Stop Jo Frost!

Zwart wit

Daarin lees ik: "Je moet je kinderen duidelijke regels geven, nooit van die regels afwijken en af en toe laten huilen om die regels duidelijk te maken want anders krijg je geen sociale en gelukkige kinderen."

Zo zwart wit is het dit. Duidelijke regels stellen betekent niet dat je je daar rigide aan vast moet houden en er nooit van af moet wijken. Duidelijkheid gaat prima samen met meebewegen met de situatie. En ook als je je kind niet 100 procent kan geven wat het wil, kan het opgroeien tot een sociaal en gelukkig persoon. Een beetje frustratietolerantie opbouwen in een kinderleven kan daar trouwens heel goed aan bijdragen.

Skik

tja

'Er is in de cultuur van mijn vrouw geen enkel ouder die een kind op een schorpioen of slang laat stappen. Waar in hemelsnaam heb je die onzin vandaan?'

* draadje niet helemaal gelezen
* begrijpt niet dat overdrijven om je punt te maken van twee kanten komt
* sarcasme is lastig te begrijpen

Mijn tekst komt voort uit het punt van kind los laten als het kan lopen en volgen, natuurlijk geloof ik dat de indianen wel opletten maar als je het draadje helemaal gelezen had was je de slang en de schorpioen tegen gekomen. Mijn kinderen hebben nooit enig gevaar gelopen in de gevaarlijkste periode van hun leven (tussen 1 en 3) maar hebben allebei 1x moeten leren slapen.

MamavanSenH

"Wat ik lees is het volgende voorbeeld:
Ik: "Ik draag mijn kinderen de hele dag als baby, ze slapen bij ons in bed en ik volg ze in hun ontwikkeling. We sturen ze niet om in ons leven te passen maar wij passen ons leven aan aan hun ontwikkeling en hun tempo."
Een ander: "Wij geven onze kinderen duidelijke regels. Bedtijd is bedtijd en dan blijven ze in bed. Soms moeten ze zichzelf in slaap huilen maar dat hoort bij de opvoeding. Onze kinderen zijn inmiddels groot en heel sociaal en gelukkig."

Daarin lees ik: "Je moet je kinderen duidelijke regels geven, nooit van die regels afwijken en af en toe laten huilen om die regels duidelijk te maken want anders krijg je geen sociale en gelukkige kinderen."

Als ik dat verkeerd begrijp, vertel het me maar." Ik denk toch echt dat je het te zwart-wit ziet. Tuurlijk pas je je leven aan aan de kinderen, waarvoor heb je ze anders gekregen? Aan de andere kant is als het goed is je eigenlijk leven nog niet voorbij, nadat je moeder bent geworden. Misschien zij jij dat anders, omdat we het eerder ook al eens hebben gehad over thuisonderwijs, dat kan. Misschien heb jij je levensdoel bereikt met het hebben van kinderen en is je leven volmaakt op deze manier. Dat kan. Voor de meeste mensen in de westerse wereld geldt dat er meer in het leven is dat het ouderschap en daar is de samenleving ook op ingericht, inclusief opvattingen over opvoeding. Natuurlijk ouderschap is voor veel mensen gewoonweg niet te realiseren, ook als ze dat zouden willen. Ik denk dat de meeste mensen tussen een 'natuurlijke' en een 'gedisciplineerde' opvoeding inzitten.

mamavansenh

'Overigens zijn ze er dus echt hoor, ouders die menen dat je een huilende baby vooral niet moet troosten want dan verwen je ze. Meestal zijn die van de wat oudere generatie. Mensen die zelf inmiddels volwassen kinderen hebben en klagen dat met de huidige "zachte" aanpak de maatschappij "naar de klote gaat" omdat je door veel aandacht en troosten nooit goed gesocialiseerde kinderen gaat krijgen. Inclusief mijn moeder die als S is gevallen gewoon roept "niet troosten hoor, laat haar maar, daar word ze hard van". Dan sta ik op het punt om uit m'n vel te springen. Ik wil niet dat ze hard word. Of mensen die hun baby vanaf dag 1 in een eigen kamertje leggen en er om de 4 uur naartoe gaan om te voeden, niet als de baby eerder dan die 4 uur huilt en als reden geven "anders gaan ze eraan wennen dat ze met huilen hun zin kunnen krijgen". Zoveel voorbeelden van gezien en gehoord. Laatst serieus iemand toen H 6 weken was die meende dat we hem geen nachtvoeding meer moesten geven op deze leeftijd. Niet meer nodig en anders word het gewenning... Zes weken! '

