Stop Jo Frost!

Ongemakkelijk

Het is natuurlijk een ongemakkelijke discussie. Je wilt je kind niet pijn doen, je wilt het goed doen, maar je moet het ook gewoon kunnen en vol kunnen houden, het zoeken van die balans en die vaardigheden dat kan in sommige situaties echt wel het uiterste van je vragen.
Dat maakt het ook ongemakkelijk. Het doet soms pijn en je doet je best jezelf te overtuigen dat het noodzakelijk was.
Maar ik ben ook onmiddellijk bereid om wat dan ook in te leveren aan gedrag voor een harmonischer en minder pijnlijk resultaat.
Natuurlijk, als afleiding, troost, uitleg, jou geruststellende aanwezigheid, bij een klein kind niet helpt, ga je toch dwingen, of chanteren. In extreme situaties heb ik daar gebruik van gemaakt. Maar je hoopt je vaardigheden te vergroten om er een harmonieus en speels leven van te maken met je kinderen.
En het is nou eenmaal zo dat hoe beter je daarin wordt, hoe geduldiger, kalmer, initiatiefrijker, met een plan, hoe beter dat lukt om elkaar geen pijn te doen.

In Zuid-Amerika geweest, best lang.

Veel gezien. Ook veel baby's op de rug in doeken. Als ze slapen, lijkt me dat prima. Maar als ze wakker zijn, vind ik die doeken heel beperkend. Je schrijft dat een kind de gelegenheid om te oefenen met de motoriek. Maar die tijd is veel minder dan een kind dat niet in doeken zit. Wij hebben met veel plezier ingebakerd omdat dit rust gaf. Maar mijn kinderen wilden als ze wakker waren, graag bewegen. En niet alleen meekijken naar de wereld zonder zelf iets te doen. Dat vind ik niet goed voor een kind, zeker vanaf een maand of 4.
Vind ik het daarom slecht hoe jullie omgaan met je kinderen? Nee hoor, ieder zijn ding. Ik ben wel blij dat wij het anders gedaan hebben met veel persoonlijke ruimte voor een kind en veel individuele aandacht. Maar ook met duidelijke grenzen. Ze groeien en bloeien uitstekend, zonder frustraties over hun ouders en zo.
En als ik de aupair verhalen hier lees, dan vinden degenen die het anders gewend zijn, onze manier ook heel mooi.

Moedervan, ik denk dat je moet oppassen niet te willen overcompenseren. Je hebt zelf een vervelende jeugd gehad. Dat betekent niet dat iedereen uit die tijd hetzelfde deed als jouw moeder. Het werd al ergens gezegd: Nederlandse kinderen zijn de meest gelukkige kinderen van de wereld.
Ik neem dat met een korreltje zout maar blijkbaar doen we toch wat goed.

Overcompensatie

Dat woord vind ik in deze context heel goed passen. Op dit forum de les gelezen krijgen over je verplaatsen/inleven in je kind(eren)door iemand met autisme? Dat is al even curieus als overladen worden met opvoedinstructies door iemand die door Jeugdzorg van kindermishandeling is beschuldigd.

Waarmee ik overigens niets wil zeggen over de kwaliteit van opvoeden door individuele deelnemers aan dit forum. Dit forum is wat mij betreft niet de geëigende plek om zoiets te beoordelen. Als is het maar, omdat wij de verhalen niet op waarheid kunnen toetsen.

je vergist je RK

Dat iemand autisme heeft wil niet zeggen dat de persoon zich niet kan inleven in anderen. Wel dat dat je meer gebruikt maakt van andere zintuigen dan je intuitie en inbeeldingsvermogen. Je observeert en je vraagt na en je vraagt mensen om je heen of je observaties zo kloppen en je leest je goed in en kijkt naar materiaal.
Er zijn heel veel manieren waarop iemand met autisme nog veel meer verstand kan krijgen van opvoeding dan iemand die wel die vanzelfsprekende intuitie en verbeelding heeft.
Bovendien kan het ook nog zo zijn dat de spiegelneuronen op latere leeftijd zich alsnog wat ontwikkelen. Niet voor niets noemen we sommige mensen met autisme 'laatbloeiers'. Dan hebben ze bijgeleerd op alternatieve en meer cognitieve manieren en soms zijn ze gewoon emotioneel en biologisch gegroeid.
Het is een vooroordeel om te denken dat mensen met autisme geen verstand kunnen hebben van opvoeden.
Als ze er verstand van hebben kunnen ze het ook beter onder woorden brengen omdat dat voor hen noodzakelijk is om het onder woorden te brengen om het te kunnen ordenen.
De gemiddelde ouder hoeft dat niet.
Dus mensen met autisme kunnen zelfs expert worden in opvoeding.

