Te dik kind en de ouders doen niks?

Zo moeilijk

Het is moeilijk.
Sis heeft het over 'normaal eten'. Wat is dat? Wat het voedingscentrum voorschrijft? Ik ken niemand die zo eet. Sonja Bakker?

Bij mijn schoonfamilie is iedereen (inclusief kinderen) obees. Maar zij vinden echt dat ze 'normaal eten'.
Ik vind dat zij heel veel eten. (niet snoep, niet tussendoor, maar gewoon elke dag, bij de maaltijden, veel) Dat schrijf ik hier, zou ik nooit tegen ze zeggen. Ik praat sowieso nooit met hen over gewicht, lijnen of eten. Want ik ben 'dun' en 'kan alles eten'. (in hun beleving dan, mijn bmi is toch echt 27, ik moet hartstikke oppassen om niet nog dikker te worden)

Rond hun elfde verjaardag stonden allebei mijn dochters op het punt om ook te dik te worden. Ik zag het figuur van hun tantes ontstaan. De oudste is nu 16 en bij haar is het niet gebeurd gelukkig. Ze heeft inmiddels een normaal postuur en eet redelijk gezond. Mijn andere dochter is nog elf en hoewel ze niet zwaarder wordt, moet ze nog steeds opletten.
En ik vind het razend moeilijk, om daar als moeder iets aan te doen. Want ik moet zo vaak zeggen: "nee'.
Ik wil niet dat eten een obsessie voor haar wordt, zoals bij mijn schoonzussen. Ik wil ook niet dat ze gaat denken: 'Ach, ik ben erfelijk belast, ik wordt toch dik, niets aan te doen.' Want ik zag bij mijn jongste schoonzusje, dat die gedacht er voor zorgde dat ze veranderde van een mollige elfjarige, tot een veel te dikke dertienjarige. Maar ik wil ook niet dat ze denkt haar gewicht een obsessie wordt. Dat ze denkt dat ze niet geaccepteerd wordt voor hoe ze eruit ziet. Of dat ze denkt dat ze van mij 'niet dik mag worden'. Ik heb het gevoeld dat ik moet balanceren.
Dus aan de ene kant er niet te veel aandacht op vestigen, aan de andere kant ook niet onbegrensd toegeven aan de honger van mijn dochter. Want die zegt zelf: 'Mama, ik heb altijd honger. Ik lust altijd wel iets, ik zit nooit vol.'
Ze eet netjes drie maaltijden per dag, met ongeveer vier tussendoortjes. Maar die maaltijden, daar moet ik een rem op zetten. Anders eet ze zoveel. Ze lust tussen de middag wel zes boterhammen. Lust wel drie porties aardappelen, drie borden met boerenkoolstamppot. Ze lust in haar eentje wel alle mais voor het hele gezin, lust wel een hele tros bananen, twee stukken vlees, driedubbel kaas op haar brood. Snappen jullie? Onverzadigbaar. Dus moet ik ook tijdens de 'gezonde en normale' maaltijden de hele tijd aan de rem trekken. 'Je moet nu stoppen met eten, je hebt genoeg op.' dat zinnetje hoort ze vaak.

Ik vind het lastig. Ik wil haar niet een rotgevoel over zichzelf geven. En het is een oerdrang dat je als moeder je kind, dat om voedsel vraagt, tegemoet wilt komen. Maar als iemand haar kan helpen om obesitas te voorkomen, ben ik het, als moeder. Ik zie de ellende en het verdriet bij haar tantes, dat zou ik graag voorkomen.

En dus hebben we het er over samen. Ze wordt er soms woedend van, ze vindt het vreselijk confronterend. Maar snapt later ook wel weer wat ik bedoel. Ziet ook wel weer dat er wel wat in zit. Ik worstel ermee.

Ik zie bij mijn schoonfamilie hoe verschrikkelijk lastig het is, dat worstelen met gewicht en eetgewoontes. En worstel er op mijn manier ook mee. Ik zou dus nooit een oordeel over andere ouders hebben. Het is echt een complex probleem, wat niet eenvoudig op te lossen is.

