Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl

Wasmachine schreef op 16-08-2024 om 14:44:

In Nederland is voor jezelf opkomen, duidelijk en direct zijn erg belangrijk. Het zijn vaak toch de meest mondige mensen die het meeste bereiken is mijn indruk. In mijn opleiding werd ruimte innemen erg gestimuleerd.

Mondig zijn hoeft niet samen te gaan met asociaal gedrag. Het ligt aan nuances. Idem voor duidelijkheid. Ik weet niet welke opleiding je volgt, maar in een bepaalde bedrijfscultuur werken hoeft zich niet 1 op 1 te vertalen naar burengedrag of vakantiegedrag. Je kunt prima voor jezelf opkomen, mondig zijn en direct communiceren en je in je straat enige mate van bescheidenheid aanmeten en je kinderen uitleggen wat wel en niet prettig is voor de buurt en daarnaar handelen.
Ik ben op mijn werk ook veel formeler dan thuis.

Diyer schreef op 16-08-2024 om 14:47:

[..]

Oh klopt hoor, de meesten functioneren prima. Alleen woon ik al heeeel wat jaren naast zo'n typisch gezien waar het hier in dit topic over gaat en waar ik waarschijnlijk ook als zuur te boek sta. Dat kleurt mijn beeld denk ik.

En toen mijn kinderen nog klein waren (en ik regelmatig met andermans kinderen te maken had) waren de schreeuwblagen heel vaak vd ouders die opmerkten dat kinderen nu eenmaal zo zijn. Dat maakt mijn oorzaak-gevolg draadje heel simpel.

Dan heb jij denk ik inderdaad andere voorbeelden in je omgeving dan ik. Ik ken eigenlijk geen enkele ouder die 'zo zijn ze nou eenmaal' zeggen. Zat schreeuwende en zich misdragende kinderen in mijn omgeving, maar vrijwel alle ouders doen hun best om hun kinderen hierin op te voeden en ze hebben zelf het meeste last van het vervelende gedrag, het laat ze niet koud. Op een heel enkele laissez-faire ouder na zoals bij die Franse kinderen op de camping waar ik over schreef.

Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 14:50:

[..]

Zelfs als het Nederlanders zijn, dan doet 'de Nederlander' altijd zus en zo, behalve natuurlijk wij zelf. Of vinden we onszelf hier ook luidruchtig, lomp en onbeleefd?

Ik vind mezelf wel luidruchtig, helaas. Zeker als ik het naar mijn zin heb, zoals op vakantie. Dan sta ik er zelf van te kijken hoe hard ik kan lachen. Ook nog na 22.00, als het stilte gebod op de camping ingaat. Dan schiet ik in de lach en meteen daarna denk ik "Oh shit, ik moet stil zijn!!". Of als ik heel ontspannen door de Franse supermarkt struin, roep ik dwars door de winkel heen wat naar mijn kind of man. En dan denk ik daarna: "Hm dat was niet echt nodig. Andere mensen zijn veel stiller". Maar dan is het kwaad al geschied.

Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 14:55:

[..]

Dan heb jij denk ik inderdaad andere voorbeelden in je omgeving dan ik. Ik ken eigenlijk geen enkele ouder die 'zo zijn ze nou eenmaal' zeggen. Zat schreeuwende en zich misdragende kinderen in mijn omgeving, maar vrijwel alle ouders doen hun best om hun kinderen hierin op te voeden en ze hebben zelf het meeste last van het vervelende gedrag, het laat ze niet koud. 

Hier hetzelfde. Vooral ouders die zich kapot schamen als kind een keer tekeer gaat en zich erg inzetten om zulke situaties anders te laten verlopen.

Ginevra schreef op 16-08-2024 om 15:07:

[..]

Dat herken ik niet. Mijn ouders konden prima grenzen stellen zonder bullebakkerig te zijn. En er was een heel enkele keer wel eens straf maar daar was ik niet bang voor. Die doodenkele keer dat ik straf kreeg wist ik ook heel goed waarom en was het in proportie. Maar ik wist wel dat mijn ouders grenzen stelden en handhaafden.
En je hoeft helemaal geen pedagogisch gesprek te voeren met een kind dat aanhoudend keihard op een fluitje blaast (zie eerdere posting). “Nu stoppen met fluiten want dat is irritant voor andere mensen” is duidelijk genoeg. De volgende stap is “als je nu niet stopt pak ik het fluitje af” en de daaropvolgende stap is dat je het fluitje werkelijk afpakt.