Ik ken werkelijk NIEMAND die nog zo denkt. Ben ze ook in zestien jaar tijd nooit tegengekomen. Mijn moeder vond het vreselijk dat ik altijd zo huilde maar ze kon mij gewoon niet troosten. Daar kwam bij dat ik een hartafwijking had en al mijn energie wel op een andere manier kon gebruiken maar he, wat doe je er aan?

Dat jij die mensen wél tegenkomt is niet iets wat je mee moet nemen in je mening in een draadje als dit. Als je die mening tegenkomt kun je dáár op in gaan, te beginnen bij je eigen moeder maar dat bedoelen wij helemaal niet hier. Je leest toch ook wel dat ik zo mijn kinderen helemaal niet heb opgevoed? Waarom haal je dat er dan wel bij? Denk je stiekem dat het het leven heel makkelijk maakt als je mensen als ik kan veroordelen omdat je denkt dat ik zo ben, dat ik mijn kinderen altijd maar laat huilen als ze vallen of als er wat is? Het is allemaal niet zo zwart-wit. We zijn hier allemaal grijze muizen en we doen maar wat in de opvoeding. Het is allemaal trial and error en waar ik jouw methode bijna twee jaar heb geprobeerd is het wel eens tijd voor een andere methode. Eentje die bij MIJN kind prima bleek te werken.

feit.

Lange welles-nietes-discussie.

Maar dit zinnetje van Jippox zegt genoeg: "Juist door heel hard vast te houden aan 'zo moet het, zo hoort het, zo is het natuurlijk' ontneem je jezelf en je kind de kans om te ontdekken wat het beste bij jullie past. Want dat 'beste' is in iedere situatie weer wat anders."

Precies.

En nu mijn kinderen ouder zijn weet ik dat ik mijn kinderen het meest tekort heb gedaan toen ik me hield aan wat anderen mij opdroegen i.p.v. naar mijzelf te luisteren.

Zoveel ongevraagd advies en waardeoordelen in opvoedland

De hele wereld heeft "verstand" van opvoeden en heeft van zichzelf het idee het het beste te doen dus veel mensen geven anderen ongevraagd advies of een waarde oordeel.
De dames van het consternatiebureau doen dat beroepsmatig en soms zeggen ze wel wat zinnigs maar vaak ook niet.
Zeker de oudere generatie meent zich ongevraagd te kunnen bemoeien met de opvoeding van niet eigen kinderen. Niet alleen opa's en oma's maar ook mensen die je onderweg tegenkomt spuien hun advies ongevraagd of spreken zelfs een oordeel uit dat je het als moeder maar bar slecht doet.
Door hier op een forum samen te praten over opvoeden doe je ideeën op en geef je ideeën al dan niet vergezeld van een oordeel, daar is het een discussie forum voor.
In real life werd ik er af en toe helemaal dol van al die mensen die ongevraagd hun advies of oordeel uitspraken.
Voorbeeld: Mijn jongste klauterde overal op en uit. Als hij eens mee moest naar de supermarkt kreeg hij een tuigje aan over zijn jas met daaraan een musketonhaak waarmee ik hem vastmaakte aan het zitje van het karretje. Als ik dan bukte om een pak suiker van het onderste schap te pakken kreeg ik niet ineens een kind op mijn rug. Daar heb ik zoveel commentaar op gehad dat is niet normaal. Ik mishandelde mijn kind, het moest de vrijheid hebben, zo vastsnoeren was niet normaal en weet ik wat allemaal. Een keer was een mevrouw zo over de rooie van het zien van die haak dat er supermarkt personeel naar ons toekwam en die dame naar buiten heeft begeleid.
Ik heb regelmatig een mening over hoe anderen hun kind opvoeden maar zal dat nooit direct tegen ze zeggen, ik laat anderen in hun waarde, zij denken het goed te doen dus ze doen maar.

