Stop Jo Frost!

laatste poging

Waar in het voorbeeld doe ik mijn kind fysiek pijn, daar ging het om. Om geweld en fysieke pijn. Niet om emotionele pijn of verdriet.

Jij liet je kind ook prikken.
Dat je er als troost een borst instopt doet niets af aan de pijn of het ongemak dat een kind ervaart. Andere ouders troosten met een knuffel, een kus, een paar armen om het kind heen, een knuffel.

Ik redeneer niets weg. Ik doe wat ik moet doen. Ik vind het niet erg daarbij een ouder te zijn, op bepaalde momenten in het leven, die niet het vriendje is van de kinderen, die ingrijpt daar waar nodig. Als mijn kind richting water had gegaan, zomaar had overgestoken, had ik het bij de arm gegrepen. Pijn? Vast pijnlijker dan een knuffel, maar platgereden worden door een auto is zoveel pijnlijker. Drugsgebruik, gevaarlijke situaties, daar helpt, om in stijl te blijven, geen "lieve moedertje" aan.

Jammer dat ik geen antwoorden van je krijg op mijn voorbeelden, je blijft erg algemeen en indirect veroordelend, terwijl ik oprecht nieuwsgierig was naar je oplossingen.

Veroordelend

Eigenlijk denk ik dat we het meer eens zijn dan je zou zeggen. Maar ik heb het niet over liefdeloos.

"Het gaat er niet om of het liefdeloos 'is' het gaat erom hoe een kind jou acties zelf ervaart. "

Pijn is gewoon pijn als het pijn doet, al is het alleen in de hersenen.

Maar ja, nou val ik in herhaling.

En Astrid, ik weet niet wat je wil, zal ik uitleggen hoe ik met eten omging met mijn kinderen, of met slapen?

Of nog een andere discussie? Dat bot geweld of dwingen een 'dingetje' is maar ouders 'manipuleren' ook door 'afleiding' en wie het langste geduldig is? En of dat niet 'geweld' is? Als dat niet zo ervaren wordt door het kind?

Daar gaat het hier toch niet om?
Uiteindelijk worstel je allemaal weleens, meer of minder extreem, en uiteindelijk is het over en hopelijk kom je er allemaal redelijk uit, met goed contact en goede ontwikkelingsmogelijkheden voor iedereen en niet teveel drama achteraf.

De pijn van een kind erkennen

http://nl.wikipedia.org/wiki/Alice_Miller_%28psycholoog%29

"Die opvoeding kan een gespletenheid veroorzaken als de volwassene authentieke gevoelens en delen van zijn ik heeft verdrongen doordat hij als kind onderworpen is geweest aan de macht, de (te) hoge verwachtingen en het fysieke, seksuele of psychische geweld van zijn ouders. Bijna iedereen is als kind geslagen, maar in alle culturen is het sparen van de ouders de hoogste wet, stelt Miller."

Nou is Alice Miller ook van het adagium dat alle lijden terug te herleiden is tot trauma's in de jeugd, daar vind ik nog wel wat op af te dingen.
Maar dat je het lijden van een kind erkent, hoe dan ook, en de impact daarvan gaat zien, lijkt me hier wel goed.

Als je dat gaat zien dan ben je niet meer zo blij met time out. Lees het verhaal van de MoedervanSenH. Het lijden van je kind, het lijden van jezelf als kind. Dat wens je niemand toe.
Hoef je niet luchtig over te doen. Dat is alleen maar om volwassenen te ontzien.

Misschien

Misschien ben je nog aan het typen, dan wacht ik nog wel even, maar zo niet: mijn vraag is nog steeds niet beantwoord en was geen moeilijke strikvraag:
1. eten
2. slapen
3. medische handeling.

Hoe buig jij dat om naar iets dat vreedzaam is en positief.

