Te dik kind en de ouders doen niks?
Een vriendin van mijn dochter van 6 is mollig. Van de week kwam ze spelen. Ik haalde de beide meisjes lopend uit school. Het is ongeveer anderhalve kilometer naar ons huis. Het vriendinnetje kon na 20 meter rennen niet meer. Ze wilde onderweg steeds zitten om te rusten, om de 50 meter alsof ze een oud omaatje was. We wandelden gewoon rustig. Het was zo zielig.
Ze at ook bij ons, maar ze liet haar brood staan en vroeg om de haverklap om lekkers. Ze zij ook dat ze thuis altijd zoveel snoep mocht als ze maar wil. En ik vroeg er niet eens naar. Ze zei letterlijk: "ik ben gewend om vaak snoep te eten, anders voel ik me niet fijn".
Ik snap dat niet. Waarom doen die ouders niks? Dat kind gaat kapot. Hoe kan ik haar moeder op een niet vervelende manier ertoe brengen er wat aan te doen? Haar ouders zijn zelf allebei ook erg dik.
Vertigo
Of ze merkt dat ze wordt afgekeurd op hoe ze eruit ziet, schaamt zich tegenover iedereen als ze iets eet (want als ze zien dat je 's middags wel 2 boterhammen eet, dan denken ze vast allemaal dat je het echt aan jezelf te danken hebt dat je zo moddervet bent), begint dan met hongerdieten, want zo vet als ze is, zal niemand haar ooit leuk vinden, heeft over 8 jaar flinke anorexia, maakt iets erg mee, kan niet meer stoppen met eten, slaat om in Bulimia, en haar hele leven draait om eten en niet eten, het lukt haar niet om te concentreren, dus haakt af van school en is zonder hulp zo rond haar 30e een aantal tanden kwijt, is onvruchtbaar geworden, en rond haar 35e/40e begeeft haar hart het. Einde verhaal.
Laat dat meisje toch lekker gewoon dik zijn en accepteer haar zoals ze is zonder oordeel. Te dik zijn is misschien niet zo gezond, maar het boven beschreven pad is helemaal niet onwaarschijnlijk als je overal waar je komt de "subtiele" opmerkingen en blikken te verduren krijgt.
Ook in familie
Hier ook een neefje die 'alles' lekker vind...ook een feest om aan tafel te hebben, hij geniet zó met volle teugen van dat eten! Dat is gewoon een kroon op je 'werk', tenminste als jij gekookt hebt. Als er een MAC in zicht komt als je met hem in de auto rijd dan loopt het water het letterlijk uit de mond...hij zegt dan alleen maar: 'Kijk een MAC' en niet eens dat hij er zin in heeft...Mijn kinderen zouden die MAC niet eens zien! Of ze zouden honger moeten hebben omdat het tegen etenstijd loopt...dan weer wel. Maar hij ziet 'm ook als hij het eten nét op heeft.
Laatst was hij bij ons...en omdat er nog een 'restje' cola stond mochten ze cola (drinken wij amper, maar we hadden bezoek gehad dat cola dronk en het moest op omdat het al meer dagen open was toen). Hij mocht inschenken...en dan zouden en jongste en hij een glas cola drinken. Hij schonk de glazen werkelijk tot de rand toe vol! Ik boos...want toen hij ermee ging lopen ging het er natuurlijk over. En ik schonk een gedeelte er weer uit. In tranen was ie...(een beetje maar hoor) en zei : "Maar ik had er zó'n zin in...en ik mág nooit cola." Ach gut...het ging gewoon per ongeluk. Juist omdat hij alles zo graag eet en drinkt heeft hij het gewoonweg niet altijd in de hand. Het is toch best sneu als je het dan niet of nooit mag. En ook best moeilijk, ook voor hem.
Gelukkig is hij niet té dik. Hij wordt behoorlijk thuis in de hand gehouden. Snoep mag hij zelden, in het weekend een keer chips, frisdrank dus ook niet en verder gezond eten. Gelukkig is hij ook gek op groenten of fruit. Hij sport ook best fanatiek.
Maar dat hij die aanleg heeft ervoor kan iedereen zien...hij is ook groot en stevig gebouwd, zijn schoenmaat is vanaf dat hij 4 was al 1 of 2 maten groter dan onze jongste en jongste (wel een meisje) is 3 jaar ouder! Maar ook b.v. zijn schouderbreedste is denk ik wel 1,5 keer zo breed als jongste. En flinke biceps in zijn armen. Jongste snoept meer, daarvan ben ik overtuigd en die is graatmager.
Ze maken zich zorgen over hoe dat gaat als hij nog ouder is...daar praten we wel eens over. Ook omdat mijn kinderen ouder zijn. Dan zal hij meer zijn eigen gang gaan...en zelfstandiger worden. De vraag is of hij het dan zélf in de hand kan houden.
