Stop Jo Frost!

onzekere ouders

Ik liet me best weleens onzeker maken als verse ouder. Deed alles meer 'op gevoel' maar ging soms twijfelen door al die opvoedadviezen (doorslapen, inslapen)
Iedere keer kwam ik toch weer terug op 'mijn gevoel' en dat werkte uiteindelijk het beste.
Voor baby's is het helemaal niet natuurlijk om alleen te zijn. Hetgeen niet wil zeggen dat er geen baby's zijn die er snel aan wennen.
Voor ouders voelt het blijkbaar ook niet natuurlijk baby alleen te laten, anders heb je geen comedy nodig om afgeleid te raken als je baby huilt. De meeste ouders geven aan er moeite mee te hebben. Zo jammer dat ons vaak geadviseerd wordt die natuurlijke gevoelens te negeren, geweld aan te doen. Het voelt niet fijn maar het 'moet nu eenmaal'. Nee, moet helemaal niet.

mamavansenh

Ja, omdat ik op dat moment wist dat mijn kind veilig was en moest leren hoe zelf in slaap te vallen. Niet anders dan je kind achterlaten, de deur dicht gooien en dan na twee minuten weer binnenkomen en zielig gaan zitten doen.

Mijn kind léérde zelf in slaap vallen en dat was voor ons allemaal op dat moment het beste.

Om dan vervolgens te gaan zitten luisteren naar een huilend kind schiet niet op want gelukkig ben ik een normale moeder die niet kan luisteren naar huilende kinderen omdat dat nu eenmaal ingebakken zit. Ik ben ook in zoverre normaal dat ik weet wanneer mijn kind iets moet leren omdat dat voor ons allebei op dat moment het beste is.

Niets anders dan leren de weg niet over te steken (soms met harde hand), leren te tandenpoetsen, met gordel om in de auto te zitten (er schijnen kinderen te zijn die de boel de hele weg bij elkaar krijsen dan, maar natuurlijk laat jij je kind dan los in de auto zitten als dat jou zou gebeuren want kind mag niet huilen want dan voelt het zich onprettig/onveilig/angstig).

Er zijn gewoon kinderen die zich in slaap huilen, dat is net zo normaal als kinderen die dat niet doen maar een kind alleen maar in slaap krijgen door er eindeloos mee te lopen/wiegen is niet normaal als het bijna anderhalf is, daar ga ik zelf aan onderdoor want het probleem is dan vooral dat het kind dan vervolgens in de nacht wakker wordt terwijl het NIET in mijn armen ligt en dan kan ik weer opnieuw beginnen.

Overigens is een kind in slaap laten huilen rond een uur of acht (oudste) vele malen makkelijker dan midden in de nacht (jongste).

oja

Het normáál vinden en daar ook naar kunnen luisteren als een kindje huilt vind ik psychisch abnormaal! Dan is er echt wat mis met je...

moedervanSenH

Volgens mij vind je het heel moeilijk om te begrijpen dat andere mensen andere keuzes maken en dat die niet verkeerd zijn. Dat je kind heus niet getraumatiseerd raakt omdat je het lampje losdraait. Bijna 13 jaar geleden werd mijn oudste zoon geboren. Hij huilde aan een stuk door. Mijn bevalling was een drama en na een paar weken zat ik er helemaal doorheen. Het enige wat ik wou was rust. Slapen en niet meer dat gejank horen. Ik heb bovenaan de snelweg gestaan met het idee dat als ik nu de wagen los zou laten ik van alles af zou zijn. Niet grdaan natuurlijk. En niemand hielp. Want alle babies huilen toch. Ja, maar niet zoals deze. Mijn zoon huilde altijd. En ik was inmiddels te moe om nog in geknuffel en aandacht te denken. Ik heb op een gegeven moment mijn zoon in zijn bed gelegd en ik ben een ommetje gaan maken. En dat hielp. Daarna sliep hij en kon ik zelf ook even bijkomen. Gek werd ik van dat huilen. Toen hij 1,5 jaar was hield het trouwens op. Ik weet nu ook dat dat huilen echt niet normaal was want ik heb daarna nog drie kinderen gekregen en die huilden lang niet zoveel.

