Stop Jo Frost!

hier niet hoor

Zoon van AnneJ hier is Kamp de baas over de gaskraan
maar gelukkig komen ze de scheuren binnenkort wegwerken

Mijk

en

Ik zeg dus zeker niet dat je boos moet worden of straf moet geven. Zeker niet. Maar het is een utopie te denken dat je altijd alles in goed harmonie oplossen, wil ik maar zeggen.

In het moment van de actie

Net als Marie, heb ik ook eens de kinderwagen midden op straat op een hellend vlak (nog wel even op de rem), achter moeten laten omdat de 2-jarige richting de sloot rend. Geschokken en met hart in de keel, heb ik de peuter streng toegesproken. De boodschap heeft ze nooit vergeten.
Soms is het onverwachtte en de mate van gevaar bepalend voor hoe boos je reageert. Als je het ziet aankomen reageer je veel kalmer en als een ervaren ouder betaamd, uit het boekje. Dan maakt het niet uit welke visie je nastreeft.
----

In de aflevering van Jo Frost geeft de moeder het meisje met een zwaai een pakje voor de billen. We weten niet of deze hard was of alleen maar waarschuwend theatraal. We weten ook niet hoe moe moeder was en hoeveel keer dochter gedurende de dag al stout bezig is geweest. Op afstand is het toch moeilijker inschatten.

Nog maar eens

Ik had het al even genoemd, maar ben toch wel benieuwd hoe er door de niet-straffers (waartoe ook ik behoor) naar gekeken wordt. Ik 'moet' dus straffen van onze orthopedagoog omdat mijn huidige manier er niet toe geleid heeft dat het gedrag (geweld tegen moeder) niet meer voorkomt. En op school en elders staat immers ook straf op dit soort gedrag en daar is het kind een engeltje. Op slaan, schoppen en schelden staat dus nu als sanctie een dag niet op de pc/iPad. Het is gelukkig nog niet voorgekomen, misschien is de dreiging al genoeg.

bij gevaar

Als er echt gevaar dreigt moet je ook STOP roepen. Dan zeg je niet lief: Sofietje schatje, dat is wel gevaarlijk hoor. Kom maar weer naar mama.
Dan werken je instincten en dan zal er ook vast bij mama SH een oerkreet ontsnappen. Let maar op

Jippox

Ik heb nog nooit zo'n situatie meegemaakt dus dat kan ook

Jippox

Maar nu doe je het toch. Je zegt dat het geen strikvraag was, maar ik wist voor het antwoorden al dat wat ik ook zou zeggen, je mij ervan zou gaan proberen te overtuigen dat het niet mogelijk is wat ik wil. En had ik gelijk?

Ik voed op op mijn manier en tot nu toe werkt dat. En als dat in de toekomst niet werkt, dan niet. Maar daar ga ik me nu echt nog niet druk om maken. Overigens zweer ik op mijn graf dat ik nooit mijn kind met geweld al schreeuwend van een schommel zal trekken. Niet alleen ik heb grenzen maar ook zij en daar overtreed ik één van haar grenzen.

Katniss

Ik weet niet hoe oud jou kind is maar die vraag had ik ook. Als je basisschoolkind nog steeds de emotionele rijpheid van een driejarige heeft en je kunt zaken soms alleen stoppen door ze bij kop en kont te pakken dan gaat er iets niet goed. Daar had ik ook hulp bij gevraagd want ik zag me dat met mijn chronische ziekte en steeds sterkere kinderen niet veel langer volhouden. Helaas hebben wij daar geen goede hulp bij gehad.
Het werd pas beter toen ik meer inzicht kreeg in wat er aan onmacht in mijn kinderen huisde en vooral ook hoe ik daar zelf in het voortraject, school en neutrale niet emotionele bejegening thuis, mee om kon gaan. Bij mijn kinderen, ik weet niet of het voor jou kind geldt, maar hier gold dat wel, dat ik zelf het goede voorbeeld moest geven. Zelf de gaskraan dichthouden en dat benoemen, tekst zoeken bij de emoties die er in je kind omgaan, de spelletjes doen, de oefeningen, de vanzelfsprekende voorspelbare routine. Maar ook speciaal onderwijs, voor mijn dochter ook medicatie. Kinderen actief helpen zich terug te trekken als ze die emoties voelen opwellen. Samen op zoek wat er aan vooraf gaat en daar actie op ondernemen.
En het duurde lang. Maar na de basisschool heb ik ze gelukkig niet meer fysiek hoeven op te pakken. En me wel soms extreem moeten beheersen, maar ze hebben het zelf opgepakt. Tot nu toe zie ik de kwartjes vallen bij mijn kinderen. Ze nemen zelf de verantwoordelijkheid voor hun gedrag en leggen mij uit wat er in hun hoofd omgaat en trekken zich tijdig terug en zoeken zelf balans in hun leven of 'oeps' zijn heftig, dat beseffen ze vanwege te grote drukte.
Ik gaf mijn kinderen de kans om zich te hernemen door mij terug te trekken, door als doelwit te verdwijnen. Mijn zoon noemt mij dan het zwarte gat waar alle energie in verdwijnt. Als een kind al overvol zit kun je geen eisen stellen.
Ik weet niet of ik duidelijk ben, maar ik heb altijd sterk het gevoel gehad dat ze mijn gedrag imiteren. Als ik mij permitteer om ze bij kop en kont te pakken permitteren zij dat ook bij mij. Dat kan niet de bedoeling zijn.