Waarom altijd

Waarom lijken er enkel deze twee manieren van opvoeden te zijn:

1. Traditioneel. Ongewenst gedrag straffen, goed gedrag belonen, huilen negeren, leren doorslapen en eten.
2. Je doet dit allemaal niet en geeft daarmee je kind geen regels en structuur terwijl het dat wel nodig heeft.

Want zodra het komt op het wel of niet emotioneel pijn doen van een time-out of dwingen in bed te blijven of het wel of niet fysiek pijn doen van het vastpakken van de arm van een kind dat de straat over wil rennen word er altijd geredeneerd met "een kind heeft rust en regelmaat nodig" en "een kind heeft regels en structuur nodig".

Alsof je rust, regelmaat, regels en structuur niet kan bieden zonder op de "traditionele" manier op te voeden.

Ik "train" mijn kind(eren, maar H is nog erg jong) niet. Dat wil zeggen dat S doorslaapt op haar tempo (met 2 maanden oud of pas met 4 jaar), op haar manier (buik, rug, licht aan, licht uit), op de plek die zij uitkiest (eigen bed, bank, bij ons in bed), als ze maar slaapt. Of ze wel of niet eet moet ze zelf weten. Ze krijgt eten op haar bord en soms eet ze wekenlang alleen maar 2 happen en verder niets. Boeiend. Zolang er geen psychisch probleem is met haar is alles een fase en gaat het wel weer over. Maar dat wil niet zeggen dat er geen rust, regelmaat en regels zijn. Die zijn er zeker wel maar worden op een hele andere manier duidelijk maakt. Er zijn bij ons thuis niet meer of minder regels en er is niet meer of minder regelmaat en structuur.

En ja, opvoeden is moeilijk. Dus soms vergeet ik even hoe we het ook alweer aan wilden pakken en schiet ik in de "Triple P" of "supernanny" methodes of gewoon in blinde paniek en weet ik helemaal niet meer wat ik wil of moet . Achteraf, als de situatie voorbij is en ik weer helder kan nadenken, breekt m'n hart. Dat past niet bij ons. Wil niet zeggen dat onze kinderen straks geen consequenties, regels en grenzen kennen want die gaan ze zeker leren. Maar dat kan prima zonder trainingen en straffen. Dat is het grootste misverstand.

Ik heb verder (volgens mij, anders spijt het me) in geen enkele post oordelen uitgesproken over ouders die anders opvoeden. Ik probeer alleen te verduidelijken dat je een kind ook prima regels kunt bijbrengen en grenzen uit kunt leggen zonder strafstoeltjes e.d.

Astrid

Weet dat de vraag niet aan mij gericht was, maar mijn ideeën:

Uitgaande van een kind zonder lichamelijke en psychische problemen dus helemaal gezond.
1. eten. Alles is een fase. Niet willen eten gaat met periodes. Wij bepalen wat er op het bord komt te liggen en S bepaalt hoeveel ze daarvan op eet. Als ze niet wil, dan niet. Als ze later 's avonds honger krijgt en een boterham wil, prima. Want het is een fase en gaat wel weer anders over een tijdje. Dat is het leuke van opgroeiende kinderen. Die fases veranderen zo vaak. Als het geen fase is maar blijvend zit het probleem misschien toch psychisch. Of als een kind afvalt lichamelijk (want een gezond kind verhongert zichzelf niet).
2. slapen. Lastigste probleem want je wil zelf ook slapen. Wij hebben met S samen geslapen tot ze 18 maanden was. Toen hebben we geprobeerd of ze toe was aan haar eigen kamer en eigen bed. Zij leidt, wij volgen. Alleen schiet je 's avonds laat wel eens uit je slof als je moe bent en liever zelf slaapt dan 100 keer heen en weer lopen of tot 0:30 een zeer actief kind in je bed. Hoe buig je dat om naar iets positiefs? Goed maken en excuses aanbieden. Ik heb haar wel eens huilend in bed gelegd, deur dichtgegooid en weggelopen. Twee minuten later stond ik bij haar (zij nog steeds huilend). Ik was wat afgekoeld en heb haar getroost. Voor mij is het het allerbelangrijkst dat een kind zichzelf nooit in slaap hoeft te huilen en dat huilen altijd getroost word. Troost is een basisbehoefte voor een opgroeiend kind wat mij betreft. En dat hoeft heus niet altijd direct, als je maar terugkomt om alsnog te troosten. Dan is het vreedzaam en positief.
3. medische handeling. De trucendoos! Vieze drankjes door sap of door water met een hoop suiker of honing erbij. Toen ze een keer moest bloedprikken en toen ze een keer een infuus moest hebben we haar afgeleid met een leuk filmpje op mijn telefoon. Zelfde met zetpil. Verder nog weinig ervaring met medische handelingen, behalve 1 AB kuur, 1 keer een zetpil, 1 keer bloedprikken en 1 keer infuus nog nooit iets nodig geweest (al vind ik dit al best veel in 2 jaar tijd )

