Ruggeprik eindelijk een recht in nederland

Ja dat is dus wat ik bedoel fraz

Voor jou klinkt 'er mag om gevraagd worden' al bijna als 'je mag hem niet weigeren'. Dus het andere einde van de schaal. Kom ik weer met dat duitse kinderopvangvoorbeeld: daar is dus voor 3% van de kinderen een kdv plek beschikbaar. Toen de regering over uitbreiding sprak, verschenen er meteen allerlei opiniestukken die riepen 'o en dan worden wij thuisblijfmoeders dus de nieuwe Rabeneltern!' (=slechte ouders). Terwijl het dus ging om het vergroten van een aanbod van 3%!!! En jouw reactie, vooral het feit dat er zoveel reacties in deze richting zijn, doet me daaraan denken. Ik zie namelijk ook niet waarom we meteen bij jouw scenario zouden moeten uitkomen.

Nee hoor

ik vind simpel weg dat er om gevraagd mag worden indien de moeder vindt dat het nodig is en dat heb ik in eerdere postings ook gezegd.

Ik wil er alleen wel voor waken dat het niet iets wordt wat standaard wordt aangeboden net als dat je (logisch) standaard verdoving krijgt aangeboden bij een operatie. Maar ik zou wel graag zien dat iemand die voor het eerst zwanger is het eerst zelf gaat proberen (met goede ondersteuning, uitleg etc) en wilt ze echt perse een prik prima dan een prik. Eigenlijk net als ik het graag zie met bv. Geef goede voorlichting, wees eerlijk (ja het doet pijn, voor de meeste dragelijk vooral met dit en dat en zus en zo maar kun je het niet aan dan is er FV/ruggeprik etc), geef vooral goede begeleiding (en niet zoals ik totaal verkeerde adviezen van een kraamhulp) en ga er in de eerste instantie vanuit dat een vrouwenlichaam een bevalling en bv aan kan (er zijn uitzonderingen en er zijn vrouwen die er niet van overtuigd zijn en dan is het al moeilijker want verkrampd dus meer pijn etc.) maar wil een vrouw perse fv geven prima haar keus ook zonder proberen en hetzelfde geldt voor een ruggeprik. Wilt ze die perse dan moet dat gewoon mogelijk zijn. Maar ik wil wel de mogelijkheid blijven behouden voor BV en voor een bevalling zonder ruggeprik en niet dat de standaard FV en ruggeprik wordt en dat je moet vechten voor het recht om BV te geven en thuis te bevallen.

Margriet

Natuurlijk is een goede medische zorg onontbeerlijk,en ik heb zelf een spoedsectio gehad bij mijn eerste,dus ik weet dat ook.Ik bedoel:meer vrouwen zullen op voorhand al kiezen voor een ruggeprik,ook als ze geen nare ervaring hebben.Er zullen dus daardoor meer kunstverlossingen plaats gaan vinden.En dát vind ik jammer.
Groetjes,Bastet

Kroet

Nou inderdaad, dat snap ik dus ook niet. Ik had ook in mijn hoofd dat het risico er was voor zwangeren, en inderdaad, hoeveel verpleegkundigen/artsen zijn er op zo'n moment nou helemaal zwanger? En zeker als je de vergelijking maakt met rontgenstraling - waar dus ook al een protocol voor is - dan begrijp ik die terughoudendheid met lachgas niet goed. Behalve dan vanuit de invalshoek dat pijnstilling eigenlijk toch niet hoort.

Ik vind het zo raar omdat lachgas, voor zover ik begrepen heb, minder ingrijpend is dan een ruggeprik. Er hoeft niet voor geprikt, je hoeft niet aan een infuus, en je kan het veel makkelijker 'aan' en 'uit' zetten al naar gelang de behoefte. Het wordt overigens vziw door sommige tandartsen in NL wel degelijk gebruikt (voor extreem bange patiënten).

