Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl

Diyer schreef op 17-08-2024 om 23:06:

[..]

Joh, je hebt het zelf over iedere keer maar weer uitleggen dat je gilt in de (weet even niet meer waar) en niet tijdens de x. Denk je dat er iets mis is met haar oren, waardoor je dat maar blijft herhalen? En hoe succesvol is het? Niet zo he.

Tijd om het over een andere boeg te gooien wellicht?

Jij weet kennelijk precies wat Nicole allemaal al heeft geprobeerd? Hoe kijken jouw kinderen terug op hun opvoedverleden (jij hebt al volwassen kinderen als ik het me goed herinner)?

Nick90 schreef op 17-08-2024 om 22:00:

[..]

Ja tuurlijk hoor, eerst hoog van je ivoren torentje blazen om vervolgens te klagen over je niet veilig voelen. Mensen ervaren zo ook overlast van jou en je bijdragen lijkt me, eerst de pot roeren en het vuur opstoken om vervolgens je keutel in te trekken. Klasse.

Ja inderdaad.

Diyer schreef op 17-08-2024 om 23:06:

[..]

Joh, je hebt het zelf over iedere keer maar weer uitleggen dat je gilt in de (weet even niet meer waar) en niet tijdens de x. Denk je dat er iets mis is met haar oren, waardoor je dat maar blijft herhalen? En hoe succesvol is het? Niet zo he.

Tijd om het over een andere boeg te gooien wellicht?

Je weet helemaal niet wat we allemaal verder doen, geprobeerd hebben en nog in de pijplijn hebben zitten. Van iemand die op zo’n manier vooringenomen oordeelt en negatief invult, met een toontje alsof ik een nitwit ben op het gebied van opvoeden, hoef ik echt geen advies, dus bespaar je de moeite. Wat je hier schrijft hebben we al 100x zelf bedacht.

LydiaDietz schreef op 17-08-2024 om 23:16:

[..]

Een consequentie uitstellen naar een later tijdstip? Een consequentie die ook nog eens niks met het ongewenste gedrag te maken heeft? Dus kind gilt 2x 's ochtends en 1 x 's middags en mag daarom 's avonds geen tv kijken? Als je dan toch wil straffen sla je hiermee wel heel erg de plank mis.

Als je ook niet de rest van je gezin de pineut wil laten zijn, kan je dit best als middel inzetten, ook al vind heel pedagogisch Nederland van niet. Misschien, heel misschien moeten we de opvoedtrends die elk decenium weer van inzicht wisselen gewoon eens opzij gooien en de opvoedindustrie de plek geven die het verdient: goed om ter harte te nemen, maar verder ook gewoon ons gezond verstand gebruiken. Want oh wat is elke ouder onderhand bang het niet volgens de laatste inzichten te doen. Ik zeg, kies vooral wat werkt. Het ene inzicht doet het misschien goed bij de een en de ander heeft wat anders nodig. En soms heeft een gezin baat bij een eigen aanpak die ook daadwerkelijk praktisch uitvoerbaar is.

Ondanks alle opvoedadviezen ten spijt, hebben we meer kinderen dan ooit met diagnoses en speciale aanpakken. Zoveel diagnoses dat je je zelfs kunt afvragen of het neurotypische kind wel bestaat. Feit is dat bijzonder zijn tegenwoordig niet meer bijzonder is en niet bijzonder zijn haast bijzonder is. Dus wie moet nu volgens welke richtlijn benaderd worden? Ik ben confuus hoor.

Doe mij dus maar voorspelbaarheid. En je hoeft niet te reageren op mijn voorstel alsof ik voorstel om jouw kind zonder eten naar bed te sturen.
Soms zul je wel iets uit moeten stellen, wil je het niet voor iedereen bederven of moet je nu eenmaal weg. Dat is ook een feit van het leven waar mensen mee moeten leren omgaan. Kun je daar met 5 jaar prima mee beginnen als het niet anders kan.

felija schreef op 17-08-2024 om 23:14:

[..]

Nou echt hè? Ben net bijgelezen, ik wil je even een hart onder de riem steken: je doet wat je kunt als ouder.

Wat een ontzettend gebrek aan compassie lees ik hier, beweren dat ouders individualistisch zijn en zich alleen maar bekommeren om hun prinsje en prinsesje en zich niet eens verontschuldigen voor het opstandige gedrag van hun zogenaamde prins(esje).

