Stop Jo Frost!

Leve Jo!

Ik heb echt enorm veel gehad aan de boeken van Jo Frost. ik vind haar juist heel goed en haar methodes werken echt. Het is ook onzin om te zeggen dat Jo niet luisterst naar de kinderen of kijkt waar hun gedrag vandaan komt. Ze legt de schuld ook altijd bij de ouders en niet bij de kinderen. Ik vind juist dat ze altijd erg op zoek is naar de achtergrond. De reden dat je haar in het programma heel weinig ziet praten met de kinderen is omdat ze geen band wil krijgen met de kinderen. het is niet de bedoeling dat de kinderen haar gehoorzamen en haar heel leuk gaan vinden. Zij is immers maar korte tijd daar in huis. Ze is niet hun vaste nanny. Ze wil dus juist de band tussen de ouders en kinderen beter krijgen.

Ja precies Nur

Ik herken niet veel van de StopJoFrost-actie.

Ik heb me toch al verschillende keren verbaasd hoe zij door het gedrag van de meest onhandelbare kinderen weet heen te prikken en dat het echt, echt, altijd aan de ouders ligt.

Ze legt heel veel uit. En als je als enige uit haar programma haalt dat je je kind op de Stoutestoel met zetten, heb je niet goed opgelet.

GoJoFrostGo!!!!

ik ook

Het is al jaren geleden dat ik graag naar Jo Frost keek. Wat mij is bijgebleven dat kinderen vooral reageren op het gedrag van de ouders. Goed aandachtspunt voor mijzelf.

Ik heb veel gehad aan haar tips hoe je naar de supermarkt en zo gaat. Hoe meer chaos des te slechter reageren kinderen. Wij hebben nooit een stoute kinderen stoeltje gehanteerd.

toevallig

Toevallig heb ik de eerste aflevering gezien en er werd niet eens een stoutstoeltje gebruikt.

Ik ben daarentegen wel bang dat als dit in Amerika wordt uitgezonden ze denken dat wij allemaal zo vies zijn ik heb nachtmerries gehad van die blote voeten!

Ik heb ook helemaal niets tegen die Jo, meer tegen Derek.

Ik ben altijd blij dat de schuld bij de ouders ligt

Dat vind ik de kracht van het programma.

Dat geldt voor mij ook voor Derek.

eigenlijk

Eigenlijk is het concept gelijk aan een dubbeltje op zijn kant. Een gezin wat totaal niet bezig is met geld kun je nog dingen leren. Bij Jo Frost lijkt het hetzelfde: tips en ideeën die je met honderden tegelijk uit 15 jaar forum hier kan vinden worden door Jo Frost gegeven en nu is dat opeens niet goed?

Bij die aflevering heb ik gezien dat je het kind moest negeren, consequent zijn, straf geven, kind niets anders te eten geven, duidelijk zijn, streng zijn, kind steeds weer naar bed brengen en steeds minder zeggen als het er uit komt en een nachtlampje kopen. Wauw... echt schokkend en slecht voor kinderen en tips die hier nooit gegeven zijn.

Go Jo!

Zie onderwerpregel

Kroost.org

Dankje Emmawee. Leuke interessante website. "Het platform voor onvoorwaardelijk ouderschap" "Kroost: ouderschap zonder fratsen".
"Voed jezelf op en laat je kinderen met rust".
Aanhangers van Alfie Kohn: Unconditional Parenting.

pff

"We vrezen dat Nederland (voor zover dat al niet gebeurd is na de Amerikaanse versie van het programma van Frost) nu massaal de stout-trap en stout-kruk overneemt zonder aandacht voor de achterliggende oorzaak van het gedrag van hun kind."

Natuurlijk, zet mensen meteen na een programma weg als onbekwaam.
Als we ons nu lekker bezig houden met onze eigen kinderen in plaats van die van een ander en niet zo bang zijn een zieltje te kwetsen, dan worden het vast hele leuke volwassenen.
Er zouden nog een hoop mensen een heleboel van haar kunnen leren.

Fans!

Ooh!! Haha, dit had ik hier niet verwacht zeg! Allemaal fans! Dan ben ik misschien toch een verklaring schuldig. Allereerst moet ik meteen bekennen dat ik niet echt goed weet waar ik over praat. Ik heb namelijk zo’n enorme aversie tegen het programma, dat ik er nog bijna nooit naar gekeken heb. Vijf keer misschien.

