Stop Jo Frost!

Dat was ik denk ik

Van die opmerking die Mamavansenh aan het huilen gebracht heeft.

Dat spijt me, dat was niet mijn bedoeling.

Helemaal niet eigenlijk, want die opmerking ging namelijk helemaal niet over jou en jouw manier van opvoeden, maar over het waarom deze manier van opvoeden niet bij mij past.

Krijg eerlijk gezegd wel een beetje het idee dat dit een open zenuw is voor jou. Niet alleen omdat een terloopse opmerking, die eigenlijk ergens anders over ging, je zo kan raken dat het je in de privésfeer in de omgang met je kind treft. Maar ook door de manier waarop je op Jippox reageert. Jammer vind ik dat. Ik lees namelijk bij haar echt oprecht de wil om het te begrijpen. Zo belangrijk zou het toch allemaal niet moeten zijn wat wij hier allemaal vinden? Toch?!

Maar bovenal nogmaals: sorry dat ik je aan het huilen gemaakt heb. Dat is niet mijn bedoeling. Het is mijn bedoeling om mijn mening te geven.

Klonk wel als aan mijn gericht

Omdat je (als dat jouw opmerking was, ik weet het niet meer) zei "de manier waarop jij opvoedt". Dus lijkt me niet zo gek dat ik dat persoonlijk opvatte.

Maar goed, maakt verder niet uit, is gebeurd en het is oké zo. Ik zit al beter in mijn vel dan de afgelopen dagen en ik kwam ook extra geprikkeld over om die reden, dat ik gespannen was.
Maar ook, als je weet hoe het voelt om je leven lang een buitenbeentje te zijn tot depressie in de puberteit toe omdat ik altijd anders was en nooit ergens bij hoorde, nooit vrienden had en iedereen me altijd links liet liggen, pestte of negeerde (allebei even erg) en ik nu eindelijk het gevoel heb dat ik een plek in het leven heb gevonden waarin ik me goed voel, op mijn gemak, ik heb eindelijk rust in mijn leven en overzicht, eindelijk het gevoel dat er iets is wat ik kan en begrijp en waar ik nodig ben. En dat dan iemand opmerkingen heeft over dat datgene waar ik me nu eindelijk goed en gelukkig bij voel niet realistisch is en nooit kan werken... Ja, dat doet pijn.

Weet je, voor mij is het misschien allemaal wat lastiger. Omdat ik zelf een rotjeugd heb gehad. En omdat ik met alles wat in mijn mogelijkheid ligt wil voorkomen dat mijn kinderen zich zo onbegrepen en ongewenst voelen als hoe ik me als kind en puber heb gevoeld. Sinds ik mijn vrouw ken weet ik hoe ik wil leven en waar ik me goed bij voel. Zij heeft mij een andere kijk op de wereld, op leven, op kinderen en ontwikkeling etc. gegeven en daarmee is er zoveel spanning, stress en ongelukkigheid uit mijn leven verdwenen. Dit is waar ik me rustig en gelukkig bij voel. Als ik de grote baas zou moeten zijn in huis zou ik niet gelukkig zijn en constant in de spanning en stress zitten of ik het wel goed doe. Nu kan ik dat loslaten en is opvoeden een taak waar ik iedere seconde van iedere dag ontzettend van geniet.

En dan kijk ik naar mijn kinderen. En dan zie ik een vrolijk meisje dat altijd babbelt en lacht, goed alleen kan spelen maar het ook heerlijk vind om even op schoot te zitten om gewoon even een paar minuutjes te knuffelen tussen het spelen door. Die zich ontwikkelt volgens het boekje en zichtbaar geniet van de dag. En een klein mannetje dat sinds een ruimte week kan lachen en dan al glimlachend en trappelend in de wipstoel zit als we tegen hem praten of met hem spelen. Die heerlijk slaapt en altijd vrolijk wakker word.

En dan denk ik: volgens mij doen we het prima. Niet omdat onze manier van opvoeden zo goed is, maar omdat we ons zelf er gelukkig en rustig onder voelen. En kinderen voelen dat echt wel aan. Als wij anders met onze kinderen zouden omgaan zouden we beiden, maar vooral ik, gespannen en ongelukkig zijn omdat het niet bij ons past en kinderen merken dat.