Ik verdenk de NL medische stand er een beetje van dat ze vanuit de gedachte 'pijnstilling alleen als je bijna crepeert'' alleen maar kijken naar het zwaarste middel - ruggeprik - en het minder vergaande middel te makkelijk terzijde schuiven omdat het voor de bevallenden wel voordelen biedt, maar voor het medisch personeel wat nadelen. Misschien niet eens bewust, maar ik vermoed dat het wel zo werkt. Als het in de UK wel kan, waarom hier dan niet?

Maar ja, ik weet het ook allemaal niet natuurlijk...

Groeten,

Temet

De 'medicalisering'

Volgens mij is de medicalisering van de bevalling al volop aan de gang, maar omdat de gepresenteerde norm nog steeds een thuisbevalling is, valt dat niet zo op. Van mijn zwangerschapsgymgroepje waren er 3 - onder wie ikzelf - die in het ziekenhuis wilden bevallen. Twee van die 3 - onder wie alweer ikzelf - hadden achteraf thuis kunnen bevallen (dat wist ik overigens aanvankelijk niet, maar dat even terzijde).

Alle overigen, onder wie dus *alle* vrouwen (zo'n 7) die een thuisbevalling gekozen hadden, hadden uiteindelijk ziekenhuisingrijpen nodig. Wegens: meconium in het vruchtwater, niet vorderende uitdrijving, niet loslatende placenta, wel loslatende navelstreng enz. Liep allemaal goed af, overigens.

Ik denk dat er tegenwoordig, naarmate de wetenschap vordert en meer over risico's bekend wordt, sneller medisch wordt ingegrepen. Uiteindelijk moet geloof ik meer dan de helft naar het ziekenhuis, soms weet men dat van tevoren, soms niet.

Toen ik die verhalen van mijn medecursisten hoorde, en zeker toen ik laatst de percentages hoorde (ben ze helaas vergeten) van vrouwen die per saldo in het ziekenhuis belanden, wist ik helemaal zeker dat ook een eventuele volgende bevalling in het ziekenhuis zou willen doen. Liever op tijd daarheen dan met gillende sirenes, zoals Margriet al aangeeft.

De volledige thuisbevalling is feitelijk al geen standaard meer, al denkt men nog van wel.

Groeten,

Temet

Sini

Is dat wel zo? Voor zo'n prik heb je een anesthesist nodig, maar verder zou een verloskundige de bevalling toch wel kunnen begeleiden?
Ik had een geplande poliklinische ziekenhuisbevalling, toen ik thuis - tamelijk ver heen maar nog maar 1cm opgeschoten - aangaf wel in te zijn voor pijnstilling is zij gewoon meegegaan. Die pijnstilling is er uiteindelijk niet gekomen omdat ik volledige ontsluiting had toen ze klaar waren met het monitorgedoe, maar die vk is er de hele tijd bij geweest en ik geloof niet dat ik een gynaecoloog gezien heb. Wel verpleegkundigen en, als ik me wel herinner, een verloskundige die in het ziekenhuis zelf werkte, maar geen gyn.

Groeten,

Temet

Thuisbevalling (ot)

Ik ben twee keer thuisbevallen. Vond dat heel fijn.

Bij de tweede bevalling vertelde de oudere vk mij, dat op zich voor de baby de risico's niet zo groot zijn: bij de meeste complicaties is het niet erg dat er wat tijd zit tussen de constatering en de medische ingreep. Ze gaf wel aan dat het riskant kan zijn voor de moeder: als je om een of andere reden een bloeding krijgt, is het van belang dat je zo snel mogelijk geholpen wordt, omdat je anders erg veel bloed kan verliezen.

