Schop onder mijn kont
Hallo,
Wie wil mij even een schop onder de kont geven?
Ik ben moeder van twee lieve kinderen. Zoals bij meerdere stellen hebben mijn man en ik andere wensen mbt tot hoeveel kinderen we willen.
Man is klaar, tevreden, compleet.
Ik ben ook tevreden, maar voor mij voelt het alsof er nog iets mist. Ik zou graag nog een derde willen en ben er ook heel zeker van dat het dan klaar is.
Maar goed, man wil echt echt echt niet. Daar zal ik me bij neer moeten leggen.
Alleen nu kondigt gisteren een vriendin haar derde aan, en ik kan niet stoppen met erover nadenken. Hoe leuk het voor ze is en hoe graag ik dat zelf ook zou willen. Beetje jaloezie wel. En ook het gevoel dat zij nu als gezin 'verder' gaan dan wij ofzo. Beetje gek uitgelegd misschien, maar weet het even niet zo goed anders p te schrijven.
We hebben veel moeite gehad met kinderen krijgen dus deze gevoelens heb ik in het verleden in het 10000 kwadraat gehad, maar ik had zo gehoopt dat ik er nu niet meer zo'n last van zou hebben.
Iemand tips, of iemand die me eens goed de waarheid kan zeggen. Want hey, natuurlijk weet ik hoe mega fantastisch is het om al twee gezonde kinderen te hebben.
Er moeten meer vrouwen zijn die in dit schuitje gezeten hebben, toch?
rionyriony schreef op 13-12-2021 om 17:23:
Je kan ook bij hem weg natuurlijk en dan een donorkind of zaad uit een kroeg of van een vriend.
Goed idee! Heel erg bedankt voor deze tip
Bijtje82 schreef op 13-12-2021 om 17:10:
Ik heb 3 heerlijke kinderen en geloof het of niet, vroeger wilde ik helemaal geen kinderen. Dat gevoel kan dus zomaar veranderen.
Zo zie je maar, gevoel kan veranderen.
Praat er nog eens over met je man, weeg het een tegen het ander af. Ook qua ruimte en financiën. Want een kind extra scheelt echt hoor.
Ruimte in huis (4 slaapkamers op de 1e verdieping en een zolder) is geen probleem. Ruimte buitenshuis ook niet trouwens.
Qua financiën gaat het ook prima.
Maar ik geloof niet dat mijn man daarmee te overtuigen is. Hij voelt het gewoon niet. Alleen zit ik dus met mijn gevoel.
Voor de duidelijkheid, het is voor mij geen reden tot scheiding 
zoals sommigen hier lijken te suggereren.
Ook hier wel herkenbaar, al was de situatie anders: man had al kinderen uit een eerdere relatie. We hebben er samen nog één gekregen, na een vrij lang ivf-traject. Ik had er graag nog één gewild, maar man wilde écht niet meer (en had dat ook vanaf het begin duidelijk aangegeven, trouwens). Ik heb het daar best lastig mee gehad toen ik erachter kwam hoe leuk ik het vond om moeder te zijn en hoe lief ik m’n kind vind 
.
Wat mij geholpen heeft, is er een aantal keer flink tranen om laten, maar daarna ook bewust een knopje in m’n hoofd omzetten (misschien wel als jouw schop 
): nee, dat kind gaat er niet meer komen. Punt. Daarnaast heb ik zelf een spiraaltje laten plaatsen om die (ook hier: zeer minimale) kans op een spontane zwangerschap uit te sluiten. Ook dat gaf, gek genoeg, rust. Inmiddels ligt dit alles alweer ruim 5 jaar achter ons en denk ik nog maar heel af en toe ‘had ik maar..’. We genieten nu vooral van het feit dat ons kind ouder is, we meer vrijheid krijgen en daarmee meer tijd voor ons samen.
Zonne2017 schreef op 13-12-2021 om 17:23:
[..]
Ik wilde ze ook niet, maar na de eerste zwangerschap was de hormonenfabriek goed aangeslingerd. Ik wilde er ook wel drie of vier. Het is er bij twee gebleven.
