Ouder zorgt voor kind = kind zorgt voor ouder

Passiebloem --> professionals

Ja, het is ook te gek dat we overal professionals voor nodig denken te hebben.

Maar zoals ik in mijn vorige reactie op Adrie ook al schreef, ik heb regelmatig het gevoel dat de deskundigheid van de mensen zelf, het vertrouwen in hun eigen gezonde verstand ondermijnd wordt door allerhande invloeden.

Zoals ik vorige week nog tegen een vriendin liep te mopperen, het is net alsof ouders alleen nog maar goed zijn om kinderen te maken, maar voor de rest moeten ouders maar niets doen. Daar zijn ze namelijk te dom voor. Het is veel beter om er meteen ogen, agogen en logen op te zetten. Dan komt er nog iets van terecht

Ik vind het al met al heel dubbel. Enerzijds wordt je geacht om als mantelzorger maar overal verstand van te hebben, en e.e.a voor je ouder te regelen, anderzijds wordt je enorm aan het twijfelen gebracht door de opmerkingen die je tussen neus en lippen door krijgt van professionals.

@ sindbad's vrouw

Je kan het ook anders zien. Het zelfvertrouwen van ouders zal toenemen als ze zich goed (kunnen) toerusten op hun taak. (Het hoe laat ik in het midden.)Overigens: Het bouwen van 'een goed nest' is n.m.m. essentieel en daarom stel ik zelfs dat goed ouderschap begint bij goed partnerschap. In een steeds veranderende wereld is ook dat geen vanzelfsprekendheid.

Zelfvertrouwen

Je schreef:

Je kan het ook anders zien. Het zelfvertrouwen van ouders zal toenemen als ze zich goed (kunnen) toerusten op hun taak. (Het hoe laat ik in het midden.)Overigens: Het bouwen van 'een goed nest' is n.m.m. essentieel en daarom stel ik zelfs dat goed ouderschap begint bij goed partnerschap. In een steeds veranderende wereld is ook dat geen vanzelfsprekendheid.

Mijn reactie

Weet je, er worden al duizenden jaren kinderen geboren, en al duizenden jaren zorgen ouders voor hun kinderen.
Als alle ouders per definitie "niet zo goed zijn toegerust" voor hun taak, denk je dan niet dat de mensheid al lang zou zijn uitgestorven?

Weet je, ik kwam ooit bij de huisarts en vertelde hem dat ik zwanger was. Zijn eerste opmerking was, hoe weet je dat, heb je een test gedaan. Toen ik dat ontkende, wist hij me te vertellen dat ik niet zwanger kon zijn, want ik had geen test gedaan. Op mijn opmerking dat ik zeker wist dat ik zwanger was, en dat het hele leger van Napoleon ook op de wereld was gekomen zonder zwangerschaps test, bleef het heel lang stil...

Ik wil de stelling dus graag omdraaien, en ik ben er dan ook van overtuigd dat mensen heel goed toegerust zijn om hun kinderen op te voeden, maar dat ze onzeker gemaakt worden door onze maatschappij, en de eisen die die maatschappij stelt.

Een medicijn wat verouderd is kán werken als vergif.

Wat je stelt is toch precies wat ik ook zeg. Zo is het ook een misverstand dat je naar een deskundige kan gaan en verwachten dat die het probleem wel voor je oplost. Die verantwoordelijkheid ligt echt helemaal bij jezelf en die kan niemand je ontnemen.
Laat onverlet dat ouders zich altijd voorbereid hebben op hun taak, maar zich daarbij oriënteerde op hún ouders, terwijl toch duidelijk is dat er zich nu razendsnel veranderingen voltrekken in de maatschappij. Dat was voor mij in de zeventiger jaren de reden om me dieper te informeren over mogelijkheden, omdat ik vond dat de opvoedingsmethode van mijn ouders verouderd was. We staken met wat mensen de koppen bij elkaar en vonden onze eigen weg, met hulp van richtlijnen uit een boek.

