Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
Diyer schreef op 16-08-2024 om 19:19:
[..]
Oeh, eerlijk? Ik vind dat gedrag van een pakje chocomelk door de keuken smijten best heftig. En een 1-3 jarige heeft doorgaans niet zoveel kracht dat zo'n pakje het grootste deel van de inhoud verliest. Denk dan toch aan een ouder kind en schaar dat toch wel onder extremer gedrag.
Eens hoor, is hier ook nooit gebeurd, maar hoor van anderen dat kinderen van die leeftijd dergelijk gedrag vertonen. Ik ben benieuwd hoe oud dit kindje was en benieuwd hoe de ouder ermee is omgegaan en of het gedrag zich heeft herhaald.
Diyer schreef op 16-08-2024 om 19:19:
[..]
Oeh, eerlijk? Ik vind dat gedrag van een pakje chocomelk door de keuken smijten best heftig. En een 1-3 jarige heeft doorgaans niet zoveel kracht dat zo'n pakje het grootste deel van de inhoud verliest. Denk dan toch aan een ouder kind en schaar dat toch wel onder extremer gedrag.
Had hier zojuist een kookongeluk. Ik stootte met mijn elleboog het zojuist open gemaakte pakje kookroom van het aanrecht. Zelfde pakje als chocomel. Nou het zit dan echt overal. Dus een peuter die "bewust" gooit veroorzaakt echt wel bende.
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 17:14:
[..]
En kun je je ook voorstellen dat er kinderen zijn die niet even hun emoties uit kunnen stellen naar een beter gepast moment? Waarbij het eruit knalt, juist omdat het emoties zijn en de impulsbeheersing nog niet optimaal? En dat juist bij die kinderen de ouders er meestal hun handen vol aan hebben, er juist door zelf rustig te blijven en erover te praten met het kind hard aan werken om te helpen bij die emotieregulatie, ipv een kind dat emoties niet de baas is krijsend mee te sleuren naar huis zonder enig begrip voor het verdriet te tonen? En dat die ouder zelf het meeste last ervan heeft, ipv jij met jouw kind die het over zou nemen door het slechte voorbeeld? Wat een maakbaarheid, verhevenheid en oordeel spreekt er uit jouw posts zeg.
Ik ken jouw kind niet. Maar de meeste kinderen reageren niet zo hysterisch. Zeker niet als ze een vrij voorspelbaar leventje hebben met vaste terugkerende afspraken en vaste terugkerende regels en voorbereid zijn op wat komen gaat. Het is vaak niet weten waar een kind aan toe is, wat maakt dat ze zo kunnen ontploffen. Of een etiketje, dan heb ik niks gezegd. Hoe duidelijker je zelf bent, van begin af aan en een kind dat weet dat hysterische buien zelden leiden tot de gewenste uitkomst, weten al dat het geen zin heeft om het luchtalarm open te zetten.
Ik moet nu meteen terugdenken aan de situatie dat mijn dochter en 2 klasgenootjes/vriendinnetjes die kwamen spelen op de weg naar huis, met mij mee gingen naar de supermarkt. Ze waren een jaar of 8. En de vriendinnetjes bleven maar dingen in het karretje gooien qua snoep met de mededeling dat ze dit wilden hebben. Toen reageerde ik vrij verbaasd (ik bedoel, je gaat toch niet bij een moeder die je niet kent zomaar dingen in het karretje gooien. Vond dat behoorlijk vrijpostig gedrag, maar goed) en vertelde de meisjes dat ik geen dingen koop die in mijn karretje werden gegooid. Ik had thuis wat lekkers bij de thee en ging geen dingen erbij kopen. Ok, toen werd het niet in mijn karretje gemikt, maar kwamen ze de hele tijd aandragen met kunnen we dat dit krijgen please of dit please? Ik herhaalde alleen mijn mantra op neutrale toon en zei: meiden, echt, ik koop niks anders, dus leg maar gewoon terug. En mijn dochter werd er zelfs geërgerd van en reageerde op haar vriendinnetjes door te zeggen, leg nou terug, mijn moeder zegt toch dat ze dat niet gaat kopen? Nou, dat gaat ze ook echt niet doen hoor!