mama....

Volgens mij is je oudste nog geen twee en tot die tijd lijkt het allemaal zo makkelijk maar bij veel kinderen komt er gewoon een tijd dat ze gewoon niet slapen, ook niet met licht, zonder licht, of wat dan ook en wat doe je dan?

Verder: hoe moet een kind onder de anderhalf bij jou aangeven hoe het wil slapen? Als mijn zonen even hadden gezegd dat ze best hadden willen slapen met het licht vol aan had ik dat wel geprobeerd maar nee, mij maakten ze dat gewoon niet duidelijk.

Oudste kon niet rustig in slaap vallen in zijn eentje en jongste kon dat niet als hij midden in de nacht wakker werd. Wij hebben gekozen om ze dat te leren door ze te laten huilen maar pas nadat we máándenlang van alles geprobeerd hadden en dat werkte gewoon niet.

Zoals ik al zei: nooit enig probleem met het eten gehad of op een ander gebied. Veel kinderen willen gewoon duidelijkheid en grenzen en dat heeft niets te maken met pijn doen of angst of paniek. Niet bij mijn kinderen, hoe jullie kinderen zijn weet ik niet maar jullie veroordelen mijn methode wel en dat is niet prettig. Er is niets mis met mijn kinderen.

Eten en slapen

Mijn kinderen aten goed maar hadden wel uitgesproken wensen wat betreft structuur en de wijze van aanbieden.
Eigenlijk ging dat heel goed. Vanwege allergie kookte ik alle voeding zelf en ik gaf zoon stukjes op zijn bord, bijvoorbeeld stukjes gaargekookte wortel, druifjes zonder pit.
Binnen de kortste keren at zoon alles, zelfs spruitjes. Dat was nog de grap bij de film van ome Willem. Alle kinderen gillen dan nee als de zin komt: lus jij ook spruitjes dan? Zoon was ja.
Op zijn vierde werd hij vegetarisch, ander verhaal. At tot zijn 12e voornamelijk zonder vlees, verder lustte hij alleen geen verse vis, viskoekjes ging wel.
Dochter was meer allergisch dan zoon en had vanaf haar geboorte stricte voorkeuren.
Ook mocht het voedsel elkaar niet raken.
Maar ik ben bij twijfel naar de huisarts gegaan die het nogal vond meevallen. Ze at in elk geval, naast alle soorten vlees, ook olijven, radijs, stukjes banaan en mandarijn.
Omdat ik werkte bereidde ik het eten de avond van tevoren. Dan hoefde ik het alleen maar af te maken als we thuis kwamen.
Ik sneed wel snel wat fruit en rauwkost voor de kinderen en dan maakte ik het eten af.
Toen ze nog kleiner waren zette ik zoon een lange zomer in de zandbak als we thuis kwamen. Dan was die even bezig. Dochter droeg ik in een sling en dan gingen we eten, daarna badderen en voorlezen, slapen.
In general.
Want toen ze ouder werden werden ze angstiger enzovoort. Ander verhaal.
Maar slapen an sich was nooit een probleem. En als ze niet alleen gingen slapen ging ik met ze mee. Als ze in slaap waren ging ik er nog een tijdje uit om mijn werkjes te doen. In de tijd dat mijn dochter randpsychotisch en angstig was heb ik nog een half jaar samen met haar geslapen, ze was denk ik toen 13 jaar en sliep al een aantal jaren alleen tot die tijd.
Het was soms uitputtend maar het is voorbij.

