Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl

Herfstappeltaart schreef op 18-08-2024 om 07:53:

[..]

Nederlandse jongeren behoren tot de gelukkigste van Europa (bron: WHO 2020)

Dat wordt vaak gezegd, maar dat is maar een deel van het verhaal. Nederlandse jongeren kampen vaker dan het Europese gemiddelde met psychische problemen (https://www.unicef.nl/nieuws/2021-10-15-negen-miljoen-jongeren-in-europa-kampen-met-psychische-problemen ) en in Europa is dat weer vaker dan de rest van de wereld.

Jongvolwassenen hebben stevig vaak mentale problemen (https://www.trimbos.nl/kennis/mentale-gezondheid-preventie/expertisecentrum-mentale-gezondheid/mentale-gezondheid-jeugd/cijfers/).

Die mentale problemen van jongvolwassenen worden gelinkt aan o.a. aan maatschappelijke verwachtingen. Maar dat is precies wat sommigen in dit topic zeggen: als je als kind aan zo weinig verwachtingen hoeft te voldoen, en de wereld wordt zo aan jou aangepast, dan kan het wel eens heel erg tegenvallen als je adolescent wordt en de wereld gaat hogere eisen stellen.

Ik geloof dat het hoge aantal burnouts en depressies onder jongvolwassenen daar wel iets mee te maken heeft. Het zal vast niet de enige oorzaak zijn, maar ik zie in mijn werk wel jongeren die weinig weerbaarheid hebben als er doodnormale eisen aan ze gesteld worden. En dan vraag ik me af in hoeverre kinderen op de lange termijn echt gelukkig worden van al dat onderhandelen, gentle parenting en aanpassen aan hun behoeften.

Saga schreef op 18-08-2024 om 18:59:

[..]

Ik zei dit als reactie op iemand die stelde dat Nederlanders geen rekening houden met hun omgeving.

Daarmee bedoelde ik niet dat iedereen maar lekker in elkaars oor gaat lopen brullen, en dat dit dan oké moet zijn, maar dat je soms milder bent tov van de ander en niet direct oordeelt over een ander. Maar ieder respecteert in hoe diegene zijn/haar kind probeert groot te brengen.

Dan klinkt het mij in de oren als een uit zijn verband gerukte zin, waar dan weer op los wordt gegaan. Helemaal eens in deze context.

Ali schreef op 18-08-2024 om 18:23:

En over dat leven en laten leven vraag ik me af: waarom moet dat allemaal op zo’n enorm hoog volume? Waarom moet je je in de openbare of gedeelde ruimte als een tuin zo laten gaan? Waarom moet je luid schreeuwend een gesprek voeren op je mobiel in het ov? Etc.

Serieuze vraag.

Serieus antwoord. Er is hier toch niemand die zegt dat haar kinderen zich ongeremd lekker mogen laten gaan in de open ruimte? Op dat soort momenten wordt er (lees ik in de posts) wel degelijk ingegrepen. Maar het heeft (nog) niet het gewenste effect. En waarschijnlijk zijn er al heel wat andere dingen geprobeerd en is dit wat voor hen het beste werkt. En dat bedoel ik iig met leven en laten leven. Niet dat mensen wel lekker zelf bepalen dat... en zich nergens wat van aan trekken. Maar dat je erop vertrouwt dat een ander met de beste intenties en naar zijn vermogen handelt. 

Ali schreef op 18-08-2024 om 18:23:

En over dat leven en laten leven vraag ik me af: waarom moet dat allemaal op zo’n enorm hoog volume? Waarom moet je je in de openbare of gedeelde ruimte als een tuin zo laten gaan? Waarom moet je luid schreeuwend een gesprek voeren op je mobiel in het ov? Etc.

Serieuze vraag.

