Psychisch zoveel last van schoolsluitingen
Hoi, ik heb als werkende ouder psychisch nog zoveel last van de recente schoolsluiting en eerdere sluitingen. Het is zo naar dat de overheid je persoonlijke leven binnenkomt en je work/life balance zo volledig kan vernietigen.
Voor ons betekende elke sluiting van scholen & bso's grofweg om de beurt de halve dag werken en de halve dag kids. Waarbij je dan het gevoel krijgt overal tekort te schieten: je schiet tekort bij je twee kleine kinderen als je ze niet voldoende aandacht kan geven als ze bij je zijn omdat werk en verplichtingen aan je blijven knagen. En je schiet te kort in je werk om dat je in de helft van de tijd niet meer kan afleveren wat je denkt dat de verwachting is. En je schiet al helemaal te kort op de dagen dat je volledig depressief ben en niets gedaan krijgt en alleen maar boos en verdrietig bent...
Het grote onbegrip bij mensen en het gemak waarmee de overheid elke keer weer naar een schoolsluiting grijpt is ook zo altijd zo enorm pijnlijk geweest. Sinds september stegen de cijfers en ook mijn stressniveau: straks weer een schoolsluiting. Niemand geloofde dat toen nog. In december sprak men over code zwart en is er eindelijk een kleine maatregel genomen: horeca om acht uur dicht. Daarmee werd de groei omgezet in een daling. Te laat echter ... weer een schoolsluiting. En met het meest recente nieuws wordt het beeld bevestigd dat ook deze sluiting onnodig was: onnodig vanwege laat boosteren, onnodig vanwege late andere maatregelen, onnodig vanwege het meevallen van omicron. En toch ... zoveel impact, zelfs nu nog in januari voel ik me nog zo naar van de overheid die te pas en te onpas ons leven op z'n kop zet. En kinderen inzet als levende schildjes en enkelbandjes omdat horeca sluiten duur is.
Wie herkent zich in dit beeld? Of wie heeft goed advies?
Lollypopje schreef op 15-01-2022 om 17:31:
[..]
Ik ben echt zo blij dat ik in een omgeving werk waar mensen wel rekening houden met elkaar. Is zoveel fijner werken.
Dus ja, in vind het normaal om rekening te houden met mijn collega's met kinderen. Net zoals zij met andere dingen rekening houden met mij. Gewoon omdat we dat aardig vinden en dat het werk leuker maakt.
Tis niet dat ik mijn collega’s niet aardig vind maar ik vond het ook niet helemaal eerlijk dat ik en andere collega’s die geen kind thuis hadden met werk van collega’s die wel kinderen thuis hadden werden opgescheept, ik dacht toch regelmatig van ja ze kiezen toch zelf voor 3 kinderen in 5 jaar tijd.
BlueFawn schreef op 15-01-2022 om 17:40:
[..]
Tis niet dat ik mijn collega’s niet aardig vind maar ik vond het ook niet helemaal eerlijk dat ik en andere collega’s die geen kind thuis hadden met werk van collega’s die wel kinderen thuis hadden werden opgescheept, ik dacht toch regelmatig van ja ze kiezen toch zelf voor 3 kinderen in 5 jaar tijd.
Dat kan en mag je denken, maar voor mij is dat dus heel normaal. Niemand koos namelijk voor een lockdown, ook zij niet.
En zij houden net zo goed rekening met mij. Als ik moe en overprikkeld was, namen ze bijvoorbeeld bepaalde taken van mij over en pakte ik andere klussen op.
En nee het is niet altijd gelijk over steken, maar wat ik heb aan een collega die instort door de werkdruk van het proberen te managen van werk en kinderen die 24/7 thuis zijn? Dan pas ik me liever aan waar nodig is, wetende dat zij qua werk zullen doen wat ze kunnen.
BlueFawn schreef op 15-01-2022 om 17:21:
[..]
Ja natuurlijk mag dat maar je kunt nou eenmaal niet verwachten dat iedereen er begrip voor heeft of er rekening mee houdt.
