Schop onder mijn kont
Hallo,
Wie wil mij even een schop onder de kont geven?
Ik ben moeder van twee lieve kinderen. Zoals bij meerdere stellen hebben mijn man en ik andere wensen mbt tot hoeveel kinderen we willen.
Man is klaar, tevreden, compleet.
Ik ben ook tevreden, maar voor mij voelt het alsof er nog iets mist. Ik zou graag nog een derde willen en ben er ook heel zeker van dat het dan klaar is.
Maar goed, man wil echt echt echt niet. Daar zal ik me bij neer moeten leggen.
Alleen nu kondigt gisteren een vriendin haar derde aan, en ik kan niet stoppen met erover nadenken. Hoe leuk het voor ze is en hoe graag ik dat zelf ook zou willen. Beetje jaloezie wel. En ook het gevoel dat zij nu als gezin 'verder' gaan dan wij ofzo. Beetje gek uitgelegd misschien, maar weet het even niet zo goed anders p te schrijven.
We hebben veel moeite gehad met kinderen krijgen dus deze gevoelens heb ik in het verleden in het 10000 kwadraat gehad, maar ik had zo gehoopt dat ik er nu niet meer zo'n last van zou hebben.
Iemand tips, of iemand die me eens goed de waarheid kan zeggen. Want hey, natuurlijk weet ik hoe mega fantastisch is het om al twee gezonde kinderen te hebben.
Er moeten meer vrouwen zijn die in dit schuitje gezeten hebben, toch?
Kersje schreef op 13-12-2021 om 23:13:
[..]
Huh? Wat een rare conclusie trek jij uit mijn antwoord zeg. Ik zeg alleen dat je niet altijd overhoop hoeft te liggen met broers/zussen. Wat heeft dat te maken met misbruik en schuld??
Oke dat was misschien overdreven.
Maar naar mijn idee moet je reden om nog een kind te willen, niet zijn dat ze " elkaar" hebben. Dat is toch geen reden??
Teigera schreef op 13-12-2021 om 21:59:
[..]
Ruimte. En die ruimte geeft onrust, wat nou als, maar misschien toch, we kunnen deze embryo's nog gebruiken, enz enz. Echt, neem de beslissing en gun jezelf het rouwproces en de rust. Je man wil niet, dat is je antwoord.
Dat is niet het antwoord op mijn vraag. Ik heb een andere vraag.
Jammer dat je dat vd embryo's niet meteen hebt gezegd.
Zolang die embryo's er zijn en zolang er een kleine kans is dat je zwanger wordt kun je nooit rust vinden. Doe jezelf en je gezin een plezier: vraag je man zich te steriliseren en geef aan dat de embryo's niet meer bewaard hoeven te worden. Serieus! Dat is de schop die je van ons vraagt. Wees gelukkig met wat je hebt. Ga niet ongelukkig worden van dromen.
irmama schreef op 13-12-2021 om 21:57:
[..]
Nee hoor. Je neemt geen 2e of 3e kind voor je andere kind, dat is echt een rare reden.
Natuurlijk wilde ik nog een kind. Ik vind het een fijn idee dat ze met z'n 2en zijn. Enig kind zijn kan ook eenzaam zijn.
En ik heb geen kinderen genomen. Dat vind ik een rare zin
irmama schreef op 14-12-2021 om 07:23:
[..]
Oke dat was misschien overdreven.
Maar naar mijn idee moet je reden om nog een kind te willen, niet zijn dat ze " elkaar" hebben. Dat is toch geen reden??