Adrie

Ik val zomaar in deze draad n.a.v. jouw uitspraken, maar ik ga echt stuiteren door het gemak waarmee jij over de gevoelens van Tamtam heenwalst.
Als een kind tot de slotsom komt dat het niet voor de ouders kan en wil zorgen doordat de ouders geen goede ouders waren voor dat kind, dan is dat geen kinderlijke gril waar je na een goed gesprek met een eerlijke vriendin vanaf kunt stappen.
Ik snap wat je bedoelt met 'is dat oudje nog dezelfde als de ouder die het bloed onder je nagels vandaan haalde?', maar ja, om eerlijk te zijn blijft dat diezelfde ouder, alleen de verpakking is ouder geworden. Bovendien kan ik stellen dat mijn ouders zich meer van mij hebben vervreemd dan omgekeerd door bewust een paar duizend kilometer verderop te gaan wonen met de mededeling 'er is niets wat ons bindt in Nederland'.
Als puntje bij paaltje komt, zou ik mijn ouders niet laten verkommeren, hoewel dit in ons geval eigenlijk een onmogelijke opgave is, maar ik denk dat je beter een professionele hulpverlener bij ouders kunt zetten dan kinderen die 'hun ouders niet willen laten verkommeren' omdat dat nu eenmaal hun plicht is (geworden).

@ kaaskopje

... gril waar je na een goed gesprek met een eerlijke vriendin vanaf kunt stappen...
De uitkomst van zo'n gesprek hoeft natuurlijk niet zijn de ouders weer liefdevol in de armen te sluiten, maar kan ook een bevestiging zijn dat het beste besluit genomen is om, gezien de omstandigheden, de ouders volkomen te negeren en zorg aan een professionele hulpverlener over te laten. Het gaat erom dat TamTam niet blijft zitten met onverwerkte (schuld-)gevoelens. Mensen die problemen hebben geven vaak aan dat ze niemand hebben om een vertrouwelijk gesprek te voeren.
... maar ik ga echt stuiteren door het gemak waarmee jij over de gevoelens van Tamtam heenwalst...
Hebben we het hier nu over jouw gevoelens na het lezen van mijn reactie ... of over de gevoelens van TamTam? Het is vanaf een afstand slecht kijken in iemands binnenste, want wat wordt er eigenlijk bedoeld? Gevoelens kún je niet kwetsen, mensen kunnen wel worden gekwetst en dat kan ervaren worden door een 'gevoel'. In dit geval is TamTam de enige die kan aangeven of haar gevoelens door mij daadwerkelijk zijn 'gekwetst'.
NB Op dit forum hebben sommige gepoogd om mijn gevoelens te kwetsen, maar dat kan helemaal niet. Als ik me erger heb ik zelf het besluit genomen om me te ergeren. Over mijn gevoelens besluit ik helemaal zelf.
Ken je niet dat voorbeeld van die vader die zijn kind uitgefoeterd? Hij loopt paars aan van woede. Dan gaat de telefoon en is zijn baas aan de lijn. Weg woede! Nauwelijks ligt de telefoon weer op de haak of de vader gaat door met zijn woedeaanval waar hij niks aan kan doen omdat hij zulke zwakke zenuwen heeft?
Geloof het of niet, maar maar ik poneer hier dat we onze gevoelens zelf kiezen als we die zinvol achten in de situatie.

Geen verplichting

Ik was 28 toen ik kinderen kreeg, toen mij ouders erg veel hulp nodig hadden kon ik naast mijn werk tijd aan hen besteden....thuis konden ze het zelf wel redden EN het hele gezin kon me steunen in de zorg voor mijn moeder die echt niet mijn vriendin was.
Maar als je zoals nu veel het geval is 10 jaar ouder bent als je kinderen krijgt....dan ben je ook een 10 jaar oudere dochter, heb je thuis nog pubers, een drukke baan een ouder lijf.....
Je kunt iemand niet verplichten voor zijn ouders te zorgen.
In veel gevallen kan je beter/ makkelijker een oudere in je buurt zorg geven
Bovendien is een relatie met een vreemde soms veel makkelijker
Zorg voor de ouders verplichten werkt averechts

Helemaal eens met marjanne

Inderdaad beter zorg voor je buur. Alleen is dat wel moeilijk om te 'verplichten'. De overheid kan er hooguit een campagne aan weiden en wellicht dat veel mensen dat eigenlijk wel een prima idee vinden. Ik zou er voor gaan.
Bibi