elders en thuis

Elders waren mijn kinderen ook engeltjes maar ze bewaarden hun opgelopen frustratie voor mij omdat ik veilig was. Op school en elders was het gewoon niet veilig, zo simpel was het. Toen de omgeving op school wel veilig werd, werd het thuis zo veel beter! Ze leerden op school dat er wel rekening met ze gehouden werd en hoe zij zelf rekening konden houden met zichzelf en anderen, er werd eindelijk met respect en met begrip met ze omgegaan.
Niet omdat er op school regeltjes zijn maar omdat er op het speciaal onderwijs, waar ook regeltjes zijn, begrip was waar de angst en de paniek van mijn kinderen vandaan kwamen en hoe je daar op school mee om kunt gaan.
School ging mij bellen hoe het met mijn kinderen ging!
Natuurlijk probeerden sommigen mij wijs te maken dat het aan mij lag dat mijn kinderen zich thuis te buiten gingen, dan ben je een slappe moeder, maar zo was dat toch niet. Je bent juist een sterke moeder en je kinderen doen een zwaar beroep op jou juist daarom!
Ze verwachten de hulp die ze nodig hebben van jou, ze demonstreren dat aan jou. Ze moeten alleen nog leren dat jij ze begrijpt, dat moet je soms zelf eerst leren om ze te begrijpen, en dat je dat dan rustig bespreekt en uitpuzzelt wat er aan mankeert. En dan is dat drama niet meer nodig.
Mijn dochter ging mij te lijf. Een driejarig die tegen je knie schopt kun je aan, maar een negenjarige die niet meer ophoudt met krijsen en aanvallen is een drama in drie bedrijven.

annej

Niet elk kind is leerbaar, of ontwikkelt zich, niet alle medicatie is een oplossing. Waarschijnlijk heeft Katniss dit uit den treure al gedaan. Dan helpt soms alleen oppakken. Of plekken mijden.

tjeez

Nee je had geen gelijk. Maar ik was zo naïef te denken dat er dialoog mogelijk was.

Ik zeg niet dat JIJ schreeuwend met geweld een kind van de schommel moet trekken. Maar als je kind niet meer te bereiken is met praten (en een 2 jarige die driftig is, is dat niet, daar gaan de oren gewoon dicht), dan kun je toch niet je kind dan maar op die schommel laten? Of doet dat andere kind dat staat te wachten er dan niet toe? Heeft die minder recht op een 'onvoorwaardelijke behandeling' dan?

Ik probeer duidelijke te maken dat je er soms niet komt in harmonie. En waarom niet? Omdat een 2/3 jarige nog niet toe is aan al te sociaal gedrag. Die staat in het middelpunt van het universum en die wezens om hem heen, daar bedenkt het nog niet van dat die ook gevoelens en rechten en wensen hebben. Die zijn of handig (ouder: eten, aandacht, troost) of lastig (ander kind: wil wat ik heb, wil ook aandacht). En verder draait alles nog om het "ik". Dat is ook een normale ontwikkeling, en al het sociaal wenselijke gedrag zul je het kind nog aan moeten leren. Dat doe je in mijn ogen vooral ook door voor te leven (want imiteren kunnen ze al wel heel goed, daarom is gedrag van kinderen vaak zo opvallend vergelijkbaar met dat van hun ouders). En soms MOET je wel ingrijpen, omdat het gedrag van je kind over een grens gaat. Misschien niet jouw grens, maar wel die van een ander kind, bijvoorbeeld.