Nou, als enig kind kan ik zeggen dat ik zéker een tweede kind wilde zodat ze elkaar hebben. Mijn ervaring in de omgeving is dat mensen op belangrijke momenten of terugkerende vieringen (kerst/verjaardagen) toch heel erg op de eigen familie/gezin gericht zijn... en je als je zelf geen broers of zussen hebt er gewoon niet helemaal bij hoort. Een vriendschap blijft wat anders dan een bloedband blijkbaar. Een voorbeeld: als ik jarig ben nodig ik vriendinnen uit die zelf hun verjaardag niet echt vieren, behalve voor hun familie en dat krijgen ze alleen ouders en broers/zussen en aanhang op bezoek, 'want dan is het huis wel weer vol'. Dat snap ik wel, maar het steekt toch een beetje. Hetzelfde is van toepassing op een ingrijpende gebeurtenis zoals een ziekenhuisopname van gezinslid. Ik zal best een beroep kunnen doen op iemand uit vriendenkring, maar andersom zullen ze altijd in eerste instantie hun familie om hulp vragen.
Om die reden een derde kind willen hebben snap ik heel goed. Dan is er een soort 'back up'. Geen garantie dat je toekomstige kinderen het later leuk hebben met elkaar natuurlijk, maar toch.
Kerstin75 schreef op 14-12-2021 om 09:22:
Jammer dat je dat vd embryo's niet meteen hebt gezegd.
Zolang die embryo's er zijn en zolang er een kleine kans is dat je zwanger wordt kun je nooit rust vinden. Doe jezelf en je gezin een plezier: vraag je man zich te steriliseren en geef aan dat de embryo's niet meer bewaard hoeven te worden. Serieus! Dat is de schop die je van ons vraagt. Wees gelukkig met wat je hebt. Ga niet ongelukkig worden van dromen.
Maar wat ik vooral moeilijk vind, is dat gevoel dat er nog iets mist. Ook als alle opties dus verdwenen zijn. Dat ik dan moet rouwen.
Ik zou gewoon willen dat ik ook dat gevoel heb dat het nu zo compleet is, net als mijn man.
En we moeten het er nog eens goed erover hebben. Want op dit moment is hij wel oké dat we betalen voor de embryo's die er nog zijn. En daarnaast neemt hij een preparaat wat hij heeft afgestemd met de specialist (was ik niet bij). Hij kon kiezen uit 2 opties, alleen bij die ene optie zou hij volledig onvruchtbaar worden en dus heeft hij de andere gekozen. Dat soort dingen geeft me ook steeds hoop.
En misschien wil hij zijn beslissing nog uitstellen. Maar hij geeft nu in ieder geval een harde nee en hij zegt ook dat hij niet denkt dat dat gaat veranderen.
Daar zit dus inderdaad nog een stukje onduidelijkheid. Maar eigenlijk ben ik vooral bang voor het stukje daarna. Bang dat dat knagende gevoel nooit weggaat.
troelahoep schreef op 14-12-2021 om 10:56:
[..]
Nou, als enig kind kan ik zeggen dat ik zéker een tweede kind wilde zodat ze elkaar hebben. Mijn ervaring in de omgeving is dat mensen op belangrijke momenten of terugkerende vieringen (kerst/verjaardagen) toch heel erg op de eigen familie/gezin gericht zijn... en je als je zelf geen broers of zussen hebt er gewoon niet helemaal bij hoort. Een vriendschap blijft wat anders dan een bloedband blijkbaar. Een voorbeeld: als ik jarig ben nodig ik vriendinnen uit die zelf hun verjaardag niet echt vieren, behalve voor hun familie en dat krijgen ze alleen ouders en broers/zussen en aanhang op bezoek, 'want dan is het huis wel weer vol'. Dat snap ik wel, maar het steekt toch een beetje. Hetzelfde is van toepassing op een ingrijpende gebeurtenis zoals een ziekenhuisopname van gezinslid. Ik zal best een beroep kunnen doen op iemand uit vriendenkring, maar andersom zullen ze altijd in eerste instantie hun familie om hulp vragen.
Om die reden een derde kind willen hebben snap ik heel goed. Dan is er een soort 'back up'. Geen garantie dat je toekomstige kinderen het later leuk hebben met elkaar natuurlijk, maar toch.
Nou ik herken dat totaal niet. Ik kan op alle vrienden terugvallen en zie veel vriendinnen die ook niet bij familie terrecht kunnen.
En dat vriendschap anders is dan een bloedband ben ik echt totaal niet mee eens.
