Papa

Heeft de Raad voor de kinderbescherming echt onderzoek gedaan in opdracht van de rechtbank, of was er alleen maar iemand van de Raad op de zitting?

Ik zou je graag verzekeren dat het allemaal wel goed komt, maar dan zou ik liegen. Soms komt het goed en trekt de moeder bij. Soms komt er in dit soort situaties een jarenlange strijd op gang. Soms eindigt het met een kind dat bij vader woont die eenhoofdig gezag heeft, met tussenstops bij de ots  en de gezagsbeeindiging van moeder. 
Omgangshuis of een traject als Ouderschap Blijft kunnen zinvol zijn, maar succes is niet gegarandeerd. 
Als je zoon vastbesloten is dat hij een band met zijn dochter wil opbouwen zou ik inderdaad toestemming voor erkenning bij de rechter vragen. Dan kan hij in elk geval niet weggepoetst worden door moeder 

Hoe goed kennen ze elkaar inmiddels en valt daar nog winst te halen? Misschien door vaker te bellen? 

Het lijkt me namelijk afschuwelijk om je kleintje mee te moeten geven aan iemand die je amper kent. 

'Geduld'; ook wel de koninklijke weg genoemd, is doorgaans echt funest voor het kind. Blij te horen dat het bij battle royale goed heeft uitgepakt, maar dat is helaas uitzondering. Niet in de laatste plaats omdat er moeders zijn (en ook vaders als het andersom is) die niet zulke zuivere motieven hebben voor hun handelen dan die motieven die ze openbaar zullen maken. 
Bij een jong kind is het overigens wel heel belangrijk dat hij/zij een duidelijk vaste verblijfplaats heeft. 

Maar een moeder die zonder reden haar kind volledig weg houdt bij de vader, doet aan emotionele verwaarlozing. En dat kan allerlei redenen hebben en het is fijn haar te kunnen snappen, maar dat doet er niets aan af dat ze het kind daarmee tekort doet en dat zo'n kind daartegen beschermt dient te worden. Als er redenen zijn, zoals kindermishandeling, dan zit het uiteraard anders. 

Helaas worden moeders nogal eens met fluwelen handschoentjes aangepakt, en durft niemand met de vuist op tafel te slaan. 

Succes met je zoon!

Ergens kan ik me voorstellen dat de moeder van dit kindje bang is voor het "blok" van oma en vader. Het zou toch zomaar kunnen dat oma en vader zover gaan dat ze het kindje "inpikken" en ze het kwijt is. (Dit vanuit de eventuele gedachten van de moeder.)

Saga schreef op 20-05-2022 om 17:58:

'Geduld'; ook wel de koninklijke weg genoemd, is doorgaans echt funest voor het kind. Blij te horen dat het bij battle royale goed heeft uitgepakt, maar dat is helaas uitzondering. Niet in de laatste plaats omdat er moeders zijn (en ook vaders als het andersom is) die niet zulke zuivere motieven hebben voor hun handelen dan die motieven die ze openbaar zullen maken.
Bij een jong kind is het overigens wel heel belangrijk dat hij/zij een duidelijk vaste verblijfplaats heeft.

Maar een moeder die zonder reden haar kind volledig weg houdt bij de vader, doet aan emotionele verwaarlozing. En dat kan allerlei redenen hebben en het is fijn haar te kunnen snappen, maar dat doet er niets aan af dat ze het kind daarmee tekort doet en dat zo'n kind daartegen beschermt dient te worden. Als er redenen zijn, zoals kindermishandeling, dan zit het uiteraard anders.

Helaas worden moeders nogal eens met fluwelen handschoentjes aangepakt, en durft niemand met de vuist op tafel te slaan.

Succes met je zoon!

Het duurde even voor ze overtuigd was dat ik echt niet haar kind zou afpakken dus niet geduld in de zin van nooit meer wat van gehoord maar geduld in de zin dat de moeder het tempo bepaalde. 

En het kan uiteraard zijn dat de ouders in dit topic elkaar nauwelijks kennen. Het kind is nog maar een baby dus ik snap dat ze die niet zomaar meegeeft, dus ik zou eerst gaan voor gewoon normaal contact met de moeder zonder meteen aan te sturen op de baby meenemen en omgangsregelingen.

Een dreumes is het inmiddels.

Romi-1997 schreef op 20-05-2022 om 23:51:

even een aantal dingen voor jullie verduidelijken gezien mijn vorige topic.

