Stop Jo Frost!

Wij?

Jullie? Huh. Ik heb zeker een verkeerde bril op.

en

Als je het dan weten wilt: je toon komt behoorlijk arrogant over, of jij wel even weet wat het beste is. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor alle andere mensen/kinderen/situaties en de rest.
Terwijl je -het is al eerder gezegd- als ouder eigenlijk nog maar net komt kijken. (en nee, oppassen is echt iets totaal anders en kun je niet vergelijken).

Daar maak je geen vrienden mee, zeg maar, dat merk je wel.

Misschien toch anders formuleren?

Sorry voor mijn toon dan

Heb het geloof ik al eens genoemd, ik heb autisme en ik ben geen ster in communicatie. Dat wil ik niet als excuus gebruiken maar blijkbaar kan het niet zonder.

Ik probeer uit te leggen wat ik bedoel. Of het er nu aan ligt dat ik mezelf niet duidelijk kan maken of dat jullie niet begrijpen wat ik bedoel, dat weet ik niet. Maar op één of andere manier komt wat ik bedoel te zeggen nooit over.

nee

"Het klinkt hier nu nog steeds in de meeste posts alsof dat de enige manieren zijn om een kind grenzen te geven. Zodra ik kom met een andere mogelijkheid word die onderuit gehaald alsof dat de grootste onzin is."

Dat lees je dan niet goed. Mensen geven aan dat het ook anders kan, met redenen, ervaring, oorzaken (medisch of niet)en dat het juist af en toe lijkt of jij het wiel uitgevonden hebt als jonge ouder.
Ik zeg nergens dat jij je kinderen niet bij je mag laten slapen, ik leg uit waarom ik het bij de ene wel en bij de ander niet heb gedaan. Dat dat niet in jouw visie past is prima. Hoe je zonder alteveel inlevingsvermogen reageerde zodat ik me gedwongen voelde nog duidelijker te moeten zijn raakte me emotioneel. Dat komt omdat ik mijzelf in het verleden met een huilbaby met uiteindelijk een medische oorzaak zo vaak heb moeten verklaren terwijl mijn moedergevoel al die tijd juist bleek te zijn.

Met een groep kinderen, nogmaals, heb jij geen bloedband, geen emotionele band. Opvoeden in zo'n situatie is beroepsmatig.
Heb ik ook gedaan, had veel meer geduld vanwege een prof. binding met de kinderen.

Wat voor jou werkt werkt voor jou en dat is prima; een lieve opvoeding, maar je hebt nog geen kilometer in de schoenen van een ander gelopen en daarom komt het in elk geval op mij over dat je veel wegwuift (het medische stuk van mijn verhaal bv....beetje niet eten en niet slapen, fase) en je niet inleeft in hoe het bij een ander kan zijn omdat je die ervaring van de ander niet zelf in je gezin ervaart.

mijn vriendin

Mijn vriendin gaf beroepsmatig adviezen over borst- en flesvoeding en nog veel meer (zin en onzin) als arts op het consultatiebureau. Ze wist het altijd mooi uit te leggen aan ouders, totdat......
....ze zelf moeder werd en haar baby absoluut niet de fles wilde. Dat was toch wel een probleem want baby kon niet mee naar het werk.

Haar eerste werkdag kwam baby bij mij (oppas, nog geen plek op het kdv) en ik kreeg baby zover dat het uit de fles dronk. Ik heb het nog jaren moeten horen . Volgens mij stond ik er gewoon niet zo gevoelsmatig dichtbij en dat scheelt veel.

Hoe je overkomt, moedervanSenH

Je komt op mij over als een heel lieve moeder. Je hebt alles voor je dochter en zoontje over. Je hebt ook gekozen voor een bepaalde opvoeding en je hebt hier alles over gelezen. Als ik je reacties lees denk ik dat je kinderen niet naar een kinderdagverblijf of peuterspeelzaal gaan.

Het doet je oprecht pijn in je hart als je je een ander kind hoort huilen want zelf doe je er alles aan om stress en paniek bij je kinderen te vermijden. Het kost je moeite om je voor te stellen dat andere mensen het anders doen.(p.s. Huilen is altijd naar, ook bij mensen die een andere keuze maken).