Ik woon met mijn gezin hier midden in de stad, huizen aan elkaar, tuinen gescheiden door ( lage) schuttingen , met tuinen aan de overzijde die aan de tuinen van deze kant grenzen. Het is een enorme klankkast vanuit de tuinen zo tussen de huizen, dus ja je hoort wel e.e.a. van elkaar. Ik vind het aantal mensen/ kinderen dat echt aan het schreeuwen/ gillen is enorm meevallen. Wel klinkt het voor sommigen wellicht " hard" omdat je dicht op elkaar woont. Gisteren was er een feestje paar huizen verderop met veel mensen in de tuin en ja dan klinkt dat best wel hard. Echter hoeven van mij mensen niet hun feestjes op fluistertoon te houden dat is niet realistisch. 25 man op een verjaardag in de tuin geeft gewoon herrie, om 21 uur was het weer stil. Zojuist hoorde ik een kind keihard brullen, waarom weet ik niet. Misschien zat het in een schuimbekkende hysterische bui  omdat het geen lolly kreeg, misschien is het kind hard gevallen of heeft het oorontsteking, ik oordeel er niet over. En nou kan ik me er vreselijk aan gaan ergeren maar dat heeft niet zo veel nut en heb ik ook helemaal geen zin in. En daarbij wil ik geluidsoverlast ook niet bagetaliseren want er zijn zeker situaties waarbij het heel naar kan zijn, ook dat wel eens meegemaakt maar dat waren gelukkig wel de uitzonderingen.

Ik zit zeer veel in het ov en ik hoor nooit mensen "schreeuwend" een telefoongesprek voeren. Dus dat herken ik niet. 

Klagen en ergeren we misschien niet erg snel tegenwoordig? Oprechte vraag

Klagen we misschien niet erg snel tegenwoordig? Oprechte vraag

Veel te snel! Dit is mijns inziens de andere kant van de 'Dikke Ikke Medaille' ; iedereen moet zich aanpassen aan mijn ongemak

Ali schreef op 18-08-2024 om 18:02:

[..]

Mooi staaltje omkering, deze hele post. Het zijn altijd de anderen, en als niet, dan toch. Overlast is niet alleen huftergedrag en verhaal halen, wat mij betreft. Wat is er mis met excuses aanbieden voor overlast, ook al kun je er niet direct iets aan doen? Een sorry geeft ook aan dat je je bewust bent dat je (of je kind) een ander tot hinder bent. Heeft met manieren te maken, met wellevendheid. Uitspraken als: ‘leven en laten leven’ vind ik vrij onbeschoft, want daarmee onttrek je je van je verantwoordelijkheid om rekening te houden met je leefomgeving.

Het is kennelijk héél moeilijk om kritiek te krijgen op de opvoeding van je kinderen. Dat blijkt uit de nogal opgewonden reacties hier. Zelfonderzoek en eerlijkheid heb ik hier nog niet gelezen.

Ben je ingelogd met een nieuwe naam ofzo…….?

Yumi schreef op 18-08-2024 om 18:54:

[..]

Jij en je broer waren puber in de jaren 60 en 70, die van alles uitvraten.

Wat wil je daarmee zeggen, dat alle pubers in die tijd zo waren? Dat in die tijd alle kinderen wat meer "los" werden gelaten? Of dat er altijd een aantal lastposten zijn, die niet om kunnen gaan met teveel vrijheid?

Geweldig dit! Lees gewoon fff goed. Dank je l.

Ginevra schreef op 18-08-2024 om 18:59:

[..]

Dat wordt vaak gezegd, maar dat is maar een deel van het verhaal. Nederlandse jongeren kampen vaker dan het Europese gemiddelde met psychische problemen (https://www.unicef.nl/nieuws/2021-10-15-negen-miljoen-jongeren-in-europa-kampen-met-psychische-problemen ) en in Europa is dat weer vaker dan de rest van de wereld.

Jongvolwassenen hebben stevig vaak mentale problemen (https://www.trimbos.nl/kennis/mentale-gezondheid-preventie/expertisecentrum-mentale-gezondheid/mentale-gezondheid-jeugd/cijfers/).

