Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
felija schreef op 16-08-2024 om 23:00:
Wat ben je dan enorm bezig met hoe andere ouders het aanpakken, Nigella, heb ook aardig wat kinderen plus ouders aan me voorbij zien trekken, maar bekijk de dynamiek zonder waardeoordeel tav de opvoedkwaliteiten van de betreffende ouders.
Alleen al vanwege het feit dat iedere gezinsdynamiek uniek is, geen enkele situatie is hetzelfde, geen enkel kind is hetzelfde, geen enkele ouder. Waar is je compassie, waarom kijken met zo'n keurende bril? En er dan een algemeen etiketje opplakken van wat er in jouw ogen niet goed gaat?
Wie ben ik om andermans methode ter discussie te stellen? Kinderen en ouders zijn in iedere setting ook weer anders, de dynamiek in gezelschap, op school, thuis is anders. Het enige wat ik probeer te doen om datgene wat goed gaat juist te benoemen, dat helpt enorm, zowel naar de betreffende ouder, als het kind.
Omdat het overlast geeft als kinderen waneer ze het ergens niet mee eens zijn, of het net anders loopt op een gillen en krijsen zetten. En omdat het een negatieve invloed heeft op mijn kinderen.
Ik ben er niet veel mee bezig vanuit mezelf, maar ik kan het moeilijk niet opmerken als een kind buiten zichzelf over de grond rolt en de ouder er lieve woordjes fluisterend naast gaat liggen.
Van mij mag iedereen doen wat hij wil, maar er is ergens een grens als mensen last hebben van je gedrag. Een beetje rekening houden met elkaar en dit je kind meegeven lijkt me niet te veel gevraagd?
Nigella schreef op 16-08-2024 om 23:07:
[..]
Omdat het overlast geeft als kinderen waneer ze het ergens niet mee eens zijn, of het net anders loopt op een gillen en krijsen zetten. En omdat het een negatieve invloed heeft op mijn kinderen.
Ik ben er niet veel mee bezig vanuit mezelf, maar ik kan het moeilijk niet opmerken als een kind buiten zichzelf over de grond rolt en de ouder er lieve woordjes fluisterend naast gaat liggen.
Van mij mag iedereen doen wat hij wil, maar er is ergens een grens als mensen last hebben van je gedrag. Een beetje rekening houden met elkaar en dit je kind meegeven lijkt me niet te veel gevraagd?
Wat doe jij om de ander in zo'n situatie te helpen? Hoe hou jij rekening met een ander, hoe geef jij dat je kinderen mee?
Nigella schreef op 16-08-2024 om 23:07:
[..]
Omdat het overlast geeft als kinderen waneer ze het ergens niet mee eens zijn, of het net anders loopt op een gillen en krijsen zetten. En omdat het een negatieve invloed heeft op mijn kinderen.
Ik ben er niet veel mee bezig vanuit mezelf, maar ik kan het moeilijk niet opmerken als een kind buiten zichzelf over de grond rolt en de ouder er lieve woordjes fluisterend naast gaat liggen.
Van mij mag iedereen doen wat hij wil, maar er is ergens een grens als mensen last hebben van je gedrag. Een beetje rekening houden met elkaar en dit je kind meegeven lijkt me niet te veel gevraagd?
Jouw methode in zo'n geval was rustig naast je schreeuwende kind blijven staan en het gedrag negeren, schreef je. Mensen die net zoals jij met een oordelende blik naar andere ouders kijken denken op zo'n moment dan over jou wellicht: 'Jeetje, dat kind schreeuwt en die ouder staat ernaast en doet niks. Er is ergens een grens als mensen last hebben van je gedrag. Een beetje rekening houden met elkaar en dit je kind meegeven lijkt me niet teveel gevraagd?' Terwijl je ook gewoon compassie met ouder en kind kunt hebben en je kunt realiseren dat je helemaal niet weet wat die ouder daarna thuis nog doet met het kind, hoe hij het verder aanpakt, wat precies de reden is dat het kind zo schreeuwde, etc.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 23:07:
[..]
Omdat het overlast geeft als kinderen waneer ze het ergens niet mee eens zijn, of het net anders loopt op een gillen en krijsen zetten. En omdat het een negatieve invloed heeft op mijn kinderen.
