Psychisch zoveel last van schoolsluitingen

ik.had een kinderloze collega die totaal.geem begrip had ze zei dingen als dan laat je ze toch stil zijn zet je ze ff voor de tv of wat dan ook. Tot zij een keer 3 dagen verzuimde omdat er in de bedrijfsbus van haar man was ingebroken. Toen besefte ik dat ze dat begrip niet had omdat ze echt alleen maar naar haar eigen zaken keek.

Ik ben overigens wel blij met mijn leidinggevenden die alle begrip hebben en zelf een groot gezin hebben. Dan begrijpen ze het als je kind in quarantaine moet voor school dat je niet week helaas wat verlof moet opnemen.

Leoh, ik leef helemaal met je mee. Hier het probleem met werk, steeds moet alles anders en wel liefst op de kortst mogelijke termijn.
Ondertussen zijn het echter wel vooral de kinderen en de jongvolwassenen die nu positief testen op omikron, en zij dragen het over aan ouders. Zelfs de regeringsoverdracht wordt erdoor geraakt (wel mooi opgelost).
Ik vond de lockdown in de week voor kerst een absoluut dieptepunt, nog steeds heb ik er geen goed woord voor over. Had die week gewoon door laten gaan en aangekondigd (!) dat de kerstvakantie 3 weken zou duren vanwege bezoeken over en weer etc.
Nu worden er steeds weer andere argumenten aangehaald: teveel mensen zijn ziek of zitten in quarantaine, waardoor het werk wordt bemoeilijkt (zie de ministerraad). Terwijl we ondertussen een besmetting hebben waarvan mensen slechts geen of milde symptomen hebben. Als je niet getest werd, dan zou je zeggen: ik ben verkouden, red ik het met paracetamol of blijf ik thuis; zonder te weten dat het omikron is.
Ik zou er dus voor pleiten dat we snel overgaan tot de reguleringen die de samenleving zelf al kent: hoe regel je ziektevervanging, hoe regel je eventuele besmettelijkheid van een ziekte, is het wel of niet problematisch etc.
Overigens vind ik het voor de horeca en de cultuursector echt een bizarre tijd, onverteerbaar.

Tsjor

BlueFawn schreef op 15-01-2022 om 12:15:

[..]

Tja als zij geen kinderen heeft kun je niet echt begrip verwachten vind ik.

Natuurlijk wel, je ziet toch als kinderloze ook wel in dat met twee kleuters thuiswerken niet echt een werkbare optie is? Ookal heb je zelf geen kinderen, dan weet je toch nog wel een beetje hoe een kind is? Sterker nog, ik ben zelf kind geweest!

Ik ben ook kinderloos en zeker in de eerste lockdown, toen iedereen nog echt zijn draai moest vinden, heb ik veel werk overgenomen van collega's met jonge kinderen en overuren gemaakt. Prima toch, zo hebben we het met elkaar gered en is er tot op heden niemand uitgevallen

BlueFawn schreef op 15-01-2022 om 12:15:

[..]

Tja als zij geen kinderen heeft kun je niet echt begrip verwachten vind ik.

Natuurlijk wel ze kan toch wel inschatten hoe het is om hele dagen in huis te zitten met kinderen om je heen. Ze heeft haar zus eens 2 weken te logeren gehad met de kinderen en toen vertelde ze dat ze er gek van werd. Dus enig begrip kun je je wel voorstellen. Maar deze dame houdt zich alleen met zichzelf bezig heeft totaal geen begrip voor anderen, is zelfs achter de rug om van haar directe collega naar de baas gestapt met een verlof briefje waar ze de tweede week van de schoolvakantie  op vakantie ging en op maandag van de laatste week van de schoolvakanties weer terug zou zijn. Daarvoor was ze ook de gehele meivakantie al afwezig. En omdat ze de werkgever had aangegeven dat ze had overlegd kon jaar directe collega met kinderen niet op vakantie.

Ik heb er geen last van. We hebben vier eigen kinderen. 

Misschien scheelt het dat wij voordat we besloten dat we kinderen wilden, al wisten dat we onafhankelijk van een netwerk wilden kunnen functioneren vanwege ons werk dat niet altijd om de hoek is. Maar dat is voor jou (en velen) leuk praten achteraf. Sorry. 

