U zeggen tegen moeder

Ik noem mijn ouders nog steeds pap en mam als ik ze aanspreek en ook als ik het met mijn zus over ze heb. Mijn dochter noemt ons papa en mama, en heel eerlijk; ik vind het ook wel speciaal dat er één iemand is, de allerliefste op de wereld, die mij mama noemt. 
Op atletiek zou ik het oké vinden als ze me bij de voornaam noemt omdat ik daar trainer ben en andere kinderen mij ook met de voornaam aanspreken. Daarbuiten zou ik het niet fijn vinden. Ik ben niet haar gelijke en ook niet haar vriendin, maar ook niet zomaar een bekende. Mama heeft ook iets intiems of zo. Dat is alleen voor je eigen moeder, niet voor andere moeders. 

Wat ik wel raar vind is dat mijn ouders elkaar pap en mam noemen. Ik snap daar niks van, je bent toch niet opeens ook elkaars ouders als je samen kinderen krijgt? Ik kan me er niks bij voorstellen dat ik mijn man papa zou noemen. 
Mijn dochter zegt tegen haar opa's en oma's gewoon opa en oma. Geen voornaam of andere aanduiding, dat is meer voor als ze naar ons of anderen toe het onderscheid wil maken. 

Ik merk wel in het algemeen dat het u zeggen er wel een beetje vanaf gaat. In reclames, acties etc. is het overal jij. Op school mogen kinderen hun juffen en meesters met jij aanspreken, op sport spreken ze de trainers met jij aan en zelfs in het ziekenhuis zegt het personeel al snel tegen kinderen dat ze jij mogen zeggen. 

Nera schreef op 28-10-2022 om 12:19:

[..]

Wat zou je daar zo erg aan vinden?
De kinderen van een vriendin noemen haar vaak bij haar voornaam, ik vind dat wel grappig eigenlijk.

Ik heb ook al verteld waarom ik 'mam' prefereer. Alleen ik draag die naam voor mijn kinderen en met veel plezier. Mijn voornaam noemt iedereen al.

Als ik het naar mijn kind toe over mijn man heb, dan zeg ik wel 'vraag maar aan papa'. Niet omdat hij mijn vader is, maar als verwijzing. Maar als ik hem roep, dan zeg ik 'voornaam, kom je eten', terwijl mijn moeder dan tegen mijn vader zegt 'pap, kom je eten'.

Wat je niet gewend bent, vind je vaak raar.

Ik ben gewend, ouders mocht ik tutoyeren, iedereen die volwassen was werd u. Mijn neefje zegt ook tegen zijn ouders u. Niet omdat zij dat nu zo belangrijk vond, maar juist om het makkelijk te maken voor neefje is die ouder is u. 
Een combinatie van een oppassende oma die perse met u aangesproken werd, een gastouder (alhoewel het haar niet zo uitmaakte) en dat het voor zo'n uk niet altijd duidelijk is wanneer wel en niet.

Ik denk niet dat uitmaakt hoe iemand zijn ouders noemt, als de band maar goed is. Mijn neefje en zijn ouders zijn gek op elkaar, ondanks die u. Er zullen genoeg gezinnen zijn waar wel jij wordt gezegd, maar waar de band niet bijzonder is.

MamaE schreef op 28-10-2022 om 12:51:

Ik noem mijn ouders nog steeds pap en mam als ik ze aanspreek en ook als ik het met mijn zus over ze heb. Mijn dochter noemt ons papa en mama, en heel eerlijk; ik vind het ook wel speciaal dat er één iemand is, de allerliefste op de wereld, die mij mama noemt.
Op atletiek zou ik het oké vinden als ze me bij de voornaam noemt omdat ik daar trainer ben en andere kinderen mij ook met de voornaam aanspreken. Daarbuiten zou ik het niet fijn vinden. Ik ben niet haar gelijke en ook niet haar vriendin, maar ook niet zomaar een bekende. Mama heeft ook iets intiems of zo. Dat is alleen voor je eigen moeder, niet voor andere moeders.

Wat ik wel raar vind is dat mijn ouders elkaar pap en mam noemen. Ik snap daar niks van, je bent toch niet opeens ook elkaars ouders als je samen kinderen krijgt? Ik kan me er niks bij voorstellen dat ik mijn man papa zou noemen.
Mijn dochter zegt tegen haar opa's en oma's gewoon opa en oma. Geen voornaam of andere aanduiding, dat is meer voor als ze naar ons of anderen toe het onderscheid wil maken.

Ik merk wel in het algemeen dat het u zeggen er wel een beetje vanaf gaat. In reclames, acties etc. is het overal jij. Op school mogen kinderen hun juffen en meesters met jij aanspreken, op sport spreken ze de trainers met jij aan en zelfs in het ziekenhuis zegt het personeel al snel tegen kinderen dat ze jij mogen zeggen.