Misschien vinden/vonden mensen me daarin ouderwets, maar had helemaal geen zin in bedelende en smekende kinderen die maar blijven en blijven pushen om een gaatje te vinden. En het was echt niet zo dat het altijd ging zoals ik dat had bedacht, want het kwam ook regelmatig voor dat de kinderen iets vroegen en ik het dan ook prima vond. Is goed joh, voor deze keer. Of prima, doen we dat. Maar als ik nee zei (vaak wel met korte uitleg) wisten ze dat ze dan niet hoefden te gaan drammen. En als mijn kind het kon uitleggen en de reden was begrijpelijk, kon ik ook prima meebewegen. Ik ben wat starrer dan gemiddeld. Maar mijn regels stonden zeker niet in steen gebeiteld. Ik kan prima luisteren naar uitleg en reden of iets gewoon voor de fun doen, zonder goede reden. Maar gemiddeld genomen zijn afspraken afspraken en richting is richting.
En zo zie ik de emoties ook van kinderen die hun zin niet krijgen (uitgezonderd de hele kleintjes die dat nog aan het leren zijn) ook, het is een vorm van drammen om een gaatje te vinden. Zeker als hun leven vrij voorspelbaar is en weten hoe een dag loopt en wat afspraken zijn. En die afspraken zijn natuurlijk gezinsafhankelijk. Maar doorgaans is het wel zo dat als iets duidelijk is, dat een kind weet dat het geen zin heeft om daar hysterisch over te doen.
Diyer schreef op 16-08-2024 om 19:41:
[..]
Ik ken jouw kind niet. Maar de meeste kinderen reageren niet zo hysterisch. Zeker niet als ze een vrij voorspelbaar leventje hebben met vaste terugkerende afspraken en vaste terugkerende regels en voorbereid zijn op wat komen gaat. Het is vaak niet weten waar een kind aan toe is, wat maakt dat ze zo kunnen ontploffen. Of een etiketje, dan heb ik niks gezegd. Hoe duidelijker je zelf bent, van begin af aan en een kind dat weet dat hysterische buien zelden leiden tot de gewenste uitkomst, weten al dat het geen zin heeft om het luchtalarm open te zetten.
Ik moet nu meteen terugdenken aan de situatie dat mijn dochter en 2 klasgenootjes/vriendinnetjes die kwamen spelen op de weg naar huis, met mij mee gingen naar de supermarkt. Ze waren een jaar of 8. En de vriendinnetjes bleven maar dingen in het karretje gooien qua snoep met de mededeling dat ze dit wilden hebben. Toen reageerde ik vrij verbaasd (ik bedoel, je gaat toch niet bij een moeder die je niet kent zomaar dingen in het karretje gooien. Vond dat behoorlijk vrijpostig gedrag, maar goed) en vertelde de meisjes dat ik geen dingen koop die in mijn karretje werden gegooid. Ik had thuis wat lekkers bij de thee en ging geen dingen erbij kopen. Ok, toen werd het niet in mijn karretje gemikt, maar kwamen ze de hele tijd aandragen met kunnen we dat dit krijgen please of dit please? Ik herhaalde alleen mijn mantra op neutrale toon en zei: meiden, echt, ik koop niks anders, dus leg maar gewoon terug. En mijn dochter werd er zelfs geërgerd van en reageerde op haar vriendinnetjes door te zeggen, leg nou terug, mijn moeder zegt toch dat ze dat niet gaat kopen? Nou, dat gaat ze ook echt niet doen hoor!
