Ouderverstoting: Iets aan te doen?
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met ouderverstoting door een kind na de scheiding? Kwam de relatie met je kind ooit nog goed?
In mijn directe omgeving lijkt sprake van een vorm van ouderverstoting vandaar dat we zoeken naar ervaringen.
syboor schreef op 22-02-2022 om 11:01:Ik ken ook mensen die op tienerleeftijd of volwassen leeftijd het contact met één van hen ouders verbroken hebben. Ik gebruik daarvoor liever niet de term "ouderverstoting", want die term is diep vervlochten geraakt met een duiding van het probleem waarin het alleen maar de schuld kan zijn van de andere ouder.
Ik vind contact verbreken als volwassene met een ouder ook echt anders als een minderjarige die het contact verbreekt.
Ik ben zelf moeder van een kind dat nauwelijks contact meer wil met mij. Na de scheiding op initiatief van ex hadden we een klassieke weekendregeling, want meer zat er met zijn werk niet in. Inmiddels woont hij samen in het huis van en is hij getrouwd met degene waarmee hij mij bedrogen heeft. De oudste neemt hem dat bedrog zeer kwalijk en voelt zich in dat huis niet thuis. Oudste heeft daar ook geen eigen kamer, wat ik snap want oudste was al 16 op het moment van gaan samenwonen, dan ga je daar in een bestaand huis geen verbouwing op loslaten, maar ik snap oudste daarin ook wel. Je bent dan toch altijd soort van op bezoek bij je vader, in plaats van thuis. Jongste (nu 14) heeft na een ruim jaar vrij plotseling besloten bij vader te willen gaan wonen. Die kreeg daar wel een eigen kamer, dat helpt natuurlijk. En vader laat jongste ontzettend vrij. Mag zelf bepalen hoe laat hij naar bed gaat, er wordt niet gevraagd naar huiswerk, er zit geen maximum aan het aantal game-uren per dag. Regels die ik wel had. En ik denk dat ik daar nu op wordt afgerekend.
Ik heb het daar ontzettend moeilijk mee. Ik probeer het los te laten maar het doet ontzettend veel pijn. En ik hoop intens dat het ooit goed komt. Dat we uiteindelijk bijvoorbeeld toe kunnen naar een weekendregeling voor mij. Liefst natuurlijk co-ouderschap. Ook mijn ouders en overige familie missen mijn kind. Daar heeft hij ook geen/nauwelijks contact meer mee. Ook dat contact wordt door vader niet gestimuleerd. Terwijl zijn ouders vroeger nooit naar de kleinkinderen omkeken, en mijn ouders altijd voor ze klaar stonden en staan. Gelukkig ontstaat er wel weer wat contact tussen beide kinderen, nu ze in de voorjaarsvakantie met vader naar een ver en zonnig oord op vakantie gaan. Daar ben ik heel blij mee. Maar ik ben wel behoorlijk wanhopig. Mijn gezin was al uit elkaar gevallen toen mijn man vertrok, maar nu ben ik ook nog een kind kwijt. Alsof ik geamputeerd ben, zo voelt het. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. Ondanks genoeg afleiding door werk, vrienden, familie en inmiddels een lieve vriend.
Maar je vraag was of het ooit nog goed komt. Daar ben ik ook heel benieuwd naar. Ik denk dat het hoe dan ook nooit meer zal worden zoals het was. Je mist als verstoten ouder een (groot) deel van de ontwikkeling van je kind. Die jaren, die gemiste gezamenlijke herinneringen, die kun je nooit meer inhalen. En dat bepaalt denk ik voor een deel de band die later zult hebben met je kind. Er zijn zeker wel gevallen waar het contact uiteindelijk herstelt, maar minstens zoveel waar het nooit meer goed komt. Ik probeer optimistisch te blijven, probeer in contact te blijven met jongste zonder druk erop te leggen (dus korte appjes en af en toe proberen af te spreken voor een pannenkoek of zo) en dan hoop ik dat ik daarmee genoeg kan laten voelen dat mijn deur altijd open zal blijven staan.