Blijkbaar is het voor jullie geen enkel probleem dat er een enorme inbreuk wordt gemaakt op de privacy van de gefilmde gezinnen. Dat verbaast mij enorm op dit forum waar iedereen wordt gewaarschuwd die iets teveel persoonlijke informatie weggeeft of lijkt weg te geven. Deze gezinnen zijn volledig herkenbaar. Moeders die staan te schreeuwen tegen hun onwillige peuter, moeten de ochtend na de uitzending gewoon met hun – inmiddels - kleuter naar school. En ook na de herhaling en de volgende herhaling. Hoe dit voor die ouders en kinderen is, of in de toekomst zal zijn, is blijkbaar van ondergeschikt belang. Wat telt is de lering en toch vooral ook het vermaak.

Ik weet dat Jo Foster daar niet alleen in staat, maar ik heb dus (zeker wanneer er kinderen bij betrokken zijn) geen vertrouwen in hulpverleners die aan dit soort programma’s meewerken. Die werken nl. niet in het belang van de gezinnen die ze zeggen te helpen, maar vooral in hun eigen belang. En met succes, zie de kijkcijfers. Ik moet er dus sowieso al niets van hebben. Maar goed, ik ben ook nieuwsgierig en hulp bij de opvoeding was een belangrijk deel van mijn werk, dus ik heb zeker wel een paar afleveringen gezien, ooit.

En die paar keren zag ik dus een aanpak die uiteraard werkt. Duidelijk en consequent zijn werkt. Het is een prima aanpak om gevaarlijk gedrag te voorkomen, om grenzen te bewaken. Prima om ongewenst gedrag van kinderen af te leren en handig om de gezagsverhoudingen weer helder te krijgen. Een andere aanpak, die meer ruimte laat voor de ouders en het kind, hun eigen karakter en leefwijze kan ook goed werken, maar die doet het minder goed in beeld. Voor de kijkers is het leuker om je te verbazen over hoe vreselijk die kinderen zich gedragen, hoe onvoorstelbaar slecht die ouders hun grenzen aangeven en hoe fantastisch knap nanny Jo met wat stickers en veel overtuigingskracht de boel in het gareel krijgt. Iedereen blij.

Er wordt hier genoemd dat het zo goed is dat “ze de schuld altijd bij de ouders legt”. Het heeft mij juist verbaasd dat ze dat zo stellig doet. Ze hoeft nl. geen schuldige aan te wijzen. En vaak ligt het iets genuanceerder dan "ouders zijn de schuld". Het gaat soms om kinderen met behoeften waar de ouders niet direct aan kunnen voldoen. Om ingesleten interactiepatronen. Als de boel niet op tv hoefde te verschijnen zou ze daar niet stellig en vingerwijzend over kunnen praten. Dan hoefde niet alles wat ouders fout te worden gefilmd met een hoofdschuddende mevrouw in beeld die vervolgens even laat zien hoe het wel moet.

Verder vond ik het destijds echt schokkend hoeveel mensen opeens ging lopen tutten met strafkrukjes, plekjes op de trap enz. stickerbeloningsprogramma's en iedereen het opeens heel belangrijk vond om je peuter op die manier te laten zien wie er de baas is, zonder zich af te vragen of deze aanpak in deze situatie met dit kind, echt nodig was.

Tot zover maar even. Om er verder op in te gaan zou ik weer eens wat afleveringen moeten kijken. Maar daar voel ik dus niet zoveel voor. Eigenlijk. Maar wie weet.

Groeten, Maw.

Eens EmmaWee

Ik ben het wel met je eens over Jo Frost. Hoewel je krijgt wat je wilt, een gehoorzaam kind, heb ik enorme bedenkingen over de manier waarop dit gebeurt.
De mate van enthousiasme hier is wel illustratief over de veranderende samenleving, heb ik het idee. Alles is maakbaar en wel nu, het moet kort en snel, direct resultaat, en idd, er moet een soort schuldige partij zijn.
Dank voor de link.

???

We moeten "niet zo bang zijn een zieltje te kwetsen"???

Snap ik echt niet. Maar van het zinnetje alleen krijg ik wel de griezels.

"Wat is er mis met de supernanny?"

