U zeggen tegen moeder
Eerder deze week bij een bezoek aan een dierentuin met mijn kinderen ving ik op dat een ander kind haar moeder met u aansprak "mama, zag u hoe die olifant met zijn slurf heen en weer ging?" en gisteren op bezoek bij de nieuwe buurvrouw met 2 jonge kinderen hoorde ik de buurkinderen ook "u" tegen hun moeder zeggen. Is dat terug van weggeweest? Zijn er weer meer jonge moeders die zich met "u" laten aanspreken door hun kinderen? Ben nieuwsgierig.
Peiling
Mijn kind spreekt me aan met:
Mija schreef op 28-10-2022 om 10:56:
[..]
Hier is het opa/oma Voornaam. Dat is heel gebruikelijk, hoor ik in meer gezinnen. Soms ook opa/oma Plaatsnaam. Wij zeiden vroeger opa/oma Achternaam. Aangezien kinderen er meestal minstens twee van iedere soort hebben moeten ze ze toch van elkaar onderscheiden.
Mijn ouders spraken hun ouders aan met u. Ik deed dat ook, ook mijn ooms en tantes sprak ik met u aan. Ik doe dat nog altijd, gewoontegetrouw. Ik ben nu wel eens in de situatie die mijn kinderen tegen hun oudoom of -tante ‘je’ zeggen (die generatie stelt zich aan kinderen nu ook gewoon met de voornaam voor) terwijl ik nog uit gewoonte ‘u’ zeg 😂.
Hier ook, mijn kleinkinderen (eentje dan want de ander praat nog niet goed) noemen mij ook oma Herfstappeltaart, maar mijn schoonvader was indertijd al over de 80 en wij spraken hem zelf aan met 'u'. Toen mijn schoonzoon hem aansprak met zijn voornaam schrok ik daar toch even van. Maar schoonvader zei er niks van 
je/jij en mam. Mijn voornaam zeggen ze niet en dat zou ik ook absoluut niet waarderen.
Ik zeg ook altijd je/jij tegen mijn ouders en tegen mijn schoonouders is het u. Dat zijn ze daar zo gewend in het gezin, dus doe ik dat ook.
In mijn familie is u-zeggen al bij de vorige generatie (75+) grotendeels afgeschaft. Slechts 1 van mijn 13 ooms/tantes was nog een 'u' voor haar kinderen, kleinkinderen, neven en nichten. Ze was ook de enige die we als neven/nichten met 'tante voornaam' aanspraken. De andere 12 zijn voor mijn generatie 'je' en 'voornaam' en voor hun kleinkinderen 'je' en 'oma voornaam'.
Persoonlijk heb ik trouwens moeite met 'u'. Ik vind het afstandelijk en gebruik het niet als ik iemand sympathiek vind.
Ik spreek mijn ouders en grootouders aan met je/jij. Waarom zou ik het anders willen voor mijn kind? Hij komt nu nog niet veel verder dan mama (of mamamamamamama).
Ik zou het dan weer niet zo waarderen als zoon mij bij mijn voornaam zou gaan noemen, denk ik.
U is gereserveerd voor onbekende volwassen mensen. Vroeger zou ik zeggen voor onbekende mensen ouder dan ikzelf, maar dat begint aardig te verschuiven 
Tegen mijn ouders zei ik je/jij. U ken ik alleen van een paar buurmeisjes van vroeger. Ooms en tantes waren wel u, maar ik besef me dat ik tegen hen tegenwoordig ook gewoon je/jij zeg. Ondanks dat ze veelal 70+ zijn voelt het toch als volwassenen onderelkaar, waardoor dat automatisch is gegaan.
Mijn nichtjes kunnen nog niet praten, maar ik hoop dat ik voor hen tante Pop wordt
Lollypopje schreef op 28-10-2022 om 11:58:
Tegen mijn ouders zei ik je/jij. U ken ik alleen van een paar buurmeisjes van vroeger. Ooms en tantes waren wel u, maar ik besef me dat ik tegen hen tegenwoordig ook gewoon je/jij zeg. Ondanks dat ze veelal 70+ zijn voelt het toch als volwassenen onderelkaar, waardoor dat automatisch is gegaan.
Mijn nichtjes kunnen nog niet praten, maar ik hoop dat ik voor hen tante Pop wordt
Toen mijn neefjes en nichtjes klein waren, was ik wel tante Mug en je/jij. Dat klonk altijd zo gezellig 
Inmiddels zijn ze bijna allemaal volwassen en is de 'tante' eraf gevallen en dat vind ik ook helemaal prima.
Mug schreef op 28-10-2022 om 12:06:
[..]