Hmm temet

Zoek maar even goed uit op welk punt je naar het ziekenhuis mag voor je poliklinische bevalling. Hier in de regio was dat pas met 5 cm (verloskundigen en ziekenhuis gaven elkaar hiervan 'de schuld'). En dat betekent bij een 2e kind, een redelijk grote kans dat het er dan ineens zo is. Ikzelf ben daarom bij de 2e maar thuis gebleven, omdat ik een autobevalling niet zo zag zitten. (wat het anders inderdaad was geworden, zo valt achteraf te constateren). Daar is de ambulance met de gillende sirenes ook niet meteen bij je...
Overigens is dit een flinke ergernis van mij, dat je hiermee dus helemaal niet dezelfde vrije thuis/ziekenhuis keus hebt als in andere landen, waar je bij de eerste kramp naar het ziekenhuis mag. Terwijl dat wel altijd wordt beweerd.
Die meer dan de helft alsnog ziekenhuis-cijfers gelden dus ook voor de 1e bevalling. Bij volgende bevallingen kunnen (moeten) van degenen die thuis denken te bevallen er meer thuis blijven.

5 cm ontsluiting

Dan pas? Toen ik van mijn oudste dochter moest bevallen stonden we er 's morgens 7 uur al aan de poort en achteraf was dat te vroeg. Maar ik had een medische indicatie vanwege ons eerste kindje misschien heb ik daarom niets gemerkt van een ontsluitingsgrens? Dat lijkt me onplezierig. Wij hebben geen auto, moeten dus acuut een taxi optrommelen en dan maar hopen dat dat allemaal lukt (als het nog aan de orde zou zijn dus)
Bij zowel de ziekenhuisbevalling als de thuisbevalling was het even een zorgelijk moment of het bloeden zonder ingrijpen zou stoppen. Bij de ziekenhuisbevalling ben ik lelijk te grazen genomen omdat ze mijn baarmoeder leeggedrukt hebben. Dat was véél onaangenamer dan de hele bevalling. Bij de thuisbevalling dreigde het die kant ook op te gaan en begon de vk al te mompelen dat we misschien toch nog naar het ziekenhuis moesten. Gelukkig hoefde dat niet. Bij de ziekenhuisbevalling was ik totaal onervaren en ik heb dan ook niet geprotesteerd toen ze mijn dochter voor de nacht afvoerden naar een babyzaaltje. Ik weet niet of ze dat nog steeds durven te doen, maar achteraf belachelijk natuurlijk. Thuis lag mijn jongste gelijk lekker in haar mandje naast mij. Nee, als er geen duidelijke medische indicatie is zou ik weer thuis bevallen. Met de ambulance zit ik in no time in het ziekenhuis. Ach, die tijd is voor mij geweest, waar heb ik het over

Asa

geen idee wat het beleid hier (Amsterdam) is, de vk kwam, zag, en zei 'jij wou geloof ik in het ziekenhuis bevallen?" "Ja", zei ik tussen 2 weeën door "en als ze daar een spuit hebben klaarstaan ben ik daar ook wel voor in" waarop zij zei "Als ik zie hoe je er nu bijligt is dat inderdaad geen gek idee" - zij vond het dus tijd.
Nu woon ik op nog geen kwartier lopen van het ziekenhuis, dus de taxirit (geen eigen auto) was in een vloek en een zucht gepiept. Daarom ook geen vrees voor sirenes etc.
In het ziekenhuis geen enkele discussie over wel of niet opnemen. Of dat komt doordat ze hier een ander beleid hebben dan bij jou of doordat de vk het tijd vond - geen idee. Maar de vk had in elk geval gelijk: het was tijd.

Groeten,

Temet

Temet

Ja, dat was natuurlijk wat anders bij jouw vorige bevalling. Het schoot niet op en daarom ging je naar het zkh. Ik bedoel hier de situaties waar je echt alleen zelf naar het zkh wil en het de verloskundige echt niets uitmaakt. En verder... ik woon niet in jouw regio dus misschien zijn ze zowiezo soepeler in A'dam.
Overigens ging het zo te lezen op het laatst heel snel bij jou de vorige keer (van 1 cm naar volledig). Volgens mij moet je dan nu met je vk wel kunnen afspreken dat ze je extra snel komt bekijken en naar het zkh stuurt. In individuele gevallen was dat ook hier wel te regelen geweest.