Als je dat op normale maar duidelijke manier doet is er werkelijk geen kind dat daar een nare jeugd door heeft.

Je vertaald het nu naar een heel simpel voorbeeld over een fluitje terwijl ik daar niet op reageerde. Je schreef;

Het moet leuk zijn. Het moet gezellig zijn. Het moet 'quality time' zijn. En daar past niet bij dat kinderen gecorrigeerd worden of straf krijgen. Sowieso lees ik op dit forum ook heel vaak dat ouders "niet in straf geloven".

Die ouder vroeger thuis was inderdaad met andere dingen bezig. Die had het te druk voor al die quality time en pedagogische gesprekken. Kinderen moesten hun mond houden en zichzelf vermaken, of iets nuttigs gaan doen (huiswerk, of helpen met huishoudelijke klusjes)

daar reageerde ik op; Er is niks mis met leuk, gezellig en quality time met je kinderen daar krijg je een betere en hechtere band van in tegenstelling tot vroeger toen kinderen een stuk minder aandacht kregen en de band met ouders lang niet altijd goed was. Bij een hechtere band luisteren kinderen ook beter weet ik uit ervaring. Jij herkent dat niet maar velen wel. En natuurlijk is de ene ouder de andere niet; jouw ouders waren wellicht weer minder streng dan de mijne. En nee je hoeft als ouder niet overal een gesprek over te voeren maar te weinig communicatie werkt ook echt niet. 

in dit topic lees je ook veel verschillen tussen wat iemand hinderlijk vind en wat niet. Neem het voorbeeld van mijn in de tuin thuiswerkende buurvrouw van een paar posts terug; zij vindt iedereen die niet fluisterend door het leven gaat overlast geven en vindt alles schreeuwen en gillen. Het is niet altijd de realiteit. Klagen en ergeren is ook typisch Nederlands lijkt het af en toe wel.

Gingergirl schreef op 16-08-2024 om 15:51:

[..]

in dit topic lees je ook veel verschillen tussen wat iemand hinderlijk vind en wat niet. Neem het voorbeeld van mijn in de tuin thuiswerkende buurvrouw van een paar posts terug; zij vindt iedereen die niet fluisterend door het leven gaat overlast geven en vindt alles schreeuwen en gillen. Het is niet altijd de realiteit. Klagen en ergeren is ook typisch Nederlands lijkt het af en toe wel.

In een Italiaanse of Spaanse stad hoef je daar echt niet mee aan te komen, geklaag over dat men te hard praat 

Lieveheersbeest schreef op 16-08-2024 om 13:44:

[..]

Grappig, ik zie dit in de echte wereld juist ook veel gebeuren. Managers die op zalvende toon maandenlang bila's voeren, om mensen die niet goed meekomen in een team of onderpresteren maar mee proberen te krijgen.

In heel veel situaties en sociale contexten gebeurt dit niet, toch fijn als een kind daar tegen bestand is. 

Zijn nou eigenlijk de kinderen luidruchtiger geworden of wij als volwassenen sneller geïrriteerd en kritischer op andermans opvoeding? Projecteren we niet te snel enkele incidenten of een paar kinderen/ouders die we kennen op de hele samenleving? Ik zie persoonlijk geen volksstammen van kinderen met fluitjes en al helemaal niet dan ook nog met ouders die om zoiets een kwartier met hun kind zalvend gaan praten. Ik kan me niet voorstellen dat mensen die die dingen hier beschrijven dit wel dagelijks meemaken met allerlei verschillende kinderen en verschillende ouders. Er zijn altijd ouders die de ene of de andere kant op slecht opvoeden en kinderen die zich bloedirritant gedragen, maar dat was vroeger ook al zo. De meeste ouders zijn volgens mij heel normaal en proberen er met soms vallen en opstaan het beste van te maken in de opvoeding, net als ikzelf. Maken we er niet iets veel te groots van en zijn we niet wat teveel bezig met hoe de buurman zijn kinderen opvoedt, ipv zelf te proberen om onze kinderen zo goed mogelijk op te voeden en verder leven en laten leven? 

Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 14:36:

[..]