Een kind alleen krijgt nooit ruzie over de erfenis en verdeling van spullen. Maar moet wel alles alleen regelen.
Meerdere kinderen kunnen lief en leed delen, maar het kan ook haat en nijd zijn.
Ik ben zelf blij dat mijn ouders na mij nog een kind hebben gekregen. We hebben vroeger heel veel samen gedaan. Maar mijn zus had een vriendin die echt water en vuur was met haar broer. Toen die kinderen pubers waren konden ze nog steeds niet met zijn tweeën zonder ouders thuis blijven want dan was het oorlog. Een van de twee helemaal alleen thuis ging prima, maar niet samen.
Onze dochter zal alleen blijven. Toch is ze niet eenzaam. Ze heeft genoeg vriendinnetjes, contacten op clubjes, neefje en nichtje van dezelfde leeftijd.
MamaE schreef op 14-12-2021 om 11:51:
Een kind alleen krijgt nooit ruzie over de erfenis en verdeling van spullen. Maar moet wel alles alleen regelen.
Meerdere kinderen kunnen lief en leed delen, maar het kan ook haat en nijd zijn.
Ik ben zelf blij dat mijn ouders na mij nog een kind hebben gekregen. We hebben vroeger heel veel samen gedaan. Maar mijn zus had een vriendin die echt water en vuur was met haar broer. Toen die kinderen pubers waren konden ze nog steeds niet met zijn tweeën zonder ouders thuis blijven want dan was het oorlog. Een van de twee helemaal alleen thuis ging prima, maar niet samen.
Onze dochter zal alleen blijven. Toch is ze niet eenzaam. Ze heeft genoeg vriendinnetjes, contacten op clubjes, neefje en nichtje van dezelfde leeftijd.
Of je wel of niet eenzaam bent heeft niks te maken met het wel of niet hebben van brusjes. Ik heb weinig contact met mijn broer en zus maar ik ben wel heel blij dat toen onze ouders overleden ik ze had, met ze kon overleggen en niet alles alleen hoefde te doen. Ik heb geen vriendinnen die ik daarvoor kan bellen. Maar ook dat ligt niet aan het wel of niet hebben van brusjes of goede vrienden hebben.
Ja ik heb twee kinderen, niet omdat ze perse leuk met elkaar konden gaan spelen maar gewoon omdat ik het zelf wilde en omdat ik het zelf fijn vind om een brus te hebben ook al vechten ze elkaar de tent uit.
troelahoep schreef op 14-12-2021 om 10:56:
[..]
Nou, als enig kind kan ik zeggen dat ik zéker een tweede kind wilde zodat ze elkaar hebben. Mijn ervaring in de omgeving is dat mensen op belangrijke momenten of terugkerende vieringen (kerst/verjaardagen) toch heel erg op de eigen familie/gezin gericht zijn... en je als je zelf geen broers of zussen hebt er gewoon niet helemaal bij hoort. Een vriendschap blijft wat anders dan een bloedband blijkbaar. Een voorbeeld: als ik jarig ben nodig ik vriendinnen uit die zelf hun verjaardag niet echt vieren, behalve voor hun familie en dat krijgen ze alleen ouders en broers/zussen en aanhang op bezoek, 'want dan is het huis wel weer vol'. Dat snap ik wel, maar het steekt toch een beetje. Hetzelfde is van toepassing op een ingrijpende gebeurtenis zoals een ziekenhuisopname van gezinslid. Ik zal best een beroep kunnen doen op iemand uit vriendenkring, maar andersom zullen ze altijd in eerste instantie hun familie om hulp vragen.
Om die reden een derde kind willen hebben snap ik heel goed. Dan is er een soort 'back up'. Geen garantie dat je toekomstige kinderen het later leuk hebben met elkaar natuurlijk, maar toch.
Om die reden ben ik juist blij geen sibling te hebben. Lijkt me vreselijk die familieverplichtingen. Zeker als ze partners en kinderen krijgen en die mee gaan nemen naar gezinsetentjes.