mama

Nav je laatste reactie: er zijn gewoon kinderen zo koppig dat ze gewoon niets anders eten dan 1 soort groente en wat P-voedsel. Wat doe je dan?

En wat doe je als je kind maandenlang 3-4 uur per nacht, midden in de nacht wakker is? Het gáát niet om een enkel keertje of een week!

Oudste dochter

word bijna 2 inderdaad. Maar ze is niet mijn eerste ervaring met kinderen en opvoeding. Ik werk al 14 jaar met kinderen.

Ik zie ook nooit een kind als moeilijk of lastig of gedrag als ongewenst. Dat vind ik rare termen. Als een kind enkel patat en pizza wil en verder niets ga ik eerst op zoek naar de reden (kookkunst? Meer of minder kruiden, zout, jus, melk erdoorheen, boter erdoor of juist niet, stamppot of juist los, ovenschotel, etc.) en anders komt er een hele trucendoos boven water om het eten vooral leuk te maken. Met dwingen gaat een kind niet ineens wel broccoli eten. Met dwingen gaat een kind alleen een hekel krijgen aan het aan tafel zitten en eten.

jaha

Maar jij wil ook niet goed gedrag belonen en dat is wat ik nu net met dat eten zou doen. Je kookkunst veranderen doet zo'n koppig kind niet eten hoor.

Verder: heb jij maandenlang met een kind 's nachts gewerkt wat urenlang niet wilde slapen?
Hoe doorbreek je dat nu met zo'n kind als je er na maanden wel eens vanaf wil omdat je nog een kind hebt, je werk hebt en je er helemaal aan onderdoor gaat? En nee soms zijn er geen tantes of oma's waar je je kind dan eens een paar dagen kan brengen.

oja

Waar is Jo dat kind gaan dwingen te eten? Niemand heeft het hier over een kind dwingen te eten want iedereen weet dat dat niet lukt.

mijn kind

Dank je mamma. Dank je AnneJ. Niet veel anders dan ik heb gedaan in het verleden.
Mijn kind sliep niet en at niet, dat geeft zorgen niet in de eerste plaats door mij maar ook door de kinderarts.

Ik vind het frappant dat bv mamma (met nog heel jonge kinderen wiens fases ik allemaal achter de rug heb, ook de pubertijd enz) het vreedzaam en positief noemt, terwijl ik niet veel anders doe en van geweld wordt "beschuldigd". Als je huilend wegloopt en de deur dichtknalt en vervolgens sorry zegt...wat is er anders als je aanwezig blijft, lief blijft en het kind in bed teruglegt? Sorry zeggen als het al achter de rug is is prima, maar het kind doorstaat het alsnog. Die zetpil gaat er in, dus het vervelende gebeurt alsnog. Ik troost daar net zo goed bij, leid af. Ik ken de trukendoos, mijn kinderen zijn ruim 20+.
Mijn kind trapte niet in die truukjes, mobiele telefoons waren er nog niet met deze opties. Ik leidde ook af, ik heb ook alle geduld en liefde toegepast. Maar het bracht haar niet aan het eten en slapen en dat moest wel gebeuren met haar niet-groeien. Leuk een EEG bij een kind van nog geen twee dat er niets van snapt en geen roesje mag. Maar het moest wel gebeuren. Leuk aan de monitor 4 uur lang na de bmr-prik, wat je een kind van die leeftijd nooit kunt uitleggen, maar het moest wel gebeuren omdat ze anders in shock kon raken.
Soms moeten dingen, niets aan te doen en daar lopen ze echt niets van op, het is een voorproefje op het leven en moeders is er bij en deukt ze naderhand wel weer uit.