Wat denk je waar een gemiddelde ouder continu mee bezig is? Met opvoeden, bijvoorbeeld met het zweet op de rug van schaamte, wanneer ze midden in de supermarkt met een krijsende peuter staan.

Wanneer is iets overlast? Die ouder in de supermarkt is zich juist enorm bewust van het volume wat de telg produceert. Alles is er dus voor de ouder op gericht om het kind zo snel mogelijk weer tot bedaren te brengen, in de hoop de overlast voor de omstanders tot een minimum te kunnen beperken.

Maar nee, dat is niet genoeg, want dat wordt kennelijk niet automatisch begrepen en dien je er dus voor de duidelijkheid ook nog excuses voor te moeten maken. Zo weinig inlevingsvermogen hebben sommige mensen, te oordelen naar sommige posts. En dan praten over individualistische ouders, de omgekeerde wereld.

Maar kennelijk heeft de betreffende poster een geruchtmakend verleden hier?

Het is overlast als mensen het ervaren als overlast. Als ik in een restaurant zit te eten en een kind begint keihard te krijsen, dan geloof ik best dat een ouder bewust is van het volume, maar ik ben me daar zeker ook bewust van en de rest van het restaurant ook die zat te genieten van het diner. 

Is het echt zo lastig te begrijpen dat ook wanneer jij je best doet als ouder, gekrijs nog steeds overlast veroorzaakt? 

Diyer schreef op 17-08-2024 om 23:39:

[..]

verder ook gewoon ons gezond verstand gebruiken. Want oh wat is elke ouder onderhand bang het niet volgens de laatste inzichten te doen. Ik zeg, kies vooral wat werkt. Het ene inzicht doet het misschien goed bij de een en de ander heeft wat anders nodig. En soms heeft een gezin baat bij een eigen aanpak die ook daadwerkelijk praktisch uitvoerbaar is.

Sjonge, dat hadden de andere mensen op dit forum vast nog niet bedacht. Je gezond verstand gebruiken, doen wat werkt, niet alles wat bij de een werkt werkt ook goed bij de ander (zegt degene die een ander wel even oplegt hoe ze moet opvoeden), het moet praktisch uitvoerbaar zijn. Denk je nou echt dat anderen hier dat niet allang hadden bedacht en dat je dat op een belerende toon met nog een veroordelende aanname erbij uit moet leggen?

Nigella schreef op 17-08-2024 om 23:52:

[..]

Het is overlast als mensen het ervaren als overlast. Als ik in een restaurant zit te eten en een kind begint keihard te krijsen, dan geloof ik best dat een ouder bewust is van het volume, maar ik ben me daar zeker ook bewust van en de rest van het restaurant ook die zat te genieten van het diner.

Is het echt zo lastig te begrijpen dat ook wanneer jij je best doet als ouder, gekrijs nog steeds overlast veroorzaakt?

Zo dacht ik ook toen ik rond de 16-20 was en er een jankende peuter bij me in de trein zat. Dan dacht ik heel egocentrisch, aan mijn eigen ervaren overlast en hoe zielig ik wel niet was. Inmiddels denk ik in zulke gevallen: die ouders hebben er zelf het meeste last van, meer dan hun best kunnen ze niet doen, ik heb het geluk dat ik straks uitstap zonder die dreinende peuter, en die ouder kan dat kind ook niet stil toveren of uitzetten omdat ik er last van heb, dus wat heeft je erover opwinden voor zin? Heb jij dat ontwikkelproces niet doorgemaakt?

Diyer schreef op 18-08-2024 om 00:05:

Nicole, zullen we het gewoon even bij de feiten houden die je zelf deelt? Je hebt het over jouw 5 jarige die gilt als het niet door een bij gestoken wordt en je hebt het over steeds maar opnieuw en opnieuw uitleggen. Kun je me vast vertellen wat je allemaal hebt bedacht, maar ik reageer op wat je -volgens eigen zeggen- doet. Mag je vanalles van vinden. Ik ga nu slapen. Weltrusten.

Ik vertel een deel van onze opvoeding in een paar zinnen. Doe dan niet alsof je alle ins en outs weet over ons en ons kind. Ik heb je advies en oordeel totaal niet nodig.