Zinsopbouw

Dat ik het lastig vind, kun je wel merken zeg. Wat een rare zinnen heb ik in mijn vorige post gemaakt. Ik hoop dat jullie er chocolade van kunnen maken.

Tsjor

Ik heb de link die je gaf gelezen, maar er staat volgens mij toch duidelijk dat als je meer energie inneemt dan je nodig hebt dat je dan te dik wordt. Is dat iets anders dan te veel eten dan? en als je door een gastric bypass minder calorien opneemt en dan wel afvalt dan heb je eerder toch teveel calorien binnengekregen? Waar gaat de redenering van Liora dan fout?
En als ik lees dat een kind 4 tussendoortjes per dag neemt,(op welke tijdstippen dan? smorgens op school, als ze thuis komt, en dan savonds ook nog en wanneer is dan die 4e?) dan lijkt me dat je daar juist mee moet stoppen, en dan wel normale gezonde maaltijden eten, met veel groentes. Juist tussendoortjes zijn meestal calorierijk toch? Je hoeft toch niet de hele dag door te eten?

Ho ho liora!

Ik heb 'veelvraat' helemáál niet denigrerend bedoeld. Sterker nog: ik ben erg gesteld op deze meid en ken haar al vanaf dat ze een jaar of 6 was. Ik vond het toen zelfs wel 'vertederend' 'ons' 'veelvraatje'. Kortom, blijkbaar maak jij een andere associatie en wellicht komt dat in tekst zo over, maar zo is het zéker niet bedoeld.
Bibi

Mama5

Je zag vast al dat mijn 'normaal' tussen aanhalingstekens stond Maar ik denk dat ik wel kan stellen dat het niet normaal is als een 4-jarige zich 's nachts stiekem te buiten gaat aan snoep, in hoeveelheden waar anderen allang genoeg hadden gehad.
Maar voor het overige kan ik alleen maar achter je betoog staan. Zelf worstel ik daar ook mee bij mijn puberdochter. Ze heeft een (nu nog) gezond gewicht, maar loopt de hele dag te eten. Afhankelijk van wat ik kook eet ze 's avonds weinig tot heel veel, maar vooral aan tussendoortjes werkt ze bergen weg. Ondertussen maakt ze zich wel zorgen over haar dikke buik, en ik weet ook niet zo goed welke insteek ik daar moet nemen. Ik vermijd uitspraken over haar figuur en probeer haar maar zoveel mogelijk te stimuleren om voor wat calorie-armere tussendoortjes of fruit te kiezen. Zonder succes overigens ;-(

Eigenwaarde

Ook ik ben het (natuurlijk) met jullie eens dat je iemand nooit mag afrekenen op het uiterlijk, de waarde van iemand kan je natuurlijk niet ophangen aan gewicht. Het lijkt me goed kinderen al vroeg bij te brengen dat het ideale vrouwbeeld (niet alleen wat betreft uiterlijk trouwens) niet bestaat, alleen al om de jongetjes te behoeden voor grote teleurstellingen later. Toch vind ik het propageren van totale acceptatie van overgewicht niet het juiste antwoord op een actueel maatschappelijk prbleem. Als er al uitzonderingen zijn, blijft het een gegeven dat leefwijze en overgewicht met elkaar samenhangen. Juist door kinderen te leren goed te eten (niet alleen de kinderen met aanleg om wat sneller aan te komen, maar alle kinderen) en voldoende te bewegen, leer je ze hun eigen lichaam te koesteren. Het is me een raadsel waarom het volstoppen met vetten en suikers voor een bonenstaak niet slecht zou zijn. Dieten voor kinderen vind ik een godsgruwel en zou wat mij betreft alleen met medische noodzaak een optie zijn.

Bewegen moet!

"Juist door kinderen te leren goed te eten (niet alleen de kinderen met aanleg om wat sneller aan te komen, maar alle kinderen) en voldoende te bewegen, leer je ze hun eigen lichaam te koesteren"

Precies, leer ze dat bewegen bij het leven hoort. Alle te dikke mensen om mij heen eten te veel en bewegen te weinig (stappen in de auto en sporten dan wel een keer per week, maar hoe is je verdere levenstijl?). Ik heb zelf een man die met een bourgondische levenstijl is opgegroeid. Hij vertelde dat er borden vla als dessert werden gegeten. Ik heb geleerd dat je beter goed kunt eten en een klein toetje kunt eten (is extra heb je niet nodig, met een wel wat sobere calvinistische inslag). Man en zijn broer en vader zijn stevig (moeten sporten om in vorm te blijven), onze familie is slank.