Dat doet mn vrouw ook en ik hoor het hier wel vaker in de omgeving.

AlisonH schreef op 28-10-2022 om 10:58:

U tegen ouders hoor je vaak in Vlaanderen, en ook in streng gelovige kringen. Ik ken geen enkel gezin in mijn omgeving waar dit gebeurt. Mijn kinderen zeggen ook jij en mam(a)/pap(a). Voornaam vind ik zelf niet leuk. Alle vrienden van de kinderen die hier vaak zijn gebruiken bij mij de voornaam en bij mijn man meneer 🤣. Mij kennen ze ook veel beter.

Nee, AlisonH dat klopt niet!

In Vlaanderen zegt men ( even sterk veralgemenend, want er zijn regionale verschillen) : GE en niet u.

Je zegt ge tegen iedereen ( vergelijkbaar met you dus)

Wel is het zo dat het bezittelijk voornaamwoord van ge uw is. En het meewerkend en lijdend voorwerp u.

Dus: Pietje ge moet uw slabbetje nog uitdoen.

(eigenlijk : uw bavetje 🤪)

absor schreef op 28-10-2022 om 10:28:

ben heel benieuwd naar wiens kind de ouders aanspreekt met ‘anders’ en zo ja hoe dan

Hier gewoon jij maar ik ben lid van een kerk en ken vele ouders wiens kinderen u zeggen.

Mijn ex en zijn broers spreken hun ouders aan bij de voornaam. Dat vind ik zo raar, maar goed prima als het een ander wel past.

Mijn kinderen zeggen je en jij, ik ook tegen mijn ouders. En papa en mama.
Ex liet zich eerder bij zijn voornaam noemen door de kinderen. Er ging wel meer mis en de hulpverlening heeft dat als een van de eerste dingen gecorrigeerd bij hem, kinderen kunnen schijnbaar het best papa zeggen voor de band.

Mija schreef op 28-10-2022 om 10:56:

[..]

Hier is het opa/oma Voornaam. Dat is heel gebruikelijk, hoor ik in meer gezinnen. Soms ook opa/oma Plaatsnaam. Wij zeiden vroeger opa/oma Achternaam. Aangezien kinderen er meestal minstens twee van iedere soort hebben moeten ze ze toch van elkaar onderscheiden.

Mijn ouders spraken hun ouders aan met u. Ik deed dat ook, ook mijn ooms en tantes sprak ik met u aan. Ik doe dat nog altijd, gewoontegetrouw. Ik ben nu wel eens in de situatie die mijn kinderen tegen hun oudoom of -tante ‘je’ zeggen (die generatie stelt zich aan kinderen nu ook gewoon met de voornaam voor) terwijl ik nog uit gewoonte ‘u’ zeg 😂.

Hebben wij hier ook. Oma hond en oma poes. 😁 

Beide beesten zijn al ruime tijd naar het hemelse, maar het blijft erin.

Maanlicht schreef op 28-10-2022 om 14:33:

Ik moet nu opeens aan iets denken : ik ging naar een concert in Nederland en werd bij het aanschuiven voor de jassen echt flagrant voorgestoken door een vrouw. Waarop ik zei; euh, ik denk dat ik hier al wat langer sta. Waarop zei luid zegt: o, wou je eerst ? ) op een nogal agressief toontje.

Dat vond ik echt heel gek , een vreemde aanspreken met je. Maakte me inwendig kwaad zelfs.

Ik spreek genoeg vreemden aan met je. Ik ga tegen iemand van mijn eigen leeftijd geen u zeggen. Tegen oudere mensen doe ik het wel. 

Hier ook geen u, heb zelfs een grote hekel aan het woord u. Oom en tante gebruiken wij hier ook niet. Iedereen wordt bij de voornaam genoemd. Vroeger zei mijn zoon mama en nu is het al heel lang ma. Mam gebruiken wij hier niet. Dat heeft hij vroeger 1 keer gezegd omdat een vriendje zijn moeder zo aansprak maar dat heb ik gelijk de kop in geduwd.

Ik zeg u  mijn kinderen ook en soms een mix, mijn kleinkind zegt jij maar is nog geen 3. 
Jij geeft geen garantie voor een warme band, alsook u zeggen geen afstand creert. Dat ligt niet vast in een woordje.

mijn dochter zegt jij/je tegen ons. Ze gebruikt onze voornaam als we niet reageren op papa/mama, wel handig in speeltuin of monkey town waar al die kinderen papa/mama roepen 😊

Hoor kinderen vooral u gebruiken in gelovige gezinnen. Op gelovige scholen ook u tegen meesters en juffen en aanspreken met achternaam bijv meneer Pietersen, juffrouw Jansen. Op openbare school van mijn dochter: meester Piet en juf Yvonne (Geen idee wat hun achternamen zijn)