BlueFawn schreef op 15-01-2022 om 12:15:

[..]

Tja als zij geen kinderen heeft kun je niet echt begrip verwachten vind ik.

Ik heb geen kinderen, maar had heel veel begrip voor mijn collega's met kinderen.

Net zoals zij voor mij hadden, want ze zagen de psychische impact van als vrijgezel maanden amper aangeraakt te worden.

Er was gewoon begrip voor elkaar. De één had het niet moeilijker dan de ander, we hadden het allemaal op onze eigen manier moeilijk. Dat werd gezien, erkend en waar mogelijk rekening meegehouden. Dus ook met het ritme van de collega die vanwege kinderen opeens allerlei aanpassingen moet doen.

Vonden wij heel normaal.

Hier in huis hebben we daar ook enorm veel stress van gehad die ook nog altijd doorwerkt. Wel anders dan bij jou: hier middelbare scholieren, geen lagere schoolkinderen en ik heb al die tijd thuis gewerkt dus geen gedoe met werkgevers. Maar evengoed was de balans ook hier helemaal zoek: veel frustratie, onvermogen, gebrek aan structuur en motivatie en dus lamlendigheid, somberheid en boosheid in huis. Heel taai allemaal. Ik ben bij momenten ook heel boos geweest op de overheid maar mijn uitgangspunt is wel steeds geweest dat ze dit natuurlijk niet voor iemands zweetvoeten hebben gedaan. Dat heeft de boosheid een beetje binnen de perken gehouden. Maar het was wel echt tanden op elkaar en volhouden. Tijdens de eerste schoolsluiting heb ik een burn out gehad omdat de situatie met mijn jongste escaleerde. Die had al problemen maar dat werd ineens heel veel erger toen hij hele dagen op zijn kamer naar zijn scherm zat te staren. Dat was echt een heel zware tijd. Ook daarna is het heel moeilijk gebleven: het is een uitputtingsslag. Aan het eind van het vorige schooljaar viel mijn oudste bijna om van de stressklachten omdat ze de achterstand die ze op school had opgelopen op een krampachtige manier aan het inhalen was. Die schade die is veroorzaakt, is bij mijn kinderen ook nu nog echt niet hersteld. Ze zijn nog steeds niet goed weer in hun ritme gekomen en kampen nog steeds met stress omdat ze bepaalde dingen niet in de greep hebben. En mijn oudste doet eindexamen dus dit is geen gemakkelijk jaar waarin ze even kan bijkomen. 
Toch kon ik die laatste schoolsluiting incasseren, omdat ik die heel goed snapte (achteraf is het gemakkelijk om te zeggen dat het niet had gehoeven maar daar kun je geen beleid op maken) en omdat ik verwachtte (doordat ik me wat in de prognoses had verdiept en het verloop in andere landen) dat die waarschijnlijk niet lang hoefde te duren. Het is met BO en VO precies gegaan zoals ik verwachtte/hoopte: na de vakantie weer open. Taai genoeg, zo’n ‘vakantie’ waarin niks mag maar ik vond het te overzien. Ook omdat ik echt geloof dat dit het begin van het einde is van de ‘grote maatregelen’. Er kan natuurlijk altijd iets onverwachts gebeuren maar als de huidige ontwikkeling zich doorzet, zijn we goed op weg naar de uitgang. Maar dat was half december echt nog geen zekerheid (nu ook niet maar wel veel waarschijnlijker). Daarom had en heb ik er begrip voor. Zeker in de gegeven omstandigheden, dat de IC’s vrijwel vol lagen met Coronapatienten en dat mensen met andere ziektes die ingrepen nodig hadden er vrijwel niet meer in kwamen. 

