Ruggeprik eindelijk een recht in nederland

Liedewij

"Als je een litteken hebt en je krijgt de volgende baring een ruggeprik is het waarschuwingssysteem van je lijf(pijn!!) uitgezet. Dit risico is echt wel reeel en daar zul je ook goed op gecontroleerd worden. Wat helaas het niet altijd voorkomen kan."

Maar het zelf voelen kan het ook niet voorkomen. Ik heb op een ander forum het verhaal gelezen van een vrouw die gevraagd, nee, gesmeekt heeft om hulp. Ze had het gevoel dat het litteken aan het scheuren was, maar nee hoor mevrouwtje, dat is onzin, dat gebeurt niet zo maar. En daar zit je dan, na gruwelijke pijnen, met een dode baby in je armen, want het kindje heeft het niet overleefd. Aan het serieus nemen van dergelijke signalen wil het namelijk ook nog weleens schorten.

Zoals rodebeuk al zei, er schort iets aan het systeem.

Rode breuk

Ach, ik weet niet goed wat ik met je reaktie moet. Natuurlijk , overal worden fouten gemaakt en kunnen mensen laks zijn, niet opletten of weet ik veel. En dat is afschuwlijk. Heel veel gaat in de doofpot. Nog veel meer denk ik dan dat een leek vermoedt.

Maar om nu te zeggen dat het niet voorkomen wordt als een vrouw het voelt gaat veel te ver.
Signalen waarbij gedacht moet worden aan scheuren van een litteken zijn ; pijn- met name aanhoudende pijn tussen de weeen door en al in een later stadium zie je bloederige urine. Maar met name die aanhoudende pijn is een signaal en elke verloskundige/gynaecollog of verpleegkundige moet dat serieus nemen. Dat dat niet altijd gebeurt is een heel andere discussie en ook wat flauw om als voorbeeld te gebruiken.
Feit blijft dat je een verhoogde kans hebt bij een ruggeprik dat dat litteken scheurt en daar ging het hier om.

Liedewij

liedewij

"Maar om nu te zeggen dat het niet voorkomen wordt als een vrouw het voelt gaat veel te ver. "

Zou je dat ook durven zeggen tegen deze moeder?. Zelfs een vrouw die het voelt is overgeleverd aan de willekeur van de medici om haar heen. Pijn hoort erbij, u stelt zich aan, kom, dat kan zomaar niet, wij zien dagelijks bevallingen.

Daarom moet het systeem anders. En dat is de reden dat ik moeite heb met die Beatrijs-Smulders-het-moet-natuurlijk-flauwekul. Omdat het natuurlijk moet, maar tegelijkertijd (in sommige gevallen) onvoldoende naar moeders wordt geluisterd.

Dynasty

Ja Dynasty dat durf ik tegen deze vrouw te zeggen. Ik ken het verhaal niet maar als zij niet serieus genomen is en er symptomen over het hoofd gezien zijn dan zijn er (ernstige) fouten gemaakt. Dat wil niet zeggen dat deze casus toonaangevend is.

Maar je haalt allerlei dingen door elkaar. Enerzijds geef je aan dat medici niet naar hun patienten luisteren/ze serieus nemen. Ik vind het generaliserend en ken gelukkig ook medici die oprecht betrokken zijn en hun patienten wel serieus nemen.Maar in dit ene geval(en ja ik weet het er zijn er meer) heeft de arts niet naar zijn patient geluisterd. Dit is waarschijnlijk verwijtbaar. Maar het lastige met alle systemen en protocollen is dat er MENSEN mee werken. Je kunt wel afgeven op het totale systeem maar je hebt te doen met mensen die er soms een potje van maken omdat ze arrogant, betweterig zijn of slecht geslapen hebben of iets tegen rood haar hebben. Dat maakt niet het totale systeem fout dat maakt die ene persoon in die situatie fout. Daarom is het ook goed dat patienten zich beklagen bij laakbaar gedrag zodat diezelfde persoon de volgende keer zich anders op zal stellen en een voorbeeld zal zijn voor al zijn collega's zodat ook zij zich professioneel blijven gedragen.

