Teken petitie voor behoud van de thuisbevalling

Kiki

Toevoeging: ook ik raakte euforisch van mijn bevallingen. Er is niks waar ik zo trots op ben!

Mag ik even uitwijden over pijnbestrijding

ik heb mensen in mijn omgeving die dachten dat ik het lekker makkelijk deed met die geplande sectio van Mandarijntje.

Om even iets recht te zetten, een keizersnede doet vreselijk veel pijn zodra je de ok uit bent en de ruggenprik eruit gaat, door verschillende lagen van je buik zitten hechtingen. Vooral als je baarmoeder niet krimpt en ze zonder pijnbestrijding op je net gehechte buik moeten drukken met zijn tweeen vol met hun gewicht, tjakka. En je loopt nog weken krom omdat je buik beurs is. En bij elke plas voel je je baarmoeder die mee beweegt nog weken lang.

Verder, een ruggenprik zetten is ook geen makkie. Bij mij lukte dat niet direct, dus ik had 2 dikke naalden tegen mijn ruggenwervels aan, doet ook best erg veel pijn.

dus tja. Ik wil ook dat vrouwen die vragen om pijnstilling weten wat daar de risico's van zijn, en ook dat ze weten dat een geplande sectio pijn doet, veeeel meer en veel langer dan een vaginale bevalling. Ik ben erg voor keuze vrijheid wbt pijnbestrijding maar ook daar moet dus eerlijk verteld worden hoe en wat.

Endorfine

Hmmm het lijkt erop dat ik dus geen endorfine heb gehad. Misschien mis je dat bij een ingeleide bevalling. Ik weet wel dat mijn weeën gruwelijk veel pijn deden. Niet vanaf de eerste wee, maar vanaf ca. 7 cm. was het erger dan je je kunt voorstellen. En geen pauzes ertussen want met inleiding krijg je een weeënstorm. Het gekke is dat de pijn bij de tweede bevalling gelijk minder werd toen ik aan het persen was. Heel bizar was dat. Ik had overigens ook geen euforisch gevoel. Het voelde meer alsof ik was aangereden door een vrachtwagen, compleet gesloopt. Nee, ik vind er niets feestelijks aan, zo'n bevalling.

Margje

Wat ik vooral van belang vind is dat vrouwen serieus worden genomen. Tijdens de zwangerschap zou een vrouw objectieve voorlichting moeten krijgen over de voordelen en nadelen van pijnbestrijding. Vervolgens kunnen ervaringen zoals de jouwe over endorfine die lost waardoor de pijn wordt ook in die informatie worden verwerkt. Een vrouw kan dan zelf besluiten wat ze wil op basis van de gegeven informatie. Natuurlijk blijft het bij een eerste bevalling theoretische ervaring maar dat is natuurlijk wel bij meer beslissingen zo. Als ik het zelf nog niet ervaren heb dan weet ik ook niet precies wat het is en dan zal ik dus meer informatie op basis van theorie en beschikbare ervaringen moeten maken. Toch zou ik er niet aan moeten denken dat mij dat beslissingsrecht ontnomen wordt puur op basis dat ik het nooit heb meegemaakt en dat daarom de verloskundige die beslissing in eerste instantie mag nemen.

Ik ben er voorstander van dat als een vrouw pijnbestrijding wil vanaf het moment dat ze in het ziekenhuis arriveert en niet eerst wil afwachten of ze het zonde ook zou kunnen verdragen en misschien die endorfine loskomt dat ze dan ook gewoon die pijnbestrijding krijgt. Als een vrouw liever zonder wil beginnen maar als ze halverwege van mening veranderd moet dat ook kunnen uiteraard.

Voor mij staat de wens van de vrouw voorop mits dit medisch gezien mogelijk is. Als een vrouw na het lezen van de beschikbare informatie besluit om vanaf de eerste wee voor een ruggeprik te gaan dan moet ze dat gewoon kunnen krijgen. Zonder commentaar dat het jammer is dat ze een ruggeprik wil of zonder is dat ze het niet zonder pijnbestrijding wil. Dat is niet namelijk helemaal niet jammer of zonde. Een bevalling met ruggeprik niet niet minderwaardig aan een bevalling zonder pijnbestrijding. Zo heb ik dat althans nooit ervaren. Helaas wordt het in Nederland zeker bij verloskundigen wel zo gezien.