Die mentale problemen van jongvolwassenen worden gelinkt aan o.a. aan maatschappelijke verwachtingen. Maar dat is precies wat sommigen in dit topic zeggen: als je als kind aan zo weinig verwachtingen hoeft te voldoen, en de wereld wordt zo aan jou aangepast, dan kan het wel eens heel erg tegenvallen als je adolescent wordt en de wereld gaat hogere eisen stellen.

Ik geloof dat het hoge aantal burnouts en depressies onder jongvolwassenen daar wel iets mee te maken heeft. Het zal vast niet de enige oorzaak zijn, maar ik zie in mijn werk wel jongeren die weinig weerbaarheid hebben als er doodnormale eisen aan ze gesteld worden. En dan vraag ik me af in hoeverre kinderen op de lange termijn echt gelukkig worden van al dat onderhandelen, gentle parenting en aanpassen aan hun behoeften.

Zoals in het 2e artikel ook staat aangegeven, er spelen veel factoren mee zoals toenemende financiele problematiek, gescheiden ouders, culturele verschillen, corona pandemie etc. Juist over de band met ouders wordt heel goed gescoord. Of toenemde psychische problematiek door opvoeding komt lees ik niet zo terug. Ik herken dat ook niet uit mijn werk in het VO. Wel zie ik in de laatste jaren een toename omdat er meer over gesproken wordt, we in Nederland de mogelijkheden hebben om redelijk laagdrempelig hulp te zoeken en te krijgen en het hier geaccepteerd is dat je die stap zet. In veel Europese landen rust er nog een enorm taboe op psychische problemen, diagnoses en vooral het hulp zoeken daarbij. Mensen en dus ook jongeren zullen daar er lang niet altijd voor uit durven komen, helaas.

LydiaDietz schreef op 18-08-2024 om 18:18:

[..]

Ik ben de eerste om toe te geven dat het heel lastig is om kritiek te krijgen op de opvoeding van mijn kinderen. Ik heb hele rustige, hoor je niet kinderen. Heeft niemand last van. Niet ons verdienste, gewoon rustige en gehoorzame genen. Het zijn geen kinderen die graag met mensen buiten het gezin knuffelen. Krijg ik kritiek op. Ze komen niet makkelijk voor zichzelf op. Krijg ik kritiek op. Ze staan bij de kinderdisco van een afstandje toe te kijken. Krijg ik kritiek op.

Ik ben vast te beschermend, moet meer pushen, harder zijn etc. En hoewel ik vind dat mijn rustige kinderen ook gewoon het recht hebben om gereserveerd te zijn, vind ik het toch elke keer kut om kritiek te krijgen. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die kritiek op hun opvoeding zo van zich af laten glijden.

Dus als je al weet dat het een gevoelig onderwerp is, kan je best rekening houden 😉 met degene die kritiek krijgt en er niet met een gestrekt been ingaan.

Vind je het niet vervelend dat die zgn. Nederlandse norm (Hollandsche mond, voor jezelf opkomen, je laten zien -en horen- ) op jouw kinderen geplakt worden, omdat men dit goed nederlands gedrag vindt? Terwijl er dus best wat omringende landen 'het Hollandsche' helemaal niet zulke fijne eigenschappen vinden.

Ginevra schreef op 18-08-2024 om 18:59:

[..]

Dat wordt vaak gezegd, maar dat is maar een deel van het verhaal. Nederlandse jongeren kampen vaker dan het Europese gemiddelde met psychische problemen (https://www.unicef.nl/nieuws/2021-10-15-negen-miljoen-jongeren-in-europa-kampen-met-psychische-problemen ) en in Europa is dat weer vaker dan de rest van de wereld.

Jongvolwassenen hebben stevig vaak mentale problemen (https://www.trimbos.nl/kennis/mentale-gezondheid-preventie/expertisecentrum-mentale-gezondheid/mentale-gezondheid-jeugd/cijfers/).