Misschien vinden/vonden mensen me daarin ouderwets, maar had helemaal geen zin in bedelende en smekende kinderen die maar blijven en blijven pushen om een gaatje te vinden. En het was echt niet zo dat het altijd ging zoals ik dat had bedacht, want het kwam ook regelmatig voor dat de kinderen iets vroegen en ik het dan ook prima vond. Is goed joh, voor deze keer. Of prima, doen we dat. Maar als ik nee zei (vaak wel met korte uitleg) wisten ze dat ze dan niet hoefden te gaan drammen. En als mijn kind het kon uitleggen en de reden was begrijpelijk, kon ik ook prima meebewegen. Ik ben wat starrer dan gemiddeld. Maar mijn regels stonden zeker niet in steen gebeiteld. Ik kan prima luisteren naar uitleg en reden of iets gewoon voor de fun doen, zonder goede reden. Maar gemiddeld genomen zijn afspraken afspraken en richting is richting.
En zo zie ik de emoties ook van kinderen die hun zin niet krijgen (uitgezonderd de hele kleintjes die dat nog aan het leren zijn) ook, het is een vorm van drammen om een gaatje te vinden. Zeker als hun leven vrij voorspelbaar is en weten hoe een dag loopt en wat afspraken zijn. En die afspraken zijn natuurlijk gezinsafhankelijk. Maar doorgaans is het wel zo dat als iets duidelijk is, dat een kind weet dat het geen zin heeft om daar hysterisch over te doen.
Er zijn ouders die de kinderen hun zin hebben als het luchtalarm af gaat. Die kinderen hebben heel snel door dat het luchtalarm effect heeft een kunnen dat jaren vol houden.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 19:29:
[..]
Eens hoor, is hier ook nooit gebeurd, maar hoor van anderen dat kinderen van die leeftijd dergelijk gedrag vertonen. Ik ben benieuwd hoe oud dit kindje was en benieuwd hoe de ouder ermee is omgegaan en of het gedrag zich heeft herhaald.
Oh ik kan het wel toelichten. Ik denk dat ze pakweg 5 was. ‘s morgens had ik bedacht dat oudste wel naar de kapper kon in de middag, dus dat was nog niet bekend bij de kinderen. Toen ik ze ophaalde vertelde ik dat we een half uurtje thuis wat konden drinken en daarna naar de kapper moesten. Dat was niet wat jongste in gedachten had voor de middag dus thuis zei ze stellig ‘ik ga niet mee.’ Ik wilde haar niet alleen thuis laten, dus ik zei dat ze mee moest en dat we daarna dan wat leuks konden gaan doen. Dat vond ze nog steeds geen goed plan en het eindigde met de chocomel. Ik heb gemopperd dat dat zonde was van de chocomel, gezegd dat dat niet de bedoeling was en ik liever witte muren had, opgeruimd, vervolgens genegeerd en geroepen we doen wie het eerst bij de kapper is. Kind won 
Kind heeft nog zeker tot een jaar of 10 boze buien gehad. Gelukkig in afnemende mate. Daarna nog steeds snel overprikkeld maar dan vertrekt ze tijdig naar haar kamer of een blokje om.
Bakblik schreef op 16-08-2024 om 19:48:
[..]
Er zijn ouders die de kinderen hun zin hebben als het luchtalarm af gaat. Die kinderen hebben heel snel door dat het luchtalarm effect heeft een kunnen dat jaren vol houden.
Ik denk dat een buitenstaander dat had kunnen denken over mijn kind. Die ging echt niet goed op ‘nee’ maar dat wordt bij mij geen ja. Ik was dus spaarzaam met mijn ‘nee’ want dat resulteerde in 95% van de gevallen in een boze bui. Die dan wel weer weg ging maar er toch altijd even uit moest.
McGonagell, ik blijf het vrij extreem gedrag vinden voor een 5 jarige om een pakje chocomelk door de kamer te gooien. Ik denk niet dat ik daar met een grapje op had kunnen reageren. Dat had bij mij zeker straf opgeleverd.
Vrij extreem gedrag, echt waar? Grappig hoe mensen daarover kunnen verschillen van mening. Ik vind het helemaal niet extreem. Onwenselijk, dat wel.
Diyer schreef op 16-08-2024 om 19:56:
McGonagell, ik blijf het vrij extreem gedrag vinden voor een 5 jarige om een pakje chocomelk door de kamer te gooien. Ik denk niet dat ik daar met een grapje op had kunnen reageren. Dat had bij mij zeker straf opgeleverd.