Vervolgens heb je een hekel aan die Beatrijs-Smulders met haar natuurlijk gedoe. Ik begrijp je weerstanden, voel wat dat betrefd met je mee maar om gelijk de link te leggen dat zij niet naar vrouwen luisteren is niet terecht. Waar baseer je dat nu ineens weer op? Ik geloof niet dat zij ten alle tijde tegen een ruggeprik is. Zo ook haar vele collega's van haar niet. Zij kunnen echter vaak nog wel alternatieven bieden. Zoals bijvoorbeeld veel tijd en begeleiding. Verloskundigen zijn vaak zo bezig een veilige, goede omgeving te bieden waardoor vrouwen kunnen ontspannen. Hiervoor noemde iemand de doula. Een "wijze" vrouw die de barende begeleid. Zij concludeerde ook dat er minder keizersnedes nodig zijn met inzet van een doula. Ik ken geen cijfers maar kan het mij zeker voorstellen. Ik kan mij ook voorstellen dat er minder ruggeprikken gegeven zouden worden omdat een barende zich veilig voelt en haar pijn beter kan handelen. Ofwel het natuurlijk proces beter verlopen zal.

Ik vind juist ons verloskundig systeem zo goed in Nederland. Natuurlijk altijd voor verbetering vatbaar. Maar het systeem van een eerste lijnsverloskundige die de zwangerschapsbegeleiding doet en verwijst naar de tweede lijn(specialist) indien nodig. Vrouw heeft zelf de keus thuis of in het ziekenhuis te bevallen. Wat is er fout aan het systeem?
En dan vraag ik niet wat is er fout aan de mensen die het uitvoeren?

Liedewij

Helemaal geen keus

"Enerzijds geef je aan dat medici niet naar hun patienten luisteren/ze serieus nemen. Ik vind het generaliserend en ken gelukkig ook medici die oprecht betrokken zijn en hun patienten wel serieus nemen."

Niet alle medici uiteraard, maar ze zijn er wel. Ik zeg ook niet voor niets 'in sommige gevallen'. En daar ben je dan mooi aan overgeleverd. Betere protocollen en betere uitvoering mét consequenties bij falen zou daar zeker bij helpen. "willekeur" betekent niet dat iedereen niet luistert, maar dat het dus afhangt van de omstandigheden of je geluk of pech hebt. En in sommige gevallen dus of je met een levend of dood kindje naar huis moet. Ik vind dat onverteerbaar.

"Ik begrijp je weerstanden, voel wat dat betrefd met je mee maar om gelijk de link te leggen dat zij niet naar vrouwen luisteren is niet terecht. Waar baseer je dat nu ineens weer op?"

Ik zeg niet dat zij onvoldoende luistert, ik ken haar niet eens (en als je goed leest zie je ook dat ik dat helemaal niet zeg, trouwens). Ik ageer ertegen dat er mensen zijn die roepen over de signaalfunctie van het lichaam om pijnbestrijding buiten beeld te laten en tegelijkertijd die signalen negeren onder het mom van 'kom, kom, niet aanstellen, wij zijn de professional'. Als je dan zo pro 'de natuur zijn gang laten gaan' bent, luister dan ook goed naar degene die het allemaal meemaakt. Implementeer het systeem dan volledig, om het maar even zo te zeggen.

"Vrouw heeft zelf de keus thuis of in het ziekenhuis te bevallen. Wat is er fout aan het systeem? "

Het systeem laat helemaal niet zoveel keus als jij nu voorstelt. Iemand die naar een gynaecoloog wil i.p.v. verloskundige, gewoon omdat ze dat wil, heeft gewoon pech. Daarnaast vind ik het opwerpen van een financiële barriere voor ziekenhuisbevallen zonder medische indicatie nou niet bepaald pro choice. Daarnaast mag je bij een aantal ziekenhuizen pas binnenkomen bij die vrijwillige ziekenhuisbevalling met zeven centimeter ontsluiting. Hoezo eigen keus? De ruggenprik zou jaren geleden al gemeengoed moeten zijn geworden volgens de tweede kamer zelfs. Nu jaren later komt er een keer actie, althans, dat hopen we dan maar. Hoezo eigen keus?