En ja, een nieuwe man, betere genenspreiding, goed voor de genenpoel. Ik ben er honderd procent van overtuigd dat het wensen van (veel) kinderen heel veel te maken heeft met hormonen en voortplantingsdrift.
Ik ben ook alleen maar makkelijke zwangerschappen gewend. Niet misselijk geweest, bevallingen waren een eitje. Kortom, niet bij mij komen voor horror verhalen. Zie mezelf nog wel eens een keer in de krant komen met een snelweg bevalling ofzo 🤣
Bij de tweede waren de verloskundige en het ziekenhuis personeel aan het kibbelen over wee opwekkers. Want ik zou geen weeën hebben zei de zuster. Welles zei mijn verloskundige, kijk maar op het scherm. Maar ik gaf geen krimp.
Dus tja.. Aangezien ik medisch was waren zij de baas. (medisch vanwege meconium)
Toen moest er met alle geweld een infuus in m'n arm. Voordat dat ding er goed en wel in zat en de laatste pleister er op ging, lag er al een kind op bed 😂
Ben met alle drie bij elkaar nog geen 20 min bezig geweest met effectief bevallen. Geen verdoving oid. Gewoon een soort van lopende band werk.
En ondanks dat borstvoeding best akelig pijnlijk kan zijn, kon ik echt genieten van het voeden. Die pijn was alleen even bij het aanleggen vanwege de kloofjes.
Doe mij er nog maar 6 😜
Nee gekkigheid. Met één erbij zou ik al dolgelukkig zijn.
Of het hormonaal is weet ik niet. Maar feit is dat ik gewoon van die drukte hou.
Nu werk ik nog wel 3 dagen, maar mochten er meer kinderen komen dan zal ik voorlopig wel even thuis gaan moeder en nu dat kan.
-Nienke- schreef op 13-12-2021 om 18:41:
Ook hier wel herkenbaar, al was de situatie anders: man had al kinderen uit een eerdere relatie. We hebben er samen nog één gekregen, na een vrij lang ivf-traject. Ik had er graag nog één gewild, maar man wilde écht niet meer (en had dat ook vanaf het begin duidelijk aangegeven, trouwens). Ik heb het daar best lastig mee gehad toen ik erachter kwam hoe leuk ik het vond om moeder te zijn en hoe lief ik m’n kind vind
Wat mij geholpen heeft, is er een aantal keer flink tranen om laten, maar daarna ook bewust een knopje in m’n hoofd omzetten (misschien wel als jouw schop
Dank je wel.
Ja bij mij is het ook dat ik het moeder zijn zo fantastisch vind. En mijn kinderen zijn zulke lieverds, echt genieten vind ik dat.
Soms krijg ik dat knopje wel omgezet, maar het wordt door zo'n aankondiging wel weer enorm getriggerd. Al is het vandaag ook alweer iets gezakt merk ik. Nog steeds heb ik verlangen, maar mijn gedachten waren ook wel gewoon bij andere zaken.
Ook ik denk dat het zal schelen om echt het besluit te nemen, dat het bij twee blijft. Die 0,000000001% zou mij onrustig maken. En na dat besluit kun je rouwen om wat je niet gaat krijgen. Dat neemt niets weg van het geluk dat je wel hebt gekregen, maar het is toch een soort afscheid (van een droom, een ideaalbeeld misschien). En dat is oke. Je bent niet ondankbaar of een slechte moeder als je je verzoent met het einde van een periode (zwanger, baby, dat allemaal is dus echt voor het laatst geweest) en deze verzoening emotioneel is.
Saga schreef op 13-12-2021 om 10:37:
[..]
Eerlijk gezegd, ik heb geen goede reden.
Alleen onrust in mijn lijf en de wens.
Dikke kans dat je die na je derde nog steeds hebt. Pas als het niet meer kan word je rustig. Vraag je man zich te steriliseren.
Kerstin75 schreef op 13-12-2021 om 21:06:
[..]