Ik vond je reactie over het programma van Jo Frost tekenend. Ik heb het net zelf gekeken. Ik zag twee meisjes die zich vreselijk stonden aan te stellen. Waarom paniek als mama even weggaat, papa is er toch? Volledig aangeleerd gedrag. Ik had juist het meeste medelijden met het oudste meisje. Wat moet dat meisje een aandacht te kort gekomen zijn. Vond ik het daarom "leuk" dat de kleine meisjes zo overstuur waren. Nee, natuurlijk niet. Ik zou zelf ook in tranen zijn maar soms moet je iets doorbreken en even huilen is echt niet erg. Opvoeden betekent soms keuzes maken. En bij meer kinderen je aandacht verdelen en proberen ze allemaal evenveel aandacht te geven. En negatief gedrag betekent niet meer aandacht. Maar dat is iets dat ik in de loop van de tijd geleerd heb en echt heel moelijk is om ook te doen.

Vnd ik daarom dat jij het verkeerd doet? Nee, natuurlijk niet. Jij doet het op jouw manier. En ik op mijn manier.

paniek als mama weggaat

Heb de laatste aflevering nu ook bekeken en ik zie die situatie totaal anders Mieke. Volgens mij was het een volstrekt onverwachte situatie waarbij moeder overvallen werd, en misschien wel onrust op de kinderen overbracht daardoor, het leek me iig erg onduidelijk voor die meisjes. Ze snapten er gewoon niets van, dan is daar paniek. Geen ramp, klopt, maar waarom zou je het zo doen als dat niet nodig is? Volgens mij werd ook gezegd dat vader heus weleens alleen met de meiden was, alleen niet op dat tijdstip.

Kan best zijn dat er 'verkeerde' gewoontes zijn ingeslopen, zoals dat moeder misschien teveel en vader te weinig zorgde.( Maar dat werd me niet duidelijk, leek me niet want vader was veel bezig met de meiden werd gezegd) Dit lijkt me hoe dan ook zeker niet een fijne methode voor kinderen om dit te doorbreken of veranderen. Ik vind het ook bijzonder oneerlijk naar de kinderen toe; ouders kiezen voor bepaalde patronen en om die dan te veranderen mogen de kinderen hierin 'lijden'. Het is me al duidelijk dat velen hier dit 'lijden' erg overtrokken vinden, mij lijken deze methodes wel degelijk schadelijk.

Ik had nog niet veel gezien van Jo Frost maar vond deze aflevering best schokkend. Om het publiek te paaien ook even een zachte kant laten zien; oudste dochter meer op de voorgrond plaatsen. Ik vond het allemaal bijzonder goedkoop overkomen.

Ik geloof ook niet dat al die trucjes helpen. Kind wordt overdonderd door een nieuwe situatie en zal best reageren, uiteindelijk met 'gewenst' gedrag. Wat ik wel zou willen zien is de echte voortgang daarna. Er werd bijv wel aangegeven dat het nog best zwaar was na stoppen met bv. Vraag is of het wel zwaarder was als je op een andere manier daarmee zou stoppen.

Op die manier stoppen met bv vind ik sowieso ernstig. Bv is heel belangrijk en betekenisvol voor een kind, het lijkt me schadelijk om daar zo abrubt mee om te gaan. Dat zou mi altijd op een fijne manier (zo mogelijk) moeten gebeuren. Ook hierin zie ik dat kind gestraft wordt voor grenzeloos gedrag van moeder, moeder had eerder grenzen aan moeten geven.

Ik vind het iig stuitend dat er op zo'n manier met kinderen om wordt gegaan, alsof het poppetjes zijn, en dat dat zoveel bijval krijgt.

sarah

Kind moest niet stoppen met de borstvoeding maar met de speen... zo zie ik het. Het ging vooral moeilijk omdat het hele gezin meteen daarna ziek werd en dan zou ik ook bv hebben willen geven voor het gemak. Dan wil je geen huilend kind bij je in bed die die borst ziet en naar beneden om eten/drinken te halen.

Ik denk dat het inderdaad plotseling bedacht was alhoewel na zessen een lingeriewinkel open kan alleen met de avondopenstelling? Het was wel een goede zet want Jo was er nu gewoon om te helpen en zo leer je een vader in 1x dat het wel lukt dat gaat niet met moeder erbij. Ook was dit de manier om jongste aan het eten te krijgen want met een wandelende borst in de buurt is het lastig troosten en eten.