Medische indicatie

Dan is het ook hier wel anders geregeld, meen ik. Dan mag je zelf op een gegeven moment naar het zkh - ook niet te vroeg, maar zeker eerder dan als eerst de vk nog moet langskomen om te bekijken hoe het er voor staat.
Overigens ben ik hier (die 5 cm grens) pas achter gekomen toen ik dus echt expliciet zowel bij vk als bij een zkh-voorlichtingsavond heb gevraagd wat ze adviseerden bij een 2e bevalling en hoe dat dan ging. Het is niet iets wat ze nadrukkelijk uitdragen.

Tegengeluid

Ik heb niet alles gelezen.
Temet; als je in het ziekenhuis bevallen bent met een ruggeprik dan val je onder verantwoordelijkheid van de gynaecoloog. Veel ziekenhuizen werken met arts assistenten of verloskundigen. Ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen handelen maar de gynaecoloog is eindverantwoordelijk voor zijn patienten. Daarom kon je met een ruggeprik bevallen met een verloskundige. Niet met de verloskundige uit je praktijk(zij werkt zelfstandig en draagt de zorg over aan de gyn.) maar met de verloskundige uit het ziekenhuis die tijdens haar diensten ruggespraak houdt met de gyn.

Opvallend vind ik het dat bijna iedereen het hier een eigen keuze vind. Natuurlijk vind ik indien nodig dat je 24 uur per dag een ruggeprik moet kunnen krijgen. Indien nodig- wie bepaalt dat? Het is jouw lijf dus logisch dat je daar zelf over beslist. Maar er wordt zo weinig gekeken naar de complicaties; meer kunstverlossingen(echt niet zonder risico), temperatuurstijging van moeder waardoor kind vaak bekeken moet worden door de kinderarts,scheuren van de baarmoeder. Laatste kans is klein-zeer klein maar wel vergroot met een ruggeprik omdat de waarschuwingsfunctie van je lijf uitgezet is met desastreuze gevolgen voor kind en soms voor moeder.

Beroepshalve heb ik heel veel bevallingen gezien. En er zijn vrouwen die moeizaam ontsluiten waarvoor een ruggeprik een zegen is. Maar bijna alle vrouwen vragen op een gegeven moment om pijnstilling/zeggen het niet meer aan te kunnen. Bijna altijd is het einde dan echt in zicht en hebben ze volledige ontsluiting. Moet er dan nog voor dat laatste uur een ruggeprik gegeven worden/pethidine gegeven worden met alle consequenties van dien?

Ik vind het een moeilijk dilemma. Misschien is het een goede ontwikkeling vrouwen de keus te geven. Maar ik zie ook echt negatieve gevolgen van dit recht. En ik vraag mij af of een barende vrouw dit nog overzien kan.

Gevaarlijk standpunt op dit forum, iki heb de wijsheid niet in pacht maar enige nuance is wel op z'n plek denk ik. Ik ben trouwens geen geitewollensokken-verloskundige mar wel werkzaam op een verloskamer van een ziekenhuis. En ben zelf 4 keer bevallen.

Liedewij

Wat is het risico bij een kunstverlossing liedewij?

Het lijkt me niet fijn omdat je als moeder dan met een diepe wond een tijd rondloopt en 6 weken niet mag tillen, wat niet handig is als je een baby hebt. maar wat zijn de risico's?

Temet - het waarom is niet alrijd duidelijk

ik denk dat je gelijk hebt. Wat ik wel heel gek vond is dat tijdens mijn antenatal group er gevraagd werd of iedereen een vorm van pijnstilling (medicatie, maar ook waterbevalling bv) wilde voorbereiden en presenteren. Ik had toevallig het middel pethidine, na wat onderzoek is mij duidelijkgeworden dat ik dat dus echt nooit zou willen (opium gerelateerd, ik kopieer een aantal disadvantages onderaan). Het wordt hier bijna alleen maar gegeven bij een 'still birth'
Een vriendin die in Amsterdam bevallen is vertelde me doodleuk dat zij dit 2x gehad heeft, geweldig joh, nergens last van (nee, zie onderaan).
Ik snap dan niet zo goed dat lachgas niet gebruikt wordt, terwijl dat relatief onschuldig is, en een middel als pethidine wel zomaar gebruikt wordt.

