Stop Jo Frost!

Snel!

We kunnen als alles meezit voor het eind van de maand in ons nieuwe huis. We zijn deze week gaan bezichtigen en de voorlopige datum dat we erin kunnen stond op 1 april maar word waarschijnlijk eerder.
Dus we zijn al alles aan het inpakken, alleen wat we echt nog nodig hebben zit nog niet in dozen maar de rest is allemaal al klaar om te verhuizen.

gut wat leuk

en weet je... als ik je gekend had was ik nu komen helpen inpakken! Zo ben ik dan ook wel weer

Hulp

Is altijd welkom . S haalt de dingen sneller uit dozen dan dat ik ze erin kan doen want alles wat uit de kasten komt en in de dozen gaat is reuze interessant . Inpakken beperkt zich nu tot de 2 uurtjes dat ze 's middags slaapt.

O gefeliciteerd!

Heerlijk een huis met een tuin en al die extra's.
Wat een geluk dat je onverkoopbare huis ineens toch verkocht is!

speciaal voor de moedervansenh

Gefeliciteerd met je nieuwe woning. En dat je niets voor elkaar krijgt als S wakker is is heel normaal. Zie het bijgevoegde filmpje. Ik word zo vrolijk van dat filmpje met zo'n behulpzaam meisje. Het is zo herkenbaar.

MoedervanSenH

Allereerst gefeliciteerd met de verkoop van jullie huis. Dat is een zorg minder en als ik lees waar jullie gaan wonen, zal dat zeker heel fijn gaan worden. Het is jullie gegund .

Maar nu toch weer even naar de discussie:

Jij: Ik noem het natuurlijk of liever onvoorwaardelijk ouderschap omdat iemand die namen ooit heeft verzonnen en ik me in de punten die daarbij genoemd worden kan vinden.

Het is natuurlijk prettig als je bij zoiets moeilijks als opvoeden herkenningspunten vindt waar je je goed bij voelt, maar om eerlijk te zijn vind ik het best apart dat die opvoedstijlen deze namen gekregen hebben. Ik denk dat uiteindelijk je kinderen je opvoedstijl nog het beste van een naam zullen kunnen voorzien. Zij ervaren die opvoeding tenslotte zelf. Zo ervaarde ik de opvoedstijl van mijn vader als autoritair. Hij zal zeggen dat dat onzin is. Hij ervaart dat niet zo.
Ik denk dat de meeste weldenkende ouders hun best doen om de opvoeding zo natuurlijk mogelijk te doen en is de liefde voor hun kinderen onvoorwaardelijk. Maar ik denk dat de meeste ouders wel een paar voorwaarden stellen aan hoe ze graag willen dat hun kind zich moet gedragen. Jij geeft aan dat je dat ook doet. Je kinderen mogen niet zelf weten of ze uit hun bed gaan 's avonds en ze mogen vast ook niet zelf weten of ze wel naar school gaan later. Je ontkomt bij de opvoeding niet aan een verdeling in gewenst en ongewenst gedrag en ook niet aan aanduidingen als niet makkelijk en wel makkelijk. Ik vind het een beetje struisvogelpolitiek om dat soort termen maar te omzeilen en daar een en al positief over te doen. Dát vind ik nou niet natuurlijk. Je bent als moeder ook maar een mens en je mag iets best wel eens als negatief ervaren van je kinderen.

Als je je kinderen altijd maar pampert met alleen maar een positieve benadering zonder een negatief en onvertogen woord, dan krijgt kind op school en bij een latere werkgever de schrik van zijn leven. Kinderen moeten leren met teleurstellingen en tegenslagen om te gaan. Je stem dus een keer een klein beetje verheffen omdat nu eindelijk wel eens duidelijk mag worden dat kind zijn bed niet meer uit mag komen, is niet erg.

Met negatief bedoel ik uiteraard niet moedwillig afkraken, of onaardig doen of iets dergelijks.

Wat ik me afvraag: je legt uit hoe je een situatie als het afknippen van plantjes analyseert en oplost. Staat dat dan nooit in de weg dat je soms echt snel en stevig moet ingrijpen? Als je kind bijvoorbeeld de weg over wil rennen, dan móet je toch wel eens even stevig optreden? Dan kun je niet eerst rustig de situatie overdenken, dan moet het nu, meteen en met een stem die geen twijfel laat bestaan over dat nee nee is.