Zoveel mensen zoveel manieren om op te voeden. Maar soms vind ik de manier van presenteren heel autoritair, alsof er 1 weg naar volwassenheid leidt en dat is nooit die van een ander.

een eigen kind

is heel anders dan werken met kinderen. Je hebt geen bloedband met die kinderen, bent er niet emotioneel aan verbonden. Ik heb ook jaren met kinderen gewerkt en nog, het is niet te vergelijken.
Het is ook niet altijd een fase van een paar weken.
Ik heb het over 2 jaar, zo oud is jouw kindje nog niet eens
Het slapen was na de methode snel gedaan gelukkig.
Het eten duurt tot de dag van vandaag (ruim 20+). Elk jaar komt er een gerecht of ingredient bij.

Slaaptip aan moeder van S en H

Mijn kinderen sliepen als baby al als marmotten. Waarschijnlijk omdat ik gebruik maakte van de zijliggingkussen waarbij ze met een kussen in de rug en een kleintje tegen de buik enigszins ingebakerd waren, maar toch ook weer niet. Bij de oudste begonnen na 3 maanden wegens een voorkeurligging, bij de jongste vanaf dag 1. Met name die laatste sliep binnen 5 minuten.

Misschien kan deze tip je zoon snel in slaap krijgen; de ruggesteun als vervanging van jouw draagzak of arm.
En een hele grote grote knuffel in de bed van je dochter als surrogaat-moeder.

http://www.baby-dump.nl/index.php?page=product&id=3001&groep_id=433&merk=1296

Oh dus je moet

Kinderen van 20+ hebben om iets te mogen zeggen over opvoeden en als je kind 2 jaar is of je zelf nog nooit een kind hebt gehad dat maandenlang wakker was 's nachts moet je je mond maar houden? Ik zeg nu hoe ik het zou aanpakken. En hoe ik heb aangepakt met andere kinderen in die 14 jaar werkervaring. Kinderen zijn echt niet gek hoor. In het begin ben ik een nieuw gezicht en gedragen ze zich anders maar na een tijdje zijn het net zulke bengels als bij hun ouders en en ik gewoon opvoeder. Ik heb het niet over kinderen die ik eens per week een uurtje zie maar over kinderen die ik jaren achter elkaar in hun eigen huis 5 dagen per week van 7:30/8:00 tot 17:30/18:00 onder mijn hoede heb. Geloof me, dan moet je echt wel opvoeden. Opvoedervaring genoeg hier dus ondanks dat mijn eigen kinderen nog klein zijn. En allemaal volgens het principe van Unconditional Parenting.

Haha Flanagan

Ik hoop vooral niet dat je die tip aan mij serieus bedoelde.

Nu ook de aflevering gezien

Ik vond het een erg goede aflevering. Moeder is zich erg bewust dat het fout gaat, geeft haar zoon niet de schuld en is volop bereid om te leren.
Over dat tafel dekken. Moeder zegt: zet de bordjes op tafel, ik heb ze al klaar gezet. En inderdaad zie je bordjes op het aanrecht klaar staan. Ze zegt niet: dek de tafel. Een kind van 3,5 kan best drie bordjes op tafel zetten. Zeker dit kind. Het is een slim jongetje volgens mij.
Alleen dit jongetje koppelt de borden aan moeten eten. En daarom wil hij niet helpen.
De tip om te zeggen dat ze hoort dat hij niet wilt eten, maar dat hij wel aan tafel moet gaan zitten als de anderen gaan eten, vond ik geniaal. Je ziet dat hij toch gaat eten, zo onder het praten. Niemand dwingt hem om te eten. Om meer kaas te krijgen moet hij wel nog wat pastaatjes eten. Prima toch?
Het bedritueel vond ik heel duidelijk. En ja, het kost tijd voor hem om dit te accepteren. Er was geen geweld en het was ook niet liefdeloos. Hij werd niet vastgebonden, de deur was niet op slot, het was niet donker, hij kon gewoon naar zijn moeder lopen. Het was wel duidelijk. Hij moest terug naar bed.
En bang voor het donker? Onzin, met de lamp aan in de gang en de deur open.

