Stop Jo Frost!

Herstel

Ik weet niet of je de kinderen tekort doet, ik denk wel dat je het jezelf heel moeilijk of zelfs onmogelijk maakt om het naar eigen normen "goed" te doen.

wat een nare

discussie is dit, waarbij hetzelfde patroon steeds herhaald wordt; MamavanSenH (neem idd aub een kortere nick!) wordt aangevallen op haar ideeën, ze verdedigt zich, en wordt daar dan weer op aangevallen door andere forummers.
Erg jammer, weinig effectief.

Wat Jo Frost betreft, ik wind me steeds meer op. Ik vind het wel schokkend wat ze doet. Het meest schokkende vind ik toch wel te ervaren dat ze hier zoveel bijval krijgt. Terwijl hier toch aardig wat kritische ouders komen lijkt me.

Het is (goedkoop) tv vermaak, niets meer en niets minder. Ze laat ons zien wat we willen zien. Ben er van overtuigd dat met handig knip en plakwerk van heel veel gezinnen een zielig portret valt te laten zien vol met karikaturen. Vreemde ogen (en camera's!) dwingen, succesjes zijn zo geboekt.

Wat betreft het gezin in laatste aflevering (rest heb ik niet gezien) ; het LIJKT een vastgelopen iets; vader makkelijk, moeder op. Iedere buitenstaander zou in zo'n gezin successen kunnen boeken, daar hoef je geen pedagogische hoogvlieger voor te zijn.

Sarah

Nee, ik val niemand aan op ideeën. Ik vind alleen dat jullie ideeën over opvoeding niet beter zijn dan de mijne. En als je goed kan lezen zie je nergens staan dat ik ze slechter vindt. Ik geloof niet in een opvoeding die de beste is. Binnen bepaalde grenzen denk ik eerlijk gezegd dat alle moeite die het kost om aan de principes van welke stijl dan ook vast te houden, verloren energie is. Ook met ouders die het beste met hun kinderen voorhebben en normale opvoedvaardigheden hebben, ontstaat er echt wel restschade. Je kunt gewoon niet groot worden zonder ook pijn en frustratie te hebben ervaren. Dus mijn advies zou zijn ook de frustratie van het ouderschap te accepteren (dus jezelf) in plaats van je daar tegen te verzetten.

maar?

Ok, dat had ik niet gezegd (jij hebt mij ook eerder veel pijn gedaan) maar dan moet je niet zeggen: 'Dat mijn opvoedmethode perfect is. Die woorden leggen jullie me iedere keer op terwijl ik dat nooit gezegd heb.'

Dan moet je zeggen WIE dat zegt, niet 'jullie'. Ik weet namelijk niet wat voor verkeerde ideeën je uit mijn woorden haalt.

Wat ik niet begrijp is dat je zegt dat je kind niet makkelijk is maar dat je weigert haar als moeilijk te zien maar dan wel zegt: "Wel toevallig zeker dat al die ouders die aan natuurlijk en onvoorwaardelijk ouderschap doen makkelijke kinderen lijken te hebben". Snap je dat dat niet te rijmen is? Jullie hebben dus makkelijke kinderen omdat je ze niet als moeilijk ziet. Dat is iets heel anders.

Overigens ben ik het wel eens met de tekst dat je gedrag als deze kinderen kán krijgen door ze 'natuurlijk op te voeden' en door jezelf niet als baas te zien die de macht heeft. Natuurlijk heb je de macht niet maar je staat niet gelijk aan je kind. Je moet je kind dingen leren maar je kind moet ook leren dat er grenzen zijn. Als je je kind niet begrenst gaan ze zoeken waar de grenzen liggen en KUN (niet altijd, ligt aan het karakter) je kinderen krijgen zoals op tv: die kennen hun grenzen niet en schreeuwen er om (vooral anneroos).

sarah

En ik val ook niemand aan. Sterker nog, ik denk dat ik heel veel dingen doe die passen binnen 'natuurlijk ouderschap', al heb ik me daar nooit in verdiept en staat alleen de term mij al tegen (alsof er ook zoiets is als onnatuurlijk ouderschap?).

