Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
Tja we hebben hier ook de nodige ASS meltdowns gehad. De eerste was toen ze 2 was en haar banaan was afgebroken, ze kotste van woede de opgegeten helft uit en ging toen liggen hoofdbonken op de vloer. Dat heb ik niet genegeerd en ik denk ook niet dat ik me iets had aangetrokken van commentaar op mijn ‘softe’ aanpak. De laatste was toen ze 20 was en haar vader haar kamer had gestofzuigd en het bed een paar centimeter had verplaatst, toen kon ik met haar naar de eerste hulp omdat ze tegen alles aangeschopt en -geslagen had in die kamer en haar voet moest worden nagekeken op een breuk. Ik heb gevraagd of ze het goed vond dat ik vertelde over haar ASS als er werd gevraagd wat er was gebeurd. En ja, dat zorgde voor begrip. Maar denk maar niet dat ik op begrip kon rekenen als ze in de supermarkt op de grond gingen liggen. Of midden in de sneeuw. Er zat ook geen ASS-sticker op hun voorhoofd.
Ik had een vrij dui-de-lij-ke manier van communiceren. En die chocomel is hier een keer per ongeluk over de vloer gegaan toen er meerdere kinderen kwamen lunchen voor de gezelligheid. Ik heb vrij duidelijk het bezoekende kind gesommeerd het op te ruimen want ik was best ontstemd omdat ik nog had gewaarschuwd, en dat kind was dus een iets andere benadering gewend en was zelfs een beetje bang van mij. Ik moest echt even mijn toon matigen. Die ouders konden het opvoeden af met een iets andere benadering.
Maar ja, we oordelen graag over andere ouders. En soms ben je ook gewoon moe ofzo. Ik heb mijn tweeling wel eens al giebelend rondjes laten rennen in de supermarkt en gedaan alsof ze niet bij mij hoorden. Die zoekende blikken van de mensen 
En ik wist heus wel dat het werkte als ik ze kleine taakjes gaf, of een stukje weggeeffruit, maar ja die éne dag hè.
Diyer schreef op 16-08-2024 om 19:41:
[..]
Misschien vinden/vonden mensen me daarin ouderwets, maar had helemaal geen zin in bedelende en smekende kinderen die maar blijven en blijven pushen om een gaatje te vinden. (...)
En zo zie ik de emoties ook van kinderen die hun zin niet krijgen (uitgezonderd de hele kleintjes die dat nog aan het leren zijn) ook, het is een vorm van drammen om een gaatje te vinden.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 20:44:
[..]
Ja inderdaad. Ik denk altijd goed na waar ik nee op zeg. Vaak genoeg is het antwoord ja, dus dat weten mijn kinderen, dat er best veel mag bij ons thuis. Maar als ik nee zeg, dan is het nee en wordt het geen ja, dus daar leggen ze zich vrij snel bij neer.
Beetje jammer dat jullie het versmallen naar kinderen die bewust gaan jammeren om hun zin door te drijven en ouders die dan eerst nee zouden zeggen en daarna toch zich laten vermurwen. Heel veel geschreeuw van kinderen is om heel andere redenen, in heel andere situaties. Maar ga vooral door met jezelf superieur vinden en denken dat anderen het compleet fout aanpakken hoor.
Misschien is dat een van de oorzaken, dat ouders tegenwoordig zo weinig ingrijpen en vaker denken ''Zo is Pietje nu eenmaal, hij is/heeft ... (vul in: hooggevoelig, neurodivergent, ass, adhd, etc. ), dus het heeft toch geen zin om hem te corrigeren, of op te voeden.
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 20:30:
[..]
Als ouders nou eens als basishouding aan zouden nemen dat andere ouders ook hun best doen, in plaats van denken dat zij hun kind briljant hebben opgevoed, dat bij alle kinderen exact hetzelfde werkt en dat als ze ander gedrag of een andere opvoeding bij anderen zien dat dus fout is, dan zou dat een stuk prettiger zijn.