Mooi voorbeeld van die bloemen

Ik snap nu veel beter hoe jij erin staat. En dat verschilt niet echt met de opvoeding van mijn kinderen toen ze 2 jaar oud waren.

Fijn, dat huis.
Eén tip: verander je naam hier. Niet omdat die te lang is (hoewel die inderdaad lastig is) maar voor de herkenbaarheid. De wereld is klein. Het halve forum weet hoe H voluit heet. En in een nieuwe buurt zou je zomaar herkend kunnen worden.

ik kan het niet meer volgen

Even 2 quotes van je, mama van s en h:

"en dat er maar meteen vanuit word gegaan dat ik makkelijke kinderen heb. Want wie zegt dat S makkelijk is?"

"Dus inderdaad, ouders die aan natuurlijk of onvoorwaardelijk ouderschap doen, inclusief ik, hebben makkelijke kinderen omdat we er zelf bewust voor kiezen om ze zo te zien."

Ja wat is het nou? Maak je het jezelf niet gewoon heel moeilijk op deze manier?

Enfin. Om dan nog inhoudelijk te discussiëren: het voorbeeld met de bloemen vind ik een non-voorbeeld. Ik geloof niet dat er ouders boos worden of straf geven wanneer een peutertje zoiets doet, dus volgens mij reageren zo'n beetje alle ouders zoals jij doet.
Wel vind ik dat juist door je te verplaatsen in een kind, je het voor kunt zijn dat een 2 jarige bij een schaar kan. Nu zou ze in dit geval die bloemen dan vast wel geplukt in plaats van geknipt hebben, maar een volgende keer kan ze ook bedenken om de nagels of haren van haar broertje eens bij te knippen...

Graag zou ik horen wat je als onvoorwaardelijk ouder doet in de volgende situatie (die zich wellicht heel binnenkort in jullie nieuwe buurt wel eens voor zou kunnen doen):

Jouw kind zit op de schommel, een ander kindje staat te wachten op zijn/haar beurt. Je geeft aan dat je kind nu plaats moet maken voor dat andere kind. Jouw kind weigert de schommel te verlaten en wordt driftig.

Of: jouw kind staat te wachten terwijl een ander kind op de schommel zit. Jouw kind vindt het wel erg lang duren en besluit het proces te versnellen door het andere kind ruw van de schommel te duwen.

Hoe ga je daar dan mee om?

Wil je

Dat laatste weten vanuit interesse hoe ik het zou doen of is dit een poging om mij in de knoop te werken zodat ik ga toegeven dat mijn manier niet altijd zal werken?

Want in dat laatste geval ga ik niet antwoorden. Ik heb mezelf en onze manier van opvoeden nu vaak genoeg moeten verantwoorden en daar stop ik mee.

nou

Het was een serieuze vraag omdat ik oprecht benieuwd ben hoe je dat dan ziet/aanpakt.

Maar als je denkt dat mijn doel is om je een uitspraak uit te lokken waar ik je vervolgens op af kan rekenen, dan moet je vooral niet antwoorden. Zo zit ik trouwens niet in elkaar. Ik zie dit forum als iets waar je van elkaar kunt leren, op alle mogelijke manieren. Danwel door dingen eens op een andere manier te bekijken, danwel door juist bevestigd te worden in hoe je iets doet (of laat).

En, ik vind zeker niet dat je je hoeft te 'verantwoorden', ik zie het als een discussie, een uitwisseling van ideeën. Daarin kun je het dus ook geheel oneens zijn (wat ook weer leerzamer is dan het altijd allemaal eens zijn trouwens) waarmee het ene nog altijs niet beter of slechter hoeft te zijn dan het andere.

Dus ja, ik hoor graag je antwoord.

Oké

Sorry. Ik krijg inmiddels het gevoel dat vrijwel iedereen het hier er over eens is dat onze manier nooit kan werken dus het voelde een beetje als een soort "testvraag".