Dat laatste...

Dat laatste wat je schrijft mamavansenh is volgens mij echt heel waar. Als de ouders tevreden, rustig en ontspannen zijn en zich goed voelen in hun levensstijl en opvoeding dan heeft dat vaak een hele goede en positieve invloed op de kinderen. Kinderen voelen inderdaad echt wel aan of hun ouders heel gespannen zijn.

Mooi dat je je zo ontwikkeld hebt

en nu rust vindt in hoe het gaat en hoe jullie de opvoeding vormgeven.
En dat jullie naar een beter huis gaan en naar een betere buurt.

Zodra de oudste naar school gaat (of peuterspeelzaal) zul je meer in aanraking komen met andere methoden. Ik hoop dat je dan verder kunt groeien en je jeugd los kunt laten. Er zijn zoveel methoden die allemaal niet het resultaat van jouw jeugd zullen geven. Niet dat jij dan naar een andere methode moet maar van elke methode kun je wat leren. Of een andere ouder waarderen ook al doet ze het anders dan jij.

Dat laatste mamavansenh

Is volgens mij wat wij hier allemaal proberen te zeggen.

Ben het verder wel met Moni eens. Ik ben al 16 jaar moeder en ik leer nog steeds iedere dag bij. Deels omdat de kinderen veranderen, deels omdat ik 3 verschillende kinderen heb en deels omdat ik steeds weer nieuwe mensen met nieuwe inzichten leer kennen. Het is nooi af... Zelfs niet als ze het huis uit gaan denk/hoop/vrees ik.

Je hebt niet alles in de hand en kunt niet alle onheil voorkomen, maar een stabiele thuisbasis kan veel goedmaken.

Dat is dan ook ons uitganspunt

Maar het is zo lastig om in woorden uit te leggen hoe wij ernaar kijken. We proberen te kijken naar elke situatie afzonderlijk en daarin naar onze kinderen hun ontwikkelingsniveau op dat moment en de oorzaak. Dat houd onder andere in dat een driftbui op 2-jarige leeftijd vanwege de trap niet af gedragen willen een hele andere benadering heeft dan een woede-aanval op 6-jarige leeftijd waarbij een ander kind word geslagen, bijvoorbeeld. Want: andere leeftijd, andere situatie, ander ontwikkelingsniveau, andere achtergrond.

Wij leven heel erg in het nu. Wat nu werkt, voeren we nu uit. Wat volgende week werkt weten we niet, dat zien we dan wel. Kinderen op deze leeftijd ontwikkelen zich bijna met de dag (dat zie ik echt aan S nu, bijna iedere dag heeft ze wel weer iets nieuws ontdekt). Ik kan op geen enkele manier inschatten hoe zij zal zijn als ze 4, 5, 16, 20 jaar is en hoe wij dan zullen handelen in verschillende situaties. Daar ga ik nu ook nog lang niet over nadenken. Het komt zoals het komt en het is zoals het is.

laat lossss

'En omdat ik met alles wat in mijn mogelijkheid ligt wil voorkomen dat mijn kinderen zich zo onbegrepen en ongewenst voelen als hoe ik me als kind en puber heb gevoeld. '

Ga er van uit dat je daar nu al totaal geen moeite meer voor hoeft te doen en laat je hele jeugd los en vooral de angst dat je kinderen dat ook mee moeten maken. Pas dan kun je rustig worden en later ook bedenken welke methode bij welke situatie en welk kind op dat moment past. Je bent veel te onzeker, je schiet overal van in tranen en daar heeft je gezin ook niets aan. Het komt heus wel goed met jouw kinderen en als je een keertje boos wordt, een keer je geduld verliest en als je een keer je kind niet kunt troosten is echt hun hele jeugd niet verpest!

Mamavansenh

Om een jeugd echt te verpesten, moet je behoorlijk grove fouten maken of ernstig nalatig (bijvoorbeeld liefdeloos) zijn.
Vaak is veel liefde en een beetje water geven voldoende. En daar schort het bij jullie duidelijk niet aan. Ik schat zo in, bij niemand op dit forum, omdat alleen al het feit dat je nadnenkt over hoe je met je kinderen omgaat, er blijk van geeft dat je het "goed" wil doen. En goede intenties zijn meestal wel voldoende.
Zo denk ik.

