Papa
Je bent papa van een mooi dochtertje, je wilt haar helpen opgroeien, zien opgroeien, van haar genieten, haar zien spelen, lachen, huilen, slapen, etc
Je hebt een aantal rechtszaken gewonnen, je mag haar zien, je mag haar bij je hebben, je mag in haar leven zijn. Eindelijk gerechtigheid, voor je dochtertje en voor jezelf.
Maar dan blijkt dat haar moeder nergens aan mee wil werken, alles tegenwerkt en je nog steeds op datzelfde punt staat als waar alles mee begon.
Jillz schreef op 21-05-2022 om 08:44:
Ik heb het vorige draadje ook gevolgd.
Ik geloof dat de waarheid in het midden ligt. Er is een slechte start gemaakt door zoon van TO tijdens de zwangerschap. Onbedoeld zullen TO en zoon daarna het gevoel hebben gegeven de baby op te eisen. O.a. door voorstellen de baby te laten logeren. Het eerste half jaar wilde ik ook niet dat mijn dochter bij een ander logeerde zelfs niet bij opa en oma. Dus laat staan bij een one night stand die in niet goed ken. De moeder nog vol van hormonen reageert hier extra heftig op.
Daarna volgde de advocaten die moeder dus waarschijnlijk bevestigen in het beeld dat jullie er alles aan gaan doen om kind te ontnemen. Ik schrijf het nu heel zwart wit en ik begrijp dat jullie alleen omgang willen. Maar besef dat het op moeder heel anders kan overkomen.
Tja en nu dus deze situatie. Die niemand heeft gewild. Want de moeder heeft niet voor niets jouw zoon ingelicht. Op dat moment zag ze dus een rol voor hem. En jullie wilde ook alleen maar omgang.
Wel lastig om hier weer uit te komen. Want het wederzijds vertrouwen is natuurlijk weg en zie dat maar weer terug te herstellen. Op deze manier eindigt het misschien inderdaad in dat de moeder uit de ouderlijke macht (omdat ze niet meewerkt) wordt gezet en dat moet je ook niet willen. Want naast dat het kind beter af is met beide ouders heeft het op dit moment alleen de moeder en is het dus extra traumatiserend als die volledig uit beeld verdwijnt en daar een vader voor terug komt die geen enkele band met kind heeft.
Misschien is het beste dat je zoon probeert een open gesprek aan te gaan. Door excuses te maken (zonder smoesjes) over hoe de begin periode is gelopen. En dan misschien voorzichtig vragen waarom ze hem heeft verteld dat hij vader werd en wat haar verwachting op dat moment van hem was. Als ik het mij goed herinner wilde ze graag iets van huisje boompje beestje. Dan kan je zoon aangeven dat echt samen leven het niet gaat worden maar dat ze wel samen gezinsactiviteiten kunnen ondernemen (bijv naar de dierentuin, speeltuin of de verjaardag samen vieren) wat je dan langzaam kunt uitbouwen. Zonder daarbij aan te sturen op momenten alleen met de kleine. Ik zou ook proactief aanbieden mee te betalen aan de verzorging en vragen of praktische ondersteuning ook gewenst is. Bijvoorbeeld helpen met het aanpassen van de kinderkamer, fietsje kopen en repareren etc.
Veel succes deze situatie kent alleen slachtoffers.
Ik vind het sneu voor die moeder hoor, een pa die alleen maar interesse heeft in wanneer kan het kind bij mij slapen en een oma die pa nog wel even opdrijft, en dan nog financieel haar overal voor op laten draaien ook. Deze pa moet zich diep schamen om zo met de moeder van zn kind om te gaan.
Romi-1997 schreef op 20-05-2022 om 15:26:
[..]
Er is geen relatie geweest, zwangerschap was "een ongelukje". vader wil betrokken zijn bij de opvoeding van hun dochtertje, moeder staat dit helaas in de weg. Het is erg jammer dat het zo loopt allemaal. Haar ouders zijn niet in beeld, ze had het, ondanks dat ze geen relatie hebben, in onze familie zo goed kunnen hebben, was ze door ons net zo welkom geweest als de kleine, maar helaas staat ze ons niet toe in haar / hun leven.