Mijn jongste heeft in jouw ogen waarschijnlijk helemaal een Spartaanse opvoeding gehad. Toen hij werd geboren waren de andere kinderen 7, 5 en 3 jaar. Zij moesten naar school etc. Mijn jongste moest zijn ritme helemaal aanpassen. Hij kreeg vaak een borst 's morgens. Daarna maakte ik de andere kinderen klaar voor school (mijn man werkt af en aan in het buitenland en is vaak niet aanwezig, is hij er wel dan is het veel makkelijker natuurlijk). Waren ze weggebracht dan kreeg hij alle aandacht. En als hij tijdens het avond eten ging huilen dan legde ik hem gerust in zijn bed. Haalde ik hem weer eruit als de andere kinderen klaar voor bed waren. En weet je. Hij is nu vijf jaar en een schat van een jongen. Hij heeft geen hechtingsproblemen en vertrouwt ons volledig.

En daarom vind ik Jo Frost wel goed. Zij geeft gezinnen de broodnodige aandacht. Komt met plannen om de situatie te verbeteren. En ik las dat de moeder van het Nederlandse programma erg dankbaar is voor de hulp.

Genoeg onderzoeken

Er zijn inmiddels genoeg bronnen, onderzoeken e.d. te vinden waaruit blijkt dat een kind laten huilen en zéker een kind zichzelf in slaap laten huilen schadelijk is. Die kun je gewoon allemaal zelf vinden. Dan heb ik heb echt niet over even huilen omdat je er niet altijd kán zijn maar je 2 minuten later er wel bent, maar over bewust het huilen van je kind negeren tot het kind al huilend in slaap valt. De hersenen zijn niet in rust als een kind huilt en de slaap is ook niet goed als een kind huilend in slaap is gevallen.

En zelfs met even logisch nadenken. Waarom zijn er zoveel kinderen die moeite hebben met zelf in slaap vallen en liever bij hun ouders in bed of in de armen slapen dan in een eigen bed en eigen slaapkamer? Blijkbaar omdat dat de natuurlijke manier is. Het is niet voor niets zoals het is. Heb een beetje respect voor de natuurlijke ontwikkeling van een kind.

Ik heb best respect voor mensen die het anders doen dan ik. Ik heb geen respect voor mensen die een huilend kind negeren.

Mamavs 1 vraagje

Je schreef dat met slapen: zij leidt, wij volgen.
Hoe zie je dat als een kind nummer 4 in de rij is?
Of eigenlijk nog niet van die leidinggevende capaciteiten bezit vanwege de leeftijd en dus ook dingen zal doen die niet goed voor het kind zijn? Ik maak trouwens wel verschil tussen niet kunnen inslapen of niet kunnen doorslapen. Mijn kind groeide niet meer doordat ze tekort had aan slaap en voedsel. Het was van belang dat alle beetjes hielpen, dat ze volledige slaapcyclussen had en haar weefsel gedurende bv de delta-fase kon herstellen. Als je kind van 0-2 jaar niet slaapt overdag en snachts hazenslaapjes doet, is dat gewoon ernstig. Dat laat ik niet leiden door een baby-peuter. Dan grijp ik in.

"Mijn" kinderpsych legde me eens uit over het feit dat bij sommige gezinnen het kind op de tafel zit en de ouders er onder. Gewoon spreekwoordelijk uiteraard.
Even heel zwart wit, zonder middenweg die er in het echte leven wel is.
Hij zei daarbij: onverantwoord. Een kind kan de plek op de tafel helemaal niet aan.