Op het moment dat er mishandeling in het spel is, wordt het geen ouderverstoting genoemd. Ouderverstoting vindt plaats bij een ouder die liefhebbend, verzorgend en beschikbaar is. Een mishandelende ouder valt daar dus niet onder.
Ik heb een aantal gevallen in mijn omgeving, maar er ook mee te maken gehad met vrijwilligerswerk dat ik een paar jaar heb gedaan. De stelling: aan elk verhaal zitten 2 kanten klopt, maar dan is het wel heel belangrijk dat je blijft onthouden dat het zomaar kan zijn dat het verhaal wat je van kant 1 te horen krijgt niet klopt.
Verder is het vaak zo dat kinderen juist trekken naar een ouder die niet beschikbaar is. Een kind 'vecht' als het ware voor aandacht van die ouder.
@Syboor, jouw uitingen begrijp ik niet. Natuurlijk zoekt een ouder die slachtoffer is van ouderverstoting steun en begrip. Die ouder is immer het slachtoffer, waarbij de kinderen zijn ingezet als wapen. Alle goedbedoelde adviezen over wat die ouder zou moeten aanpassen helpen niet. Het is immers niet dat zij de veroorzaker zijn. De manier waarop jij het zegt, lijkt erop dat jij juist wel vind dat de ouder die wordt verstoten de oorzaak is.
Helaas is dat niet het geval. Iedere ouder maakt namelijk fouten, niemand is perfect. Heb je soms iets minder oog voor een kind? In een gezonde situatie, gaat dat kind vragen om die aandacht. Bij een situatie waarbij de verzorgende ouder de relatie verziekt, gebeurt dat niet. Ouderverstoting is per definitie veroorzaakt door de verzorgende ouder en niet de schuld van de ouder die verstoten is.
Kijk maar eens in je eigen gezin. Er zijn altijd dingen waarvan je achteraf denkt: dat had ik anders moeten aanpakken. Dat gebeurt, geen enkel probleem. Helaas is het bij ouderverstoting zo dat deze dingen extreem worden uitvergroot door de verzorgende ouder. B.v. papa was de hele dag met zijn telefoon bezig en had geen tijd voor mij. In een gezonde relatie zou je dan als moeder zeggen: vertel tegen papa dat je dat niet leuk vindt en vraag of hij wat met jou gaat doen. In een relatie waarbij ouderverstoting optreedt zal het zijn: Ja, dat weet je toch. Papa houdt nu eenmaal niet zoveel van jou als ik doe, maar nu ben je weer lekker thuis.
Het is dezelfde fout (heel menselijk), maar de manier waarop de andere ouder ermee omgaat is een groot verschil. Heeft de vader een fout begaan, jazeker, hij had het anders moeten doen, maar moet dat een reden zijn dat een kind zijn vader niet meer ziet? In mijn ogen werkelijk waar niet.
Zorg er gewoon voor dat de kinderen na een scheiding de andere ouder blijft zien. Als die andere ouder echt zo'n waardeloos persoon is, laat een kind dat zelf ontdekken. Geef ze advies en handvatten om met de andere ouder om te gaan. Jij bent immers degene die de keuze heeft gemaakt om een kind op de wereld te zetten met dat persoon (uitzonderingen daar gelaten), dan moet jij dus zorgen dat het kind de ruimte, zowel mentaal als fysiek, krijgt om te ontdekken wie zijn/haar ouders zijn. Je hebt als ouder het recht niet om te bepalen dat de andere ouder niet in staat is om een goede ouder te zijn. Mochten daar redenen voor zijn, dan hebben we een rechtsysteem die de beslissing daarover neemt. Speel geen eigen rechter.
Wat vreselijk Engeltje 
Fruitijsje schreef op 22-02-2022 om 12:02:
Je hebt als ouder het recht niet om te bepalen dat de andere ouder niet in staat is om een goede ouder te zijn. Mochten daar redenen voor zijn, dan hebben we een rechtsysteem die de beslissing daarover neemt. Speel geen eigen rechter.