Teveel eten begint al vroeg in de opvoeding en je wordt daarbij ook gevoed door wat je van je ouders meekrijgt (letterlijk en figuurlijk). Beweging hoort daarbij. Een kind kan best wat steviger zijn als er maar beweging is. Het zorgelijke aan de beginposting vind ik dat het meisje niet alleen te dik is maar dat haar conditie ook slecht is. Dat is dus een combi van slecht eten en niet bewegen. Als ze wat meer zou bewegen en misschien wat gezonder zou eten, kun je ook weer 'schade' voorkomen. Dus voorkomen dat ze moet gaan dieten wat weer tot van alles leidt.

Mama 5

Toen ik 11 was begon ik alles wat los en vast zat te eten. Ik werd dik en toen begonnen mijn eetproblen, omdat iedereen om me heen zei dat ik moest oppassen, dat ik vet was, en bladiebla.

Ik zou willen dat iemand me toen verteld had dat mijn lichaam gewoon een groeispurt aan het voorbereiden was. Ik veranderde in ongeveer anderhalf jaar van een klein meisje (altijd een van de kleinsten in de klas) in een kind dat het grootste was in de klas. Ik ben geeindigd bij 1m80. Na die groeispurt was er van mijn vette buik trouwens niets meer over (zie ik nu op foto's), maar mijn zelfbeeld was volledig naar de maan, en de 6 jaren erop zijn een strijd geweest tegen mijn lichaam en eten.

Vertrouw je kind, vertrouw haar lichaam, en ga haar nu niet een eetprobleem aanpraten. Als ze zich niet volstouwt met chocola, dan zal ze het wel nodig hebben!

Tsjor

"De versie-voor-de-simpelen-onder-ons (teveel eten en te weinig bewegen)doet het wellicht goed bij de RTL-kijkers van Obese, maar iets serieuzere mensen zouden toch wat verder moeten kijken dan dat."

Ben ik niet met je eens. Ik vind dat bij Obese ook genoeg aandacht is voor wat je eet, hoeveel, dat het belangrijk is om regelmatig te eten en dat eten met emotie te maken heeft. Ik vind dat je juist ook ziet en gemeld krijgt waardoor emoties leiden tot eten. Zeker vandaag.

Dank je voor je waarschuwing!
Ik ben me daar van bewust. Mijn angst is inderdaad wat jij schetst. Aan de ene kant die groeispurt en het zal wel bij haar 'normale' ontwikkeling horen en ik wil haar geen probleem aanpraten. Maar aan de andere kant ook die tantes, (en kinderen van die tantes). Daar wil ik haar toch voor behoeden.
Dus ze eet gewoon die vier tussendoortjes hoor. En de ene dag vijf, en de andere dag drie. Maar ik laat haar toch ook niet grenzeloos eten. Want dat is echt te veel.
Een jaar terug, werd eten zo belangrijk voor haar. Ze had het er ook de hele tijd over. Na een aantal goede gesprekken, werd het trouwens al een stuk beter. Het is niet meer zo, dat ze, als ze 's middags even alleen thuis is, er een pak koek doorheen is. Ze was dus echt eetbuien aan het kweken. Vooral als ze zich rot voelde. Dat vond ik zorgelijk gedrag. Gelukkig gaat dat nu wel beter.

Mama5

Als je bang bent voor emotieeten, daar kun je zeker wat aan doen. Ik heb toen ik 17 was een tijdlang een dagboek bijgehouden van wat ik precies at, en waarom ik het at. De dietiste zei dat ik gewoon aan alles moest toegeven, maar me wel bewust moest worden van wat er achter zat. Dat is de eerste stap naar er iets tegen kunnen doen.

Toen ik eenmaal doorhad wanneer ik uit verdriet iets wilde eten, verbood ik het mezelf nog steeds niet, maar ik probeerde dan eerst op te schrijven waarom ik verdrietig was met een kop thee. Na een tijdje werd het emotie eten vervangen door emotiedrinken (thee dus). En nog steeds als ik verdrietig ben, snak ik naar een kop thee!