Ik merk dat ik hier op reageer. Ik weet dat het heel lief en goed bedoeld is. Maar als je problemen hebt met mensen vertrouwen, geleerd hebt alleen op jezelf te vertrouwen. Dan wil je niet in een wildvreemde familie van een one night stand worden opgenomen.
En mss ook niet als je geen vertrouwensissues hebt. Ik moet er niet aan denken dat de moeder van een one night stand mij in haar gezin zou willen opnemen. Zelfs als ik zwanger was geraakt van zo een kerel.
Het is hoe dan ook jammer voor een kind als er een van de ouders niet is vanaf de geboorte. Maar situaties te over dat er een het meeste is het werk doet en de controle heeft zover je controle kunt noemen want je moet ook alles bijhouden. En als je niet goed kan communiceren of in een huis leeft laat de samenwerking te wensen over.
tuurlijk breng je een kind naar de opvang maar die heeft ervoor gestudeerd. En een vader die er niet op zat te wachten en een oma die vrij aanwezig is is een potentieel gevaar. Ook als je de vader en oma redelijk kent. Het verhaal heeft twee kanten. Ik durfde mijn jonge kind ook niet bij de vader te laten slapen, afgeven is al moeilijk. Tuurlijk is het zijn kind maar rechtszaken om elkaar te bereiken is lelijk als je kind net op de wereld staat. Voor beide ouders hè. Vertrouwen is het eerste en daarin afspraken maken. Als je gedwongen wordt als verzorgende ouder kun je niet overleggen want het moet ja.
dat had je je anders voorgesteld denk ik.
Ik zou ook geduld hebben hoe moeilijk ook.
Laat vooral hem zelf dit regelen en neem gepaste afstand als oma. Ik heb ook een ex met een moeder die alles het beste voor heeft met zoon en zijn kinderen. Zijn eerste kind is praktisch hun kind als ze kwam logeren cq omgang had. Ze is nu ruim twintig en is prima door moeder vooral terecht gekomen en kent haar vader en weet denk ik ook wel dat het een moeilijk verhaal is. Zijn andere kind, onze zoon is problematisch door alle angst did hij heeft opgewekt. Samen met zijn moeder.
Ik had liever gehad dat ons kind daar s weekends was geweest zoals bij zijn oudste en hij omgang had gehad. Echter hij woont nu op zichzelf en daar had ik grote twijfels. Omgang is stopgezet. Hij heeft alles eraan gedaan om zoon te zien omgang en logeren had ie. Maar wel uiteindelijk via rechtszaken en tegenwerken met wat zoon nodig heeft qua hulp. Hij heeft erkend en gezag. Maar alles doen om moeder het gevoel te geven dat zij het probleem is heeft uiteindelijk gezorgd voor veel problemen en niks voor hem.
De moeder van hem zie ik inmiddels als een vreselijke heks. Ze heeft het beste met zoon voor maar is ook moeder hè. Van een kerel van ruim 40 ook nog.
Je zoon moet een onafhankelijke hulpverlener inschakelen ipv met het recht iets proberennte halen. Want met gezag en erkenning hebben ouders soms niks. Hij is vader en dat blijft hij. Hij moet zelf die zaken aangaan zonder zijn moeder. Je komt lief over maar dat helpt de moeder van je kleinkind niet. Ga afstand nemen.
ook jouw zoon is volwassen en kan dit zelf met nodige hulp die hij zelf kan regelen. Een omgangshuis, een ondersteuning in elk geval iemand met professionele acjtergrond die niet gelijk met regels dreigt zoals een raad of rechter. De ouders moeten weer in gesprek komen en goede wil tonen. En zelfs als ze dat doen is het al moeilijk zat als er maar een van twee de ander niet vertrouwt.
het helpt niet als je daar als grootouder jezelf gelijk aan stelt of achter je kind gaan staan.
Ik vind het jammer dat mijn zoon zijn opa en oma van die kant nooit ziet. Ook zijn tantes en ooms niet. Hij hoort daar niet echt in de familie. Maar dat komt door vader zelf en als hij nou de basis en in de basis zichzelf goed had laten bijstaan en niet door een advocaat die voor hem gaat maar een persoon die voor het kind gaat. Jij staat aan zijn kant, er zijn nauwelijks mensen die familie zijn en dat niet doen. Logisch en zo vult de moeder dat ook in.