Het hele endorfine verhaal hoort uiteraard gewoon bij de voorlichting. Echter niet alle vrouwen hebben dit. Toen ik geen pijnbestrijding kreeg vanwege een te vlugge bevalling deed het gewoon heel erg zeer. Was helemaal niet leuk maar gewoon heel pijnlijk.

Voor de toekomst

Wel, ik heb mijn thuisbevalling met een vertrouwde verloskundige prettig gevonden. Mijn ziekenhuisbevalling, uit voorzorg, een stuk minder. Zal wel aan mij liggen, maar ook toen viel al de beschuldiging Kindermishandeling omdat ik het waagde de voorzorgsmaatregel ter discussie te stellen. Hoe meer hulp hoe meer machtsuitoefening. En als je zelf uit die industrie komt ben je een lastige patiënt. En daar gaat niet iedere hulpverlener goed mee om, dat is ook moeilijk denk ik. Ik hoop alleen dat als mijn dochter of mijn schoondochter zover is dat ze nog steeds de keuze heeft.

Pelle

In het ziekenhuis ja, maar met een verloskundige aan mijn bed en ik denk niet dat ik het thuis prettiger zou hebben ervaren. Integendeel bij de eerste was het totale paniek het laatste uur thuis en dat was traumatisch genoeg om de tweede en straks de derde en eventueel nog een vierde never nooit thuis te krijgen.

Dat mensen voor anderen menen te vinden dat een vrouw dat euforische gevoel niet mag missen, vind ik gewoon inherent fout. Als je dat euforische gevoel hebt kies je gewoon niet voor pijnbestrijding en dan kunnen mensen 100 keer gaan vertellen dat ze het nooit had willen missen en dat hun gevoel van eigenwaarde door het dak ging, maar zoals ik al zei, ik had dat euforische gevoel totaal niet en ik had het goed gedaan op pijnbestrijding had ik gekregen waar ik om gevraagd had.

En misschien maak ik wel geen endorfines aan, misschien had ik wel een enorm zware bevalling, misschien ben ik wel gewoon het allergrootste watje wat er bestaat, ik wil het niet eens weten. Ik wil alleen de controle houden over mijn eigen bevalling en respect voor mijn keuzes en ik trok het gewoon allebei de keren enorm slecht. Zo slecht dat ik huizenhoog opzie tegen de derde bevalling.

Ik wil dat iedere vrouw zelf een keuze heeft en dat die niet wordt opgelegd. Ik dring niemand pijnbestrijding op en verwacht dezelfde mate van respect gewoon terug en tegen iemand zeggen dat de vierde er zo uit floept en eigenlijk impliceert dat ze niet moet zeuren (ik kan me je bevallingsverslag nog herinneren Sascha) vind ik zo ongelooflijk respectloos.

Vic

Ik ben ooit ingeleid, bij mijn derde kind, en die endorfine was er zonder meer, en ja, ook de weeenstorm. Gelukkig had ik een goede buikademhaling geleerd, wat mij er doorheen hielp. Ik was wel blij dat het mijn derde kind was, ik raakte niet in paniek, wat wellicht bij de eerste keer wel gebeurd zou zijn. Overigens, in tegenstelling tot velen, vond ik persen altijd behoorlijk pijnlijk.

Manda

Mijn gyns hebben nooit veel meer gebruikt dan een echo en twee handen om te beoordelen hoe en wat. Hoe bedoel je jouw uitspraak, vraag ik me dus af?

En natuurlijk is iedereen hier voor vrije keus

dit is OOL tenslotte, maar er is nog een hele wereld buiten OOL die dat niet heeft.