Zo gaat het niet

Het is lastig uit te leggen en ik ben verbaal niet zo sterk. Maar het is niet dat ik overstresst van haar raak en daarom soms uit mijn slof schiet. Ik ben behoorlijk hoogsensitief en als ik al overprikkeld ben door andere factoren kan een huiltje of één keer nee roepen net de druppel zijn. En ik ga haar echt niet verbieden om te huilen als ze haar teen stoot bijvoorbeeld of om eens nee te zeggen. Als ik overprikkeld ben zou ik de grens voor haar onmenselijk laag moeten leggen om te zorgen dat ze me niet nog meer prikkelt. De laatste tijd gebeurt het overigens niet meer omdat ik iets slik tegen de overprikkeling op het moment dat het optreed. De prikkels verdwijnen en ik kan dan weer een normale lading prikkels van buitenaf aan.

Nu gebeurt het hoogstens dat ik eens "pfff" roep als ze bovenaan de trap blijft staan nee roepen omdat ze niet gedragen wil worden maar ook niet zelf van de trap wil/kan . En dat is gewoon normaal peutergedrag hoor, geen grens nodig.

Ja, en ...

Mensen met autisme kunnen zich ook ontwikkelen tot een narcist ten voeten uit, zo weet ik helaas maar al te goed uit ervaring. Dan krijg je van een moeder op het schoolplein ongevraagd en op intimiderende wijze opvoedkundig commentaar onder het mom van "ik ben deskundiger dan jij"; om later te ontdekken dat er sinds jaar en dag juist in het gezin van die bemoeial joekels van problemen zijn. En dat zij een hetze tegen jou voert bij alle overige moeders en werknemers van school!

Dit laatste

als reactie op AnneJ.

Slecht gedrag RK

Slecht gedrag kun je van alle soorten mensen krijgen. Daarom is het ook zo belangrijk dat autisme in een vroeg stadium herkend wordt en dat erkent wat een kind nodig heeft om zich goed te ontwikkelen.
Natuurlijk is het een handicap, net als blindheid, doofheid of een lichamelijke handicap, maar ook daar heb je goede en minder goede ouders onder, vooral als de handicap niet gezien en niet erkend wordt door de persoon zelf en de omgeving.

1 op de 100

http://autismetv.nl/

1 op de honderd mensen heeft een vorm van autisme. Een belangrijk deel met een normale of zelfs hogere intelligentie. Een groot deel blijft onder de radar. Omdat ze op hun eigen manier opvallen kan slecht gedrag ook extreem opvallen of extreme vormen aannemen.

Mensen krijgen vaak pas een diagnose als zaken helemaal fout lopen. Maar er zijn tegenwoordig ook mensen die het bij zichzelf herkennen en al dan niet hulp zoeken of zich zelf gaan ontwikkelen.

MamavanSeh

Grappig, ik heb die manier van opvoeden niet in Zuid-Amerika gezien, maar in China, waar grotouders ook zo achter hun kleinkinderen aanhobbelen. Ik besloot meteen dat ik het ook zo wilde. Dat is aardig gelukt, al zijn mijn kinderen beslist niet de makkelijkste. Maar toevallig liep oudste laatst met mij alle fasen van haar opvoeding door om te concluderen dat het een succes was geweest. Pfoe! Juist het feit dat wij haar volgden, ook als ze dingen deed die nou niet ons ding waren, heeft ze erg gewaardeerd. Voor gevaren waarschuwden we natuurlijk wel en als het moest trokken we haar weg toen ze klein was, maar ik denk dat ze zich dan wel realiseerde waarom we dat deden. Toen ze groter waren kwamen ze nog genoeg met de harde maatschappij in aanraking, maar dat hebben ze tot nu toe goed doorstaan.

Wat slapen betreft hebben we gewoon geluk gehad, denk ik. Ik weet niet hoe we dat aangepakt zouden hebben als ze niet met een tevreden glimlach in slaap waren gevallen (Ja, echt!).