Toch lijkt me op ooghoogte van het kind zitten en zelf het goede voorbeeld geven door zacht en rustig te praten wel beter werken dan van afstand bars terug te bulderen naar je kind. Hoe krom is het om met keihard volume 'je mag niet schreeuwen!' naar je kind te roepen? Begrip tonen voor de emoties van je kind en een uitleg waarom iets niet mag lijkt me beter dan een autoritair 'het boeit me niet of je verdrietig bent en je doet maar wat ik zeg'. Als je maar niet als ouder eerst zegt dat die zwemles moet en na heel veel geschreeuw toch overstag gaat en dat zwemles afzegt, want dan beloon je het geschreeuw. Maar verder lijkt me niks mis met op een begripvolle en rustige manier communiceren met je kind. Ik denk niet dat een kind daardoor gaat schreeuwen, integendeel.

Het hoeft niet het een of het ander te zijn. Terug gaan schreeuwen is nooit de oplossing. Ik denk meer aan het vriendelijk, maar kordaat zeggen dat het kind niet kan spelen die dag en dat het morgen weer kan. Vervolgens is dat het, punt. Niet overloos over gaan discussieren met je kind. Zo is het en klaar. We gaan naar huis daar krijg je nog lekker een soepje en daarna gaan we naar zwemles. 

Keihard krijsen omdat je je zin niet krijgt heb ik vanaf het begin al niet getolereerd bij mijn kinderen en dat weten ze. Gevoelens prima en we kunnen daar op een rustig moment best over praten, maar je gaat geen mensen lastigvallen met jouw geschreeuw omdat je een gevoel van teleurstelling hebt en ik ga ook niet op het schoolplein een kwartier lang met je in gesprek, terwijl ik op mijn hurken zit. 

Gingergirl schreef op 16-08-2024 om 15:51:

[..]

.......

in dit topic lees je ook veel verschillen tussen wat iemand hinderlijk vind en wat niet. Neem het voorbeeld van mijn in de tuin thuiswerkende buurvrouw van een paar posts terug; zij vindt iedereen die niet fluisterend door het leven gaat overlast geven en vindt alles schreeuwen en gillen. Het is niet altijd de realiteit. Klagen en ergeren is ook typisch Nederlands lijkt het af en toe wel.

Mijn vorige buurvrouw op rechts vond ook alles overlast. Een kind dat (terwijl wij buiten aten) enthousiast zat te vertellen over het schoolreisje: en toen....... en toen....... en toen..... was al reden om met haar kop over de heg te komen dat we teveel lawaai maakten. 

Ik was mijn en haar kind aan het leren touwtje springen toen ze kwam vragen waar dat getik (touw tegen de tegels) steeds voor nodig was. 

Nigella schreef op 16-08-2024 om 16:20:

[..]

Het hoeft niet het een of het ander te zijn. Terug gaan schreeuwen is nooit de oplossing. Ik denk meer aan het vriendelijk, maar kordaat zeggen dat het kind niet kan spelen die dag en dat het morgen weer kan. Vervolgens is dat het, punt. Niet overloos over gaan discussieren met je kind. Zo is het en klaar. We gaan naar huis daar krijg je nog lekker een soepje en daarna gaan we naar zwemles.

Keihard krijsen omdat je je zin niet krijgt heb ik vanaf het begin al niet getolereerd bij mijn kinderen en dat weten ze. Gevoelens prima en we kunnen daar op een rustig moment best over praten, maar je gaat geen mensen lastigvallen met jouw geschreeuw omdat je een gevoel van teleurstelling hebt en ik ga ook niet op het schoolplein een kwartier lang met je in gesprek, terwijl ik op mijn hurken zit.

Denk je dan dat ik het wel tolereerde als mijn kind haar alarm open zette? Er was elke dag wel een aanleiding, meestal onverwachte inbreuken op het dagprogramma, honger of een onrechtvaardigheidsgevoel. Ik kan me nog een situatie herinneren waar ze uit woede een pakje chocomel door de keuken smeet (daar blijkt best veel in te zitten als het tegen je muren spat). Was voor mij continue een proces van opletten op signalen, tijdig dingen aankondigen, cracker erin als etenstijd misschien niet gehaald kon worden. Kind wist zelf ook heus wel dat krijsen niet de norm is, dat hoefde ik haar niet meer aan te leren of zo. Straffen had ook weinig zin, want dat had ik dan gerust elke dag kunnen doen.