Ik ben er niet veel mee bezig vanuit mezelf, maar ik kan het moeilijk niet opmerken als een kind buiten zichzelf over de grond rolt en de ouder er lieve woordjes fluisterend naast gaat liggen.
Van mij mag iedereen doen wat hij wil, maar er is ergens een grens als mensen last hebben van je gedrag. Een beetje rekening houden met elkaar en dit je kind meegeven lijkt me niet te veel gevraagd?
Hoe vaak zie je dit dan, ik ken alleen ouders met kinderen met een hele zware vorm van autisme die rustig naast hun kind met meltdown gaan zitten. Verder zie ik dit nooit.
Ik heb zelf de indruk dat mensen zelf veel invullen. Ik kreeg met mijn jongste altijd te horen dat ik geluk had met zo'n vrolijk gezellig kind als ik ging winkelen. Hij heeft 1 keer een driftbui gehad in een winkel en ik hoorde mensen opmerkingen tegen elkaar maken dat kinderen van tegenwoordig niet opgevoed worden, dat hij een pak slaag nodig had etc. Mensen lijken er ook niet bij stil te staan dat iets een momentopname kan zijn.
Diyer schreef op 16-08-2024 om 22:34:
[..]
Ben dan stiekem wel benieuwd hoe zo'n kind opdroogt als volwassene. Klinkt ook een beetje als het kind van die vriendin van mij. Hoelang zij haar willetje kan volhouden, dwingt bijna respect af. Maar denk niet dat het een makkelijke tante zal zijn als volwassene als ze dit niet ergens kwijtraakt onderweg.
Ik zou stiekem wel zulke karaktertrekken willen hebben en gun mijn kinderen ook meer eigen wil toe. Ik hoop dat dit meisje dit juist niet kwijtraakt!
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 23:15:
[..]
Jouw methode in zo'n geval was rustig naast je schreeuwende kind blijven staan en het gedrag negeren, schreef je. Mensen die net zoals jij met een oordelende blik naar andere ouders kijken denken op zo'n moment dan over jou wellicht: 'Jeetje, dat kind schreeuwt en die ouder staat ernaast en doet niks. Er is ergens een grens als mensen last hebben van je gedrag. Een beetje rekening houden met elkaar en dit je kind meegeven lijkt me niet teveel gevraagd?' Terwijl je ook gewoon compassie met ouder en kind kunt hebben en je kunt realiseren dat je helemaal niet weet wat die ouder daarna thuis nog doet met het kind, hoe hij het verder aanpakt, wat precies de reden is dat het kind zo schreeuwde, etc.
Het ligt aan de situatie, als het midden in een restaurant of op het schoolplein vol andere kinderen en ouders gebeurt dan handel je weer anders. Niet met zalvende woordjes in elk geval en het kind in alles gelijk geven. Dat bekrachtigt in de toekomstig gelijksoortig gedrag en dat wil je juist voorkomen.
Volgens mij is het een ongeschreven regel dat je in dit soort situaties de ouders het zelf laat uitzoeken met hun kind. Bemoeienis wordt niet gewaardeerd, al helemaal niet als jij het kind op het gedrag gaat aanspreken terwijl de ouder ernaast staat.
LydiaDietz schreef op 16-08-2024 om 23:26:
[..]
Ik zou stiekem wel zulke karaktertrekken willen hebben en gun mijn kinderen ook meer eigen wil toe. Ik hoop dat dit meisje dit juist niet kwijtraakt!
Het is dan alleen onmogelijk om bijvoorbeeld een vriendschap of een relatie op te bouwen. Als het altijd om jouw behoefte en wil moet gaan dan blijft er weinig ruimte over voor de ander, dat gaat erg problematisch worden wanneer je een verbinding met anderen wil maken.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 23:29:
[..]
Het ligt aan de situatie, als het midden in een restaurant of op het schoolplein vol andere kinderen en ouders gebeurt dan handel je weer anders. Niet met zalvende woordjes in elk geval en het kind in alles gelijk geven. Dat bekrachtigt in de toekomstig gelijksoortig gedrag en dat wil je juist voorkomen.