Die wel als mening hebben "niet meteen pijnbestrijding geven en vrouwen bij hun eerste bevalling weten niet wat ze willen" en ik weet niet of Margje op mij doelt mensen die gelijk bij de eerste wee zich plat willen laten spuiten, maar dat hoeft voor mij nou ook weer niet. Let wel, voor mij dus , voor anderen misschien weer wel.

En ik ben helemaal niet tegen ons verloskundesysteem, maar wel tegen het feit dat verloskunde en gynaecologie twee aparte eilandjes zijn die niet met elkaar willen en/of kunnen communiceren en dat is volgens mij tevens wat er vaak misgaat in de thuisbevallingen. Het niet willen of kunnen overdragen aan iemand anders. Daarom heb ik deze petitie niet getekend.

En bepaalde groepen zullen inderdaad eerder een risico zijn. Volgens mij hebben Creoolse mensen en Hindoestanen een fors verhoogd risico op suikerziekte en zwangerschapssuiker.

Fio

goh dat weet ik niet eens precies ! Er werd bij mij redelijk wat gemeten, wat was het ook al weer, bloed, hartslag, hb.

Liora (licht ot) en ook on topic

Een vriendin van mij heeft dat boek van Naomi Wolf vertaald, en ik zat er net aan te denken in verband met deze discussie. Grappig. Ja, hoe het in Amerika gaat, is zeker geen lichtend voorbeeld van hoe het dan wel zou moeten. Een op de drie bevallingen eindigt daar in een keizersnee.
Wat mij opvalt, is dat de emoties zo hoog oplopen over dit tere onderwerp, dat er over en weer heel wat postings erg subjectief worden gelezen/opgevat. Zo heb ik het woord euforisch niet laten vallen en heb ik benadrukt dat mijn eigen ervaringen helemaal niets zeggen over die van anderen. Ik denk wel dat er twee dingen bij mij meespeelden, die mij een gevoel van controle gaven over mijn bevallingen en daardoor ook de rust om het allemaal over me heen te laten komen zonder paniek of stress. Ten eerste kreeg mijn moeder haar kinderen bijna allemaal zonder veel problemen, waardoor de bevallingsverhalen waarmee ik ben opgegroeid erg positief waren - ik heb ook, misschien geen toeval, mijn moeders brede heupen (grapje). Ten tweede heb ik bij beide bevallingen toen ik het einde van de ontsluiting naderde, mijn moeder gevraagd om te komen. Het zien van haar vertrouwde gezicht, het gevoel van haar ruwe, lieve handen, haar kracht hebben me enorm gesterkt en maakten het laatste, lastigste stuk steeds haalbaar.
Ik moet trouwens wel zeggen dat ik bij de laatste zo vreselijk snel ging toen de vliezen eenmaal waren gebroken, dat ik voor mijn gevoel geen adem meer kreeg en wel degelijk bang was. Gelukkig was mijn moeder er en gaf de vk heel korte en krachtige aanwijzingen - ze wist door de mist heen te dringen, zeg maar. Zowel de baby als ik zijn diverse malen even 'weggeweest', het was helemaal geen droombevalling, maar ik had het toch niet anders gewild. Waarom weet ik eigenlijk niet eens. Margje komt er nog het dichtst bij met haar calvinisme, geloof ik.
Wat ik nooit zou durven, is iets beweren over andermans bevallingen. Ik denk dat ik gewoon enorm geluk heb gehad. Zo ervaar ik het wel.
Groetjes
Massi

Ach...

Ik heb twee zware bevallingen gehad en zo lang gegild om pijnstilling (het was echt heel zwaar... Of was ik toch een watje?), maar kon het niet direct krijgen omdat de anaestesist er alleen tijdens kantooruren was. Gelukkig heb ik het op een spuitje verdovingsmiddel waar ik flink van ging hallucineren (ja, dat is gezonder, zullen we maar zeggen) gered tot de volgende ochtend half negen. Nog een bof dat mijn bevalling niet op vrijdagavond begon )
Toen kreeg ik eindelijk die ruggenprik. Absoluut nog niet pijnvrij, maar wel te dragen.
En ondanks die spuit zweefpijnstiller en ruggenprik was de euforie (om dat woord maar te gebruiken) echt wel aanwezig en de moeder-kindband, daar was ook weinig mis mee )

Inleiding (pelle)

Ik kreeg bij de tweede een inleiding. Het gevolg was één grote urenlange wee. De inleiding was eind van de middag en ik moest (zie vorige berichtje) tot de volgende ochtend wachten tot er een anaesthesist was. Ik heb deze bevalling als veel zwaarder bevallen dan de eerste bevalling, die een etmaal duurde en ook als "zwaar" werd beschreven in de rapportage voor de huisarts.