Je zoon moet echt een professional zoeken en niet alleen jou hebben als steunen toeverlaat, dat schrikt alleen al af.
Je ziet het deze moeder kan het zonder zijn geld en zonder zijn aandeel in kind. Dan heb je dus iets nodig dat het kind ook zijn papa leert en blijft kennen zonder dat je elkaar afvalt, want in dramgevallen krijg je helemaal nee.
Jullie mogen je mening hebben, gelukkig weten wij hoe het hier echt speelt. Ik ben benieuwd hoe jullie kinderen reageren als ze onbedoeld vader / moeder worden en hier totaal mee overrompeld wordt. Mijn zoon heeft vele gesprekken gehad met professionals, heeft mij gevraagd hem hierbij te ondersteunen. Ik ga geen nee zeggen tegen mijn kind. Hoeveel ouders zeggen tegen hun kind, zoek het maar uit het is jouw "probleem". Oke het begin stadium verdient mss geen schoonheidsprijs, maar ik kan me voorstellen dat je in paniek raakt. Daarnaast was het erg lastig om samen bepaalde zaken met haar te bespreken, werd het een chaos doordat ze hem steeds naar zich toe trok, maar nog sneller hem weer afstoten. Hij heeft zich meerdere malen kwetsbaar naar haar opgesteld. I.v.m. persoonlijke situaties die ik hier niet kan en wil schrijven betreffende mijn zoon maar ook de moeder van hun kindje. Ik heb al ruim een jaar geen contact meer met moeder, ik steun mijn zoon waar ik dat kan en wanneer hij dit aan me vraagt / bespreekt.
Ik schrijf hier omdat ik af en toe gewoon verdrietig ben hoe het loopt, te zien hoe verdrietig mijn zoon hierin is.
Verder heeft mijn zoon de rechtsgang gekozen door de situatie die is ontstaan vanuit moeder en ook vanuit advies van professionals.
Moeder krijgt begeleiding en professionele hulp en mijn zoon en ja ook ik, hopen dat dit moeder gaat helpen. Maar het laatste wat ik zal doen is mijn zoon laten vallen en het hem alleen laten uitzoeken.
Lieve Romi,
De meeste forummers hier hebben het beste met jullie voor. Ik begrijp ook wel dat het overweldigend nieuws was en dat er redenen zijn waarom het gelopen is zoals het gelopen is. Dat ik daar kanttekeningen bij plaats is niet bedoeld om jullie af te zeiken of te zeggen dat mij dat nooit zo zou overkomen.
Alleen het helpt je niet als we hier allemaal zeggen de moeder is gestoord, dit is onrecht en span nog een zaak aan. Want uiteindelijk gaat het hier wel om jullie kleindochter die jullie een goede toekomst willen geven met ruimte voor contact met beide ouders.
Dit is een typisch geval van het verschil tussen recht hebben en recht krijgen. Dat is de reden dat ik probeer aan te wijzen waar het gedrag van moeder mogelijk vandaan komt (wantrouwen, angst haar kind te verliezen). Omdat ik voor jullie hoop dat daar nog een ingang zit om toch nader tot elkaar te komen. En dat kan betekenen dat je zoon een stap terug zal moeten doen door oprechte excuses te maken voor acties die misschien te begrijpen zijn vanuit de positie waar hij in zat, maar die voor de moeder wel beeldbepalend zijn geweest.
Ik denk dat de kracht van een forum erin zit dat je advies krijgt van mensen die verder van de situatie af staan en er naar kunnen kijken zonder de emoties. Ik snap jullie wanhoop want elke dag die voorbijgaat missen jullie hoe jullie (klein)dochter de wereld ontdekt en zich ontwikkelt. En dan is het ook verdomd lastig om de situatie van afstand te bekijken, begrip op te brengen en geduldig te zijn. Ik hoop oprecht dat je iets kunt meenemen uit de adviezen die gegeven zijn en bovenal dat jullie snel alsnog kunnen beginnen aan het opbouwen van een band.
