Stop Jo Frost!

Barvaux

(mbt #228)
In de kinderstoel of aan de wandel met een tuigje, och, het ene kind heeft dit nodig, het andere kind dat. En bij weer een ander kind werkt het juist averechts. Dat bepaalt de ouder zelf, en niet de omgeving, laat staan wildvreemden die zien dat iemand een tuigje aanbiedt (looptuig, kinderstoeltuig, whatever ) en daar meteen een mening over hebben.

Ik denk dat we het wel met elkaar eens zijn

Jippox #231

Toch maar een nakomertje maken om al onze ervaringen om te zetten in De Perfecte Opvoedkunst?

(probleem: ik geloof dat mijn eierstokken over de uiterste houdbaarheidsdatum heen zijn )

@Kaaskopje #240.

Dat onderste wat jij nu van mij quote zijn niet mijn woorden. Dat was een stuk tekst van een website waar ik veel aan gehad heb en waar ik het inderdaad mee eens ben, maar het is niet mijn tekst.

200+ reacties

Ik heb me net door de 200+ reacties van dit draadje heen geworsteld en wat ik mis is het idee dat de opvoeding ook vooral bij het kind moet passen.

Ik heb 3 kinderen. Bij nr 1 was het zoeken naar een goede methode, maar die werd gevonden. Na nr 1 wist ik precies hoe ik het bij nr 2 zou doen. Ik had immers geleerd van mijn fouten: slapen lekker bij papa en mama in de buurt. Overdag in de woonkamer en 's nachts bij ons in bed.

Helaas bleek nr 2 een heel ander kind te zijn. Lekker bij mama in de armen in slaap vallen? Slapen in een omgeving waar licht/geluid was. Echt niet! De wereld was veel te interessant en dan werd er helemaal niet geslapen. Terwijl dat wel erg nodig was. En dus sliep kind helemaal moederziel alleen in een eigen kamer. Zielig, nee, niet voor dit specifieke kind.

Bij nr 3 dacht ik het nu toch echt wel te weten we konden immers linksom of rechtsom. Maar helaas, nr 3 bleek weer een heel ander kind te zijn met een hele andere gebruiksaanwijzing. En na wat puzzelen hebben we die ook weer gevonden. Althans op sommige punten. Op andere punten blijven we stoeien. Vooral ook omdat een gezin ook nog eens verandert. En wat bij nr 1 een goede optie was (tuurlijk schat ga jij zelf maar een half uur pielen om je sokken aan te trekken dan gaan we wel wat later boodschappen doen) was bij nr 3 geen optie meer (mama gaat nu je sokken aantrekken want we moeten nu nr 1 naar school brengen)

Moraal van het verhaal. Opvoeden is in feite een heel groot experiment waar iedere ouder zijn weg in moet zien te vinden. Omdat je ergens mee moet beginnen zal iedere ouder beginnen met een soort 'standaard' opvoeding. Of dat nu het strafstoeltje en het in slaap laten huilen is of het 24/7 bij je dragen.

Soms matchen kind en methode goed. Maar soms ook niet. Maar het lijkt me waanzin om te zeggen dat de ene methode beter is dan de andere. Het enige wat je daarmee bereikt is dat je andere ouders onzeker maakt over hun eigen opvoeding.

ik snap het niet

Als een babietje een bundeltje reflexen, impulsen en instincten is dat niet weet dat er nu geen roofdieren meer zijn, dan wisten ze toch ook niet dat die er wel waren?

De info over cortisol gaat de groei tegen klopt ook niet helemaal. Even heel simpel gezegd: cortisol zorgt oa voor alertheid en wordt aangemaakt onder invloed van licht, ook kunstlicht. (die lamp aan in de kamer, je kinderen naar bed laten gaan wanneer zij willen is dus niet altijd handig). Als cortisol daalt, stijgt melatonine en word je slaperig. In de vroege morgen daalt de melatonine weer en stijgt de cortisol en kun je de dag weer tegemoet.

De zin in het bericht dat een ouder die natuurlijke opvoeding aanhangt nooit zijn kind zal laten huilen vind ik oproepen tot schuldgevoel naar ouders met huilende kinderen. Soortgelijk: echte kerels huilen niet. Ik zal het verkeerd interpreteren, maar zo komt dat over.

moraal

Ja, heb ook twee kinderen die echt heel verschillende dingen nodig hebben.
Maar in feite bevestig jij, Hanne, toch juist de stelling die oa mamavanSenH hier verdedigt; volg je kind.
Dat is juist wat mi mist in al die algemene opvoedadviezen. Het heeft weinig met specifiek kind te maken. Die algemene adviezen hebben mij iig wel eens onzeker gemaakt, kan me niet voorstellen dat ik de enige ben.