Liedewij

Ik vind het zo'n teleurstelling dat er hier in nederland meer patienten per verloskundige zijn dan in groot- brittanie. Waardoor die 'veel tijd en begeleiding' vaak ver te zoeken is. Daaraan en aan een paar andere dingen is het heel duidelijk aan allerlei dingen te zien dat het een kostenkwestie is, naast een ideologische van 'vrije keuze'. Bijvoorbeeld dus dat je niet te gauw naar het ziekenhuis mag, want stel je voor het is vals alarm. Dat je zelf een bijdrage moet betalen voor poliklinisch bevallen, en dat je na een paar uur alweer naar huis moet. Natuurlijk kan thuis bevallen ook fijn zijn (zelf meegemaakt), daar niet van. Maar het verhullende 'vrije keuze' verhaal aan iets wat gewoon ook om geldbesparing gaat, staat me enorm tegen.

Precies pelle

Jouw tekst verwoordt precies hoe ik er tegen aan kijk. Ik denk dat er veel waarheid in schuilt.
Het gaat vooral om vrije keuze en gehoord te worden en bovenal om heel goede voorlichting.

Ik ben nog altijd blij dat ik 2 mooie thuisbevallingen heb gehad. Bij de eerste wilde ik naar het zh en eigenlijk ook pijnstilling. Ik zag er tegenop. Het is zo niet gelopen en ik heb de laatste minuut besloten om thuis te blijven. Dat ging met imporovisatie van de vk (o.a. waterbed). Hierdoor heb ik ervaren dat een bevalling ook heel goed kan gaan, niet pijnloos maar wel een mooie ervaring.
Ik had voorbeelden uit omgeving dat dit dus echt heel anders kon gaan. Hierdoor weet ik ook dat ik goeie voorlichting gemist heb. Jammer want dit had mijn angst weg kunnen nemen. Heel gelukkig dat ik juiste vk bij mijn bevalling had die dit enorm goed begeleid heeft door heel duidelijk te zijn en veel uit te leggen en mij mijn keuze laten maken tot op de laatste minuut.

Als je weet dat je meerdere mogelijkheden hebt om op terug te vallen dan durf je veel meer aan.
Ik denk niet dat vrouwen zonder meer de thuisbevalling de rug toe keren wanneer ze weten dat ze gehoord worden wanneer ze vragen om een ruggeprik en vk met hun naar het zh gaan. Er zullen ook best vrouwen in het zh eerst willen proberen zonder wanneer ze weten dat er wel een krijgen als ze erom vragen.
Zo werkt dat toch?
Wanneer je er niet zeker van bent of je weet dat ze moeilijk doen en je bent bang dan wacht je dat niet af tot het moment dan begin je er gelijk over. Dan wil je gewoon zekerheid hebben.

Die verloskundige slaat de spijker op zijn kop

"Een vrouw lijdt tijdens een bevalling vooral als zij het gevoel van controle verliest, angstig is, psychisch en lichamelijk ontredderd is. Een barende vrouw kan voor ons gevoel relatief weinig pijn hebben maar toch lijden. Terwijl omgekeerd iemand behoorlijk veel pijn kan hebben en toch zegt: ik lijd niet.”

Zeven jaar later kan ik nog in tranen aan dat controleverlies terugdenken. Juist omdat mijn bevalling uiteindelijk eindigde in een keizersnede was voor mij het controleverlies totaal. Ik ben daar zo verdrietig van. Ik zit hier gewoon te huilen in de woonkamer.

Rodebeuk

ach fuck ook, het is ook heel erg geweest, het zit diep en doet nog steeds pijn.

Kus en een knuffel.

Manda en pelle

@Manda: Dankjewel. Echt fijn dat je me dat even laat weten... hoeveel water er ook door de rivier stroomt, dit blijft een kennelijk een achilleshiel voor mij. Dat ik dit niet heb kunnen voorkomen.