Ik denk dat niet alles zielig is en dat terwijl ik zelf een watje ben als het gaat om het huilen van kinderen, hoeven niet eens de mijne te zijn. Ik wieg 25 jaar na dato nog steeds mijn boodschappenkar in de supermarkt als ik een kind hoor huilen en roep ja als ik mamma hoor en huiver bij een kind dat huilt van de pijn. Ik denk dat ik meer huil-getraumatiseerd ben dan mijn kind.

Mieke

Goed gezegd, wat moet je het moeilijk gehad hebben bij je eerste!

Weet je: als een kind kan opgroeien met als enige 'trauma' dat het zelf heeft moeten leren in slaap vallen dan hebben we het over een kind wat waarschijnlijk tov de wereldbevolking de allerallerallergelukkigste jeugd heeft gehad. Kind S is al heel vaak ziek geweest en heeft waarschijnlijk al meer ellende en trauma's meegemaakt dan die van mij in de eerste twee jaar inclusief huilend in slaap vallen.

Overigens ging ik bij jongste keurig na 1, 3, 5 etc minuten kijken om te laten zien dat we er nog wel waren en denk maar niet dat we veel begrepen van het programma

En wat denk je van een huilbaby die 5 tot 6 uur per dag huilt en ontroostbaar is? Hoe pak je dat op, want uiteraard zijn er momenten dat het even in slaap valt van vermoeidheid.
Ik heb het over mijn baby en ik merk dat de discussie mij emotioneel raakt, zelfs zoveel jaar erna. Hetzelfde onbegrip en dezelfde idealen die mij vertellen hoe het hoort. Helaas is dat stuk onbegrip niet geevolueerd. Mensen leren over nieuwe onderzoeken, maar stellen hun stuk begrip niet bij en blijven (in het algemeen, niet per se jij) van de toren blazen hoe het moet.
Totdat het een keer heel flink tegen gaat zitten en je je machteloos voelt als ouder.
Kinderen zijn geen projecten waarop je je idealen kunt loslaten. Je bent voortdurend aan het bijstellen en wat voor je eerste werkt kan bij de tweede tegen je werken.

mamavansenh

'En zelfs met even logisch nadenken. Waarom zijn er zoveel kinderen die moeite hebben met zelf in slaap vallen en liever bij hun ouders in bed of in de armen slapen dan in een eigen bed en eigen slaapkamer? Blijkbaar omdat dat de natuurlijke manier is. Het is niet voor niets zoals het is. Heb een beetje respect voor de natuurlijke ontwikkeling van een kind.

Ik heb best respect voor mensen die het anders doen dan ik. Ik heb geen respect voor mensen die een huilend kind negeren."

Jammer dat je niet gewoon antwoord geeft. Wat doe jij met een kind van twee wat niet in het kinderstoeltje van de auto wil en alles bij elkaar krijst ook al krijg je het in het stoeltje? Oja, dan blijf jij gewoon thuis want het kind is leidend... Denk je werkelijk dat het trauma voor een kind wat een prik krijgt of anderszins pijn krijgt door een ander minder is als je er als ouder bent om het te troosten dan een kind wat zelf moet leren in slaap vallen? Wanneer mag je dat trouwens wel doen? Je zegt dat kinderen voor hun zestiende wel eens zelf in slaap kunnen vallen maar wanneer moet je dat dan een keer proberen? Kind zegt heus niet om 19 uur op een dag: nou mam, nu kan ik wel in slaap vallen zonder dat ik eerst moet huilen! Je hoeft nu niet meer bij mij te blijven en ik kan nu wel in mijn eigen kamertje.

Verder lees je niet goed, bij mijn kinderen had het niets geholpen of ze nu wel of niet bij mij op de kamer sliepen (AAN de borst was oudste nog 3-4 uur aan het spoken midden in de nacht, nou dat lijkt me de veiligste plek die er is maar het schiet niet op als ik al die uren slaap mis) en uren met een kind rondlopen omdat het alleen wiegend in slaap kan vallen kan wel mooi in jouw dagritme vallen, niet in die van mij.