maar ja, ik ben dan ook geen deskundige...

disvadvantages pethidine

• It may make you very sleepy - some women don't even know they've given birth!
• It can make you feel sick or vomit even if you have an anti-emetic
• It may make you feel dizzy
• You may be drowsy while contractions are building up, but wake up suddenly when the contractions reach their peak
• It may slow labour down
• It crosses the placenta and may affect your baby's breathing
• Your baby may need to have an injection (narcan) as soon as she is born to reverse the effects of the pethidine in her system
• She may be very sleepy for a few days and not interested in feeding
• Breastfeeding is less likely to be successful if you have pethidine in labour (MIDIRS No. 14: 4)
• Some recent evidence suggests that babies whose mothers have pethidine in labour are more likely to develop addictions in later life (MIDIRS No. 14: 4)

Vanuit mijn ondeskundigheid

ik heb er niet voor geleerd tenslotte, ben ik het gewoon helemaal met je eens Liedewij. Een ruggeprik is niet zomaar wat. Bij de een valt zo'n prik goed bij de ander heeft het toch bijwerkingen.
Ik zal wel een beetje ouderwets zijn, of Spartaans, of wat voor naam het beestje ook heeft, maar binnen de grenzen van een normale bevalling zou ik het niet aanmoedigen. De meeste vrouwen kunnen normale bevallingspijn aan, daar zijn we op 'gemaakt'. Ik ben niet gemaakt om een tandartsboor te voelen, of een operatie waar ik niet tegen verdoofd ben.
Het is net wat Liedewij zegt, héél veel vrouwen hebben in de laatste fase het gevoel dat ze met iets bezig zijn waar ze niet om gevraagd hebben. En hoeveel vrouwen zeggen achteraf toch dat ze dat weer zo vergeten waren?

Tjonge temet,

je denkt wel erg goed te weten hoe ik de dingen zie. En daarmee leg je me woorden in de mond die ik niet heb gezegd of zal zeggen, simpelweg omdat ik ze niet vind. Ik zie pijn niet als onderdeel van een groter plan. Niet in de zin dat het ergens of door iemand bedacht is om wie dan ook pijn te laten lijden. Ik denk dus al helemaal niet in termen van Eva's vloek (een term die hier ook al gebruikt werd). De vergelijking met amputatie van ledematen zonder anesthesie vind ik misplaatst en misleidend.
Ik ben begonnen met te zeggen dat ik het prima vind dat er mogelijkheid tot ingrijpen is wanneer een bevalling niet goed gaat en dat er met pijnmedicatie wordt ingegrepen wanneer de pijn te heftig wordt, te lang duurt of wat dan ook. Tis alleen maar geweldig dat we die mogelijkheid hebben.
Waar ik me tegen verzet is de medicalisering van zwangerschap en bevalling, waar dat niet nodig is. En de standaard mogelijkheid van pijnstilling draagt daartoe bij. Een medische ingreep blijft een medische ingreep. Met voordelen, maar ook met risico's. Daar aan voorbijgaan onder het motto van 'het is zo barbaars' vind ik onzin. Het is natuurlijk, al doet het wel pijn helaas. Overigens ben ik geen Beatrijs adept, hooguit op het vlak van niet ingrijpen als dat niet noodzakelijk is. Maar ik geloof bijvoorbeeld helemaal niets van haar verhaal dat de pijn van de bevalling een functie heeft in de opbouw van de band tussen moeder en kind.
Carolien