Een vd columns van de site:

"Zo af en toe keek ik weleens naar de supernanny. Ik was eigenlijk ook wel nieuwsgierig hoe zij het aanpakte. Ik zie dat ze oprecht betrokken is met de ouders en de kinderen en hen graag wil helpen. Het lijkt me ook best een aardig mens, die nanny Jo. Maar die aanpak van haar, die strijkt me tegen de haren in.
Focus op gedrag

Wat ik heel veel zie in opvoedland is de nadruk op het sturen van het gedrag. Ook de supernanny is daar vooral op gefocust. Een opvoedkundige aanpak wordt daarmee een training van kinderen. Alsof het dieren zijn, die gedresseerd moeten worden.

Er wordt vaak totaal voorbijgegaan aan wat er in het kind gebeurt. Wat er achter het gedrag zit, waarom een kind steeds aandacht vraagt. Of wat het met een kind doet om steeds weer op het strafstoeltje gezet te worden.
Aanpassen, maar tegen welke prijs?

De meeste kinderen zie je capituleren na verloop van tijd. Ze passen hun gedrag aan. Logisch, want uiteindelijk wil elk kind gewoon lief gevonden worden door zijn ouders. En bij deze, naar mijn idee ‘ouderwetse’, manier van opvoeden wordt daar eigenlijk misbruik van gemaakt.

Wat zit er achter het gedrag?

Ja, het kind lijkt in het gareel gekregen. Luistert naar de ouders, laat gewenst gedrag zien. Rust in huis. Ruimte voor leuke dingen. Ouders hebben weer zelfvertrouwen gekregen. Iedereen blij, zo lijkt het. Allemaal waar.

Maar: ten koste van wat? Wat heeft het kind geleerd? ‘Als ik me aanpas word ik aardig gevonden.’ ‘Naar mij wordt niet geluisterd, dus het heeft geen zin om me te laten horen.’ Of misschien zelfs wel: ‘Wat ik diep van binnen voel is niet goed, ik deug niet.’
Dwarsliggers

Het kind leert af om te vertrouwen op zijn eigen gevoel. Ervaart niet dat hij mag zijn zoals hij is. Voelt zich niet gehoord en gezien. Misschien gaat het verzet wel ondergronds en zit er diep in het kind, en later dus ook in de volwassene, een rebel verstopt, die zich uit als een stukje venijn of als saboteur.

De kinderen met de meeste pit, de kinderen voor wie het als levenbedreigend voelt om toe te geven, die kinderen gaan door tot het bittere eind. Dat zijn de kinderen, die moeilijk blijven doen. Dat zijn de kinderen waarbij straffen of belonen niet werkt. Zij dwingen ons een andere koers te varen.

Soms lijkt het of er steeds meer van deze ‘dwarsliggers’ komen. ‘Moeilijke kinderen’ met ongewenst gedrag. En misschien is dat juist wel goed. Zij zorgen ervoor dat we het anders gaan aanpakken. Dat we leren werkelijk naar kinderen te luisteren, hen serieus te nemen en te respecteren vooral. Want dan kan een kind zich vrij ontwikkelen en krijgen we de burgers waar we zo dringend behoefte aan hebben."

Ik zou deze tekst geschreven kunnen hebben.

inderdaad

Ik kwets de zieltjes van mijn kinderen liever niet. Dat is natuurlijk ook nergens voor nodig.

Van Jo Frost weet ik verder niets, ik heb het programma nooit gezien.

tja

Ik moest 40 jaar geleden al op de trap zitten als ik straf had dus waar die 'Amerikaanse strafstoeltjes' vandaan komen is mij een raadsel. Ik neem aan dat mijn broer tien jaar daarvoor nog vaker de klos was! Een een time-out uit de situatie zodat moeder en kind tot rust kan komen werkte perfect.

Verder: natuurlijk is het verschrikkelijk dat die mensen op tv komen maar daar is eerder al genoeg over gezegd. Dat is ook zo met Derek, met een dubbeltje op zijn kant, met help mijn man is klusser (daar zijn ook vaak kinderen bij betrokken) en dat was ook zo met dat Nederlandse opvoedprogramma van de NCRV toch? Hoe heette dat ook al weer? Die club van stopjofrost gaat daar niet eens op in.

en nogmaals

Ik snap die aversie niet tegen het strafstoeltje, ze heeft het deze keer dus niet eens gebruikt.