Maar Is het vaak niet zo dat het kind zelf de ouder niet wil zien? Wellicht is het kind inderdaad gemanipuleerd door de andere ouder maar als een kind zijn ouder niet wil zien en daar naar eigen zeggen en voor zijn eigen gevoel goede redenen voor heeft dan kan je een kind (zeker vanaf een bepaalde leeftijd) toch niet dwingen. En kan een rechter dit dan beslissen? Vanaf een bepaalde leeftijd beslissen kinderen dat toch gewoon zelf.
Ik ben niet gescheiden maar als dat zo zou zijn dan zou ik mijn kinderen nooit sturen richting geen contact met hun vader maar als ze goede redenen hebben waarom ze niet naar hun vader willen dan zou ik ze ook niet dwingen om te gaan.
Biscuitje schreef op 22-02-2022 om 12:19:
[..]
Maar Is het vaak niet zo dat het kind zelf de ouder niet wil zien? Wellicht is het kind inderdaad gemanipuleerd door de andere ouder maar als een kind zijn ouder niet wil zien en daar naar eigen zeggen en voor zijn eigen gevoel goede redenen voor heeft dan kan je een kind (zeker vanaf een bepaalde leeftijd) toch niet dwingen. En kan een rechter dit dan beslissen? Vanaf een bepaalde leeftijd beslissen kinderen dat toch gewoon zelf.
Ik ben niet gescheiden maar als dat zo zou zijn dan zou ik mijn kinderen nooit sturen richting geen contact met hun vader maar als ze goede redenen hebben waarom ze niet naar hun vader willen dan zou ik ze ook niet dwingen om te gaan.
Vanaf hun 12e mogen kinderen hun mening uiten maar dat is iets anders dan beslissen. Als omgangsregeling officieel bij rechter wordt vastgelegd waarbij kind maar 1 ouder ziet is er zover ik weet altijd een gesprek van een professional met kind alleen om ouderverstoting uit te sluiten.
Biscuitje schreef op 22-02-2022 om 12:19:
[..]
Maar Is het vaak niet zo dat het kind zelf de ouder niet wil zien? Wellicht is het kind inderdaad gemanipuleerd door de andere ouder maar als een kind zijn ouder niet wil zien en daar naar eigen zeggen en voor zijn eigen gevoel goede redenen voor heeft dan kan je een kind (zeker vanaf een bepaalde leeftijd) toch niet dwingen. En kan een rechter dit dan beslissen? Vanaf een bepaalde leeftijd beslissen kinderen dat toch gewoon zelf.
Ik ben niet gescheiden maar als dat zo zou zijn dan zou ik mijn kinderen nooit sturen richting geen contact met hun vader maar als ze goede redenen hebben waarom ze niet naar hun vader willen dan zou ik ze ook niet dwingen om te gaan.
En als jij nou de ouder zou zijn die verstoten wordt? Wat als jouw kind van 14 jou niet meer wil zien? Zou je dan ook niet van je ex verwachten dat hij contact met jou zou stimuleren? Zou je zonder meer accepteren dat je je kind niet/nooit meer ziet? Zou je echt oprecht vinden dat een kind van 14 daar helemaal zelf over moet kunnen beslissen? Ik kan me daar echt compleet totaal helemaal niets bij voorstellen...
Het is altijd gemakkelijk om te oordelen of te bedenken wat je zou doen, hoe je zou reageren, totdat je zelf in de situatie zit.
Naar mijn mening moet je, mits het veilig is bij de andere ouder, de kinderen altijd stimuleren contact te houden met hun andere ouder. Daar mag je eigen mening over de andere ouder niet in meespelen. De rol die ex-partner naar jou heeft is gewoon anders dan de rol naar kind.
"maar als ze goede redenen hebben waarom ze niet naar hun vader willen dan zou ik ze ook niet dwingen om te gaan."
En wat zijn in jouw ogen dan goede redenen om niet te gaan? Een puber, zie mijn kind, vind op tijd naar bed, huiswerk controleren en een maximum aantal schermuren genoeg reden om geen contact meer te willen....
Fruitijsje schreef op 22-02-2022 om 12:02:
Op het moment dat er mishandeling in het spel is, wordt het geen ouderverstoting genoemd. Ouderverstoting vindt plaats bij een ouder die liefhebbend, verzorgend en beschikbaar is. Een mishandelende ouder valt daar dus niet onder.