@Pelle: Dat je het niet herkent heeft alles te maken met het feit dat de begeleiding belangrijker is dan de feitelijke medische handelingen voor hoe je het ervaart. Mij is niet duidelijk uitgelegd wat de overwegingen waren om het infuus aan te leggen, ik kwam in een weeenstorm terecht die niemand van het personeel interesseerde, ook verder snapte ik niets van de aanpak, de ks is uitgevoerd door iemand die het nog nooit gedaan had en die doodvermoeid was van haar eerste week nachtdienst. Haar begeleider was dus meer bezig met haar dan met mij en zij was de hele nacht al meer bezig met hem dan met mij. Het lukte ook niet om het kind eruit te krijgen. Paniek in de tent. Dichtnaaien was alsof ze op een pop bezig waren. Nee, niet zo, doe nog maar een extra steekje was nog de prettigste opmerking die ik hoorde. Laat verder maar joh. Kutzooi. Sorry hoor voor het grove taalgebruik. Ze wilden een gezond kind op de wereld zetten maar dat er aan die buik ook een moeder vast had gezeten ..oeps vergeten! Nog een week in het zh gelegen, geen arts gezien. Aan de vk gevraagd wat er nou precies gebeurd was die nacht, waarom ze dingen gedaan hadden, kon ze me niet vertellen. Dossier bleek ook niet compleet. Artsen bezoeken in dat zh standaard niet de vrouwen die ze geholpen hebben. Dat laten ze over aan assistent of vk. Bij 6weken controle weer een andere arts die van niets wist. Na 3 maanden pas de arts gesproken die het gedaan had. Ik krijg het gevoel alsof ik deze draad vervuil met een persoonlijk verhaal dat ook nog eens zo gevoelig ligt dat het mijn objectief bedoelde opmerkingen onderuit haalt. Nou ja, jullie kennen me al wat langer...

Ja stom he

Er staan echt heel regelmatig stukken in de krant dat het probleem hem in de begeleiding zit. Inclusief dus die vergelijking met Groot-Brittannie (hier in NL meer patienten per vk). En daar wordt maar niks mee gedaan...

Controleverlies

Dat is enorm beangstigend. Het gevoel dat het je niet gaat "lukken" je kind levend en gezond op de wereld te zetten. Ik moet enorm veel pijn hebben geleden maar heb het niet zo ervaren.
Als ik terugdenk aan de bevalling komt alleen de angst van mijn kind verliezen naar boven. En ook het oermoment van "dit gaat me lukken, ik ga de klus klaren." Eigenlijk heb ik toen het leven van mijn kind gered.Wat zijn wij vrouwen toch fantastische wezens. Of je de klus op een natuurlijke wijze klaart, of met prik, of met keizersnede,met pijn, minimale pijn, hoe dan ook. We willen toch allemaal hetzelfde? Een gezond kind op de wereld zetten.
Toen mijn kind was geboren en mijn oudste zus het bevallingsverhaal hoorde van de kraamhulp zaten zus en ik met tranen in de ogen. Zij van medelijden met mij en ik met tranen van geluk. Ik had een kerngezonde zoon!
De pijn weet ik niets meer van, maar wel de angst van verliezen...
Een kennisje van mij kreeg 6 kinderen. Zo makkelijk, ze durfde het bijna niet te vertellen. Paar uurtjes pijnloze weeën en kwartiertje persen. Naar de w.c. gaan, daar vergeleek ze het mee. Ze heeft zelfs een baby bijna laten vallen in de w.c. pot. Ze ging tijdens de weeën nog even snel naar het toilet...Toen kwam het hoofdje er al uit. Fijn toch voor haar? Hahaha, misschien heeft zij er daarom 6 en ik maar èèn? Zouden traumatische bevallingen invloed hebben op je aantal kinderen? Mijn vroedvrouw zei van wel. Dat het iig jammer is als de eerste bevalling zo moeilijk verloopt. En dat er vaak heel wat jaren overheen gaan eer je durft te denken aan een tweede.
Ik weet niet of een ruggenprik een goed recht is. Daarvoor moet ik eerst weten over eventuele schadelijke invloeden op het kindje. Maar als er geen nadelen voor de baby zijn en het kan de bevalling voor moeder wat dragelijker maken, dan vind ik het een goed recht. Ieder mens heeft een eigen pijngrens. Als je die grens zelf mag trekken, vind ik dat prima.

Richtlijn

In die stukken over meer begeleiding staat dan ook altijd iets over 'een bevalling zou niet meer dan 12 uur moeten duren, op een gegeven moment moet er echt iets gedaan worden'. Van de horrorbevallingen krijg ik altijd de indruk dat dat toch echt verschil zou hebben uitgemaakt, als er zo'n soort richtlijn zou zijn. Vraag me dus ook af of er buiten NL in de omliggende landen ook veel 48-uurs bevallingen voorkomen. (12 uur als maximum is misschien weer wat kort maar dat terzijde).

Horrorbevallingen

de pijn is niet het ergste geweest, ook niet dat het te lang duurde. Er is iets anders kapot gemaakt, iets wat veel meer dieper gaat. Het idee dat je als mens geholpen zal worden op het moment dat je totaal afhankelijk bent, dat je daarvoor in een ziekenhuis ligt. Tevens het geloof dat je als volwassen vrouw serieus genomen wordt.

