Stop Jo Frost!

methode

Ik denk dat we de timeoutmethode en het gesleep naar bed toe op een gegeven moment niet meer accepteren. Het is te traumatisch voor een kind. Het drama gaat mij in elk geval door merg en been.
Wel wat Moni beschrijft. Bij uit bed komen ga je ernaast liggen en het kan een dag of 5-7 duren, maar dan is een kind weer gerustgesteld en kan zelf in de eigen kamer slapen.

Ik had graag een andere methode gehad om mijn kind terug tot communicatieniveau te brengen in plaats van dramaniveau. Al was het maar een paar minuten, je maakt een kind machteloos en angstig door het buiten te zetten.
Dus ja, wie daar wat op weet? Niets hielp. Zelfs niet onder de lauwe douche zetten.
Dan was dochter gewoon te ver heen en niet meer aanspreekbaar. Want anders pak je dat natuurlijk direct op. Ik kon het soms nog pareren door samen werkjes te doen. De energie kwijt en samen iets doen dat vertrouwd is en daardoor gerust stelt.
Of drama in de bus naar huis. Dan stapten we uit en ik ging met haar lopen tot ze omviel, totaal uitgeput. Dat vond ik dan wel weer een minder slechte methode, want ze ging in elk geval op een 'natuurlijke' manier uit en daarna kon ik haar optillen en dragen, maar fijn is het ook niet.
Dus ja, hoe pareeer je dat.
Als je het tenminste niet weet te voorkomen.

ook

Ik heb ook afleveringen gezien dat een ouder (moeder dus) wel in de slaapkamer bleef met de rug naar het kind toe.
Het telkens weer in bed leggen was er dan ook aan de orde.

De 'slimme' oplossing

Een kind afpakken dat het het licht aandoet vind ik niet slim. Alsnog jaag je het kind meer angst aan en maakt het machteloos omdat je zijn 'oplossing' afpakt.
Extreme situaties vragen soms om extreme maatregelen, maar je wilt het juist op een vredige manier oplossen met respect voor het kind. Het doel heiligt niet alle middelen.

Annej

Nee, ik zie dat anders, er was namelijk gewoon licht en de deur stond open en het grote licht moet uit. Een kind kan niet slapen in groot licht, het lichaam zal geen melatonine aanpakken en andere processen in werking zetten om te gaan slapen.

Ja Barvaux

Maar de weg naar de oplossing verdient geen schoonheidsprijs. Je wilt het kind juist geruststellen en bevestigen niet afwijzen.

tja

Daar hadden we het al over gehad, dit was niet een probleem wat pas een paar dagen bestond. We hebben het hier over een oververmoeide moeder en dito kind. Gewoon eens laten slapen laat de nieuwe dag heel anders beginnen. Een dag waar alle liefde gegeven kan worden die er is. Nu weer met alle liefde aan een onwillige peuter gaan uitleggen waarom het grote licht uit moet schiet niets op. Het is hetzelfde als vragen of hij de tafel wil dekken, kind zegt nee en je bent verder dan waar je was.

Licht uit voorkomt een hele discussie en die tijd kun je besteden aan een extra kus!

"Een kind kan niet slapen in groot licht"

Dat is wel erg algemeen. Ik ken genoeg kinderen die prima slapen met het grote licht aan. Doet een kind het licht aan? Lekker aan laten. Dat is wel het minste van de problemen als je kind 500 keer op een avond uit bed komt.