Het enige moment dat er echt dwang was, was onder het tandenpoetsen. Daar hoor ik degenen die het slaapritueel veroordelen, niet over. Dwang moet soms. Als deze jongen geleerd heeft dat hij soms geen eigen keus heeft, dan zal tanden poetsen een stuk makkelijker gaan.
Mijn zoon mocht op die leeftijd een infuus ondergaan omdat dat nodig was. Daar kwam heel veel dwang bij kijken. Ik heb hem zelf in de houdgreep genomen omdat ik liever zelf (met liefde) hem dat aandoe, dan dat een vreemde het doet.

moni

Dank je wel dat je gekeken hebt en zo goed commentaar kon leveren. Ik ben het helemaal met je eens.

Ik begreep ook al niet waarom dat tafeldekken een probleem was maar ik had daar niet zo op gelet. Jij wel, de bordjes stonden gewoon klaar maar het wordt hier wel weer gebruikt alszijnde foute boel. Daarom begrijp ik ook het hele draadje niet: kind werd met geweld op de trap gezet met een tik op de billen VOOR Jo kwam. Daarna heb ik de hele time-out niet meer gezien volgens mij.

En inderdaad: er was niets engs aan dat bedtijdritueel, er werd zelfs liefdevol voorgelezen

Mammavs

Nee hoor, je mag overal een mening over hebben en ik vond het leuk dat je reageerde. Ik had ook mijn idealen bij de opvoeding, maar door omstandigheden ben ik heel erg met de neus op de feiten ipv de idealen gedrukt. Soms moet je bijstellen. Ik vond dat geen probleem, een ander blijkbaar wel. Dat kan, dat mag, maar ik ken die fases, de problemen, de grote zorgen en wat werkte bij mijn kinderen en hoezee ik heb het volbracht. Wat werkt in je gezin moet je gewoon doen zolang het werkt. Zo doen vele ouders dat, dat is normaal.

Nu was ik een watje met speen/duimen. Ik vond dat een echte troost, dat bouw je niet per se zo vroeg af, zeker niet als iets anders niet genoeg troost en bevrediging biedt. Dat afpakken zou hard zijn.
Weet je wat nog veel harder was achteraf gezien?
De pijnlijke beugels die ze erna moesten.
Tanden poetsen is dus ook iets dat moet, want kiespijn of tandheelkundige behandelingen zijn veel erger dan die minuut even doorzetten met poetsen.