Wat voor straf dan bijvoorbeeld?
Achteraf bezien was die kappersafspraak gewoon niet zo handig. Onverwacht en de tijd tussen school en kapper te kort. Het zal je niet verbazen dat kind ook niet goed reageert op straffen. Ze wist heus wel dat ze iets ergs had gedaan hoor, maar het was gebeurd voor ze zich de gevolgen realiseerde.
Weet ik veel, ik zit nogmaals niet in jouw gezinsdynamiek. Ze had so wie so mogen helpen met opruimen en uitgesproken dat ik hierom boos op haar was. Dat ik dat gedrag niet kan waarderen en dat als ze boos was, ze even naar buiten of boven had moeten gaan om af te koelen. Misschien had ze voor of na het opruimen 5 minuten op de gang mogen zitten om erover na te denken.
Het leven bestaat soms uit onhandige momenten. Ook dat had bij mij kunnen voorkomen, ongeacht een redelijk voorspelbare planning. Maar daar zo op flippen is geen gedrag dat ik daarom accepteer.
Klinkt alsof je je handen vol had aan een kind dat nergens 'goed' op reageert, niet op straffen, niet op nee, niet op dingen die niet volgens haar zin gaan. Dat zou voor mij mogelijk aanleiding zijn geweest om me wat tips te laten aanleunen voor het wat pittiger kind.
Diyer schreef op 16-08-2024 om 19:25:
[..]
En ook hier vraag ik me af hoe het kan dat het zo heftig geemotioneerd is. Oprecht, kun je dit uitleggen? Want bij zwemles of andere afspraken die uit school plaatsvonden, werd kind dit al in de ochtend uitgelegd: vergeet je niet dat we vanmiddag zwemles hebben? Ik kom je ophalen en daarna gaan we gelijk door naar zwemles. En bij weggaan op school nog een keer kus, tot vanmiddag en dan gaan we naar zwemles. Mijn kinderen vergaten dat niet. En als wel was het ohja, ships, ik moet zwemmen. En dan kon er best nog een pleeeeeeaaasse mag truusje dan mee??????? please please please? Maar als ik aangaf dat dit niet kon, maar truusje morgen mee kon, werd dat eigenlijk altijd wel begrepen. Misschien wel even balen (en dan kun je best zeggen 'ach vriend, snap ik, jammer he. Weet je wat, komt truusje morgen gewoon bij ons spelen). Dat je voor zoiets een drama hebt met uithalen op wat, leeftijd 6? Nee, kan me er niet zoveel bij voorstellen. Heb je je kind dan niet gewoon vergeten voor te bereiden op de afspraak? Dus zou het in mijn geval onder die omstandigheden toch krijsen zijn geweest, dan had ik daar niet veel begrip voor gehad hoor. Echt niet.
Die situatie van zwemles en speelafspraak die hebben wij helemaal zelf niet meegemaakt, dat voorbeeld komt in dit topic ook niet van mij. Krijsen in de supermarkt omdat ze iets willen deden ze ook niet (eigenlijk ook nooit gedaan dus gewoon mazzel voor ons). Het gaat bij mijn kinderen meestal helemaal niet om de situatie van iets graag willen en daar in bolle bewustzijn door te schreeuwen om bedelen, maar meer om het uiten van frustratie, verdriet of boosheid. Die situaties kun je niet volledig voorkomen en dat zou ook niet goed zijn denk ik. Mijn kinderen schreeuwen meestal thuis als ze vol in hun emotie zitten. Vaak wordt hier geschreeuwd als ze boos zijn op broer of zus die ze ergens in uitlokt. Soms als ze verliezen bij een spel. Als ze hard aan een tekening hebben gewerkt en het wordt niet zoals ze wilden. Ook wel als iets eens anders loopt dan gepland. Soms ook bij iets heel kleins, omdat hun emmertje al vol zit door een heftige schooldag. Ja, we proberen de kinderen zoveel mogelijk overal op voor te bereiden, maar soms is er overmacht of vergeet je iets als ouder. Dan is 's ochtends opeens de chocopasta op, is de juf ziek en heeft je kind thuisschool, regent het waardoor je een uitstapje aanpast, was je vergeten van tevoren te vertellen dat een gewenste speelafspraak niet door kan gaan. Dat kun je toch niet allemaal voorkomen? Daarmee rustig om leren gaan leert het ene kind makkelijker of al jonger dan het andere. En nee, ik heb lang niet altijd begrip ervoor als ze heftig reageren en vind het vaak bloedirritant. Maar daar verdwijnt het niet als donderslag bij heldere hemel door. Door negeren of bestraffen verdwijnt het ook niet zomaar, het heeft tijd nodig.