Situatie

In het prgogramma gaat het natuurlijk vaker om situaties die al helemaal uit de hand zijn gelopen. De ouder is oververmoeid en heeft weinig veerkracht meer. Kind heeft zichzelf vaak allerlei gewoontes aangeleerd die niet handig zijn. Om dat te doorbreken moet je soms even wat meer doorzetten. De situatie is vaak al maandenlang zo. Dat is echt niet liefdeloos of zo. Ik heb zelf bij mijn een van mijn kinderen die een zeer slechte slaper was als peuter en ook steeds maar weer uit bed kwam doorgezet op die manier. Kind steeds weer terug in bed leggen. Niet liefdeloos maar ook geen gesprek meer aangaan met het kind. Gewoon kind in bed leggen, aai over het hoofd en weglopen. De reden om niet vervolgens het kind weer uitgebreid te knuffelen en dergelijke is dat het dan alleen maar een leuk spelletje zal blijven. Bovendien worden ze er dan alleen meer wakker van. En dat dan 20x de eerste paar nachten (mocht je dit doen zorg dat je eerst bent bijgeslapen) en geleidelijk werd het minder en ging hij steeds vaker uit zichzelf en na een paar weken was het helemaal voorbij. Niet dat hij natuurlijk nooit meer uit zijn bedje kwam maar wel veel minder vaak. Het was nodig omdat kind uit zichzelf niet in staat was uit die situatie te komen. Er zat ook helemaal niks achter (honger, dorst,pijn) maar meer zichzelf de tijd de niet geven om in slaap te kopen. Gevolg was een heel moe kind.

Natuuurlijk kan je er ook voor kiezen om een kind bij je in bed te laten slapen en als je achter die oplossing staat is daar niks mis mee. Echter mijn man en (eigenlijk ik ook) wilden liever niet vast elke nacht een kind bij ons hebben slapen. Ik ken ook ouders die daar helemaal geen moeite mee hebben en daar is helemaal niks mis mee. Er is echter ook niks mis om het kind wel aan te leren om in zijn eigen bedje te slapen (hij was ook niet eenzaam want hij sliep bij zijn zusje op de kamer)

Hier ook

Mijn dochter sliep hazenslaapjes. Overdag niet en snachts 8-10 keer wakker.
Op aanraden van een kinderpsychiater de methode toegepast van het neerleggen en zorgen dat je in beeld blijft of hoorbaar en dat uitbouwen. Een soortgelijke methode als Jo dus.
Huilen gaat door merg en been, maar ik liep op mijn tandvlees en had in 2 jaar nog geen nacht door kunnen slapen.
Ik ben de methode begonnen en op dag 9 sliep ze voor het eerst van haar ruim twee-jarige leven een nacht door.
Daarna nooit meer problemen gehad.
Zij herinnert zich er niets meer van.
Met nummer 2 iets makkelijker geweest, die kroop zonder dat ik het doorhad van haar bijna 3 jaar tot haar 8e bij mij in bed en ik had de puf niet meer door ziekte haar terug te leggen. Het ging vanzelf over. Op die leeftijd kun je afspraken maken en het afbouwen: alleen in het weekend of alleen als je ziek bent. (zijn ze veel ziek in die periode volgens zichzelf
Je moet doen waarbij je jezelf goed voelt en wat je kind kan hebben.
Iets-aan-de-hand-kinderen hebben een andere benadering nodig dan niets-aan-de-hand-kinderen. Rust, reinheid en regelmaat is voor elk kind goed en een kind dat niet slaapt krijgt geen rust en regelmaat. Voor mijn dochter was het van belang eindelijk rust te krijgen omdat ze niet meer groeide door gebrek aan slaap. En ook moeders was er niet goed meer aan toe. Het gehuil dat het teweeg bracht was logisch, een kind kan zich nog niet verwoorden op die leeftijd. Dat zag ik niet als mishandeling maar als noodzaak omdat ze niet meer groeide (8.7 kg met 1.5 jaar). Dan doe je soms dingen die moeten. Net zoals je een kind een helaas vervelende ziekenhuisbehandeling geeft als het ziek is. Het moet. Zielig vinden we het allemaal denk ik, maar dat is iets anders als mishandeling of expres en heel bewust een traumatische ervaring aandoen.