Voor vader was het wel anders

Hij heeft duidelijk nog nooit gekookt, wist niet waar de pannen stonden!
Of waar de pasta in de kast stond!
Moeder werd overvallen, dat klopt. En dat kan invloed hebben op de meisjes. Maar uiteindelijk zat de grootste paniek bij de vader. Die had nog nooit in zijn eentje voor het avondeten gezorgd. De meisjes waren vrij snel gekalmeerd. En de jongste ging voor het eerst echt eten. Dan valt de stress bij de jongste echt wel mee.
Ja, hij besteedde veel tijd aan de meisjes. Maar dat was om te spelen. Hij was er niet om ze op te voeden. Niet om te koken. Eigenlijk verder helemaal niets. En daarom was dit een goede actie. Hij is wakker geworden.
Kinderen lopen echt geen jeugdtrauma op omdat hun moeder plotseling 1,5 uur weg moet. Onrust geeft het wel.

Het zou me niets verbazen als de lingeriewinkel voor dit programma langer open was. Zoiets wordt natuurlijk wel gepland. Anders kun je niet filmen. En die winkel heeft natuurlijk graag meegewerkt.

ja, geeft leuke tv

Wees nu eens eerlijk; kun jij rustig koken met twee van die hummeltjes om je heen? Ik wed dat dat maar weinig ouders goed lukt, zeker als je niet heel onaardig tegen je kinderen wilt gaan doen. De weerstand van vader (ik zou het geen paniek noemen) om plotseling in die situatie gezet te worden kan ik me voorstellen.
Dat hij niet kookt, gaat ons toch verder geen donder aan, dat zijn afspraken binnen dat gezin.

Barvaux, jij ziet die bv in deze situatie als speen. Fijn voor jou, ik vind het echter niet belangrijk hoe jij dat ziet. Belangrijk vind ik wel hoe dit kind dit ervaart. Spenen is een belangrijke ontwikkeling in het leven van kleine kinderen, het maakt echt wel uit *hoe* dat verloopt.

Moni, dat vader niet opvoedt werd mij niet duidelijk uit de aflevering. Wel dat dat de mening van moeder was. Het kan ook zijn dat ze anders to opvoeding staan. Ik vond moeder ook niet bijster pedagogisch met het snauwen en tikken.

Sarah

Wat een opluchting, iemand met dezelfde denkwijze. Ben ik toch niet in mijn eentje raar

ik heb ook gekeken

Ik vond het allemaal niet zo heel schokkend, een beetje een standaard aflevering voor een dergelijk programma: allemaal net wat over de top en zo'n vader - bestaan er echt zulke softies?! Er moest echt wel wat veranderen met het slapen in bed en het aantal keren borstvoeding, om de balans een beetje terug te vinden. Wat mij wel stoorde was dat de borstvoeding door het programma werd gebracht als iets rampzaligs (ik weet de exacte woordkeus niet meer, maar ze brachten het nogal dramatisch...net als het 'grote probleem' waar de oudste dochter mee zat..... ik dacht, het kind snijdt zichzelf ofzo, maar neee)

Ze hadden het bed- en borstprobleem misschien wel wat geleidelijker kunnen aanpakken? Eerst kinderen in eigen bedje leggen zodra papa en mama zelf gaan slapen, bijvoorbeeld en 's ochtends vroeg nog een uurtje bij papa en mama in bed slapen, zou wat aardiger geweest zijn naar de kindjes toe. Net als het abrupt stoppen met de borst (dat vond ik wel wreed! Maar ik heb mijn kinderen 3,5 resp. 4,5 jaar gevoed, dus : Dat zou ik aanvankelijk terugbrengen naar alleen borst voor en na een slaapmoment en bij verdriet, en dan alleen nog 's ochtends en 's avonds en als troost bijvoorbeeld.

Maarja, de moeder leek er helemaal klaar mee, ze was ook maar weinig emotioneel -wel bijzonder eigenlijk.

MamavanSenH

Nee, zijn we samen raar

Ik vind eigenlijk een heleboel

Waar te beginnen...

