Ouderverstoting: Iets aan te doen?
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met ouderverstoting door een kind na de scheiding? Kwam de relatie met je kind ooit nog goed?
In mijn directe omgeving lijkt sprake van een vorm van ouderverstoting vandaar dat we zoeken naar ervaringen.
BlueFawn schreef op 22-02-2022 om 14:12:
[..]
In sommige gevallen is het ook gewoon de schuld van de verstoten ouder hoor, tis heus niet dat die altijd geheel onschuldig is.
Blue Fawn, wat u hier aangeeft behoeft enige nuacering. Hierop is onderzoek gedaan. Met name Dr. Graig Childress, klinisch psycholoog uit de VS heeft hier nagenoeg zijn levenswerk van gemaakt.
In een kind zit genetisch "de hechtingsbasis" ingeprent. Dit is in ieder kind aanwezig. Kinderen die dat niet hebben zijn extreem uitzonderlijk.
Waarom bestaan die kinderen eigenlijk niet meer? De hechtingsbasis maakt dat een kind zich aan de ouders hecht. Kinderen die dit niet hebben zijn in de pre-historie al uitgestorven: Een kind met een falende genetische hechtingsbasis, hecht zich dus niet, ook niet aan diens ouders. Deze zal beide ouders verstoten / afstand van hen nemen en daarin de gemeenschap gaan verlaten. Dit kind zal vóór het zich kan voortplanten, door gevaren buiten het dorp, sterven. Daarmee zullen ook die genen uitsterven.
Een kind, die in deze moderne tijd, een falende hechtingsbasis heeft, zal al ruimschoots vóór iedere vorm van problemen in een huwelijkse relatie de kop op hebben gestoken, verstotende verschijnselen vertonen én zal daarbij zich dat niet slechts naar één maar naar beide ouders, ja naar alle op hechtingsbasis geënte sociale relaties hebben voorgedaan. Nogmaals: in dat geval verstoot een kind BEIDE ouders!
Een kind hecht zich dus aan diens ouders. Deze hechting aan ouders is de sterkste sociale band die er binnen de mensheid bestaat. Deze band kan derhalve alleen verbroken worden door een relatie met een band van gelijke sterkte. Dit is daarmee automatisch en per definitie "de andere ouder". Die band is immers de enige die van gelijkwaardig niveau is.
Uit psychologisch onderzoek is aangetoond dat een kind zich op een gezonde wijze aan diens ouder hecht als een ouder binnen het normale spectrum:
- liefhebbend
- beschikbaar
- verzorgend
is.
Dit normale spectrum is overigens uitermate breed! Een vader die bijvoorbeeld in de gevangenis zit lijkt ogenschijnlijk niet beschikbaar, maar zelfs dat is niet voldoende, daar het kind op geregelde basis contact kan en mag hebben met die ouder. Zelfde geldt voor een vader die op een groot visserschip werkt en tot wel 9 maanden afwezig is, of een militair die op uitzending is.
Zodra een ouder dus beschikbaar, liefhebbend en verzorgend is kan de band met die ouder alleen verbroken worden door toedoen van de andere ouder.
U spreekt over "de schuld van de andere ouder". De enige schuld die een dergelijke ouder, die verstoten wordt, kan hebben is dus:
- niet beschikbaar zijn
- niet liefhebbend zijn
- niet verzorgend zijn
binnen dat zeer brede, normale spectrum. Zelfs alleen dát is niet voldoende om een ouder te verstoten! Een kind zal r initeel zelf alles aan gaan doen om dat, wat het kind mist, alsnog te verkrijgen.
Een kind zal er alles aan doen om te zorgen dat de niet beschikbare ouder beschikbaar voor hem/haar wordt, de niet liefhebbende ouder toch hem/haar gaat liefhebben of de niet verzorgende ouder zal trachten zover te krijgen dat deze hem/haar wel gaat verzorgen. Kijk naar Trump: zijn vader was niet liefhebbend en niet verzorgend. Trump deed er ALLES aan om op die vlakken in de gratie van zijn vader te geraken. Het heeft echter wel concequenties voor het kind, dat hebben we wel gezien hoe Trump uiteindelijk geworden is. Hij heeft toch wel een metale "tik-van-de-molen" gehad, zoals te lezen in het boek "Too much and never enough" van Mary L. Trump, nicht van Donald Trump.