Vrouwen

Ik heb 25 jaar geleden een scriptie geschreven over de 'zorgzame samenleving'. Ik weet nog dat ik daarin iemand aanhaalde die zei dat mannen nauwelijks voor hun ouders zorgen. Volgens mij is dat eigenlijk niet veel veranderd. En volgens de case-manager dementie die mijn moeder in haar dossier heeft ook niet. 'Alle mantelzorgers zijn vrouwen' zegt zij. Ik zorg dus ook intensief voor mijn moeder. Uit morele plicht, niet omdat ik het zo graag wil. Maar ik ben de enige en gunde haar lange zelfstandigheid in haar huisje dat ze zo liefheeft. (niet omdat ze het mij nou zo fijn heeft gemaakt: het was een manipulatieve stalker).
Ik wil niet dat mijn kind dit voor mij moet doen ook al doe ik het zelf.
Maar afgezien daarvan wil ik niet dat vrouwen nog zwaarder belast worden in de toekomst. Dat laten we ons toch niet gebeuren?

Marianne

Ik ben het ook helemaal met je eens, Als je verder van je ouders vandaan woont is het lastig om voor ze te zorgen, maar voor buren of mensen in de buurt gaat dat makkelijker. Alleen moet je elkaar nog vinden.
Ik kan me voorstellen dat mannen soms meer praktische klussen doen, zoals bv iemand in de tuin helpen of boodschappen doen..

Er zijn ook mannen....

Nou MOET ik even mijn man een 'veer in zijn reet steken'.
Die heeft samen met twee zussen hun moeder ruim een jaar verzorgd/verpleegd totdat er een plekje in een huis van hun keuze vrij was. 3 dagen per week je moeder uit de poep halen, met haar eten etc.....mannen doen het dus ook, maar hij had er ook de mogelijkheid tot. Jullie hebben gelijk dat vrouwen het vaker combineren met werk en de rest van de zorgtaken, en veel mannen geen tijd hebben als ze fulltime werken.
Toch kan je het niet alleen af. Ik heb hulp gevraagd om mijn moeder te douchen 'morgens. Ik kon het wel, maar na een week merkte ik dat het ten koste ging van alle andere dingen die je moet doen als dochter. Ff lekker koffie, samen even naar buiten, administratieve dingen, bezoek aan de dokter..........

Economie

Ik denk dat het voor de welvaart van iedereen belangrijk is dat er gezamenlijke woonvoorzieningen zijn voor mensen, jong en oud, die zorg nodig hebben. Ik kan niet werken als ik ook de zorg voor een dementerende oudere zou hebben. Daarnaast zou het goed zijn om zorg thuis te faciliteren en dat gebeurt ook. Je kunt een indicatie krijgen. Ik vind die bureaucratie en managers wel een enorm geldverslindend dilemma. Je wilt verantwoording en geen fraude maar je wilt ook dat geld naar de zorg gaat en niet naar geldverslindende procedures en dure monomane managers. Daar zou op ingezet moeten worden. Maar als je iedereen gaat verplichten voor de ouders te zorgen verlies je de solidariteit en krijg je weer schrijnende toestanden. De ene familie zal het wel lukken en de ander niet. Moeten we dan weer opnieuw beginnen met armenzorg en liefdadigheid? Neemt niet weg dat ik het fijn vond om voor mijn ouders te zorgen toen het nodig was. Ik zou het niet makkelijk vinden maar ook wel fijn als mijn kinderen voor mij zouden zorgen. Zolang de verhoudingen goed zijn kan het echt wat toevoegen.

Misplaatste nostalgie

Is het nooit verstandig om domweg terug te grijpen op een geromantiseerd / geïdealiseerd verleden; inzake de sociale zekerheid zijn we al helemaal gewaarschuwd voor de narigheid die daaruit kan voortvloeien.

Er is een tijd geweest dat de moderne verzorgingsstaat nog niet bestond en de overheid zich nauwelijks met de sociale zekerheid van de bevolking bemoeide. De risico's van het leven waren er natuurlijk niet minder om. Ziekte, invaliditeit, werkloosheid, ouderdom en overlijden vormden een voortdurende bedreiging voor de bestaanszekerheid. Het was aan de mensen zelf om hier iets aan te doen; zo citeer ik de historicus J. van Genabeek.