Barvaux

Mijn hart brak serieus bij jouw reactie dat je je oudste in bed legde en dan op het balkon ging zitten zodat je het niet hoorde en bij de jongste een comedy ging kijken ter afleiding. Je zei daar niet bij of en hoe je regelmatig naar ze toe ging om te troosten of wat dan ook. Zoals je het op dat moment, in die reactie schreef kwam het over alsof je je kind in bed legde en daarna de hele avond op het balkon ging zitten zodat je het huilen niet hoorde.

Half a twin

Klopt, er zijn gewoon kinderen die zichzelf verwonden door hun acties (zomaar de straat oplopen of uit het karretje willen en vallen) maar dat zien die mensen niet. Daar zat ik laatst ook al over in een discussie. Iemand bood een riempje aan om je kind vast te houden, gratis op te halen. Mensen vonden het verschrikkelijk, je kind is toch geen hond? Nee maar een kind wat graag zelf los loopt is ook hier levensgevaarlijk op sommige plekken, zeker als je nog een jonger kind in een wagen hebt en nog een ouder kind op een fietsje. Degene die het aanbood had het ook gratis gekregen en nooit gebruikt maar die schrok zich wezenloos van al die reacties. Ik begrijp dat niet. Wat is het verschil tussen vastsnoeren in een kinderwagen en een tuigje gebruiken?

mamavansenh

Jij schrijft dat je zelf nog kleine kindjes hebt (dus nog niet zo heel lang prakytijkervaring als moeder), en verder vooral ervaring vanuit je werk.

Ik neem je kennis serieus. Maar bedenk wel dat iemand die met kinderen werkt bij wijze van spreken om 5 uur de deur achter zich dichtdoet en de boel los kan laten.

Ja, ik had dat ook, hoor, toen ik nog maar net kinderen had. Vol goede voornemens, mijn ervaring in de kinderopvang en oh, ik zou mijn kinderen wel even traumaloos en vol begrip naar de volwassenheid leiden want ik had er immers voor doorgeleerd en zelfs gezien hoe het niet moet
De waarheid ligt vaak wel even anders. En dan hoef je nog niet eens een huilbaby te hebben of een kind met een etiketje

Of laat ik het even wat minder tactvol zeggen: kom over een paar jaar nog maar eens terug

Helemaal waar

Quote van Hortensia: =En nu mijn kinderen ouder zijn weet ik dat ik mijn kinderen het meest tekort heb gedaan toen ik me hield aan wat anderen mij opdroegen i.p.v. naar mijzelf te luisteren.=

Wat een waarheid die je hier schrijft. Als kersverse moeder wilde ik het allemaal goed doen en luisterde naar de (ervarings)deskundigen. O wat zou ik de babytijd van allebei mijn kinderen graag overdoen met de kennis van nu. Wat meer afgaan op mijn eigen gevoel en wat minder luisteren naar de dwingende adviezen van de deskundigen.

Barvaux

Je noemt het voorbeeld van dat tuigje. Superherkenbaar.

Ik kan zo ongelooflijk chagrijnig worden van die mensen die vervolgens zéér afkeurend met hun vingertje lopen te zwaaien! Ik had vroeger ook zo'n tuigje om omdat ik als peuter nogal ondernemend was. En heb daar geen trauma's aan overgehouden. Ik ging nog steeds mijn gangetje, alleen was mijn actieradius wat beperkt om te voorkomen dat ik in zeven sloten tegelijk liep. Mijn ouders ook blij, hadden een stressfactortje minder waardoor ze zich meer met de positieve kanten van het ouderschap konden bezig houden

mamavansenh

Nogmaals: kom over een paar jaar maar eens terug en dan ben ik benieuwd wat er van je opvoedidealen (die goedbedoeld zijn) nog over is

beeldscherm

Ik sluit me aan op de opmerking van Hortensia #224.
En zit je nu met je kind in de buidel achter een beeldscherm te typen? Al deze tijd heb je geen aandacht aan je kind besteed. Foei

mamavansenh

Dat dat op dat moment niet duidelijk was kwam omdat ik al vier keer verteld had dat ik die methode van laten huilen had toegepast. Op dat moment ben ik er niet uitgebreid op in gegaan. Bij mijn oudste heb ik hem laten huilen inderdaad maar de max was 15-20 min. Hij sliep namelijk na een paar avonden gewoon zelf in dus de eerste avond zal hij die 15-20 min gehuild hebben en de paar avonden erna alleen maar korter. Ik weet nog dat we de laatste avond na tien minuten er achter kwamen dat hij sliep.