Ik weet ook zeker dat de ouders die altijd praten, uitleggen enz. later te horen krijgen dat ze dingen fout hebben gedaan, hun kinderen hebben gekwetst of pijn gedaan, te beschermend, soft of te verstikkend waren. Ik ben inmiddels moeder van volwassen kinderen en in elk geval blij dat ik dit soort problemen niet meer hoef te overwinnen

liefdeloos

Het gaat er niet om of het liefdeloos 'is' het gaat erom hoe een kind jou acties zelf ervaart. Wat doet het met een kind. Kan best zijn dat het kind na aanvankelijke paniek en angst gaat begrijpen dat het voor zijn bestwil is en dat wat jij hem voorhoudt ook goed voor hem is, maar de manier waarop je dat communiceert kan door een kind nog steeds als extreem beangstigend ervaren worden. En dat gun je een kind niet.
Tenzij je niet anders kunt, dat snap ik wel, maar ik zoek toch liever naar manieren om op een vreedzame manier een kind om te buigen naar een wenselijke situatie.
Een goede manier, natuurlijk ook niet een manier dat het lijden van een kind en de ouder verlengt of geen oplossing brengt. Voor je het weet krijg je weer het verwijt dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken.
Maar ik vind het principieel onjuist om door jou dwang en geweld een kind te leren dat het anders moet. Dat is geen goed voorbeeld. Een kind kan daarvan leren dat het soms gerechtigd is om geweld en dwang te gebruiken. Je zoekt juist een vreedzame doelmatige oplossing.
En je ziet het lijden van het kind en negeert het niet als ondergeschikt aan het doel.

anne

Je maakt me oprecht nieuwsgierig naar een aantal dingen: waar zit het geweld in mijn methode dan die van een kinderpsychiater kwam?
Dwang? Ja soms moeten er dingen en soms moet het snel (overstekend kind bv). Maar het ging zonder een onvertogen woord, het aaitje was er nog steeds, mijn liefde ook.
Je hebt het steeds over vreedzaam ombuigen, maar ik mis dan even het overzicht hoe jij het voor je ziet of dat vreedzaam ombuigt:
1. een kind eet of drinkt niet
2. een kind slaapt niet
3. een kind wil geen medische behandeling die noodzakelijk is.
4. enz

Hoe buig jij zoiets dan om zodat het kind denkt (met bv 2 jaar of met 15 jaar) ohja...nu ga ik het wel doen?

En hoe zie jij het bv voor je als jouw of mijn kinderen in de grote boze buitenwereld te maken krijgen met mensen die lang zo begripvol zijn en echt geen tijd of geduld hebben om ook zo vreedzaam te zijn met iets/niets-aan-de-hand-kinderen?

Astrid

Je intenties zijn vast goed en je acties naar je kinderen effectief en je meent oprecht dat dwang, macht en geweld soms nuttig en minstens onvermijdelijk is.
Ik hoef mijn kinderen niet zelf slecht te behandelen om ze te leren dat er soms mensen met verkeerde bedoelingen of foute situaties zijn. Ik kan ze wel leren dat je zoekt naar een manier waarop het voor iedereen effectief maar ook vreedzaam is.
Goed, vreedzaam, gedrag is juist voor mijn kinderen extra belangrijk omdat ze ook in hun slechte gedrag eerder door de mand vallen en daar de gevolgen van ondervinden.
Maar het is natuurlijk niet zo dat als je intenties maar goed zijn we het lijden van een kind verder kunnen negeren. Het lijdt alsnog en we leren dat je soms gedwongen wordt om te lijden voor het goede doel.
Dat is een misverstand. Het leven kan pijn doen maar daar hoef je niet zelf voor te kiezen om alvast jezelf pijn te doen.

annej en mamavansenh

Je moet echt eens stoppen met denken dat wat bij jouw kinderen niet hielp bij ALLE kinderen slecht is. Net als mamavansenh (kun je misschien een iets kortere nick nemen LOL) die zelf als kind niet op een manier behandeld is die bij haar paste.