"weer gezegd"?!?

Waar heb ik nog meer woorden in jouw mond gelegd Pelle?

Verder klopt het, alleen de eerste alinea was een reactie op jou de rest niet.

Kiki

"Dat mensen voor anderen menen te vinden dat een vrouw dat euforische gevoel niet mag missen, vind ik gewoon inherent fout."

Wie zegt dat dan? Ik heb in mijn eerdere posting aan jou ook al geprobeerd recht te zetten dat ik dat in elk geval niet bedoel.

Ik vind het vrij respectloos om steeds "respectloos" te roepen over wat anderen zeggen, terwijl je zelf mensen polariserend in hoekjes zit te drukken en nog niet eens het respect op kan brengen om wat minder selectief te lezen.

Margje

Manda (o.t.)

Ik vind het zo leuk om te lezen hoe jij de bevalling van Mandarijntje hebt ervaren, terwijl me nog zo vers in het geheugen staat hoe getraumatiseerd jij was van je eerste bevalling. Echt geweldig.

Margje

Manda

Dat doet een vk dus ook. Ik had zelfs een gyn die jaren in Afrika had gewerkt, en vooral afging op wat hij voelde en wat ik aangaf. Klopte altijd als een bus, was zijn ervaring. Luisteren naar de moeder, was zijn motto. Er zijn zat vk's die daar wat van kunnen leren, had ik die man maar gehad tijdens de zwangerschap van mijn oudste.

Pelle

Meen je dat serieus, van die ruggeprik bij de inleiding? Je kunt hier al lezen dat die endorfine zeker vrij komt tijdens een inleiding. Ik vond het ondanks de weeenstorm mijn fijnste bevalling van de vier.

Ook (endorfinen en inleiden)

Mijn eerste bevalling was ook ingeleid. Dat wil zeggen, mijn vliezen werden gebroken. Daarna begon het al, dus ik heb geen hormonen toegediend gekregen. Maar het kindje was duidelijk nog niet aan zijn natuurlijke geboorte toe, want zag helemaal wit van het huidsmeer. Toch heb ik wel die endorfinen ervaren (en over pijnbestrijding begon de gynaecoloog al helemaal niet - die kwam 's ochtends in een net pak mijn vliezen breken en daarna heb ik hem niet meer gezien, pas toen het kind geboren was).

Margje

Huidsmeer

Maar het kindje was duidelijk nog niet aan zijn natuurlijke geboorte toe, want zag helemaal wit van het huidsmeer. Lijkt me een mythe. We weten helemaal niet of dat betekent dat kindje nog niet zover is. Kan wel een noodzakelijk laagje vettigheid zijn omdat kind in water opgroeit dat nodig is tot het laatste moment, we weten het niet, misschien kan het uiteindelijk ook wel met wat minder huidsmeer toe.
Is me wel opgevallen dat veel zaken vaak absoluut geduid worden waar dat al helemaal niet aan de orde is. Ik had gelukkig een vroedvrouw die daar eerlijk in was, het zou kunnen zijn... maar ook....

Echo vs. voelen

Ik heb nog een mooi verhaal over meten en voelen.

Ik lag al weken in het ziekenhuis voor mijn oudste geboren werd, en was dus onder begeleiding van een gynaecoloog. Maar de verloskundige, die mijn vriendin was, kwam ook elke dag even langs, omdat ze er toch was i.v.m. overdrachten van thuisbevallende vrouwen die naar het ziekenhuis gingen.