Ik vind veroordelen té makkelijk. Zo'n aanleg speelt ook mee. Dat alles lekker vinden is best een probleem voor zowel kind als ouders in een maatschappij waar alles om je heen opgestapeld ligt. Je moet de zelfbeheersing maar hebben.
En ik geloof ook niks van wat dit meisje zegt...die had gewoon zin in een koekje of snoepje en zei dat om het van jouw gedaan te krijgen.
groeten albana
Over dik zijn
Ik was als meisje stevig. Ik had als puber een bmi van 24, niet te dik, wel stevig. Veel snoepen en eten deed ik niet, daar lette mijn (slanke) moeder wel op, en van mijn zakgeld kocht ik liever grammofoonplaatjes dan snoep. Maar toch noemde men mij dik.
Mijn huisarts was in alle staten en zette me met allerlei dreigementen op een astronautenvoedseldieet (shakes). Ik viel keurig 5 kilo af. En kwam er 10 aan toen ik aan het eind van mijn kuur was. Want niemand had me verteld over het jojo-effect, en wat er gebeurt als je na zo'n strenge kuur weer gewoon gaat eten. Dan hoef je nog niet eens teveel of slecht te eten, maar het lichaam zegt na zo'n kuur: "Há, we hebben weer calorieën!" en gaat opslaan.
Ik viel weer af en kwam weer aan. Heb letterlijk alles geprobeerd. Brooddieet, soepdieet, van alles de helft en de honger negeren met (door de huisarts verstrekte) amfetaminen waar ik helemaal hyper van werd, Ponderalpillen, Weight Watchers, puntendieet, ik heb ze allemaal gedaan, viel af, kwam uiteindelijk op een "plateau" terecht en kwam weer aan.
Ik heb uiteindelijk op eigen initiatief een diëtist bezocht. Die zei dat ik een eetdagboekje moest bijhouden en de week daarop moest laten zien. Ik schreef braaf op wat ik at. Ook dat ene koekje dat ik me die week permitteerde. Ik was geen vreetzak, nooit geweest, en dat ene koekje vond ik al bezwaarlijk, maar ja, ik had ook wel eens een zwak moment en mijn huisarts had me verteld dat ik boulimia had, dus dat zal dan wel zo zijn (pas later leerde ik dat dat heel wat anders was).
De diëtiste las mijn eetdagboekje en keek me aan. "Mevrouw, u houdt alleen uzelf voor de gek," zei ze streng. Ik dacht dat ze me op mijn kop gaf omdat ik dat koekje had gegeten, maar zij bedoelde juist dat ze behalve dat koekje weinig fouts in mijn eetpatroon kon ontdekken, en iemand kon toch niet zomaar dik worden? (tegenwoordig weten we steeds meer dat je van diëten dik wordt). Ik zou vast wel veel ergere vreetaanvallen hebben en die niet hebben opgeschreven, zei de diëtiste. Ze weigerde te geloven dat mijn eetdagboek de waarheid was.
En zo sukkelde ik nog jarenlang door. Ik ging over de 100 kilo en iedereen zei dat dat mijn eigen schuld was. Eten werd mijn grote vijand. In elke hap school gevaar. Uit eten gaan probeerde ik te vermijden en als ik er niet onderuit kon, werd de ober doodziek van me: "Ik wil alleen een salade, zonder spekjes, de dressing apart, ook geen pijnboompitjes en croutons, heeft u dat ook zonder geitenkaas en honing?" en ga zo maar door. Het hielp niet.
Ik kreeg op een gegeven moment medicatie waarvan ik nog dikker werd, want ik werd depressief en had daar pillen voor nodig. Plus dertig kilo. "Ja, dat komt omdat u zich beter voelt, dan gaat u ook meer eten." Pas later werd toegegeven dat antidepressiva gewichtstoename kan veroorzaken.
Ik zat opgesloten in een lijf dat niet bij mij hoorde. En ik had niet eens het stereotiepe vreetpatroon dat je bij obesitasprogramma's op televisie zag, maar men nam dat gemakshalve wel aan. Op een terrasje zitten met alleen maar een kop koffie leverde al starende blikken op: "Zou ze gaan vreten?" In supermarkten gluurde men in mijn wagentje en als ik voor een verjaardag eens limonade en chips mee had kwam er wel eens commentaar of gefluister. Nee, dat zat niet tussen mijn oren, was het maar waar.
Feestjes waren een ramp. Sloeg ik gebak af, dan was het "toe, ééntje moet kunnen," nam ik een stukje (wat zelden voorkwam want ik had er toch geen plezier van), dan hoorde ik "zou je dat nu wel doen?"