Zijn beide ouders echter wel liefhebbend, beschikbaar en verzorgend (binnen dat normale spectrum), dan zal het kind alleen een ouder verstoten, als hij/zij daartoe wordt aangezet door de andere ouder. Als dat gedaan wordt spreekt men over een ongepaste, generatieoverschreidende coalitie tussen de pathogene (verziekende) ouder en het betreffende kind / kinderen tegen de "doelwit" ouder.
De verziekende ouder doet dit middels narcistische / borderline aanvallen op het kind die het kind er toe zetten de "doelwit"-ouder te zien als het gevaar, de vijand. Daardoor zal het kind de verziekende ouder willen "beschermen" / "verdedigen" en gelooft er zelf in dat de andere ouder slecht is. Narcisme (op de echo-narcismeschaal spreek ik dan van niveau's ~7 t/m 10) en borderline zijn gedragstoornissen met een gelijke basis.
Waar het kind last van zal gaan krijgen is dat, door het verstoten van de ouder, tegen de instincten van de hechtingsbasis in, het kind niet alleen die ouder, maar ook de helft van zichzelf aan het verstoten is en tot kwaad / vijandig heeft bestempeld. Destructief voor de eigenwaarde van het kind, want ja: "de helft van jou is slecht!" is het bericht dat de verziekende ouder uit doet gaan naar het kind. En goh, wat zie je dan dus ook: kinderen die in een dergelijke situatie komen hebben heel veel last van een laag zelfbeeld, wat weer leidt tot moelijk onderhouden van sociale relaties (liefdesrelatie, werk, vrienden, etc) wat een kind in een neerwaardse spiraal brengt.
Nogmaals: dit is niet wat ik zelf verzin, dit is wetenschappelijk aangetoond. Kijk naar dit filmpje:
Dit is een basis met uitleg hoe AB-PA, Attachment Based Parental Alienation, op hechtinsbasis geënte ouderverstoting werkt. Het is in het engels, het kost een uur en drie kwartier, maar het is, in ieder geval voor mij, zeer helder geworden hoe het werkt en het is daarbij ook heel logisch hoe het ontstaat.
Childress heeft het daarbij ook nog eens diagnostiseerbaar gemaakt middels het diagnose handboek in de psychische medische wetenschap, de DSM 5.
Uitzonderingen? ja ze zullen er wellicht zijn. Deze zijn, vanwege het eigenlijk niet kunnen ontbreken van een hechtingsbasis, extreem uitzonderlijk. Gek genoeg betrekt men deze extreme uitzondering altijd op hun eigen situatie als het hen zo uitkomt.
Beste Vrouw85,
Ik zit er zelf middenin. Ik heb 3 kinderen, 3 zoons, inmiddels volwassen, al hebben 2 van de drie een mentale uitdaging (PDD-NOS en laag IQ). Ik heb mijn kinderen al 4 jaar niet gezien, gesproken of enig teken van leven van hun gehad.
Ik tracht iedere dag aan te geven dat ik van hen houd. Dat doe ik tegenwoordig middels een SMS-je.. Vroeger waren de twee blauwe vinkjes van mijn oudste zoon het mooiste bericht dat ik op een dag kon krijgen. Ik ben door hem onlangs ook geblokkeerd op Whatsapp, wat de twee jongeste al gedaan hadden.
Wat ik iedereen in jouw situatie kan aanraden: Verdiep je. Dr. Graig Childress, amerikaans klinisch psycholoog is een autoriteit op dit gebied. Als eerste zou ik deze toelichting op YouTube kijken. Daarin geeft Childress uitleg wat AB-PA, Attachment Based Parental Alienation is:
Ook omtrent behandeling geeft Childress een toelichting:
https://youtu.be/ezBJ3954mKw
Voor de kinderen én voor de verstootte ouder is het een hel. Voor de verstootte ouder is het openlijk te zien omdat deze er ook over zal praten. Voor de kinderen is het een verborgen trauma. In mijn optiek is het psychische kindermishandeling en psychische ex-partner mishandeling. Helaas is de wetgever, de rechtelijke macht, de psychische gezondheidszorg in NL en de "hulpverlenende" instanties (Raad vd Kinderbescherming, Veilig Thuis, Jeugdzorg, Kindere uit de Knel, Kies Coaches, maar ook bv. scholen) er nog niet.