Cultuurverschil

Mijn vrouw is opgegroeid in een klein dorpje vlak aan een regenwoud in Midden Amerika. In die cultuur worden baby's vanaf de geboorte in een draagdoek op het lichaam van de moeder gedragen vanaf dag 1 tot het moment dat ze goed genoeg kunnen lopen om zelf te lopen. Ze krijgen natuurlijk wel de kans om zelf te leren rollen, kruipen en stappen. Als moeder even niet kan dragen dan draagt de buurvrouw, tante, oudere broer, oma, vriend, etc. Het kind word niet neergelegd of achtergelaten. Wanneer het kind goed kan lopen word het volledige losgelaten. Het kind leert zelf de wereld kennen. Het leert te luisteren naar het eigen lichaam wanneer het moe is of honger heeft. Het leert waar gevaren zitten. De ouders en ook andere betrokken volgen het kind daarbij, nemen het bij de hand en helpen het bij het ontdekken van zichzelf en het leven.

Toen zij zwanger was en dat aan mij uitlegde begreep ik dat niet want ik geloofde, waarschijnlijk net als een hoop mensen hier, niet dat een kind zichzelf kan ontwikkelen. Maar ik zie het nu met mijn eigen ogen gebeuren.

Wij leven hier in een moderne wereld waarin we overal controle over willen hebben. Wij willen dat een kind slaapt volgens een schema wat ons zelf het best uitkomt. We willen na de geboorte graag net zoveel slapen en net zoveel dingen ondernemen als voor het kind er was. We willen onze handen vrij, we willen 's avonds gewoon languit op de bank voor de televisie of met een boek of de krant. We willen gewoon kunnen eten. We raken in paniek als een kind te weinig slaapt, te weinig eet of een beetje koorts heeft. En we maken het onszelf zo moeilijk dat we supernanny's, psychologen, schema's, consultatiebureau's en tig opvoedboeken nodig hebben om te realiseren wat we zelf graag willen maar waar de natuur van de baby/peuter ons tegenwerkt.

Ik kan het nog niet helemaal loslaten. Maar als ik kijk naar mijn vrouw, die dat van nature in zich heeft en zo relaxed met de kinderen omgaat... Ik zie twee gelukkige, opgewekte kinderen en een moeder die zich nergens zorgen over maakt, nooit piekert, heerlijk slaapt tussen de nachtvoedingen en nachtelijk troosten en wiegen door en met veel liefde en zonder haar geduld te verliezen tot 11 uur 's avonds bezig blijft om S steeds opnieuw in bed te leggen. Ik denk als je onze moderne visie op het leven los kunt laten dat het leven zo veel makkelijker en relaxter word.

Klopt als een bus Astrid

En verder denk ik dat kinderen het allermeest gebaat zijn bij fitte, uitgeruste ouders. Het heeft geen nut om je schuldig te voelen als je je kind zichzelf in slaap last huilen, prikken laat krijgen, haar maag laat leegpompen (in dwangbuis, onze dochter) omdat ze van een giftige plant heeft gegeten, etc. Al doe je dat natuurlijk toch wel. Daarom snap ik Barvaux heel goed in deze. Je moet toch wat hè.

Het geeft in mijn ogen zeker geen pas om andere ouders een schuldgevoel aan te praten.
Misschien moet je eerst eens een mile in iemand anders schoenen lopen, moeder van s en h, voordat je zo oordeelt.

Ik vond het werkelijk onder de gordel wat je in #122 aan Barvaux meldt. Maar gelukkig is Barvaux mans genoeg om haar eigen strijd te strijden.

en wat

En hoe als je kind over een paar jaar naar school moet, of misschien nu naar de opvang en het huilt bij het afscheid, of zelfs onder schooltijd/opvang?

Het vervelende is dat je je kind niet elk verdriet kunt besparen en dat je je best doet, maar niet altijd succesvol bent.
Het is ook niet goed je kind elk verdriet te besparen. Je kind vormt zich net zoals wij door alle ervaringen in het leven. En troosten is mogelijk, maar het leed is dan al geschied. Troosten is achteraf.
Een prik blijft een prik, een zetpil een zetpil, gepest blijft gepest worden, een val op straat blijft pijnlijk en soms zul je als ouder merken dat hoe je ook je best doet je kind te troosten, dit bijna onmogelijk is.