In tegenstelling tot veel verloskundigen die zich een beetje onderdanig opstellen als ze een gynaecoloog tegenkomen, was mijn vriendin altijd de zelfverzekerdheid zelve. Deze gynaecoloog beviel dat wel, en ze waren altijd aan het 'sparren'. Zo ook een keer toen zij aan mijn bed stond en ik bijna voor controle naar de gynaecoloog moest. Ah, zei mijn vriendin, zal ik vast even voorspellen wat hij gaat meten? En ze voelde met haar handen aan mijn buik. "2850 gram", zei ze, "Zeg maar tegen Sebastiaan dat je kindje 2850 gram is".

Even later werd ik door een verpleegkundige in een rolstoel naar beneden gebracht. Toen de gynaecoloog ("Sebastiaan") zijn echo-apparatuur op me losliet, zei ik dat mijn vriendin Vera al voorspeld had dat-ie 2850 gram zou zijn. Ha-ha-ha, bulderde Sebastiaan, "dat zullen we dan nog wel eens zien". Nadat hij met zijn muis de omtrek van de baby op zijn schermpje had getekend en op enter had gedrukt kwam de voorspelde waarde eruit: 2855 gram.

Momentje, zei Sebastiaan, en hij greep de telefoon. Hij belde de centrale. "Mag ik verloskundige Vera". Antwoord terug: Vera is niet bereikbaar, die is bij een bevalling. "Piep haar maar op, dit is spoed". Even later belt Vera terug. "Ja, met Sebastiaan. Ik hoor net dat jij 2850 had voorspeld, maar het kind is 2855. En ik vind die 5 gram afwijking verdómd slordig van je". Vera vertrekt geen spier en zegt: "Ach ja, ik ben in Engeland opgeleid, daar hebben ze andere measurements, dus dat is slechts een afrondingsfoutje".

Margje

O ja, annej

Daar heb je helemaal gelijk in, dat wij vaak heel absoluut zijn in wat we zeggen. Het was mij ook al wel eens opgevallen dat de verloskundigen die ik ken dat nooit doen. Ze formuleren altijd zorgvuldig, zeggen nooit iets met zekerheid (nou ja, behalve in mijn vorige posting dan, maar dat was één grote grap).

Ik ben zelf ook geneigd 'absoluut' te maken wat zo zorgvuldig meegedeeld wordt.

Overigens werd mijn kind vrij vroeg opgewekt en had ik nog 0 cm ontsluiting, dus er waren meer tekenen dat ik nog niet spontaan aan bevallen toe was.

Margje

Margje

Ik begrijp waarom je blij was met je eigen bevalling zonder pijnbestrijding. Echter wat vind je dat een gynaecoloog of verloskundige zou moeten doen als een vrouw die op het punt van bevallen staat inderdaad gelijk zegt dat ze pijnbestrijding wil? Ook als de gynaecoloog/verloskundige met het verhaal van endorfinen die vrij komen na verloop van tijd komt en de bevallende vrouw vervolgens alsnog heel stellig zegt dat ze pijnbestrijding wil? Dus inderdaad net na de eerste wee als de pijn nog niet zo heftig is.

Ja, vind ik wel

Ik denk inderdaad dat dat belangrijk is, dat je zo'n scenario van tevoren doorspreekt. ('Je wilt het dus zelf proberen, maar was als je dan straks stellig zegt...' etc).

Ik denk dat ik er wel mee geholpen was als ik dat endorfinenverhaal helderder voor de geest gehad had. Dan was ik misschien minder geschrokken in het begin en had ik me er op kunnen instellen dat het op een gegeven moment anders wordt.

Als dat dan niet gebeurt, of als het te lang duurt voordat dat gebeurt, en zo'n vrouw vraagt er stellig om, dan moet ze dat wel kunnen krijgen.

Maar goed, bottom line van dit hele verhaal is wel dat je bij een thuisbevalling dus geen epiduraal kunt krijgen. Dan móet je naar het ziekenhuis.