Het strafstoeltje ziet er verschrikkelijk uit als moeder een uur lang bezig is met het kind terug te zetten op het strafstoeltje maar die manier gebruik je ook als je wil dat je kind in bed blijft liggen.

Twijfels

Momenteel ben ik erg aan het twijfelen of de nanny toch niet gelijk heeft. Van onze 'eigen' pedagoge heb ik gehoord dat het toch echt heel belangrijk is om mijn kind te straffen voor zijn (agressieve) gedrag. Het kind heeft meer pit in zijn pink dan de rest van het gezin bij elkaar, dus dat gaat een hele uitdaging worden. Toch moet ik het doen, want straks een 16-jarige die zijn moeder in elkaar slaat is ook geen fijn scenario.
Misschien hebben sommige kinderen het juist nodig om gedrild te worden?

Voorwaardelijk

Ik vind de supernanny enorm voorwaardelijk. En of dat schadelijk is of niet, daar is volgens mij nog geen enkele wetenschapper en pedagoog over uit. Maar voor mij voelt het alles behalve prettig om zo met mijn kind om te gaan.

Wat geef je een kind mee? Mama houd pas van me als ik me goed gedraag? Mama vind mij vervelend als ik uit bed kom? Ja het gedrag stopt want een kind wil graag dat mama hem lief vind. Maar moet je dit willen? Dat je kind zich enkel gaat gedragen omdat hij bang is dat mama hem anders niet lief vind?
Hier thuis zijn de kinderen altijd lief. Ook als S een keer iets doet wat niet mag of wat we niet leuk vinden. Dan nog steeds is ze lief en dat zal ze weten ook. De laatste week komt ze 's avonds steeds roepend uit bed en als we niet meteen reageren gaat ze huilen. De supernanny geeft altijd dezelfde methode zonder naar het kind of achterliggende oorzaak te kijken:
- Eerste keer dat ze eruit komt zeg je "it's bedtime darling".
- Tweede keer dat ze eruit komt zeg je "it's bedtime".
- Derde keer dat ze eruit komt zeg je niets en leg je ze gewoon terug.

Ze laat het overkomen alsof dit de enige manier is om een peuter die steeds uit bed komt in zijn bed te houden zonder te kijken naar waarom die peuter uit bed komt. Ik ben er in ons geval nog niet achter waarom ze uit bed komt maar dat wil toch niet zeggen dat ze dat alleen maar doet om ons te irriteren? Dus ga ik haar er ook niet voor straffen of bot zijn en haar terug in bed leggen zonder iets te zeggen. Nee, iedere keer naar haar toe lopen en knuffelen, weer in bed leggen, knuffel aangeven en lekker instoppen. Het zou heel fijn zijn als ze ermee stopt en we onze avond terughebben maar het is niet haar schuld.

Iedereen moet zelf weten hoe ze hun kinderen opvoeden maar ik vind Jo Frost enorm eenzijdig. Volgens mij kent ze 3 methodes en past ze die op elk kind toe, ongeacht wat er dieper in het kind zit. Ze is geen opvoedkundige. Ze is trainer.

Overigens

Is dit echt iets van de Westerse maatschappij geloof ik, dat straffen en belonen, Triple P, voorwaarden stellen etc. Mijn vrouw komt uit een klein dorpje in de bergen van Centraal Amerika en toen zij Jo Frost voor het eerst zag op tv barste ze in lachen uit en heeft nog dagen lopen lachen. Ze kon gewoon niet geloven dat er serieus mensen zijn die zo met kinderen omgaan. Daar waar zij vandaan komt worden de kinderen totaal anders opgevoed dan hier en ik pas liever die methode toe dan die van Jo Frost.

kom op mamavansenh

Jo Frost zal nooit zeggen dat je bij een peuter van nog geen twee die een paar keer het bed uit wil deze methode moet toepassen. Deze methode pas je toe als je zelf totaal uitgeput bent en alles hebt gedaan om het op te lossen! Deze mensen krijgen heus niet Jo Frost op de stoep als hun peuter en weekje stampij maakt. Deze vrouw had een enorm slaaptekort en in dat geval moet je dat eerst doorbreken. Daarna kun je eens kijken of je nog wat anders kan doen maar dit kind kreeg hier door ook een slaaptekort en door dat gedoe met eten ook nog eens een eetprobleem.