Die mentale problemen van jongvolwassenen worden gelinkt aan o.a. aan maatschappelijke verwachtingen. Maar dat is precies wat sommigen in dit topic zeggen: als je als kind aan zo weinig verwachtingen hoeft te voldoen, en de wereld wordt zo aan jou aangepast, dan kan het wel eens heel erg tegenvallen als je adolescent wordt en de wereld gaat hogere eisen stellen.

Ik geloof dat het hoge aantal burnouts en depressies onder jongvolwassenen daar wel iets mee te maken heeft. Het zal vast niet de enige oorzaak zijn, maar ik zie in mijn werk wel jongeren die weinig weerbaarheid hebben als er doodnormale eisen aan ze gesteld worden. En dan vraag ik me af in hoeverre kinderen op de lange termijn echt gelukkig worden van al dat onderhandelen, gentle parenting en aanpassen aan hun behoeften.

Dank voor de links, want ik heb ze ook regelmatig gehoord. Kinderen en pubers zijn tot een bepaalde leeftijd in Nederland idd relatief gelukkig. Er wordt enorm veel rekening met ze gehouden en worden als zeer volwaardige burgers behandeld. Totdat het moment komt dat ze ineens niet meer overal begrip voor krijgen en er prestaties worden verwacht. Ik verdiep me niet heel sterk en heel specifiek in dit thema, maar vind het wel interessant als het langskomt. En dan lees je idd een soort shock effect. Werkgevers zitten niet te wachten op bepaald gedrag en je huisbaas ook niet. En dan blijk je met je goede onderbouwing en hollandsche mond bakzeil te halen.

Ik kom in mijn werk niet veel jongeren tegen, maar de werkmentaliteit die er verwacht wordt, gaan veel jongeren niet graag leveren.

Diyer schreef op 18-08-2024 om 20:01:

[..]

Vind je het niet vervelend dat die zgn. Nederlandse norm (Hollandsche mond, voor jezelf opkomen, je laten zien -en horen- ) op jouw kinderen geplakt worden, omdat men dit goed nederlands gedrag vindt? Terwijl er dus best wat omringende landen 'het Hollandsche' helemaal niet zulke fijne eigenschappen vinden.

Ja, dat vind ik inderdaad vervelend. Maar dit zijn ook eigenschappen waarvan ik hoop (en verwacht) dat ze deze zich nog wel een beetje eigen gaan maken. Dat ze zich hierin leren ontwikkelen. En daar begeleid ik ze graag in. Maar wel op een manier die past bij mij, mijn partner en mijn kinderen. Omdat het dan wat makkelijker voor ze wordt om zich staande te houden in de wereld. Zonder hun eigenheid te verliezen.

Ik stel me zo voor dat ouders die kinderen hebben die zich in dit opzicht totaal anders gedragen dit ook zo voelen. Met meer rust reageren is fijn voor de omgeving, maar ook voor het kind zelf. Maar het is iets dat deze kinderen nog te ontwikkelen hebben.

Diyer schreef op 18-08-2024 om 20:10:

[..]

Dank voor de links, want ik heb ze ook regelmatig gehoord. Kinderen en pubers zijn tot een bepaalde leeftijd in Nederland idd relatief gelukkig. Er wordt enorm veel rekening met ze gehouden en worden als zeer volwaardige burgers behandeld. Totdat het moment komt dat ze ineens niet meer overal begrip voor krijgen en er prestaties worden verwacht. Ik verdiep me niet heel sterk en heel specifiek in dit thema, maar vind het wel interessant als het langskomt. En dan lees je idd een soort shock effect. Werkgevers zitten niet te wachten op bepaald gedrag en je huisbaas ook niet. En dan blijk je met je goede onderbouwing en hollandsche mond bakzeil te halen.

Ik kom in mijn werk niet veel jongeren tegen, maar de werkmentaliteit die er verwacht wordt, gaan veel jongeren niet graag leveren.