Toen ze zwanger bleek te zijn en mijn zoon had ingelicht werd hij erg overrompeld, net als zij natuurlijk. Je bent op dat moment je leventje aan het opbouwen, wilt een studie gaan volgen, je hebt verder geen liefdesrelatie met elkaar, je hebt nog wat andere zaken en je hoofd en dan hoor je dat er een kindje op komst is. Mijn zoon heeft gevraagd wat ze wilde, hij heeft haar nooit gedwongen tot abortus. Zij wilde op de momenten dat zij dat wilde ( eiste) op kwam draven. Mijn zoon heeft een ander leven dan zij. Hij had een baan was met een cursus bezig en kon niet altijd op stel en sprong naar haar komen. Ze heeft bij het kleinste " geef me even de tijd dit te verwerken" of "kunnen we dan en dan afspreken want ik moet werken / cursus etc", hem geblokkeerd op alle contact mogelijkheden. Hij is een aantal keren bij haar geweest, hebben ze samen van alles en nog wat besproken, was het niet wat zij wilde of had mijn zoon een andere mening dan hup werd hij weer geblokkeerd en moest hij maar opflikkeren en zou zij wel alles alleen doen. Ik heb een lange periode een goed contact met haar gehad, maar tot een ontmoeting is het nooit gekomen, want steeds was er een reden dat ze het af liet weten. Ze wist 100% zeker dat hij de vader was, tot dat ze een gezamenlijk gesprek bij de advocaat hadden toen twijfelde ze ineens ( wat de advocaat al had voorspeld bij het intake gesprek).

Er zijn leuke momenten samen geweest, hun 2 samen, en met hun drietjes, ze spreekt dan ook lovende woorden nadien, Dat het gezellig was geweest, dat ze hoopt binnenkort weer samen iets leuks te kunnen doen, over hoe leuk de kleine op hem reageert, dat hij het goed doet met de kleine, dat ze smelt als ze hem met de kleine bezig ziet, etc etc.
Vandaar dat we ook niet begrijpen dat ze het zichzelf zo moeilijk maakt.
Alimentatie wil ze niet, dat hij bijvoorbeeld luiers, voeding o.i.d meebrengt wil ze niet.
Haar babyuitzet heeft ze zowat allemaal van anderen gratis gekregen. Dat mijn zoon spullen heeft gekocht voor de kleine, vindt ze stom en slaat nergens op.

Het is gewoon heel vreemd, een soort van trekken en afstoten, jantje lacht en jantje huilt. Dat ze hem nog moet leren vertrouwen dat snap ik, maar dat geld voor mijn zoon precies zo, hij moet haar ook overal maar in vertrouwen. Hij heeft haar diverse keren gevraagd dingetjes samen te doen, zelfs om samen kerst te vieren, ze wil dit allemaal niet. Dan vraagt zij mijn zoon om ergens mee naartoe te gaan en met z'n drietjes iets te doen en vervolgens zegt ze af, of laat niets meer horen. Zelfs afspraken bij instanties waarbij ze samen aanwezig moesten zijn, laat zij het afweten.

Mijn zoon heeft op allerlei manieren aan haar duidelijk gemaakt dat hij een goed contact met haar en hun dochtertje wil, dat hij samen met haar voor een goede opvoeding een toekomst van de kleine wil zorgen. Maar op de een of andere manier wil ze hier niets van weten. Mijn zoon heeft alles zo rustig mogelijk gehouden, maar als je dan steeds wordt tegengewerkt, verwijten naar je hoofd krijgt, beschuldigd wordt door haar van van alles en nog wat, dan houdt het op en dan stap je naar een advocaat, ook al wil je het liever onderling oplossen, maar elke ouder heeft net zo veel rechten en plichten als de andere ouder. Bovendien vindt mijn zoon het belangrijkste dat hun dochtertje recht heeft op beide ouders.

Maar ik lees in je andere topic dat de baby in december 2020 is geboren en in mei 2021 zijn er blijkbaar al advocaten ingeschakeld? Dat vind ik best snel. 

Waarom heeft je zoon de baby niet gewoon erkend toen zij daarom vroeg? Dat had hem nu een hoop gedoe gescheeld. 

Ik lees ook nergens dat hij zich tijdens de zwangerschap al een betrokken vader heeft getoond maar meer dat hij voornamelijk met zichzelf bezig was en met wat hij wilde en of het wel zijn kind was.

En je zoon kan het contact met beide ouders belangrijk vinden maar is het in belang van de baby om met twee maanden al aan een omgangsregeling te beginnen? Ik denk dat je zoon te veel wilde en te snel ging en te weinig betrokkenheid tijdens de zwangerschap heeft getoond.  En ook het belang van het kind niet voor ogen heeft gehouden. En misschien dat je er zelf ook wat teveel boven op zit.

Ik denk dat deze moeder het belang van haar kind niet voor ogen heeft, maar een kind wil als bezit, als eigendom. Vooral omdat het haar leven zin geeft: ik ben moeder, alleenstaande moeder nog wel, hoe knap, hoe moeilijk zul je het hebben, oh en vader heeft het kind niet erkend en betaalt geen alimentatie... wat erg voor je  enzovoort. Als je een kind voor jezelf wil houden, als je het niet kunt verdragen dat een kind ook een vader heeft, dan ben je geen goede ouder en heb je niet het belang van je kind voor ogen. Ik vind het erg als kinderen totaal afhankelijk zijn van die ene ouder voor wie de zin van het leven helemaal op de schouders van dat ene kind rust.
Wat betreft het 'vertrouwen van een vreemde' wat je van een moeder blijkbaar niet mag verfwachten: als je een kind naar de kinderopvang brengt doe je niets anders, je moet wel.
Romy, de situatie waarin je zoon nu zit verbaast me niet, het was te voorspellen, er is vrijwel niets wat hij had kunnen doen om dit te voorkomen. Probeer samen wel een andere modus te vinden om hiermee om te gaan. Ik zou daarbij focussen op wat je zoon zelf gedaan heeft. Als hij daar trots op kan zijn, dan is dat het maximale wat hij als vader kan doen. Wellicht kan hij ondertussen een dagboek of plakboek of zo bijhouden. op een dag wordt het kind 18, dan is het bevrijd uit de wurggreep van moeder en kan het zelf -desgewenst- Op zoek gaan naar de vader. Zorg dat hij dan een verhaal heeft, als het kan een boek met 18 jaar zijn leven en zijn inzet als vader.

