wat, bespreken wat, studeren wat.
Er komen hier ook weleens pubers die blijven slapen. En meedraaien in het huishouden met groente snijden, afwassen of even vegen.
Maar ik zou het mijn zoon ook wel gunnen om op zichzelf te gaan. Dat zit er nog even, waarschijnlijk nog een aantal jaren, echt niet in.

Hier

Oudste is met 19 gegaan i.v.m. een opleiding in het buitenland. Jongste heeft even overwogen om al voor de bachelor naar het buitenland te gaan, en zou dan nog geen 17 zijn geweest. Nu dat van de baan is blijft hij dus gewoon thuis wonen. Ik vind het normaal dat ze tijdens hun studie thuis blijven wonen, tenzij de afstand te groot is. Wat mij betreft focussen ze zich op hun studie, en lenen ze niet.

Oudste heeft trouwens geen enkele moeite gehad met de overgang naar alleen wonen. Voor zijn zelfstandigheid was het ook niet nodig. Hij verbaast zich regelmatig over de onpraktischheid van studiegenoten die al jaren alleen wonen.Bij jongste zie ik die overgang nog wel iets moeilijker gaan, al denk ik daar over drie jaar misschien ook wel weer anders over.

Onlangs heb ik wel aan oudste gevraagd of hij ooit van plan was om nog thuis te komen wonen, maar dat is niet het geval.

Nu zijn mijn kinderen heel makkelijk wat dat betreft. Helpen zonder vragen mee, klagen weinig, gaan verstandig met geld om, en begrijpen dat het niet de bedoeling is dat ze hun hele leven thuis blijven wonen. Ik heb dan ook nooit hoeven nadenken over wanneer ik ze uit huis wil hebben.

hmm

Ik vergelijk het maar met 'met mes en vork leren eten'. Daarmee kun je beginnen als ze 2 zijn of als ze 6 zijn. Met 2 zal het langer duren, met veel meer geknoei gaan maar ze zullen het uiteindelijk eerder geleerd hebben dan wanneer je met 6 begint.

Zo ook met leren op je eigen benen staan. Ik zou nooit een kind verplicht het huis uitzetten onder de belachelijke uitroep: 'Ik gún het je om lekker seks te hebben op de keukentafel, pas om 7 uur 's ochtends thuis te komen en een enorme lening aan te gaan alleen daarvoor'.

Mijn kinderen mogen dat zelf beslissen, hebben geen ouders die lekker op kamers op hun eigen benen hebben gestaan maar wel ouders die het op eigen benen staan prima geleerd hebben, alleen wat later.

Overigens: hoe zien al die ouders die hun kind dat 'gunnen' inderdaad als ze een MBOleerling hebben? Is dat dan niet opeens anders? Moeten die ook met 16 het huis uit om lekker seks op de keukentafel te hebben en tot diep in de nacht uitgaan? Of mogen die leerlingen wel wachten tot ze een baan hebben?

Bieb63

"Mijn kind is 17 en zit in de errste van een mbo opleiding, 20 minuten fietsen. Dus hm, ekgenlijk nog niet echt over nagrdacht. Gevoelsmatig associeer ik op kamers meer met en uni studie verder weg, dan met een mbo opleiding. Wellicht ook omdat ze in de regel jonger zijn als ze daar aan beginnen."

Klopt, mede door de afstand ziet men een MBO-er niet zo snel op kamers gaan. Leeftijd kan ook meespelen, hoewel ik ook 17-jarigen ken die naar de universiteit zijn gegaan (vroege leerlingen).

Dat mijn MBO-kind wel op zichzelf woont is volgens mij dan ook tamelijk uitzonderlijk.

En ik gun hem deze zelfstandigheid van harte! En wat hij op zijn keukentafel doet wil ik helemaal niet weten Ik vermoed weinig spannends, want als fulltime MBO-er die ook zijn eigen huishouden moet runnen is hij zo druk als een klein baasje

Ieder kind is anders

Ieder kind hier is anders, we zien het wel hoe het loopt.
Misschien dat wij ouders verderop gelijkvloers gaan wonen in de ouderenwoningen en de kinderen het huis aanhouden.
We zien wel wie het eerste uitvliegt.

#Jamie, volgens mij zijn er adressen waar je doordeweeks kan inwonen bij een gezin. Onze vrienden hebben een zoon die zo als 16-jarige naar een MBO aan de andere kant van het land ging. Qua reizen was het niet te doen om thuis te blijven.

met meerdere volwassenen in een huis wonen

Dat valt vaak niet mee. Mijn kinderen zijn de deur uit maar als ze dik volwassen zijn met eigen ideeen en opvattingen en toch thuis willen blijven wonen dan is dat soms moeilijk. Ik zie vooral dat oudere ouders in mijn omgeving met volwassen kinderen thuis er soms moeilijk tegen opgewassen zijn.
Een van mijn kinderen was na een stagejaar in het buitenland weer tijdelijk terug bij ons thuis. Wat een op en aanmerkingen over het huishouden en het eten, allemaal met de beste bedoelingen en vaak ook wel terecht maar man..... pfff

Jamie

"Overigens: hoe zien al die ouders die hun kind dat 'gunnen' inderdaad als ze een MBOleerling hebben? Is dat dan niet opeens anders? Moeten die ook met 16 het huis uit om lekker seks op de keukentafel te hebben en tot diep in de nacht uitgaan? Of mogen die leerlingen wel wachten tot ze een baan hebben?"

Volgens mij is de gun-factor niet anders. Een MBO is meestal dichtbij huis. Dus blijven de leerlingen net zo makkelijk in Hotel Mama.

Ik vraag me overigens serieus en nieuwsgierig af of er met het nieuwe leenstelsel geen verandering gaat komen qua jongeren die op zichzelf wonen. Een MBO-er krijgt immers nog studiefinanciering en zeker als er sprake is van ouderbijdrage of aanvullende studiefinanciering (als de ouders niet kunnen bijdragen) plus een bijbaantje of aanvullende lening (die niet echt hoog is) valt daar van te leven. Schraal, maar het kan.

Voor HBO en universiteit heb ik minder gegevens bij de hand, maar zonder studiefinanciering en royale oudersponsoring wordt het al een stuk lastiger om zonder forse schulden op eigen benen te gaan staan.

Je zou dus zeggen dat het voor MBO-ers makkelijker is zelfstandig te gaan wonen!
Maar de behoefte daaraan is vaak niet zo groot omdat het MBO vaak om de hoek is.

De tijd zal het leren.

Zelf had ik op die leeftijd ook een MBO-opleiding in eigen stad. Ik was 20 toen ik examen deed en wilde zielsgraag op mezelf, het was er gewoon tijd voor. Maar ja, de woningnood... (toen al jaren wachttijd, >30 jaar geleden). Gelukkig had ik een wat ouder vriendje dat al hoger op de wachtlijst stond zodat ik op mijn 20e toch uit huis kon. Meteen samenwonen.

Of het verstandig is geweest? Ik zeg met de kennis van nu: ga eerst lekker een paar jaar helemaal op jezelf, en als je een relatie heb, ga dan eerst latten! Dat is de beste manier om jezelf te leren kennen! Helemaal zélf leren op eigen benen te staan, fouten te maken, beslissingen te nemen. En de juiste leeftijd daarvoor? Dat scheelt per persoon.

Ik gun dat iedere jongere.