Iedereen bemoeide zich met mij. Ik was niet in eerste plaats mens/vrouw, maar "die dikkerd". Mijn lijf was openbaar bezit waar anderen over mochten oordelen, spotten en bepalen wat ik wel of niet mocht eten. Overal waar gegeten werd keek men naar mij: "Wat zou ze doen?"
Op een dag kwam er redding in de vorm van een internist waar ik toevallig moest zijn. Die zei dat dik zijn niet alleen maar een kwestie van vreten was, ook al dacht iedereen van wel. "Als men jou ziet eten, al was het maar een cracker 20+kaas, dan denkt men automatisch: zie je wel, eigen schuld," zei hij. De gevolgen zijn vaak rampzalig.
Door het bemoeien van anderen krijgen veel mollige mensen juist een eetstoornis!!! In mijn geval werd dat obsessief diëten waardoor mijn stofwisseling een flinke knauw kreeg. Dit gecombineerd met allerlei medicatie en ook stress en hormonen (geen schildklier gelukkig).
Ik had een vorm van anorexisch denken ontwikkeld, en dat klinkt raar voor een vrouw van bijna 140 (!) kilo, maar het is wel iets dat vaker voorkomt bij dikke mensen. Vaak, maar niet altijd, wordt dat afgewisseld met eetbuien omdat maar weinigen het uithongeren volhouden. Vaak denkt men dat uithongeren bij broodmagere meisjes hoort en niet bij obese mensen, maar tegenwoordig begint de medische wereld door te krijgen dat obesitas niet alleen maar bij luie vreters hoort. Maar bij elke hap die die mensen nemen (immers, iedereen moet eten!) denkt men: zie je wel?
Dat meisje heeft nog geen anorexisch denken, volgens mij, maar ze loopt wel ernstig risico omdat mensen als Mimi, hoe goedbedoeld ook, zich met haar lijf en eten willen bemoeien. Uit bezorgdheid, of is het toch iets anders? Walging, misschien? Arm meisje, dat niet wordt geaccepteerd zoals ze is, dat alleen wordt gezien als "dik kind van dikke ouders en eigen schuld en zo".
Ik was destijds alleen maar mollig maar men heeft mij, de huisarts voorop, ook aangepraat dat het eigen schuld was. En ik ben het gaan geloven. Met rampzalige gevolgen.
Een paar jaar geleden heb ik het uiterste redmiddel gekregen: een gastric bypass. Ook al zoiets omstredens, volgens velen "voor mensen die te slap zijn om gewoon normaal te eten". Jammer, maar voor mij was het een bevrijding. Ik kan nooit meer normaal eten, maar dat is niet erg, want dat kon ik toch al niet. Ik ben heel veel afgevallen en dat is me alles waard geweest!
Ik kan weer over straat zonder nagestaard te worden. Niemand levert commentaar als ik iets wel of juist niet wil eten. Als ik op een terrasje zit wordt er niet meer gestaard. Als ik uit eten ga, zeg ik discreet tegen de ober dat ik een maagkwaal 
heb en alleen een voorgerechtje hoef (en dan mogen de pijnboompitjes er gewoon in blijven).
Ik heb wel heel veel begeleiding nodig gehad om van het anorexisch denken af te komen, en nog steeds kost het me moeite om te genieten van eten, ook al word ik niet meer gestraft met kilo's.
Hoe een gastric bypass werkt ga ik hier niet uitleggen, ik weet dat hier in het verleden discussies over zijn geweest en ik weiger daar aan mee te doen. Wat ik met mijn lange verhaal wil zeggen: laat dat kind met rust en bemoei je met je eigen zaken. Accepteer het meisje als het meisje dat ze is en behandel haar niet als dik=fout. Want in dat dikke lijf zit een meisje dat geaccepteerd wil worden om haar persoon.
Verder zou de maatschappij eens moeten stoppen met oordelen (vooral foute vooroordelen) over dikke mensen. Er zijn veel meer mensen met een fout eetpatroon en die hebben het geluk dat ze niet dik worden, tot ze rond hun 50e opeens een hartkwaal krijgen, en dan worden ze nog steeds niet afgewezen, veroordeeld en uitgelachen. Dikke mensen zouden meer ziektekostenverzekering moeten betalen, maar over de vele sportblessures zwijgt men. Dikke mensen zijn de paria's van de maatschappij, "eigen schuld", maar mensen die welvaartsziekten krijgen als kanker en hart- en vaatziekten als gevolg van een verkeerd leefpatroon kunnen op alle steun en medeleven rekenen.
Ik begrijp de goede bedoelingen van Mimi. Maar laat dat kind met rust, en besef vooral dat jouw kinderen vast ook wel eens zeggen: "Maar thuis mag het wel," terwijl dat helemaal niet zo is.