geweld

Nou, 't is maar hoe je het noemt. Ik heb mijn twee-jarige weglopertje een keer voor een auto weggetrokken. Ja, het deed hem zeer, want ik had z'n capuchon het eerst te pakken, maar het alternatief was dat hij geschept werd.
Ik heb niet geschreeuwd anders dan een NEEE!!! toen hij zich losrukte en wegstoof in de richting van de drukke straat, ik had mijn adem nodig voor de sprint om zijn leven te redden. Ook daarna heb ik niet geschreeuwd, alleen met een wit gezicht gezegd dat hij dat nooit nooit weer moest doen. Het schreeuwen kwam van de geschrokken automobilist die vol in de ankers was gegaan. Die vent dacht echt dat hij een peuter aanreed en was net zo van de kaart als ik. Die scheldkannonnade en mijn witte gezicht hebben behoorlijk indruk gemaakt.
Overigens weet ik niet of die scheldkannonnade doorslaggevend was voor de indruk, maar het geheel heeft behoorlijke indruk gemaakt.

Waarom je met geweld en schreeuwend een peuter van een schommel af zou moeten trekken, ontgaat mij overigens. Daarvoor is de schommel stil houden en het kind er desnoods af tillen bij mijn kinderen voldoende.

Nee Mijntje

En soms lukt het niet. Dan is er echt geen kruid tegen gewassen en gaat het niet goed wat je ook doet. Maar ik denk juist dat er teveel geregeld en gestraft wordt en vooral dat kinderen niet begrepen worden en zichzelf niet begrijpen en dat in een competitieve sfeer meer kinderen hun zelfvertrouwen verliezen en te weinig adem krijgen om rustig op te groeien.
http://www.npo.nl/kruispunt/08-03-2015/KN_1667687
Hier is de zaak helemaal ontspoort. Kun je treffen.
Maar ik zie om me heen toch te vaak dat men meent dat gedragsmodificatie het maar moet doen waar verzuimd wordt om een kind goed ontwikkelingstechnisch en zonodig psychiatrisch te laten evalueren en dan daar op een meer ontwikkelingsgerichte manier mee om te gaan. Prioriteiten stellen, niet alles tegelijk eisen, Ross Greene, Geef me de vijf, omgeving aanpassen aan een kind, kind uit de brand halen. Te vaak ontketen je een circus waar iedereen van de kook van raakt en dat niet helpt.
Ik zou graag meer goede voorbeelden zien waar het, zonder straffen maar met begrip voor wat er in een kind omgaat en hoe je dat ontwikkelingsgericht kunt zien, de goede kant uitgaat.
Maar dat het met sommige kinderen echt niet lukt dat ben ik me ook terdege bewust.
Ik ben altijd maar dankbaar dat het met mijn kinderen zo goed gaat en dat we goede mensen zijn tegengekomen en goede adviezen en dat we het verschil hebben leren zien.

Jippox

Kijk, ik zeg wel eens dingen die door anderen hier verkeerd begrepen worden. Nu begrijp ik jou blijkbaar verkeerd. Want je komt nog steeds op mij over alsof je mij een lesje opvoeden probeert te geven en mijn visie onderuit probeert te halen. Je hoeft mij niets duidelijk proberen te maken. Je kent ons niet, je kent onze kinderen niet, je weet niet wat wij doen, hoe we het doen, hoe S in elkaar zit. Laat ons denken en doen wat wij willen en stop met proberen mij de les te lezen.

Annej

Bedankt. Helaas ben je de enige die er zo over denkt De gangbare opinie is dat ze bij mij ontlaadt omdat ik over me heen laat lopen. Ze heeft ook geen diagnose, wel heel veel kenmerken van het een en ander. Ik denk wel eens dat het komt door de gezinsdynamiek (misschien is dat meer iets voor een anoniem draadje). Oudste is (net als ik) stil en bedachtzaam, we voeren ingewikkelde gesprekken en het kost ons wel eens moeite om jongstes gedachtengang te volgen (en zij die van ons, waardoor ze zich 'buitengesloten' voelt). En ze heeft minstens tien keer zoveel energie dan oudste en ik bij elkaar

lezen is moeilijk

Blijkbaar.