Mogelijk of niet

Het gaat er niet om of je wel of niet je kind kunt troosten. Of het troosten de pijn wel of niet wegneemt. Het gaat erom dat je er bent. Niet mijn mening, niet mijn oordeel, maar het oordeel van zowat alle kinderpsychologen die er zijn. Een huilend kind moet getroost worden.

mamma

"We raken in paniek als een kind te weinig slaapt, te weinig eet of een beetje koorts heeft."

Ik denk dat je onderschat wat ik geprobeerd heb uit te leggen over de gezondheid van mijn kind. Ik liep niet bij een kinderarts voor de kleur van haar ogen.

Groot verschil

Er zit een enorm verschil tussen een kind dat gevallen is en pijn heeft zeggen dat het wel meevalt en verder niets doen, of het kind bij je nemen, troosten, knuffelen tot het gekalmeerd is, om maar één van de voorbeelden te nemen. De lichamelijke pijn blijft hetzelfde. Emotioneel is het een groot verschil.

tja

Blijkbaar woont iedereen daar bij elkaar en hoeft niemand daar te werken buiten het dorp. Kun je niet vergelijken met waar wij nu leven. Er woont van mij geen enkel familielid op fietsafstand dus even de baby doorgeven gaat niet. Buren moeten overdag gewoon werken en in Nederland moeten de meeste ouders dat ook allebei om een beetje te kunnen leven en niet in de schuldsanering te komen.

Je kunt die twee levenssituaties niet vergelijken.

Verder zegt niemand dat wij niet geloven dat een kind zich zelf kan ontwikkelen, wat een onzin, maar ja he, ik heb nog steeds geen oplossing gehoord voor als je met de auto weg moet en kind zit krijsend in de gordel maar die oplossing zal inderdaad niet van je partner komen...

Denk ook eens terug aan de tijd dat wij jong waren. Moeders konden amper borstvoeding geven omdat dat op de klok ging, wij huilden dus tot het tijd was. Enorm zielig maar daar weten we allemaal niets meer van. Ik was inderdaad een wat je noemt een huilbaby en toen mijn oma overleed toen ik vijf maanden was heeft mijn moeder mij naar een tante gebracht en daar heb ik dus al die tijd gehuild, tante krijg mij niet getroost, denk je echt dat het slechter is voor mijn kind om een poosje in slaap te huilen dan om gewoon niet getroost te kúnnen worden?

Dat autostoeltje

Kan ik geen antwoord op geven want wij hebben geen autostoeltje. Ik kan je wel vertellen wat ik zóu doen maar daar heb je toch niets aan.

Plus je kan wel zeggen dat niemand zich iets herinnert van de tijd dat wij klein waren en veel moesten huilen omdat er o.a. op de klok gevoed werd, maar weet je dat wel? Ik heb geloof ik al 3 keer gemeld dat ik daar wel degelijk schade aan het overgehouden en dat ik echt niet de enige ben (alleen hier al bij de psychiater was ik verre van de enige, laat staan landelijk).

'Het gaat er niet om of je wel of niet je kind kunt troosten.
Of het troosten de pijn wel of niet wegneemt.
Het gaat erom dat je er bent.
Niet mijn mening, niet mijn oordeel, maar het oordeel van zowat alle kinderpsychologen die er zijn.
Een huilend kind moet getroost worden."

Zin 1 rijmt niet met zin 5... als je een kind niet kán troosten kan zin 5 niet. Ik was niet te troosten en mijn kinderen ook niet want ze wilden niet slapen. Troosten heeft weinig zin als ze huilen omdat ze niet geleerd hebben zelf in slaap te vallen. Je troost ze dan namelijk helemaal niet.