Commercie

"jullie moeten ook niet vergeten dat de verloskundigen geen bate hebben bij de nieuwe richtlijnen (mogelijkheid van ruggeprik betekend ziekenhuis en begeleiding van de bevalling door een gynecoloog) dus een nogal grote verlies van inkomen (om het heel erg plat te zeggen). Men kan er zeeker van zijn dat verloskundigen "alles" zullen doen om het tij te keren en uit te leggen dat ruggeprik de kans vergroot om een kunstverlossing, dat de effecten op het kind nog niet helemaal bekend zijn etc etc etc... Het is menselijk maar niet bevoorderlijk voor 100% eerlijke info's naar de zwangeren toe."
Misschien zal het wel zo zijn dat eerste lijnsverloskundigen een grote stimulator zijn van thuisbevallingen. Maar ze doen ook poliklinische bevallingen van vrouwen die zonder medische indicatie in het ziekenhuis willen bevallen. Het is dus echt niet zo dat verloskundigen meteen hun brood kwijt zijn als we masaal kiezen voor de poliklinische bevalling.
Ik denk eerder dat het in het belang is van ziekenhuizen en artsen om bevallingen zo veel mogelijk in het ziekenhuis te laten plaatsvinden. Iedere bevalling, ook die onder leiding van een eerste lijns verloskundige levert geld op. Iedere ruggeprik ook. In deze tijd waarin de gezondheidszorg gecommercialseerd wordt en met marktwerking en contracten met zorgverzekeraars te maken heeft, heeft men er echt veel belang bij om patiënten en dus geld binnen te halen. Bevallen in het ziekenhuis kan dus maar zo een nieuwe inkomstenbron zijn en natuurlijk is het dan zaak dat zo aantrekkelijk mogelijk te maken.
groetjes,
Carolien

Liedewij

Ik heb nou juist de indruk dat er al heel veel reacties zoals de jouwe zijn geweest. (niet door verloskundigen overigens, maar wel met dezelfde mening).
En het probleem is natuurlijk, dat als je het geen eigen keuze maakt, dat de afweging dan wordt gemaakt door de arts of verloskundige. Die zelf de pijn niet heeft. Natuurlijk zien die het meestal goed, daar zijn ze voor, maar de verhalen waarin ze de barende vrouw volstrekt niet serieus namen, die staan hierboven al wel beschreven. (en zijn ook gevonden in dat TNO onderzoek over tevredenheid van vrouwen met hun bevalling). Dus de vraag is, hoe je het onderscheid tussen wel of niet nodig, beter kunt maken dan nu. Als dat niet is door de vrouw zelf te laten beslissen, hoe dan wel?

Asa

"Dus de vraag is, hoe je het onderscheid tussen wel of niet nodig, beter kunt maken dan nu. Als dat niet is door de vrouw zelf te laten beslissen, hoe dan wel?" Dat is idd een lastig punt, dat een ander niet altijd voelt wat de barende vrouw voelt en mensen die nog nooit bevallen zijn hebben ook weinig idee van wat die pijn inhoudt. Aan de andere kant, we gaan er ook algemeen van uit dat we geen wensgeneeskunde willen. Dokters beslissen wel vaker dat de patiënt iets niet krijgt wat hij wel zou willen. Dat doen ze op basis van hun deskundigheid waarbij zij de afweging kunnen maken of een interventie opweegt tegen het beoogde resultaat. Soms krijgt een patiënt dan inderdaad niet de behandeling die hij het liefst zou willen. Hoewel ik zeker niet uitsluit dat daarbij in alle regionen foute inschattingen gemaakt worden en dat ook patiënten soms niet serieus genomen worden, vind ik het raar en zelfs een beetje verdacht dat we in deze wel ineens over gaan op wensgeneeskunde. Het lijkt me beter dat men z'n best gaat doen foute inschattingen te voorkomen en de reacties van barende vrouwen serieus te nemen, dan pijnstilling als keuzeoptie voor iedereen te geven.
Groetjes,
Carolien

Andere landen

daarvan vraag ik me dan dus af, hoe de sterfte (en complicatie) cijfers verschillen met de onze. Want bijna overal in omliggende landen wordt veel meer pijnstilling gebruikt, dus zouden de complicaties die daar bij horen ook meer voor moeten komen. Jammer genoeg is dit een onderwerp waarbij ik niet het idee heb dat er betrouwbare eenduidige cijfers beschikbaar zijn, het is zo ideologisch verdeeld.
Ik vind het al dan niet bestaan van risico bovendien cruciaal voor het punt, wie de keuze mag maken voor de pijnstilling. Als er geen risico zou zijn zie ik helemaal niet in waarom de barende vrouw niet gewoon een ruggeprik mag krijgen als ze die wil. En tot aan een bepaalde hoogte van het risico, dwz. als het heel klein is, vind ik dat ook. (net als bij kv/bv om die er maar bij te halen).