Toen mijn neefjes en nichtjes klein waren, was ik wel tante Mug en je/jij. Dat klonk altijd zo gezellig
Dat zou ik ook niet erg vinden en als ze me gewoon Pop gaan noemen vind ik het ook prima, maat ik vind tante Pop zo leuk klinken. Gewoon omdat ik het heel erg leuk vind om tante te zijn. Puur een ego dingetje dus 
Mug schreef op 28-10-2022 om 11:19:
je/jij en mam. Mijn voornaam zeggen ze niet en dat zou ik ook absoluut niet waarderen.
Ik zeg ook altijd je/jij tegen mijn ouders en tegen mijn schoonouders is het u. Dat zijn ze daar zo gewend in het gezin, dus doe ik dat ook.
Hoezo zou je dat niet waarderen?
Ik heb te maken met 2 situaties:
Toen onze kleuter ons met de voornaam ging aanspreken (afwisselend met mama/papa) heb ik gelezen dat ze je dan zien als een gelijke. Tenminste, op peuter/kleuterleeftijd. Dus: "Anna, zullen we vanavond spaghetti eten?" Of "Anna, mag ik met de klei spelen?"
Toen ik zelf volwassen werd had ik niet zo'n goeie band met mijn vader, als ik het over hem heb dan noem ik zijn voornaam ipv papa of vader. Omdat ik hem geen papa of vader meer vond. Dus bij hem was het qua afstandelijkheid.
je/jij en mama. Soms zegt dochter mijn voornaam, ik werk op de bso waar zij ook zit en dat hoort ze natuurlijk van de andere kinderen. Ik leg haar uit dat ik voor haar gewoon mama ben en dat ik het speciaal vind haar mama te zijn dus dat ik liever niet heb dat ze mij bij mijn voornaam noemt.
Ik zeg tegen mijn ouders ook jij en mam/pa. Soms noem ik mijn moeder bij haar voornaam als ze niet luistert 😂. Vooral bij dingen als de Libelle beurs/ huishoudbeurs waar heel veel moeders en dochters zijn. En mijn moeder is een beetje doof. Dan reageert ze wel haha. Daarna natuurlijk gewoon weer mam.
U zeggen ken ik alleen van Belgische gezinnen. Vriendin wordt u genoemd door haar kinderen. Zij zijn van Vlamingen.
Ik ken een gelovig gezin waarvan de kinderen hun ouders met u aanspreken. Dus dan hoor ik bijvoorbeeld: Mama, gaat u vandaag werken? De ouders spreken hun eigen ouders ook met u aan, dat is in die gemeenschap gewoon. Vind het zelf heel apart klinken maar ja, dat is hun keuze.
Mug schreef op 28-10-2022 om 11:19:
je/jij en mam. Mijn voornaam zeggen ze niet en dat zou ik ook absoluut niet waarderen.
......
Wat zou je daar zo erg aan vinden?
De kinderen van een vriendin noemen haar vaak bij haar voornaam, ik vind dat wel grappig eigenlijk.
Nera schreef op 28-10-2022 om 12:19:
[..]
Wat zou je daar zo erg aan vinden?
De kinderen van een vriendin noemen haar vaak bij haar voornaam, ik vind dat wel grappig eigenlijk.
Voor mezelf sprekend: ik vind moeder zijn een eer. Ik heb 1 kind en daar ben ik trots op. Alleen zij mag mij mama noemen, mijn voornaam is voor de rest van de wereld.
Mijn kind zegt je/jij tegen ons en noemt me mama. Ik zeg ook nog steeds mam tegen mijn moeder en spreek ze ook aan met jou/jij/je.
Zelf vind ik het heel onpersoonlijk klinken om mijn moeder met u aan te moeten spreken, of dat mijn kind me met u aanspreekt.
Dat van de Vlamingen is een klein beetje besides the point denk ik, aangezien in bepaalde streken je/jij überhaupt niet gebruikt wordt en de ook pubers elkaar aanspreken met u. Al zijn Vlamingen wel formeler dan wij dus het kan best zijn dat in streken waar wel je/jij of ge/gij gebruikt wordt kinderen ook meer u tegen hun ouders zeggen. Al weet ik niet of u daar dan dezelfde functie heeft als hier.
Edit: het klopt niet wat ik zeg. De informele aanspraaktitel bij Vlamingen is ge/gij, alleen hoort daar als bezittelijk voornaamwoord uw bij. Dus je vraagt wel aan een leeftijdgenoot ‘Hoe gaat het met uw ouders’ maar je spreekt m aan met ge/gij.
onze zoon zegt mam. Dochter ook. Maar omdat zij twee moeders heeft komt er achter mam/mama wel eens een voornaam. Dit om aan te geven welke mama ze bedoelt