De basis is: Narcisitische / borderline beïnvloeding door de verziekende ouder. Met name de narcistische beïnvloeding is verborgen en de manipulaties zijn niet alleen op het kind maar ook op de omgeving van de narcist zelf (ouders, vrienden, etc.) met als doel :"De andere ouder (de ouder die verstoten wordt) heeft het er zelf naar gemaakt" met de strekking: "het is diens eigen schuld".
Fruitijsje schreef op 23-02-2022 om 08:28:
Klopt! Ouderverstoting heeft een reden: de andere ouder manipuleert en stookt, zet het kind in als wapen om de ouder die verstoten wordt zo hard mogelijk te raken.
Als je als volwassene ervoor kiest om je ouders niet meer te zien is het per definitie geen ouderverstoting.
Hoeft niet, ons pap heeft nooit echt slecht over onze moeder gesproken maar toch besloot ik zelf eigenhandig om het contact met haar te beperken nadat ze gescheiden waren, tot ik vanaf mn 14e helemaal niet meer heenging. En ik heb er nog geen dag spijt van gehad. Nu ze oud en versleten is en blijkbaar niet zo goed meer in de markt ligt heeft ze ineens wel interesse maar nou hoeft het van mij en mn zusje niet meer. In dit geval vind ik niet dat mn pa schuld treft, dat heeft ze echt helemaal zelf gedaan.
Vader_van_drie_zonen schreef op 23-02-2022 om 09:18:
[..]
https://youtu.be/brNuwQNN3q4
Blue Fawn, wat u hier aangeeft behoeft enige nuacering. Hierop is onderzoek gedaan. Met name Dr. Graig Childress, klinisch psycholoog uit de VS heeft hier nagenoeg zijn levenswerk van gemaakt.
In een kind zit genetisch "de hechtingsbasis" ingeprent. Dit is in ieder kind aanwezig. Kinderen die dat niet hebben zijn extreem uitzonderlijk.
Waarom bestaan die kinderen eigenlijk niet meer? De hechtingsbasis maakt dat een kind zich aan de ouders hecht. Kinderen die dit niet hebben zijn in de pre-historie al uitgestorven: Een kind met een falende genetische hechtingsbasis, hecht zich dus niet, ook niet aan diens ouders. Deze zal beide ouders verstoten / afstand van hen nemen en daarin de gemeenschap gaan verlaten. Dit kind zal vóór het zich kan voortplanten, door gevaren buiten het dorp, sterven. Daarmee zullen ook die genen uitsterven.
Een kind, die in deze moderne tijd, een falende hechtingsbasis heeft, zal al ruimschoots vóór iedere vorm van problemen in een huwelijkse relatie de kop op hebben gestoken, verstotende verschijnselen vertonen én zal daarbij zich dat niet slechts naar één maar naar beide ouders, ja naar alle op hechtingsbasis geënte sociale relaties hebben voorgedaan. Nogmaals: in dat geval verstoot een kind BEIDE ouders!
Een kind hecht zich dus aan diens ouders. Deze hechting aan ouders is de sterkste sociale band die er binnen de mensheid bestaat. Deze band kan derhalve alleen verbroken worden door een relatie met een band van gelijke sterkte. Dit is daarmee automatisch en per definitie "de andere ouder". Die band is immers de enige die van gelijkwaardig niveau is.
Uit psychologisch onderzoek is aangetoond dat een kind zich op een gezonde wijze aan diens ouder hecht als een ouder binnen het normale spectrum:
- liefhebbend
- beschikbaar
- verzorgend
is.