Ik heb eerder alleen aangegeven dat hoe meer iemand zich vasthoudt aan een bepaalde 'methode' hoe minder men juist open staat voor wat het beste is voor het kind. Want dat is voor ieder kind, iedere ouder en iedere situatie weer wat anders!

En verder ik heb uitgelegd wat mij stoort aan de toon van mama van s en h en hoe ze soms overkomt. Dat is ook geen aanval. Ik vind het juist jammer ze niet zo open lijkt te staan voor andere waarheden dan de hare.

Maar nu dus weer...

"Ik zie liever onder ogen dat er gewenst en ongewenst gedrag bestaat en dat je een fijner mens wordt als je ongewenste gedrag zo nu en dan gecorrigeerd wordt."

Nu presenteer je het dus als waarheid dat je een "fijner mens" wordt als je ongewenste gedrag gecorrigeerd wordt.
Dus:
- Je gaat ervan uit dat mensen die natuurlijk of onvoorwaardelijk opvoeden nooit iets corrigeren.
- En/of dat mijn kinderen met onze aanpak geen fijne mensen zullen worden.

En Barvaux

Ook dat is een misverstand, dat onze kinderen geen grenzen krijgen. Want die krijgen ze zeker wel. Alleen dan op een andere manier aangereikt dan hoe jij dat zou doen.

Makkelijk ondanks

Je noemt een kind makkelijk ondanks wangedrag omdat je weigert er een negatief stempel op te drukken.
Ik benoemde het gedrag wat mijn kinderen niet goed deden, daarmee gaf ik mijn kinderen persoonlijk geen negatief stempel...
Daar is niets indiaans/natuurlijk ouderschap aan, dat doen ouders in het algemeen.

Wat iemand hierboven zegt: maak van je dochter niet je redster. Dat is een te grote verantwoording. Idealiseer haar er ook niet mee, dat komt een kind niet ten goede.

Dat je geraakt bent geloof ik best, discussies kunnen emotioneel worden. Alleen je wordt niet persoonlijk aangevallen, maar je manier van overbrengen wordt niet overal met open armen ontvangen. Je opvoeding is nogmaals niets mis mee, ik wens dat je het vol kunt houden en ik hoop ook dat je kinderen het er goed op doen en fijne volwassenen worden.
Ik vertelde jou ook meerdere keren dat ik geraakt werd. Ook het waarom, het verhaal er achter. Dit negeerde je straal nadat het door je was weggeveegd. Dat vond ik jammer.

Natuurlijk ouderschap is een bewust ouderschap, niet een natuurlijk iets in mijn ogen. Anders zou het ook voor de omgang met volwassenen moeten gelden denk ik. Als het natuurlijk was hing je niet een bepaalde groep aan. Het is natuurlijk om boos of wat dan ook te zijn, dat leer je een kind immers ook. Als ouder mag je je grens best stellen door af en toe boos te zijn. Je bent toch ook wel eens boos op je partner en je kind ook wel eens boos op jou?
Doen honden ook en die voeden natuurlijker op dan een mens ooit zal doen of kunnen.

Grenzen

"Ouders die aan natuurlijk ouderschap doen zien hun kind als "goed zoals het is" en laten het kind zichzelf ontwikkelen zoals het zichzelf ontwikkelt en begeleiden en onderwijzen het daarbij, maar corrigeren geen karaktereigenschap van het kind."

Interessant. Dus als een kind driftig is hoeft dat niet gecorrigeerd te worden? Aha vandaar die jongetjes op school die elke keer als de voetbalwedstrijd verloren dreigde te worden zo tekeer gingen. Als je kind als karakter heeft dat het

" Dus inderdaad, ouders die aan natuurlijk of onvoorwaardelijk ouderschap doen, inclusief ik, hebben makkelijke kinderen omdat we er zelf bewust voor kiezen om ze zo te zien. Dat heeft niets met de kinderen en hun gedrag te maken maar met onze visie erop."