Je hebt een heel beperkte blik op het verschijnsel kinderen. Die kinderloze collega heeft later iemand nodig die haar billen afveegt als ze in het verpleeghuis zit. Die belasting betaalt zodat haar voorzieningen overeind kunnen blijven. Die zorgt dat ze naar de winkel kan gaan om eten en kleding te kopen. Enzovoorts enzovoorts. Die mensen zijn wij voor haar aan het opvoeden. Ze kan geld hebben zoveel als ze wil maar als niemand kinderen krijgt, is er niks meer om te kopen.
Mija schreef op 15-01-2022 om 18:10:
[..]
Je hebt een heel beperkte blik op het verschijnsel kinderen. Die kinderloze collega heeft later iemand nodig die haar billen afveegt als ze in het verpleeghuis zit. Die belasting betaalt zodat haar voorzieningen overeind kunnen blijven. Die zorgt dat ze naar de winkel kan gaan om eten en kleding te kopen. Enzovoorts enzovoorts. Die mensen zijn wij voor haar aan het opvoeden. Ze kan geld hebben zoveel als ze wil maar als niemand kinderen krijgt, is er niks meer om te kopen.
Die kinderloze collega heeft toch ook jaren bijgedragen aan de staatskas dus die heeft daar gewoon recht op straks, dat staat los van of zij wel of geen begrip voor collega’s met kinderen heeft.
BlueFawn schreef op 15-01-2022 om 18:17:
[..]
Die kinderloze collega heeft toch ook jaren bijgedragen aan de staatskas dus die heeft daar gewoon recht op straks, dat staat los van of zij wel of geen begrip voor collega’s met kinderen heeft.
Dus de volgende lockdown en schoolsluiting hoeft niemand rekening met jou te houden? Ook niet als jij en zijn moeder tegelijk moeten werken en hij thuis zit en les moet krijgen en aandacht wil? Dat ga jij allemaal bolwerken, zonder dat je werk, je kind en jouw mentale gezondheid er onder leid?
Bijvoorbaat mijn complimenten.
BlueFawn schreef op 15-01-2022 om 18:17:
[..]
Die kinderloze collega heeft toch ook jaren bijgedragen aan de staatskas dus die heeft daar gewoon recht op straks, dat staat los van of zij wel of geen begrip voor collega’s met kinderen heeft.
Die kan daar wel recht op hebben maar er moeten mensen bereid zijn kinderen te krijgen anders heb je niks aan je ‘recht’. Kinderen worden volwassenen, volwassenen die voor de ouderen zorgen. Die de maatschappij dragen en draaiende houden als wij en zij te oud en gammel zijn om dat te doen. Dat is niet alleen een financiële transactie. Kinderlozen mogen zich er heus wel van bewust zijn dat het in hun belang is dat die kinderen er zijn en dat ze opgevoed en opgeleid worden. Als dat niet zou gebeuren, hebben ze zelf later een dik vet probleem. Het klinkt gek maar vrijwillige kinderloosheid is een luxe. In een samenleving zonder verzorgingsstaat kan dat niet zomaar.
Als reactie op wie mij niet begreep:
Toen wij besloten dat we kinderen wilden, wisten we dat we beiden voor onze carrières de mogelijkheid wilden hebben om te reizen en dat we er niet vanuit moesten gaan dat we 12 maanden per jaar samen zouden wonen. We hielden er rekening mee dat onze kinderen na hun 4e niet logischerwijs vijf dagen per week naar een Westerse school zouden gaan. Dus zouden we het waar dan ook ècht zonder vangnet moeten kunnen doen.
Die instelling bleek helaas al handig toen een van de kinderen gehandicapt raakte. Ons leven is daardoor minder avontuurlijk dan we dachten, maar door onze ervaringen (ook samen met de kinderen) we raken niet van slag door andere manieren van onderwijs/thuisonderwijs en zijn we aardig flexibel omdat we weten dat niet elke samenleving hetzelfde is en we het er desalniettemin samen kunnen redden.
yette schreef op 15-01-2022 om 19:45:
Als reactie op wie mij niet begreep:
Toen wij besloten dat we kinderen wilden, wisten we dat we beiden voor onze carrières de mogelijkheid wilden hebben om te reizen en dat we er niet vanuit moesten gaan dat we 12 maanden per jaar samen zouden wonen. We hielden er rekening mee dat onze kinderen na hun 4e niet logischerwijs vijf dagen per week naar een Westerse school zouden gaan. Dus zouden we het waar dan ook ècht zonder vangnet moeten kunnen doen.