Dit normale spectrum is overigens uitermate breed! Een vader die bijvoorbeeld in de gevangenis zit lijkt ogenschijnlijk niet beschikbaar, maar zelfs dat is niet voldoende, daar het kind op geregelde basis contact kan en mag hebben met die ouder. Zelfde geldt voor een vader die op een groot visserschip werkt en tot wel 9 maanden afwezig is, of een militair die op uitzending is.
Zodra een ouder dus beschikbaar, liefhebbend en verzorgend is kan de band met die ouder alleen verbroken worden door toedoen van de andere ouder.
U spreekt over "de schuld van de andere ouder". De enige schuld die een dergelijke ouder, die verstoten wordt, kan hebben is dus:
- niet beschikbaar zijn
- niet liefhebbend zijn
- niet verzorgend zijn
binnen dat zeer brede, normale spectrum. Zelfs alleen dát is niet voldoende om een ouder te verstoten! Een kind zal r initeel zelf alles aan gaan doen om dat, wat het kind mist, alsnog te verkrijgen.
Een kind zal er alles aan doen om te zorgen dat de niet beschikbare ouder beschikbaar voor hem/haar wordt, de niet liefhebbende ouder toch hem/haar gaat liefhebben of de niet verzorgende ouder zal trachten zover te krijgen dat deze hem/haar wel gaat verzorgen. Kijk naar Trump: zijn vader was niet liefhebbend en niet verzorgend. Trump deed er ALLES aan om op die vlakken in de gratie van zijn vader te geraken. Het heeft echter wel concequenties voor het kind, dat hebben we wel gezien hoe Trump uiteindelijk geworden is. Hij heeft toch wel een metale "tik-van-de-molen" gehad, zoals te lezen in het boek "Too much and never enough" van Mary L. Trump, nicht van Donald Trump.
Zijn beide ouders echter wel liefhebbend, beschikbaar en verzorgend (binnen dat normale spectrum), dan zal het kind alleen een ouder verstoten, als hij/zij daartoe wordt aangezet door de andere ouder. Als dat gedaan wordt spreekt men over een ongepaste, generatieoverschreidende coalitie tussen de pathogene (verziekende) ouder en het betreffende kind / kinderen tegen de "doelwit" ouder.
De verziekende ouder doet dit middels narcistische / borderline aanvallen op het kind die het kind er toe zetten de "doelwit"-ouder te zien als het gevaar, de vijand. Daardoor zal het kind de verziekende ouder willen "beschermen" / "verdedigen" en gelooft er zelf in dat de andere ouder slecht is. Narcisme (op de echo-narcismeschaal spreek ik dan van niveau's ~7 t/m 10) en borderline zijn gedragstoornissen met een gelijke basis.
Waar het kind last van zal gaan krijgen is dat, door het verstoten van de ouder, tegen de instincten van de hechtingsbasis in, het kind niet alleen die ouder, maar ook de helft van zichzelf aan het verstoten is en tot kwaad / vijandig heeft bestempeld. Destructief voor de eigenwaarde van het kind, want ja: "de helft van jou is slecht!" is het bericht dat de verziekende ouder uit doet gaan naar het kind. En goh, wat zie je dan dus ook: kinderen die in een dergelijke situatie komen hebben heel veel last van een laag zelfbeeld, wat weer leidt tot moelijk onderhouden van sociale relaties (liefdesrelatie, werk, vrienden, etc) wat een kind in een neerwaardse spiraal brengt.
Nogmaals: dit is niet wat ik zelf verzin, dit is wetenschappelijk aangetoond. Kijk naar dit filmpje:
Dit is een basis met uitleg hoe AB-PA, Attachment Based Parental Alienation, op hechtinsbasis geënte ouderverstoting werkt. Het is in het engels, het kost een uur en drie kwartier, maar het is, in ieder geval voor mij, zeer helder geworden hoe het werkt en het is daarbij ook heel logisch hoe het ontstaat.
Childress heeft het daarbij ook nog eens diagnostiseerbaar gemaakt middels het diagnose handboek in de psychische medische wetenschap, de DSM 5.