Als ik zo om me heen kijk, vind ik mezelf meestal de betere opvoeder, maar ik merk hier dat dat voor iedereen geldt

MMcGonagall schreef op 16-08-2024 om 16:43:

[..]

Denk je dan dat ik het wel tolereerde als mijn kind haar alarm open zette? Er was elke dag wel een aanleiding, meestal onverwachte inbreuken op het dagprogramma, honger of een onrechtvaardigheidsgevoel. Ik kan me nog een situatie herinneren waar ze uit woede een pakje chocomel door de keuken smeet (daar blijkt best veel in te zitten als het tegen je muren spat). Was voor mij continue een proces van opletten op signalen, tijdig dingen aankondigen, cracker erin als etenstijd misschien niet gehaald kon worden. Kind wist zelf ook heus wel dat krijsen niet de norm is, dat hoefde ik haar niet meer aan te leren of zo. Straffen had ook weinig zin, want dat had ik dan gerust elke dag kunnen doen.

Als ik zo om me heen kijk, vind ik mezelf meestal de betere opvoeder, maar ik merk hier dat dat voor iedereen geldt

Dit is hopelijk een fase geweest? Ik vind het gedrag dat je omschrijft passend bij een 1-3 jarige, op een bepaald moment groeien ze daarover heen (als je het gedrag tenminste consequent hebt gecorrigeerd). 

Nigella schreef op 16-08-2024 om 16:20:

[..]

Het hoeft niet het een of het ander te zijn. Terug gaan schreeuwen is nooit de oplossing. Ik denk meer aan het vriendelijk, maar kordaat zeggen dat het kind niet kan spelen die dag en dat het morgen weer kan. Vervolgens is dat het, punt. Niet overloos over gaan discussieren met je kind. Zo is het en klaar. We gaan naar huis daar krijg je nog lekker een soepje en daarna gaan we naar zwemles.

Keihard krijsen omdat je je zin niet krijgt heb ik vanaf het begin al niet getolereerd bij mijn kinderen en dat weten ze. Gevoelens prima en we kunnen daar op een rustig moment best over praten, maar je gaat geen mensen lastigvallen met jouw geschreeuw omdat je een gevoel van teleurstelling hebt en ik ga ook niet op het schoolplein een kwartier lang met je in gesprek, terwijl ik op mijn hurken zit.

En als je het zou timen, hoeveel ouders zitten er dan daadwerkelijk 15 minuten lang op hun hurken op het schoolplein met hun kind te discussiëren? Overdrijf je het dan niet erg? Ik vind er niks mis mee om als je kleuter heel teleurgesteld is, niet begrijpt waarom het niet mag spelen en daar hevig geëmotioneerd over is even te hurken bij je kind, het een knuffel te geven, te zeggen dat je snapt dat het zo graag had willen spelen maar dat dat toch vanwege de zwemles een andere keer moet. Dat is geen oeverloze discussie, maar wel het serieus nemen van het gevoel van je kind en het troosten bij verdriet. Als je kind met 'kom we gaan' alweer het verdriet vergeten is en netjes met je meeloopt kan dat ook, maar dan heb je dus helemaal niet te maken met zo'n hevig geëmotioneerd kind en makkelijk praten.

Wat je bedoelt met 'keihard krijsen niet tolereren' begrijp ik niet zo. Er is niemand die keihard krijsen goed en leuk vindt, maar de mond dichttapen gaat hem ook niet worden, dus dat 'ik tolereer het niet dus mijn kind doet dat niet' daar geloof ik nooit zo in. Keihard krijsen belonen door het kind toch maar te geven wat ze willen (dus in dit geval de zwemles afzeggen of het leed compenseren met snoep ofzo) is niet goed, maar dat zie ik weinig ouders doen. Een rustig gesprek met je kind aangaan en het troosten zie ik niet als het belonen van geschreeuw, maar als het serieus nemen en helpen met het beteugelen van emotie. 

Nigella schreef op 16-08-2024 om 16:50:

[..]

op een bepaald moment groeien ze daarover heen (als je het gedrag tenminste consequent hebt gecorrigeerd).

Zei de ene supportive parent tegen de ander. Altijd fijn, die open houding zonder oordeel.