Schop onder mijn kont
Hallo,
Wie wil mij even een schop onder de kont geven?
Ik ben moeder van twee lieve kinderen. Zoals bij meerdere stellen hebben mijn man en ik andere wensen mbt tot hoeveel kinderen we willen.
Man is klaar, tevreden, compleet.
Ik ben ook tevreden, maar voor mij voelt het alsof er nog iets mist. Ik zou graag nog een derde willen en ben er ook heel zeker van dat het dan klaar is.
Maar goed, man wil echt echt echt niet. Daar zal ik me bij neer moeten leggen.
Alleen nu kondigt gisteren een vriendin haar derde aan, en ik kan niet stoppen met erover nadenken. Hoe leuk het voor ze is en hoe graag ik dat zelf ook zou willen. Beetje jaloezie wel. En ook het gevoel dat zij nu als gezin 'verder' gaan dan wij ofzo. Beetje gek uitgelegd misschien, maar weet het even niet zo goed anders p te schrijven.
We hebben veel moeite gehad met kinderen krijgen dus deze gevoelens heb ik in het verleden in het 10000 kwadraat gehad, maar ik had zo gehoopt dat ik er nu niet meer zo'n last van zou hebben.
Iemand tips, of iemand die me eens goed de waarheid kan zeggen. Want hey, natuurlijk weet ik hoe mega fantastisch is het om al twee gezonde kinderen te hebben.
Er moeten meer vrouwen zijn die in dit schuitje gezeten hebben, toch?
Een kinderwens kan ook gewoon hartstikke hormonaal zijn. Als die sterke signalen produceren - of hoe dat ook werkt met hormonen, kan je op je kop gaan staan om iets anders te willen maar de biologie gaat gewoon zijn gang. Ik ken vrouwen die er heel erg last van hebben gehad, die wisten met hun verstand heel goed dat het niet verstandig was, maar hadden zó een sterke kinderwens, dat was best lastig. En andersom ook. Vrouwen die echt geen kinderen wilde, en ineens, ze wisten niet wat hun overkwam, was daar een hele sterke kinderwens. Lastig hoor.
Zonne2017 schreef op 13-12-2021 om 13:55:
Het wordt vaak kinderwens genoemd of verlangen. Er wordt vaak gezegd dat je gevoel niet kunt sturen, maar dat is niet waar. Wat wel eens vergeten wordt is dat dat ‘gevoel’ die ‘wens’ en dat ‘verlangen’ voor een heel erg groot deel bepaald wordt door de biologie. Met andere woorden : je hormonen en je voortplantingsdrift spelen je parten en dat zorgt voor dat verlangen dat je hebt. Het is zeker niet zo dat dat gevoel er nu eenmaal is en dat je daar machteloos in bent. Als je er op die manier naar kunt kijken dan zul je merken dat je dat gevoel best kunt verdragen en uiteindelijk uitschakelen.
Wat je schrijft klopt en weet ik eigenlijk ook wel.
Ik moet zeggen dat alleen al het hier opschrijven van mijn gevoel al wel wat geholpen heeft.
Saga schreef op 13-12-2021 om 11:19:
[..]
Mijn man is niet gesteriliseerd. Is in ons geval ook wel een ander verhaal. Een ongelukje zit er bij ons 99.9999999999999999% zeker niet in. We gebruiken geen anticonceptie, dus hij weet wel dat als het die 1 op de 10000000000 toch raak zou zijn, dan is het zo en hoeft het ook niet weg.
Maar sowieso, los daarvan, zou ik hem nooit op die manier willen 'verraden'.
Je hoeft je tegen mij niet te verantwoorden, hoor. Mijn reactie was puur gericht op de stelling van iemand dat je als man niet zelf tot sterilisatie over kan gaan. Stond los van jouw situatie.
elledoris schreef op 13-12-2021 om 14:04:
Een kinderwens kan ook gewoon hartstikke hormonaal zijn. Als die sterke signalen produceren - of hoe dat ook werkt met hormonen, kan je op je kop gaan staan om iets anders te willen maar de biologie gaat gewoon zijn gang. Ik ken vrouwen die er heel erg last van hebben gehad, die wisten met hun verstand heel goed dat het niet verstandig was, maar hadden zó een sterke kinderwens, dat was best lastig. En andersom ook. Vrouwen die echt geen kinderen wilde, en ineens, ze wisten niet wat hun overkwam, was daar een hele sterke kinderwens. Lastig hoor.