Ik heb een aantal gevallen in mijn omgeving, maar er ook mee te maken gehad met vrijwilligerswerk dat ik een paar jaar heb gedaan. De stelling: aan elk verhaal zitten 2 kanten klopt, maar dan is het wel heel belangrijk dat je blijft onthouden dat het zomaar kan zijn dat het verhaal wat je van kant 1 te horen krijgt niet klopt.
Verder is het vaak zo dat kinderen juist trekken naar een ouder die niet beschikbaar is. Een kind 'vecht' als het ware voor aandacht van die ouder.
@Syboor, jouw uitingen begrijp ik niet. Natuurlijk zoekt een ouder die slachtoffer is van ouderverstoting steun en begrip. Die ouder is immer het slachtoffer, waarbij de kinderen zijn ingezet als wapen. Alle goedbedoelde adviezen over wat die ouder zou moeten aanpassen helpen niet. Het is immers niet dat zij de veroorzaker zijn. De manier waarop jij het zegt, lijkt erop dat jij juist wel vind dat de ouder die wordt verstoten de oorzaak is.
Helaas is dat niet het geval. Iedere ouder maakt namelijk fouten, niemand is perfect. Heb je soms iets minder oog voor een kind? In een gezonde situatie, gaat dat kind vragen om die aandacht. Bij een situatie waarbij de verzorgende ouder de relatie verziekt, gebeurt dat niet. Ouderverstoting is per definitie veroorzaakt door de verzorgende ouder en niet de schuld van de ouder die verstoten is.
Kijk maar eens in je eigen gezin. Er zijn altijd dingen waarvan je achteraf denkt: dat had ik anders moeten aanpakken. Dat gebeurt, geen enkel probleem. Helaas is het bij ouderverstoting zo dat deze dingen extreem worden uitvergroot door de verzorgende ouder. B.v. papa was de hele dag met zijn telefoon bezig en had geen tijd voor mij. In een gezonde relatie zou je dan als moeder zeggen: vertel tegen papa dat je dat niet leuk vindt en vraag of hij wat met jou gaat doen. In een relatie waarbij ouderverstoting optreedt zal het zijn: Ja, dat weet je toch. Papa houdt nu eenmaal niet zoveel van jou als ik doe, maar nu ben je weer lekker thuis.
Het is dezelfde fout (heel menselijk), maar de manier waarop de andere ouder ermee omgaat is een groot verschil. Heeft de vader een fout begaan, jazeker, hij had het anders moeten doen, maar moet dat een reden zijn dat een kind zijn vader niet meer ziet? In mijn ogen werkelijk waar niet.
Zorg er gewoon voor dat de kinderen na een scheiding de andere ouder blijft zien. Als die andere ouder echt zo'n waardeloos persoon is, laat een kind dat zelf ontdekken. Geef ze advies en handvatten om met de andere ouder om te gaan. Jij bent immers degene die de keuze heeft gemaakt om een kind op de wereld te zetten met dat persoon (uitzonderingen daar gelaten), dan moet jij dus zorgen dat het kind de ruimte, zowel mentaal als fysiek, krijgt om te ontdekken wie zijn/haar ouders zijn. Je hebt als ouder het recht niet om te bepalen dat de andere ouder niet in staat is om een goede ouder te zijn. Mochten daar redenen voor zijn, dan hebben we een rechtsysteem die de beslissing daarover neemt. Speel geen eigen rechter.
In sommige gevallen is het ook gewoon de schuld van de verstoten ouder hoor, tis heus niet dat die altijd geheel onschuldig is.
ik verstoot feitelijk mijn moeder in de praktijk ligt dat door mijn dementerende vader anders. Met mijn vader wilde ik nooit de banden breken maar het contact is wel slechter als dat ik zou willen. Punt is dat contact onlosmakelijk verbonden is met contact met de draak.....mijn moeder.