We kennen dit jongetje helemaal niet, allemaal niet, maar als ik zie hoe snel hij leerde te gaan eten en normaal te gaan slapen dan zie ik geen kind wat in angst leeft en bang is voor zijn moeder en met licht moet slapen omdat het anders nog banger wordt. Je ziet alleen een kind wat allerlei slechte gewoontes heeft aangeleerd en alleen maar negatieve aandacht heeft gekregen. Door het kind met een beetje dwang te leren slapen in het eigen bed en wat laten te eten (overigens: welke idioot schept zoveel op dat bordje, daar ergerde zelfs mijn jongste van 13 zich aan) is er tijd voor positieve aandacht. Iets wat bij dit soort kinderen vele malen belangrijker is dan de zachteheelmeestermethode (ach lieve schat, doe het lampje nu maar niet meer uit).

Overigens, mamavansenh: je weet pas hoe veel slechter je slaapt MET licht aan als je gaat wennen aan zonder licht. Verwijzen naar mensen die met licht aan slapen zegt mij helemaal niets. Toen wij overal rolluiken zijn gaan monteren ging de kwaliteit van de slaap enorm omhoog!

Intimidatie Barvaux

Ik vind het geweldig dat er zo snel resultaat was in dit gezin. Dat was hardstikke nodig.
Maar ik zie niet in hoe het wenselijk is dat een kind door intimidatie gaat doen wat jij hem voorstelt. Daarmee kweek je een blinde gehoorzaamheid die mij niet bevalt.
Het doel heiligt niet alle middelen.

Astrid??

Je noemt mijn naam, en ik heb zitten kijken waarnaar je refereerde. Maar ik kan het niet vinden. Bedoel je mij wel?

Ik heb 1 column gequote van iemand anders, maar volgens mij bedoel je die ook niet.

Enfin, ik vind het wel eng, die Jo Frost.

Volgens mij deden Nederlanders het altijd wel goed met de opvoeding, zie het feit dat Nederlandse kinderen (nog steeds) de gelukkigste (onderzochte) kinderen ter wereld zijn.

Misschien wel dankzij de opvoeding met de Franse slag?

AnneJ

Waar jij dwang en intimidatie ziet zie ik heel wat anders. Ik zie dat er grenzen worden aangegeven en dat verwachtingen duidelijk worden gemaakt waardoor er veiligheid ontstaat. Sommige kinderen hebben echt heel erg behoefte aan grenzen en duidelijke verwachtingen. Die vinden het prettig om te weten hoe ver ze kunnen gaan en wat de consequenties zijn.
Niet alle kinderen natuurlijk. Elk kind is anders. Ik heb twee kinderen bij wie een laissez-faire aanpak prima past en ik heb ook kinderen die wel die behoefte aan grenzen en duidelijkheid hebben. Daarbij moet ik mijn eigen aanpak en grenzen heel duidelijk maken aan hun en daarmee ook consequent doorzetten. Daarin vinden ze veiligheid.

Ik dwing mijn kinderen overigens regelmatig. Ze moeten zo vaak iets doen wat ze niet leuk vinden. Dat moet ik ook. Ik dwing mezelf ook regelmatig om bepaalde dingen te doen. Soms moeten dingen gewoon (zoals tandenpoetsen, voldoende uren slapen, douchen, naar school gaan, huiswerk maken, naar de tandarts gaan...) en dan moet daar soms wat dwang aan te pas komen. Dat is nu eenmaal niet anders. Dat hoeft niet bij elk kind. Er zijn ook kinderen die als ze eenmaal weten waarom iets moet of als ze het idee hebben wat inspraak te hebben het uit zichzelf gaan doen. Er zijn ook kinderen die lang blijven hangen in dat wil ik niet en waarbij wat dwang dan soms noodzakelijk is.

Ja Nur

Het gaat natuurlijk ook om je kind en hoe het reageert op jou acties en het gaat ook om balans.
Maar ik wil jou nog weleens zien als de leerkracht van je kind haar op deze dwingende wijze 'disciplineert' of de sportleider of de opvang. En je ziet je kind angstig en in paniek drama maken.