Wat zou het geweldig zijn als dat meisje, ook al zou ze wél verkeerd eten, gewoon werd geaccepteerd als meisje in plaats van veroordeeld als dikkertje.
Ik heb mijn leven weer terug na tientallen jaren paria zijn. Ik hoop dat meisjes zoals zij nooit zo diep hoeven te vallen.
Dank exdikzak
Dank je voor je openhartige verhaal exdikzak. Dat was precies wat ik bedoelde toen ik schreef dat zo'n kind veel eerder door de omgeving kapot gemaakt wordt dan door het overgewicht zelf.
Men zegt wel dat men wil dat men alleen maar de gezondheid voor ogen heeft, maar dat is helemaal niet waar. Alleen dikke mensen worden op alles wat ze in publiek in hun mond durven te stoppen aangekeken, terwijl iemand die afvalt bewondering oogt. Niemand maakt zich er zorgen over of dat afvallen dan niet op een vreselijke ongezonde kapotmakende manier gedaan wordt. Het uiterlijke resultaat geldt. Iemand die dik is en redelijk gezond eet wordt afgekeurd dat ze het niet hard genoeg probeert, terwijl er voor iemand die een hongerdieet of een één of ander eenzijdig combinatiedieet heeft gehouden er alleen maar lof en waardering is over het resultaat.
Precies, primavera
En daarom zeg ik ook niet meer dat ik geopereerd ben als kennissen van vroeger me complimenten maken. Want ik heb "vals gespeeld" 
Tegelijkertijd kan ik er niet goed tegen als mensen roepen dat ik zo sterk ben en dat het zo knap van me is, dat ik zoveel ben afgevallen. Ik ben al meer dan 30 jaar sterk, alleen nu is het eindelijk gelukt. Daardoor heb ik ook het gevoel dat ik het niet echt in eigen hand heb, want ik doe al zo verschrikkelijk lang mijn best, mijn gevecht met eten is al vanaf mijn kinderjaren (ik ben als flinke achtponder geboren), maar pas na 50 jaar had het resultaat.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de psychische effecten na het afvallen. Als een man met je flirt denk ik: "Enkele jaren geleden wilde je niets van me weten." Mensen willen veel sneller een praatje met me maken, contact maken, maar ik moet echt oppassen dat ik geen muurtje opbouw met als excuus: "Waar was je toen ik nog 140 kilo woog?"
Maar ook aan dat aspect wordt gelukkig gewerkt, al past het niet in het heldhaftige plaatje van "gewoon stoppen met vreten en wat beter je best doen" dat je er ook nog psychische begeleiding bij nodig hebt. Wat overigens wel bij het gastric bypass-nazorgpakket hoort want ook daar begrijpt men (al staat het nog in de kinderschoenen) dat dik-zijn-en-afvallen meer kan zijn dan de klassieke eetverslaving of gulzigheid
Kortom: denk na voor je je bemoeit met een stevig persoon, want er zit vaak meer achter dan "vreten".
Diep respect
voor je duidelijke verhaal, exdikzak. Ik hoop dat iedereen die in dit draadje heeft mee gepraat dit leest en begrijpt.
Exdikzak
Dank je voor je verhaal. Erg indrukwekkend.
Exdikzak
Je verhaal kan niet kloppen en dat zeg ik met alle respect. Want je zegt dat je al heel weinig at maar toch tegen de 140 kilo woog. Waarom zou een gastric bypass dan helpen? Het is niet de operatie waar je van afvalt maar het minder eten als gevolg van de operatie.
Liora
Verder dank
Voor je mooie verhaal!!
Vriendin van mijn dochter
Ook veels en veels te dik (nu 14, altijd dik geweest). We kennen haar goed, is een enorme veelvraat (niet alleen lekkers, maar ook mbt gewoon eten). Dit ligt niet aan haar ouders (dat kan ik weten), maar kind is geboren als veelvraat. Bij haar thuis wordt er uiteraard opgelet dat er niet te veel, te vet en te zoet wordt gegeten. Maar kind zorgt wel dat ze elders (bij anderen of zelf kopen), aan haar trekken komt. En natuurlijk krijgt ze thuis ook heus wel eens wat, zou niet goed zijn als dat niet zo was. Het is een zorgelijk probleem, maar je kunt ZEKER niet zomaar stellen, dat ouders dat kind volproppen. Sommige mensen zijn zo geboren en hebben wat dat betreft levenslang.
Bibi
Veelvraat?
Bibi wat een denigrerende term zeg! Wat wil je er nou mee bereiken met zo'n term?