Jongste heeft nooit langer dan 10 min gehuild voor we naar hem toe gingen omdat we dus de minutenmethoden aanhielden (na 1, na 2, na 3 min etc kijken en laten zien dat je er bent) en ik geef je op een briefje: elke normále moeder wordt knettergek als ze naar een huilend kind moet luisteren. Bij oudste zaten we dus op het balkon en bij jongste keken we naar de comedy maar alleen ter afleiding. We zaten in de kamer ernaast en elke minuut dat ik dat moest aanhoren vond ik het vreselijk. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat als je daar wekenlang twaalf uur naar moet luisteren je in staat bent om je kind uit het raam te laten vallen. Iedere moeder die dat niet heeft gedaan is goud waard, denk maar aan je zelf met de dichtslaande deur.

Nog één keer: ik heb het nooit over baby's gehad, mijn kinderen waren niet heel jong en afhankelijk toen ik dat deed. Ik ben er geen voorstander van om te laten huilen voor een kind een jaar oud is. Dat anderen dat doen is hun keuze. Zolang je je kind (psychisch en lichamelijk) niet in gevaar brengt heb ik daar geen mening over. Ik begrijp dat vooral dat 'psychische' deel lastig is in een discussie en daarom moet je goed kijken naar je kind. Waarom huilt het en wat kan ik doen of wat kan ik laten? Sommige baby's huilen zichzelf in slaap en worden overprikkeld van het maar ronddragen en zeulen. Die komen in een fase van constant slaapgebrek met alle gevolgen van dien, alleen door overprikkeling.

Half a twin

'Wat een waarheid die je hier schrijft. Als kersverse moeder wilde ik het allemaal goed doen en luisterde naar de (ervarings)deskundigen. O wat zou ik de babytijd van allebei mijn kinderen graag overdoen met de kennis van nu. Wat meer afgaan op mijn eigen gevoel en wat minder luisteren naar de dwingende adviezen van de deskundigen.'

Ach maar een ander kind wil weer andere dingen... over een x aantal jaar krijgen we kleinkinderen en dan zie je je eigen kind wéér al die fouten maken maar nee, wij mogen er niets van zeggen want dan zijn wij die 'ervaringsdeskundigen'. We moeten het onze kinderen en schoonkinderen ook weer zelf laten uitzoeken. Ik denk dat ik maar niet al te vaak langs ga omdat ik dan mijn tong moet afbijten

Hortensia

Voor de duidelijkheid: wij hebben alleen een tuigje gebruikt in de kinderstoel (daar is het opeens ook weer heel normaal, waarom op straat niet?).

Ik weet alleen wel dat je sommige kinderen (niet die luiwammesen van mij) moet laten lopen om hun energie kwijt te laten raken. Als je die exemplaren vast zet in de kinderwagen of in draagdoek dan is het een hel thuis

ah, dat is flauw

#225, zo moet je dat niet zeggen tegen mamavanSenH, zo jaag je haar weg en krijgt ze (weer?) een rotgevoel van dit forum.

MamavanSenH, op het balkon zitten om de kinderen maar niet te horen zou ook niet mijn methode zijn hoor. Misschien (hopelijk) was Barvaux wel vergeten te melden dat ze in dat geval ten einde raad was met een huilende baby, en was het niet haar dagelijkse methode om 'even geen baby' te horen. Verder is Barvaux vrij scherp in haar uitspraken hier en daar, en zit er ook nog wel eens een tikkeltje overdrijving bij als ik mij niet vergis. Jij schrijft dat je ook nog een vorm van autisme hebt en dan kan ik me voorstellen dat je de nuances in de dialogen moeilijk oppikt (het is toch al lastig zo op internet, zonder non-verbale signalen).

ah, ziejewel

Barvaux heeft al gereageerd....