Zo heb ik me ooit laten wijsmaken dat een stickersysteem zo leuk motiverend kan werken bij bijv zindelijkheidstraining. (Het woord training alleen al..) kan best bij sommige kinderen, mijn kind kreeg prompt een terugval van enkele maanden toen ik dat voorzichtig ging toepassen, en hij was net lekker bezig. Zo kan ik nog wel tig voorbeelden noemen.
Mijn moraal is echt; blijf bij jezelf, ik vind dat dat te weinig gepropageerd wordt.

maar Astrid

Je kind laten huilen zorgt toch nogal voor 'echte kerels huilen niet'?

Ik heb er geen enkele moeite mee dat ouders hun kinderen laten huilen en kan me er vanalles bij voorstellen, maar heb er wel moeite mee als het gepropageerd wordt of als het als onvermijdelijk wordt neergezet.

Rome

Ik vind die opmerking van RK dat niet alle wegen naar Rome hoeven te leiden een hele goede. We volgen verschillende wegen, maar we willen tegelijkertijd ook naar verschillende plaatsen toe. Ik geloof dat, tot nu toe, de westerse samenleving de beste plek is om in te leven. Dus ik voed mijn kinderen volgens westerse waarden en normen op: ik wil immers graag dat ze zo goed mogelijk in deze samenleving kunnen functioneren en zich er ook thuisvoelen. Een maatschappijkritische ouder zal misschien andere doelen nastreven. En daarbij de nadruk leggen op andere waarden en karaktereigenschappen. En verder vind ik het helemaal niet schokkend als een ouder iets anders gaat doen met een huilend, maar slaperig kind in een veilig ledikantje. Als wij te lang blèrden, werden we door moeder of vader met kinderwagen en al buiten gezet. Dan konden ze gewoon rustig doorwerken. Ik voel me niet getraumatiseerd hoor, alhoewel ik het zelf anders zou doen. Binnen bepaalde grenzen geloof ik niet zo in goed en fout in opvoedingsland. Al die verschillende onderzoeken die elkaar tegenspreken zeggen toch genoeg?

mamavansenh

Weet jij wat een lutjepotje is en wat vind je daarvan?

En dan weer terug bij Jo Frost

Ik denk dat we het er uiteindelijk allemaal over eens zijn dat je je kind volgt en opvoed op een manier die bij het kind past. En dan komen we terug bij "stop Jo Frost", want zij doet dat niet. Zij kent een stuk of 5 methodes die ze op elk kind loslaat zonder het kind te kennen. En uiteindelijk was dat volgens mij waar dit topic in eerste instantie om draaide.

@Barvaux: ik moest het even googlen. Ja, ik ken het, wist alleen niet dat het zo heette. En wat ik ervan vind? Tja, dat weet ik niet zo. Een konijnenhok voor baby's. Denk niet dat ik met een prettig gevoel mijn kind daarin zou leggen.

@ sarah

Ja, ik verdedig de stelling 'volg je kind', maar ik kan me niet vinden in de stelligheid waarmee de mamavanSenH haar methode (kind nooit laten huilen) verdedigt.

Niet laten huilen is een methode, niet dé methode. Prima als jij en je kind zich daar prima bij voelen, maar presenteer het niet als dé methode. Als je echt uitgaat van de behoefte van het kind kan je niet tegelijkertijd roepen dat je x of y (niet) moet doen.

Mijn kinderen zijn inmiddels ouder. En nogsteeds zitten er grote verschillen in wat ze nodig hebben. Waar de een behoefte heeft aan bescherming en koestering en handje gedurende weg heeft de andere juist behoefte aan 'daar is de stip aan de horizon zoek zelf maar uit hoe je er komt'. Ga ik dat zelfde kind proberen te troosten als dingen niet lukken sta ik met een spartelend worstelend kind. Inmiddels figuurlijk worstelend, maar als baby/peuter letterlijk worstelend.

Ik kan dus niet zeggen dat 'een kind niet laten huilen' beter of slechter is dan 'een kind wel laten huilen'. Juist omdát ik naar mijn kind luister.