Liora
Ik geloof mijn ogen niet: het verhaal kan niet kloppen zeg je. Net als die diëtiste uit het verhaal van exdikzak. En blijkbaar weet je het nog beter dan de arts die de operatie heeft uitgevoerd (mevrouw, dit heeft geen zin als u niet minder eet. Heel erg jammer van deze reactie, echt heel jammer, want je blijft zo toch hangen in één en hetzelfde verhaal (teveel eten is de oorzaak), terwijl al heel erg lang bekend is dat er veel meer oorzaken zijn. Lees deze informatie eens: http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/dieet/41812-oorzaken-van-overgewicht.html
Of google eens op overgewicht en virus.
Of neem het verhaal van exdikzak eens serieus. Waarom niet? Wat heb je te verliezen?
Er zijn nog zoveel dingen onbekend. Vrij recent is aangetoond dat het lichaam een soort historisch geheugen heeft: historische periodes van voedseltekort leiden in tot te dikke mensen als er daarna weer voedsel beschikbaar is. het lichaam heeft onthouden en doorgegeven, dat je voedsel moet opslaan als je wat binnenkrijgt. Ook een theorie.
Een dansgenoot van mijn zoon was te dik, te mollig dik. Zijn dieet: acht boterhammen per dag mee, minstens drie aardappels bij het warme eten enz. enz. Bij hem het wel door verkeerd eten: teveel energie verbruikt overdag end at compenseren dor patat en snoep op de weg naar huis.
Zoon kreeg zelf van een opvangmoeder elke dag een snoeptrommel vol met snoep mee naar school. Ongelooflijk! Terwijl zoon helemaal geen snoeper was, snoepzakjes van verjaardagen kon ik na een week weggooien, hij dacht er gewoon niet aan. Maar zoon en andere zoon van deze moeder waren wel superdun. Ondanks de broodtrommel.
Wat mij in het verhaal van exdikzak treft, afgezien van haar prachtige, duidelijke manier van vertellen, dat juist diëten leidt tot problematisch overgewicht, dat juist de focus op 'teveel eten' desastreus heeft gewerkt, zowel lichamelijk als psychisch en sociaal. Daarom vind ik het ook erg, als Liora het verhaal in twijfel trekt en vast blijven houden aan de
Voorlopig weten we gewoon nog te weinig van de oorzaken van mollig/dik/te dik/obesitas om als leek te oordelen over anderen. De versie-voor-de-simpelen-onder-ons (teveel eten en te weinig bewegen)doet het wellicht goed bij de RTL-kijkers van Obese, maar iets serieuzere mensen zouden toch wat verder moeten kijken dan dat. Een klein beetje meer zoeken op internet en je komt al heel veel andere verklaringen tegen, die ook verklaren, waarom 'minder eten' juist een averechts effect kan hebben.
Tsjor
Exdikzak
Bedankt voor je mooie verhaal. Ik hoop dat veel mensen het lezen. Ik hoop dat veel leerkrachten het lezen en alle lesprogramma's over overgewicht etc. de prullenbak in gooien. Ik hoop dat Paul Rosenmöller het leest, als voorzitter van de Stuurgroep Convenant Overgewicht. Ik hoop dat je je verhaal op meer plaatsen kunt vertellen, zodat meer mensen zich bewust zijn van de impact die de huidige heksenjacht op te dikke mensen heeft.
Tsjor
Dat klopt, liora (off topic)
Door het anorexisch denken at ik te weinig, maar ook verkeerd, te eenzijdig. Meestal alleen bepaalde groente en een klein beetje fruit, want ik was bang geworden voor zuivel en vlees (want vet), meer fruit (want vruchtsuiker), brood (want koolhydraten), noem maar op. Ik at dus niet teveel of te vet, maar sloeg door naar de andere kant. En van alles heel kleine porties. En dat is ook niet goed. En dat klinkt gek, maar daar word je echt dik van.
Ik heb weer moeten leren "durven" eten. Melk, yoghurt, een ei, een stukje vlees. Dat was heel eng, want ik had in mijn hoofd geprent dat dat fout was.
Het overgewicht was inmiddels zo groot dat je dat met gewoon lijnen er maar heel moeizaam af zou krijgen. Dat kan op televisie, maar alleen na een heel strenge medische voorselectie waar ik niet doorheen zou komen. Het klinkt tegenstrijdig dat ik voorheen ook weinig at en nu ook, en ik vond het verschrikkelijk eng om de "verboden" dingen weer te gaan eten, maar het werkte wel. Een mens heeft nou eenmaal vet, koolhydraten en eiwitten nodig om te functioneren en om te verbranden. Hoe dat precies zit weet ik niet, maar ik ben het levende bewijs dat het zo is.
