Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
MMcGonagall schreef op 16-08-2024 om 16:43:
[..]
Denk je dan dat ik het wel tolereerde als mijn kind haar alarm open zette? Er was elke dag wel een aanleiding, meestal onverwachte inbreuken op het dagprogramma, honger of een onrechtvaardigheidsgevoel. Ik kan me nog een situatie herinneren waar ze uit woede een pakje chocomel door de keuken smeet (daar blijkt best veel in te zitten als het tegen je muren spat). Was voor mij continue een proces van opletten op signalen, tijdig dingen aankondigen, cracker erin als etenstijd misschien niet gehaald kon worden. Kind wist zelf ook heus wel dat krijsen niet de norm is, dat hoefde ik haar niet meer aan te leren of zo. Straffen had ook weinig zin, want dat had ik dan gerust elke dag kunnen doen.
Dat ja. Ouders die zeggen 'dat tolereerde ik gewoon niet!', of het nou gaat om eten, slapen of schreeuwen die hebben vaak gewoon een kind dat vrij makkelijk is op dat vlak. En maar denken dat het hun verdienste is dat hun kind niet gooit bij oplopende emoties, moeilijk doet over groente, schreeuwt als het gefrustreerd is of om 5 uur wakker wordt. Terwijl degenen die zij slechte opvoeders vinden vaak juist alles uit de kast halen om inderdaad tijdig signalen op te pikken, problemen voor te zijn en heel hard bezig zijn met opvoeden. Maar het ene temperament is het andere niet.
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 16:52:
[..]
En als je het zou timen, hoeveel ouders zitten er dan daadwerkelijk 15 minuten lang op hun hurken op het schoolplein met hun kind te discussiëren? Overdrijf je het dan niet erg? Ik vind er niks mis mee om als je kleuter heel teleurgesteld is, niet begrijpt waarom het niet mag spelen en daar hevig geëmotioneerd over is even te hurken bij je kind, het een knuffel te geven, te zeggen dat je snapt dat het zo graag had willen spelen maar dat dat toch vanwege de zwemles een andere keer moet. Dat is geen oeverloze discussie, maar wel het serieus nemen van het gevoel van je kind en het troosten bij verdriet. Als je kind met 'kom we gaan' alweer het verdriet vergeten is en netjes met je meeloopt kan dat ook, maar dan heb je dus helemaal niet te maken met zo'n hevig geëmotioneerd kind en makkelijk praten.
Wat je bedoelt met 'keihard krijsen niet tolereren' begrijp ik niet zo. Er is niemand die keihard krijsen goed en leuk vindt, maar de mond dichttapen gaat hem ook niet worden, dus dat 'ik tolereer het niet dus mijn kind doet dat niet' daar geloof ik nooit zo in. Keihard krijsen belonen door het kind toch maar te geven wat ze willen (dus in dit geval de zwemles afzeggen of het leed compenseren met snoep ofzo) is niet goed, maar dat zie ik weinig ouders doen. Een rustig gesprek met je kind aangaan en het troosten zie ik niet als het belonen van geschreeuw, maar als het serieus nemen en helpen met het beteugelen van emotie.
Ja bij ons op het schoolplein erg vaak. Dit ligt denk ik aan de buurt waarin de school staat (hoogopgeleide, rijke bubbel). In het begin bleef ik erbij staan, omdat mijn kind dan ook teleurgesteld was dat het niet kon afspreken en we nog half in het gesprek zaten, maar ik heb snel geleerd om wanneer een kind blijft gillen en zo'n ouder uitgebreid gaat praten met het kind, te zeggen dat wij ervan door gaan. Ik wil niet dat mijn kind leert dat dit normaal gedrag is.
Mijn kinderen hebben net zo goed heftige emoties, maar ze weten dat daar later alle ruimte voor is en dat het er niet uit hoeft te komen met een hoop lawaai. Ik vind het leren reguleren van emoties en leren hoe je ermee om kunt gaan een van de belangrijkste dingen van opvoeden, dus daar besteed ik veel aandacht aan.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 17:04:
[..]
Ik wil niet dat mijn kind leert dat dit normaal gedrag is.
Mijn kinderen hebben net zo goed heftige emoties, maar ze weten dat daar later alle ruimte voor is en dat het er niet uit hoeft te komen met een hoop lawaai. Ik vind het leren reguleren van emoties en leren hoe je ermee om kunt gaan een van de belangrijkste dingen van opvoeden, dus daar besteed ik veel aandacht aan.