Dan moet je alleen niet zeggen dat die kinderen makkelijk ZIJN en verwijzen naar die forums, dan zit je toch echt verkeerd in mijn ogen.

"Mijn dochter is "makkelijk", ook als ze 's avonds 300 keer roepend uit bed komt, ook als ze bloemen van de plantjes knipt, ook als ze lekker ondernemend toch ontdekt hoe ze een deur met deurklink omhoog kan openen, ook als ze het trappenhuis bij elkaar schreeuwt omdat ze niet van de trap gedragen wil worden maar ook nog niet zelf de trap af kan, ook als ze de hele dag door bij alles "no" roept. Omdat wij zulk gedrag bekijken vanuit haar karakter (actief en ondernemend), vanuit haar ogen (een 2-jarige wil de wereld ontdekken, alles is nieuw en interessant) en vanuit de ontwikkelingspsychologie (het is een goede ontwikkeling wanneer een 2-jarige een eigen wil ontwikkelt, nee durft te zeggen (en doen!), grenzen opzoekt en op onderzoek uitgaat)."

Als ik 'moeilijke' kinderen zou hebben zou ik ook zeggen dat ze niet moeilijk ZIJN maar DOEN.

Nu over die grenzen. Je wil je kind niet zien huilen, hoe doe je dat dan als je haar WEL de trap af wil dragen, als ze de narcissen uit de tuin van de buurman wil afknippen, als ze de weg over wil steken waar dat gevaarlijk is? Hoe begrens je een kind dan?

natuurlijk ouderschap

Wil natuurlijk niet zeggen dat je accepteert dat je kind zich misdraagt. Zo'n opmerking klinkt niet alsof je wilt begrijpen wat de ander beweegt.
Je gaat dan puzzelen of er iets is dat je kind dwars zit of nog niet begrijpt. En vaak kom je gewoon op dezelfde dingen uit als een ouder die wat dit soort dingen aangaat een andere opstelling kiest. Hebben ze honger? Zijn ze te moe? Hebben ze oorpijn?
De meeste kinderen gedijen goed op de weg van de geleidelijkheid, afleiden, alternatieven bieden.
Maar het lijkt ook een beetje op de borstvoedingsdiscussie. De verschillende stijlen worden al snel tegen elkaar afgezet. En er zit makkelijk iets van een oordeel in want je wilt het ene wel en het andere niet en daar heb je redenen voor.
Het is dan ook iets meer moeite om toch te bedenken dat elk kind en elke ouder weer een eigen unieke relatie hebben waarin je opvoeding zo goed mogelijk, en met trial en error, vorm geeft.

s en h

Denk je nou werkelijk dat jouw manier van kijken naar kinderen zo uniek is? Omdat jij jezelf 'natuurlijk ouder' noemt? Daarom wordt hier over gevallen, ik denk dat je je hier in een slangenkuil begeeft, vooral als het gaat om 'goed ouderschap. Kijk maar naar het aantal reacties in korte tijd. Hier zitten heel veel ouders met jaren meer ervaring, met kinderen met heel wat meer opvoedingsproblemen en hoewel jij weliswaar hebt gewerkt met kinderen is je ervaring als ouder maar zo kort, dat je jezelf niet te belangrijk moet vinden en zo 'anders'.
Namelijk: iedere peuter doet de dingen die jouw peuter doet en verreweg de meesten hier noemen de dingen die jij noemt ook niet moeilijk.
Jij weet gelukkig nog niet wat moeilijk gedrag is, daar is je kind ook nog te jong voor en hopelijk blijft dit zo.