Kunstverlossing

Bij kunstverlossing is het bovendien een interessante vraag, of die niet soms ook juist voortkomt uit gebrek aan pijnstilling en een daar weer uit volgend niet vorderen van de ontsluiting. (zie verhalen in deze draad).
Overigens brengt een sectio inderdaad wel bepaalde risico's met zich mee: verhoogde kans op flink bloedverlies, scheuren baarmoeder bij volgende zwangerschap, etc. Dus als de kans op sectio verhoogd wordt door de ruggeprik is het een goede reden om er voorzichtig mee te zijn, daar ben ik het mee eens.

Asa - cultuur verschil

ik denk dat het meer een cultuurverschil is. Ik werd als enorm sterk gezien dat ik alleen lachgas gebruikte bij mijn eerste bevalling (hoewel ik denk dat het toen het echt vervelend werd toch al te laat was geweest voor een ruggeprik).

Het is hier (in engeland) dus normaler om om pijnstillende middelen te vragen. Ik denk niet dat de cijfers verschillen, maar ik heb daar niet echt iets over kunnen vinden.

Bovendien zijn sterftecijfers (van de baby) ook weer afhankelijk van de levensvatbaarheidsgrens. In Engeland is dat 24 weken, in Nederland 26. Dus een baby die met 25 weken dood geboren wordt in in Engeland een sterftegeval, in Nederland niet.

Wat ik vind

En dat gaat misschien een beetje over de rand van dit topic.

Ik vind dat je de verloskundige zorg alleen in zijn totaliteit kunt bekijken. En dan valt mij in NL wel meer op dan alleen maar het ontbreken van een gegarandeerde ruggeprik.

De belangrijkste kwaliteitsverbetering zou zijn dat het hele stelsel is afgestemd op het biologische proces dat een bevalling is. Dat wil zeggen dat verloskundige en gynaecoloog allebei beseffen wat een vrouw nodig heeft om zo veilig en snel mogelijk te bevallen. En dat is meer dan alleen het licht dimmen, wat de verpleegkundige deed om me vervolgens urenlang alleen aan het infuus te laten liggen kotsen.

Dat is continuiteit, voorspelbaarheid, duidelijke afspraken en als het even kan 1 op 1 begeleiding. Het is toch shocking dat je met een doula meer kans hebt op een natuurlijke bevalling? Dan zit er dus de hele tijd iemand bij die er is voor de vrouw.
Verder goede overdracht van verloskundige naar gynaecoloog en retour en het afschaffen van al die onzinnige en gekmakende vaste protocollen. Geen doodvermoeide assistenten en niet met 6 vrouwen een verpleegkundige delen. Zorg op maat.

Binnenkort niet meer betaalbaar, als je alle onheilstijdingen in de krant mag geloven. Maar opschrijven kan ik het nog wel.

Stel je voor zeg, dat we voortaan een ruggeprik kunnen krijgen maar dat er verder niets verandert. Ik vraag me werkelijk af hoeveel de vrouwen in NL daarmee opschieten!

Kroet

Ja ik denk ook dat het een cultuurverschil is. Maar als het verschil in pijnstillingskeuzes tot verschil in sterftecijfers zou leiden, zou het interessant zijn dat te weten. Maar goed, helaas is dat enorm moeilijk te achterhalen, blijkt altijd uit discussies over dit onderwerp in het nieuws. Bijvoorbeeld inderdaad door die verschillen in levensvatbaarheidsgrens die jij noemt.

Rodebeuk

Enorm mee eens, dat gebrek aan begeleiding is toch het hoofdprobleem. En daarnaast is het idee 'gaat wel weer over' wat er oa. aan ten grondslag ligt, hier in NL ook nog eens veel breder aanwezig dan alleen in de verloskunde.