Door toedoen van zijn proefschrift ´Met vereende kracht risico's verzacht´ kan eenieder zich terdege op de hoogte stellen van hoe dat toentertijd in zijn werk ging. Zijn studie verklaart tevens de opkomst van de moderne verzorgingsstaat, door te verduidelijken hoezeer en op welke manier het op zichzelf teruggeworpen zijn van mensen tekortschoot.

Enfin: de belangrijkste les die wij kunnen trekken uit het verleden van onze sociale zekerheid is, dat individuele risico´s het beste collectief kunnen worden bestreden. Het idee om kinderen te verplichten zelf voor hun eigen ouders te zorgen, is wat mij betreft gruwelijk ondoordacht en hardleers. In een beschaafde, moderne samenleving als de onze is het echt wel mogelijk die verzorging anders dan vroeger te blijven organiseren.

Zorgen voor ouders?

Ik krijg kriebels bij de gedachte dat ik verplicht word om voor mijn (schoon)ouders te moeten zorgen.
Mijn stelling: kinderen zijn geen oudedagsvoorziening. Als je er zelf voor kiest, soit, maar opleggen? No way. Het kan ook niet altijd: wat als je zelf niet gezond bent? Of je woont aan de andere kant van het land? Of je hebt geen goede relatie met je ouders? Of, nu ja, er zijn zoveel redenen waarom het niet kan! Bovendien: de overheid wil dat alle mensen werken, mannen, vrouwen, oud of jong. Stel: je bent een koppel, je hebt een paar kinderen, werkt beiden vier dagen, zo'n gekke situatie is dat toch niet, vandaag de dag? Hoe moet je dan de zorg aan je ouders geven? Ik zou niet weten hoe ik dat moest regelen? Stel ik ga het toch doen, dan ga ik minder werken, dan breng ik minder op voor de maatschappij. Als ik blijf werken, draag ik bij aan de schatkist, samen met iemand die er voor geleerd heeft, zorgen we voor mijn ouders, deze man of vrouw draagt ook bij aan de maatschappij, heeft geen uitkering nodig etc etc. Dat is toch win / win?

Voorzover ik het kan overzien

Is de 'zorg' die nu niet meer vergoed en gedaan gaat worden door proffesionals (al over 2 jaar!) géén écht zorg. Het gaat om 'bijzaken' géén verpleegkundige taken of écht verzorging. Het gaat om dingen als huishoudelijke zorg, naar de huisarts, naar de apotheek, boodschapjes doen, brood smeren, naar de kapper, eten koken, adminstratie doen, bed opmaken en verschonen, medicatie op tijd innemen, helpen met scheren. De échte zorg zoals douchen, wassen, steunkousen aantrekken, wondverzorging, helpen met voedsel ingeven, aankleden etc.etc. blijft gewoon vergoed worden. Ook als je thuis woont (en dat zal het gros heel lang blijven/moeten doen).
Je hoeft dus voorlopig niet je moeder of buurvrouw te douchen. En er zijn ook andere oplossingen mogelijk. Je kan huishoudelijke hulp ook inhuren zoals jongere mensen dat ook doen. Je kan je boodschappen bestellen en laten bezorgen. Of je buurvrouw een briefje meegeven en vragen of ze het voor je meeneemt als ze zelf ook boodschappen doet en wekelijks een bloemetje geven daarvoor. Je kan de glazenwasser laten komen en ook binnen laten wassen. De apotheek kan je medicatie bezorgen, je kan met de taxi of regio-ouderen-bus naar de kapper en als die meteen je scheert ben je weer even klaar. Je eten kan je kant en klaar laten bezorgen door de slager of de diepvries-aan-huis-meneer. En zelfs je brood kan je gesmeerd en wel aan huis laten komen. Of je maakt pap .
Kort gezegd komt het erop neer dat alle dingen die wij ook gewoon zelf moeten doen of financieren, ouderen ook zelf moeten doen of er zelf voor moeten zorgdragen/financieren dat iemand anders het voor hen doet.
Ja dat is heel anders dan hoe het nu gaat. Maar al die dingen daar hoéf je in principe ook geen proffesionals op te zetten. Dat kan jan en alleman doen. Daar hoef je niet voor opgeleid of gespecialseerd te zijn. Dat zijn dingen die je voor jezelf ook dagelijks doet.
Dat zijn de zaken die uit de vergoedingen zijn gehaald. Zowel uit de WMO alsook de ziektekostenverzekering.
groeten albana