Wel

Als je dan zo'n ervaren opvoeder bent, met ervaring met kinderen met een moeilijk karakter, dan vind ik het wel van een gebrek aan flexibiliteit en inlevingsvermogen getuigen om zo te keer te gaan tegen een jonge moeder die nog wat overmoedig is maar daarmee wel haarzelf aanmoedigt. Hoe was je zelf toen je kinderen zo klein waren. Of was je toen ook al zo overtuigd van je eigen gelijk. En kon je die zwerm van publiek commentaar gladjes van je af laten glijden?

snap het echt niet

Ik zie echt niet dat MamavanSenH zich hier zo 'anders' neerzet. Wel zie ik dat ze in de hoek van 'anders' wordt gezet.
Ook mis ik het blijkbaar dat ze op een bepaalde manier zou communiceren. Ze schrijft hier en daar een wat onhandige opmerking, maar ze is in deze discussie zeker niet de enige die dat doet!

Ik houd ook helemaal niet van termen als 'natuurlijk ouderschap' en schaar me zelf echt nergens onder. (hoewel ik mezelf wel al 'weggezet' voel hier als zijnde aanhanger van een specifieke stijl oid, vervelend voelt dat.)
Ik vind het echter juist positief dat Mamavan nu al precies weet hoe ze het wil doen. Ik was daar nog helemaal niet zo uit toen oudste 2 was. (liet me nog flink vd wijs brengen soms)
Dus: complimenten Mamavan.

Ik blijf een inhoudelijke discussie hierover missen.

annej

Ik ben geen ervaren opvoeder en ik kijk altijd met interesse naar hoe anderen het doen. Daar heb ik meestal niet zo een oordeel over, want het is niet mijn kind. Mijn manier, voorzover je van een echte manier kan spreken, is niet het allerbeste, het komt voor uit mij, de vader en de kinderen.
Maar moeder SH wel en daarom valt er iedereen over. Ergens ook wel grappig, al die lange tenen (inclusief de mijne). Het is overigens niet mijn bedoeling dat Moeder SH nog meer mensenschuw wordt van dit draadje

Ik heb niet het hele draadje gelezen

en zal dus best een hoop hebben gemist.

In mijn ogen is opvoeden elke keer keuzes maken. Er is geen perfect manier van opvoeden. Natuurlijk zijn er manieren die het grootste gedeelte van de mensen als slecht zullen bestempelen.

Opvoeden is je kind leren om te gaan met de wereld. De wereld in al haar facetten, van leuke dingen, maar ook de minder leuke dingen en ronduit slechte dingen. Natuurlijk wil een ouder zijn/haar kind beschermen tegen de slechte dingen.
Als je een kind nooit aanspreekt op de dingen die niet in de maatschappij geaccepteerd worden, hoe kan een kind dan leren om daarmee om te gaan. Als je een kind nooit leert om een conflict op te lossen, hoe kan een kind daarmee leren omgaan?

Natuurlijk hoef je als ouder het niet te gaan opzoeken, maar als ik wil dat mijn kind iets doet wat het kind niet wil, dan ga ik dat conflict niet uit de weg.

Wat betreft het voorbeeld van MamavanSenH over de bloemtjes, ik wordt om dat soort dingen ook niet boos. Ik zou wel vertellen dat de bloemetjes het leuker vinden als ze nog aan het stengeltje zouden zitten. Waarom zou ik een kind de trap af dragen, als mijn kind het zelf wil doen? Je zorgt dat je op tijd weggaat, zodat je kind stapje voor stapje zelf die trap kan nemen. Zou ik mijn kind bestempelen als moeilijk? Nee, heb ik nooit gedaan. Ik ben pas gaan inzien dat mijn dochter niet de makkelijkste is op het moment dat ik andere ouders hoorde klagen over hun kinderen.

Persoonlijk denk ik dat het wel van belang is om grenzen aan kinderen aan te geven. Hiermee krijgen ze immers ook te maken als ze worden 'los' gelaten in de wereld. Er zijn nu eenmaal regels in een samenleving en kinderen moeten dus leren dat er regels zijn. Wel denk ik dat regels uitgelegd moeten worden aan kinderen. Waarom mag je de bloemetjes niet afknippen en zeker niet die van de buurman. Uitleg maakt de wereld voor kinderen duidelijker.