slaappsychologie

Even wat slaappsychologie van de koude grond. Uit Duitsland, om precies te zijn, kreeg het boek van een Duitse vriendin toen zoon slaapproblemen had. Aardige ervan was dat het niet alleen een beproefde methode aangaf om doorslapen aan te leren, maar ook de theorie erachter. Die was ongeveer als volgt (al is het iets simplistischer weergegeven, kan hier geen boek schrijven): Ieder mens wordt meerdere keren per nacht wakker. Dat is een evolutionair overlevingsmechaniscme, nodig bij slapen in het wild, zeg maar. Dat wakker zijn duurt maar seconden, net genoeg om even te checken of alles om je heen nog veilig is en vertrouwd. Je herinnert je van deze checks en het wakker worden niets, normaal gesproken, en slaapt ook meteen weer verder.
Kinderen die niet alleen en in hun eigen bed inslapen, maar bijvoorbeeld met een ouder die naast ze zit, of in het ouderlijk bed, of met het licht aan (als de ouder dat later uit doet) zien bij dat eventjes wakker worden iets anders om zich heen dan toen ze insliepen. Signaal: niet vertrouwd, niet in orde. In plaats van snel weer verder te slapen worden ze echt wakker en gaan huilen of roepen. Meerdere keren per nacht, vooral als de reactie van de ouder is er weer bij te gaan liggen of zitten tot het kind ingeslapen is. Niks geen achterliggende diepere angsten of slechte ouder-kind banden of mentale pijn, of weet ik wat. Simpelweg een aangeleerd inslaappatroon dat niet strookt met een lichamelijk gegeven. Daarom kan een kind beter leren om zelf, alleen en in bed, in te slapen. De methode die er bij hoorde, in het boek, lijkt wat op die van Frost. Eerste keer er heen gaan, kind geruststellen, er even bij blijven maar niet tot het slaapt. En zeker niet oppakken of uit bed halen. Tweede keer weer erheen, minder zeggen en wat korter blijven. Derde keer nog korter, etc. Elke keer dat je weggaat gaat het kind weer huilen of roepen en dan wacht je even. Je begint met 2 minuten en dat wordt bij elke keer wat langer. Ik kan je vertellen dat 10 minuten dan heel lang kunnen lijken, als je je kind zo hoort huilen! Maar ik kan je ook vertellen dat het werkt. Na twee avonden wat het over en sliep hij alleen in en door. Zijn verdere leven.
Ook bij de kinderen van mijn vriendinnen, de een had me om die reden het boek gegeven, de anderen heb ik het weer gegeven. Al deze kinderen zijn nu groot en vrijwel volwassen. Zonder problemen en verwijten naar ons, zonder emotionele problemen. Ze weten er niets meer van.

en licht aan is schadelijk voor de ogen

herinner ik me ooit gelezen te hebben destijds. Heb het ook weer teruggevonden: http://www.nature.com/news/1999/990513/full/news990513-1.html

Tja Stenna

Het is een theorie en je kunt er een geruststelling aan ontlenen. Persoonlijk denk ik dat andere mensen in je buurt natuurlijker is, ook voor je gevoel van veiligheid.
Ik heb dat ook persoonlijk ervaren. Op reis in het binnenland van Zuid Amerika bijvoorbeeld. Je beweegt je vooral in een groep. Je isoleert je niet, dan ben je een makkelijke prooi voor wilde dieren of foute mensen.

Inderdaad

Met een deel van die tekst ben ik het eens. Een kind dat wakker word in een andere omgeving dan waar het in slaap viel kan verward en angstig reageren omdat het "onveilig voelt". Onze dochter had dat ook toen ze jonger was. Als ze bij ons in de armen in slaap was gevallen en we legden haar vervolgens slapend weg, raakte ze in paniek als ze wakker werd.
Máár een jong kind is van nature "onveilig". Dat is het overlevingsinstinct van een kind dat nog hulpeloos is en afhankelijk van de ouder. Van nature moest een kind altijd bij de moeder zijn, 24 uur per dag. Alleen daar was het veilig. Als de moeder weg liep was het kind een prooi voor roofdieren want het was nog niet snel en sterk genoeg om zich daar zelf tegen te verweren. En dat instinct zit er nog altijd in. Net als dat instinct van meerdere keren wakker worden 's nachts en even de omgeving "scannen". Een volwassene kan voor zichzelf zorgen en heeft geen persoon in de buurt nodig als het slaapt. Een kind kan niet voor zichzelf zorgen. Uit puur overlevingsinstinct voelt een jong kind zich het veiligst in de directe nabijheid van de ouders.