Ik herken iets bij jou wat ik zelf ook doe: nadruk leggen op dat het anders had gekund en gemoeten. Ik snap dat dus heel goed. Waarschijnlijk is het ook waar. Maar ik heb wel gemerkt dat het niet gezond is voor mij om daar alsmaar op die manier over na te denken. Als ik geen invloed heb op een situatie maken dat soort gedachten mij machteloos boos. Ik heb onlangs een boek gelezen wat mij wat geholpen heeft om gedachten eerder te onderbreken: leef meer, denk minder van Pia Callesen. Minder ruimte geven aan (negatieve) gedachten helpt bij mij echt om het wat minder somber in te zien. En doordat ik me beter voel, komen er ook wat gemakkelijker oplossingen of zakt de stress en de pijn wat weg. Het zijn geen spectaculaire effecten maar het is wel fijn minder tijd te besteden aan negatieve gedachten. 

Wat geweest is, is geweest. Het is nou eenmaal een zware tijd geweest waarin in onze gezinnen, met onszelf, dingen zijn gebeurd die we liever niet hadden gezien. Daar doe je niks meer aan. Het enige wat we kunnen doen, is naar de toekomst kijken. En die ziet er echt zonniger uit dan wat we achter ons hebben. Ik denk dat de pijn gewoon moet slijten. Dat is logisch. Het is niet niks wat er de afgelopen jaren in onze levens allemaal overhoop is gehaald. Dus probeer je vertrouwen terug te vinden, vooral in jezelf, dat je weer meer invloed gaat krijgen op je leven, dat je weer kan herstellen. Want dat kunnen we natuurlijk. We krabbelen heus weer op.  

yette schreef op 15-01-2022 om 12:35:

Ik heb er geen last van. We hebben vier eigen kinderen.

Misschien scheelt het dat wij voordat we besloten dat we kinderen wilden, al wisten dat we onafhankelijk van een netwerk wilden kunnen functioneren vanwege ons werk dat niet altijd om de hoek is. Maar dat is voor jou (en velen) leuk praten achteraf. Sorry.

Nou Yette, mijn leven was ook aardig op orde, gepland en dichtgetimmerd. En toen bleek mijn kind ernstige leerstoornissen te hebben en er was veel begeleiding nodig. Dan sta je mooi te kijken met je onafhankelijke leven. Ik ben gedurende de schoolsluitingen elke dag dankbaar geweest dat mijn dochter nu volwassen is en ik er niet meer zo bovenop hoef te zitten, zowel thuis als op school. Ik was echt gillend gek geworden, en dan heb ik maar één kind he? (Geen partner overigens) 

Ik heb erg te doen met ouders van schoolgande jonge kinderen nu met die schoolsluitingen. Jongeren van mijn dochters leeftijd hebben weer andere problemen, daar is dan ook weer een ander draadje voor. 

tsjor schreef op 15-01-2022 om 12:14:

Leoh, ik leef helemaal met je mee. Hier het probleem met werk, steeds moet alles anders en wel liefst op de kortst mogelijke termijn.
Ondertussen zijn het echter wel vooral de kinderen en de jongvolwassenen die nu positief testen op omikron, en zij dragen het over aan ouders. Zelfs de regeringsoverdracht wordt erdoor geraakt (wel mooi opgelost).
Ik vond de lockdown in de week voor kerst een absoluut dieptepunt, nog steeds heb ik er geen goed woord voor over. Had die week gewoon door laten gaan en aangekondigd (!) dat de kerstvakantie 3 weken zou duren vanwege bezoeken over en weer etc.
Nu worden er steeds weer andere argumenten aangehaald: teveel mensen zijn ziek of zitten in quarantaine, waardoor het werk wordt bemoeilijkt (zie de ministerraad). Terwijl we ondertussen een besmetting hebben waarvan mensen slechts geen of milde symptomen hebben. Als je niet getest werd, dan zou je zeggen: ik ben verkouden, red ik het met paracetamol of blijf ik thuis; zonder te weten dat het omikron is.
Ik zou er dus voor pleiten dat we snel overgaan tot de reguleringen die de samenleving zelf al kent: hoe regel je ziektevervanging, hoe regel je eventuele besmettelijkheid van een ziekte, is het wel of niet problematisch etc.
Overigens vind ik het voor de horeca en de cultuursector echt een bizarre tijd, onverteerbaar.

