U zeggen tegen moeder

watertoren schreef op 28-10-2022 om 19:38:

Mensen die zelf aangesproken willen worden met U zijn in mijn beleving de minst leuke mensen . Bah, mijn schoonvader was ook zo. Arrogante man. Ik heb ook nooit u tegen hem gezegd.

Alle mensen? Want binnen de familie zegt iedereen jij, maar totaal onbekenden die ongevraagd tutoyeren stel ik ook niet op prijs. 

Ik leer mijn kinderen om tegen oude mensen u te zeggen. U is voor mij een respectsvorm. 
Dus niet perse tegen mij of hun eigen moderne grootouders, maar wel tegen vreemde ouderen.

Ik doe niet aan jij'en en jouwen.

Ge, gij en u. Alles door elkaar.

Maanlicht schreef op 28-10-2022 om 14:33:

Ik moet nu opeens aan iets denken : ik ging naar een concert in Nederland en werd bij het aanschuiven voor de jassen echt flagrant voorgestoken door een vrouw. Waarop ik zei; euh, ik denk dat ik hier al wat langer sta. Waarop zei luid zegt: o, wou je eerst ? ) op een nogal agressief toontje.

Dat vond ik echt heel gek , een vreemde aanspreken met je. Maakte me inwendig kwaad zelfs.

Nou zou ik uit dit voorbeeld me ook inwendig kwaad kunnen maken. Door het voordringen en de toon waarop iets gezegd wordt maar niet door het woordje je. Dat is dan toch misschien erg Nederlands maar ik spreek mensen van mijn leeftijd en iets ouder altijd aan met je. Ik werk wel veel met oudere mensen, dan zeg ik wel u. Niet mijn collega's maar cliënten. 

ik vind dat wel zeer goed want dan is het zeer beleefd maar als je het niet gewoon bent maar zou ik dat ook wel willen

Evaluna schreef op 28-10-2022 om 14:40:

Mijn kinderen zeggen je en jij, ik ook tegen mijn ouders. En papa en mama.
Ex liet zich eerder bij zijn voornaam noemen door de kinderen. Er ging wel meer mis en de hulpverlening heeft dat als een van de eerste dingen gecorrigeerd bij hem, kinderen kunnen schijnbaar het best papa zeggen voor de band.

Wat raar. 

Wieder schreef op 29-10-2022 om 09:04:

Mijn man heeft een warme band met zijn ouders, maar die willen wel met u aangesproken worden. De kleinkinderen zeggen allemaal je, en wat er van mij verwacht wordt is me na 27 jaar nog altijd niet duidelijk. Uiteraard zeg ik u, wat voor mij zeer afstandelijk overkomt maar ach, mijn man doet het dus ik ook. Maar hoe moet ik ze verder aanspreken? Pa en ma, wat manlief ook doet? Niet in dit leven, dat zijn ze niet. Mijn ouders hebben gelijk tegen mijn man gezegd: noem ons maar Pietje en Marietje. Als ik aan mijn schoonouders wil vragen of ze koffie willen, moet ik wachten tot ze me aankijken, want Jantje en Antje om hun aandacht te trekken stellen ze vast niet op prijs, maar wat dan wel? Heel ongemakkelijk.

Mijn kinderen zeggen dus jij en jou. En hun aanhang vertel ik gelijk dat wij Wieder en Pieder heten. Maar mijn kinderen zeggen wel pap en mam of papa en mama (of vaderfiguur en moederfiguur zoals oudste ons liefdevol in haar telefoon heeft staan), want aan pa en ma heb ik een gruwelijke hekel. Dus ook ik heb mijn eigenaardigheden 😉.

Na 27 jaar zit je nog steeds te wachten tot ze je aankijken als je wil vragen or ze koffie willen?

Je kan toch een keer vragen hoe ze aangesproken willen worden???

absor schreef op 29-10-2022 om 10:13:

[..]

Na 27 jaar zit je nog steeds te wachten tot ze je aankijken als je wil vragen or ze koffie willen?

Je kan toch een keer vragen hoe ze aangesproken willen worden???