Je kan ervoor kiezen om het kind met laten huilen en slaaptrainingen dat instinct af te leren. Tuurlijk werkt dat. Maar dat is niet wat ik wil. Wij hebben ervoor gekozen om dat instinct te accepteren en af te wachten tot ze uit zichzelf in ging zien dat ons huis en onze omgeving veilig genoeg is om alleen te slapen. Zonder slaaptrainigen en laten huilen heeft ze ook geleerd om zelfstandig in slaap te vallen. Niet vanaf dag 1 maar met een maand of 20. Prima toch. Alle kinderen kunnen tegen de tijd dat ze 16 zijn wel zonder de armen van hun moeder in slaap vallen .

Waarom denk je überhaupt dat zoveel baby's en jonge kinderen slaaptraining nodig hebben omdat ze niet zelfstandig in slaap kunnen vallen en/of 's nachts huilend wakker worden? Totaal natuurlijke gedrag dat baby's en jonge kinderen dat doen.

stenna

Mooi en duidelijk verhaal maar het gaat de dames hier niet overtuigen

Het gaat helemaal niet over het verschil tussen alleen slapen of bij pa/ma op de kamer, het gaat om het leren zelf weer in slaap te vallen en wáár dat is is het probleem niet. Als mijn jongste bij mij op de kamer had gelegen had ik precies hetzelfde probleem gehad: hij wilde gewoon 2-4 uur aan de borst liggen zodat ik niet kon slapen en dat allemaal omdat hij ergens in de nacht wakker werd en niet zelf in slaap kon vallen. Dit speelde tussen 18 en 24 maanden overigens (voor ik weer beticht wordt van een harteloze ouder die een baby van een paar weken de borst weigert).

Je gevonden Duitse theorie klinkt heel logisch en heel erg veel mensen zullen beamen dat áls je het zat bent dat nachtelijk gedoe en áls je er even tegen kunt om je kind te laten huilen (bij kind 1 gingen we op het balkon zitten zodat we hem niet hoorden en bij kind 2 gingen we een comedyserie kijken om afleiding te hebben) het vaak binnen een week gewoon gebeurd is. Dat is vele malen beter dan weken- of maandenlang te kort slaap krijgen, voor moeder en kind.

eigen motivatie

Ja, dat gebeurt natuurlijk als je niet het hele boek kunt weergeven. Een belangrijk gegeven erin is dat de ouder(s) zeer gemotiveerd moet zijn om weer door te kunnen slapen en zelf ervan overtuigd is dat dit voor het kind ook beter is. De auteurs stellen absoluut niet dat hun methode voor iedereen de beste is en dat iedereen het zo zou moeten doen. Inderdaad zien zij ook de optie (wat juist in Duitsland erg veel gedaan wordt) om het kind gewoon bij je te laten slapen. Maar het plan was gemaakt voor de ouders die bij hen in hun praktijk kwamen met hun kind, ten einde raad door gebrek aan slaap.

Ik kan er nog aan toevoegen dat wij destijds ZEER gemotiveerd waren om weer eens een nacht door te kunnen slapen. Onze zoon bij ons in bed werkte niet, hij was extreem beweeglijk en hield ons dan ook uit de slaap. Ook in bedje bij ons op de kamer werd hij steeds wakker. Dit was voor ons echt het enige wat werkte, en ik stond er geheel achter (dat moet ook, anders werkt het niet. Het kind voelt je onzekerheid en dat is niet erg geruststellend).
Andere toevoeging: de auteurs stelden heel stevig dat je de methode niet bij kleine babies moet toepassen. Niet vroeger dan bij een maand of 6, beter nog 1 jaar.

Dus

Als jij zelf verdrietig bent en moet huilen vind jij het heel prettig en liefdevol als je familie gezellig buiten gaat zitten met de deur dicht zodat ze je niet horen?

Aan Barvaux

Was dat. Die op het balkon gaat zitten zodat ze d'r kind niet hoort huilen...