Emotiet.v.

Margriet, het verhaal dat je ovanwege bepaalde emoties veel gaat eten is toch zo verschrikkelijk flinterdun!. Ik zag toevallig een fragment van een aflevering met een veel te dikke man. Foto's van de man een aantal jaren daarvoor. Knappe, goedgebouwde sporter. NU kan hij nauwelijks lopen, zo dik was hij. Oorzaak: ergens zou iemand overleden zijn en het verdriet daarvan....ja hoor. Zullen we dan voortaan de diëtiste opnemen in de rouwceremonie?

De vraag is: waarom gaat iemand zoveel eten. emoties alleen zijn niet genoeg als verklaring. Sommige mensen willen helemaal niet eten in de rouw. Hoe komen die verschillen dan? Maar nog sterker: hoe komt het dan iemand nooit 'vol' kan zitten?

Er zijn, ook op de link die ik gaf, talloze andere verklaringen:
- hormoonhuishouding is ontregeld (dat kan door stress gebeurd zijn, maar dat wil niet zeggen dat stress de oorzaak is, het is alleen de trigger)
- het kan door een virusinfectie zijn, zoek maar eens op ad36-virus.
- genetische factoren kunnen een rol spelen;
- hormonen in vlees;
- toevoeging van maiszetmeel aan voeding (Mirjam Lavell heeft hierover eerder nog interessante stukjes geschreven in een andere discussie).

Alles bij elkaar: men weet het nog niet, onderzoeken zijn nog in een primitief stadium. Dus als leek zou ik het helemaal niet durven weten.

Niet bewegen en overgewicht is niet oorzaak-gevolg. Het lijkt eerder andersom: overgewicht en daardoor niet goed meer kunnen of durven bewegen. Als het kind uit het verhaal van het begin merkt, dat haar manier van lopen, met alle onvolkomenheden daarbij, emoties oproept van walging, boosheid op ouders, schuld, dan zal het kind de volgende keer niet meer meewillen. En dus nog minder bewegen. Dat is de cyclus die vrouwen met ervaring hier beschrijven.

Het tweede punt dat in dit draadje duidelijk wordt is dat met name bij kinderen onder de 18 aandacht voor lichaamsgewicht een funeste uitwerking kan hebben, omdat kinderen daardoor calorieëntellers worden, gaan diëten, en daardoor een jojo-effect krijgen,w ardoor ze uiteindelijk geobsedeerd kunnen worden door eten en veel zwaarder dan ze ooit zouden zijn. Het onderscheid tussen 'normale' extra vetproductie vanwege de groeispurt (zo belangrijk, dat het lichaam dan voldoende stoffen heeft) en 'te dik' moet je als buitenstaander en leek niet willen maken.
Niet accepteren van kinderen en diëten op jonge leeftijd lijkt schadelijker te zijn dan eventuele gevolgen van overgewicht. Tot de wetenschap verder is en meer kan vertellen over oorzaken. Die zullen niet eenduidig zijn en dat zal zeker niet van het gehalte 'je bent meer gaan eten omdat je verdrietig was' zijn.

Tsjor

Loskoppelen

Hier een chronisch ziek kind en een topsporter. Daarom zijn we heel bewust met voeding bezig. Mijn kinderen leer ik dat je met gezonde voeding (in gepaste hoeveelheden) heel veel winst kunt behalen bij hoe je je voelt. Dat je beter kunt leren, beter kunt presteren op fysiek gebied en je prettiger voelt als je gevarieerd eet en niet te veel vet en suiker gebruikt.
Sportende zoon wordt ook nog begeleid door een sportdiëtist die dat bevestigd (wat natuurlijk veel overtuigender is dan wat je moeder zegt). Je kunt voor of tijdens een training of wedstrijd bijvoorbeeld beter niet te veel vet eten, dus geen boterham met chorizo, geen mars, geen vette snacks, want daar krijg je meteen last van.
Verder leer ik ze dat je best 'ongezonde' dingen mag. Maar niet te veel of te vaak, want dan komt dat in de plaats van de stoffen die je lichaam nodig heeft en krijg je dus tekorten. Uiteindelijk ga je je dan minder goed voelen.
Dat het allemaal ook nog wat met je gewicht te maken heeft, dat komt hier eigenlijk nooit ter sprake. Het gaat alleen over hoe je er voor kunt zorgen dat je je zo prettig en fit mogelijk voelt, minder vaak ziek bent, enz. Misschien dat zo'n insteek het makkelijker maakt om met je kind over voeding te praten?