Jo Frost

goed idee om daarop terug te komen. Tja, zoals ik eerder al zei vind ik dat programma toch een vorm van leedvermaak of ramptoerisme. Dat mevrouw Frost maar een paar strategieën hanteert is op zich niet vreemd, zij komt in het programma de ergste brand blussen en het hele traject wat daarop volgt zien we niet.

Paradoxale genoegens

Wie bedenkingen heeft ten aanzien van de stijl waarin hij is opgevoed, krijgt In een vrij land als dit ruimschoots de kans het zelf anders te doen. Je kunt er natuurlijk zoveel woorden aan besteden als je wilt, maar het is en blijft in principe slechts een kwestie van doen.

Het lijkt me een natuurgegeven, dat het opvoeden een mens voortdurend nadrukkelijk herinnert aan zijn eigen jeugd. Dat kan erg confronterend zijn voor wie als kind is mishandeld.

Lukt het diegene zijn eigen kroost een betere jeugd te bieden, dan kan juist het contrast tussen toen en nu het geleden leed extra benadrukken. Voorwaar een paradoxaal genoegen! Zegt men daarom ook wel dat mishandelde kinderen ‘levenslang’ krijgen?

Het vergt heel wat reflectie en levenskunst om vooral ook de positieve lessen te trekken uit een problematische achtergrond. Al is het wel heel fijn om door je medemens te worden getroost; het slachtofferschap zelf biedt helaas geen perspectief op soelaas.

In mijn geval speelde de oorlog een positieve rol als verklarende en verontschuldigende factor voor het wangedrag dat ik als ‘kind van’ ondervond. Alweer een nogal paradoxaal genoegen.

Van de weeromstuit is mijn tolerantie ten aanzien van misdragingen door mensen die onder gunstige omstandigheden hebben kunnen opgroeien, onevenredig klein; zo heb ik gemerkt. In het algemeen ben ik niet oversensitief (denk ik), maar op dit punt zeker wel!

Toch is de (soms kolossale) woede die bepaalde mensen bij mij hebben opgeroepen, van groot nut gebleken. ¨Waarom toch?¨, vroeg ik me noodgedwongen regelmatig af. Het vertwijfeld zoeken naar het antwoord op deze vraag droeg slechts bij aan mijn kennis van de mensheid, inclusief persoonlijkheidsstoornissen als autisme, narcisme en borderline. Tot het inzicht komen dat agressief en asociaal gedrag, zoals het op lafhartige wijze voeren van een hardnekkige lastercampagne, meestal voortkomt uit een persoonslijkstoornis valt wat mij betreft ook onder de categorie paradoxale genoegens. Maar hé: ¨C´est la vie!¨

Wetenschappers eigen laat ik me liever leiden door begrip, dan door vooroordelen of manipulaties.

Rode krullenbol

Als ik er ooit

nog een bij krijg dan koop ik een lutjepotje. Mijn kinderen sliepen er fantastisch in en waar ik woon hoort dat weer bij de cultuur dus dat scheelt weer Zul je zien dat nummer 3 de eerste zou zijn die bij mama wil blijven want zo gaat dat opvoeden

Mijk

ja haha

Ik ben zelf ook nogal van het lichaamscontact, en 'vind' dat dat vooral bij baby's erg belangrijk is. De eerste (lente-) baby bevestigde me erin, bloedjeheet en vastgeplakt zoiets. De tweede (ook zo'n hete zomer) vond het véél te heet (houdt ook van kou) dus niks lichaamscontact, kort bv en dan weer ver van me af!

Zat nog eens naar dat onderzoek te kijken

Ik was eerst getriggerd door het feit dat het om erg jonge baby's gaat, van 3 weken tot 12 weken. De eerste 8 weken hebben wij nauwelijks een draagzak gebruikt maar wel veel gedragen, of baby lag te slapen op een buik van een van de ouders. De uren uit dat onderzoek haalden we makkelijk.

Maar net realiseerde ik me pas wat er stond: "In de controlegroep huilden de baby’s 1,7 uur per dag in week 3, piekten naar 2,2 uur in week 6, waarna het huilen afnam tot 1,3 uur per dag in week 12; een vrij gebruikelijk patroon in onze cultuur."
Ruim een uur huilen per dag vind ik echt niet normaal als je geen huilbaby hebt. 2,2 uur per dag als een baby 6 weken is, vind ik ook heel veel.
Weet je zeker dat het niet per week moeten zijn?
De groep met dragers had een lager aantal uren (kan nu niet zo makkelijk terugkijken naar de tekst) maar ook die vond ik hoog.