Barvaux

Dat is nou zo jammer van dat hele opvoeden, net als je denkt: "hé verrek, ik begin het nu toch een beetje in de vingers te krijgen!" zijn de kinderen al weer groot

Barvaux, lol

"Ach maar een ander kind wil weer andere dingen... over een x aantal jaar krijgen we kleinkinderen en dan zie je je eigen kind wéér al die fouten maken maar nee, wij mogen er niets van zeggen want dan zijn wij die 'ervaringsdeskundigen'. We moeten het onze kinderen en schoonkinderen ook weer zelf laten uitzoeken. Ik denk dat ik maar niet al te vaak langs ga omdat ik dan mijn tong moet afbijten "

Waarschijnlijk helemaal waar! Alhoewel ik mijn ouders ervan verdenk dat ze zich inhouden om opmerkingen te maken over waar ze het niet mee eens zijn

Jippox

Haha en ja en dan komen er weer andere problemen met precies dezelfde gevolgen. Net als je het door hebt komen ze weer in een andere fase en nog wat later zijn het pubers...

Ik had het al eerder gezegd, ik heb nooit geweten waarom een kind van mijn huilde. Ik was jaloers op moeders die in een andere kamer zijn als hun kind begint te huilen en dan zeggen: oh die heeft een vieze luier, ik ga zo wel even kijken. Ik kon dat niet, misschien was kind wel uit het bedje gevallen? Geen idee, ik moest dus altijd gaan kijken toen het baby's waren.

Jippox

"Dat is nou zo jammer van dat hele opvoeden, net als je denkt: "hé verrek, ik begin het nu toch een beetje in de vingers te krijgen!" zijn de kinderen al weer groot "

Of je krijgt een tweede, derde of vierde kind dat weer een heel ander kind blijkt te zijn en waarbij eerder beproefde strategieën niet blijken te werken.

Skik

Onderzoek gaat over babys van drie weken!

Ik heb op dit forum (en ik draai al heel lang mee) nog nooit iemand zien schrijven dat je zulke jonge babys moet laten huilen en vaste schema's moet hanteren. Integendeel, ouders vinden hier meer positieve steun en tips hoe naar het kind te kijken dan op het consultatiebureau.
Het dragen is in Nederland wat minder de gewoonte. Moet kunnen.

Ik heb de slaapmethode ook ooit toepast. Kind was toen 1,5 jaar.
Bij hetzelfde kind ben ik een paar dagen 's nachts naast gaan liggen (op de grond, kind in bedje). Andere oorzaak, andere oplossing. Beide keren werkte de oplossing prima. Als ik ze had omgedraaid, had het niet gewerkt. Dan had ik de oplossing onvoldoende afgestemd op de situatie.

Leeftijd

De discussie is ook wat warrig omdat het soms gaat over kleine baby's en dan weer over peuters of over oudere baby's. Dat maakt echt een groot verschil.
Als ik het heb over slaaptraining of iets dergelijks dan bedoel ik met peuters.
Mijn babies sliepen in het begin ook bij ons in de kamer en we lieten ze 's nachts niet lang huilen. Zo rond een jaar gingen ze dan op hun eigen kamer slapen. Ik zou een kleine baby ook niet vlug uren laten huilen. Mijn kinderen waren echter ook geen huilbaby's. Een kennis had een baby die bijvoorbeeld letterlijk minstens 12 uur per dag huilde. Of ze het kind nou vast had of in een wiegje legde niks hielp. Zij heeft mij wel eens verteld dat ze soms inderdaad uit wanhoop maar het kind in het bedje een uur liet huilen en dat zij dan met oordopjes in de woonkamer zat. Niemand zal zeggen dat dit pedagogisch verantwoord is maar tegelijk kan ik me haar wanhoop heel goed voorstellen. Ontzeggen van slaap is niet voor niks een vorm van marteling en na maanden nauwelijks geslapen te hebben ben je als ouder zo uitgeput dat je waarschijnlijk niet altijd meer verantwoord kan reageren. Overigens is het bij deze kennis allemaal prima afgelopen. Kind is inmiddels al 10 en het gaat prima. Er is overigens geen tweede meer bijgekomen wat ik me kan voorstellen.