Ik denk (heb de illusie) dat veruit de meeste ouders er ook wel zo instaan. En die paar betweters die hier vanaf een ivoren toren hun visie komen delen zijn dan de uitzondering.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 21:07:
Misschien is dat een van de oorzaken, dat ouders tegenwoordig zo weinig ingrijpen en vaker denken ''Zo is Pietje nu eenmaal, hij is/heeft ... (vul in: hooggevoelig, neurodivergent, ass, adhd, etc. ), dus het heeft toch geen zin om hem te corrigeren, of op te voeden.
Lekker bezig met provoceren? Grijpen ze nou teveel of te weinig in? Je spreekt jezelf inmiddels flink tegen. Andere ouders vind je veel te soft en grijpen te weinig in, zeg je, en jij bent veel harder. Maar concreet blijkt je aanpak het negeren als je kind schreeuwt en 'pick your battles', want andere ouders grijpen volgens jou veel teveel in op kleine dingen.
Het meest consequente in wat je schrijft is het keiharde oordeel over andere ouders en het steevast invullen voor hen dat ze het fout doen. Niemand hier zegt dat ze hun kind niet hoeven op te voeden of corrigeren omdat het een diagnose heeft. Integendeel, die mensen beschrijven juist, in alle kwetsbaarheid, hoe ze er alles aan doen.
Vrijwel elke ouder doet aan negeren van ongewenst gedrag in gevallen waarin dat goed werkt, aan pick your battles wanneer dat kan, aan geen drama maken als het niet nodig is. Zo bijzonder is je aanpak niet. Alleen is elke situatie en elk kind anders en dat vergeet je.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 21:07:
Misschien is dat een van de oorzaken, dat ouders tegenwoordig zo weinig ingrijpen en vaker denken ''Zo is Pietje nu eenmaal, hij is/heeft ... (vul in: hooggevoelig, neurodivergent, ass, adhd, etc. ), dus het heeft toch geen zin om hem te corrigeren, of op te voeden.
Denk je dat echt? Ik heb zelf 2 kinderen met ass en weet ook van andere ouders dat we ontzettend hard ons best doen om onze kinderen goed op te voeden. De gebruikelijke technieken werken vaak niet dus dat is een uitdaging. Daarnaast kan het ook meer tijd kosten voor kinderen om met situaties en prikkels om te gaan. Jammer dat dat zo negatief ingevuld wordt. Dit soort onbegrip maakte het opvoeden voor mij extra zwaar.
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 21:24:
[..]
Lekker bezig met provoceren? Grijpen ze nou teveel of te weinig in? Je spreekt jezelf inmiddels flink tegen. Andere ouders vind je veel te soft en grijpen te weinig in, zeg je, en jij bent veel harder. Maar concreet blijkt je aanpak het negeren als je kind schreeuwt en 'pick your battles', want andere ouders grijpen volgens jou veel teveel in op kleine dingen.
Het meest consequente in wat je schrijft is het keiharde oordeel over andere ouders en het steevast invullen voor hen dat ze het fout doen. Niemand hier zegt dat ze hun kind niet hoeven op te voeden of corrigeren omdat het een diagnose heeft. Integendeel, die mensen beschrijven juist, in alle kwetsbaarheid, hoe ze er alles aan doen.
Vrijwel elke ouder doet aan negeren van ongewenst gedrag in gevallen waarin dat goed werkt, aan pick your battles wanneer dat kan, aan geen drama maken als het niet nodig is. Zo bijzonder is je aanpak niet. Alleen is elke situatie en elk kind anders en dat vergeet je.
Volgens mij leg ik het duidelijk uit. Heel kort nog een keer; pick your battles, dus niet van ieder klein dingetje een hele toestand maken. Maar dat wat wel belangrijk is, daarin zeg je nee en is het consequent nee.
Negatief gedrag niet belonen, ook niet bestraffen. In plaats daarvan de aandacht richten op positief gedrag en hier de focus op leggen. Veel positieve aandacht geven op andere momenten, dit creëert een goede sfeer, waardoor je samen een hoop meer kunt hebben en hysterisch gedrag veel minder voor zal komen.
Wasmachine schreef op 16-08-2024 om 21:25:
[..]