@ AnneJ: Grappig wat jij over de vader zegt. In het voorstuk leek het me een ontzettende oetl*l. Maar inderdaad wat een lieverd. Hij lijkt wel een beetje op het exemplaar dat ik hier thuis heb zitten, al is die wel veel consequenter en weet ie zeker wel de weg naar de keuken te vinden. Maar gewoon ook net zo'n zachtaardig type.

@ mamavansenh: ook op mij kom je arrogant over. Uit je uitleg maak ik op dat je dat niet zo bedoelt. Wellicht dat je autisme hier toch meespeelt. Wat ik eigenlijk bij NJOT zag was een oververmoeide moeder en twee kindjes (wederom erg zielig), die letterlijk schreeuwden om grenzen. Ik vond het juist erg zielig om te zien hoe die twee kleintjes zichzelf steeds overstuur schreeuwden en hoe AnneRoos ook steeds maar weer negatief opzoek was naar aandacht. Die kinderen werd gewoon geleerd dat als ze maar lang genoeg schreeuwen dat ze dan wel hun zin krijgen. Dat kun je op veel manieren omvormen, maar deze moeder kon niet meer. En ik geloof ik niet dat geleidelijk afbouwen van de borstvoeding beter zou zijn geweest. Dan blijft de strijd voortduren. Ik heb mijn jongste jarenlang gevoed, maar dat hebben wij heel langzaam samen afgebouwd en ik heb hem het tempo laten bepalen. Hier was wel degelijk sprake van een zeer extreme situatie. Ik denk dat het in ieder geval voor de moeder beter was om hier in een keer mee te stoppen en ook dat mag wel eens. En eigenlijk denk ik dat het voor het kind ook beter was. Het deed mij een beetje denken aan een verslaving. Tietie voerde de boventoon. Iedere dag een beetje stoppen wordt dan en lang en pijnlijk proces. Ik voorzie dat zo'n kind dat dagenlang huilbuien heeft terwijl het hier in een dag of twee over leek te zijn.

Ik moet eerlijk zeggen, maar dat zal mijn blinde vlek wel zijn, dat ik juist het idee heb dat je het gedrag zoals deze twee kinderen vertoonden juist uitlokt door de wijze waarop jij ze opvoedt.

En verder: het hebben van makkelijke kinderen is geen verdienste. Makkelijke kinderen hoef je niet op te voeden. Die voeden zichzelf op. Juist bij moeilijke kinderen komt het aan op de opvoeding. Ik ben bij mijn oudste ook met twee voeten in die valkuil gestapt.

Dat is echt niet waar

Dat ik met mijn opvoedmethode zulk gedrag zou uitlokken. Wij zijn echt niet de eerste ouders die zo opvoeden. Bij al die anderen die ons voorgingen ging het ook prima zonder moeilijk gedrag "uit te lokken".

Plus

Wel toevallig zeker dat al die ouders die aan natuurlijk en onvoorwaardelijk ouderschap doen makkelijke kinderen lijken te hebben (lees maar eens wat rond op die forums). Of een kind moeilijk of makkelijk is ligt niet aan het kind. Dat ligt aan hoe jij als ouder ernaar kijkt.

Mamavansenh

Het spijt me dat ik je bubbel moet laten barsten...

Maar dat ligt toch echt wel meer aan je kind dan jij denkt. Ik stond bekend om mijn goede opvoedskils bij mijn oudste. Zelden zo'n braaf en beleefd kind gezien als hij. Ik werd er zelfs wat overmoedig van. Totdat mijn dochter op de wereld kwam. Toen moesten pas echt alle opvoedingsregisters open.
Bij mijn oudste was het echt-opvoeden light.

Mogelijk dat al die natuurlijk ouderschap ouders iets in hun karakter meedragen dat maakt dat ze vaker braaf kindergedrag kinderen krijgen?

En ik zei toch: dat is vast mijn blinde vlek. Ik ben me ervan bewust dat die aanname niet klopt. Het maakt echter wel dat ik me niet fijn voel bij die manier van opvoeden. Dat mag toch wel?

lol

"Wel toevallig zeker dat al die ouders die aan natuurlijk en onvoorwaardelijk ouderschap doen makkelijke kinderen lijken te hebben (lees maar eens wat rond op die forums)"

En daar is ook iedereen eerlijk? Juist als je een overtuiging volgt ga je niet toegeven dat het niet altijd werkt. Of dat je je doel bereikt hebt met een minder zuiver in de leer methode.