Nooit last van gehad. Las wel een tijdje geleden dat rammelende eierstokken voornamelijk maatschappelijk gedreven zijn ipv hormonaal. Als het puur hormonaal zou zijn lijkt me dat je er ook iets voor zou kunnen slikken om 't weg te krijgen.
Saga schreef op 13-12-2021 om 13:03:
Bedankt voor de reacties over de herkenbaarheid.
In mijn omgeving wordt hier niet zoveel over gesproken, dus het lijkt altijd of het uiteindelijke kindertal de wens was van beide partijen.
Mensen praten ook niet graag over dit soort dingen. Soms omdat het te pijnlijk is, soms omdat mensen bang zijn dat het als klagen wordt gezien, soms omdat ze het privé vinden, etc.
Je bent niet alleen en je gevoel is helemaal niet gek. Maar mijn ervaring is dat het slijt en die knagende vraag misschien nooit helemaal weg gaat, maar wel een plek gegeven kan worden
Zonne2017 schreef op 13-12-2021 om 13:55:
Het wordt vaak kinderwens genoemd of verlangen. Er wordt vaak gezegd dat je gevoel niet kunt sturen, maar dat is niet waar. Wat wel eens vergeten wordt is dat dat ‘gevoel’ die ‘wens’ en dat ‘verlangen’ voor een heel erg groot deel bepaald wordt door de biologie. Met andere woorden : je hormonen en je voortplantingsdrift spelen je parten en dat zorgt voor dat verlangen dat je hebt. Het is zeker niet zo dat dat gevoel er nu eenmaal is en dat je daar machteloos in bent. Als je er op die manier naar kunt kijken dan zul je merken dat je dat gevoel best kunt verdragen en uiteindelijk uitschakelen.
Mee eens, en zonder de gevoelens van TO te willen bagatelliseren, dit soort gevoelens gaat weer over. En als het niet overgaat zit er een onverwerkt stukje van iets anders onder. Denk ik.
Laat het er zijn, want hoe meer je vecht tegen die gedachtes en gevoelens, hij harder ze zich aandringen. Zit jezelf niet op de kop en wees lief voor jezelf.
MoederBarberin schreef op 13-12-2021 om 14:45:
[..]
Mensen praten ook niet graag over dit soort dingen. Soms omdat het te pijnlijk is, soms omdat mensen bang zijn dat het als klagen wordt gezien, soms omdat ze het privé vinden, etc.
Je bent niet alleen en je gevoel is helemaal niet gek. Maar mijn ervaring is dat het slijt en die knagende vraag misschien nooit helemaal weg gaat, maar wel een plek gegeven kan worden
Dit inderdaad. Het wordt vaak niet gewaardeerd als je naar dat soort dingen vraagt. Je vraagt ook niet of een kind 'gepland' was. Of waarom mensen veel kinderen hebben of één kind.
Wij hebben één kind, was niet onze eigen keuze dat het daarbij is gebleven, en er is soms echt nog wel even verdriet om, maar de dankbaarheid voor wat we wel hebben overheerst. En dat kan ook prima naast elkaar bestaan.
Ik kan uit ervaring wel zeggen dat het gevoel van gemis wel slijt met de jaren, als je kinderen groter worden. Dat heeft ook weer voordelen en in het leven past een kleintje dan ook niet altijd even goed.
redbulletje schreef op 13-12-2021 om 14:43:
[..]
Nooit last van gehad. Las wel een tijdje geleden dat rammelende eierstokken voornamelijk maatschappelijk gedreven zijn ipv hormonaal. Als het puur hormonaal zou zijn lijkt me dat je er ook iets voor zou kunnen slikken om 't weg te krijgen.
Lol. Jouw denkwijze tovert altijd weer een lach op mijn gezicht.
redbulletje schreef op 13-12-2021 om 14:43:
[..]