Jippox en tsjor

Jippox, precies wat ik ook wilde verwoorden. Gezond eten en beweging omdat het goed voor je kinderen is, niet voor hun gewicht, dat zit dan vanzelf wel goed. En nogmaals, volgens mij breng je op die manier kinderen ook liefde voor hun lichaam bij. Een kind vol inferieure brandstof voelt zich vanzelfsprekend slechter dan het kind met het hoogwaardige spul, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er zo nu en dan 'gezondigd' mag worden.
En Tsjor, de medische wetenschap is al heel ver wat betreft de bestaande (!) correlatie tussen voeding / beweging en gewicht. Dat er nog een aantal zaken onduidelijk zijn doet daar niets van af. Liora en Karin stellen een heel terechte vraag: als het overgewicht echt niet door de inname van teveel kalorieen ontstaat / in stand gehouden wordt, kom je niet eens voor een dergelijke medische ingreep in aanmerking (in Nederland dan). Een verstoorde hormoonhuishouding (een bekend gevolg van overgewicht)kan een grote frustrerende werking hebben in het afvalproces, maar kun je niet eenduidig noemen als oorzaak van obesitas, hoewel het natuurlijk, net als andere zaken, wel een rol kan spelen.

Tsjor

Dat virus waar jij het over hebt, daarvan vinden ze bij 30% van de obese mensen antistoffen in het bloed, maar ook bij 11% van niet-obese mensen. Als het nou bij bijna alle obese mensen wel en bij niet-obese helemaal niet zouden vinden, maar dit verschil vind ik nou niet overtuigend.

Sommige mensen vallen af in de rouw of andere periodes van grote stress, anderen komen juist aan. Dan kan je de oorzaak in lichamelijke kenmerken zoeken (dat virus, verandering in hormoonhuishouding), maar ik denk dat het meer te maken heeft met het verschil in reageren op stress. De een gaat dan troosteten, de ander krijgt geen hap door zijn keel. Net zoals de een van ellende zijn bed nauwelijks uit kan komen en de ander juist als een stoomlocomotief gaat werken. Ik vind het dus niet zo gek dat de een juist dik wordt van ellende en de ander niet.

De andere door jouw genoemde oorzaken zoals hormonen in vlees, maiszetmeel of genetische aanleg zouden kunnen bijdragen aan gewichtstoename, maar die genetische aanleg was er altijd al en als je altijd al vlees met hormonen en producten met maiszetmeel eet en dik wordt na toename van voedselinname (al dan niet om te copen met stress of verdriet) dan lijkt me het meer eten de meest logische verklaring voor de gewichtstoename.

Helaas is het niet zo makkelijk om dan gewoon maar minder te eten. Ik ben 's winters zo 10 kilo zwaarder dan 's zomers. In de zomer fiets ik en ben ik veel in de tuin bezig en eet ik veel groenten en weinig koolhydraten. In de winter beweeg ik nauwelijks en heb ik een onstuitbare behoefte aan veel tosti's. En hoe meer ik eet, hoe meer trek ik krijg. En als je zwaarder bent heb je ook meer te onderhouden, dus heb je ook meer behoefte aan eten. En als die leuke jurk toch te strak is geworden en ik die tent weer aan moet, ben ik eerder geneigd nog wat lekkers te nemen (wat maakt het allemaal nog uit tenslotte).

Mijn op de milimeter nauwkeurig even lange tweeling scheelt altijd 10% in gewicht. Ze krijgen evenveel eten aangeboden, maar de zwaardere van de twee eet zijn bord leeg, de lichtere laat altijd wat liggen. De zwaardere neemt nog regelmatig een extra boterham, een toetje of een banaan als tussendoortje, de lichtere nooit. Ik vind het niet gek dat de een zwaarder en de ander lichter is.