Al vanaf dat ik het huis uit ben wil ik geen contact meer met haar daarvoor was ik haar ook al zat maar toen was ik er nog niet aan toe te breken. Toen ik er wel aan toe was besefte ik dat ik dan ook zou moeten breken met mijn vader heb ervoor gekozen dat niet te doen. Alleen al bel ik, ben ik op visite of wil ik even met hem een rondje om dan kom ik niet onder haar uit, de telefoon moet en zal op de speaker gaan, en dan gaat ma dwars door de gesprekken heen. Ga ik met pa wandelen en laat ik mijn zoon bij ma dan is mijn kind overstuur als ik terug kom. Dat gaat dus iet meer en als ik zoonlief meeneem met wandelen dan dringt ma zich op zeg ik dat ik het niet wil hebben dan gaat ze gewoon en brult ze de buurt bij elkaar.
Nu gaat pa 5 dagen in de week naar de dagbesteding ivm zijn dementie. Volgende week wil ik met zoon hem daar bezoeken, dan kan zoon ook gelijk zien waar opa zijn dagen doorbrengt. Het contact loopt dus via mijn moeder en ik heb aangegeven met zoonlief bij pa samen op bezoek te willen. Vanmiddag de app dat we er om 13:30 verwacht worden en dat ma zal zorgen dat ze er dan is. Aangegeven dat ik niet wil dat zij erbij is en vervolgens de mededeling dat ze dan het hele bezoek annuleert.
ouderverstoting heeft een reden.
Klopt! Ouderverstoting heeft een reden: de andere ouder manipuleert en stookt, zet het kind in als wapen om de ouder die verstoten wordt zo hard mogelijk te raken.
Als je als volwassene ervoor kiest om je ouders niet meer te zien is het per definitie geen ouderverstoting.
Ik zie mijn kinderen nog wel, maar veel veel minder dan ex. Begrijpelijk? Ja deels. Ik belandde na de scheiding in een depressie waar ex vrolijk verder ging met truus. En de gezamenlijke gezinsvakanties doorzetten en ineens dure cadeaus gaf. Truus zit bovenop mijn kinderen, ik kom er gewoon niet tussen.
Engeltje schreef op 22-02-2022 om 11:52:
. Regels die ik wel had. En ik denk dat ik daar nu op wordt afgerekend.
Ik heb het daar ontzettend moeilijk mee. Ik probeer het los te laten maar het doet ontzettend veel pijn. En ik hoop intens dat het ooit goed komt.. Maar ik ben wel behoorlijk wanhopig. Mijn gezin was al uit elkaar gevallen toen mijn man vertrok, maar nu ben ik ook nog een kind kwijt. Alsof ik geamputeerd ben, zo voelt het. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. Ondanks genoeg afleiding door werk, vrienden, familie en inmiddels een lieve vriend.
Ik voel dat ook zo, als een amputatie. En heb geen nieuwe vriend. Het stellen van de regels, de opvoeding, dat liet ex aan mij over ook, kon hij de leuke papa spelen. Daar is ie goed in geslaagd.
Fruitijsje schreef op 23-02-2022 om 08:28:
Klopt! Ouderverstoting heeft een reden: de andere ouder manipuleert en stookt, zet het kind in als wapen om de ouder die verstoten wordt zo hard mogelijk te raken.
Als je als volwassene ervoor kiest om je ouders niet meer te zien is het per definitie geen ouderverstoting.
Nou ja dan hangt het er vanaf wanneer het begon. Ik denk dat ik een jaar of 8 was dat ik eigenlijk al droomde dat mijn ouders zouden scheiden en ik bij mijn vader zou gaan wonen.
Fruitijsje schreef op 23-02-2022 om 08:28:
Klopt! Ouderverstoting heeft een reden: de andere ouder manipuleert en stookt, zet het kind in als wapen om de ouder die verstoten wordt zo hard mogelijk te raken.
Als je als volwassene ervoor kiest om je ouders niet meer te zien is het per definitie geen ouderverstoting.
Nou dit. En in de situatie bij kennis gebeurt het allemaal heel subtiel maar is het verstoten al bijna 10 jaar aan de gang waardoor contact nu zeer minimaal is en nog minimale zou moeten volgens ex partner. De stap naar geen contact wordt zo steeds kleiner vreest hij.