Heb ik nu een verkeerd beeld van het leven van een baby in Nederland?

Good enough and bad enough parenting

http://www.bbc.com/news/magazine-2239745

http://www.bbc.co.uk/programmes/b01s7v7b

Een kort overzicht van de BBC over Winnicott, Spock, Penelope Leach, Gina Ford, tot aan de Nanny.

Met aardige radio fragmenten met de stem en de adviezen van dokter Winnicott - good enough mother.

"Six childcare gurus who have changed parenting"

"But while Jo Frost's no-nonsense approach appeals to many parents, it's also been criticised for being part of a culture which invades children's privacy.

Tracey Jensen, lecturer in media and cultural studies at Newcastle University, told the Guardian newspaper Supernanny offers up the spectacle of the "bad enough mother", usually working-class, who is shamed before she is transformed."

Uit het radioverhaal: al vanaf de oorlog is er niets veranderd. Er is bij de deskundigen altijd een verhaal waarin de nadruk ligt in het vertrouwen op de intuitie en de responsiviteit van de jonge moeder als de autoriteit op het gebied van haar baby en een tegenstem van meer rigiditeit in discipline.

moni

Het huilen neemt de eerste zes weken meestal toe en neemt na de zesde week weer langzaam af. Zo'n twee uur per dag huilen is normaal.

Maar sommige baby's huilen veel meer. Een op de tien en volgens sommige deskundigen zelfs een op de vijf baby's huilen meer dan drie uur per dag. Officieel wordt er gesproken van een huilbaby wanneer een baby meer dan drie uur per dag huilt vaker dan drie keer in de week en langer dan drie weken achter elkaar. Maar of een kind wat veel huilt nou wel of niet officieel een huilbaby is is eigenlijk van weinig belang voor de ouders. Het huilen is er niet anders om.

http://www.opvoedadvies.nl/huilbaby.htm

Moni

Niet achter elkaar hè, die uren. Maar als je bedenkt dat voor een baby vaak huilen de enige manier is om aan te geven dat hij moe is, wakker is, honger heeft, geen honger meer heeft, het koud heeft, het warm heeft, vieze luier heeft, pijn heeft, niet lekker ligt, etc. kom je bij elkaar wel aan die 1,7 uur per dag gemiddeld. En een gemiddelde wil zeggen dat de echte huilbaby's het gemiddelde omhoog brengen en de zeer stille baby's dat weer omlaag trekken. H bijvoorbeeld komt denk ik nog niet eens op 10 minuten . Maar mij lijken deze getallen wel realistisch.

Wow, dan had ik hele stille baby's

Oudste was enorm wakker en actief, wilde tot 6 maanden altijd aandacht, sliep weinig (maar wel 's nachts door vanaf 8 weken). Ik zou haar geen rustige baby noemen, eerder een veeleisende, maar blijkbaar ook een stille....
Vanaf 6 maanden had ze rust, toen kon ze zitten en begon ze zichzelf te vermaken. Gelukkig zat ze toen niet in doeken op de rug
Jongste was ook zo stil behalve als hij moe was. Dan kon hij niet in slaap komen (ook niet op de arm, in draagdoek, etc). Vandaar het inbakeren.

hoe gaat dat straks verder

"Ik heb kinderen gezien die konden voorkómen dat twee volwassenen ze in dat stoeltje kregen!" Haha, dat was die van mij dan. De eerder genoemde 9-ponder die een zeer grote en sterke peuter werd met een bijzonder sterke eigen wil.

Uren huilen vind ik ook niet normaal hoor, maar dat betekent toch niet dat je niet even kunt laten huilen om te leren zelf in te slapen? Dat duurde helemaal geen uren. Al voelt dat wel zo, de eerste avond, maar als het objectief timed (dat deed ik) was het hooguit 40 minuten, de tweede avond 20 minuten, de derde avond was het over.