Romi-1997 schreef op 21-05-2022 om 23:24:
Jullie mogen je mening hebben, gelukkig weten wij hoe het hier echt speelt. Ik ben benieuwd hoe jullie kinderen reageren als ze onbedoeld vader / moeder worden en hier totaal mee overrompeld wordt. Mijn zoon heeft vele gesprekken gehad met professionals, heeft mij gevraagd hem hierbij te ondersteunen. Ik ga geen nee zeggen tegen mijn kind. Hoeveel ouders zeggen tegen hun kind, zoek het maar uit het is jouw "probleem". Oke het begin stadium verdient mss geen schoonheidsprijs, maar ik kan me voorstellen dat je in paniek raakt. Daarnaast was het erg lastig om samen bepaalde zaken met haar te bespreken, werd het een chaos doordat ze hem steeds naar zich toe trok, maar nog sneller hem weer afstoten. Hij heeft zich meerdere malen kwetsbaar naar haar opgesteld. I.v.m. persoonlijke situaties die ik hier niet kan en wil schrijven betreffende mijn zoon maar ook de moeder van hun kindje. Ik heb al ruim een jaar geen contact meer met moeder, ik steun mijn zoon waar ik dat kan en wanneer hij dit aan me vraagt / bespreekt.
Ik schrijf hier omdat ik af en toe gewoon verdrietig ben hoe het loopt, te zien hoe verdrietig mijn zoon hierin is.
Verder heeft mijn zoon de rechtsgang gekozen door de situatie die is ontstaan vanuit moeder en ook vanuit advies van professionals.
Moeder krijgt begeleiding en professionele hulp en mijn zoon en ja ook ik, hopen dat dit moeder gaat helpen. Maar het laatste wat ik zal doen is mijn zoon laten vallen en het hem alleen laten uitzoeken.
Maar kun je jezelf dan wel enigszins verplaatsen in de moeder? Want ik lees vooral begrip voor je eigen kind maar niet voor de moeder van je kleinkind. En waarom heeft hij dat kind dan niet erkend toen zij het vroeg? En heeft hij zich verdiept in omgangsregelingen voor baby’s en kleine kinderen en voorbeelden van hoe zo’n regeling eruit kan zien? En snapt hij dat kinderen geld kosten? Want dat zij haar babyuitzet blijkbaar gratis heeft gekregen ontslaat hem niet van zijn verplichting om gewoon bij te dragen. En zij wil nu misschien geen alimentatie maar als zij een uitkering heeft en je zoon werkt gewoon kan hij straks een deel van haar uitkering betalen.
Heb ik iets gemist? Ik heb nergens gelezen dat moeder heeft gevraagd om het kind te erkennen. Misschien toen ze net zwanger was, maar volgens mij niet meer vanaf het moment dat de zoon van Romy liet blijken dat hij dat wel wilde. Toen wou zij niet meer. Ik vermoed dat ook zij juridisch advies had ingewonnen en besefte dat een erkenning grote consequenties zou hebben, die ze liever niet wilde.
Temet schreef op 22-05-2022 om 08:42:
Heb ik iets gemist? Ik heb nergens gelezen dat moeder heeft gevraagd om het kind te erkennen. Misschien toen ze net zwanger was, maar volgens mij niet meer vanaf het moment dat de zoon van Romy liet blijken dat hij dat wel wilde. Toen wou zij niet meer. Ik vermoed dat ook zij juridisch advies had ingewonnen en besefte dat een erkenning grote consequenties zou hebben, die ze liever niet wilde.
Of ze vond hem toch geen vadermateriaal en ze had gelijk dus.
Battle-Royale schreef op 22-05-2022 om 05:34:
[..]
Maar kun je jezelf dan wel enigszins verplaatsen in de moeder? Want ik lees vooral begrip voor je eigen kind maar niet voor de moeder van je kleinkind. En waarom heeft hij dat kind dan niet erkend toen zij het vroeg? En heeft hij zich verdiept in omgangsregelingen voor baby’s en kleine kinderen en voorbeelden van hoe zo’n regeling eruit kan zien? En snapt hij dat kinderen geld kosten? Want dat zij haar babyuitzet blijkbaar gratis heeft gekregen ontslaat hem niet van zijn verplichting om gewoon bij te dragen. En zij wil nu misschien geen alimentatie maar als zij een uitkering heeft en je zoon werkt gewoon kan hij straks een deel van haar uitkering betalen.