O ja, en AnneJ heeft gelijk wat betreft autisme. Of iemand een lul is of een lieverd heeft niets te maken met zijn neurotype.

Moedervansenh

"Dat mensen zo gestresst raken van een huilende baby. Terwijl in de cultuur van mijn vrouw mensen een huilende baby liefdevol in een draagdoek knopen en tegen zich aan dragen tot het gekalmeerd is. Waarom kunnen ze het daar wel, en hier niet? Of kunnen we het hier wel, maar willen we het niet?"

Ik droeg mijn huilbaby vanaf de geboorte in eendraagdoek of in mijn armen. Als ze al sliep 's nachts, dan was dat tussen ons in. Desondanks huilde ze minstens 12 uur per etmaal de eerste vier, vijf maanden. Één dag zels twaalf uur aan één stuk, echt onafgebroken op de voedingen na (huilen en drinken tegelijk kon ze gelukkig niet, even 20 minuten stilte). Volgens mijn omgeving bleef ik er behoorlijk rustig onder. Ik dacht namelijk elke avond: morgen zal het wel beter gaan. Desondanks was ik het wel behoorlijk zat en was ik heel moe van nachtenlang met haar rondlopen in die draagdoek.

Met een maand of vijf werd ze overdag rustiger, 'snachts ging ze ook vanzelf beter slapen. Maar toen. Ze ruim een half jaar was kreeg ik het idee dat die nachtvoeding om een uur of drie meer gewenning dan noodzaak was. Voor de groei had ze die ook niet meer nodig. Overdag kreeg ze aandacht en liefde zat.Ik heb toen besloten die niet meer te doen. De eerste nacht huilde ze een kwartiertje. De tweede nacht een paar minuten. De derde nacht sliep ze door. ik heb mijzelf daar een enorme dienst mee bewezen en haar mijne inziens geen schade mee berokkend.

Soms kan je door je kind even een keer niet te bieden wat het wil (of wat jij denkt dat je kind wil) jezelf in een situatie laten belanden waardoor je juist beter voor je kind kan zorgen.

Wat ik in de afleveringen van de Supernanny zag toen ik dat jaren geleden nog wel eens keek, waren ongelukkige kinderen. Ze wisten niet waar ze aan toe waren, want als ze maar lang genoeg huilden, zeurden, uit hun bed kwamen of iets weigerden, dan kregen ze hun zin. Die macht en verantwoordelijkheid die een kind daarmee heeft moet heel beangstigend zijn en een onveilig gevoel geven. Duidelijkheid en voorspelbaarheid scheppen is dan veel relaxter. Dat moet zeker niet rigide, maar als zowel de ouders en de kinderen grenzen hebben kunnen ze binnen die grenzen juist relaxter en liefdevoller met elkaar omgaan.

Skik

Fysiek contact

Ik denk echt dat de hele dag ronddragen niet voor alle baby's goed is. Mijn dochter heeft weinig behoefte aan fysiek contact en stopte dus pas met overmatig huilen toen ze wat vaker alleen werd gelegd. Ze gaf voor mij (als prille moeder) ook onduidelijke signalen omdat ze ook zelf prikkels opzocht, en al rondkeek toen ze nog maar een paar dagen oud was. Maar daarin kon ze (uiteraard) niet haar eigen grenzen bewaken, dus dat moest ik voor haar doen.
Dus in dat voorbeeld van die Zuid-Amerikaanse moeders die hun huilende kind liefdevol 5 uur ronddragen, hadden ze het kind en zichzelf het gehuil misschien kunnen besparen als ze het gewoon in een veilig beschut rustig bedje hadden gelegd.

Die baby's

Volgens mijn vrouw word er amper gehuild waar zij vandaan komt maar dat kan ik niet bevestigen want ik ben er nooit geweest. Een onderzoek toonde wel aan dat baby's die minstens 4 uur per dag tegen het lichaam van hun moeder werden gedragen 40% minder huilen dan baby's die minder dan dat gedragen werden.

dragen

dat deed ik dan weer niet, maar ze leken het ook niet nodig te vinden, op een na en die heb ik wel veel gedragen of op schoot genomen.