Dat jongetje

Op een gegeven moment tijdens die aflevering was hij in bed gelegd en zijn moeder beneden. Hij was uit bed gekomen, moeder weer naar hem toe, en de manier waarop hij toen huilde was geen huiltje van aandacht vragen, boosheid of verdriet maar van paniek. Het kind was op dat moment bang. Bang voor het donker? Bang voor zijn bedje? Bang voor nachtmerries? Bang om alleen te zijn? Geen idee want je kan niet in zijn hoofd kijken. Maar als een kind bang is, waarom leg je het dan in hemelsnaam wakker in een kamer en loop je weg en laat je het alleen? Omdat het moet leren alleen en rustig in slaap te vallen? Als een kind uit bed komt omdat hij het een leuk spelletje vind is dat misschien een goede manier. Maar niet bij een kind dat bang is. Jo Frost had op dat moment echt geen enkel respect voor de emotie van het kind.

Andere aflevering, tijdje geleden, een meisje van kleuterleeftijd met hetzelfde probleem maar zij kwam 's avonds naar haar moeder en kroop bij haar moeder in bed. Jo Frost vond dat het meisje dat zo uit het niets ineens niet meer mocht en legde haar uit dat ze 's nachts echt in haar eigen bed moest slapen anders zouden er consequenties aan zitten: de volgende dag niet buiten spelen. Het meisje ging overdag tijdens dat gesprek akkoord. 's Avonds raakte ze over de rooie, moeder bleef haar dochter terug naar bed brengen zodra ze de slaapkamer van haar moeder binnenkwam en uiteindelijk viel na uren huilen het meisje in slaap op de grond in de gang.
Op dat punt is mijn afkeer voor Jo Frost begonnen. Dat kind was doodsbang om alleen te zijn, word uit het niets daar ineens toe gedwongen en omdat ze niet in haar bed had geslapen maar op de gang mocht ze de volgende dag niet naar buiten. Wat mij betreft gewoon mishandeling. Er zit een heel groot verschil tussen een kind dat niet in zijn bed wil slapen omdat het het gewoon gezelliger vind bij mama in bed of beneden en een kind dat niet in zijn bed wil slapen omdat het bang is. In het laatste geval vind ik het kind in paniek zichzelf op de grond in de gang in slaap laten huilen het allerslechtste wat je kunt doen.

En inderdaad

Er word hier constant benoemd: kijk naar het kind. Is er meer aan de hand (bijv ADHD, autisme, hoogsensitief, noem maar op) of niet, is er sprake van achterliggende angst, wat voor soort kind is het, welke aanpak werkt het beste (want ook dat verschilt per kind). En mij begint het na een heleboel afleveringen supernanny op te vallen dat zij dat helemaal niet doet maar op ieder kind dezelfde methodes loslaat. Van een echt goede opvoeddeskundige zou ik verwachten dat ze een heleboel methodes en ideeën paraat heeft en steeds de juiste methode aan elk individueel kind weet aan te passen. Dat zie ik bij haar niet terug. Ik zie haar maar een stuk of 3 tot 5 dingen steeds opnieuw gebruiken.

Goed gedaan

Er is nog een reden dat ik deze aflevering heel goed vind.
Je ziet dat Jo het heel erg zorgelijk vind, en dat is het ook. En toch gaat ze ervoor de moeder aan te spreken op haar verantwoordelijkheid, het is de taak van de moeder, en haar het vertrouwen te geven, al is het met kromme tenen, dat ze het kan en dat het haar gaat lukken.
Je ziet hoe deze moeder daar van opfleurt. Het is nog maar een waterige glimlach maar je ziet het toch. Het is nog maar een eerste stap maar ze heeft in die korte tijd wel al contact gelegd met haar huisarts en afspraken gemaakt met vrienden en collega's.
De 'diagnose' van deze moeder was gewoon goed. Ze zat er helemaal doorheen en redde het niet meer alleen. Dus heeft ze hulp gevraagd en die met beide handen, ondanks haar totale uitputting, door haar moeheid heen, dankbaar aangenomen. Petje af.
Voor Jo maar ook voor deze moeder.
Ik gun ze zo dat het van nu af aan steeds lichter wordt ook al blijft het hard werken.