Verder moet het ook bij je passen. Mijn nichtje is nogal van de regels en die is dol op Gina Ford methode (= alles altijd volgens een bepaald schema doen op een bepaalde tijd). Past goed bij haar en blijkbaar ook bij haar kinderen want die doen het uitstekend. Bij mij zou dat niet passen. Ik zou zenuwachtig worden van dat gedoe op de klok. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden.

de weg hoeft ook niet altijd speciaal naar Rome te leiden!

Peuters

Met mijn peuters had ik nooit noemenswaardige strijd. Ze sliepen wel eens moeilijk of wilden niet eten, maar met een beetje berusting mijnerzijds of humor en afleiden kwamen wij prima de dag door. Het echte opvoedwerk kwam daarna pas, toen bleek dat mijn kinderen van het vasthoudende soort zijn. Met de jongste heb ik daar nog steeds geen modus in gevonden. Mijn softe manier, meeveren, consensus zoeken, loslaten (dat laatste kan niet altijd), blijkt niet te werken. Dus, zegt de pedagoog, ik moet strenger worden. 1 keer waarschuwen en dan een sanctie! Na dat advies hebben we nog geen aanvaring gehad, maar ik zie het met angst tegemoet. Ik moet dan ook nog een straf opleggen die haar het meeste treft (buitenspelen, iPad of snoep). Hopelijk hebben de buren oordopjes ;-(

Groot met gevolgschade van klein

Dat is nou zo jammer van dat hele opvoeden, net als je denkt: "hé verrek, ik begin het nu toch een beetje in de vingers te krijgen!" zijn de kinderen al weer groot

Inderdaad ze zijn al weer groot. Maar met de kennis die ik nu heb zou ik niet meer gaan proberen om een kind van twee en een half uit te leggen dat het beter is om door je neus te ademen. Dat was volgens de deskundigen de manier om mondademhaling af te leren. Nu zou ik met mijn vuist op tafel slaan en een verwijzing naar KNO EISEN!!!! Nu zijn de amandelen pas geknipt toen ze bijna 6 was, terwijl dat met anderhalf jaar al had moeten gebeuren.
Dochter zit nog steeds met de gevolgschade van toen, moet nu een zwaar belastende beugel met slotjes met blokbeugel en petje en elastiekjes en dan liefst meer dan 17 uur per dag dus ook naar school. Iets waar een puber niet echt voor te porren is. Daar komt het dwingen dus weer om de hoek kijken, als ze ooit van die openhangende mond af wil dan moet die beugel gedragen worden. Dus wij discussiëren heel wat af.

MammavanSenH

Jij: Overigens zijn ze er dus echt hoor, ouders die menen dat je een huilende baby vooral niet moet troosten want dan verwen je ze. Meestal zijn die van de wat oudere generatie. Mensen die zelf inmiddels volwassen kinderen hebben en klagen dat met de huidige "zachte" aanpak de maatschappij "naar de klote gaat" omdat je door veel aandacht en troosten nooit goed gesocialiseerde kinderen gaat krijgen. Inclusief mijn moeder die als S is gevallen gewoon roept "niet troosten hoor, laat haar maar, daar word ze hard van".