Misschien zijn specifieke aandoeningen bij sommige mensen een (deel)verklaring voor ernstig overgewicht, maar ik denk dat het meestal gewoon meer calorieeninname dan calorieverbuik is.

skik

The men who made us fat

Een poos geleden was er idd ook een draad over voeding. Daar heb ik onder andere, deze documentaire genoemd, die destijds ook in Nederland op de tv was.
Inmiddels ook te kijken op youtube.
Punt daarin: de enorme toename van obese personen heeft (onder andere) te maken met een heel veranderd patroon van hoe voeding wordt geproduceerd, en de toevoegingen daarin. Dit is een heel korte samenvatting, het is echt erg interessant en uitgebreid. Niet alleen het pushen van mais(meel en olie) in onze voeding wordt belicht, maar ook de toevoeging van alternatieven voor suiker in de zogenaamde 'light' producten.
het gebruik van

Veroordelen

Ik krijg toch de indruk dat jullie denken dat ik geen respect voor het meisje, of haar moeder heb. Dat is helemaal niet zo.
Pas toen ze buiten adem raakte en steeds even moest zitten viel het me op dat ze meer dan gewoon mollig was.
Ik heb niets gezegd of laten merken. Sterker nog, eigenlijk had ik tegen haar moeder moeten zeggen dat ze steeds buiten adem was. Maar dat durfde ik dus niet. Ik heb het meisje wel gevraagd of ze zich wel lekker voelde. Later ging het ook wel weer, maar toch...
Ik voel me helemaal geen betere moeder ofzoiets.
Ook in mijn familie zit obesitas, en de schaamte die daarmee gepaard gaat is zo enorm. Mijn nicht heeft morbide obesitas. Zij is een lichamelijk en psychisch wrak geworden. Ze komt bijna nooit buiten. Haar ouders zijn de liefste mensen die je je kunt voorstellen. Zij hebben haar niet "vetgemest", maar zagen het probleem niet, gewoon lieve mensen die het beste met haar voor hadden. Vroeger werd dat misschien ook minder als probleem gezien.
Maar het zou geholpen hebben als ze er wat meer aan gedaan zouden hebben. Natuurlijk is dat nu achteraf gepraat. En wanneer je het eenmaal hebt kom je er meestal niet meer vanaf. Mijn nicht kan er dus helemaal niets aan doen. Het enige dat ze nu kan proberen is het niet erger laten worden. Maar iedereen zegt inderdaad, eet nou eens wat minder, en sommige mensen zijn ronduit gemeen. Ze kan niet minder eten, en ja ze eet heel erg veel. Maar als je dat hebt kun je echt niet anders, dan heb je zo'n honger. Als uitgemergelde mensen honger hebben is dat erg, maar dikke mensen mogen dan niet zeuren als ze sterven van de honger.
Als ik naar haar ga op haar verjaardag neem ik altijd taart mee, echt een superlekkere van de beste banketbakker, omdat ze daar dol op is en omdat ze dat zelf niet durft te kopen.
Maar de laatste jaren is ze niet meer de intelligente scherpe vrouw die ze was. Ze gelijkwaardige gesprekken die we vroegen hadden zijn er niet meer.
Ik ben dus niet iemand die dat zomaar even lekker gaat veroordelen.

Exdikzak liegt

'Misschien zijn specifieke aandoeningen bij sommige mensen een (deel)verklaring voor ernstig overgewicht, maar ik denk dat het meestal gewoon meer calorieeninname dan calorieverbuik is. ' Dus exdikzak (en Moniek) liegen over wat ze eten.

Nogmaals: ik zeg niet dat er één oorzaak is, maar dat er diverse oorzaken kunnen zijn en dat je als buitenstaander je moet hoeden om oordelen te geven.

Ik heb het uitstekend gedaan! Ik ben een heel goede moeder. Ik heb drie dunne kinderen, terwijl vader behoorlijk stevig is. Ik kan er een goeroe mee worden. Mijn recept:
- geen weegschaal in huis;
- geen afwasmachine (zelf afwassen is toch een kwartiertje beweging na het eten;
- zoek een school op minstens 10 kilometer van je huis, zonder openbaar-vervoer-mogelijkheden;
- kook lekker en afwisselend;
- praat nooit over calorieën.
En als iemand zegt dat die dat allemaal al doet en toch te zwaar is, dan liegt die persoon. Want ik kan het weten, ik heb mijn bewijzen rondlopen.