Ik zeg juist dat wat jij doet (praten, uitleggen) precies is wat ik OOK zou doen, maar dat er situaties zijn waarbij dat niet (meer) gaat.

Wie denkt dat er met een driftige peuter te praten valt heeft nog nooit een driftige peuter meegemaakt. En misschien maak je er wel nooit eentje mee, dat kan. maar misschien ook wel. En het enige wat ik zeg is dat dat dan niet altijd harmonieus is op te lossen.
Ja, je kunt je kind dan tot 'ie er klaar mee is op de schommel laten zitten. Om bij het voorbeeld te blijven. Maar als nou een andere kind weigert van die schommel af te komen en die ouders laten dat dan maar, vind je dat dan nog steeds zo oké?

Geef maar geen antwoord hoor, ik weet het toch al en ga je toch weer afbranden en 'de les lezen'. Want ja, zo ben ik.

Agressie en schakelvaardigheid

Vooral de tweede lezing over de CIBA de crisisafdeling van het Leo Kannerhuis.
Ja, ik heb autisme tv ontdekt.
Het is soms wat monotoon en nondramatisch, het is ook geen cartoon, maar dit zijn de specialisten en ik herken er zelf heel veel in. Natuurlijk test ik het altijd aan mijn eigen intuitie en kennis over mijn eigen kinderen.Maar het zet je aan het denken en geeft mij meer focus om goed met mijn kinderen om te gaan.

Conclusie

Van het tweede onderzoek: Als agressie niet gevoed wordt dan dooft die uit.
Ik stel me voor dat je door meer kennis van de executieve functies, zoals mentale schakelvaardigheid en emotieregulering, en je kind en jezelf daarbij te helpen die goed te ontwikkelen, maar ook door de innerlijke dynamiek van je kind in kaart te brengen en angsten te bestrijden of onbegrip, maar ook de condities van de omgeving mee te nemen en af te stemmen op je kind, daardoor kun je agressie, want frustratie en onvermogen, proberen te voorkomen en in goede banen te leiden.
Het voortraject. Te vaak wordt agressie als uitgangspunt genomen.

Katniss

Hoe oud is kind? Ik zou kiezen voor heel bewust elke dag positieve 1op1 aandacht terwijl jullie samen iets doen: spelletje, voorlezen, koken, afwassen enzovoort.

Andere kind mag zich daar niet mee bemoeien, omdat het al vanzelf gaat tussen jullie.

En ook ik geloof in goed gedragen elders en thuis ontladen.

En..

Als kind meer energie heeft, bewust 'uit laten' dus samen fietsen, voetballen of andere actieve dingen buiten, dat eventueel ook alleen samen

Katniss

Een kind van 9 wat een ouder fysiek aanvalt gaat natuurlijk veel grenzen over. Niet voor niets hebben jullie hulp gezocht want blijkbaar kom je er thuis samen niet uit.
Het kan inderdaad zijn dat je dochter te makkelijk over je grenzen heen gaat. Misschien zijn die grenzen ook niet duidelijk voor haar?
Er is in elk geval iets wat misgaat tussen jullie.
Ik denk dat straf geven zoals de ipad afnemen inderdaad een goed idee is (maar ik ben ook niet tegen straffen). Niet dat daarmee het probleem meteen is opgelost natuurlijk. Het geeft echter wel een heel duidelijk signaal af dat er grenzen zijn en dat die overtreden geen leuke gevolgen heeft.
Daarnaast is het natuurlijk zaak om er achter te komen waarom ze zulke woede aanvallen heeft en zelfs fysiek wordt.
Je schrijft dat ze de moeder aanvalt. En de vader? Welke rol speelt hij hierin? Valt ze hem ook aan? Of is ze bij hem anders? Hoe reageert hij als ze zich zo tegen jou gedraagt? Of is dat nooit als hij thuis is?