En kun je je ook voorstellen dat er kinderen zijn die niet even hun emoties uit kunnen stellen naar een beter gepast moment? Waarbij het eruit knalt, juist omdat het emoties zijn en de impulsbeheersing nog niet optimaal? En dat juist bij die kinderen de ouders er meestal hun handen vol aan hebben, er juist door zelf rustig te blijven en erover te praten met het kind hard aan werken om te helpen bij die emotieregulatie, ipv een kind dat emoties niet de baas is krijsend mee te sleuren naar huis zonder enig begrip voor het verdriet te tonen? En dat die ouder zelf het meeste last ervan heeft, ipv jij met jouw kind die het over zou nemen door het slechte voorbeeld? Wat een maakbaarheid, verhevenheid en oordeel spreekt er uit jouw posts zeg.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 17:04:
[..]
Ja bij ons op het schoolplein erg vaak. Dit ligt denk ik aan de buurt waarin de school staat (hoogopgeleide, rijke bubbel). In het begin bleef ik erbij staan, omdat mijn kind dan ook teleurgesteld was dat het niet kon afspreken en we nog half in het gesprek zaten, maar ik heb snel geleerd om wanneer een kind blijft gillen en zo'n ouder uitgebreid gaat praten met het kind, te zeggen dat wij ervan door gaan. Ik wil niet dat mijn kind leert dat dit normaal gedrag is.
Mijn kinderen hebben net zo goed heftige emoties, maar ze weten dat daar later alle ruimte voor is en dat het er niet uit hoeft te komen met een hoop lawaai. Ik vind het leren reguleren van emoties en leren hoe je ermee om kunt gaan een van de belangrijkste dingen van opvoeden, dus daar besteed ik veel aandacht aan.
Het ene kind is het andere kind niet. Mijn oudste zoon heeft ook als kind veel problemen gehad met emotieregulatie. Door zijn autisme was hij ook minder goed leerbaar op dat punt en duurde dat leren ook veel langer dan bij een doorsnee kind, dan kun je er als ouders nog zoveel aandacht aan besteden maar daar ligt niet altijd de oplossing. Aangezien het woord autisme niet op zijn hoofd geschreven staat zullen er ook genoeg buitenstaanders geweest zijn die hem een onopgevoed joch vonden en ons slechte ouders; echter niet oordelen is beter want je weet lang niet altijd het hele verhaal.
Keihard krijsen tolereerde ik ook niet, maar het laten stoppen is vers 2. Hangt van de leeftijd en temperament van het kind af hoe goed dat lukt. Ben nog steeds dankbaar voor die keer dat iemand mij een hart onder de riem stak toen mijn peuter op de grond lag te krijsen, geen land mee te bezeilen, ik kwam niet bij haar over, oprapen lukte niet, dus ik stond onthand te wachten tot de driftbui over was. Die persoon kwam op mij afgestapt en zei, je doet het goed hoor, dat gaat zo over! Ik ontspande me en peuter even later ook en kon haar toen wel weer in het wandelwagentje zetten en gaan.
Auwereel schreef op 16-08-2024 om 17:22:
Keihard krijsen tolereerde ik ook niet, maar het laten stoppen is vers 2. Hangt van de leeftijd en temperament van het kind af hoe goed dat lukt. Ben nog steeds dankbaar voor die keer dat iemand mij een hart onder de riem stak toen mijn peuter op de grond lag te krijsen, geen land mee te bezeilen, ik kwam niet bij haar over, oprapen lukte niet, dus ik stond onthand te wachten tot de driftbui over was. Die persoon kwam op mij afgestapt en zei, je doet het goed hoor, dat gaat zo over! Ik ontspande me en peuter even later ook en kon haar toen wel weer in het wandelwagentje zetten en gaan.
O ja dit heb ik zeker gehad, maar ik ging daar rustig bij staan wachten tot mijn kind wat bedaard was en ging kind niet aanmoedigen om dit gedrag weer te vertonen door hier met veel positieve aandacht op te reageren. Hij zag al snel dat het weinig opleverde om zich zo te gedragen.
Ik ben niet van het straffen, maar wel van het niet voeden van negatief gedrag en het belonen van positief gedrag.
Mijn kinderen hebben een sterke wil en een behoorlijk temperament, dus ik weet hoe moeilijk het kan zijn.
Hoe zag hij dat een driftbui niets opleverde? Bij een flinke driftbui waren mijn kinderen zo onbereikbaar dat het niets uitmaakte hoe ik gereageerd zou hebben, zo van de wereld!
De ene driftbui is de andere niet.
Ik vind zelf dat ik vrij gematigde kinderen had. Weinig driftbuien meestal nog goed aanspreekbaar op gedrag.
Het zoontje van de huidige buren is volgens zijn moeder een driftig baasje met een sterke eigen wil en dan denk ik: Die van jou is nog tammer dan die twee van mij dus hoezo driftig en een eigen willetje?