AnneJ

Dank voor je links en autismetv.nl.

Ik leer er telkens weer veel van.

Mirjam

Dankje Mirjam

Bedankt voor je reactie.
https://www.understood.org/en/learning-attention-issues/child-learning-disabilities/executive-functioning-issues/why-does-my-child-still-have-temper-tantrums
Over tantrums bij basisschoolkinderen. Dit had nou wel handig geweest als iemand van die hulpverleners mij hierop had gewezen.
Maar misschien worden we als ouders wel steeds beter geinformeerd, gewoon door de media.

Nou, over woedeuitbarstingen

Ik vind juist dat het begrip en de tolerantie steeds meer afneemt op scholen, ondanks alle kennis die steeds toegankelijker wordt , maar dat is misschien alleen maar mijn ervaring van de laatste.

Toen onze oudste zoon net in de kleuterklas op school zat werd hij een keer woedend. Hij flipte helemaal en schopte zelfs de concierge. Gelukkig stond de directie erbij, die alles goed hadden gezien, en mij precies konden vertellen hoe eea was verlopen en ook waarom hij zo boos was geworden. Hulde voor die professionals die hem zelfs prezen (natuurlijk wel uitleggen dat schoppen nou niet de beste methode was, maar wel begrip voor het feit dat een kind van vier soms niet opkon tegen het verbale redenatievermogen van een volwassene). Hij bleek namelijk voor iemand te zijn opgekomen die onterecht ergens de schuld van kreeg. Gelukkig geen drama toen.

Later op andere scholen wel, en met deze zoon hebben wij ook een paar jaar geleden nog wel gedoe op school gehad (hij is nu 16 en kan nog steeds niet tegen onrechtmatige dingen, maar flipt gelukkig ook niet meer). Toch is er lang niet altijd het geduld in deze snelle tijd, om echt te luisteren naar wat een ander wil zeggen. Daar heeft hij wel moeite mee.

Ik ben zelf trouwens ook van jouw methode (geduld, veel uitleggen, afleiden, de situatie rond het kind proberen te plooien, proberen in te leven waarom frustratie ontstaat, en dat te voorkomen, of het kind erop voor te bereiden). Of het natuurlijk ouderschap heet of niet, geen idee, maar het bevalt mijzelf in ieder geval beter dan boos worden en met een gefrustreerd kind zitten, terwijl de situatie nog steeds niet is opgelost. Met frustratie leren omgaan kan ook anders.

flippen

http://www.npo.nl/pauls-puber-kookshow/14-03-2015/VARA_101373299
Op 45 minuten een tweeling met autisme die praten over de manier waarop degene met het syndroom van Asperger, de ander heeft klassiek autisme, getriggerd kan worden tot een woede aanval.

wel goede dingen

Iedereen doet zo hysterisch over Jo Frost. En iedereen valt over haar stoutstoeltje heen. Het valt mij op dat het vaak chaotische gezinnen zijn. En dat ze daar wel enige structuur probeert aan te brengen. Kinderen spiegelen vaak aan hun ouders dus als het in huis een chaos is, dan zijn de kinderen ook chaotisch.

Jo brengt ook goede ideeën over:
aandacht geven aan de kinderen
goed voor jezelf zorgen
regelmaat en structuur aanbrengen in het gezin (aan tafel eten, vaste bedtijd, vaste tvtijd)
consequent zijn
duidelijk zijn

Ik snap niet wat daar mis aan is. Deze mensen melden zich niet voor niks aan, ze hebben hulp nodig. Jo komt helpen, wie anders? Niet al die mensen die moord en brand schreeuwen.

Alweer dank, AnneJ

Heerlijk he, die kinderen die zo goed kunnen aangeven hoe ze in elkaar zitten.

Mijn zoon kan ook al behoorlijk goed reflecteren op zichzelf, en geeft duidelijk aan wat hij doet als hij mij op de kast wil krijgen, iets wat soms toch wel lukt, ondanks alle goede voornemens

Ik leer ook van hem enorm veel.