Tsjor

Ik vind dit een hele ‘interessante’ tijd! Het is een overgangsperiode natuurlijk. Ik ben onlangs in quarantaine geweest omdat een van mijn kinderen Corona had. Vanaf vandaag hoeft dat ineens niet meer omdat ik geboosterd ben. Wanneer vertrouw je genoeg op de goede afloop om ‘God de greep te laten zegenen’? In ZA, DK en UK gaat het goed met de ziekenhuis-/IC-opnames. In de US is het zorgelijker. Hoe komt dat? En wat betekent dat voor NL? Je kunt er een slag naar slaan maar echt onderzoek kun je pas achteraf doen. Dat maakt deze beslissingen  voor politici spannend en ongemakkelijk. 

We moeten ook weer aan het idee wennen dat ook onze ouderen weer ziek ‘mogen’ worden. Toen er onlangs die besmetting was in mijn gezin heb ik mijn vader ontweken. Maar nu/binnenkort is dat voor hem evengoed niet meer te ontlopen. Dan moeten we gewoon op de booster vertrouwen. Ik zou evengoed wegblijven als ik ziek was natuurlijk, maar ook als mijn kind ziek is? Ik weet het niet zo goed. Ons beeld van de situatie verandert steeds maar en op dit moment verandert het sterk in een korte tijd.  Dat vind ik best raar, om me te realiseren dat we over een maand echt ‘in een andere wereld leven’ en behoorlijk andere afwegingen moeten maken dan nu. Dat dat niet helemaal soepel of logisch verloopt, vind ik eigenlijk best wel te begrijpen. Het is wel heel ongemakkelijk en voor bepaalde groepen inderdaad tenenkrommend frustrerend. Maar hopelijk is de ergste ellende hierna dan ook achter de rug 🤞🏻.

BlueFawn schreef op 15-01-2022 om 12:15:

[..]

Tja als zij geen kinderen heeft kun je niet echt begrip verwachten vind ik.

Hoezo niet? Ik hoef echt zelf mijn been niet te breken om te weten dat dat heel vervelend is. Beetje inleven is echt niet zo moeilijk.

yette schreef op 15-01-2022 om 12:35:

Ik heb er geen last van. We hebben vier eigen kinderen.

Misschien scheelt het dat wij voordat we besloten dat we kinderen wilden, al wisten dat we onafhankelijk van een netwerk wilden kunnen functioneren vanwege ons werk dat niet altijd om de hoek is. Maar dat is voor jou (en velen) leuk praten achteraf. Sorry.

Tsja,  wij functioneerden ook volledig zelfstandig zonder netwerk.  De kinderopvang perfect geregeld,  maar met een sluiting van de kinderopvang,  de scholen, de bso had ik nou net even geen rekening gehouden. 

Ik herken het zeker to. Gelukkig zijn de kinderen bij elke sluiting net wat ouder.  De jongste is nu ook een kleuter en daarmee wordt het steeds iets beter te doen. 

Bij ons ook een schema van de een 's ochtends en 's avonds en de ander 's middags en 's avonds.  Niet vol te houden. 

Mijn werkgever stuurde in december een bericht dat ze heel flexibel waren. Je mag natuurlijk ook 's avonds en in het weekend werken als dat overdag niet lukt of vakantiedagen opnemen (alsof die er nog waren na de vorige sluitingen).

Ik hoop zo dat het de laatste was. 

yette schreef op 15-01-2022 om 12:35:

Ik heb er geen last van. We hebben vier eigen kinderen.

Misschien scheelt het dat wij voordat we besloten dat we kinderen wilden, al wisten dat we onafhankelijk van een netwerk wilden kunnen functioneren vanwege ons werk dat niet altijd om de hoek is. Maar dat is voor jou (en velen) leuk praten achteraf. Sorry.

Deze reactie snap ik niet zo goed. Ik heb (helaas) ook geen netwerk van opa's en oma's waar ik een beroep op kan doen voor oppas, maar ben er bij de keuze om kinderen te combineren met een baan niet vanuit gegaan dat de scholen keer op keer dicht zouden moeten en we thuis zouden moeten werken met de kinderen erbij. 