Paar weken geleden kwam ze excuses aanbieden voor het vreselijke gehuil, hij was ziek en huilde extreem veel en hard. Nou, ik had hem nog niet gehoord in onze best gehorige huizen dus het is ook maar net hoe je erin staat als ouder.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 16:50:
[..]
Dit is hopelijk een fase geweest? Ik vind het gedrag dat je omschrijft passend bij een 1-3 jarige, op een bepaald moment groeien ze daarover heen (als je het gedrag tenminste consequent hebt gecorrigeerd).
Toen begon het pas, wat logisch is omdat dan pas het onrechtvaardigheidsgevoel groeit. Valt nog weinig op te voeden aan een peuter bovendien. Dat vond ik de makkelijkste fase.
Auwereel schreef op 16-08-2024 om 17:22:
Keihard krijsen tolereerde ik ook niet, maar het laten stoppen is vers 2. Hangt van de leeftijd en temperament van het kind af hoe goed dat lukt. Ben nog steeds dankbaar voor die keer dat iemand mij een hart onder de riem stak toen mijn peuter op de grond lag te krijsen, geen land mee te bezeilen, ik kwam niet bij haar over, oprapen lukte niet, dus ik stond onthand te wachten tot de driftbui over was. Die persoon kwam op mij afgestapt en zei, je doet het goed hoor, dat gaat zo over! Ik ontspande me en peuter even later ook en kon haar toen wel weer in het wandelwagentje zetten en gaan.
Kijk! En zo hoort het!
Auwereel schreef op 16-08-2024 om 17:37:
Hoe zag hij dat een driftbui niets opleverde? Bij een flinke driftbui waren mijn kinderen zo onbereikbaar dat het niets uitmaakte hoe ik gereageerd zou hebben, zo van de wereld!
Dat ik bij hem bleef zonder van alles te proberen om hem eruit te halen. Ik bleef rustig en zodra hij eruit kwam en weer mee kon, gingen we verder. Uiteindelijk zag hij daardoor in dat het geen zin had zich zo te gedragen.
Het probleem is dat veel ouders zo de focus leggen op dit soort gedrag, dat het zich versterkt. De volgende keer zal het kind het gedrag herhalen om opnieuw de beloning te krijgen. Geef je kind liever aandacht op momenten dat het gewenst gedrag vertoont en geef het überhaupt veel aandacht, zodat het niet nodig is om op negatieve manieren aandacht te vragen.
Bakblik schreef op 16-08-2024 om 16:34:
[..]
Mijn vorige buurvrouw op rechts vond ook alles overlast. Een kind dat (terwijl wij buiten aten) enthousiast zat te vertellen over het schoolreisje: en toen....... en toen....... en toen..... was al reden om met haar kop over de heg te komen dat we teveel lawaai maakten.
Ik was mijn en haar kind aan het leren touwtje springen toen ze kwam vragen waar dat getik (touw tegen de tegels) steeds voor nodig was.
Ja dat soort dingen dus. Paar maanden terug; wij kwamen thuis rond 15 uur en mini-Ginger en haar 2 vriendinnetjes hebben ongeveer een kwartier op de trampoline in de tuin gesprongen, niet gillend maar goed dat geeft geluid, daarna binnen knutselen en niet meer in de tuin geweest. Rond 17 uur kwam Gingerman thuis, schiet ze hem op straat aan met geklaag dat dochter en vriendinnen de hele middag al staan te gillen in de tuin. Tja...overdrijven is ook een vak. Jaren terug kwam er een straatgenoot klagen dat Gingerboy de straattegels vernield had; hij en zijn vriendje hadden met een stokje een geultje tussen 2 stoeptegels gemaakt om te kunnen knikkeren. Volgens straatgenoot gingen daardoor alle tegels scheef liggen bij regen en zou dat veel overlast geven. Nou ja knikkerpotje aangeschaft, kwam ook weer geklaag over want dat gaf een tikkend geluid. Tja, sommige mensen hebben denk ik ook niks anders te doen dan op anderen te letten.
Gingergirl schreef op 16-08-2024 om 18:51:
[..]
Ja dat soort dingen dus. Paar maanden terug; wij kwamen thuis rond 15 uur en mini-Ginger en haar 2 vriendinnetjes hebben ongeveer een kwartier op de trampoline in de tuin gesprongen, niet gillend maar goed dat geeft geluid, daarna binnen knutselen en niet meer in de tuin geweest. Rond 17 uur kwam Gingerman thuis, schiet ze hem op straat aan met geklaag dat dochter en vriendinnen de hele middag al staan te gillen in de tuin. Tja...overdrijven is ook een vak. Jaren terug kwam er een straatgenoot klagen dat Gingerboy de straattegels vernield had; hij en zijn vriendje hadden met een stokje een geultje tussen 2 stoeptegels gemaakt om te kunnen knikkeren. Volgens straatgenoot gingen daardoor alle tegels scheef liggen bij regen en zou dat veel overlast geven. Nou ja knikkerpotje aangeschaft, kwam ook weer geklaag over want dat gaf een tikkend geluid. Tja, sommige mensen hebben denk ik ook niks anders te doen dan op anderen te letten.