Ja Mirreke

Dat hoop je voor je kinderen. Dat ze zichzelf goed begrijpen en de ander goed begrijpen en zichzelf kunnen uitleggen naar anderen maar daardoor ook meer greep hebben op hun eigen gedrag.
Leuk stel jongens, die ook veel aan elkaar hebben. Ik vind dat Paul de leeuw hier op een positieve manier bijdraagt aan de kennis over autisme en hopelijk daarmee ook aan de acceptatie daarvan.

afl 3

AntiJogroep kijkt blijkbaar niet meer (en ik heb nog geen enkele keer een stoutstoeltje gezien) en ze doet het gewoon fantastisch.

Het enige wat er op aan te merken is dat je met je gezin op tv komt in een zeer kwetsbare situatie maar dat probleem vond ik nu ook al minder van belang dan de vorige keer (met een puber erbij).

Ik erger me vooral aan die antigroep die al begon te schreeuwen voor ze geschoren werden en het vooral op dat stoeltje gooide en niet op het op tv komen maar er zijn gewoon mensen die dat wel fijn vinden en er blijkbaar trots op zijn en daar leren weer heel veel anderen van die in dezelfde situatie zitten (heee als zij kan omgaan met een woedeaanval dan kan ik het ook).

Het verbeteren van de communicatie

http://www.rtlxl.nl/#!/_jo-frost-nanny-on-tour-328760/64a0c0d9-065a-37cf-94a5-625acae9fac6

Bijzondere aflevering. Je ziet natuurlijk ook wat je wilt zien, maar wat me opvalt is dat Jo de ernstig zieke moeder voordoet en aanreikt dat je kalm tegen je kind zegt wat je van ze verwacht en dan zie je aan dit jongetje van twee dat hij dat ook opvolgt. De communicatie wordt verbeterd.
In de aflevering noemen ze dat 'grenzen stellen'. Ik zou het voorspelbaarheid noemen en uitleg wat een kind concreet kan doen.

annej

De grenzen hadden ook betrekking op het geven van snoep, het spelen of niet mogen spelen op bepaalde plekken etc.

toch nog een reactie

Op een gegeven moment ben ik hier afgehaakt, omdat de discussie verzandde in het in hoog tempo elkaar de maat nemen. Maar goed… ik wilde toch nog een keer van me laten horen. Ik heb de eerste twee afleveringen van Jo in Nederland bekeken en ook nog twee oude Engelse.

Toen ik het eerste bericht bericht hier plaatste, wist ik niet eens dat er een nieuwe serie met Nederlandse gezinnen uitgezonden zou worden (niet echt goed gelezen ook). Het gaat mij dus ook helemaal niet specifiek over deze serie. En het gaat me ook niet om het strafstoeltje, al valt daar heel wat over te zeggen.

Het gaat mij om het verhaal dat aflevering na aflevering wordt verteld. Dat verhaal gaat zo. Een gezin het zwaar. Er wordt slecht gegeten, slecht geslapen, slecht geluisterd naar elkaar. Er zijn te weinig grenzen, geen dagelijkse structuur, de gezagsverhoudingen zijn zoek, het is er niet meer leuk en ze zien het niet meer zitten. Dan komt daar Jo Frost en zij maakt zich ernstige zorgen, wat oh oh oh wat hebben de ouders er een potje van gemaakt. Moet je zien hoe ze onderhandelen en niet ingrijpen. Moet je zien hoe ze zich laten uitschelden. Jo kijkt naar haar laptop en schudt haar hoofd.

Jo komt in het gezin en hoort aan hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Ze toont even begrip en ouders zeggen nog even dat ze echt willen dat het anders gaat en dan: hup hup! Aan de slag. Met een paar ogenschijnlijk eenvoudige ingrepen laat ze een frisse wind waaien door het gezin. Ze souffleert wat er gezegd of gedaan moet worden en kijk! Als de ouders het kunstje netjes uitvoeren, krijgen ze blijere kinderen die netjes luisteren, en ze krijgen een compliment van Jo.

Natuurlijk gaat het niet makkelijk, nee, er moeten hobbels genomen worden en opvoeden is hard werken, dus dat laten ze ook nog even zien, maar de boodschap is duidelijk: doe zoals Jo en alles komt goed.

Dit is het verhaal dat week in week uit wordt verteld. Ouders en kinderen die in de serie worden geholpen, worden gewoon gebruikt om dit verhaal te vertellen. Er worden enorm veel opnames gemaakt en wat je uiteindelijk ziet is een weergave zoals de programmamakers het je graag voorschotelen (ik leg de werking van televisie maar even uit). Wat er gebeurt is niet in de eerste plaats in het belang van het kind en de ouders, maar vooral in het belang van het programma.