Dit alles is veroorzaakt door de omstandigheden, natuurlijk wilde het kind bij mijn moeder zijn door de situatie en problemen thuis maar op een gegeven moment moet je dat doorbreken zodat je overdag weer positieve aandacht aan je kind kunt geven zodat het 's nachts zijn moeder niet nodig heeft.

voorbeeld

Onze jongste dochter is enorm druk, enthousiast, impulsief en ondernemend. Zo zelfs dat ze regelmatig dingen doet die niet de bedoeling zijn (ze weet het wel maar even niet op dat moment), of waar anderen last van hebben (steeds storen, veel te overheersend, te fysiek, overal doorheen praten)...

Weet je wat er gebeurt als ik haar ga 'straffen' voor haar gedrag? Dan maak ik haar kapot. Dan wordt het een kind dat er van overtuigd is dat ze niets goed doet, niet deugd, niks kan.
Er zit namelijk geen greintje 'kwaad' achter haar gedrag, het is haar (te) grote enthousiasme waardoor ze doet zoals ze doet. Het is niets negatiefs, al voelt het voor de omgeving soms echt wel zo.

En dus doen wij niets anders dan die prachtige stroom energie enigszins in banen te proberen te leiden. En haar daarbij vooral zichzelf te laten zijn en blijven. Dat valt niet mee en is zeker voor ons als ouders (en voor haar broers) niet de gemakkelijkste weg, maar wel de enige weg waarop dit kind 'heel' kan blijven.

En wat voelt het kind dan?

Als moeder kun je nog fatsoenlijk nadenken en beseffen dat hoe zwaar het ook is, je kind dit niet doet om je te pesten of om je oververmoeid te maken. Andersom kan een kind van 3 (want dat was hij, slechts 3 jaar) die redenering nog niet maken. Die komt niet verder dan "mama houd niet van me als ik uit bed kom dus kan ik maar beter in bed blijven". Dat zou ik mijn kind nog niet willen meegeven al viel ik dood neer van vermoeidheid.

En inderdaad, in het geval van mijn dochter zou dit nog niet nodig zijn. Maar ik erger me er alleen al aan dat ik nu van meerdere kanten (o.a. van mijn eigen moeder) hoor dat we haar absoluut niet zoveel positieve aandacht moeten geven als ze uit bed komt 's avonds want dan word het een gewoonte en blijft ze het nog jaren doen. So what als ze het nog jaren blijft doen? Dan heeft zij het nodig, is het haar schuld niet, en ga ik haar echt niet zonder enkele woorden terug in bed dwingen.

mama van S

Mijn ervaring is dat problemen in de nacht vrijwel altijd hun oorsprong hebben in de dag. Door heel goed te kijken en denken kom je er vaak wel achter waar de 'bron' kan zitten.
Ze heeft nog niet zolang een broertje toch? Die krijgt vast een hoop aandacht. En slaapt hij niet bij jullie op de kamer en/of is hij 's avonds nog op/bij jullie als zij naar bed moet?

Jup, dat allemaal

Hij is nu 8 weken, slaapt bij ons op de kamer en gaat pas mee naar bed als we zelf ook gaan slapen. En daarbij heeft onze woning 1 verdieping dus de slaapkamers en woonkamer liggen dicht bij elkaar. Ze hoort ons in de woonkamer en wil er misschien gewoon bij zijn. Of misschien heeft ze ergens last van (net flink ziek geweest), dus vandaag naar de huisarts om dat uit te sluiten. En al komen we er nooit achter wat het is en komt ze over een jaar nog steeds iedere avond roepend en huilend uit bed. Dan zit er nog steeds een voor haar hele logische en geldige reden achter. Alleen kennen we die zelf niet.

Nou ja, je zult maar zo'n gezin hebben

Het gaat me toch wat te ver om de Nanny uit te vlakken. Ik heb overduidelijk een andere stijl, maar wat ik goed aan haar vind is dat ze toewerkt naar de 'voorkant', je zorgt voor een goede voorspelbare dagroutine en je gedraagt je zelf kalm, en je maakt een bedtimeroutine, je geeft het goede voorbeeld.
Nu nog stoppen met straffen.