Dikke kans dat je die na je derde nog steeds hebt. Pas als het niet meer kan word je rustig. Vraag je man zich te steriliseren.
Klinkt misschien stom maar dat denk ik niet. Als ik gezinnen met 4 kinderen zie, doet me dat helemaal niks. Ik heb heel sterk het gevoel dat het met 3 echt af zou zijn.
Teigera schreef op 13-12-2021 om 20:50:
Ook ik denk dat het zal schelen om echt het besluit te nemen, dat het bij twee blijft. Die 0,000000001% zou mij onrustig maken. En na dat besluit kun je rouwen om wat je niet gaat krijgen. Dat neemt niets weg van het geluk dat je wel hebt gekregen, maar het is toch een soort afscheid (van een droom, een ideaalbeeld misschien). En dat is oke. Je bent niet ondankbaar of een slechte moeder als je je verzoent met het einde van een periode (zwanger, baby, dat allemaal is dus echt voor het laatst geweest) en deze verzoening emotioneel is.
Wat het misschien ook nog wel lastig maakt, is dat we nog embryo's over hebben van onze laatste ivf.
irmama schreef op 13-12-2021 om 18:11:
[..]
Precies. Kan de ware hel zijn.
Klopt, maar hoeft ook niet het geval te zijn (zoals bij ons met 3 kinderen/broers/zussen). Waarom enkel van het slechtste uitgaan, zegt ook een hoop over jezelf namelijk!
Saga schreef op 13-12-2021 om 21:18:
[..]
Wat het misschien ook nog wel lastig maakt, is dat we nog embryo's over hebben van onze laatste ivf.
Je kunt nooit van tevoren voorspellen hoe je gevoel ‘later’ is, dus ook niet dat je tevreden zult zijn bij 3 kinderen. Het idee dat er nog embryo’s zijn icm je biologische klok speelt in jouw geval vlgs mij zeker mee, maar je man vindt 2 kinderen voldoende. Ik zou zeggen, count your blessings!
Saga schreef op 13-12-2021 om 21:18:
[..]
Wat het misschien ook nog wel lastig maakt, is dat we nog embryo's over hebben van onze laatste ivf.
Oei, ja, dat begrijp ik, dat hadden wij destijds ook… Twee pogingen met nauwelijks embryo’s en bij de laatste bleven er ineens twee over (na de zwangerschap en geboorte van ons kind). Ik heb vooral gehuild toen ik na een half jaar het formuliertje weggooide en daarmee dus officieel de embryo’s liet vernietigen. Ook dat slijt trouwens - ik voel me (zeker nu ik de 40 begin te naderen) vooral gezegend met het leukste kind dat bestaat.
Kersje schreef op 13-12-2021 om 21:51:
[..]
Klopt, maar hoeft ook niet het geval te zijn (zoals bij ons met 3 kinderen/broers/zussen). Waarom enkel van het slechtste uitgaan, zegt ook een hoop over jezelf namelijk!
Nee hoor. Je neemt geen 2e of 3e kind voor je andere kind, dat is echt een rare reden.
Wat zegt dat over mij? Was het mijn schuld dat ik misbruikt ben?
Saga schreef op 13-12-2021 om 21:18:
[..]
Wat het misschien ook nog wel lastig maakt, is dat we nog embryo's over hebben van onze laatste ivf.
Ruimte. En die ruimte geeft onrust, wat nou als, maar misschien toch, we kunnen deze embryo's nog gebruiken, enz enz. Echt, neem de beslissing en gun jezelf het rouwproces en de rust. Je man wil niet, dat is je antwoord.
irmama schreef op 13-12-2021 om 21:57:
[..]
Nee hoor. Je neemt geen 2e of 3e kind voor je andere kind, dat is echt een rare reden.
Wat zegt dat over mij? Was het mijn schuld dat ik misbruikt ben?
Huh? Wat een rare conclusie trek jij uit mijn antwoord zeg. Ik zeg alleen dat je niet altijd overhoop hoeft te liggen met broers/zussen. Wat heeft dat te maken met misbruik en schuld?? 