Na de scheiding is de buurvrouw elders gaan wonen, want in deze aso buurt was teveel overlast daar wilde ze niet blijven.......
Woont ze nu naast jou? Die voorbeelden die uij noemt dat is precies haar manier van klagen.
Mijn kind (toen 8):zijn vis ging dood en daar is een uurtje af en aan om gehuild of zo. Klagen tegen mijn man dat zoon al de hele middag huilde. Tot 15.15 was hij op school dus hoezo de hele middag?
En daarbij: In het kader van leed meten: Het was MAAR een goudvis als het een konijn of een hond was geweest dan was en hele middag huilen logischer.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 16:50:
[..]
Dit is hopelijk een fase geweest? Ik vind het gedrag dat je omschrijft passend bij een 1-3 jarige, op een bepaald moment groeien ze daarover heen (als je het gedrag tenminste consequent hebt gecorrigeerd).
Oeh, eerlijk? Ik vind dat gedrag van een pakje chocomelk door de keuken smijten best heftig. En een 1-3 jarige heeft doorgaans niet zoveel kracht dat zo'n pakje het grootste deel van de inhoud verliest. Denk dan toch aan een ouder kind en schaar dat toch wel onder extremer gedrag.
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 16:52:
[..]
En als je het zou timen, hoeveel ouders zitten er dan daadwerkelijk 15 minuten lang op hun hurken op het schoolplein met hun kind te discussiëren? Overdrijf je het dan niet erg? Ik vind er niks mis mee om als je kleuter heel teleurgesteld is, niet begrijpt waarom het niet mag spelen en daar hevig geëmotioneerd over is even te hurken bij je kind, het een knuffel te geven, te zeggen dat je snapt dat het zo graag had willen spelen maar dat dat toch vanwege de zwemles een andere keer moet. Dat is geen oeverloze discussie, maar wel het serieus nemen van het gevoel van je kind en het troosten bij verdriet. Als je kind met 'kom we gaan' alweer het verdriet vergeten is en netjes met je meeloopt kan dat ook, maar dan heb je dus helemaal niet te maken met zo'n hevig geëmotioneerd kind en makkelijk praten.
Wat je bedoelt met 'keihard krijsen niet tolereren' begrijp ik niet zo. Er is niemand die keihard krijsen goed en leuk vindt, maar de mond dichttapen gaat hem ook niet worden, dus dat 'ik tolereer het niet dus mijn kind doet dat niet' daar geloof ik nooit zo in. Keihard krijsen belonen door het kind toch maar te geven wat ze willen (dus in dit geval de zwemles afzeggen of het leed compenseren met snoep ofzo) is niet goed, maar dat zie ik weinig ouders doen. Een rustig gesprek met je kind aangaan en het troosten zie ik niet als het belonen van geschreeuw, maar als het serieus nemen en helpen met het beteugelen van emotie.
En ook hier vraag ik me af hoe het kan dat het zo heftig geemotioneerd is. Oprecht, kun je dit uitleggen? Want bij zwemles of andere afspraken die uit school plaatsvonden, werd kind dit al in de ochtend uitgelegd: vergeet je niet dat we vanmiddag zwemles hebben? Ik kom je ophalen en daarna gaan we gelijk door naar zwemles. En bij weggaan op school nog een keer kus, tot vanmiddag en dan gaan we naar zwemles. Mijn kinderen vergaten dat niet. En als wel was het ohja, ships, ik moet zwemmen. En dan kon er best nog een pleeeeeeaaasse mag truusje dan mee??????? please please please? Maar als ik aangaf dat dit niet kon, maar truusje morgen mee kon, werd dat eigenlijk altijd wel begrepen. Misschien wel even balen (en dan kun je best zeggen 'ach vriend, snap ik, jammer he. Weet je wat, komt truusje morgen gewoon bij ons spelen). Dat je voor zoiets een drama hebt met uithalen op wat, leeftijd 6? Nee, kan me er niet zoveel bij voorstellen. Heb je je kind dan niet gewoon vergeten voor te bereiden op de afspraak? Dus zou het in mijn geval onder die omstandigheden toch krijsen zijn geweest, dan had ik daar niet veel begrip voor gehad hoor. Echt niet.