Volgens mij is het een ongeschreven regel dat je in dit soort situaties de ouders het zelf laat uitzoeken met hun kind. Bemoeienis wordt niet gewaardeerd, al helemaal niet als jij het kind op het gedrag gaat aanspreken terwijl de ouder ernaast staat.
Je kunt je er ook op een positieve, meelevende manier mee 'bemoeien', compassie tonen.
Wasmachine schreef op 16-08-2024 om 23:22:
[..]
Hoe vaak zie je dit dan, ik ken alleen ouders met kinderen met een hele zware vorm van autisme die rustig naast hun kind met meltdown gaan zitten. Verder zie ik dit nooit.
Ik heb zelf de indruk dat mensen zelf veel invullen. Ik kreeg met mijn jongste altijd te horen dat ik geluk had met zo'n vrolijk gezellig kind als ik ging winkelen. Hij heeft 1 keer een driftbui gehad in een winkel en ik hoorde mensen opmerkingen tegen elkaar maken dat kinderen van tegenwoordig niet opgevoed worden, dat hij een pak slaag nodig had etc. Mensen lijken er ook niet bij stil te staan dat iets een momentopname kan zijn.
Gebeurt echt veel. Wij waren deze zomer een weekje met een bevriend stel op vakantie en zij waren elke avond eindeloos in de weer om de kinderen naar bed te krijgen, het was een hysterische bende, elke avond urenlang.
Op andere momenten van de dag wanneer kind niet exact mocht doen waar het zin in had (omdat we nu eenmaal met meer mensen waren) brak de hel weer los. Ouders reageerden naar mijn mening veel te soft. Geen grenzen stellen, eindeloos pamperen, toch tegemoet komen (dan blijft mama nog met jou in het zwembad en gaat de rest vast terug om om te kleden, waarna kind nog harder begint te krijsen want ook die optie was niet naar zijn zin en daarna werd er nog een optie geboden: zal papa dan bij jou in het zwembad blijven? En ga zo maar door.) Ondertussen staat de rest van het gezelschap te wachten tot er eindelijk duidelijk wordt wat er gaat gebeuren.
Ik heb tegen mijn man gezegd dat ik niet meer met anderen weg wil, niet eens meer een nachtje. Of ik moet zeker weten dat de kinderen goed opgevoed zijn en dat de ouders er hetzelfde instaan.
Wasmachine schreef op 16-08-2024 om 23:22:
[..]
Hoe vaak zie je dit dan, ik ken alleen ouders met kinderen met een hele zware vorm van autisme die rustig naast hun kind met meltdown gaan zitten. Verder zie ik dit nooit.
Ik heb zelf de indruk dat mensen zelf veel invullen. Ik kreeg met mijn jongste altijd te horen dat ik geluk had met zo'n vrolijk gezellig kind als ik ging winkelen. Hij heeft 1 keer een driftbui gehad in een winkel en ik hoorde mensen opmerkingen tegen elkaar maken dat kinderen van tegenwoordig niet opgevoed worden, dat hij een pak slaag nodig had etc. Mensen lijken er ook niet bij stil te staan dat iets een momentopname kan zijn.
Precies, mijn kind was totaal geen supermarktkrijser en had ook nooit driftbuien, ik heb dat nooit als mijn eigen verdienste gezien, ik heb wat dat betreft gewoon geluk gehad. Ik moest juist aan de slag om kind mondiger en weerbaarder te maken en zo hebben we als ouder allemaal onze uitdagingen op opvoedvlak.
Dat geoordeel over een momentopname.
felija schreef op 16-08-2024 om 23:32:
[..]
Je kunt je er ook op een positieve, meelevende manier mee 'bemoeien', compassie tonen.
Hoe zie je dit voor je, nog eens over het lawaai heen iets roepen is niet te doen. Ik ben inmiddels zover dat ik me zsm en zo vriendelijk mogelijk uit dit soort situaties verwijder.
"Ik ga hoor, ik zie jullie wel weer, doei!" Veel meer valt er niet tussen te krijgen.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 23:29:
[..]