"Jouw kind zit op de schommel, een ander kindje staat te wachten op zijn/haar beurt. Je geeft aan dat je kind nu plaats moet maken voor dat andere kind. Jouw kind weigert de schommel te verlaten en wordt driftig."
Rekening houden met een ander is één van de belangrijkste principes die ik haar mee wil geven en een situatie als dit zou ik zien als de perfecte "les". Ik zou haar uitleggen dat het andere kindje ook wil schommelen, een afspraak maken wanneer zij weer mag, eventueel samen met dat kindje (bijvoorbeeld als dat kindje klaar is) en haar daarna rustig van de schommel tillen. Vervolgens, afhankelijk van hoe ze dan reageert, zou ik met haar nog eens het gesprek aan gaan over hoe fijn schommelen is en hoe aardig het van haar is dat het andere kindje nu ook kan schommelen. En dat delen bij spelen hoort. Dit is geen ongewenste situatie, maar een les. Die de eerste keer dat dit voorkomt niet meteen goed opgepakt zal worden maar waar ze wel heel veel van zal leren. Straffen, hard zijn of boos worden vind ik hier niet nodig.

"Of: jouw kind staat te wachten terwijl een ander kind op de schommel zit. Jouw kind vindt het wel erg lang duren en besluit het proces te versnellen door het andere kind ruw van de schommel te duwen."
In dit geval zou ik naar haar toe gaan, haar vertellen dat het niet leuk is dat ze dat kindje heeft geduwd omdat het nu pijn heeft en haar vragen (afhankelijk van hoe goed ze dan kan praten) waarom ze dat deed. Ik weet wel waarom ze het deed, maar door haar het zelf te laten uitspreken word het een communicatie tussen ons beide en dat vind ik belangrijk. Als het andere kindje dat wil zou ik hem of haar erbij roepen en S laten zien hoe dit samen opgelost kan worden. Ruzie is menselijk, je excusus aanbieden en een ander vergeven ook. Daarna uitleggen dat ze in plaats van duwen ook kan vragen of ze op de schommel mag en haar dat dan ook laten doen (nogmaals, als ze kan praten). Als het andere kindje dan nee zegt is dat voor haar een lesje omgaan met teleurstelling. En als dat kindje ja zegt is het voor haar een duidelijkheid dat je met vragen meer bereikt dan met duwen. Dus opnieuw: een les, voor mij geen reden tot straf omdat ik denk dat ik met enkel de les al bereikt heb wat ik wil, namelijk begrip. En dat nog eens straf of boos zijn erbovenop daar niets aan toevoegt.

ja of afleiden

Als dat niet werkt kun je ook nog afleiden. Ik had altijd iets lekkers bij me en dat kon ik dan ostentatief staan uitpakken. Waarna kind hopelijk van de schommel zou springen om naar mij toe te gaan. Je probeert eens wat.

Jippox

Om welke leeftijd gaat jouw voorbeelden? Vanaf een jaar of 3/4 zou ik er niet zo dicht bijstaan eigenlijk. Hier speelden ze toen al buiten en zochten ze het zelf uit. Ik kan me niet herinneren dat er ingegrepen moest worden eigenlijk. Dit lijkt me trouwens ook een vorm van natuurlijk ouderschap...

mama

Kun jij geen enkele situatie verzinnen waarin je straf zou geven of boos zou worden (denk aan het meerdere malen gedrag laten zien wat jij niet wil of waar er geen rekening wordt gehouden met anderen en hun behoeftes en gevoelens)?

afleiden

Ik ben de hele dag aan het afleiden bij mijn jongste omdat hij emotioneel gezien een grote baby is. Dus als er niets op te voeden valt door handicap of gedragsstoornis is afleiden de enige optie. Boos zijn werkt averechts, hij doet iets niet expres en dat zou averechts horen en van boos zijn leren kinderen niets.
Jouw methode doe je bij 'gezonde kindjes' zonder echte problemen en zou dan heel bijzonder zijn. In mijn ogen niet, wat ik om me heen zie.

ander kind duwt jouw kind van schommel

Wat doe je als ander kind jouw kind van schommel duwt?

En wat doe je als S straks plotseling de weg op draaft en er is verkeer op de weg? Ga je dan roepen of ren je vlug achter haar aan? Lukt dat met H in draagdoek? Wordt ze dan streng toegesproken?