Nooit last van gehad. Las wel een tijdje geleden dat rammelende eierstokken voornamelijk maatschappelijk gedreven zijn ipv hormonaal. Als het puur hormonaal zou zijn lijkt me dat je er ook iets voor zou kunnen slikken om 't weg te krijgen.
als dat zo was zou ook niet 1 vrouw meer last hoeven hebben van de overgang, was het maar zo’n feest en makkelijk. Maar goed, we weten wie het zegt, dus niet al te serieus te nemen 🤪
Ik heb 3 heerlijke kinderen en geloof het of niet, vroeger wilde ik helemaal geen kinderen. Dat gevoel kan dus zomaar veranderen.
Heb sinds een driekwart jaar een nieuwe relatie. Hij heeft ook jarenlang iedereen voorgehouden dat hij nooit aan kinderen wil beginnen. Maar sinds hij bij mij en de kinderen meedraait is hij dol op ze en is die gedachte compleet verdwenen. Praat nu zelfs over eventuele eigen kinderen samen. Al zou dat iets voor de toekomst zijn.
Ik was klaar met kinderen in mijn vorige relatie. Niet dat ik er niet meer wilde, maar zag het met hem niet zitten omdat ik alles alleen moest doen.
In mijn huidige relatie sta ik daar zeker voor open. We zullen het tzt wel zien. 😊
Zo zie je maar, gevoel kan veranderen.
Praat er nog eens over met je man, weeg het een tegen het ander af. Ook qua ruimte en financiën. Want een kind extra scheelt echt hoor.
Je kan ook bij hem weg natuurlijk en dan een donorkind of zaad uit een kroeg of van een vriend.
Bijtje82 schreef op 13-12-2021 om 17:10:
Ik heb 3 heerlijke kinderen en geloof het of niet, vroeger wilde ik helemaal geen kinderen. Dat gevoel kan dus zomaar veranderen.
Heb sinds een driekwart jaar een nieuwe relatie. Hij heeft ook jarenlang iedereen voorgehouden dat hij nooit aan kinderen wil beginnen. Maar sinds hij bij mij en de kinderen meedraait is hij dol op ze en is die gedachte compleet verdwenen. Praat nu zelfs over eventuele eigen kinderen samen. Al zou dat iets voor de toekomst zijn.
Ik was klaar met kinderen in mijn vorige relatie. Niet dat ik er niet meer wilde, maar zag het met hem niet zitten omdat ik alles alleen moest doen.
In mijn huidige relatie sta ik daar zeker voor open. We zullen het tzt wel zien. 😊
Zo zie je maar, gevoel kan veranderen.
Praat er nog eens over met je man, weeg het een tegen het ander af. Ook qua ruimte en financiën. Want een kind extra scheelt echt hoor.
Ik wilde ze ook niet, maar na de eerste zwangerschap was de hormonenfabriek goed aangeslingerd. Ik wilde er ook wel drie of vier. Het is er bij twee gebleven.
En ja, een nieuwe man, betere genenspreiding, goed voor de genenpoel. Ik ben er honderd procent van overtuigd dat het wensen van (veel) kinderen heel veel te maken heeft met hormonen en voortplantingsdrift.
_Arianna_ schreef op 13-12-2021 om 10:23:
Eerlijk gezegd, ik heb dat niet gevoeld. Ik wilde heel graag 2 kinderen, zodat zij later elkaar nog hebben.
Wat is de reden dat jij graag nog een kind wil? Wat maakt dat jouw gezin nu niet compleet voelt?
Dat is een hele slechte reden om een 2e kind te krijgen
irmama schreef op 13-12-2021 om 17:54:
[..]
Dat is een hele slechte reden om een 2e kind te krijgen
Zo nou! Ben zelf dolblij dat ik enig kind ben en niet dat gezeik heb wat ik veel mensen met hun siblings zie hebben.
redbulletje schreef op 13-12-2021 om 17:57:
[..]
Zo nou! Ben zelf dolblij dat ik enig kind ben en niet dat gezeik heb wat ik veel mensen met hun siblings zie hebben.
Precies. Kan de ware hel zijn.