Je naam zegt het al, je gaat graag de strijd aan, dat mag maar wil niet zeggen dat ik er begrip voor op kan brengen.
Ze wilde opeens absoluut geen erkenning, ze weigert een bijdrage van hem en de uitkerende instantie mag pas van hem iets gaan eisen vanaf het moment dat hij erkenning heeft, dat zal zich dan uiten in de vastgestelde alimentatieverplichting, niet meer en niet minder. Ons verplaatsen in haar is erg moeilijk want nu verteld ze a en over een uur verteld ze b dus het is moeilijk om er een goede lijn in te krijgen wat er bij haar speelt.
Mooie bijdragen, Jillz!
Ook ik vraag me af wat de vader heeft gedaan om nader tot de moeder te komen. Begrijpt hij dat zijn acties het kleine beetje vertrouwen dat ze misschien in hem had, geen goed hebben gedaan? Ze stond er alleen voor. Hij wilde dit kindje niet. Hoe jong ze ook is, ze besloot het alleen te doen. Moeder worden, brengt sowieso een ongekend groot verantwoordelijkheidsgevoel in je naar boven. Ik weet nog hoe verrast ik daar zelf over was. Terwijl er in mijn geval niemand was die mijn kindje weg wilde halen, voelde ik me toch net een leeuwin: waaks en bereid tot het uiterste te gaan voor mijn kind.
Het lijkt me niet meer dan logisch dat deze moeder onder deze omstandigheden nòg waakser is geworden dan ik al was. Het is sowieso lastig om iemand je kind toe te vertrouwen. Als dat dan ook nog iemand is die jouw kind om te beginnen niet geboren wilde laten worden en vervolgens via de rechter eiste dat je haar aan hem mee moest geven, gaan alle alarmbellen af.
Vertrouwen tussen beide ouders is ontzettend belangrijk voor een kind. Als deze vader dat vertrouwen wil krijgen, zal hij moeten beseffen dat het niet alleen gaat om of hij in de toekomst goed zal zijn voor hun kind. Al koopt hij de mooiste uitzet en zeggen 100 rechters dat hij nu een prima vader is. In het verleden vormde hij namelijk een gevaar voor het welzijn van zijn kind. Begrijpt hij wat hij fout heeft gedaan en dat het juist heel goed is dat deze moeder haar kind zo beschermd? Heeft hij dat ook uitgesproken? Begrip voor haar wantrouwen en welgemeende excuses, zijn een eerste stap de goede kant op. In woord en daad. Want als je echt begrijpt waarom ze zo afstandelijk is, moet je je ook afvragen of dwang op dit moment niet juist meer kapot maakt. Misschien moet je wel concluderen dat je beter heel geduldig kleine stapjes kan zetten.
yette schreef op 22-05-2022 om 10:43:
Mooie bijdragen, Jillz!
Ook ik vraag me af wat de vader heeft gedaan om nader tot de moeder te komen. Begrijpt hij dat zijn acties het kleine beetje vertrouwen dat ze misschien in hem had, geen goed hebben gedaan? Ze stond er alleen voor. Hij wilde dit kindje niet. Hoe jong ze ook is, ze besloot het alleen te doen. Moeder worden, brengt sowieso een ongekend groot verantwoordelijkheidsgevoel in je naar boven. Ik weet nog hoe verrast ik daar zelf over was. Terwijl er in mijn geval niemand was die mijn kindje weg wilde halen, voelde ik me toch net een leeuwin: waaks en bereid tot het uiterste te gaan voor mijn kind.
Het lijkt me niet meer dan logisch dat deze moeder onder deze omstandigheden nòg waakser is geworden dan ik al was. Het is sowieso lastig om iemand je kind toe te vertrouwen. Als dat dan ook nog iemand is die jouw kind om te beginnen niet geboren wilde laten worden en vervolgens via de rechter eiste dat je haar aan hem mee moest geven, gaan alle alarmbellen af.