Dat is wat er mis mee is, in mijn ogen. Hier op het forum zie je toch al hoe verschillend mensen naar opvoeding kijken, hoe ze graag doen wat bij ze past, dat ook de manier waarop je zelf bent opgevoed een grote rol speelt in wat je goed vindt en wat niet. Daar is in het wekelijkse verhaal over Jo Frost geen ruimte voor. Heb je ooit Jo Frost horen zeggen:” jee, ik heb de situatie niet goed ingeschat”, of: “goh, jullie denken daar heel anders over en dat is ook goed.”, of: “ik weet niet welke aanpak jullie prettig zouden vinden?” Waarschijnlijk niet en in elk geval niet vaak, want dat is niet het verhaal dat ze willen vertellen.

Ik heb zelf in de kinderpsychiatrie gewerkt en naast opname van het kind op een groep voor dagbehandeling, boden wij ouders een cursus aan. De inhoud van de cursus (gebaseerd op cognitieve gedragstherapie) leek wel wat op de trukendoos van Jo, met een aantal wezenlijke verschillen. Maar belonen en straffen waren vaste onderdelen. Een kind apart zetten ook.
Het was een puzzel die we samen met de ouders en soms (afhankelijk van het kind) ook samen met het kind maakten. De ouders waren de baas. Hun huis, hun kind. Samen keken we heel precies naar hoe de dagen eruit zagen, of dit paste bij het ontwikkelingsniveau van het kind (soms zijn gewoontes heel hardnekkig en is het kind al twee stappen verder), wat er allemaal goed ging en op welke momenten van de dag de problemen voorkwamen en hoe die problemen te voorkomen waren door de situatie te veranderen.

Ik weet gewoon uit ervaring hoe gevoelig dit proces is en hoe voorzichtig je te werk moet gaan. De oplossingen werken namelijk het best als het de oplossingen van de ouders zelf zijn. Denken dat je het voor een ander wel even kunt oplossen (Jo Frost) is gewoon niet terecht. Het moet bij hun manier van leven passen. Anders zijn het domme kunstjes en daarbij is het vooral een bevestiging voor het negatieve beeld dat ouders van hun eigen opvoedvaardigheden hebben. Blijkbaar is het makkelijk en toch bakken we er niks van.

En nee, ik kijk inderdaad niet.Ik kijk sowieso nauwelijks tv en ik vind dit ook echt niet om aan te zien. Ze zal het best fantastisch doen, natuurlijk. Het is een slimme dame met heel veel pedagogische vaardigheden en zo'n kijkje in gezinnen waar het fout is gelopen, vind ik (ook vanuit mijn vakgebied) enorm interessant. Maar ik krijg er een vieze smaak van als ik kijk.

Ik ben dus nog steeds blij met het tegengeluid. Al zal dat nooit zo sterk zijn als de kracht van een televisieserie.

Nog één ding, als ik destijds in mijn werk ooit betrapt zou zijn op het voeren van een gesprek zoals Jo Frost in de tweede aflevering met die oudste dochter, dan zou ik enorm op mijn lazer hebben gekregen van mijn leidinggevende en directe collega's. Ze legt voortdurend het het meisje woorden in de mond. Eén op één met de camera er bovenop. Enorm dwingend. Ik vind dat walgelijk, maar we zien wat ze willen laten zien. Het meisje wordt gehoord, ouders krijgen meer oog voor haar, dus het effect van het gesprek is goed, het doel heiligt de middelen, Jo heeft het weer fantastisch gedaan.

Hoe het meisje zich voelt nadat ze voor de nationale tv heeft gezegd dat haar ouders te weinig aandacht voor haar hebben gehad... daar zullen we niets meer over horen.

Mooi Emmawee

Je maakt er een goede analyse van. Ik krijg er ook een eng gevoel bij als ik kijk, of eigenlijk toen ik keek, want ik heb het al lang niet meer gezien.

Ik denk ook dat veel mensen bij het kijken van Jo Frost een gevoel van opluchting krijgen: oh gelukkig, bij ons is het niet zo erg, dus het zal wel meevallen. Leedvermaak, dat is het vooral.