Ik denk dat het ergste is dat ik als een gebroken klein vogeltje heb gesmeekt en gesmeekt om hulp, help mij alsjeblieft, en dat niemand iets deed. Niemand deed iets terwijl ik daar als volwassen vrouw in een ziekenhuis om hulp heb gesmeekt. Niemand deed wat voor mij. Toen realiseerde ik mij dat ik ook weg kon gaan, dat dat ook een keuze was, op dat moment zakte mijn hartslag en toen pas werden de mensen uit hun bed gebeld. Ik moest dus eerst tonen dat ik echt dood ging.

Het is niet de pijn. Het gaat om een menswaardige behandeling, dat je als mens serieus genomen wordt in de dingen die je ervaart, dat een omstander aanneemt dat het waar is wat je zegt en je een helpende hand biedt omdat je mens bent.

Manda en rodebeuk

Manda: "Het is niet de pijn. Het gaat om een menswaardige behandeling, dat je als mens serieus genomen wordt in de dingen die je ervaart, dat een omstander aanneemt dat het waar is wat je zegt en je een helpende hand biedt omdat je mens bent". Dat is inderdaad de basis: dat je kunt voelen dat je geholpen wordt, en dan niet alleen medisch gezien. Uit mijn omgeving: een vriendin die na een dramatische bevalling als enige geloof in dezen nog had, dat de moeder er niet toe deed. Er was werkelijk en definitief vetrouwen in hen die je zouden bijstaan verdwenen. En mijn zus die, na een paniekerig verlopen bevalling (kind met 7 maanden geboren), nog een uur onverzorgd bleef liggen zonder dat zij iets wist van het wel en wee van haar dochter. Het gevoel dat je er niet toe doet, vreselijk, wat een schadelijke praktijken zijn dat. Ik vind dat daar geen ecxuses voor zijn, het is geen ziekenhuis in oorlogsgebied. En die kinderen zijn nu gezond en zeer wel, maar die gevoelens blijven, ook al is het lang geleden. Ik blijf het verschrikkelijk vinden, verhalen als die van Rodebeuk en Manda.

Manda vindt de betere woorden

..ik sluit me er helemaal bij aan.

Het komt ook altijd terug als ik weer in een ziekenhuis moet zijn. Daarom was het zo'n ramp dat we nog een tweede wilden (misschien hadden we wel drie kinderen gekregen als het anders was gegaan). Dat die tweede met een geplande ks is gekomen voelde niet als een overwinning. Het was een voldongen feit. Ik ben heel dankbaar dat die tweede er gekomen is.

De zorg is zo opgedeeld in hokjes en hoekjes dat de bevallingservaringen waar we het hier over hebben niet veel verschillen van uit de hand gelopen operaties. Kijk maar naar kankerpatienten of ouderen die een probleem hebben dat niet uitsluitend bij een enkele specialist thuishoort. Dan kan je ook wel inpakken.

Over de uren

Ik heb ooit ruim 24 uur gedaan over een bevalling,er is niet ingegrepen en dat had van mij ook niet gehoeven.Het was een kalme rustige bevalling,waar ik achteraf wel bekaf van was,maar het was goed zo.Dus tijd zegt ook niet alles.
Groetjes,Bastet

Maar....

Wat gaat het beschikbaar zijn van die ruggenprik nu veranderen aan het gevoel controle te verliezen?
Mij valt op dat, hoewel verdoving in Amerika de gewoonste zaak van de wereld is, bevallen daar nog steeds als traumatische en pijnlijke ervaring besproken wordt. Alsof het het ergste is wat je kan gebeuren. Met verdoving bevallen lijkt helemaal niet te helpen. Ik snap de haleluja berichten over dit nieuwe protocol dan ook helemaal niet.
Groet,
Miriam Lavell

Manda

"Het is niet de pijn. Het gaat om een menswaardige behandeling, dat je als mens serieus genomen wordt in de dingen die je ervaart, dat een omstander aanneemt dat het waar is wat je zegt en je een helpende hand biedt omdat je mens bent."

Ik voelde me bij de geboorte van mijn oudste honds behandeld in het ziekenhuis (het op denigrerende wijze weigeren van pijnbestrijding ondanks mijn smeken was daar een onderdeel van). Het is eigenlijk schokkend om te lezen dat zo veel vrouwen die ervaring delen.