Was ik minder dik geweest, dan had ik de operatie mogelijk ook niet nodig gehad en had ik het er af kunnen trainen, net als op tv, denk ik, maar dat is in mijn geval niet mogelijk wegens een fysieke handicap. Ik doe aan aangepaste fitness om in conditie te blijven, maar dat is vast niet voldoende om normaal af te vallen.
Hoe dan ook, bij mij werkt het, al kwam er wel een gespecialiseerde diëtist en psycholoog bij kijken.
Tsjor
Ik leg het graag nog even extra uit, ook voor Liora en alle andere mensen die gehersenspoeld zijn door de dieetmaffia en de RTL-kijkers. En dat bedoel ik niet denigrerend, want ook ik was zo iemand die zich liet aanpraten dat het eigen schuld moest zijn, al kon ik me echt niet herinneren dat ik veel vrat (dat deed ik ook niet, maar je begint te twijfelen aan jezelf).
Ik heb, maar dan in algemenere termen en minder op mijzelf betrokken, al heel veel instanties en actiegroepen geschreven, gereageerd op reaguurders op online nieuwssites en ook al ben ik niet meer obese, ik blijf vechten voor meer respect en begrip voor dikke mensen en voor meer kennis in de medische wereld. Het is vaak niet eens uit gebrek aan respect, net zoals "veelvraat" en dat soort termen. Het is aangeleerd gedrag, gevoed door de politiek ("dikke mensen kosten teveel geld") en de media (laten we weer eens een berichtje plaatsen over dikke mensen in een vliegtuig!).
Wist je dat Marilyn Monroe volgens de huidige "regels" ook overgewicht heeft?
Iemand die dat nog veel beter kan vertellen dan ik, en recentelijk nog op tv is geweest, is http://wondervol.nl/
En nog een ding
Ik en een van mijn zussen hebben dezelfde bouw. We hebben allebei eetproblemen (anorexia/boelimia) gehad. Ik heb deze rond mijn 18e overwonnen. Mijn zus sport zo'n 8 uur per week, kampt nog altijd met eetproblemen en een laag zelfbeeld, maar is nu slank. Al jaren.
Ik ben te zwaar, eet wat ik wil (probeer wel een beetje gezond te eten, en ben van nature geen snoeper), ben er helemaal niet meer mee bezig en ben heel erg gelukkig met mezelf, mijn lijf en mijn leven.
Ik zou voor geen goud met mijn zus willen ruilen die de onderliggende problemen na al die jaren nog niet overwonnen heeft. Zoals het eruit ziet, zal haar lichaam de rest van haar leven haar vijand zijn.
Nee hoor, dan liever gezond te zwaar!
Exdikzak
We zijn echt gehersenspoeld. Om mijn eetproblemen en problemen met mijn lichaam te overwinnen heb ik meer dan een jaar geen tv kunnen kijken, of een tijdschrift in kunnen kijken, want zodra ik dat deed kreeg ik weer een paniekaanval. Ik heb mezelf moeten herhersenspoelen, en da's niet makkelijk tegen de stroom in. En als je nooit een reden hebt om er echt bij stil te staan, dan merk je het niet eens.
Tsjor en exdikzak
Ik ben geen leek hoor, heb zelf ernstig overgewicht en inmiddels ook een gastric bypass ondergaan (nog niet zo lang geleden).
Maar ik blijf erbij: je weeg geen 140 kilo door heel weinig te eten, al ben ik echt bekend met de verschillen tussen mensen en dat de een sneller aankomt dan de ander, dat het lichaam altijd weer wil aankomen, etc.
En zeker kan te weinig eten leiden tot een overefficiente verbranding en zo, maar als je er echt van zou aankomen zouden toch de meeste anorexiapatiënten ook dik worden, en dat is niet zo.
Als het echt een medische afwijking zou zijn, zou de gb ook niet helpen, dus inderdaad heb ik mijn twijfels.
Hoe het ook zij, fantastisch dat exdikzak zo is afgevallen! Mijn overkomt momenteel hetzelfde.
Zelf ben ik dik geworden door teveel eten trouwens. En zeker, als ik nooit was gaan lijnen vanaf mijn 12e was ik ook nooit zo zwaar geworden!
Liora
Blij
Wat word ik blij van deze wending in de topic....ex-dikzak, enorm bedankt voor je bijdrage, ik denk dat je hier heel veel inzicht hebt verschaft waarom je niet zomaar mag ingrijpen.
Liora
Je blijft volhouden, niet waar? 'Maar ik blijf erbij: je weeg geen 140 kilo door heel weinig te eten,'. Dus net als de diëtiste van exdikzak denk jij pook dat exdikzak liegt. Haar verhaal over kleine beetjes groente en fruit eten, uit angst om dik te worden is een leugen, ze vertelt niet de hele waarheid. Dat zeg je eigenlijk.
