Psychisch zoveel last van schoolsluitingen
Hoi, ik heb als werkende ouder psychisch nog zoveel last van de recente schoolsluiting en eerdere sluitingen. Het is zo naar dat de overheid je persoonlijke leven binnenkomt en je work/life balance zo volledig kan vernietigen.
Voor ons betekende elke sluiting van scholen & bso's grofweg om de beurt de halve dag werken en de halve dag kids. Waarbij je dan het gevoel krijgt overal tekort te schieten: je schiet tekort bij je twee kleine kinderen als je ze niet voldoende aandacht kan geven als ze bij je zijn omdat werk en verplichtingen aan je blijven knagen. En je schiet te kort in je werk om dat je in de helft van de tijd niet meer kan afleveren wat je denkt dat de verwachting is. En je schiet al helemaal te kort op de dagen dat je volledig depressief ben en niets gedaan krijgt en alleen maar boos en verdrietig bent...
Het grote onbegrip bij mensen en het gemak waarmee de overheid elke keer weer naar een schoolsluiting grijpt is ook zo altijd zo enorm pijnlijk geweest. Sinds september stegen de cijfers en ook mijn stressniveau: straks weer een schoolsluiting. Niemand geloofde dat toen nog. In december sprak men over code zwart en is er eindelijk een kleine maatregel genomen: horeca om acht uur dicht. Daarmee werd de groei omgezet in een daling. Te laat echter ... weer een schoolsluiting. En met het meest recente nieuws wordt het beeld bevestigd dat ook deze sluiting onnodig was: onnodig vanwege laat boosteren, onnodig vanwege late andere maatregelen, onnodig vanwege het meevallen van omicron. En toch ... zoveel impact, zelfs nu nog in januari voel ik me nog zo naar van de overheid die te pas en te onpas ons leven op z'n kop zet. En kinderen inzet als levende schildjes en enkelbandjes omdat horeca sluiten duur is.
Wie herkent zich in dit beeld? Of wie heeft goed advies?
BlueFawn schreef op 15-01-2022 om 17:02:
[..]
Ja daar heeft ze toch gelijk in, we kiezen in de meeste gevallen zelf voor kinderen.
We kiezen zelf voor kinderen maar in die keuze houden we rekening met behaalde factoren, zoals dat de kinderen vanaf hun 4e naar school gaan 5 dagen in de week en dat je dan alleen buiten schooltijd en rond vakanties het een en ander moet regelen. Nu moesten we gedurende 2 jaar een aantal maanden achter elkaar en soms spontaan weer een week of 1,5 ook tijdens schooltijd er voor de kinderen zijn. Dit is een totaal andere situatie als dat je ingeschat had. De situatie is dusdanig anders dat wij als we dit van de tevoren wisten arbeidstechnisch andere keuzes hadden gemaakt..
Fijn om zoveel begripvolle en herkenbare berichtjes te lezen hier!
Ik heb ook moeite met de onvoorspelbaarheid van het thuisblijven van kinderen. Niet alleen door de lockdowns, maar ook door alle quarantaine steeds. Vanmorgen stond ik bij de opvang en bleek groep van dochter gesloten te zijn. Daar sta je dan terwijl je gewoon aan het werk moet. Gelukkig weet ik dat ik kan rekenen op begrip van werkgever en heb ik een goed vangnet dus het was snel opgelost, maar ik kan mij goed voorstellen dat andere ouders geen oplossingen meer kunnen vinden. En daar houd je geen rekening mee als je besluit kinderen te krijgen.
Ook ik heb het afgelopen jaar heel veel stappen extra gezet voor collega's die het zwaarder hadden. Ik zie het als een verantwoordelijkheid van het team om te zorgen dat iedereen overeind blijft. Liever dat een collega maar één dagdeel beschikbaar is tijdens lockdowns dan dat die collega hangen en wurgen 8 uur per dag maakt en na de lockdown met een burnout thuis zit voor het komende half jaar of nog langer.
Jillz schreef op 17-01-2022 om 09:58:
Ik heb ook moeite met de onvoorspelbaarheid van het thuisblijven van kinderen. Niet alleen door de lockdowns, maar ook door alle quarantaine steeds. Vanmorgen stond ik bij de opvang en bleek groep van dochter gesloten te zijn. Daar sta je dan terwijl je gewoon aan het werk moet. Gelukkig weet ik dat ik kan rekenen op begrip van werkgever en heb ik een goed vangnet dus het was snel opgelost, maar ik kan mij goed voorstellen dat andere ouders geen oplossingen meer kunnen vinden. En daar houd je geen rekening mee als je besluit kinderen te krijgen.
Ook ik heb het afgelopen jaar heel veel stappen extra gezet voor collega's die het zwaarder hadden. Ik zie het als een verantwoordelijkheid van het team om te zorgen dat iedereen overeind blijft. Liever dat een collega maar één dagdeel beschikbaar is tijdens lockdowns dan dat die collega hangen en wurgen 8 uur per dag maakt en na de lockdown met een burnout thuis zit voor het komende half jaar of nog langer.
Dit inderdaad, en zo is het ook echt in mijn ogen. Ik snap heus wel dat een collega het irritant vindt als hij meer moet doen omdat ik met de kinderen thuis zit, maar er is helaas niet altijd een andere oplossing. Ik heb bijvoorbeeld ook heel veel diensten overgenomen van een collega die net een baby had en het nog pittig had na haar zwangerschapsverlof, en voor een andere collega ingevallen die een fietsongeluk had gehad. Zo help je elkaar toch, ik vind het ook een gezamenlijke verantwoordelijkheid als je in een team werkt, ondanks dat sommige dingen voortkomen uit individuele keuzes. Maar je zegt toch ook niet tegen een collega na een fietsongeluk: dan had je maar niet op de fiets moeten stappen, ik neem jouw werk niet over.