MammavanSenH, nu heb je het denk ik over een generatie die vermoedelijk niet meer meeschrijft op Oudersonline Ik ben 54 jaar en was een softie. Bij iedere piep en zucht kwam ik in beweging. Ik liet mijn kinderen aanvankelijk nooit alleen in slaap vallen. Ik bleef erbij tot ze sliepen. Dat kon soms héél lang duren. Met de ervaring die ik daarmee opdeed, moest ik uiteindelijk constateren, dat deze methode op de lange duur tegen mij, maar vooral ook tegen het kind werkte. Kind bleef hierdoor zo op mij gericht, dat het alleen daardoor al niet vlot in slaap viel. Ik ben uiteindelijk dus toch maar even 'hard' geweest en heb ze geleerd dat ze alleen in slaap moesten vallen. Ik weet niet of jij wel eens naar Oprah hebt gekeken, of dat je daar te jong voor bent, maar Oprah besteedde een keer aandacht aan het fenomeen van ouders die hun kind nooit alleen lieten. Zelfs kinderen van 7 jaar eisten dat hun moeder bij ze kwam liggen tot ze in slaap vielen. Als je kinderen dus altijd maar laat bepalen hoe ze het graag willen zien, kun je rare extreme situaties krijgen.
Verder had ik een draagdoek (ja ja, die hadden ze toen al) en een draagzak. Verder een arm, waar ik dochter op rondsjouwde. Ik heb er nog last van in de vorm van een pijnlijke pols. Mijn oudste dochter heb ik heel wat keer heen en weer gereden over een bobbel in de huiskamervloer. Daar werd ze lekker rustig van. Ik ben hier uiteindelijk mee gestopt toen ik merkte dat ze daar geen voordeel meer van had, maar wel van de rust van haar eigen kamertje.
Ik weet niet hoe oud jouw moeder is, misschien nóg ouder dan ik en wie weet komt zij nog uit de tijd dat regelmaat belangrijker was dan naar behoefte reageren. Je moeder is daarmee niet dé maatstaf van de ouders die nu volwassen kinderen hebben. Ik heb ook volwassen kinderen.

Jij: De mens behoort overduidelijk tot de dragers (kijk bijvoorbeeld naar de melksamenstelling). Maar wij gedragen ons vaak als verstoppers: we leggen de baby in een eigen bedje in een andere kamer, en we verwachten dat hij zich een paar uur stil zal houden. Wíj weten namelijk dat hier geen roofdieren zijn en dat de baby veilig is in zijn eigen bedje… maar de baby weet dat niet! Een baby is een bundeltje impulsen, reflexen en instincten. Dat wij de laatste paar eeuwen geen roofdieren meer in onze omgeving hebben, kan een baby niet weten. Op het moment dat hij ‘veilig’ in zijn bedje ligt, is er voor hem iets helemaal mis: zijn moeder is er niet om hem te beschermen en dus is hij onveilig! Groot Alarm! Mama, waar ben je?... Iemand die bezig is met Natuurlijk Ouderschap zal een baby nooit lang laten huilen. Het kindje slaat alarm, en om te zorgen dat het vertrouwen krijgt in de ouders, reageren zij op het alarm. Ze weten dat een baby instinctief bij de ouders wil zijn.

Ik reageer nadat velen al gereageerd hebben. Misschien ook al op bovenstaand stuk. Je zegt "Iemand die bezig is met Natuurlijk Ouderschap zal een baby nooit lang laten huilen." Daar bedoel je jezelf dus ook mee waarschijnlijk. Weet je, ik heb mijn opvoeding nooit een naam gegeven. Ik noem het nu met terugwerkende kracht 'Met de beste bedoelingen Ouderschap' en 'Ik deed maar wat Ouderschap'. Ik was er al snel achter dat het lezen van boeken interessant was en soms ook nuttig, maar dat je vooral je eigen weg moet zoeken en daar het beste van moest zien te maken. Ik gun je jouw kijk op het ouderschap. Als ik eerlijk ben word ik er een beetje iebelig van hoe je erover praat. Maar dat mag. Ik hoef het niet overal mee eens te zijn.

Paradox

Dat vind ik wel vermakelijk. Moeder van SenH bekent zich tot een vorm van autisme maar vervolgens ontleden deelnemers die op haar reageren haar teksten tot op het detail en letterlijk en geven haar niet de kans om er ook wat omheen te filosoferen want je moet het wel precies zo zeggen en precies reageren zoals reageerders het neerzetten en bedoelen. Ook wordt ontkend dat er in de historie van de opvoeding een vergelijking is in 'natuurlijk' en westers ouderschap en dat we die hele golf aan attachment parenting hier vanzelfsprekend achter de kiezen hebben. Adviezen van gedwongen rust en regelmaat worden NOOIT gegeven, ook niet door de vorige generatie. En dat indianen maar in het bos moeten blijven als ze zaken hier opvallend anders vinden.
Wow.