Ik zie dit in mijn werk met stagiaires van de PABO ook. We zijn vorig jaar nog geschoold door de hogeschool in hoe om te gaan met deze generatie die voortdurend onderhandeld, de wereld als maakbaar tegemoet ziet, zich snel overvraagd voelt/al snel voelt dat een grens wordt overschreden. De stagiaires die we nu binnenkrijgen zijn echt anders tov 7/8 jaar geleden. 

Ik zie alleen niet hoe de voorbeelden die hier worden gegeven zouden leiden tot bovenstaand gedrag. Deze meiden en jongens zijn (schat ik zo in) niet de kinderen die moeite hadden met emotieregulatie en waarbij de ouder rustig bleef praten met kind. Of misschien wel, maar ik betwijfel dat dat nu de reden is dat er een werkmentaliteit van lik me vestje is ontstaan. 

Ik zie wel jongeren die nooit eerder iets van een baantje hebben gehad, die al de mooiste reizen hebben gemaakt, die als ik het vergelijk met mijn generatie, vrij verwend zijn opgevoed. Weinig hebben hoeven doen. En de hele wereld ook binnen krijgen via die telefoon. Vaak vooral de mooiere kanten. En dan worden er nu ineens realistische dingen van je verwacht. 

Geldt niet voor alle studenten natuurlijk, maar we zien wel een trend en hogescholen zijn hier dus ook mee bezig.

Ik denk dat veel ouders ook geen kwaad zien in bepaald opvoedgedrag. Een voorbeeld ik leer mijn zoon heel duidelijk dat hij moet stoppen bij het oversteken ook al stoppen de auto's (onterecht) voor hem. Heel veel automobilisten laten kinderen voor, maar zodra die kinderen pubers worden doen ze dat niet meer, je ziet dat veel kinderen die omschakeling moeten maken en je ziet ze schrikken "huh ze stoppen niet meer voor mij".

Ikzelf probeer me aan de regels te houden, trap dus ook niet zomaar op de rem als ik zie dat een kind wil oversteken maar dat ik op de voorrangsweg rijdt. Rijdt het kind door dan rem ik, maar gaat mijn raampje wel open en wijs ik het kind (overigens doe ik dit ook bij volwassenen) op de verkeersregels. 

Mijn zoon wist dat hij vroeger met het buitenspelen best luidruchtig mocht spelen maar hij wist ook dat luidruchtig spelen en overlast bezorgen twee totaal verschillende dingen zijn. Bij een vriendje op de trampo samen lachen is wat anders dan bij datzelf vriendje op de trampo staan gillen. 

Overigens heb ik met een paar buren een soort ongeschreven regel dat we elkaar kinderen mogen corrigeren zonder dat daar moeilijk over gedaan wordt. We geven soms elkaar zelfs bijval als een kind iets te onverschillig reageert op een correctie. Buurjongen laatst rende pal voor een auto de weg over ik brulde (vooral uit schrik) "x Nee niet doen" zijn ma zag nog niet op tijd wat er gebeurde en gaf vervolgens de preek over veilig oversteken. 

Ginevra schreef op 18-08-2024 om 18:59:

[..]

Dat wordt vaak gezegd, maar dat is maar een deel van het verhaal. 

Ik heb hier ook een deel van het verhaal gepost: dat Nederlandse jongeren vaker dan Belgische kinderen bij de GGZ lopen omdat ze makkelijker over hun problemen praten en omdat er een minder groot taboe ligt op hulp vragen. En dat Belgische jongeren door dat opkroppen vaker zelfmoord plegen dan Nederlandse. En dit zijn behoorlijk vergelijkbare culturen (anders dan bijv Europa met Zuid-Amerika vergelijken, waar heel veel variabelen verschillen) maar met wel een duidelijk strenger school- en opvoedsysteem in België versus Nederland. Jammer dat je die post negeert.