Als ouders nou eens als basishouding aan zouden nemen dat andere ouders ook hun best doen, in plaats van denken dat zij hun kind briljant hebben opgevoed, dat bij alle kinderen exact hetzelfde werkt en dat als ze ander gedrag of een andere opvoeding bij anderen zien dat dus fout is, dan zou dat een stuk prettiger zijn.
MMcGonagall schreef op 16-08-2024 om 17:44:
[..]
Toen begon het pas, wat logisch is omdat dan pas het onrechtvaardigheidsgevoel groeit. Valt nog weinig op te voeden aan een peuter bovendien. Dat vond ik de makkelijkste fase.
Ik houd mijn hart vast. Ik denk steeds het kan alleen maar makkelijker worden.. Als ze kunnen praten komt alles goed..
Diyer schreef op 16-08-2024 om 20:18:
Weet ik veel, ik zit nogmaals niet in jouw gezinsdynamiek. Ze had so wie so mogen helpen met opruimen en uitgesproken dat ik hierom boos op haar was. Dat ik dat gedrag niet kan waarderen en dat als ze boos was, ze even naar buiten of boven had moeten gaan om af te koelen. Misschien had ze voor of na het opruimen 5 minuten op de gang mogen zitten om erover na te denken.
Het leven bestaat soms uit onhandige momenten. Ook dat had bij mij kunnen voorkomen, ongeacht een redelijk voorspelbare planning. Maar daar zo op flippen is geen gedrag dat ik daarom accepteer.
Klinkt alsof je je handen vol had aan een kind dat nergens 'goed' op reageert, niet op straffen, niet op nee, niet op dingen die niet volgens haar zin gaan. Dat zou voor mij mogelijk aanleiding zijn geweest om me wat tips te laten aanleunen voor het wat pittiger kind.
Dat was nu precies wat ik deed. Opvoeden van een pittig kind. Destijds schreef er iemand op OO die er heel goed in was. Daar heb ik dus veel van opgestoken.
Verder weet je van anderen ook helemaal niet wat de precieze situatie is en zou je alleen daarom niet zo moeten oordelen over anderen. Het zou kunnen dat onze jongste een labeltje heeft, dat weten we nog niet maar het zou goed kunnen gezien hoe ze op dingen reageert. Een vriendje van mijn oudste kreeg met 12 jaar de diagnose ADHD, toen viel er wel een kwartje wat betreft zijn gedrag. Van diverse andere kinderen van school weet ik of vermoed ik dat er een labeltje is, maar is dat niet iets wat de ouders of kinderen zelf aan de grote klok hangen. Mijn middelste kan soms enorm explosief reageren, maar uiteindelijk komt er dan bijv uit dat ze zo verdrietig is omdat haar beste vriendin komend jaar gaat verhuizen en ze daar 's avonds wakker van ligt. Van andere gezinnen weet je vaak maar zo'n klein beetje, wat bescheidenheid over andermans aanpak zou gepast zijn.
Diyer schreef op 16-08-2024 om 19:41:
[..]
Ik ken jouw kind niet. Maar de meeste kinderen reageren niet zo hysterisch. Zeker niet als ze een vrij voorspelbaar leventje hebben met vaste terugkerende afspraken en vaste terugkerende regels en voorbereid zijn op wat komen gaat. Het is vaak niet weten waar een kind aan toe is, wat maakt dat ze zo kunnen ontploffen. Of een etiketje, dan heb ik niks gezegd. Hoe duidelijker je zelf bent, van begin af aan en een kind dat weet dat hysterische buien zelden leiden tot de gewenste uitkomst, weten al dat het geen zin heeft om het luchtalarm open te zetten.