TO, ik snap je gevoelens enerzijds wel, maar aan de andere kant vind ik dat je wel héél heftig reageert, zeker als je er nu nog steeds zoveel last van hebt. Ja het is heel vervelend steeds thuis te zitten met de kinderen als je daarbij moet werken, en al helemaal als je geen begrip krijgt van werkgever en/of collega's, maar je drukt je wel erg heftig uit. Een beetje relativeren kan ook geen kwaad. Eerst kwam er steeds kritiek dat de scholen (en al het andere) te lang open bleven en NL te laat handelde, nu zijn ze voorzichtiger geweest en komt daar juist weer kritiek op. De media zijn echt van de stennismakerij hier en sinds het begin van de coronacrisis nog veel meer. De overheid kan het werkelijk op geen enkele manier meer goed doen. We zijn corona allemaal zat maar helaas hadden/hebben we er nog even mee te dealen.

En neem jezelf niet teveel kwalijk en maak het niet te groot. Jij voelt dat je tekort schiet als je je kinderen wat vaker voor de tv zet dan in jouw ogen goed voor ze zou zijn maar voor hen is dat geen straf hoor! En zo geldt het ook richting werkgever zou ik zeggen. Je kunt jezelf nu eenmaal niet splitsen dus kun je ook niet een hele dag werken zoals je wel zou kunnen zonder kinderen. Als je werkgever dat wel verwacht is het zijn probleem en zoekt hij maar een oplossing. Ik ben daar echt heel makkelijk in en werkt prima. 

En je schiet al helemaal te kort op de dagen dat je volledig depressief ben en niets gedaan krijgt en alleen maar boos en verdrietig bent...

sorry voor de quote, maar ik maak mij vooral zorgen als ik dit zinnetje lees. Het klinkt alsof het sluiten van de scholen niet het enige is dat speelt. Misschien een idee om een keer met de praktijkondersteuner bij je huisarts te gaan praten?

Verder wat betreft de scholen. Ik werk in het onderwijs en ik heb twee kinderen en ik studeer daarnaast zelf nog. Ik heb er dus op drie manieren mee te maken. Ik merk bij mezelf dat de onmacht elke keer toeneemt, maar dat we ook steeds makkelijker zeggen; dan maar niet. Ook richting onze werkgevers. 
Voor de laatste lockdown hadden we net met z’n allen in isolatie gezeten, omdat we Corona kregen. Mijn oudste is in 6 weken tijd drie dagen naar school geweest. Mijn man heeft het meeste moeten opvangen, omdat ik flink ziek was en zwanger ben. Ook dit zijn we weer doorgekomen.
Ondertussen weet ik niet meer wat ik van de wel/niet maatregelen moet denken. Ik heb de afgelopen week nog geen normale lessen kunnen geven. Een derde van onze leerlingen is positief getest of zit in quarantaine. Ik schrik van het tempo waarin de besmettingen zich opvolgen. 
Het is nu wachten op het moment dat een van de mijn kinderen weer thuis moet blijven, in quarantaine of vanwege personeelstekort.
Ik heb ook geen idee hoe het er allemaal uit gaat zien als ik moet bevallen, maar ik neem het maar zoals het komt. 

Ik herken me niet in het beeld dat de overheid moedwillig onze levens op de kop zet. Het is nou eenmaal ontzettend moeilijk om in deze crisis de juiste keuzes te maken. En dan is het achteraf makkelijk praten als het niet goed is gegaan.

Dat de schoolsluiting een zware wissel trekt op ouders herken ik wel. Ik denk dat de kunst is te accepteren dat het zo is zoals het is, en niet hetzelfde te willen blijven doen als dat je onder normale omstandigheden zou doen. Dus er genoegen mee nemen dat je op het werk minder productief kunt zijn (en zeker geen vakantie opnemen om voor je kinderen te zorgen) en de lat voor jezelf als plaatsvervangende schooljuf laag leggen. Vooral ook leuke dingen met je kinderen doen en je niet te streng aan je principes vwb schermpjes enzo houden. Het zijn uitzonderlijke omstandigheden, dan kun je niet op de oude voet doorgaan en moet je jezelf (en anderen) vooral niet te hoge eisen opleggen.