Ik zie al een carriere voor me als afvalgoeroe. Nu nog even het boekje schrijven en de bijbehorende dure cursussen slim op de markt brengen.

Tsjor

Mimi

Wellicht een gouden regel als hulpmiddel: niet gaan vertellen wat andere mensen moeten doen, maar kijken wat je er zelf aan kunt doen. Bijvoorbeeld: ik weet niet of je het vriendinnetje vaker met je dochter kunt en wilt laten spelen, dan kun je in elk geval één keer peer week met haar lopen en die middag samen met je dochter iets actiefs doen, als jij denkt dat het belangrijk is voor het meisje.

Tsjor

Applaus

Applaus voor jou Tsjor!

Collectief kop in het zand

We snoepen collectief te veel. We eten collectief te veel. Ja, het wordt ons heel makkelijk gemaakt. Dus ja, zelfbeheersing gaat een van de belangrijkste kwaliteiten die we collectief moeten leren worden.

En ja, die tussendoortjes op school zetten al heel jong een fout voorbeeld neer. Want als je dorst hebt, dan kun je ook water drinken, of thee zonder suiker. Gruiten zijn beter dan koek en snoep waar suiker in zit. Etc. etc.

Nog een serie die een paar jaar geleden op de BBC was: Honey, we're killing the kids. Die liet zien hoe een bepaald eetpatroon uitwerkte als kinderen op die manier bleven eten: slanke, gezonde spring-in-het-veld kinderen werden te dikke, uitgebluste veertigjarigen.

Maat leren houden is een van de belangrijkste dingen die je kinderen kunt leren. Ze hebben het heel hard nodig in deze maatschappij van suikerovervloed. Ze onderwijzen over hoe reclame werkt en waarom het werkt, hoe je gemanipuleerd wordt is een ander.

Even liberaal doen

>Mijn inhoudelijke reactie is dat je eerst een aantal dingen moet weten voor je kunt oordelen en ingrijpen. Een paar aannames is daarvoor onvoldoende. Zolang je niet weet hoe het zit, kun je niet meer dan neutraal informeren.
<

Je hoeft helemaal niet te weten hoe het zit. Je gaat ervan uit dat jij/iemand/ de overheid het recht hebt om je te bemoeien met een kind. Als jij dat nodig vindt. En dat lijkt mij slecht, heel slecht. Je gaat dan jouw normen en waarden opleggen aan anderen, en daar zou je verre van moeten blijven. Uit principe. Geen inmenging van anderen in een familieleven.
Iedere ouder heeft het recht zijn kind op te voeden zoals hij dat wil. Zelfs als dat is volgens principes die jou niet aanstaan. Op een manier die jou / de maatschappij niet bevalt. En ja, dat zou schadelijk kunnen zijn voor een kind. Toch kan je niet preventief alle ouderlijk onheil uit een kinderleven wegpoetsen. Een maatschappij waarin we elkaar controleren, rapporteren, lijkt mij persoonlijk vele malen erger.
Daarom: ouders zorgen voor hun kinderen zoals zij dat willen

En informatie geven mag altijd: dan kunnen ouders zichzelf informeren en bewuste keuzes maken.
Algebra

Mirreke heeft gelijk

The man who made us fat is een prachtige, glasheldere, zeer inzichtgevende documentaire. Ik raad ze iedereen aan. En het probleem is niet zo simpel als sommigen hier stellen. Er is een genetische component: de één komt 3 kilo aan van dezelfde hoeveelheid teveel eten, de andere 12. Wij leven in een "obese" omgeving omdat er goud geld te verdienen valt met de verkoop van kcal. Wij leven in een bewegingsarme omgeving omdat er eveneens goud geld te verdienen valt aan transportmogelijkheden. Tenslotte valt er goud geld te verdienen aan een wijziging van normen. Op straat in het openbaar eten is niet meer "not done", zoals vroeger. De porties worden steeds groter. Al deze factoren dragen bij aan veel te dikke mensen en aan eetstoornissen. Niet één factor, nee allemaal. Ik vind het altijd zo raar dat sommige mensen dan maar 1 factor willen aanpakken, namelijk het weigeren van mensen die genetisch ongunstig in elkaar zitten om dag in dag uit honger te lijden in een wereld die van overvloed aan elkaar hangt. Die weigering is maar 1 oorzaak. Je zou er beter aan doen om de complexiteit van het probleem te erkennen en daarnaar te handelen.