Mammie2

Mammie2; Een kunstverlossing is niet alleen een keizersnee maar ook het gebruik van een vacuumpomp of een verlostang. Een keizersnede heeft risico's. Het is een buikoperatie dus je kunt problemen krijgen met je darmen. Komt niet zoveel voor maar ik heb een aantal vrouwen verpleegd die een (tijdelijke) stoma moesten vanwege ernstige ileus(darmen die niet werken). Je hebt een wond in je baarmoeder, dit litteken is zwakker weefsel dan je sterke baarmoederweefsel en kan sneller scheuren.Een volgende bevalling inleiden terwijl je een litteken hebt is echt risicovoller. Er zijn ziekenhuizen waar ze het liever niet doen. Scheuren van je baarmoeder betekent vaak de dood van het kind maar ook de gezondheid van de moeder is dan ernstig in gevaar. Als je een litteken hebt en je krijgt de volgende baring een ruggeprik is het waarschuwingssysteem van je lijf(pijn!!) uitgezet. Dit risico is echt wel reeel en daar zul je ook goed op gecontroleerd worden. Wat helaas het niet altijd voorkomen kan. Trombose en longontsteking zijn complicaties van een keizersnede. Door dagelijks antitromboseprikjes en snel je bed uit te komen kan dit voorkomen worden maar toch gebeurt het nog wel.

Bij een moeizame ontsluiting is een ruggeprik geweldig. De vrouw ontspant en vaak geeft die totale ontspanning ook ontspanning van je baarmoedermond waardoor je vlotter ontsluit. Op deze manier wordt een keizersnede soms juist voorkomen.

Een verlossing d.m.v. een vacuumpomp komt echter wel vaker voor bij een ruggeprik. Doordat je minder gevoel hebt in je onderlijf voel je minder goed hoe je persen moet en wordt die oerdrang minder heftig ervaren maar ook minder benut. Dan wordt het kind d.m.v. een vacuumpomp gehaald. Deze kinderen hebben echt een pijnlijk hoofd;krijgen de eerste 24 uur standaard paracetamol. Ze hebben de verschijnselen van een lichte hersenschudding ;misselijk,spugen,niet willen drinken(metbv gaat moeder dan kolven wat de start van bv niet ten goede komt), Ze hebben vaak een langgerekt achterhoofd wat snel weer wegtrekt. Maar soms ontstaat er een bloeding ';dit is geen hersenbloeding maar een onderhuidse bloeding. Dan zijn de symptomen die ik net noemde wat heftiger. Deze kinderen zijn "geprikkeld" en hebben echt rust nodig. Natuurlijk afhankelijk van de kracht waarmee getrokken moest worden.
Deze verschijnselen vanm een vacuum zijn geen uitzondering. Elke dag heeft elke verlosafdeling wel wat van deze kinderen liggen. Meestal niet ernstig maar geen fijne start voor moeder en kind.

Als ik het zo de revu weer laat passeren vind ik toch dat we voorzichtig moeten zijn met een ruggeprik. En ik vraag mij af of een vrouw en haar partner dit kunnen overzien. en helemaal in het heetst van de strijd.

groeten Liedewij

Pelle

De vk zei achteraf: waarschijnlijk leek het van buiten of je maar 1 cm ontsluiting had maar was het eigenlijk aan de binnenkant al verder. En ik denk dat dat klopt. De fase van 1 naar 10 duurde maar een paar uurtjes ofzo (weet het niet meer zo precies ), en dan zou je verwachten dat ik zo'n beruchte weeënstorm had. Dat was niet zo, het ging echt volgens het boekje: wee (puf puf) - tijdje pauze - weer wee.
Voordat we naar het ziekenhuis gingen was ik inderdaad al even bezig. De vk was al eerder langs geweest, zag hoe ik eraan toe was (nog in redelijk goede doen) en constateerde dat het nog te vroeg was, kwam later langs en constateerde dat het tijd was. En dat had ze dus goed gezien. Weet je weer waar die dames zo'n opleiding voor doen

groeten,

Temet