Juist op zo'n forum dat andere methodes eigenlijk sterk veroordeelt gaat niemand dat toegeven...

Ginny en natuurlijk ouderschap

Ha, wat herkenbaar! Ik dacht ook opvoeden makkelijk was tot nummer twee zich aandiende. Verder vind ik natuurlijk ouderschap helemaal niet zo bijzonder, ik zie het al vanaf mijn jeugd om me heen gebeuren. De suggestie dat het een betere manier zou zijn en makkelijker kinderen op zou leveren (in de beleving van ouders) klopt niet. Ik herken juist veel van de uitbarstingen die Mamavansenh ook beschreef. Dat ouders er echt even genoeg van hebben en juist uitvallen, om het vervolgens wel weer bij te leggen. Het vraagt nogal wat van ouders en aangezien natuurlijke ouders ook maar mensen zijn, raken de reserves wel eens op. Een vriendin van me die zo precies mogelijk volgens de principes van natuurlijk ouderschap is opgevoed is totaal anti. En voedt haar kinderen tot groot verdriet van haar moeder traditioneel op. Als zij probeert duidelijk te maken waar ze tegenaan gelopen is, krijgt ze te horen dat het niet aan de principes van NO ligt, maar dat haar ouders het gewoon niet goed begrepen hebben. Want ieder kind zou het beste floreren met deze opvoeding. En dat is dus niet waar. Net zo min dat niet ieder kind gebaat is bij een traditionele. Flexibiliteit is dan toch het toverwoord.

haha

'"Wel toevallig zeker dat al die ouders die aan natuurlijk en onvoorwaardelijk ouderschap doen makkelijke kinderen lijken te hebben (lees maar eens wat rond op die forums)"

Ik 'lees niet wat rond op forums', dat is een schier onmogelijke taak.

Wat ik wel weet is dat er op dit forum vooral de problemen worden besproken (wat heb je aan een draadje: help mijn kind eet en slaapt zo goed). De mensen die net zo opvoeden als jij komen hier niet (daarom heb je zo weinig bijval) en op de forums waar die mensen groeperen zullen ze inderdaad niet snel toegeven dat hun methode niet werkt met hun koppig kind (dan vertrekken ze en zoeken ze hun heil anders).

Verder: er zijn geen gemakkelijkere kinderen dan die van mij, vanaf de slaaptraining sliepen ze prima en altijd heel makkelijk in. Eten: nooit een enkel probleem geweest. Driftbuien? Nog nooit meegemaakt. Als er eens iets was loste ik dat op met een liefdevolle beloningsmethode. Zindelijk worden bij jongste? Ik vond het potje van oudste op donderdagochtend bij 2 jaar en 9 mnd en op zondag deed hij zijn tweede en laatste plasje ooit naast de pot. Oudste heb ik met de plaswekker met 6 jaar en 4 mnd 's nachts zindelijk gekregen. Toen jongste als jongste en verreweg het minste mondige kind in de buurt begon te slaan omdat hij niets anders wist was dat ook zo opgelost met liefde.

Verder ben ik vooral een hele nuchtere moeder die gewoon makkelijke kinderen heeft. Mijn vriendin heeft haar dochters met veel meer geduld en meer als jij opgevoed maar met hele andere gevolgen (zeker voor wat betreft eten).

Ik zou graag zien dat je één ding laat varen: hele makkelijke kinderen krijg je, die voed je niet op en aangezien je oudste amper twee is kun jij niets zeggen over jouw kinderen en hoe ze zijn. Mijn man en ik hebben bijv amper gepuberd, gewoon een beetje flink discussiëren thuis dus ik had niet verwacht dat wij nu opeens extreme pubers zouden krijgen. Nu is jongste pas 13,5 dus wat niet is kan nog gaan komen en dat merken we dan wel maar ik zou gek zijn als ik zou zeggen dat dat komt door onze geweldige opvoeding!

Gaat niet om hoe de kinderen zijn

Maar om hoe ik naar ze kijk. Ik weiger om ooit een kind als lastig, moeilijk of vervelend te zien. Want ieder kind is goed zoals hij is. Gedrag kan hoogstens wat onhandig uitkomen omdat het niet in je schema, in je ideeën of in je leven past. Maar dat maakt een kind niet moeilijk.