Nigella schreef op 17-08-2024 om 23:52:

[..]

Het is overlast als mensen het ervaren als overlast. Als ik in een restaurant zit te eten en een kind begint keihard te krijsen, dan geloof ik best dat een ouder bewust is van het volume, maar ik ben me daar zeker ook bewust van en de rest van het restaurant ook die zat te genieten van het diner.

Is het echt zo lastig te begrijpen dat ook wanneer jij je best doet als ouder, gekrijs nog steeds overlast veroorzaakt?

Waarom ruk je alleen dat zinnetje uit zijn verband? Jij wil excuses van die betreffende ouders bovenop de inzet van die ouder die op dat moment bezig is om zo snel mogelijk een eind te maken aan die overlast. Is het echt zo moeilijk te begrijpen dat steun in dit verband veel medemenselijker is dan alleen egocentrisch ook nog excuus te willen krijgen?

Pfft nou één ding is duidelijk Nicole, je hebt een enorme hoeveelheid geduld. Ik niet. Ik heb allang geen zin meer om te blijven uitleggen aan Nigella dat ze de wijsheid niet in pacht heeft en overweeg haar een noise cancelling koptelefoon cadeau doen. O, en nederige excuses voor de overlast aan de trommelvliezen in het verleden natuurlijk. Mag je nog lijfstraffen geven in andere landen? Misschien kunnen we daarheen met Nigella als deze softe aanpak faalt. Zin in. 

Saga schreef op 17-08-2024 om 20:13:

[..]

Oh no, het zal toch niet...

Ik denk het wel...Ik weet het eigenlijk wel zeker. De perfecte ouder, de perfecte opvoeding, het perfecte huishouden en het perfecte werk (en tòch enorm veel tijd om te posten, bijzonder hè?). Who else.....

Laat je niet gebruiken hiervoor Nicole.

Alle individuele gevallen en diagnoses en IADH-kinderen ten spijt, blijf ik het bijzonder vinden dat Nederlanders en Nederlandse kinderen door de bank genomen zo luidruchtig zijn en dat daar kennelijk niks aan te doen is, terwijl dat in andere landen door de bank genomen een stuk minder is. 
Kennelijk lukt het in andere landen wel om kinderen iets meer zelfbeheersing bij te brengen. En dan nemen we hier aan dat dat wel moet komen door drillen en lijfstraffen, en dat die kinderen later allemaal ongelukkig zijn door hun ellendige jeugd.
Toch loopt de Nederlandse jongeren GGZ vol met enorme wachtlijsten, Nederlandse jongeren hebben massaal psychische problemen. Dus zo enorm gelukkig zijn ze nou ook weer niet. Misschien dat al dat onderhandelen en luisteren en op het kind aangepaste maatwerk ze mentaal wat minder weerbaar maakt. 
Iedereen zal zijn eigen uitzondering wel hebben ja maar mijn kind is heel anders, maar de grote aantallen vind ik niet bepaald uitwijzen dat de Nederlandse aanpak superieur is aan alle andere. 

Ginevra schreef op 18-08-2024 om 07:48:

Alle individuele gevallen en diagnoses en IADH-kinderen ten spijt, blijf ik het bijzonder vinden dat Nederlanders en Nederlandse kinderen door de bank genomen zo luidruchtig zijn en dat daar kennelijk niks aan te doen is, terwijl dat in andere landen door de bank genomen een stuk minder is.
Kennelijk lukt het in andere landen wel om kinderen iets meer zelfbeheersing bij te brengen. En dan nemen we hier aan dat dat wel moet komen door drillen en lijfstraffen, en dat die kinderen later allemaal ongelukkig zijn door hun ellendige jeugd.
Toch loopt de Nederlandse jongeren GGZ vol met enorme wachtlijsten, Nederlandse jongeren hebben massaal psychische problemen. Dus zo enorm gelukkig zijn ze nou ook weer niet. Misschien dat al dat onderhandelen en luisteren en op het kind aangepaste maatwerk ze mentaal wat minder weerbaar maakt.
Iedereen zal zijn eigen uitzondering wel hebben ja maar mijn kind is heel anders, maar de grote aantallen vind ik niet bepaald uitwijzen dat de Nederlandse aanpak superieur is aan alle andere.

Nederlandse jongeren behoren tot de gelukkigste van Europa (bron: WHO 2020)