Ik ken een enig kind

Van gescheiden ouders. Beide ouders hebben een nieuwe partner. Er zijn geen andere kinderen en er is ook nog een zeer hoogbejaarde grootouder. Met een beetje pech heb je zo ineens de zorg voor vijf bejaarden en als je een partner treft in een soortgelijke situatie kun je wel meteen een bejaardenhuis beginnen. oet je wel regelen dat je ouders weer met elkaar willen praten natuurlijk en dat ze jou kant op verhuizen.....

Is niet eens een heel extreme situatie....

mijk

typen op mijn i-pad is lastig!p

Mantelzorg

Er zijn, ook op dit forum, mensen, al dan niet alleenstaande ouders, die zelf sukkelen met hun gezondheid en ook nog kinderen hebben met een extra zorgvraag. Ik ben daar één van, maar er zijn er meer, ook hier op het forum.
Mijn eigen situatie: mijn kinderen en ik worden ongelooflijk gekort op de zorg, hebben elke maand minder te besteden de laatste tijd, maar er is niemand die voor ons kan zorgen als volgend jaar het PGB van ons allen wegvalt omdat we niet aan de tienurennorm voldoen. Omdat ik zelf al heel veel mantelzorg met mijn eigen beperkingen, kan ik straks mijn op een uur rijden wonende ouders er niet bij hebben als die ook gaan sukkelen. Sterker nog: wie is er dadelijk voor ons, als onze huishoudelijke ondersteuning niet verlengd wordt, als de begeleiding van de kinderen weg valt, en als mijn eigen begeleiding (met o.a. het invullen van de ongelooflijke stapels formulieren m.b.t. uitkering, nog resterende voorzieningen, bezwaarschriften...) ook weg valt.

Met de buren is slechts een oppervlakkig contact, maar ik wil mijn buren, hoe vriendelijk ze ook zijn, niet zo nauw betrekken bij onze privézaken. Verdere familie is er niet. Vriendinnen wonen op afstand en hebben het te druk. Er is gewoon geen vangnet.

Ik wil dolgraag voor mijn ouders zorgen, als het nodig is. Maar het is de vraag of we binnenkort nog wel wel voor onszelf kunnen zorgen. Het is nu al overleven.

En mijn situatie is niet uniek, helaas.

Mijk ik zou het doen..........