'Het gaat er niet om of je wel of niet je kind kunt troosten. Of het troosten de pijn wel of niet wegneemt. Het gaat erom dat je er bent. Niet mijn mening, niet mijn oordeel, maar het oordeel van zowat alle kinderpsychologen die er zijn. Een huilend kind moet getroost worden.'

Ik WAS er, maar dan om de paar minuten zodat ik liet zien dat ik er WAS.
" Ik heb haar wel eens huilend in bed gelegd, deur dichtgegooid en weggelopen. Twee minuten later stond ik bij haar (zij nog steeds huilend). Ik was wat afgekoeld en heb haar getroost. " Ok en waarom mag dat wel? Ik heb nooit afkoeling nodig gehad en heb NOOIT een deur dichtgegooid maar jij vindt wel dat je mijn manier mag veroordelen? Wat vond jouw vrouw van die actie? Zomaar de deur dichtgooien ipv je kind aan de buurvrouw geven!

Moeilijk hè?

Misschien ligt het aan dat ik me niet kan verwoorden of aan jij dat je niet kan lezen.
Een kind moet getroost worden betekent dat je het kind bij je neemt, dat je het aanraakt, knuffelt, tegen hem praat en probeert een oplossing te vinden. Dat wil niet zeggen dat het ook altijd werkt. Soms blijft een kind langer verdrietig of kun je met deze troosten de pijn niet weghalen maar dan laat je wél zien dat je er voor hem bent en dát is wat belangrijk is voor de emotionele ontwikkeling van een kind.

Ik heb het ook niet over om de 2 minuten bij je kind gaan kijken. Dat vind ik ook geen optie, maar daar valt nog wat over te zeggen. Je bent er en je kind weet dat. Ik heb het over je kind in bed leggen, deur dicht doen, tv hard zetten zodat je hem niet hoort en gewoon laten huilen tot hij helemaal alleen in slaap valt. Het kind denkt dan gewoon dat je weg bent want je reageert niet. Dát is schadelijk en dat is echt niet mijn oordeel.

Ja joh

Ik ben ik het ziekenhuis geboren, en daar lag ik echt niet naast mijn moeder in een bakje maar op de kinderzaal. En kreeg ik 's nachts echt geen flesje als ik huilde, last staan dat ze mijn moeder wakker gingen maken om mij de borst te geven. Ik was na een week dus volledig getraind om door te slapen. Heerlijk voor mijn moeder. En im heb daar niks van over gehouden. Mijn moeder echter wel. Die vind dat achteraf gezien heel zielig. Schuldgevoel dus...

Ik heb bij jongste 2,5 jaar door geëmmerd 's nachts. En ik was gesloopt. Wat Barvaux gedaan heeft kon ik niet voor mekaar krijgen, maar achteraf gezien was dat wel verstandiger geweest.
Weekje vrijnemen, huisje op de hei huren, goeie oordoppen mee en doorzetten. Ik denk dat dat voor jongste uiteindelijk ook beter geweest zou zijn.

In slaap huilen

Toen ik mijn kind zo moeilijk ging slapen was hij al een peuter. Daarvoor was er niks aan de hand maar na een vakantie had hij een moeilijke periode. We hebben niet gelijk ingegegrepen en voor we het wisten lukte het zelf in slaap komen niet goed meer. We hadden er inderdaad ook voor kunnen kiezen om zijn gang te laten. Hij langer op en dan tegelijk met ons naar bed en in ons bed slapen. Dat was om meerdere redenen geen goede optie. Ten eerste (en meest belangrijk) zou hij dan gewoon niet genoeg uren per nacht slapen. Ten tweede zouden wij dan niet fit genoeg meer zijn omdat we inderdaad geen moment meer voor ons zelf zouden hebben. Daar zou niet alleen dit kind onder lijden maar ook onze andere kinderen. Ten derde wil mijn man liever 's nachts geen onrustige peuter in bed (en ik ook liever niet) want dan slaapt hij niet goed. En zie dan weer punt 2.
Dus doorzetten met hem zelf te leren inslapen 's nachts was echt voor alle partijen beter. Alleen dat snapt zo'n peuter natuurlijk helemaal niet. Die snapt niet dat als hij op tijd goed gaat slapen hij zich overdag veel beter voelt (en laat staan dat papa en mama zich veel beter voelen). Dat soort gesprekjes kan je nog niet voeren. Daar snappen ze nog helemaal niks van. Dus daarom hebben wij gekozen voor slaaptraining. En ja het is niet leuk als je dan vervolgens zo'n kind helemaal overstuur hoort huilen. Natuurlijk niet. Niemand zal dat leuk vinden. Maar als je zelf rustig blijft, consequent blijft, het kind laat zien dat je er heus wel bent elke keer als je gaat kijken of hem weer terug op bed ligt dan is dan gaat dat over. Het kind leert zich zo juist veilig te voelen.