Pelle

In een baby friendly ziekenhuis is het beleid dat ouders en baby zo snel mogelijk na de bevalling een uur alleen worden gelaten waarbij de verpleging alleen in de gaten houdt of het aanleggen lukt.

Tja..

Lees de amerikaanse sites maar en de engelse sites. Daar lees je ook heel wat traumatische ervaringen die ook laten zien dat goede respectvolle begeleiding heel belangrijk is.
Omdat de vk die ik had bij de 1e bevalling (een heel goeie) met pensioen was zou ik bij haar collega terechtkomen. Ik heb dat geweigerd omdat ik met die vk niet op kon schieten. Ik mocht haar manier van omgaan met mij en andere zwangeren absoluut niet. Was ook blij dat ik haar bij de 1e niet bij de bevalling had.
De vk ind e regio hadden het gebied verdeeld maar daar weigerde ik aan mee te werken. Ik wilde een andere vk en uiteindelijk kreeg ik die ook, gelukkig. Met haar kon ik vooraf afspraken maken.

Dat doe ik ook met huisarts of specialist. Ik zoek degene met wie ik kan praten en die naar mij luistert.

Begeleiding blijft ontzettend belangrijk.

2 kanten

Van mijn oudste ben ik in Amerika bevallen. Ik wilde het zonder pijnbestrijding doen, ik wist niet anders. Mijn OB/Gyn heeft me dit vanaf het begin uit mijn hoofd proberen te praten. Waarom pijn als het niet nodig is? Maar ik hield voet bij stuk. Mijn vliezen braken, ik naar het ziekenhuis, mijn OB/Gyn had vrij die nacht dus ik kteeg een vreemde aan mijn bed. Een hele vaardige, koele dokter. Er was een heel team aanwezig. Het ziekenhuis was heel stil, terwijl er meerdere bevallingen bezig waren. Toen kreeg ik een ruggenprik aangeboden, het kon nog wel even duren, en zo kon ik nog even slapen aangezien het 3 uur 'snachts was. Ik heb deze aangenomen en de ontsluiting ging snel. Toen moest ik persen en dat is echt het vreemdste gevoel! Je moet echt naar het team luisteren, want je kunt niet naar je lichaam luisteren. En zij gaan af op de monitor waarmee je ingebonden aan je bed gekluisterd zit. Healthy baby, 4300 gr.
Fast forward 6 jaar, A'dam, eigen bed, midden in de nacht, vroedvrouw + zuster. Ik loop heen en weer, voel elke wee, puf waar nodig, ga naar de w.c. en dan: persdrang, zo duidelijk, mijn baby komt! Ik ga liggen en luister naar mijn lichaam. De vroedvrouw zegt dat het een grote jongen is en dat ik beter op een baarkruk kan zitten. Het duurt lang en het is vreselijk pijnlijk. De vroedvrouw is decident en wordt streng, ze helpt mij en mijn man die achter me zit met aanwijzingen. En dan..daar is hij dan! Bijna 5 kg, healthy, happy.
Ik lig in mijn eigen bed.
Als ik in Amerika zou zijn geweest zou hij met een spoed-KS gehaald zijn geweest, geen twijfel mogelijk.
Heel verhaal, 2 uitersten. Ik ben blij dat mijn bevallingen "ongecompliceerd" waren en beiden kort duurden. Ik ben blij dat de keuze er voor nederlandse vrouwen komt, maar hoop oprecht dat de nuchterheid niet verloren gaat.
groetjes, Olief

Miriam

Het is fijn dat je bij een langdurige ontsluiting hulp in de vorm van verdoving kan vragen en niet afhankelijk bent van een anesthesist die pas in de ochtend er weer is. Dus controle.

Ik weet weinig over bevallingen in Amerika. Een ruggenprik wordt uitgezet (dit is al een paar keer genoemd) op het moment dat je gaat persen, ook met een ruggenprik (ook al een paar keer gezegd) voel je nog pijn. Trauma's komen niet alleen voort uit pijn zoals hier boven door mij omschreven.