Vertrouwen tussen beide ouders is ontzettend belangrijk voor een kind. Als deze vader dat vertrouwen wil krijgen, zal hij moeten beseffen dat het niet alleen gaat om of hij in de toekomst goed zal zijn voor hun kind. Al koopt hij de mooiste uitzet en zeggen 100 rechters dat hij nu een prima vader is. In het verleden vormde hij namelijk een gevaar voor het welzijn van zijn kind. Begrijpt hij wat hij fout heeft gedaan en dat het juist heel goed is dat deze moeder haar kind zo beschermd? Heeft hij dat ook uitgesproken? Begrip voor haar wantrouwen en welgemeende excuses, zijn een eerste stap de goede kant op. In woord en daad. Want als je echt begrijpt waarom ze zo afstandelijk is, moet je je ook afvragen of dwang op dit moment niet juist meer kapot maakt. Misschien moet je wel concluderen dat je beter heel geduldig kleine stapjes kan zetten.
Wat bedoel je met deze zin? welk gevaar? Wat heeft hij fout gedaan?
Romi-1997 schreef op 22-05-2022 om 10:41:
[..]
Je naam zegt het al, je gaat graag de strijd aan, dat mag maar wil niet zeggen dat ik er begrip voor op kan brengen.
Ze wilde opeens absoluut geen erkenning, ze weigert een bijdrage van hem en de uitkerende instantie mag pas van hem iets gaan eisen vanaf het moment dat hij erkenning heeft, dat zal zich dan uiten in de vastgestelde alimentatieverplichting, niet meer en niet minder. Ons verplaatsen in haar is erg moeilijk want nu verteld ze a en over een uur verteld ze b dus het is moeilijk om er een goede lijn in te krijgen wat er bij haar speelt.
Dat hoeft ook niet want ik kan eerlijk gezegd ook maar weinig begrip voor je zoon opbrengen en ik meen gelezen te hebben in je eerdere topic op een van de eerste pagina’s dat zij die erkenning in het begin wel wilde, daarom vraag ik waarom is hij daar toen niet in mee gegaan? En nee je in haar verplaatsen hoeft niet moeilijk te zijn. Zou jij zelf je twee maanden oude baby meegeven aan een kerel die je nauwelijks kent en die jou goed genoeg vond voor seks maar voor een relatie was je te min? En heeft je zoon uitgezocht hoe een regeling voor een baby eruit kan zien? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je met twee maanden al aan een omgangsregeling wil beginnen.
Waarom zou je niet met iemand seks mogen hebben zonder relatie? Je doet nu net of de moeder een relatie wilde en de zoon van TS haar schandelijk om de tuin heeft geleid of zoiets. Maar werkelijk helemaal nergens blijkt uit dat zij hem wel relatiemateriaal vond. Of hem die indruk heeft gegeven
Het kind is er nu, het heeft een moeder, maar ook een vader, en ik begrijp dat de vader zijn verantwoordelijkheid wil nemen. Dat is wat telt. En dat is denk ik positief. Je kunt dan eindeloos door blijven emmeren over hoe het beter had kunnen gaan in het verleden, maar dat is weinig zinvol.
Het kind is ontstaan uit een onenightstand, en zowel de moeder als de vader waren daarbij, echt niet dat de moeder nu opeens het slachtoffer zou zijn vanwege het feit dat het seksuele contact heeft plaatsgevonden, ik denk zomaar dat zij er destijds ook in alle lust gewoon zin in had.
En dan te zeggen dat de moeder er alle recht op heeft de vader het samenzijn met zijn eigen kind te ontzeggen, vind ik eerlijk gezegd onzin.
Je bent papa van een mooi dochtertje, je wilt haar helpen opgroeien, zien opgroeien, van haar genieten, haar zien spelen, lachen, huilen, slapen, etc
Je hebt een aantal rechtszaken gewonnen, je mag haar zien, je mag haar bij je hebben, je mag in haar leven zijn. Eindelijk gerechtigheid, voor je dochtertje en voor jezelf.
Maar dan blijkt dat haar moeder nergens aan mee wil werken, alles tegenwerkt en je nog steeds op datzelfde punt staat als waar alles mee begon.
Deel & like dit bericht:
Romy, heb toen je hele verhaal gevolgd. En was benieuwd hoe het nu gaat. Helaas jammer dat het nog steeds zo stroef gaat.