Ik zou het doen...Als er iemand in mijn buurt woonde die zo aanvullend zorg nodig zou hebben. Gewoon omdat ik zo ben. Ik heb het ook al meerdere keren gedaan. Ik heb jaren voor mijn nogal eigenwijze eigengereide buurman die soms amper fatsoenlijk aanspreekbaar was gezorgd in deze vorm. Ik deed zijn boodschappen, zette zijn maaltijden in de magnetron, reed 'm naar de dokter en de kapper. Mijn kinderloze buurman dat dan weer wel.
Buurman was zo eigenwijs dat hij per sé alles zelf wilde doen, ook al toen hij het allang niet meer kon (kon nog amper lopen of fietsen). Maar als ik als buurvrouw gewoon tussen het dagelijkse praatje aanbood om die boodschappen even mee te nemen (moet toch boodschappen doen) was het wel oke.
Het idee dat er speciaal 'iemand' moest komen kon buurman niet verkroppen. En ik was er toch al en ging toch al...dat is 'anders'.
Het maakte me ook gewoonweg écht niet uit.
Het is amper 'werk' als je zo vlakbij woont. En ik kan gewoon erg slecht tegen mensen die zelf die mogelijkheden niet hebben en het wel zo graag willen...Dan gaat zoiets vanzelf. Dan bied ik het aan voor ik het zelf in de gaten heb.
En nu doe ik dingetjes voor een tante van mijn vader. Ook bepaald niet het zonnetje in huis...maar al in de 90. En de buurvrouw van tante doet ook het een en ander. Ook te eigenwijs om betaalde/vergoede hulp te aanvaarden. Hoewel ze geld genoeg heeft. Maar w.s. heb ik er nu zo gek gekregen dat ze een poetshulp neemt...(die wij dus gaan zoeken). Tante woont ook vlakbij. Ik fiets gewoon even langs op weg naar mijn werk. Of bel op als ik boodschappen doe etc.etc.
Echt er zijn zulke mensen...Vast ook in jouw buurt.
De clou is vaak alleen dat mensen moeten weten dat jij die hulp nodig hebt. En dáár zit 't 'm in.
Die oude mensen die bijna niet kunnen lopen...daarvan kan iedereen op afstand zien dat ze een heleboel vast niet kunnen. Bij jongere mensen is dat lastiger. Dus maak dat duidelijk!
Als je mijn buurvrouw was en ik zou het niet weten, gewoon omdat je altijd de schijn ophoud en ik zou er later achter komen zou ik dat vreselijk vinden. En me schuldig voelen. Want wat is het nu voor 'n moeite om die han en spandiensten die je voor jezelf ook doet meteen even voor een ander ook te doen?
Dus zeg gewoon hardop dat je het bijna niet meer red zo met zo weinig hulp. Tegen iedereen die er maar om vraagt. En ja inmengen in priveleven is altijd moeilijk. Maar dat doen die proffesionals ook. Ik zie het verschil daar zelf niet echt in. En je kan ook de dingen die het minste prive zijn (boodschappen b.v. die ziet toch iedereen op die band bij de supermarkt?) juist uitbesteden. Dan houd je die andere voor jezelf als mantelzorger.
groeten albana

Sorry het was voor 'een moeder'

Gevalletje nog niet goed wakker denk ik.
sorry!
Albana

Leuk als je het kunt betalen

Maar als de economie een echte duik gaat maken. Als de zoveelste financiele crisis hier Grieks/Cypriotische toestanden gaat veroorzaken. Als de klimaatverandering en concurrentie van de rest van de wereld ons echt terug gaat zetten in welvaart. Dan kun je het je gewoon niet meer veroorloven. Dan moet je wel terug naar het klassieke model van opa en oma die bij je in huis wonen en voor de kleinkinderopvang zorgen terwijl de ouders geld gaan verdienen. En in een later stadium zorgen de ouders dan voor de grootouders.

En dat zullen we dan gewoon doen net als onze voorouders dat ook deden. De moraal past zich aan aan de financiele mogelijkheden.

Toen mijn moeder jong was woonde de halve familie bij elkaar in. Als kinderen trouwden dan trokken ze in het achterkamertje van het voor-tussen-achter huisje. Was je zus je te snel af dan had je pech. Je kon niet trouwen want er was geen plaats. Dus we hebben het vergeleken met die tijd heel erg ruim. Maar wie weet, komen die tijden nog eens terug...

Ik dacht al

overigens mijn ouders wonen op een pleintje met 12 huizen en daar is al jaren een vrij hechte mantelzorgstructuur... tot nu toe doen alle jonge mensen hier leuk aan mee... en Dan doe ik 200 kilometer verderop mijn best om ook wat voor een ander te betekenen.....Maar van die verplichting krijg ik wel de griebels.....