Toch denk ik dat er voldoende vrouwen zijn, zoals ik, die dat toch willen proberen. Thuis en zonder pijnbestrijding. (D.w.z. zonder epiduraal, want als het moet zijn er nog wel andere vormen van pijnbestrijding thuis mogelijk).

Margje

Pelle

Ik lees het nu inderdaad,sorry. Ik denk wel dat bij elke bevalling de mogelijkheid tot pijnstilling besproken moet worden. Maar ik vind het geen wet van meden en perzen dat een weeenstorm zwaarder is. Juist door die rustige buikademhaling bleef ik op adem.

Margje

Ach ja, de magische handen van de vk...kostte mij een kind, dus ik heb het er niet zo op. Pas bij mijn vierde kind had ik vertrouwen dat die gyn waar ik het net over had, het afkon zonder echo, vanwege zijn ervaring.

De situatie

Ik denk dat heel veel ook afhangt van de situatie - ik kreeg na 31 uur zelf modderen en niet vorderende ontsluiting een infuus en zat meteen tegen het plafond - geen adempauze, gewoon één grote wee. Toen het infuus terug werd gedraaid, vorderde de ontsluiting nauwelijks meer. (Achteraf bleek dat het kind verkeerd lag en niet goed was ingedaald. Als er een echo was gedaan tijdens de bevalling was me misschien wat leed bespaard gebleven.) Na vijf uur modderen met weeenstorm en pethadineprik kreeg ik een ruggenprik - niet op mijn initiatief, maar omdat het niet anders kon (o.a. poep in het vruchtwater). Bovendien: ik was al 36 uur bezig en werd te moe - ik kon de weeen niet meer opvangen, en ik had nog niet eens 6 cm ontsluiting!

Van tevoren had ik gehoopt dat ik thuis kon bevallen, zonder pijnbestrijding. Maar de verloskundige die ik trof bij de eerste controles had echt nul begrip voor mijn pijn. De eerste 24 uur waren, afgezien van die weeenstorm dus, het ergste, ook omdat haar enige commentaar was:" ja, daar moet alle moeders doorheen," met zo'n ondertoon van stel je niet aan. Woest was ik!

Misschien had ik een soepeler lopende bevalling best zonder pijnbestrijding gered - als het kind goed op de baarmoedermond had gedrukt waardoor mijn gezwoeg tenminste tot resultaat had geleid (ontsluiting). Maar zoals ik al zei: de situatie en het gevoel van de bevallende zouden de doorslag moeten geven, niet de mening van de verloskundige of gyn. Ik vind het heel ernstig als een vrouw niet serieus wordt genomen in haar barenspijn.

Verder moet iedereen natuurlijk doen wat-ie wil, met de juiste informatie, en zonder propaganda tegen, of te snel grijpen naar, pijnstilling. Mocht er een volgende keer komen voor mij, dan wordt het een ziekenhuisbevalling (ook als ik geen indicatie zou hebben gehad, maar die heb ik bij voorbaat al).

Uiteindelijk is onze zoon na 43 uur weeen en drie (!!) uur persen met de vacuumpomp ter wereld gekomen. En euforie? Nou, nee. Eerder opluchting.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Inleiden en verdoving aanbieden

Pelle, waarom zou een arts een ruggeprik moeten aanbieden zodra er ingeleid gaat worden? Het uiteraard allemaal heel persoonlijk, maar vanuit mijn opvattingen hierover vind ik dat een arts dat niet aan hoeft te bieden, maar wel alert moet zijn op wat een vrouw aan lijkt te kunnen. Bij de een is de pijngrens nu eenmaal hoger of lager dan bij de ander.
Als je ingeleid wordt (en daar bedoel ik niet het breken van de vliezen mee, heet dat ook inleiden??)zijn de weeën inderdaad best heftig, maar ook hierbij geldt dat iedere vrouw hier anders op zal reageren.

Tussenstukje

Ik moest er nog wat aanplakken. Een arts moet dus alert zijn en als een vrouw echt écht graag verdoving wil, daar niet over in discussie gaan. Die vrouw moet leven met de herinneringen van haar bevalling, die arts niet.