En niet even melden bij jeugdzorg. Pardon, dat moest er even bij.
Die zijn niet in staat om jou het vertrouwen te geven dat het je wel gaat lukken en je daarmee net die boost te geven dat je het weer oppakt. Het risico op straf en het afpakken van je kinderen is te groot.
En dat beseftte deze moeder ook heel goed. Ze vertelt ook in het begin dat ze bang is om haar kinderen kwijt te raken. Want je bent ze eerder kwijt dan dat je goede hulp krijgt.

#stopjofrost

http://www.ad.nl/ad/nl/1003/You/article/detail/3890337/2015/03/07/Harde-supernanny-maakt-meer-kapot-dan-je-lief-is.dhtml

" ,,De moeder kampt met veel problemen,'' zegt Beckers. ,,Een dagje Jo Frost is niet voldoende. Zij heeft langdurige intensieve hulp nodig.''

Beckers en Neve zetten vraagtekens bij de methode van straffen en belonen die Frost hanteert. Neve: ,,Het is haar handelsmerk, dus ze kan er waarschijnlijk moeilijk van afwijken. Maar we weten uit onderzoek dat straffen en time-outs inzetten op de langere termijn schadelijke gevolgen heeft. Ook voor de band tussen ouder en kind.''

Ik ben het wel eens met de kritiek. Maar ik verwacht niets van 'langdurige intensieve hulp'. In de Nederlandse situatie is dat maar al te vaak een wijsneus die aan de kant gaat staan kijken hoe jij daar ligt te verzuipen en die niet adekwate adviezen geeft die niet passen bij het gezin of de condities van de gezinsleden.

Het gezin zou veel meer gebaat zijn met een huishoudelijke hulp (dank G op mijn blote knieeen dat ik die had toen mijn eigen ex, ook na de geboorte van 2e het spoor helemaal bijster raakte) en met een netwerk dat moeder af en toe kan ontlasten, haar troosten en gezelligheid bieden, haar alleen of haar met de kinderen samen.
Inderdaad, is er geen opa en oma? Die kunnen een kleinkind zoveel goed doen en een kind dat het moeilijk heeft steunen.
Los daarvan, snapt moeder het belang en heeft inmiddels al collega's en vrienden ingeschakeld.

Moeder is verder geholpen voor zichzelf met de hulp die ze aan het regelen is samen met de huisarts.

Meer 'opvoedkundige' bemoeiienis kan schadelijk zijn voor het voortbestaan van het gezin. Die deskundigen zijn te snel geneigd de regie van moeder af te pakken in plaats van haar te steunen.
Allerlei opvoedingsdingetjes kan ze ook opdoen bij andere ouders, zeker nu ze het contact met haar netwerk aan het herstellen is.

doodsbang

Ik denk dat je vanaf de bank al tv kijkende niet kan zien of een kind 'doodsbang' is. Sterker nog, ik heb nooit vanaf beneden geweten waarom mijn zonen huilden. Ik ging gewoon kijken maar huiltjes herkennen heb ik nooit gekund.

Ik geloof dus niet dat een kind wat gewoon gaat slapen 's avonds en
's nachts wakker wordt en dan opeens bij moeder wil slapen doodsbang is om alleen in haar kamer te liggen. Slaat nergens op. Dat kind moet gewoon leren doorslapen als het een keer wakker wordt en dat moet je het kind dus leren.

Dit jongetje wat 's nachts ging huilen herken jij als huilen van paniek. Tja, dat mag, of dat zo is zullen we nooit weten maar een kind in paniek gaat echt niet zo snel opeens wel slapen 's nachts. Denken dat dat is omdat het kind bang is voor de moeder zie ik ook niet. Verder komt weer dat 'bang in het donker'. Kom op het WAS helemaal niet donker, dat zie je toch!