Ik moet nu meteen terugdenken aan de situatie dat mijn dochter en 2 klasgenootjes/vriendinnetjes die kwamen spelen op de weg naar huis, met mij mee gingen naar de supermarkt. Ze waren een jaar of 8. En de vriendinnetjes bleven maar dingen in het karretje gooien qua snoep met de mededeling dat ze dit wilden hebben. Toen reageerde ik vrij verbaasd (ik bedoel, je gaat toch niet bij een moeder die je niet kent zomaar dingen in het karretje gooien. Vond dat behoorlijk vrijpostig gedrag, maar goed) en vertelde de meisjes dat ik geen dingen koop die in mijn karretje werden gegooid. Ik had thuis wat lekkers bij de thee en ging geen dingen erbij kopen. Ok, toen werd het niet in mijn karretje gemikt, maar kwamen ze de hele tijd aandragen met kunnen we dat dit krijgen please of dit please? Ik herhaalde alleen mijn mantra op neutrale toon en zei: meiden, echt, ik koop niks anders, dus leg maar gewoon terug. En mijn dochter werd er zelfs geërgerd van en reageerde op haar vriendinnetjes door te zeggen, leg nou terug, mijn moeder zegt toch dat ze dat niet gaat kopen? Nou, dat gaat ze ook echt niet doen hoor!
Misschien vinden/vonden mensen me daarin ouderwets, maar had helemaal geen zin in bedelende en smekende kinderen die maar blijven en blijven pushen om een gaatje te vinden. En het was echt niet zo dat het altijd ging zoals ik dat had bedacht, want het kwam ook regelmatig voor dat de kinderen iets vroegen en ik het dan ook prima vond. Is goed joh, voor deze keer. Of prima, doen we dat. Maar als ik nee zei (vaak wel met korte uitleg) wisten ze dat ze dan niet hoefden te gaan drammen. En als mijn kind het kon uitleggen en de reden was begrijpelijk, kon ik ook prima meebewegen. Ik ben wat starrer dan gemiddeld. Maar mijn regels stonden zeker niet in steen gebeiteld. Ik kan prima luisteren naar uitleg en reden of iets gewoon voor de fun doen, zonder goede reden. Maar gemiddeld genomen zijn afspraken afspraken en richting is richting.
En zo zie ik de emoties ook van kinderen die hun zin niet krijgen (uitgezonderd de hele kleintjes die dat nog aan het leren zijn) ook, het is een vorm van drammen om een gaatje te vinden. Zeker als hun leven vrij voorspelbaar is en weten hoe een dag loopt en wat afspraken zijn. En die afspraken zijn natuurlijk gezinsafhankelijk. Maar doorgaans is het wel zo dat als iets duidelijk is, dat een kind weet dat het geen zin heeft om daar hysterisch over te doen.
Ja inderdaad. Ik denk altijd goed na waar ik nee op zeg. Vaak genoeg is het antwoord ja, dus dat weten mijn kinderen, dat er best veel mag bij ons thuis. Maar als ik nee zeg, dan is het nee en wordt het geen ja, dus daar leggen ze zich vrij snel bij neer.
Ik denk altijd aan het zinnetje 'pick your battles', ik maak van heel veel zaken geen probleem waar ik anderen moeilijk over hoor doen. Hierdoor is er weinig strijd in ons huis en is er vooral positieve aandacht voor de kinderen, dit geeft weer de kans om een goede band op te bouwen, waardoor ze meer begrip voor je krijgen en bereid zijn beter naar je te luisteren.
Mijn buren hoor ik bijvoorbeeld heel veel corrigeren op klein geneuzel, doodvermoeiend en de kinderen reageren daar erg extreem op. Constant wordt er weer een kind naar de kamer gestuurd en is er gedoe en gekrijs. Het is een totaal andere manier van ''opvoeden'' die duidelijk averechts werkt.