In wat ik om mijn heen zie als verschillende opvoedstijlen merk ik dat in gezinnen waar uitleg maar schaars wordt gegeven de meeste problemen voorkomen. Dat is wat ik uit het programma van mensen als Jo Frost heb gehaald. Communiceer met je kind. Zelfs kinderen van 2 kunnen vaak meer begrijpen dat ouders zich realiseren.

Een goede relatie, wat voor relatie dan ook, begint en eindigt met goede communicatie.

Grenzen

Oké, voorbeeld.

S knipt de bloemen van de planten. Mijn vragen aan mezelf:
- Wat doet ze?
- Hoe kon ze dat doen?
- Waarom doet ze dat?
- Hoe ga ik ervoor zorgen dat ze dat niet weer doet?

Antwoorden aan mezelf:
- Ze knipt bloemen af.
- Ik had niet door dat ze al zo lang is dat ze bij de schaar kon.
- Waarschijnlijk omdat mijn moeder altijd dode bloemen van de planten knipt. S ziet dat en kwam gisteren met de combinatie schaar + bloemen blijkbaar op hetzelfde idee. Zij heeft nog niet door dat afknippen alleen bij dode bloemen mag. En ik was bezig met inpakken vanwege naderende verhuizing en op het moment dat ze ging knippen zat ik op het toilet. Vrouw was niet thuis. S verveelde zich en ging iets zoeken om zich mee te vermaken.
- Schaar afpakken en hoger opbergen. Toespreken dat het niet mag en haar zelf het plantje terug laten zetten op zijn plek, desnoods met wat hulp van mij. Daarna planten hoger wegzetten zodat ze er niet meer bij kan tot het moment dat ze oud genoeg is om te begrijpen dat planten ook leven en je die niet afknipt. Daar zijn we mee bezig en binnekort komt het moment dat ze dat snapt.

Grens? Jazeker. Ze mag geen bloemen afknippen dus daar grijp ik in.

Om maar even één recent voorbeeld te geven. Wij hebben grenzen en als ze daar overheen gaat grijpen we in. Maar dan wel zonder te straffen of zonder boos te worden, al gaan we natuurlijk niet heel lief zeggen dat ze die plantjes maar moet terugzetten want een kind luistert meer naar toon dan naar inhoud. Dus ik verander wel mijn toon op zo'n moment.

Net als met dat de hele tijd uit bed komen 's avonds. Dat is een grens, bedtijd is bedtijd en of ze nu gaat spelen in bed of slapen moet ze zelf weten, maar als ze in de woonkamer gaat spelen kán ze niet in slaap vallen dus dat doen we niet. Dus blijven haar terugleggen om haar aan te geven dat ze daar moet blijven. Die grens is zo heus wel duidelijk. Maar het is het gedrag wat begrenst wordt, niet zij zelf. Als ik haar zou straffen dan zou ik het gehele kind straffen terwijl het kind niet ongewenst is, maar het gedrag. En daar voel ik me niet prettig bij. Dus ik begrens anders. Maar er zijn zeker wel grenzen.

En nogmaals, voor daar weer misverstanden over komen: ik meen hiermee NIET dat die de juiste manier is en alle andere manieren slecht en NIET dat ik een betere ouder ben dan een ander.