We zullen het er maar op houden dat de kinderen van Annej bij Annej passen, S en H hopelijk bij de moedervansenh en mijn kinderen bij mij. Ik heb oudste met 17 mnd leren in slaap vallen na het naar bed brengen en jongste in twee maal (voor en na de zomervakantie in een tent) geleerd dat die 's nachts ook zonder borstvoeding kan verder slapen (nee hij had geen 10 min nodig maar 2-4 uur). Ze hebben daar niets van over gehouden, we zijn met z'n allen veel gelukkiger geworden omdat we opeens weer slaap kregen en ze doen het prima nu.

Ik heb ze nooit moeten dwingen om te eten overigens maar dat komt niet door mijn liefdevolle opvoeding, dat komt door hun karakter.

Anne/ Mirreke

"en je meent oprecht dat dwang, macht en geweld soms nuttig en minstens onvermijdelijk is."

Anne je geeft geen antwoord op mijn vragen. Waar gebruik ik macht en geweld volgens jou? En waarom denk je dat? Waar haal je dat vandaan? Ik vind dat eigenlijk bijzonder vervelende aantijgingen.

Verder ben ik nog steeds oprecht nieuwsgierig hoe jij de door mij aangegeven voorbeelden zou oplossen. Ook daar heb ik geen antwoord gekregen. Als je daar de tijd voor zou willen nemen, heel graag.

Verder werkt ook jouw manier van praten en ombuigen natuurlijk niet voor elk kind. 1 Van mijn kinderen zou behoorlijk knetter worden van al het praten. Als het voor jouw kinderen werkt is dat prima, maar jij hebt het wiel natuurlijk ook niet uitgevonden.

Mirreke: mijn posting 11 en jouw reactie in posting 14 over het kwetsen van een teer zieltje.

Time out, isolatie, doet fysiek pijn in de hersenen

http://www.volkskrant.nl/opinie/is-je-kind-in-de-hoek-zetten-wel-zon-onschuldig-opvoedmiddel~a3763575/

"Volgens Daniel J. Siegel, hoogleraar psychiatrie en co-auteur van het boek No-drama Discipline is een time-out op de lange termijn echter alles behalve effectief. Kinderen leren er weinig van en juist op de momenten dat zij ons als ouders het hardst nodig hebben, als ze in grote emotionele stress zitten, laten we ze alleen om het zelf uit te zoeken. Volgens Siegel is het brein van kinderen nog plastisch, en de manier waarop een kind leert daarom erg belangrijk. Volgens Siegel is het belangrijk om door middel van contact maken en communicatie je kind in een staat te brengen dat het ook kán leren. Dat doe je door verbinding te maken met je kind, niet door het te isoleren.

Ook Laura Markham, schrijfster van opvoedboeken en de website ahaparenting.com, maakt grote bezwaren tegen de time-out als opvoedmiddel. Oké het is iets beter dan slaan of schreeuwen, maar het leert kinderen de verkeerde les, zegt zij. Sterker nog: kinderen gaan zich er alleen maar slechter van gedragen. Volgens Markham focust een time-out het kind slechts op zichzelf, niet op de band met jou als ouder. Het geeft het kind het gevoel dat alleen zijn aardige kanten oké zijn, maar hij afgewezen wordt op momenten dat het minder goed gaat. En, zegt Markham, in plaats van samen te werken om een oplossing te verzinnen, zorgt het ervoor dat we ons tegenover elkaar opstellen en de boel alleen maar verder escaleert."

Pijn doen Astrid

" Het gehuil dat het teweeg bracht was logisch, een kind kan zich nog niet verwoorden op die leeftijd. Dat zag ik niet als mishandeling maar als noodzaak omdat ze niet meer groeide (8.7 kg met 1.5 jaar). Dan doe je soms dingen die moeten. Net zoals je een kind een helaas vervelende ziekenhuisbehandeling geeft als het ziek is. Het moet. Zielig vinden we het allemaal denk ik, maar dat is iets anders als mishandeling of expres en heel bewust een traumatische ervaring aandoen."