Als je professionele hulp hebt dan zullen wij denk ik daar weinig meer aan toe kunnen voegen. Ik neem tenminste aan dat er al gekeken is naar oorzaken en dergelijke.

even terug naar Jo Frost

ik heb alleen de aflevering gezien met de verwaarloosde tiener, stoute peuter en de borstverslaafde peuter. Er wordt meerdere keren gezegd dat er moet worden gekeken naar de oorzaak van probleemgedrag, ipv het gedrag rechtlijnig te corrigeren. Wat zou de oorzaak geweest zijn van het gedrag van de kindertjes? In de uitzending werd gesuggereerd dat de vader te makkelijk is, alles laat oplossen door de moeder en zodoende teveel toelaat (het slechte gedrag van Anne-Roos). Verder gaat er teveel aandacht van moeder (de voornaamste opvoeder) uit naar de borstvoeding van de jongste, waardoor Anne-Roos om negatieve aandacht vraagt. Ook moeder heeft te weinig grenzen aangegeven (borstvoeding en kinderen in bed).

De oplossingen die worden aangedragen: minder (geen) borstvoeding, vader moet zich actiever opstellen w.b. de opvoeding en huishouden, moeder laat niet meer over haar grenzen gaan, oudste kind krijgt ook aandacht. Wat zou er volgens de tegenstanders van Jo Frost anders moeten? (mijn eigen mening laat ik even in het midden).

artikel over jo frost

https://pbs.twimg.com/media/B_0dz3wUcAAxrjo.jpg:large

Nur, (ot)

Ben je Katniss niet te veel aan het fileren terwijl ze in #406 aangeeft er over te denken een draadje te starten maar dan wel anoniem. Dat lijkt mij wel begrijpelijk.

Creabea,

Ik wil niet ouderwets overkomen, maar als de kinderen in hun eigen kamer/ bed slapen krijgen de ouders ook een betere nachtrust, is moeder overdag fit genoeg om aan hand van een praktisch schema het huishouden te doen, een boodschap met de jongste en koken. 'S zondags kan vader met de oudste fietsen terwijl moeder met de zusjes knutselt.
Zo vreemd lijkt mij dat niet, in de meeste gezinnen met één verdieners werkt dat zo.

Ik zeg niet dat vader helemaal niets hoeft te doen. Als in een gezin een kind ziek is, is bijspringen wenselijk. Net zo als een kookbeurt in de weekend.
Die nachtrust was volgens mij de boosdoener; daardoor had ze geen energie en koos ze voor de minste weerstand. De klacht dat vader te zacht was, vond ik onterecht. Zij liet ook de kinderen in bed.

Katniss

laat je niet gek maken. Als jij niet gelooft in de aanpak (dat proef ik) moet je het niet doen.
Ik geloof er echt niet in,in straffen, en zeker niet bij echt probleemgedrag. ( niet straffen betekent niet geen grenzen aangeven, zeg ik er maar weer bij..)
Ik geloof gewoon niet dat het werkt. Kinderen zijn niet agressief omdat ouders te soft zijn, dus strenger zijn lost het probleem niet op.
Liever los je wel de problemen op, en /of werk je aan vaardigheden. (Explosieve kind?) Heeft ze problemen op school?
Één op één aandacht kan altijd heel effectief zijn, wellicht niet genoeg.

Executieve functies

https://www.understood.org/en/learning-attention-issues/child-learning-disabilities/executive-functioning-issues/key-executive-functioning-skills-explained

Artikel over de executieve functies. Met links naar meer gedetailleerde uitleg.

Eindeloos praten met kind

Toen mijn kinderen op de basisschool zaten paste ik vaak op iemands kinderen en zij op de mijne. Na school of in vakanties. En elke keer was het weggaan een drama voor haar jongste zoon. Ik zei al een kwartie voor zij hem kwam halen dat ze kwam. Na vijf minuten weer en na vijf minuten weer. Dingdong, de bel. Daar was ze. Gesprekje, hoe was t, wat hebben jullie gedaan, dag, tot morgen. En dan begon het. Hij wilde niet mee. Schoenen uittrekken die hij net aan had, jas weer uitdoen als ze zijn veters strikte. En maar geduldig tegen m praten dat hij echt mee moest. Ik begon dan al te koken en een keer heeft ze het gepresteerd om 40 (!!!!) minuten met hem te discussieren. Wij zaten al aan tafel!
Nou, dat vind ik dus niet normaal. Ik had dat kind allang opgepakt en meegenomen, hij bepaalt toch niet wat er gebeurt?
MamavanSenH, dit zou jou ook kunnen overkomen als je alles wil uitleggen aan je kind. Heb je daar het geduld voor?