En nogmaals je hoeft het niet zo te doen. Er zijn ook andere oplossingen maar dit was in ons geval de beste oplossing voor zowel ouder als kind.

huilen

Kinderen nooit laten huilen is een utopie. Zeker als je meerdere kinderen hebt. Als de baby uit bed wil maar de peuter is net gevallen of zit net in bad dan laat je de baby inderdaad maar huilen. Zo gaat dat nu eenmaal. Je kan niet op 2 locaties tegelijk aanwezig zijn. Waar je bij de oudste nog heel makkelijk alleen kan richten op zijn behoeften is dat bij nummer twee al een stuk minder.

Peuters vinden veel dingen soms niet leuk die wel moeten maar ze zijn te jong dat je ze de reden goed uit kunt leggen. Een van mijn kinderen had een enorme hekel aan het autostoeltje. Moest toch. Dus dan krijsen en huilen. Dat negeerde ik dan volkomen. Uiteindelijk stopte dat gedoe omdat hij wist dat hij zijn zin niet zou krijgen. Negeren werkte beter dan stoppen en aandacht geven. Tandenpoetsen was bij datzelfde kind ook een drama op die leeftijd. Toen ben ik inderdaad met time outs gaan werken. En inderdaad ook huilen en overstuur. De eerste keren althans. Negeren was daarbij lastiger en dus werd het een time out. Dat leverde inderdaad vervelende sessies op maar het werkte wel na een poosje.

Moedervansenh

Opvoeden is niet altijd een keuze tussen goed of kwaad, maar ook regelmatig een keuze tussen twee kwaden (of twee goeden). Dat blijkt wel uit je eigen verhaal. Want je vindt het overduidelijk zeer afkeurenswaardig aan mij dat ik mijn kinderen gedwongen heb te rusten. In beginsel ben ik het met je eens: een kind laten huilen is in principe niet goed. Maar, in tegenstelling tot jou, heb ik nooit een tweejarige op de gang gezet of uit een gebrek aan beheersing mijn kind onder een lauwe douche gezet. Of buiten. Rust brengt namelijk ook voordelen met zich mee: een uitgeruste moeder heeft meer zelfbeheersing en uitgeruste kinderen voelen zich beter. Als ik de afweging miet maken tussen jouw oplossingen of de mijne, valt die van jou af. Jij maakt een andere afweging. Die niet slechter is, maar ook zeker niet beter.

Overprikkeling

Mijn oudste was een huilbaby doordat ze teveel prikkels ervoer. Zou dat ook niet kunnen voorkomen bij die baby's in landen waar ze 24/7 in een draagdoek worden meegenomen? Ik moet er zelf in ieder geval niet aan denken om de hele dag zoveel contact te voelen.
Bij oudste heb ik het huilen kunnen laten stoppen door haar op een gegeven moment maar veilig in bed te leggen (het was dat of zelf uit het raam springen). Het huilen duurde een kwartier, en toen sliep ze. De keren daarna steeds korter, en na een week of twee kon ik haar wakker in bed leggen en ging ze zonder huilen slapen. Dat was overigens nog in mijn verlof, dus zal voor sommige mensen onmenselijk lijken. Of misschien is ze daardoor wel autistisch geworden, een ijskastmoeder.