Dat je iets niet ziet als 'mishandeling' wil niet zeggen dat het een kind ook niet fysiek pijn doet. Zie hierboven.
Soms is het niet anders, maar je moet je altijd afvragen of het niet anders kan en daar blijf je naar zoeken. Gewoon omdat het lange termijn consequenties KAN hebben als hechtingsproblemen en angst- en paniekstoornis bij een kind dat het toch al niet trekt want anders zou er niet zo'n drama zijn.

Ik heb mijn kinderen nooit gedwongen om te eten of te slapen. Daarvoor had ik gelukkig genoeg kalmte, geduld en repertoire in huis. Want het heeft ook alles met jezelf te maken.
Ik heb weleens een kind bloed laten prikken op een leeftijd dat het uiteraard een keel opzette. Gelukkig gaf ik toen nog borstvoeding, dat hielp om de pijn direct, tegelijkertijd, te verzachten. Maar ook toen merkte ik de pijn op en vroeg me af of dit het waard was.
Het gaat ook om prioriteiten stellen. Pijn is je 'last resort' en als het even niet nodig is, het komt vanzelf wel goed, zo belangrijk is het nou ook weer niet, dan doe je dat niet.
Pijn heeft geen intrinsieke opvoedkundige waarde al willen sommigen dat graag geloven.

mijn kind

had ondergewicht en moest slapen. Ik kan iemand niet dwingen te slapen. Ik kan wel zorgen dat de mogelijkheden er zijn om dat te proberen voor elkaar te krijgen, zeker als daar een noodzaak voor is.
Jij liet dus ook je kind bloed afnemen, je troostte het enkel, zoals alle ouders doen.
Daarbij vraag je je af of dat het waard was.
Welke ouder onthoud zijn of haar kind medische zorg als dat nodig is?

Daarnaast haal ik uit je aangehaalde voorbeeld nog steeds niet waar ik geweld gebruik. Mijn definitie mishandeling van geweld/mishandeling is iemand opzettelijk lichamelijk pijn doen. Ik heb mijn dochter niet geknepen, geslagen, geduwd, scheldend of mopperend in bed gelegd, ook heb ik haar niet eenzaam opgesloten of wat dan ook.
Alleen opgetild en met lieve woorden in bed gelegd. Wat is daar gewelddadig aan?

Tegelijkertijd

Wat Barvaux, Nur, Astrid en anderen hier zeggen dat het afdwingen van rust, ook al doet het je kind pijn, ervoor zorgt dat de ouder (overdag) weer genoeg energie heeft om wel contact met je kind te maken en wel de dag aan te kunnen is zeer waar.

Het doorbreken van de negatieve spiraal, heel erg goed te zien bij deze moeder die er echt doorheen zat, al is het op zich traumatisch, geeft het gezin de kans om te herstellen.

Prioriteiten. Maar kan het ook anders?

En je hebt liever dat dit jongetje bij zijn moeder blijft, al doet het op dit essentiele moment pijn, dan dat het doorschuift naar nieuwe gezinnen. De kans op een hechtingsstoornis lijkt me dan een stuk groter namelijk.

Opzettelijk?

Ook niet opzettelijk kan iets pijn doen. Maar je wilt jezelf niet graag zien in de rol van iemand die pijn doet, al is het noodzakelijk. Dus redeneer je dat weg. Maar pijn is pijn, hoe je het ook bedoelt. Het is hoe een kind dat ervaart.
Dat staat mooi in het artikel in de Volkskrant. Net als je kind je emotioneel heel erg nodig heeft sluit jij het buiten. Wat een pijn dat doet. Niet opzettelijk, de bedoeling is goed, maar ondertussen.

Veroordelend

Laat ouders die een andere visie hebben toch gewoon in hun waarde. En weet je wat nu ironisch is? Met mijn wat traditionelere opvoedstrategieën heb ik helemaal never nooit niet een kind buiten gezet. Of een tweejarige op de gang. Moeten jullie zelf weten, al zou het mijn keuze niet zijn. Maar hou asjeblieft grote veroordelende woorden voor ouders die een andere aanpak kiezen voor je. Ik vind woorden als liefdeloos en geweld in deze context gewoon ongepast.