Tsjor

Helemaal eens met Tsjor, hoe triest ook.

Ik hoop dat jullie zwart op wit van haar hebben dat ze geen alimentatie wil, zodat ze niet over een paar jaar met een enorme navordering komt.

Verder, haar gedrag vertoont stevige tekenen van een borderlinepersoonlijkheid. Het feit dat ze haar ouders niet meer ziet kan daar ook in passen. Zo iemand wil je niet in je nabijheid, dat kan je stevig ontwrichten.

Ik heb het vorige draadje ook gevolgd.

Ik geloof dat de waarheid in het midden ligt. Er is een slechte start gemaakt door zoon van TO tijdens de zwangerschap. Onbedoeld zullen TO en zoon daarna het gevoel hebben gegeven de baby op te eisen. O.a. door voorstellen de baby te laten logeren. Het eerste half jaar wilde ik ook niet dat mijn dochter bij een ander logeerde zelfs niet bij opa en oma. Dus laat staan bij een one night stand die in niet goed ken. De moeder nog vol van hormonen reageert hier extra heftig op.

Daarna volgde de advocaten die moeder dus waarschijnlijk bevestigen in het beeld dat jullie er alles aan gaan doen om kind te ontnemen. Ik schrijf het nu heel zwart wit en ik begrijp dat jullie alleen omgang willen. Maar besef dat het op moeder heel anders kan overkomen.

Tja en nu dus deze situatie. Die niemand heeft gewild. Want de moeder heeft niet voor niets jouw zoon ingelicht. Op dat moment zag ze dus een rol voor hem. En jullie wilde ook alleen maar omgang.

Wel lastig om hier weer uit te komen. Want het wederzijds vertrouwen is natuurlijk weg en zie dat maar weer terug te herstellen. Op deze manier eindigt het misschien inderdaad in dat de moeder uit de ouderlijke macht (omdat ze niet meewerkt) wordt gezet en dat moet je ook niet willen. Want naast dat het kind beter af is met beide ouders heeft het op dit moment alleen de moeder en is het dus extra traumatiserend als die volledig uit beeld verdwijnt en daar een vader voor terug komt die geen enkele band met kind heeft.

Misschien is het beste dat je zoon probeert een open gesprek aan te gaan. Door excuses te maken (zonder smoesjes) over hoe de begin periode is gelopen. En dan misschien voorzichtig vragen waarom ze hem heeft verteld dat hij vader werd en wat haar verwachting op dat moment van hem was. Als ik het mij goed herinner wilde ze graag iets van huisje boompje beestje. Dan kan je zoon aangeven dat echt samen leven het niet gaat worden maar dat ze wel samen gezinsactiviteiten kunnen ondernemen (bijv naar de dierentuin, speeltuin of de verjaardag samen vieren) wat je dan langzaam kunt uitbouwen. Zonder daarbij aan te sturen op momenten alleen met de kleine. Ik zou ook proactief aanbieden mee te betalen aan de verzorging en vragen of praktische ondersteuning ook gewenst is. Bijvoorbeeld helpen met het aanpassen van de kinderkamer, fietsje kopen en repareren etc.

Veel succes deze situatie kent alleen slachtoffers.

IMI-x2 schreef op 21-05-2022 om 08:34:

Helemaal eens met Tsjor, hoe triest ook.

Ik hoop dat jullie zwart op wit van haar hebben dat ze geen alimentatie wil, zodat ze niet over een paar jaar met een enorme navordering komt.

Verder, haar gedrag vertoont stevige tekenen van een borderlinepersoonlijkheid. Het feit dat ze haar ouders niet meer ziet kan daar ook in passen. Zo iemand wil je niet in je nabijheid, dat kan je stevig ontwrichten.

Maar jij leest alleen de sterk gekleurde mening van TO die haar zoon probeert schoon te praten want die heeft zo te lezen ook wat steken laten vallen. En zwart op wit hebben dat ze geen alimentatie wil? Zodra hij het kind erkend heeft weet de gemeente (indien ze een uitkering heeft)  hem automatisch te vinden hoor. 

Ik heb het vorige draadje gevolgd en ik vind het intriest voor de vader en voor het kindje zelf. Maar ik vind dat Jillz vele ware verstandige woorden schrijft. 
Misschien is de moeder een egoistische troel die het kind voor haarzelf wil. Die manipulatief en doortrapt is
Maar misschien is het een angstig eenzaam meisje zonder steun die jullie als een bedreiging ziet. Nou ja, verder wat Jilzz schrijft. sterkte