Ouderschap

Ik ben van de generatie waarin voor het eerst grootschalig werd geëxperimenteerd met andere stijlen dan traditioneel opvoeden. Om me heen heb ik dus veel vrienden en een aantal familieleden die volgens de principes van onvoorwaardelijk, natuurlijk en anti-autoritair ouderschap zijn opgevoed. En, verrassing, verassing, zij zijn echt niet onbeschadigder door hun jeugd gekomen dan ik hoor. Ook niet minder beschadigd trouwens. De grootste fout die ouders volgens mij kunnen maken (nou ja, buiten allerlei excessen) is denken dat ze het allemaal geweldig doen en ze precies weten wat hun kinderen nodig hebben. Dat geloof zie ik terug op de site van dat onvoorwaardelijk ouderschap, waar ook nogal veroordelend over andersdenkende ouders wordt gedaan. Een dergelijke houding gaat tegen mijn visie op ouderschap in: ik geloof dat elke opvoeding (nogmaals, extremen daargelaten) voor-en nadelen met zich meebrengt, net als dat iedere ouder goede en slechte kanten heeft en die ook overbrengt.

In het pre-nanny tijdperk heb ik de kinderen die niet wilden slapen net zo aangepakt als Jo Frost. En hoewel ze, naar eigen zeggen, regelmatig aan de liefde van hun ouders getwijfeld hebben, was dat niet tijdens dit naar-bed-en-slapen-ritueel. Wel toen ze de PlayStation niet kregen, om twee uur thuis moesten zijn en huiswerk moesten maken. En ongetwijfeld op andere momenten waar we het als ouders beter op een andere manier hadden kunnen aanpakken.

Zwart/wit

Het wordt hier heel zwart/wit voorgesteld alsof als je maatregelen als een time out toepast (inderdaad geen uitvinding van Jo en ook weinig revolutionair) of redelijk wat structuur in de opvoeding hebt je dus niet naar het kind luistert. Het gaat hier natuurlijk om een tv programma wat in 45 minuten moet worden uitgezonden dus krijg je lang niet alles mee van de tijd die Jo in het gezin doorbrengt en moet het binnen het format passen. Wie haar boeken leest zal merken dat er ook heus wel aandacht is voor de achtergrond van gedrag. Hoewel ik binnen het programma Jo ook regelmatig gesprekjes heb zien voeren met name met oudere kinderen over hoe ze zaken ervaren.

Het aangeven van grenzen en het bestraffen van grensoverschrijdend gedrag kan ook prima samen gaan met kritisch nadenken over je eigen gedrag en dat van het kind en kijken wat de achterliggende oorzaak is als die er is.

Westers

Het is inderdaad een vrij westerse manier van opvoeden maar dat is ook niet zo vreemd gezien het land waar we leven. Ik heb zelf jaren in een Afrikaans land gewoond waar ze zeggen dat als je het kind niet regelmatig flink slaat het nooit zal uitgroeien tot een goede volwassene. Dat is ook een methode. Mijn schoonfamilie woont ook in een niet-westers land en hoe daar met kinderen wordt omgegaan is ook wat anders. De eerste jaren worden kinderen enorm verwend en zijn het kleine prinsjes die alles mogen waardoor ze vaak oervervelend zijn en daarna slaat het om en worden de ouders veel strenger en de verwachtingen hoger. Een eigen mening hebben wordt niet echt op prijs gesteld en ook daar wordt vaak geslagen. Ik ben nu even heel zwart/wit natuurlijk. Niet alle ouders zijn daar zo en ik trek het wat in het extreme maar het is niet zo alsof ze in de rest van de wereld wel goed weten hoe ze met kinderen om moeten gaan en in het westen niet. Niemand heeft een handleiding meegekregen dus we proberen allemaal maar wat.

opvoeding

Mijn samenvatting van opvoeding:

1. voorleven (met stip op 1!)
2. zeggen wat je doet en doen wat je zegt
3. praten mèt je kind (en niet tegen)
4. eindeloos veel positieve aandacht en heel veel samen doen/ondernemen

Oh en bij ongewenst gedrag van jonge kinderen (waarmee nog niet echt te praten valt): afleiden, afleiden en nog eens afleiden (door dus bijvoorbeeld samen van alles te ondernemen)