Uitzonderingen? ja ze zullen er wellicht zijn. Deze zijn, vanwege het eigenlijk niet kunnen ontbreken van een hechtingsbasis, extreem uitzonderlijk. Gek genoeg betrekt men deze extreme uitzondering altijd op hun eigen situatie als het hen zo uitkomt.
Wat een onzin verhaal!
Decembermamma schreef op 23-02-2022 om 10:11:
[..]
Wat een onzin verhaal!
Oh..... en dat is gebaseerd op............?
och ja, elke ex heeft toch borderline of is een narcist 
Vader_van_drie_zonen schreef op 23-02-2022 om 11:16:
[..]
Oh..... en dat is gebaseerd op............?
Dat het onzin is om er vanuit te gaan dat het kind een afwijking heeft waardoor hij zijn ouder(s) verstoot. De oorzaak kan heel goed in de verstote ouder liggen. Mijn voorbeeld was daarin duidelijk toch? Een aandachtsgeile moeder met totaal geen aandacht voor d'r kind alleen als het gaat om het doen van klusjes en werk.
Decembermamma schreef op 23-02-2022 om 13:18:
[..]
Dat het onzin is om er vanuit te gaan dat het kind een afwijking heeft waardoor hij zijn ouder(s) verstoot. De oorzaak kan heel goed in de verstote ouder liggen. Mijn voorbeeld was daarin duidelijk toch? Een aandachtsgeile moeder met totaal geen aandacht voor d'r kind alleen als het gaat om het doen van klusjes en werk.
AB-PA is een gedragstoornis. Dit is GEEN aangeboren afwijking (het is geen "nature", niet genetisch) maar een AANGELEERDE "afwijking" is ("nurture", "voeden", aanleren). Het is een verstoring van normaal gedrag, een gedragstoornis. AB-PA wordt veroorzaakt door narcistische/borderline beïnvloeding door de pathogene (verziekende) ouder tegen de doelwit-ouder.
Ik houd het even genderneutraal: Als een ouder op de manier die u aangeeft, geen aandacht geeft aan het kind dan lijkt die ouder dus niet BESCHIKBAAR. Dan faalt dus 1 van de drie criteria die ervoor zorgen dat een kind een ouder niet zou verstoten. Nogmaals, de criteria zijn: beschikbaarheid, liefhebbend en opvoedend. Op dat moment is er niet automatisch sprake van ouderverstoting (Het kán overigens nog steeds!). Het is in zo'n geval niet meer evident.
Het is overigens ook zo dat, mocht 1 of meer van de 3 genoemde criteria niet aanwezig zijn bij een ouder naar een kind, dit niet direct betekent dat het kind die ouder zal gaan verstoten! Sterker nog, een kind zal in basis gaan strijden om dat criterium alsnog van die ouder te krijgen.
Toegevoegd: Narcisme, net als het aanverwante borderline, zijn overigens ook gedragstoornissen (dus niet nature maar nurture). Met de term narcisme wordt in de regel "ongezond narcisme" bedoelt in de echo-narcismeschaal. Dit is een schaal die ongezond narcisme op niveau ~7 t/m 10 plaatst, waar ongezond "Echo-isme" in de schaal op 1 t/m 3 ligt (niet te verwarren met "egoisme"!!!! dat is iets heel anders).
Gezonde mate van narcisme is er ook. Dat gaat niet ten koste van anderen maar ook niet van iemand zelf en ligt in de Echo-narcismeschaal op 4 t/m 6. (Bron: The Narcissist Test - Dr Graig Malkin)
Maar wat schiet je ermee op, door er veel over te lezen? En, belangrijker, wat schiet je ermee op door precies te doen waar je de andere ouder van beschuldigt, namelijk de schuld volledig dáár te leggen?
"Kind, je moeder is gestoord en daarom heb jij nu een gedragsstoornis." Zo praat je het wel voor jezelf goed, maar ik zou hard van je wegrennen als kind.
Valeria schreef op 23-02-2022 om 15:27:
Maar wat schiet je ermee op, door er veel over te lezen? En, belangrijker, wat schiet je ermee op door precies te doen waar je de andere ouder van beschuldigt, namelijk de schuld volledig dáár te leggen?