Kerstin75 schreef op 14-12-2021 om 13:32:
[..]
Of je wel of niet eenzaam bent heeft niks te maken met het wel of niet hebben van brusjes. Ik heb weinig contact met mijn broer en zus maar ik ben wel heel blij dat toen onze ouders overleden ik ze had, met ze kon overleggen en niet alles alleen hoefde te doen. Ik heb geen vriendinnen die ik daarvoor kan bellen. Maar ook dat ligt niet aan het wel of niet hebben van brusjes of goede vrienden hebben.
Ja ik heb twee kinderen, niet omdat ze perse leuk met elkaar konden gaan spelen maar gewoon omdat ik het zelf wilde en omdat ik het zelf fijn vind om een brus te hebben ook al vechten ze elkaar de tent uit.
Nee precies. Ik ben blij met mijn zus maar als ik er geen had gehad had ik niet beter geweten. Kinderen krijg je omdat je dat zelf wil, niet omdat je ouders dat willen of voor broer/zus.
Het heeft voor- en nadelen en kan goed of slecht uitpakken.
MamaE schreef op 14-12-2021 om 13:58:
[..]
Nee precies. Ik ben blij met mijn zus maar als ik er geen had gehad had ik niet beter geweten. Kinderen krijg je omdat je dat zelf wil, niet omdat je ouders dat willen of voor broer/zus.
Het heeft voor- en nadelen en kan goed of slecht uitpakken.
Je begint niet aan een tweede (of derde) kind alleen om het eerste (of tweede) kind. Maar het woog voor mij wel mee. Ik had het niet leuk gevonden voor mijn oudste als die de enigste was gebleven. Het is niet het grootste gewicht in de schaal maar het was weldegelijk een gewicht.
Saga schreef op 14-12-2021 om 11:12:
Maar wat ik vooral moeilijk vind, is dat gevoel dat er nog iets mist. Ook als alle opties dus verdwenen zijn. Dat ik dan moet rouwen.
Daar zit dus inderdaad nog een stukje onduidelijkheid. Maar eigenlijk ben ik vooral bang voor het stukje daarna. Bang dat dat knagende gevoel nooit weggaat.
Rouw hoort bij het leven. Je hoeft er niet bang voor te zijn, het komt en gaat, en uiteindelijk kom je bij een nieuwe stabiliteit terecht. Dat knagende gevoel gaat misschien nooit helemaal weg, maar wordt wel minder als je ermee aan de slag gaat, net als bij andere vormen van rouw.
irmama schreef op 14-12-2021 om 11:44:
[..]
Nou ik herken dat totaal niet. Ik kan op alle vrienden terugvallen en zie veel vriendinnen die ook niet bij familie terrecht kunnen.
En dat vriendschap anders is dan een bloedband ben ik echt totaal niet mee eens.
Serieus? Ik kan wel op vrienden terugvallen, maar merk dat ze andersom dat echt doen op hun eigen familie. Ik ken eigenlijk maar 1 iemand (die ook niet kan terugvallen op familie) die 1 vriendin heeft vanaf de vroege kindertijd met wie ze zo'n soort familieband heeft.
Komt ook bij dat de hechte vrienden hier van (ruim) na de middelbare schooltijd zijn, en met familie heb je toch al een groter deel van je leven gedeeld.
troelahoep schreef op 15-12-2021 om 13:37:
[..]
Serieus? Ik kan wel op vrienden terugvallen, maar merk dat ze andersom dat echt doen op hun eigen familie. Ik ken eigenlijk maar 1 iemand (die ook niet kan terugvallen op familie) die 1 vriendin heeft vanaf de vroege kindertijd met wie ze zo'n soort familieband heeft.
Komt ook bij dat de hechte vrienden hier van (ruim) na de middelbare schooltijd zijn, en met familie heb je toch al een groter deel van je leven gedeeld.
Ja maar dan moet je dus wel een normale familie hebben toch?
Koester maar dat je je het niet kan voorstellen.