Die van mij ook Katniss

Ik zat de eerste nacht na de geboorte al helemaal klaar om haar na de nachtvoeding in slaap te wiegen, bij moeder in de buurt, nice en cosy. Maar ze moest er niets van hebben. Van ellende heb ik haar toen maar in haar eigen kamer in haar eigen bed gelegd. En lag ze heel eventjes te huilen en viel toen in slaap. Dat was even fors bijstellen voor mij als moeder. Oudste heeft de eerste 6 maanden van zijn leven in een wiegje naast mijn bed geslapen. Zij heeft een of twee keer overdag een keer voor de vorm in dat wiegje gelegen, heb er nog speciaal een foto van gemaakt, maar dat was het dan ook wel. Wist toen al dat het een bijzonder kind zou worden...

Zij had overdag ook dat ze alles tot zich wilde nemen, altijd rechtop op de arm, nooit liggen, ook niet in de wandelwagen.

Ik denk ook dat ze zichzelf daarmee overprikkelde en 's nachts helemaal op was.

Logisch

Voor mijn vrouw is dat dragen zo logisch. Toen zij voor het eerst in Nederland kwam was ze met stomheid geslagen van verbazing dat baby's hier in een aparte slaapkamer liggen en in een kinderwagen vervoerd worden. Dat gebeurde in haar thuisland ook wel maar dan in de grote steden en daar kwam ze amper. Zij is geboren en getogen in een dorpje met 40 indianen en 5 miljard insecten . Meteen een cultuurshock toen ze hier aankwam. Die kinderwagens snapt ze overigens nog steeds niet en al zou ik op mijn hoofd gaan staan, een kinderwagen krijg ik hier echt het huis niet in. Draagdoeken hebben we er 20 van geloof ik . Ik was niet zo voordat ik haar kende maar ik sta er 100% achter nu. Het voelt goed zo.

Mamavan, heb je een link naar dat artikel

Mijn twee kinderen hebben weinig gehuild als baby en helemaal weinig als peuter. Oudste is wel eens rondgedragen in een soort doek, tot ze 2 maanden oud was en rust in haar lijf kreeg. Ze sliep met 2 maanden (meestal) door. Ze lag bij ons in bed. Jongste sliep door met 3 maanden, helemaal vanzelf. Toen zijn we gestopt met inbakeren. Hij lag in een bedje naast ons bed tot hij 2 maanden was. Daar is geen laten huilen aan te pas gekomen.
40% van weinig is weinig.

Hier

Even snel googlen leverde deze website op. http://www.stichtinglichaamstaal.nl/dragen-van-babys

Onderste alinea. Staan ook links naar onderzoeken oid in maar die heb ik niet gekeken. Wil morgen wel verder zoeken naar waar ik dat percentage in eerste instantie vandaan had want dat was niet deze website. Maar eerst maar eens slapen.

cultuur/baby dragen

Het is misschien een mooi ideaal, de hele dag je baby op je lichaam dragen, maar het past niet in onze cultuur. Je kunt hier nauwelijks functioneren in de maatschappij als je je kind tot het kan lopen dag en nacht op je lichaam draagt. Ik ben zelf (nog) niet in Afrika geweest, maar ik heb wat vrienden die er wonen of er vandaan komen. Een van mijn beste vriendinnen (een nederlandse) voedt haar kinderen op de afrikaanse manier op; het kind altijd bij zich, kind krijgt de kans niet om te huilen, want moeder legt de kleine aan zodra er een kikje gegeven wordt. Zij kan ook niet tegen baby-gehuil en is de hele dag bezig te voorkomen dat de baby gaat huilen. Dat kan ook, want ze hoeft niets te doen in huis verder: daar hebben ze personeel voor en een baan heeft ze ook niet (nodig, financieel gezien).

Wat betreft het kind, dat na de 'draagfase' zelfstandig de wereld verkent: ook een mooi ideaal, maar er gaan ook veel kindertjes dood in deze fase. Twee broertjes van een Afrikaanse vriend zijn omgekomen toen zij als 1 of 2-jarige op een schorpioen gingen staan; de vriendin die haar kinderen afrikaans opvoedt laat dit gedeelte maar achterwege omdat het op het terrein om het huis onveilig is vanwege gifslangen en ander gevaarlijk gedierte. Zij kent ook veel verhalen van kleine kinderen die de 5 jaar niet haalden doordat ze werden gebeten door een slang of schorpioen, of verdronken.