Dat is mijn visie op kinderen.

mamavansenh

Ja, maar in geval ik dat anders zie is het resultaat hetzelfde: ik heb zeer makkelijke kinderen en jij bent nog niet eens aan de peuterfase toe...

Ik zeg dus niet

Dat mijn opvoedmethode perfect is. Die woorden leggen jullie me iedere keer op terwijl ik dat nooit gezegd heb.

maar

Waar zeg ik dat jij denkt dat je methode perfect is?

Jij misschien niet, Barvaux

"...of jij wel even weet wat het beste is. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor alle andere mensen/kinderen/situaties en de rest."

"...dat ik juist het idee heb dat je het gedrag zoals deze twee kinderen vertoonden juist uitlokt door de wijze waarop jij ze opvoedt."

Twee opmerkingen op deze pagina en vooral die laatste deed me pijn. Dan heb ik de vorige pagina's niet meegenomen.

En nog steeds vind ik het heel frustrerend dat alles wat ik zeg over opvoeden onderuit wordt gehaald want "mijn oudste is nog geen 2" (nogmaals, mag je dan pas wat vinden als je kinderen 20+ zijn?) en dat er maar meteen vanuit word gegaan dat ik makkelijke kinderen heb. Want wie zegt dat S makkelijk is? Ik weiger alleen om haar te bestempelen als moeilijk want dat vind ik zo'n negatieve stempel. Ze is gewoon zichzelf en zo is ze goed. Ze heeft een eigen wil, is ondernemend en lekker actief. Positieve eigenschappen. Een negatieve plak ik haar nooit op. Zelfs niet toen ze gisteren de bloemen van onze narcissen aan het knippen was toen ik alleen maar even probeerde naar de wc te gaan .

Ik wil het beste voor haar zoals iedere ouder. Ik probeer dat "beste" te bereiken op een manier die afwijkt van wat de standaard is in Nederland. Dat er dan gezegd word dat ik daarmee "zulk gedrag als die kinderen op tv" zou uitlokken, dat doet pijn. Ik heb met de tranen in mijn ogen mijn ontbijt zitten eten.

In ieder geval zorgt dit ervoor dat S vandaag een driedubbele portie liefde krijgt van wat ze normaal al krijgt. Het heeft me echt geraakt. Zij heeft mijn leven verrijkt, zij is de reden waarom ik weer gelukkig ben en weer goed in mijn vel zit. Ze heeft me ontzettend veel geleerd door mij de wereld te laten zien, puur en door de ogen van een kind. Ik ben niet haar baas, ik wil geen macht hebben over haar. Dat voelt niet eerlijk. Want zij leert niet alleen van ons, wij leren ook van haar. En zo staan we gelijk in dit huishouden.

mama van s en h

"Wel toevallig zeker dat al die ouders die aan natuurlijk en onvoorwaardelijk ouderschap doen makkelijke kinderen lijken te hebben"

Ik lach er maar om, maar het is eigenlijk om te janken zo'n opmerking.

Even een waar gebeurd verhaaltje voor je:

Een paar jaar terug kwam de plusklas juf naar mij toen om te vertellen dat het zo leuk was om mijn zoon in de groep te hebben. Hij gaf haar namelijk het gevoel dat ze een ontzettend goede juf was: alles wat ze ook maar uitlegde begreep hij altijd in één keer!

Aan jou de vraag mama van s en h: denk je dat dit vooral te maken heeft met de capaciteiten van deze juf of met de capaciteiten van mijn zoon?
(hint: zoon is nu 10, zit in een gymnasium-plus brugklas, haalt allemaal achten en negens en voor Chinees tot nog toe zelfs alleen maar tienen) (maar daar heeft hij vast ook een hele goede juf voor)

De link naar opvoeding kun je zelf wel maken denk ik, of wil je dat ik dat nog even uitleg?

Die ademhaling

In de eerste weken van mijn kind, sliep het in een wieg naast mijn bed. Maar ik lag zo te luisteren naar de ademhaling, dat ik er wakker van bleef. De info over wiegedood of geslikt in de bv als een baby terug gaf, maakte dat ik gespannen bleef luisteren. Totaal niet nodig natuurlijk, maar een onervaren moeder is nog zo onzeker als wat.