Na de bevalling,pelle

Maar even alleen gelaten worden,na een bevalling,mét baby, is heel wat anders dan na een te vroege bevalling onverzorgd zonder baby achtergelaten worden,terwijl je niet weet hoe het met je kindje is....
Groetjes,Bastet

Pelle

Na de geboorte van mijn oudste werd ze meteen uitgebreid onderzocht (gebeurde bij baby twee pas na dat uur) en gewassen (terwijl ik had gezegd dat ik dat niet wilde) en werden bij mij meteen wat infuusdingen verwijderd. Pas na een half uur ging iedereen weg. Dat vind ik inderdaad ook niet normaal, maar is (was?) op veel plekken wel de gebruikelijke gang van zaken.

Pelle

Ik denk dat het met dat alleenlaten na de bevalling net is als met alle andere dingen. Het gaat erom of je je goed begeleid voelt. Als jij daar ligt met het idee dat je kan bellen als het nodig is, dat er dan ook iemand zal komen die tijd voor je maakt, ja, dan lig je prima.

Als je het gevoel hebt dat er niet naar je geluisterd is, dat je dingen opgedrongen hebt gekregen en nu opeens alleen gelaten wordt, dan is het anders.

Jij focust op de feitelijke gang van zaken, maar daar zit het verschil niet in. Het gaat erom of de patient zich gehoord en begrepen voelt. Bij jou was dat wel zo, en bij mij niet. Zoals ik hierboven al zei tegen jou:
" Dat je het niet herkent heeft alles te maken met het feit dat de begeleiding belangrijker is dan de feitelijke medische handelingen voor hoe je het ervaart." Wij hebben allebei een ks gehad maar we hebben die verschillend ervaren. Het gaat ook zo diep dat iedereen in zijn eigen ervaring zit, dat komt er vroeg of laat toch altijd weer uit als je over deze zaken praat. Ik weet ook van veel mensen in mijn omgeving hoe hun bevallingen gegaan zijn. Dat hebben ze me verteld toen ik in de knoop zat. En dan waren het geen vrienden of kennissen maar hulpverleners die hun professionele houding niet konden volhouden bij zo'n gevoelig onderwerp: de huisarts, de dramatherapeut, de logopedist, de Cesartherapeut en zo kan ik nog wel even doorgaan. Best bizar dat ze allemaal hun eigen verhaal aan me vertelden.

Ja ik vul te veel in

Namelijk dat het met zo'n richtlijn voor hoe lang het mag duren, automatisch betere begeleiding zou horen, en het meer serieus nemen wat er met de barende vrouw gebeurt. Hoeft helemaal niet natuurlijk. Ja wat vreselijk is het toch Manda zoals jij het beschrijft, ik probeer me voor te stellen dat het me zou overkomen maar dan word ik al echt helemaal niet goed.

Geld

het is goed dat er nu anesthesisten 24/7 aanwezig zullen zijn in ziekenhuizen, dit zal wel een flinke som geld gaan kosten, mooi dat dat geld er nu gaat komen.

Ik denk dat het ook een goed idee is dat de 'achterwacht' in de bestaande vorm anders moet. Een onzekere vermoeide gyn in opleiding komt er s'nachts alleen voor te staan in situaties zoals die van mij en mijn toenmalige kamergenote die ook een hel bevalling had. Wij zijn tegelijkertijd door deze arts 'behandeld', wij allebei hebben een trauma opgelopen omdat deze arts simpelweg het lef niet had om de gyn die die dag backup moest staan wakker te bellen.

Zij mocht zelf geen ingrepen uitvoeren, dus geen tangverlossing, geen vacuum. Daarom heeft ze heel lang gewacht, toch kijken of ze het zelf nog afkon met meer oxytocine in het infuus. Daarmee ging ze lijn recht in op mijn smeekbedes om mij te helpen, ik voelde dat mijn kind klem zat en dat het niet zou gaan lukken ik wilde een keizersnede, je voelt als mens dat het gewoonweg niet gaat.

Ik heb het haar veel later pas kunnen vergeven, ik realiseerde mij dat het systeem in dit regionale ziekenhuis niet deugde. Het moet voor haar ook een rot ervaring geweest zijn. Ik heb haar verteld dat ik haar een vreselijke arts vond, dat ik nooit meer door haar behandeld wou worden. Een paar jaar geleden sprak ik toevallig iemand die een korte tijd met die vrouw geweest is, volgens hem was het juist iemand die het heel erg graag goed wilde doen, daar heel gedreven in was en wellicht daardoor het menselijke aspect totaal is vergeten die nacht.