Die instelling bleek helaas al handig toen een van de kinderen gehandicapt raakte. Ons leven is daardoor minder avontuurlijk dan we dachten, maar door onze ervaringen (ook samen met de kinderen) we raken niet van slag door andere manieren van onderwijs/thuisonderwijs en zijn we aardig flexibel omdat we weten dat niet elke samenleving hetzelfde is en we het er desalniettemin samen kunnen redden.
Het kwam in eerste instantie over als een soort competitie, maar nu snap ik het wel beter 
Het thuiswerken, de gesloten scholen en thuiswerken in combinatie met de jonge kinderen thuis is wel een deel van het probleem waardoor ik in september met een burnout ben uitgevallen. Als dit er niet was geweest, was het vast alsnog een keer gebeurd maar nu nog niet denk ik.
yette schreef op 15-01-2022 om 19:45:
Als reactie op wie mij niet begreep:
Toen wij besloten dat we kinderen wilden, wisten we dat we beiden voor onze carrières de mogelijkheid wilden hebben om te reizen en dat we er niet vanuit moesten gaan dat we 12 maanden per jaar samen zouden wonen. We hielden er rekening mee dat onze kinderen na hun 4e niet logischerwijs vijf dagen per week naar een Westerse school zouden gaan. Dus zouden we het waar dan ook ècht zonder vangnet moeten kunnen doen.
Die instelling bleek helaas al handig toen een van de kinderen gehandicapt raakte. Ons leven is daardoor minder avontuurlijk dan we dachten, maar door onze ervaringen (ook samen met de kinderen) we raken niet van slag door andere manieren van onderwijs/thuisonderwijs en zijn we aardig flexibel omdat we weten dat niet elke samenleving hetzelfde is en we het er desalniettemin samen kunnen redden.
Ik ben wel nieuwsgierig hoe hebben jullie het dan wel geregeld? Een au pair? Allebei maar drie dagen per week?
yette schreef op 15-01-2022 om 19:45:
Als reactie op wie mij niet begreep:
Toen wij besloten dat we kinderen wilden, wisten we dat we beiden voor onze carrières de mogelijkheid wilden hebben om te reizen en dat we er niet vanuit moesten gaan dat we 12 maanden per jaar samen zouden wonen. We hielden er rekening mee dat onze kinderen na hun 4e niet logischerwijs vijf dagen per week naar een Westerse school zouden gaan. Dus zouden we het waar dan ook ècht zonder vangnet moeten kunnen doen.
Die instelling bleek helaas al handig toen een van de kinderen gehandicapt raakte. Ons leven is daardoor minder avontuurlijk dan we dachten, maar door onze ervaringen (ook samen met de kinderen) we raken niet van slag door andere manieren van onderwijs/thuisonderwijs en zijn we aardig flexibel omdat we weten dat niet elke samenleving hetzelfde is en we het er desalniettemin samen kunnen redden.
Aha oke ja ik snap het. Vind vangnet alsnog een beetje gekke benaming voor school maar begrijp iig wat jij bedoelt!
Mija schreef op 15-01-2022 om 18:29:
[..]
Die kan daar wel recht op hebben maar er moeten mensen bereid zijn kinderen te krijgen anders heb je niks aan je ‘recht’. Kinderen worden volwassenen, volwassenen die voor de ouderen zorgen. Die de maatschappij dragen en draaiende houden als wij en zij te oud en gammel zijn om dat te doen. Dat is niet alleen een financiële transactie. Kinderlozen mogen zich er heus wel van bewust zijn dat het in hun belang is dat die kinderen er zijn en dat ze opgevoed en opgeleid worden. Als dat niet zou gebeuren, hebben ze zelf later een dik vet probleem. Het klinkt gek maar vrijwillige kinderloosheid is een luxe. In een samenleving zonder verzorgingsstaat kan dat niet zomaar.
De meeste mensen die graag kinderen willen doen dat niet om de samenleving straks draaiende te houden en het is ook niet gezegd dat er geen tekorten in de zorg zijn straks, die zijn er nu ook al. En ja ook kinderlozen betalen verplicht belasting e.d, ook voor ouders met kinderen. Die houden nu dus de maatschappij draaiend, ook voor kinderen en ouders.