Tsjor

Jammer dat je niet serieus reageert. Als exdikzak van bijna niet eten 150 kilo ging wegeb, waarom dan een gb? En waarom is zedaarvan wel afgevallen? Vanwege meer eten?
En waarom wegen anorexiapatienten nooit 150 kilo als je van te weinig eten aankomt?

Nogmaals tuurlijk is er een genetische component maar die verklaart niet zulke grote verschillen.

Jammer dat je hier niet op ingaat.

Liora

Tussendoortjes

in januari was er een interessante uitzending van labyrinth op TV.
In het tweede deel gaat het over snacken:
"Mireille Serlie en Susanne la Fleur zetten jonge slanke mannen op een snackdieet van zes weken: de gewone maaltijd werd aangevuld met drankjes tussendoor die veel suiker en vet bevatten. Serlie en la Fleur zagen na deze korte periode al veranderingen in de hersenen, namelijk in de serotoninehuis-houding. De start- en stopknop op het eetgedrag werkte niet goed meer. Dit zou een verklaring kunnen zijn voor het ontstaan van obesitas. Dit is het eerste onderzoek dat niet alleen kijkt naar méér eten, maar vooral naar tussen de maaltijden door eten: snacken."
(ze noemden oa roze koeken, hier een favoriete koek bij de kinderen)
http://www.wetenschap24.nl/programmas/labyrint/labyrint-tv/2013/januari/Snacken.html

Tussendoortjes

Oh, maar tussendoortjes als roze koeken, liga en zo, dat krijgen ze hier niet.
Soms mogen ze popcorn maken, maar meestal is het een cracker of wortel, of zo.

Schoolkoeken

Veel kinderen krijgen schoolkoeken mee naar school en daar zit ( natuurlijk) vet en suiker in. Maar wortels zijn natuurlijk prima lijkt me. Bij crackers ligt het eraan wat erop zit? Dan kan je misschien net zo goed een boterham eten?
En dan nog snap ik niet op welke tijdstippen je dan 4 tussendoortjes neemt, ik kom maar tot 2 meestal?

Karin

Tussendoortjes zijn op school, om tien uur. Uit school om drie uur. En dan om een uur of half vijf/vijf uur eten ze meestal al wat voor het avondeten, worteltjes of zo. en dan nog iets bij de koffie. Maar goed, soms is het ook wel dat ze een keertje overslaat.

Tussendoortjes

Tussendoortjes zijn van de laatste 20 jaar denk ik, want in mijn lagere schooltijd deden we amper aan tussendoortjes. Om 10 uur was het speelkwartier en het grootste deel van de kinderen had niets bij zich. Ik had heel soms een appel mee (als ik of mijn moeder er aan dacht, maar vaker niet dan wel, nog niet eens een keer in de week) Tussen de middag at ik twee boterhammen thuis, om 15.00 at ik ook niets, waarschijnlijk wel een glaasje ranje en dan speelden we buiten en ik mocht 2 snoepjes uit de snoepjes trommel, 2 per dag. En dan kookte mijn moeder (altijd aardappelen,groente,vlees, geen sausjes (mijn moeder hield niet van koken) en we mochten 2 schepjes appelmoes. Patat halen of naar de chinees, nou dat deden we misschien 4 keer per jaar.
Het was volgens mij allemaal veel soberder vroeger, want ook bij vriendjes en vriendinnetjes ging het ongeveer zo.
Ik merk het nu al hoe ons eetpatroon hier thuis is, veel vaker chips, frisdrank, eten halen enz. We eten gewoon meer dan vroeger. (we hebben gelukkig wel een normaal gewicht, maar ik hou het best in het gareel hier)