Lange tenen

Die heb ik dus niet. Ik vind eigenlijk dat we het prima gedaan hebben. En dat terwijl ik wel duizend momenten kan noemen waarbij ik nou niet bepaald de schoonheidsprijs zou verdienen... Als jonge moeder was ik gevoeliger, inderdaad ook over die hele bv-discussie. En dan gaat je kind naar de kleuterschool en blijkt het niets (meer) uit maken. En zie je dat kinderen van ouders die totaal andere keuzes maken net zo leuk, irritant, beleefd en schattig gedrag vertonen als de jouwe. En net zo (on)zeker in het leven staan. Ik denk dat een bepaalde ouderschapsstijl een mooi houvast kan zijn voor een jonge moeder, maar bij een dogmatische benadering ook een valkuil. Daar wil ik voor waarschuwen. Want ik krijg bij mamavansenh het gevoel dat ze makkelijk over haar eigen grenzen kan gaan door de hoge eisen die ze stelt. Terwijl in mijn ogen een "goed genoeg-moeder" gewoon goed genoeg is. Fijn voor kinderen ook om met de feilbaarheid, onredelijkheid, frustratie, enz. van hun ouders te maken te hebben in een verder veilige omgeving. Dan zijn dezelfde emoties die ze ongetwijfeld tov jou als ouder gaan voelen (en dat gaat ongeacht opvoedstijl gebeuren) een stuk minder bedreigend.

Naam

Het is ook maar net welke naam je aan je opvoedstijl geeft. Mamavansenh noemt het natuurlijk opvoeden maar als ik de voorbeelden lees deed ik dat, zeker op die leeftijd, ook.
Verder is het, zoals iemand al eerder noemde, een groot grijs gebied tussen natuurlijk en autoritair opvoeden.

Enne, mamavansenh fijn dat jullie kunnen verhuizen.

S en H

dat deed ik ook zo hoor. Ik ben ook 'tegen straf' en zeker bij zulke jonge kinderen. Dat is helemaal geen bijzondere "ik doe het zus en de anderen doen het zo", dat bedoel ik maar. Het is niet nodig zoiets helemaal uit te gaan typen om jezelf te bewijzen. Het is niet anders.
Ik lees dat jullie kunnen verhuizen, dat is fijn!

Maar

Maar ik deed dat niet anders. Pas nu maak je duidelijk dat je wel teruglegt in bed terwijl je eerst zei dat het kind leidt en dat jullie volgen en pas nu zeg je dat je wel van toon verandert en dus afkeuring op gedrag laat zien terwijl je eerst zei dat er andere manieren waren zonder boos te worden. Afkeuring valt onder een vorm van boosheid. Boosheid is niet alleen maar schreeuwen of schelden. Dat wat jij doet doet schat ik in 90% van de ouders.
Alleen noem jij het een natuurlijke/onvoorwaardelijke manier van opvoeden en ik gewoon opvoeden (zoals het komt en zoals het kind is).
Ik ben de eerste, ik schat, 2 jaar nooit echt boos geweest op mijn kinderen.
Ze konden dingen niet, moesten het leren, waren niet "gewoon vervelend aan het doen".
Pas later begrijpt een kind de afkeuring op gedrag, de correctie.
Ik denk dat je je teveel onder een groep schaart die eigenlijk doet wat de meeste ouders vanzelf al doen, zonder keuze, gewoon vanzelf, natuurlijk.

@MamavanSenH

Echt straffen heb ik ook nooit gedaan. Doe ik nog steeds niet.
Eigenlijk op dezelfde manier als jij het doet. Uitleggen tot waar het kind het kan begrijpen en anders de situatie vóórkomen. Zo heb ik dus een tijd gehad dat dochterlief gewoon met mij mee ging als ik naar het toilet ging.

uiteraard

zijn de vermeende verschillen in deze discussie uitvergroot en berusten ze voor een deel op miscommunicatie.
Maar ik snap niet zo goed waarom dat perse (alleen) bij mamavan zou liggen. Ik zou ook zo'n opmerking kunnen maken, dat ik mijn kinderen vrij leidend laat zijn. Als anderen dat heel letterlijk nemen en ervan uitgaan dat bij mij totale anarchie heerst dan ligt dat mi toch echt aan die anderen. Je kunt ook om verduidelijking vragen waar nodig ipv gelijk schieten.

Inhoudelijke discussie

Je blijft maar op de vorm hameren ipv de inhoud. Daar krijg je in regel geen inhoudelijke discussie van hoor...