Rode Krullenbol #158,

Volgens prof JJL Derksen is er geen relatie tussen mensen met een stoornis in autistisch spectrum en NPS. Best ongevoelig om het woord narcist in dit draadje te gebruiken als iemand een ander idee van opvoeden heeft.

http://www.moeilijkemensen.nl/index.php?option=com_easyfaq&Itemid=152

fysiek zwaar

overigens heb ik mijn kinderen ook regelmatig in de draagdoek gehad, maar ik vond het best zwaar. Ik kon dacht echt niet langer dan een uurtje of 2 volhouden! Scheelt ook dat ik baby's had die bij de geboorte al tegen de 5 kilo wogen en dat werd gauw meer natuurlijk.

creabea, er achteraan hobbelen

Daarom moet je juist ook achter die kindjes aan hobbelen zoals die Chinese grootouders. Dan kan je ingrijpen zodra er schorpioenen of wolven aankomen.

En wat niets hoeven doen in huis betreft: je kan er ook voor kiezen alleen het hoognodige te doen. Het gaat maar om een paar jaar dat je huis een bende is.

Autisme en NPS

Ik denk dat een autist (soms?) op een narcist kan gaan lijken. Mijn ex-man heb ik er in ieder geval jaren van verdacht narcist te zijn. Hij vond zichzelf geweldig, de rest van de wereld mocht nog niet in zijn schoenen staan, en iedereen was gek behalve hij. Uiteindelijk bleek pas na de scheiding dat hij ASS heeft. Een tijdje geleden heeft Annej iets uitgelegd over kopieergedrag en overschreeuwen (het precieze ben ik even kwijt), wat naadloos op mijn ex van toepassing was. Ook stond er laatst hier een draadje van een autist die kampte met onbegrip over domme collega's en hij 'de meest deskundige en geweldige man' die minder kansen kreeg dan die collega's die toch beduidend minder bagage hadden dan hij. Tenenkrommend en best wel een beetje narcistisch.

ben niet Barveaux maar toch

Mijn verhaal was ze dat niet huilen omdat ze verdrietig zijn, maar omdat ze aangeleerd is met iemand erbij in te slapen. Dat kun je ze weer ontwennen.
Vind jij het ook zielig als een dwarse peuter in de supermarkt een huilbui krijgt omdat hij geen snoep krijgt? In bepaalde situaties, waarbij het niet om echt verdriet gaat, gehuil negeren hoort toch bij het opvoeden?

nmwoa

Het lijkt me geen ramp gehuil (weleens) te negeren, maar dat het erbij hoort ben ik niet met je eens. Ook een kind in de supermarkt dat huilt omdat het geen snoep krijgt kun je gewoon troosten. (Sommige kinderen willen niet getroost)
En ik ben het echt niet eens met de stelling dat kinderen 's nachts huilen door verkeerde gewoontes.

er gaat wat mis?!

Ik reageerde nog op post #120 dus. Omdat de de "nieuwste reactie" was ik zag, daarnet. Na het posten zag ik opeens pas alle andere hierboven, die daarna gepost zijn?
LIjkt vandaag steeds maar niet goed te gaan met klikken op de nieuw-links bij de draadjes, bij mij.

draagdoek

"waarom kunnen ze dat daar wel en hier niet" (de hele dag hun kind tegen zich aan dragen?)
Voor mij persoonlijk in elk geval: Omdat ik een keizersnede had gehad, dus nog wekenlang pijnlijk litteken + een baby van ruim 9 pond had. Had het wel gewild (had zelfs een draagdoek) maar het ging niet.
Ik denk dat 1) wij grotere en zwaardere babies krijgen dan vrouwen in Afrika en b) ze daar niet veel keus hebben. (en keizersnedes overleven vrouwen daar niet vaak).

Tja

En wij zitten natuurlijk langer aan die kinderen vast. Tot minstens hun 23e willen ze thuis wonen, terwijl ze 'in die landen' met uiterlijk 14 jaar wel onder de pannen zijn. Tegen die tijd kunnen ze allang niet meer onbezorgd kind zijn, want vanaf dat ze kunnen lopen mogen ze hun deel van het huishouden doen. Maar ja, ze zijn wel 1,5 jaar liefdevol rondgedragen, dat is ook wat waard.

1,5 jaar dragen

ik moet er niet aan denken. Dan hadden ze me op kunnen vegen. Had het kind niet meer gehuild maar ik.
Misschien leuk als je een petieterig mager babietje hebt dat niet hard groeit.