"Kind, je moeder is gestoord en daarom heb jij nu een gedragsstoornis." Zo praat je het wel voor jezelf goed, maar ik zou hard van je wegrennen als kind.
Dit soort van - tot begrip leidende - kennis draagt over het algemeen bij aan gemoedsrust. En dat kan bijzonder waardevol zijn in explosieve sociale verhoudingen.
Decembermamma schreef op 23-02-2022 om 13:18:
[..]
Dat het onzin is om er vanuit te gaan dat het kind een afwijking heeft waardoor hij zijn ouder(s) verstoot.
Het is wel lekker makkelijk want dan hoeft hij niet in de spiegel te kijken en te erkennen dat hij (mogelijk) fouten heeft gemaakt.
Gewoon het kind/de andere ouder de schuld geven en zielig blijven doen. Zelfs dokter Google zegt het dus is het zo.
Vader_van_drie_zonen schreef op 23-02-2022 om 15:11:
[..]
Ik houd het even genderneutraal: Als een ouder op de manier die u aangeeft, geen aandacht geeft aan het kind dan lijkt die ouder dus niet BESCHIKBAAR. Dan faalt dus 1 van de drie criteria die ervoor zorgen dat een kind een ouder niet zou verstoten. Nogmaals, de criteria zijn: beschikbaarheid, liefhebbend en opvoedend. Op dat moment is er niet automatisch sprake van ouderverstoting (Het kán overigens nog steeds!). Het is in zo'n geval niet meer evident.
Het is overigens ook zo dat, mocht 1 of meer van de 3 genoemde criteria niet aanwezig zijn bij een ouder naar een kind, dit niet direct betekent dat het kind die ouder zal gaan verstoten! Sterker nog, een kind zal in basis gaan strijden om dat criterium alsnog van die ouder te
Maar beschikbaar, liefhebbend en opvoedend zijn nogal vage begrippen en ontstaat daar dan niet vaak het probleem? Je kan jezelf als ouder wel beschikbaar, liefdevol en opvoedend vinden maar misschien denkt jouw kind daar heel anders over. Neem bijvoorbeeld beschikbaar. Betekent dat dat je aanwezig bent? Of ook emotioneel beschikbaar. Voel je aan wat de behoeftes zijn van jouw kind en ben je in staat daarop in te spelen. En zo kan je ook je vragen stellen bij liefdevol of opvoedend. Want wat is dat dan precies.
Valeria schreef op 23-02-2022 om 15:27:
Maar wat schiet je ermee op, door er veel over te lezen? En, belangrijker, wat schiet je ermee op door precies te doen waar je de andere ouder van beschuldigt, namelijk de schuld volledig dáár te leggen?
"Kind, je moeder is gestoord en daarom heb jij nu een gedragsstoornis." Zo praat je het wel voor jezelf goed, maar ik zou hard van je wegrennen als kind.
Hallo Valeria,
Ik zal de eerste vraag beantwoorden met een tegenvraag: "Wat schiet je er mee op om er niets over te lezen?"
Ga je jezelf er niet in verdiepen en kennis erin vergaren, dan blijf je hangen in je eigen aannames die, op gebieden waar je kennisveld niet ligt, met grote zekerheid verre van volledig en vaak niet correct zijn... het blijven dan aannames..... en we weten allemaal wat het gevaar is van aannames: Assumption is the mother of all fuck ups....... En ja, deze wetenschap gaf aan dat het inderdaad niet bij mij lag. Oh ja, ik heb mijn fouten gemaakt, zondermeer. Maar niet van een niveau, waardoor ik het zou verdienen om mijn kinderen niet meer te zien. Ik ben er wel zeker van dat ontkenning daarvan voor een ieder zou leiden tot verstoten worden door diens kinderen. Door kennis op te doen schiet je er mee op dat je kunt weten waar je zelf te kort schiet.
Veel ouders, die slachtoffer zijn geworden van ouderverstoting en niet weten wat ze dan fout hebben gedaan, eindigen in een totaal ontredderde en radeloze toestand wat in sommige gevallen zelfs leidt tot extreme situaties. Ik denk dat iedereen zich het verhaal "Ruben en Julian" nog wel kunnen herinneren.