Dus nee, van iemand die bewust kinderloos is hoef je denk ik niet veel begrip te verwachten
Jillz schreef op 15-01-2022 om 20:06:
[..]
Ik ben wel nieuwsgierig hoe hebben jullie het dan wel geregeld? Een au pair? Allebei maar drie dagen per week?
Aanvankelijk hadden we twee dagdelen een oppas en beiden opdrachten die op elkaar af te stemmen waren. Ikzelf kon ook veel thuis werken. Toen het mis ging met de oudste, heb ik mijn carrière langzaam maar zeker opgegeven. We konden & wilden geen oppas meer en mijn man was de eerste die een vaste voltijds baan vond. We hebben daarna nog wel in de VS gewoond, maar met een kind dat zoveel medische zorg nodig heeft, zit je uiteindelijk toch beter in Nederland. Onze zoon woont nu in een instelling en wij blijven in zijn buurt.
Een kind krijgen is voor ons een bewuste keuze geweest ja. Als mensen bewust geen kinderen krijgen is dat voor mij net zo prima. De een wil ze niet en de ander wil er zes. Allemaal prima. Ik heb liever dat die zes kinderen opgroeien in een gezin waar er voldoende liefde voor ze is en waar ze gewenst zijn dan dat mensen die geen kinderen willen ze min of meer zouden moeten krijgen 'voor de economie'. Een kind is namelijk een behoorlijke investering in tijd en geld. Voor ons is het alles waard, maar als mensen dat niet willen, laat ze in godsnaam geen kind op de wereld zetten dan want daar wordt niemand gelukkiger van. Ik ben het er wel mee eens dat kinderen belangrijk zijn voor de toekomst, dus ook hun scholing/opleiding. Als kinderloze betaal je daar via belasting uiteraard aan mee maar je profiteert er uiteindelijk ook van. Dat staat voor mij volledig los van rekening houden met elkaar op het werk. Als iemands partner plotseling ziek wordt en diegene heeft daardoor extra zorg thuis dan zeg je ook niet dat een partner hebben een eigen keuze is.
Het is ook geen gekke gedachte om er vanuit te gaan dat een kind vanaf vier jaar vijf dagen per week naar school gaat. Er is simpelweg geen opvang overdag voor kinderen vanaf vier jaar, omdat ze naar school moeten. Lockdowns waren volledig onvoorziene situaties, daar had niemand rekening mee kunnen houden.
En tuurlijk, je kunt ervoor kiezen om thuis te blijven voor je kinderen. Maar dat is niet voor iedereen haalbaar en economisch ook een risico wat betreft zelfredzaamheid.
Thuisblijfouders zitten ook heel de dag met hun kinderen maar wel met het verschil dat ze niet ook moeten werken. Werkende ouders hebben opvang voor hun kind als ze aan het werk zijn en als het kind niet naar school is (bso, oppas).
Wij hielden er wel rekening mee dat ons kind vanaf vier jaar vijf dagen per week naar school zou gaan. Ik vind dat eerlijk gezegd geen gek uitgangspunt gezien de leerplichtwet. We hebben ook niet de ambitie om langdurig verre reizen te maken of in het buitenland te wonen.
Je kan natuurlijk niet alles van te voren dusdanig dichttimmeren dat je volkomen onafhankelijk bent. Ik heb er voordat ik kinderen kreeg echt geen seconde aan gedacht dat de school misschien maanden gesloten zou zijn. Ik denk dat weinig mensen daar rekening mee hebben gehouden, dat is zo'n exceptionele situatie.
Of dan heb je het dusdanig geregeld dat je het inderdaad kan redden zonder enige vorm van opvang en dan gaat je partner dood. Is ook weer opeens een hele andere situatie en dan kan het heel goed zijn dat je meer moet werken en meer opvang nodig hebt.
De situatie de afgelopen twee jaar was natuurlijk zeer uitzonderlijk en het is logisch dat mensen er echt doorheen zitten. Ik vond dat extra weekje de afgelopen kerst om de een of andere reden al zwaar terwijl ik dat twee jaar terug waarschijnlijk wel leuk had gevonden. Maar het gevoel van 'daar gaan we weer' en 'hoe lang gaat het dit keer weer duren' overheerste.