En ja dat overkomt iedereen wel eens. Ik heb ook wel eens kinderwagen op stoep moeten laten staan, omdat peuter heel erg schrok van een grote, blaffende hond ("hij doet niks hoor"....) en kind zo de drukke weg oberstak. Toen heb ik haar toch echt wel streng moeten toespreken dat die actie heel gevaarlijk was en ze dat nooit meer mocht doen (wat natuurlijk nog wel eens is gebeurt, ook om mij uit te dagen, omdat ik niet zo snel kon met baby in wagen).

toespreken

Je kunt ook even controleren wat ze er al zelf van begrepen hebben want a. ze zijn geschrokken van de hond b. ze steken de weg op en c. ze schrikken van jou snelle interventie. Vraag gewoon: wat deed jij nou? Mama schrikt er van! De autoweg is gevaarlijk. De volgende keer ren jij naar mama als je schrikt.
Ze zijn zelf al upset en dan zit jij er nog een schepje bovenop te doen. Nou ja, zo ging dat bij mijn kinderen. Schepje er bovenop werd al snel crisis.

Overigens

Was tweede zo stenisch in wegloopgedrag op 2jarige leeftijd dat ik een jaar constant achter haar aan sprintte, het houdt je jong.

Maar na een paar keer proberen bleek dat praten geen zin had, dus dan was het sprinten en wegwezen. Inderdaad, mijn moeder adviseerde een tuigje.

annej

'Ze zijn zelf al upset en dan zit jij er nog een schepje bovenop te doen. Nou ja, zo ging dat bij mijn kinderen. Schepje er bovenop werd al snel crisis.'

Annej jouw kinderen (al meermaals gezegd) zijn al helemaal niet de maat der dingen. Volgens komt autisme bij kinderen nog steeds bij de minderheid voor, niet bij de meerderheid. Mijn kinderen kregen daar geen crisis van, ze zouden het alleen maar nog minder snel nog eens in hun hoofd krijgen!

AnneJ,

Afleiden met iets lekkers is volgens de voedingsdeskundigen de grootste fout die ouders maken. Het vanaf jong aanreiken van tussendoortjes wordt in de hersenen verwerkt als eetlust ter compensatie. Jong geleerd oud gedaan. Dus niet doen, want fouten maken in de opvoeding is de ergste blunder die een ouder kan maken -.

Ja Barvaux

Wat wil je daar mee zeggen. Dat ik alleen wat mag weergeven hier als ik een 'normaal' kind heb? Ik ga er vanuit dat mijn kind uniek toch niet eenmalig is en dat er heus meer moeders zo'n reactie kunnen verwachten. Ik verwacht niet dat alle kinderen en moeders zich precies gedragen zoals ik en mijn kinderen.
En ja, sommige verder 'normale' kinderen kunnen ook upset raken van een harde toon, al is het het enige dat je opmerkt.

Ja Flanagan

Ik zag hem aankomen.
Overigens, verdedig ik mijzelf, was alles lekker. Druifjes, rozijntjes, rijstwafel, stukje makreel, iets vies bood ik niet aan.

Annej

"Ze zijn zelf al upset en dan zit jij er nog een schepje bovenop te doen. Nou ja, zo ging dat bij mijn kinderen. Schepje er bovenop werd al snel crisis."

Alsof je als moeder 24/7 rekening moet houden met de tere zieltjes van je kinderen en jezelf na zo'n hartverzakking maar koste wat het kost in moet houden. Ik ben bij een vergelijkbare gebeurtenis tekeer gegaan en zie echt niet in waarom een dergelijke reactie erg zou zijn. Het is mijn overtuiging dat kinderen liever een mens als moeder hebben dan een martelares. Dat geeft hun ook de ruimte om zonder allerlei complexe schuldgevoelens ook eens wat fout te doen.

Kinderlijke reactie

Overigens, inderdaad mijn kinderen hebben autisme, kon dochter een periode geen afscheid nemen van de opvang. Wat we ook deden. Wachten tot het laatste moment. Even meelopen met de laatste leidsters door de lege lokalen: zie je wel, alle kindjes zijn naar huis! Wij gaan nu naar huis! Morgen komen we hier weer.
Dan wandelden we rustig naar buiten en keken even toe hoe een leidster de lichten uitdeed en buiten de deur op slot deed en ik zette dochter in haar buggy, in haar tuigje.
Net als je denkt, oke gaat lukken, wurmde ze zich er weer uit, Houdini was er niets bij en wilde zich weer op de deur storten.
Nee, lieverd we gaan nu naar huis! Nou ja, dan greep ik haar maar onder een arm, buggy onder de andere en daar gingen we. Dan ging het alarm aan. Dat kon ze ook volhouden. 2 Jaar en koppig, ach het is de leeftijd.
Soms krijstte ze de hele weg, drie kwartier naar huis! Dan kreeg ik van sommigen een complimentje dat ik zo geduldig was.
Nou ja, je gaat toch niet slaan in publiek.
Ik kan er nu om lachen, maar ik kan je wel zeggen dat het zweet me soms uitbrak. En ik had ook graag een vredelievender methode uitgevoerd waar dochter kalmer en meer tevreden op had gereageerd, dat kan ik je wel zeggen. Daar vroeg ik ook vaak naar in mijn omgeving. Wat doe je als..........