En wat ik ook eng vind is dat het (alweer) het geloof in de maakbaarheid van de samenleving, van je gezin, van je kind, ondersteunt. Dus als je kind niet deugt in de ogen van de omgeving is het feitelijk je eigen schuld, want als je wilt zou je het anders kunnen doen.

Dit idee wordt door deze programmareeks heel erg ondersteund. Daar word ik naar van.

emmawee

Het is al eerder gezegd maar je kunt het vergelijken met 'een dubbeltje op zijn kant'. Dit soort programma's zijn niet voor het gemiddelde OO volk dus net als dat je niet kunt zeggen dat je de Teletubbies verschrikkelijk vindt moet je dat hier ook niet doen.

De mensen die aan deze programma's mee doen horen ook bij de doelgroep en die ga ik niet geheel uitschrijven maar ik weet dat zij er wel wat aan hebben en de mensen die op tv komen vinden dat gewoon leuk itt ons. Dat we ze daar soms tegen moeten beschermen is een ander verhaal maar je kunt ze niet weigeren om op tv te komen.

En die maakbaarheid

Die zie ik daar eigenlijk niet zo in. Ik zie eerder structurele valkuilen: te weinig aandacht voor de kinderen, verkeerde aandacht voor de kinderen, gebrek aan structuur.

Eerlijk gezegd werkt het voor mij eerder spiegelend dan als leedvermaak.
Maar ach, blijkbaar hoor ik in een andere doelgroep.

Voor wat betreft deze mensen tegen zichzelf beschermen. Tja daar heb je wel een punt. Ik heb ook lang borstvoeding gegeven. Nog wel langer dan de moeder uit aflevering 2. Nu ging dat bij ons ook echt wel heel anders, maar dan nog, echt no way dat ik zo op tv ging.
Jammer ook dat langvoeden zo in beeld gebracht werd. Het kan ook heel mooi zijn.

Maar weet je: daar doe je inderdaad niks aan. En het betrof hier een moeder die echt heel erg geholpen werd. Als dat dan via de tv moet, dan moet dat maar.

Wat is het alternatief? Het Centrum voor Jeugd en Gezin?

paar dingen

1. ik vind het dan wel apart dat je zo'n opruiende link plaatst als je zelf niet zo goed weet waar het over gaat. Soort meeschreeuwen in een demonstratie waarvan je niets weet.

2. er wordt uren gefilmd en dat moet in een uitzending van 50 minuten passen. Logisch dat er dan wordt geknipt en er een samenvatting wordt gegeven waardoor het lijkt of het even een frisse bezem is. Soms is het trouwens zo eenvoudig.

3. Mensen melden zichzelf aan, ze worden niet gevraagd, noch staat er een mes op het keeltje.
Moet je sommige mensen tegen zichzelf beschermen? Ja ik denk van wel, maar ik vind het hier belangrijker dat de kinderen met eenvoudiger ingrepen dan kinderpsychiatrie/jeugdzorg worden gered. En zoiets kan zomaar het geval zijn in een gezin waar het overzicht en de duidelijkheid heeft plaatsgemaakt voor schreeuwen, niet consequent of liefdevol zijn.

4. Zijn de gevolgen te overzien? Nee, dat ziet niemand, soms denk ik ook wel eens aan de andere scholieren en hun reactie. Maar dat geldt voor elk programma waar de gewone mens in optreedt. Anderzijds kan het ook een eyeopener zijn en zoals Ginny zegt een spiegelbeeld voor jezelf in plaats van het als leedvermaak te zien.
Ik geniet ook niet van de ellende van een ander, maar kan er wel iets van leren. Hoe simpel kunnen een paar ingrepen zijn en hoeveel kan een gesprekje verduidelijken. Trek je dan wel eens woorden uit de mond? Zo kan het voorkomen. Het kan waar zijn of het kan door plakken en knippen zo lijken. Maar ik let dan op de boodschap.
t Is net als een ingericht huis dat je wilt kopen: je kunt door de inrichting heen kijken en de opties zien of je zegt dat je niet van een bruine bank houdt. Bij het laatste heb je in elk geval het doel gemist.

mooi verwoord

Emmawee.
Zo te horen was jullie methode ook beperkt (straffen en belonen, apart zetten, dingen die hier in huis absoluut niet werken) en toch al zo veel complexer dan Jo ons laat geloven.