'... maar als je er echt van zou aankomen zouden toch de meeste anorexiapatiënten ook dik worden, en dat is niet zo.' Nee, maar als je van eten aan zou komen zou ik in vergelijking met exdikzak 280 kilo moeten wegen, want ik eet alles, bak twee keer per week frites, met mayonaise (veel) en hamburgers, spagetti, pizza, pinda's etc. etc. En mijn kinderen zouden heel dik moeten zijn. Ik ben niet superslank, maar mijn kinderen zijn gewoon dun. En dan kunnen ze eten wat ze willen. Dus als je van eten dik wordt zouden wij dik moeten zijn. En we zijn het niet.
Omgekeerd: als je van teveel eten dik wordt, dan zou de oplossing (minder eten) eenvoudig moeten zijn en resultaat moeten hebben, ook voor jou, en dan had je geen riskante maagoperatie nodig.
Waarom ik een hekel heb gekregen aan die hele eet/gewichtheisa is, dat het op de basisschool bij mijn dochter al uitgedragen werd, zodat ze thuis kwam met de mededeling dat ze dik was, en dat bewees door met veel moeite net een velletje tussen haar vingers te kunnen pakken. Vervolgens nog een keer zo'n brainwash op de middelbare school, waarna ze een periode over ging geven na het eten!
Ik zou het wel willen uitroepen: stop met die onzin! Concentreer je op mensen die problemen hebben met hun gewicht en zorg dat je voldoende kennis hebt om die mensen te helpen. Ontwikkel die kennis, investeer in onderzoek, kijk wat je kunt doen om hormonale afwijkingen, virusinfecties, schildklierproblemen, etc. te herkennen en te behandelen. Onderzoek wat meer over de relatie tussen voeding en vetopslag.
Tsjor
Zooo herkenbaar (exdikzak)
Ik zou wel willen weten wie die internist was, exdikzak want ik snak naar een medicus die eens meekijkt hoe het kan dat ik overgewicht heb. Na de bevalling van mijn kind ben ik 30 kilo aangekomen. Niet door snoep of chips of patat of ijs, maar door gewoon eten, boterhammen, matig warm eten. Ik zelf vermoed de oorzaak in een verstoorde stofwisseling door jarenlang dieten en te weinig eten. Mensen die met mij leven en me de hele dag meemaken begrijpen niet waarom ik niet veel dunner ben.
Dietisten hebben ook tegen mij gezegd dat ik te weinig eet. Dat klopt ik eet weinig, maar wat moet ik dan? Als ik meer ga eten kom ik aan. Ik eet dit op een dag: bakje huttenkase, een koolhydraatarme boterham, een avocado, warm eten: eiwitbron (bijvoorbeeld stukje vis) en groente
en een bakje magere kwark met lijnzaad en zemelen. Ik sjoemel nooit. Daarbij doe ik een uur per dag cardio-training! Dus zeven uur per week. En nog ben ik twee keer zo dik als vriendinnen die nooit sporten en twee keer zoveel eten als ik.
On topic over dat meisje: het slechtste voor haar is de beeldvorming. Niet het kind laten dieten maar langzaam naar een gezond patroon laten toegroeien. Mijn kinderen zijn overigens geen gram te zwaar en net zo sportief als ik. Voor mij is het verpest door het dieten (maar misschien is er dus meer aan de hand zoals een virus begrijp ik? Ik wou dat een arts eens meedacht) laat dat in Gods naam niet bij die jonge kinderen gebeuren.
Even vasthouden voor de eeuwigheid
Van Liora: 'als ik nooit was gaan lijnen vanaf mijn 12e was ik ook nooit zo zwaar geworden!
en van exdikzak en Moniek etc.
Nu nog even uitzoeken wat het verschil is tussen 'lijnen' en 'gezond eten'(want dat is dan weer wel van belang voor kinderen).
Bedoelen jullie met 'lijnen' speciale diëten volgen die allemaal supermodelletjes beloven?
Wat maakt 'lijnen' op jonge leeftijd zo'n probleem later?
Waarin wijkt 'lijnen' af van 'gezond eten'?
Tsjor
Dikke kinderen
Dan kunnen we nog een toename verwachten van dikke kinderen en dikke mensen. Gewoon omdat er nu al babies aan de lijn zijn.
Te dik van weinig eten
Ik ga me even niet in de diepte met de discussie bemoeien.