Uiteindelijk

Maakt het toch niet uit hoe je het noemt. Ik noem het natuurlijk of liever onvoorwaardelijk ouderschap omdat iemand die namen ooit heeft verzonnen en ik me in de punten die daarbij genoemd worden kan vinden.

Als je op google onvoorwaardelijk ouderschap intypt vind je verschillende kenmerken die daarbij horen waarin ik me kan vinden. Daarom benoem ik het even makkelijk in één zin als "wij doen aan onvoorwaardelijk ouderschap" (wat dus ook duidelijke overlappingen heeft met natuurlijk ouderschap met slechts kleine verschillende, de termen kunnen ook wel door elkaar worden gebruikt). Omdat dat makkelijker te vermelden is als "wij doen aan dit, dat zus, zo, dan dit, maar anders weer dat, en als S dit doet dan doen wij dat, etc." Want dan kan ik beter een boek gaan typen .

Verder wil ik nog vermelden dat onvoorwaardelijk ouderschap niet zozeer een opvoedmethode is maar ook wel een visie, misschien vergelijkbaar met een religie. Je gaat uit van een bepaald idee achter de ontwikkeling van kinderen en past je opvoeden naar eigen inzicht aan binnen dat idee/die visie. Wij doen dat op deze manier. En iemand anders kan onvoorwaardelijk ouderschap weer heel anders invullen.

En op zich geef ik toe dat wij daarin vrij radicaal zijn, omdat we die visie uitbreiden met de culturele ervaringen van mijn vrouw. Dus het is een combinatie van meerdere visies van ons samen die we hebben toegevoegd tot een soort multicultureel zooitje waar wij ons beiden prettig bij voelen en waar zowel S als H het tot nu toe goed op doen. Ik zie vrolijke, actieve en gezonde kinderen die zich naar hun leeftijd ontwikkelen zonder opvallende punten en dat lijkt me genoeg voorlopig om ervan uit te kunnen gaan dat hoe wij het doen goed is voor onze kinderen.

Nogmaals: voor ONZE kinderen. Zegt niets over de kinderen van een ander.

Kleine correctie

Toegevoegd = samengevoegd.

tja

'Ik denk dat je je teveel onder een groep schaart die eigenlijk doet wat de meeste ouders vanzelf al doen, zonder keuze, gewoon vanzelf, natuurlijk.'

Juist, helemaal mee eens. Zeker op de leeftijd van kind S.

Fijn dat jullie kunnen verhuizen? Hoe kan dat zo opeens toch gelukt zijn? Waren er kopers voor jullie huis?

Barvaux

Een wonderbaarlijke koper voor ons huis die blijkbaar zo wanhopig woonruimte zocht dat ons huis goed genoeg was . Wel met veel lagere prijs maar goed, als we maar weg kunnen. En wij hebben straks een woning met grote achtertuin, vlak aan een natuurgebied, in een woonwijk met weinig verkeer, veel andere kinderen en een speeltuin direct achter het huis. Veel beter voor ze om op te groeien dan hier .

mama

Wat ontzettend fijn voor jullie! Hoe lang nog? Lekker voor de zomer al over?

Oh wat heerlijk!

Lekker naar buiten! Fijn zeg. Ik moet zeggen na dit draadje geloof ik wel dat jij 30 x redelijk rustig s in haar bedje kan leggen. Ik vind het heel leuk dat je hier toch iedere x terug komt en het communicatieprobleem ook een beetje bij je zelf legt. Wat veel mensen die hier in jouw ogen wat feller reageren volgens mij ook willen zeggen is:

Gun jezelf de ruimte om als ze wat ouder zijn het anders te doen dan je nu denkt. Dat gebeurt iedereen en dat is niet erg. Je doet je best zoals de meeste mensen maar aanvaard dat je af en toe de mist in gaat en dat wat nu werkt in de toekomst misschien niet werkt. En dat mag...

Mijk