Barvaux

is er een OO-gedrag, OO tv-voorkeur en een OO-smaak?

Zo mee eens

Met Emmawee. Jij verwoord wat mij niet lukte te verwoorden.

Barvaux

Barvaux: Het is al eerder gezegd maar je kunt het vergelijken met 'een dubbeltje op zijn kant'. Dit soort programma's zijn niet voor het gemiddelde OO volk dus net als dat je niet kunt zeggen dat je de Teletubbies verschrikkelijk vindt moet je dat hier ook niet doen.

Ja, ik heb gelezen dat je dat eerder zei. Misschien is het voor jou niet voor te stellen, maar ik weet dus niet wat ‘een dubbeltje op zijn kant’ is. Nooit gezien. De Teletubbies ken ik wel en als ik dat vreselijke televisie zou vinden, die op de één of andere manier van invloed zou kunnen zijn op de manier waarop over het opvoeden van kinderen wordt gedacht, dan mag ik dat hier gewoon zeggen volgens mij.

Barvaux: “De mensen die aan deze programma's mee doen horen ook bij de doelgroep en die ga ik niet geheel uitschrijven maar ik weet dat zij er wel wat aan hebben en de mensen die op tv komen vinden dat gewoon leuk itt ons.”

Natuurlijk is het voor sommige mensen fijn om om tv te komen. Zoveel is mij de afgelopen 15 - 20 jaar wel duidelijk geworden. Ik vind het verbijsterend, maar daar gaat het nu even niet om.
Die mensen worden gebruikt en de kijkers thuis worden op z'n minst een beetje belazerd. En juist omdat het om een onderwerp gaat dat mij aan het hart gaat (nl. de opvoeding van kinderen, uit de hand gelopen situaties en de manier waarop mensen daar tegenaan kijken) vind ik het fijn dat er een kritisch tegengeluid te horen is.

Barvaux: Dat we ze daar soms tegen moeten beschermen is een ander verhaal maar je kunt ze niet weigeren om op tv te komen.

Nee, daarom is de actie dus ook niet gericht op deze mensen, die uiteraard alles mogen doen wat niet verboden is bij wet. De actie is gericht tegen Jo Frost, die deze mensen weliswaar ‘helpt’, maar dan wel op een manier die vooral een ander doel dient: nl. spetterende televisie maken waarmee ze bovendien de wereld doet geloven dat de meest vreselijke en uit de hand gelopen situaties eenvoudig en snel op te lossen zijn door "haar fantastische aanpak". En dat is hooguit een klein beetje waar. Precies dat kleine beetje dat ze uitvergroot op tv laten zien.

Ginny

Ginny: En het betrof hier een moeder die echt heel erg geholpen werd.
Die moeder leek (ja: leek!) inderdaad echt heel erg geholpen. Nu. Geen idee hoe het verder gaat.

Ginny: Als dat dan via de tv moet, dan moet dat maar.
Dit is een mooie verdraaiing van de werkelijkheid. Alsof "via de televisie" een speciale vorm van hulpverlening is. Dat is het niet. Sterker: het gebeurt alleen "via de televisie" als het leuke televisie oplevert. Bij de selectie zullen al gezinnen afvallen die niet in het plaatje passen. Die worden gewoon niet geholpen. Het is geen hulpverleningsaanbod, het is een televisieprogramma.

Wat is het alternatief? Het Centrum voor Jeugd en Gezin?

Centrum voor Jeugd en Gezin kan, ik weet dat het daar ook nog wel eens treurig gesteld is met het maatwerk. Er zijn ook vrijgevestigde opvoedcoaches, er bestaat video-interactietraining, opvoedcursussen en gespreksgroepen met andere ouders, Ouders Online, online hulpverlening bij organisaties in de tweede lijn, nou ja, er is gewoon best veel en overal kun je het wel / niet treffen.

Ik zeg niet dat het makkelijk is om de juiste hulp te krijgen, maar Jo Frost is geen alternatief! Ik durf te wedden dat de meeste mensen na het vertrek van Jo alsnog op één van deze plekken zullen aankloppen.