Denk je dat echt? Ik heb zelf 2 kinderen met ass en weet ook van andere ouders dat we ontzettend hard ons best doen om onze kinderen goed op te voeden. De gebruikelijke technieken werken vaak niet dus dat is een uitdaging. Daarnaast kan het ook meer tijd kosten voor kinderen om met situaties en prikkels om te gaan. Jammer dat dat zo negatief ingevuld wordt. Dit soort onbegrip maakte het opvoeden voor mij extra zwaar.
Ik hoor vaak dat een kind er niks aan kan doen omdat het een bepaald labeltje heeft. Dat vind ik een gevaarlijke gedachtegang. Als je het allemaal laat gaan, want het is toch niet te veranderen, dan denk ik dat het gedrag pas echt kan doorslaan. Ook kinderen met bijvoorbeeld adhd en ass hebben duidelijke kaders nodig, ik denk nog meer dan andere kinderen.
Moederkareltje schreef op 16-08-2024 om 20:32:
[..]
Ik houd mijn hart vast. Ik denk steeds het kan alleen maar makkelijker worden.. Als ze kunnen praten komt alles goed..
Haha! Dat hoopte ik ook. Pietje is inmiddels 3 en praat prima. Maar Pietje heeft een sterke wil en heeft soms driftbuien als dingen niet gaan zoals hij wil. En ja hij kan praten dus ik weet waarom hij boos is, maar soms zijn dat dingen die niet te vermijden zijn of nou eenmaal al gebeurd zijn. Bijvoorbeeld: hij krijgt een banaan maar papa heeft de schil al geknakt. AAAARGHHH!!!! Of hij wil aankloppen bij opa en oma, maar opa doet al open voordat Pietje heeft kunnen kloppen. AAAARRGHHH!!!
Nigella schreef op 16-08-2024 om 21:36:
[..]
Ik hoor vaak dat een kind er niks aan kan doen omdat het een bepaald labeltje heeft. Dat vind ik een gevaarlijke gedachtegang. Als je het allemaal laat gaan, want het is toch niet te veranderen, dan denk ik dat het gedrag pas echt kan doorslaan. Ook kinderen met bijvoorbeeld adhd en ass hebben duidelijke kaders nodig, ik denk nog meer dan andere kinderen.
Er is niemand hier die dat zegt, je predikt voor een onzichtbare meelezer ofzo?
Nigella schreef op 16-08-2024 om 21:36:
[..]
Ik hoor vaak dat een kind er niks aan kan doen omdat het een bepaald labeltje heeft. Dat vind ik een gevaarlijke gedachtegang. Als je het allemaal laat gaan, want het is toch niet te veranderen, dan denk ik dat het gedrag pas echt kan doorslaan. Ook kinderen met bijvoorbeeld adhd en ass hebben duidelijke kaders nodig, ik denk nog meer dan andere kinderen.
Dat een kind er niets aan kan doen houdt niet automatisch in dat er niet aan gedrag gewerkt wordt. Ik geloof zelf ook in duidelijke kaders maar vaak is er meer nodig, hulp bij het omgaan met prikkels bijvoorbeeld. Het is echt jammer dat er nog steeds mensen zijn die denken dat ouders een diagnose willen omdat ze te lui zijn om op te voeden.
ToetieToover schreef op 16-08-2024 om 20:49:
maar denk maar niet dat ik op begrip kon rekenen als ze in de supermarkt op de grond gingen liggen. Of midden in de sneeuw. Er zat ook geen ASS-sticker op hun voorhoofd.
Ik reageer hier o.a. op. Dit klinkt voor mij als normaal kindergedrag. Natuurlijk ga je in de sneeuw liggen! En in de supermarkt, dat doet (bijna) ieder kind.
Uiteindelijk gaat het erom hoe je erop reageert als ouder en ook hoe jijzelf omgaat met je emoties en hoe jij je samen met je man gedraagt naar elkaar en de kinderen.
Kinderen horen niet alleen wat je zegt, ze kijken naar wat je doet, hoe je reageert en handelt, juist op momenten dat je moe bent, geïrriteerd en de dag al lang is geweest.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 21:33:
[..]
Volgens mij leg ik het duidelijk uit. Heel kort nog een keer; pick your battles, dus niet van ieder klein dingetje een hele toestand maken. Maar dat wat wel belangrijk is, daarin zeg je nee en is het consequent nee.