En voor mij is de laatste quote toch wel veelzeggend. Het gekke is namelijk dat een kind daar niet van wegrent, als het de ouder is die de andere ouder al als vijand heeft aangemerkt bij het kind. Dan is het slechts een bevestiging van wat het kind al in het hoofd geplant heeft gekregen. Dus nee, ik zou jouw quote nooit tegen mijn kind zeggen.
Voor mij zelf was het wetenschappelijk onderbouwde antwoord van
Graig Childress toch wel heel erg duidelijk. Wat wel direct duidelijk
werd voor mij, is dat als die zenuw bloot gelegd wordt, er toch een
groep is die zich ineens heel erg aangevallen voelt en er alles aan doet
om te gaan spiegelen.
Biscuitje schreef op 23-02-2022 om 20:21:
[..]
Maar beschikbaar, liefhebbend en opvoedend zijn nogal vage begrippen en ontstaat daar dan niet vaak het probleem? Je kan jezelf als ouder wel beschikbaar, liefdevol en opvoedend vinden maar misschien denkt jouw kind daar heel anders over. Neem bijvoorbeeld beschikbaar. Betekent dat dat je aanwezig bent? Of ook emotioneel beschikbaar. Voel je aan wat de behoeftes zijn van jouw kind en ben je in staat daarop in te spelen. En zo kan je ook je vragen stellen bij liefdevol of opvoedend. Want wat is dat dan precies.
Wat is voor jou de uitleg van de begrippen "beschikbaar", "opvoedend" en "liefhebbend"?
(Ik zou een antwoord op prijs stellen, zonder dat er in voorbeelden vervallen wordt).
Waar het over gaat is wat Childress noemt :"a normally ranged parent" als hij het heeft over "available, nurturing, loving", een ouder in het normale spectrum. "Wat is normaal?" hoor ik je vragen. Dat, waarmee je een ander niet schaadt en wat binnen de sociale omgeving (noem het: de maatschappij) als geaccepteerd bestemeld is. Dit is tot op zekere hoogte zeker glijdend.
Om op jouw voorbeeld in te gaan: Persoonlijk vind ik dat emotioneel beschikbaarheid daar zeker bij hoort. Ik denk persoonlijk dat dit zelfs belangrijker is als dat je fysiek beschikbaar bent, zonder af te doen aan het feit dat fysieke beschikbaarheid ook belangrijk is.....
Granny71 schreef op 23-02-2022 om 16:47:
[..]
Het is wel lekker makkelijk want dan hoeft hij niet in de spiegel te kijken en te erkennen dat hij (mogelijk) fouten heeft gemaakt.
Gewoon het kind/de andere ouder de schuld geven en zielig blijven doen. Zelfs dokter Google zegt het dus is het zo.
Het is mij niet helemaal duidelijk wie u met "hij" bedoelt. Ik vermoed dat u met "hij" de verstootte ouder bedoelt.
Mocht u dat inderdaad bedoelen, dan zie lijkt het er sterk op dat u geen notie heeft wat een verstootte ouder doormaakt in diens hel, laat staan wat het kind doormaakt.
Door eerst kennis op te doen zal een verstootte ouder, in het geval van AB-PA, diens kinderen nooit de schuld geven. In het geval van AB-PA is het nooit de schuld van het kind.. ook niet van mijn kinderen..... Die vlieger crashed hierbij direct. Bij het eerst opdoen van kennis alvorens het doen van uitspraken, zou dit ook niet geinsinueerd worden.
En hoe vaak een verstootte ouder in de (mentale) spiegel kijkt en denkt: Wat heb ik nou fout gedaan?" is ontelbaar.
Voor veel mensen, en ogenschijnlijk ook hier, geeft de wetenschap niet het gewenste antwoord. Dat geeft dan zelfs ineens aanleiding tot ridiculisering. Dat zegt iets. De kennis komt overigens niet van Google. ISBN 978-0996114509, zoek het maar eens op........en lees het eens....