Dus welke keuze een moeder ook maakt, die keuze past bij haar.

Verder vond ik dat de vader last had van camera vrees en mede daarom stuntelig overkwam maar de gemakzucht waarmee de jongste het eten in haar mond stopte, liet zien dat het kind allang al toe was aan iets anders dan bv.

Een co-sleeper vind ik heel wat anders dan een peuter in bed. In een co-sleeper heeft een baby nog zijn eigen ruimte. Als ik zie hoe die ouders op het randje van hun bed slapen ( uit bezorgdheid een kind iin de verdrukking te brengen), denk ik dat de vermoeidheid overdag mede wordt veroorzaakt door een slechte nachtrust.

Ik lees dat de natuurlijke ouderschap ook meerdere invullingen kent. Het hangt er maar van af op welke wijze dit tot stand komt. Bv op aanvraag of ook aanleggen als speen, baby in bed of in co-sleeper. Natuurlijk ouderschap is breed begrip en kent overlappingen met de eveneens brede traditionel opvoeding. Mijn kinderen sliepen op een eigen kamer maar hoefden niet na 6 weken al naar de creche omdat ik koos voor het thuisblijfmoederschap. Ook een vorm van natuurlijk ouderschap, al was ik daar niet bewust van. Tussen natuurlijk en traditioneel zit een groot grijs gebied. Als een ouder ergens vast loopt, kan een tip bij het kind werken., ook al komt die tip uit de andere hoed.

Serieus, jippox?

Jouw verhaaltje heeft hier helemaal niets mee te maken

Het is zo dat de meeste ouders die aan natuurlijk ouderschap doen nooit hun kind moeilijk zullen noemen. Niet omdat de kinderen makkelijk zijn maar omdat de meeste van hen net zoals ik weigeren om hun kind een negatieve stempel op te plakken en "moeilijk" is zo'n stempel.

Ouders die aan natuurlijk ouderschap doen zien hun kind als "goed zoals het is" en laten het kind zichzelf ontwikkelen zoals het zichzelf ontwikkelt en begeleiden en onderwijzen het daarbij, maar corrigeren geen karaktereigenschap van het kind. Dus inderdaad, ouders die aan natuurlijk of onvoorwaardelijk ouderschap doen, inclusief ik, hebben makkelijke kinderen omdat we er zelf bewust voor kiezen om ze zo te zien. Dat heeft niets met de kinderen en hun gedrag te maken maar met onze visie erop.

Mijn dochter is "makkelijk", ook als ze 's avonds 300 keer roepend uit bed komt, ook als ze bloemen van de plantjes knipt, ook als ze lekker ondernemend toch ontdekt hoe ze een deur met deurklink omhoog kan openen, ook als ze het trappenhuis bij elkaar schreeuwt omdat ze niet van de trap gedragen wil worden maar ook nog niet zelf de trap af kan, ook als ze de hele dag door bij alles "no" roept. Omdat wij zulk gedrag bekijken vanuit haar karakter (actief en ondernemend), vanuit haar ogen (een 2-jarige wil de wereld ontdekken, alles is nieuw en interessant) en vanuit de ontwikkelingspsychologie (het is een goede ontwikkeling wanneer een 2-jarige een eigen wil ontwikkelt, nee durft te zeggen (en doen!), grenzen opzoekt en op onderzoek uitgaat).
En door op zo'n manier naar haar gedrag te kijken is het allemaal logisch te verklaren en is ze nooit een moeilijk kind. En dus zullen wij altijd zeggen dat we geen moeilijke dochter hebben.

Nu duidelijk wat ik bedoel of nog steeds niet?

Mamavansenh

Ik denk dat je strenge normen hebt. En jezelf, maar daarbij ook je kinderen, tekort doet. De manier waarop je de rol van je kinderen alleen als een licht in je leven beschrijft, komt op mij al heel beklemmend over. Welke ruimte is er voor de kinderen om wel strontvervelend te doen en je het bloed onder je nagels vandaan te halen? Die ruimte is er toch niet als jij niet eens bereid bent dit soort gevoelens bij jezelf te erkennen, maar juist diep weg te stoppen?