Maar ik heb wel een puntje voor iedereen hier die zegt dat je van weinig eten niet te dik kan worden. Wat een mens nodig heeft om in leven te blijven kan verschillen van rond de 1000 tot rond de 2500 KCal per dag. De een twee en half keer zoveel als de ander. Dat is nog zonder enige lichaamsbeweging mee te tellen, of de door diëten veroorzaakte spaarstand. Het verschil tussen op gewicht blijven of niet begint bij 20 KCal per dag voor langzaam-doch-gestaag groeien. Als je per dag 100 KCal teveel krijgt, kom je in een behoorlijk tempo aan. Dus, de ene (normale) persoon kan 1500 KCal nodig hebben, er 1600 eten, en veel te dik worden. Iemand anders (al even normaal) kan 2500 KCal nodig hebben, er 2400 eten, en zo mager als een lat zijn. Terwijl de magere anderhalf keer zoveel eet als de dikke.
En dank je wel voor je verhaal en je durf, exdikzak!
Tsjor
Tja het lijnen... het begon -net als Liora op mijn 12e- met een vrij gezond dieet uit de Libelle of de Margriet. Gewoon 1000 kcal per dag of zo. Wat mij werkelijk negatief voedde was het beeld per se echt slank te moeten zijn. Dus niet tevreden zijn met maat 40 of 42 maar echt maat 36 of 38 was eigenlijk nog te groot. Dus toen ging ik ver onder dat dieet zitten en kreeg dus anorexia. Terugkijkend heb ik daarmee mijn normale stofwisseling verpest. Dat was mijn eigen 'schuld'. Maar ja, ik was dertien, veertien toen het begon. Dus wat weet je nou op die leeftijd? Het is lang geleden maar volgens mij weten meisjes van tegenwoordig nog niet dat dat zo slecht voor je kan zijn.
En ja als zo'n beetje mollig meisje als hierboven vaak gepest is en scheef aangekeken (en kinderen voelen dat hoor ook en speciaal als volwassenen het doen) is ze al snel een prooi voor het anorexia-spook. Daarom: liever een wat mollig meisje die geen hekel heeft aan haar lijf dan een graatmagere die zogenaamd gezond is maar vervreemd van haar lichaam.
Wester
'Wat een mens nodig heeft om in leven te blijven kan verschillen van rond de 1000 tot rond de 2500 KCal per dag.'
Dat deel van het verhaal snap ik, en dat is één van de vele mogelijke oorzaken van overgewicht. Naast hormonen, virusinfectie, aanleg etc.
Maar is er ook een ondergrens? Dat wil zeggen, zijn er ook mensen die maar 600 calorieën nodig zouden hebben (en toch 700 binnenkrijgen), of maar 400?
Tsjor
En wat ook interessant is (wester, tsjor)
'Wat een mens nodig heeft om in leven te blijven kan verschillen van rond de 1000 tot rond de 2500 KCal per dag.\'
Ja en wat ik nou interessant vind is of dat beínvloedt wordt juist door te weinig eten. Dus als mensen 1500 kcal nodig hebben en ze gaan een tijd maar 800 kcal eten, of ze daarna bijvoorbeeld maar 1200 kcal nodig hebben en bij inname van 1500 dus erg aankomen. Zo voelt het wel voor mijn lichaam namelijk.
Je basisstofwisseling kan idd beïnvloed worden door periodes te weinig te eten. Maar er zit zeker een ondergrens aan, anders zouden mensen niet omkomen van de honger.
En nogmaals: anorexiapatienten wegen nooit 140 kilo.
Tuurlijk ik geloof best dat exdikzak minder at dan men dacht, echt.
Maar als ze nu is afgevallen door meer te eten, had ze daarvoor toch geen operatie nodig?
Niet helemaal duidelijk
Ik las laatst dat het verhaal over de 'spaarstand' misschien ook wel niet waar is. Overigens heb ik zelf ervaren, jaren geleden, dat je weken/maandenlang op minder dan 1000 calorieën per dag kunt leven en stevig sporten, terwijl je toch op gewicht blijft. Na zo'n periode kún je niet eens meer normaal eten, omdat je maag van alles wat niet licht verteerbaar en vetarm is van slag raakt (en daar val je dan wel weer vanaf).
Wat ik bij mijn nichtje zie is dat haar eetgedrag er van nature in lijkt te zitten. Mijn zus heeft haar, toen ze 4 was, wel eens betrapt op nachtelijk snoepen. Ga daar dan maar eens verstandig mee om. Je wilt het kind inderdaad geen complexen en verstoord eetgedrag aanpraten, maar de manier waarop ze van nature met eten omgaat is natuurlijk ook al niet 'normaal'.
leidt een kleinere maag tot een andere wijze van voedselvertering, waardoor er ook een andere wijze van vetopslag plaatsvindt? Ik weet het niet.
Bij de dansjongen leidde meer eten (veel brood, aardappelen, groente) wel tot afvallen.
Ik denk dat de oorzaken zo divers kunnen zijn en dat er nog zoveel onbekend is, dat eenduidige verhalen over oorzaak en gevolg de plank mis slaan.
Tsjor