maat

Barvaux, mijn kinderen zijn niet autistisch. Ze zijn wel gevoelig. Bij hen werkte 'schepje er bovenop' ook averechts. Werd geen crisis, dat niet. Maar het was gewoon teveel.
Mijn kinderen kunnen gewoon ook niet tegen straffen en boos doen, dus mijn eigen kinderen hebben me dat wel afgeleerd
Ze gaan er misschien wel van 'gehoorzamen' (maar andere methodes werken beter hier) maar zijn er niet blij mee en nemen afstand van mij.
Had ik eigenlijk wel kunnen weten want was zelf ook zo

Ze kunnen het heus wel hanteren als ik eens boos word natuurlijk. Omdat ze inmiddels wel weten dat dat weinig met hen te maken heeft. (Spreek het altijd door en geef aan dat het meer met mezelf dan met hen te maken heeft, kunnen ze altijd erg waarderen)

Afleiden met iets lekkers lijkt me geen probleem als je dat met mate doet. Het is sowieso handig als je repertoire groter is.

Martelares?

Helemaal niet, maar ik hoef natuurlijk niet emotioneel mee te deinen met wat mijn dochter aanricht. Het is een goede oefening in beheersing, niet als martelares maar omdat het onnodig energie kost die je beter kunt gebruiken. Je emotie is een signaal, maar zoals mijn zoon mij uitlegt die tegenwoordig veel meer tekst heeft voor die dingen, je gaat zelf over de gaskraan.

"Je gaat zelf over de gaskraan"?

Ronduit morbide.

mama van s en h

Nogmaals: geen aanval, geen afkraken of wat dan ook, maar ik denk gezien je antwoord dat je nog niet in de situatie bent geweest waarin je te maken hebt met een driftige 2 jarige. Daar valt namelijk niet mee te praten. Achterfa misschien, een beetje, maar op het moment zelf niet.
Natuurlijk leg je uit, en benoem je enz. maar op het moment dat je kind zich krijsend aan een schommel vastklampt en ab-so-luut niet van plan is zijn/haar plek op die schommel op te geven voor een ander, dan helpt praten echt niet.
Een enkele keer zal afleiden helpen (he kom snel, de wip is vrij, gaan we er samen op!), maar evenzo vaak zal ook dat 0,0 effect sorteren.
In zo'n geval zit er toch niets anders op dan kind krijsend en wel van de schommel los te scheuren en onder de arm af te voeren? Of blijf je dan net zolang praten tot je kind luistert? Dat laatste is dan weer niet erg eerlijk en begripvol voor het wachtende kind, dat ook geen eindeloos engeltjes geduld zal hebben.

Mijn vraag was zeker geen strikvraag, maar ik denk wel dat je pas weet hoe je er mee om zult gaan als je het 1 of een paar keer meegemaakt hebt. En dat je dan al doende leert wat er bij jouw kind het beste werkt. En dat je dan nog steeds soms gewoon machteloos staat en niet goed weet wat nu eens.

Theorie is leuk en aardig en het is zeker goed om altijd te beginnen met een positief idee van hoe je dingen aan gaat pakken, maar de praktijk is vaak een stuk weerbarstiger.

Herkenbaar

Hier ook twee van die figuren: krijsend op de grond gaan liggen, was na slopen, een van hun kernkwaliteiten. En ook dat uitbrekende zweet, heel herkenbaar. Een enkele keer kwam iemand een preek geven over (het gebrek) aan mijn opvoedkwaliteiten. Tjonge, met mijn man lange periodes in het buitenland, een veeleisende baan en de stres van het boodschappen doen is het een wonder dat ik nooit heel hard met mijn karretje tegen zo een figuur aangereden ben.