Je kind volgen: gaan deze kinderen ook naar een KDV eigenlijk? En die draagdoek kinderen? Huilen ze daar dan de hele dag, omdat de meeste KDV leidsters ze echt niet de hele dag gaan dragen of troosten?
Vraag me ook af hoe het met Senh en anderen zal gaan op school straks, of nog later als ze gaan werken: Dan worden ze toch wel eens "gedwongen" iets te doen waar ze niet zo´n zin in hebben. Zonder dat juf of baas ze gaat troosten, uitzoeken waarom ze het niet willen, of ombuigen. In mijn ogen hebben deze kinderen niet geleerd met frustratie en negatieve gevoelens om te gaan. Een behoorlijk basale vaardigheid, in onze cultuur dan toch he. Niet in indiaanse dorpjes misschien.

Stenna

Nogmaals, dat is de grootste misopvatting van natuurlijk ouderschap, dat ze niet zouden leren omgaan met teleurstellingen, frustratie en moeten. Want dat leren ze echt wel. Alleen dan op een hele andere manier.

kan zijn, maar toch

blijft de vraag hoe dat straks op school zal gaan, zonder getroost, ombuigen, uitzoeken, en vol van tegennatuurlijke opdrachten?
En hoe je dat op het KDV doet, natuurlijk opvoeden?

Go Jo Frost!

http://www.mirror.co.uk/3am/celebrity-news/supernanny-jo-frost-reveals-time-3444253

"As her voice becomes a whisper, she is still warming to her theme.

“A lot of families have been hit hard by the recession,” she says. “They’re stressed and depressed.

“They’ve got no money and trying to make ends meet puts a lot of pressure on the family – a lot of stress.

“That has a ripple effect on everyone – not just the adults but the kids.”

And there is one person in particular who she would like to watch the new show – Prime Minister David Cameron.

“Then I would like to have an appointment with him at Number 10 to discuss what he’s watched and hear what he thinks,” she says. “That’s the first step.

“I hope that it creates a conscious thinking of what the Government may be able to put in place to support these families.

“A lot cuts have been made, which ultimately means things have to be closed down.

“You can’t take, take, take away then expect families just to know what to do"

Gaat vanzelf

Er zijn honderden ouders in Nederland die aan natuurlijk ouderschap doen en al die kinderen doen het prima op school.

Oké nuanceren

Want ik ken niet al die kinderen persoonlijk. Maar op fora over natuurlijk ouderschap komt zelden een verhaal voorbij van een kind dat niet went op school door de opvoeding. Net zo vaak als op een forum als dit eens een kind niet zo goed meekomt.

Nog steeds anti-jo?

http://www.lindanieuws.nl/nieuws/tv/peuter-aan-de-borstvoeding-in-nanny-on-tour/

Stop de borstvoeding

http://www.rtlxl.nl/#!/_jo-frost-nanny-on-tour-328760/9544dde3-cf0a-3dc0-b218-f51b3deeec26

Het is wat cold turkey maar moeder als speentje gebruiken.

Overigens wat een lieve man zeg!
Wel gewend aan een traditionele taakverdeling maar hij laat zich door Jo zo maar zetten aan het koken van een hapje voor de peuters en trots dat het hem lukt!
Lieve vader voor die meiden.

Borstvoeding

Borstvoeding is niet alleen maar voeding. Naast dat is het vooral emotioneel. Troost, geborgenheid, warmte, pijnstilling (zowel lichamelijk als emotioneel)... Dichter bij mama dan dat kun je als peuter niet komen.

Je bent een 2-jarige peuter in de peuterpuberteit, er komt ineens een wildvreemde vrouw in je huis en een filmploeg wat al stressvol is en dan word ook in één klap het meest vertrouwde wat er is van je afgenomen. Ik heb de aflevering halverwege afgezet, kon het niet meer aanzien.

Ik begrijp wel dat Jo Frost maar heel kort de tijd heeft om iets te veranderen in het gezin. Maar in één klap van zoveel voedingen op een dag (was inderdaad bizar veel voor een 2-jarige) naar helemaal niets is voor een peuter van 2 gewoon niet te begrijpen. Had die vrouw dan tips gegeven om af te bouwen die ook bij het kind passen en voor haar te begrijpen zijn. Er zijn zat peutervriendelijke methodes om borstvoeding af te bouwen tot een normaal aantal voedingen. Met 2 jaar is het nog heel normaal als een kind nog een keer of 2 à 3 per dag drinkt.

Over dat in bed slapen zal ik het maar niet hebben. Ik vind het zeer apart dat het in Nederland zo abnormaal is om met je kind samen te slapen.