Wat is dat dan

Dat mensen zo gestresst raken van een huilende baby. Terwijl in de cultuur van mijn vrouw mensen een huilende baby liefdevol in een draagdoek knopen en tegen zich aan dragen tot het gekalmeerd is. Waarom kunnen ze het daar wel, en hier niet? Of kunnen we het hier wel, maar willen we het niet?

Een opmerkelijk causaal verband, inderdaad

Het lijkt me een nogal voor de hand liggende combinatie: autisme en hechtingsstoornis(sen). Nogal kort door de bocht en gemakzuchtig om de moeder dan maar hoofdverantwoordelijk te maken voor het autisme.

Rode krullenbol

Oververmoeidheid

Mamavansenh, misschien wel eens gehoord van oververmoeidheid. Dat doet vervelende dingen met je. Na een aantal dagen en nachten liefdevol te hebben rond gesjouwd met een huilende baby ben je kapot. Vergis je daar niet in. Het gaat niet om het gestresst worden van een huilende baby.

Wij hebben langere tjd in Afrika gewoond. Mijn man reist nog steeds veel in ontwikkelingslanden. Het klopt dat een baby daar de hele dag meegedragen wordt. Niet altijd uit liefde maar ook omdat dat zo gaat. Moeders zijn gewoon aan het werk en de baby dragen ze bij zich. Kan het kind eemaal lopen en heeft het geen borstvoeding meer dan veranderen de zaken. Ik heb in veel dorpen gezien dat kinderen helemaal alleen gelaten werden. Jonge kinderen onder de hoede van iets oudere kinderen. Gaan kinderen naar school dan lopen ze kilometers naar school en later die dag weer terug. Helemaal alleen. Moeders waren dan aan het werk met op hun rug een nieuwe baby. Die enorme hoeveelheid baby aandacht was daarom op oudere leeftijd voorbij.

Oja, onze Zuid Afrikaanse Au pairs vonden juist onze scholen geweldig. Het feit dat ouders hun kinderen kwamen halen. De aandacht als onze kinderen gingen sporten. Het fietsen. De vrijheid. De veiligheid. Prachtig vonden ze dat. Een van onze au pairs had er erg veel moeite mee dat haar jongere broertje niet zo'n onbekommerde jeugd kon hebben.

Alleen zijn als ik huil

Ja. Niets liever dan dat. Mijn man wil ook vooral niemand in de buurt als ie ziek is en mijn kinderen hebben dat ook een beetje. Huilde zichzelf ookbiedere dag in slaap tot ze konden praten en toen kletste ze zichzelf in slaap moet je ze vooral niet bij storen worden ze boos van! Mensen zijn verschillend met verschillende behoeftes. Baby's zijn mensen.

Mijk

wie leest er nu niet goed?

"Ik heb het ook niet over om de 2 minuten bij je kind gaan kijken. Dat vind ik ook geen optie, maar daar valt nog wat over te zeggen. Je bent er en je kind weet dat. Ik heb het over je kind in bed leggen, deur dicht doen, tv hard zetten zodat je hem niet hoort en gewoon laten huilen tot hij helemaal alleen in slaap valt. Het kind denkt dan gewoon dat je weg bent want je reageert niet. Dát is schadelijk en dat is echt niet mijn oordeel."

Bij jongste GINGEN we juist steeds kijken, we gebruikten de tv overigens niet om het kind niet te horen (waar las je dat?) maar om afleiding te hebben zodat je niet met z'n tweeën luistert naar een huilend kind aan de andere kant van de muur. Mijn kind heeft nooit gedacht dat ik helemaal weg was. Wat een onzin, een deur dichtGOOIEN lijkt me ook niet goed voor je kind. Zeer beangstigend... Wat zei je vrouw daar nu van?