Negatief gedrag niet belonen, ook niet bestraffen. In plaats daarvan de aandacht richten op positief gedrag en hier de focus op leggen. Veel positieve aandacht geven op andere momenten, dit creëert een goede sfeer, waardoor je samen een hoop meer kunt hebben en hysterisch gedrag veel minder voor zal komen.
En ook hier, niemand hier zegt eerst nee en dan toch ja omdat er hysterisch gezeurd wordt. Waar haal je dat vandaan? Dat maak je er zelf van in je inlegkunde over anderen en je torenhoge oordeel. Mensen die kinderen hebben die (soms) schreeuwen passen jouw aanpak, gewoon een gangbare manier van opvoeden, al lang toe. Maar niet bij elk kind zorgt dat acuut voor rustig en stil zijn in alle situaties. Maar in jouw hoofd zit blijkbaar dat als de uitkomst is dat die kinderen soms schreeuwen de opvoeding dus wel fout moet zijn. Omdat die ouders teveel bij hun kinderen ingrijpen en omdat ze helemaal niet opvoeden en ingrijpen en wat je ze ook maar allemaal invult voor ze. Wat meer empathie en inlevingsvermogen zou je niet misstaan.
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 21:53:
[..]
En ook hier, niemand hier zegt eerst nee en dan toch ja omdat er hysterisch gezeurd wordt. Waar haal je dat vandaan? Dat maak je er zelf van in je inlegkunde over anderen en je torenhoge oordeel. Mensen die kinderen hebben die (soms) schreeuwen passen jouw aanpak, gewoon een gangbare manier van opvoeden, al lang toe. Maar niet bij elk kind zorgt dat acuut voor rustig en stil zijn in alle situaties. Maar in jouw hoofd zit blijkbaar dat als de uitkomst is dat die kinderen soms schreeuwen de opvoeding dus wel fout moet zijn. Omdat die ouders teveel bij hun kinderen ingrijpen en omdat ze helemaal niet opvoeden en ingrijpen en wat je ze ook maar allemaal invult voor ze. Wat meer empathie en inlevingsvermogen zou je niet misstaan.
Omdat ik dat vaak meemaak om me heen. In de supermarkt krijst een kind om een bepaald toetje. Dat houdt een tijd aan, vervolgens wordt het toetje gegeven en is het kind stil. En dit dan op repeat jarenlang.
Of kind wil nog niet naar bed gaat krijsen en er volgt een half uur durende sessie waarin ouder veel aandacht geeft waardoor kind gelijk krijgt (hoeft nog niet naar bed) en de volgende avond herhaalt dit ritueel zich.
Komt echt enorm veel voor. Ik zie het overal om me heen (bijvoorbeeld tijdens weekends weg met vrienden en familie die ook kinderen hebben, in de straat bij buurtkinderen, of random kinderen in winkels).
Dit topic heeft als titel Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl, dus daar schrijf ik over.
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 21:53:
[..]
En ook hier, niemand hier zegt eerst nee en dan toch ja omdat er hysterisch gezeurd wordt. Waar haal je dat vandaan? Dat maak je er zelf van in je inlegkunde over anderen en je torenhoge oordeel. Mensen die kinderen hebben die (soms) schreeuwen passen jouw aanpak, gewoon een gangbare manier van opvoeden, al lang toe. Maar niet bij elk kind zorgt dat acuut voor rustig en stil zijn in alle situaties. Maar in jouw hoofd zit blijkbaar dat als de uitkomst is dat die kinderen soms schreeuwen de opvoeding dus wel fout moet zijn. Omdat die ouders teveel bij hun kinderen ingrijpen en omdat ze helemaal niet opvoeden en ingrijpen en wat je ze ook maar allemaal invult voor ze. Wat meer empathie en inlevingsvermogen zou je niet misstaan.
Ik heb het gezegd. Ik had buren wat dat de regel was. Kees zeurde in ijs en na 3x nee werd het toch ja. En dat jaren lang.
6 jaar oud rolde Kees nog driftig door het gras om ijs te krijgen. Echt waar.