Zou je zeggen hè. Nee, toch niet. Toen man en ik al jaren samen waren, twee kinderen hadden maar nog niet getrouwd waren zei schoonmoeder tegen haar broer waar ik bij stond: ja, schoondochter kan ik haar niet noemen hè. En zo zijn er in de loop van de tijd veel, voor mijn gevoel, afwijzinkjes geweest. Het zal ook verder wel, het kan me al heel lang niet zoveel meer schelen. Ze zijn lief voor hun zoon, ze zijn lief voor hun kleinkinderen, ik zeg: "wilt u nog koffie" als ze me aankijken en zo wordt het spel gespeeld.

Wieder schreef op 29-10-2022 om 10:49:

[..]

Zou je zeggen hè. Nee, toch niet. Toen man en ik al jaren samen waren, twee kinderen hadden maar nog niet getrouwd waren zei schoonmoeder tegen haar broer waar ik bij stond: ja, schoondochter kan ik haar niet noemen hè. En zo zijn er in de loop van de tijd veel, voor mijn gevoel, afwijzinkjes geweest. Het zal ook verder wel, het kan me al heel lang niet zoveel meer schelen. Ze zijn lief voor hun zoon, ze zijn lief voor hun kleinkinderen, ik zeg: "wilt u nog koffie" als ze me aankijken en zo wordt het spel gespeeld.

Dan zou ik het lekker algemeen houden. Ik pak nog een kop koffie, juliie ook nog?

Bijtje82 schreef op 29-10-2022 om 11:00:

[..]

Dan zou ik het lekker algemeen houden. Ik pak nog een kop koffie, juliie ook nog  wil iemand ook nog?  

Om het u/jij/jullie helemaal te vermijden.

Bijtje82 schreef op 29-10-2022 om 11:00:

[..]

Dan zou ik het lekker algemeen houden. Ik pak nog een kop koffie, juliie ook nog?

Da's wel een goeie 😄. Ik zeg ook vaak tegen man: doe jij even een  rondje koffie? Het is ook geen levensgroot probleem. Ik voel me gewoon altijd een beetje ongemakkelijk bij hen. Dat ligt niet aan hen of aan mij of aan het u zeggen, de combinatie werkt niet zo goed. So be it.

Ik heb een hekel aan u. In de gereformeerde omgeving waarin ik opgroeide moest er u gezegd worden want dat betekende dat je respect had voor de oudere persoon. Ook als die oudere persoon jou totaal niet respecteerde. Ik kreeg er een heel naar gevoel van. Een nare machtsuiting ofzo. 

Als ik nu kinderen hun ouders u hoor noemen, krijg ik de kriebels en ga ik er van uit dat er een afstand is tussen ouder en kind. Een vroegere vriendin van me laat zichzelf ook u noemen door haar kinderen. Ze hebben een goede band maar toch is er een verschil. Kan het niet helemaal goed beschrijven, maar hun rollen zijn duidelijk verdeeld. Zij is de moeder, zij zijn de kinderen. Ze knuffelt en knutselt wel met haar kinderen, maar ze doet nooit gek met ze of speelt met ze.

Echt oude mensen noem ik vaak wel u, maar dat is eerder om gezeur te voorkomen dan om respect te tonen.

Wieder schreef op 29-10-2022 om 10:49:

[..]

Zou je zeggen hè. Nee, toch niet. Toen man en ik al jaren samen waren, twee kinderen hadden maar nog niet getrouwd waren zei schoonmoeder tegen haar broer waar ik bij stond: ja, schoondochter kan ik haar niet noemen hè. En zo zijn er in de loop van de tijd veel, voor mijn gevoel, afwijzinkjes geweest. Het zal ook verder wel, het kan me al heel lang niet zoveel meer schelen. Ze zijn lief voor hun zoon, ze zijn lief voor hun kleinkinderen, ik zeg: "wilt u nog koffie" als ze me aankijken en zo wordt het spel gespeeld.

dan weet ik hoe ze aangesproken willen worden. Gewoon meneer en mevrouw 'achternaam man' .   Heel makkelijk, zo gewoon doen.