Het ligt aan de situatie, als het midden in een restaurant of op het schoolplein vol andere kinderen en ouders gebeurt dan handel je weer anders. Niet met zalvende woordjes in elk geval en het kind in alles gelijk geven. Dat bekrachtigt in de toekomstig gelijksoortig gedrag en dat wil je juist voorkomen.
Volgens mij is het een ongeschreven regel dat je in dit soort situaties de ouders het zelf laat uitzoeken met hun kind. Bemoeienis wordt niet gewaardeerd, al helemaal niet als jij het kind op het gedrag gaat aanspreken terwijl de ouder ernaast staat.
Mijn punt komt niet bij je aan. Jij schreef dat jouw aanpak bij een schreeuwend kind is om er rustig bij te blijven staan en niks te doen. Jij zou in dat geval net zo goed de ouder kunnen zijn waar andere ouders - van het type oordelen over anderen - schande van spreken en denken. Wat een softe ouder zeg, die er maar naast blijft staan en niks doet! Terwijl ze maar een momentopname zien van jouw hele opvoeding, van jouw kind, van wat je verder al dan niet doet. Ze missen de hele context, ze zien je alleen staan en niks doen.
Zo is het andersom ook. Jij weet op jouw beurt ook niet alles van andere kinderen en hun ouders, dus wat minder oordelen zou je niet misstaan. Waarom je begint over bemoeienis als ik het over compassie heb is me een raadsel. Natuurlijk ga je een kind niet op zijn geschreeuw aanspreken als de ouder ernaast staat, dat zeg ik helemaal niet. Maar wat empathie in plaats van betweterig invullen hoe die ouder het verkeerd doet zou wel fijn zijn.
Ik vind het belangrijk dat kinderen leren met hun emoties om te gaan en ik vind het vanuit dat oogpunt best vreemd om een kind straal te negeren als die het moeilijk heeft. Dat je met je kind praat, ernaast gaat zitten, troost, wil nog niet zeggen dat je je kind zijn zin gaat geven. Dat zijn toch echt verschillende dingen. Je kind negeren als die in jouw ogen negatieve emoties toont, geeft je kind geen kompas, geen navigatie om er weer uit te komen, geen woorden aan de gevoelens. Die krijgt impliciet de boodschap mee dat die het zelf maar moet uitzoeken met emoties als frustratie en kwaadheid en dat dit ongewenste emoties zijn. Dat vind ik geen fijne boodschap. Emoties herkennen, deze niet onderdrukken maar ook niet laten overkoken, is een vaardigheid die kinderen nodig hebben en daarmee helpen valt voor mij onder opvoeding.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 23:31:
[..]
Het is dan alleen onmogelijk om bijvoorbeeld een vriendschap of een relatie op te bouwen. Als het altijd om jouw behoefte en wil moet gaan dan blijft er weinig ruimte over voor de ander, dat gaat erg problematisch worden wanneer je een verbinding met anderen wil maken.
Als je goed heel dicht bij jezelf kan blijven omring je je met mensen die dit in jou waarderen en die bij je passen. Je hoeft niet iedereens kopje thee te zijn.
ToetieToover schreef op 16-08-2024 om 23:45:
Ik vind het belangrijk dat kinderen leren met hun emoties om te gaan en ik vind het vanuit dat oogpunt best vreemd om een kind straal te negeren als die het moeilijk heeft. Dat je met je kind praat, ernaast gaat zitten, troost, wil nog niet zeggen dat je je kind zijn zin gaat geven. Dat zijn toch echt verschillende dingen. Je kind negeren als die in jouw ogen negatieve emoties toont, geeft je kind geen kompas, geen navigatie om er weer uit te komen, geen woorden aan de gevoelens. Die krijgt impliciet de boodschap mee dat die het zelf maar moet uitzoeken met emoties als frustratie en kwaadheid en dat dit ongewenste emoties zijn. Dat vind ik geen fijne boodschap. Emoties herkennen, deze niet onderdrukken maar ook niet laten overkoken, is een vaardigheid die kinderen nodig hebben en daarmee helpen valt voor mij onder opvoeding.
Dat ja. Heel vreemd hoe dat allemaal op één hoop gegooid wordt. Je kunt heel goed consequent zijn en tegelijk begrip hebben voor de frustratie van je kind of op rustige toon uitleg geven waarom iets niet kan of mag.