typen op mijn i-pad is lastig!p

Verplicht en mantelzorgstructuur

Naar die mantelzorgstructuur moeten we terug. Ik denk ook dat dat onvermijdelijk is met de vergrijzing die nu al aan de gang is. In Ned. zijn we koploper in Europa qua kosten in de zorg voor ouderen. En niet zo'n beetje koploper. We steken er met kop én schouders boven uit qua kosten. De zorg voor ouderen kost in Ned. ong. 3 keer zoveel per persoon als b.v. in Duitsland. Dat komt deels doordat we enorm veel 'geproffesionaliseerd' hebben (han en spandiensten b.v.) en deels doordat het systeem zo ingewikkeld is dat er ook aan 'overhead' en controle enorm veel geld 'verspild' wordt. Denk maar aan het PGB en alle adminstratie die daarbij komt kijken.
We kunnen dit gewoonweg door de toename van ouderen niet meer opbrengen met z'n allen. Ook niet als we het willen en het ons niets uitmaakt wat het kost en we koste wat kost dit in stand willen houden.
En de enige manier is om simpele niet verpleeg of verzorgings taken uit de vergoedingensfeer te halen en om het systeem heel veel simpeler te maken door dat aan te passen.
En ik denk dat er zat mensen in Ned. zijn die best wat mantelzorg willen verrichten. Niet noodzakelijk aan je eigen ouders. Het kan ook net zo goed voor iemand in je buurt zijn. Of voor een vage kennis die je dan zo nu en dan meeneemt als je zelf naar een voorstelling in het theater gaat omdat ze het zelfstandig niet meer aandurft en jijzelf toevallig ook gaat. Hoe vaak kom je zulke dingen niet tegen in het gewone dagelijkse leven?
Het gaat erom dat er een knop omgaat bij ons allen..dat we even denken als we zoiets horen...:"Gut ik moest daar ook heen, ik had haar ook wel kunnen meenemen." Of dat we denken: " Misschien kan ik voor die wiebel,wabbel buurman wel wat zwaardere boodschappen meenemen, want ik moet toch voor mezelf." Of dat we denken als de oude buurvrouw ziek is dat we i.p.v. een bloemetje en een ziekenbezoekje, aanbieden om haar voor controle naar het ziekenhuis te rijden en als we eten over hebben dat haar brengen zodat ze het in de magnetron kan opwarmen. Simpele zaken. Die soms nu ook al wel gedaan worden, maar die door anderen gewoonweg niet gedaan worden omdat het niet meer in hun systeem zit. Ze denken er gewoon niet aan. En daar moeten we naar terug. Dan hoeft die zieke oude buurvrouw niet noodzakelijk naar een TOPkamer in een verzorgingshuis want ze kan rekenen op aardige buren en de wijkzorg. Kost ongeveer 10% van die TOPkamer.
groeten albana

Mentaliteitsverandering

Volgens mij is er (ook) een mentaliteitsverandering nodig voordat we meer van mantelzorg gebruik kunnen gaan maken.

Wat mij opvalt is dat mensen soms wel heel lang in het 'zelf doen' stadium blijven hangen. We lijken soms net peuters! Vooral niet toegeven dat 'zelf doen' helemaal niet meer zo goed lukt en dat een beetje hulp best prettig is. Liever 4x naar de supermarkt lopen om alles per stuk te halen dan de buurvrouw vragen om het mee te nemen.

Pas als het écht niet meer kan dan willen we hulp inschakelen. En de vraag is dan of de buurvrouw die hulp nog kan bieden.

Mentaliteitsverandering

Vanuit mijn werk zijn we ook bezig om mensen te stimululeren om meer gebruik te maken van hun netwerk. Ik merk dat veel mensen anderen niet willen belasten, ze hebben het idee dat niemand tijd heeft om iets voor ze te doen. Daarom willen ze zo lang mogelijk alles zelf doen.
Onze maatschappij in de laatste 20 jaar enorm geinduvidualiseerd. Dit is op alle gebieden doorgevoerd. Dus inderdaad hulp om boodschappen te doen of voor andere kleine klusjes. Mensen zijn ook steeds losser gekomen van bv de kerk. Maar wat Albana zegt dat klopt, het kost simpel weg te veel geld om op deze manier door te gaan.

Stimulatie is verkeerd om...

Ja dat 'hoorde' ik ook dat bepaalde instanties proberen de ouderen te stimuleren om meer gebruik te maken van hun netwerk. Maar zoals ik het zie is dat 'verkeerd om'.
Wij Nederlanders vinden het niet leuk om te 'vragen'...dat doen we niet graag, we zijn graag zelfstandig en onafhankelijk. En de ingebakken cultuur dat je voor je ouderen moet 'zorgen' is al meer dan 40 jaar uit ons systeem....Ik geloof ook niet dat dat heel snel terug gaat komen doordat die ouderen gaan 'vragen', nou ja misschien voor de mensen die dan net toevallig in dat netwerk zitten en 'gevraagd' worden maar zo gaat het nog héél lang duren. Ik denk dat het óók andersom gestimuleerd moet worden. Dat onze hele maatschappij duidelijk moet worden dat dit écht noodzakelijk is. En dat het een 'algemeen' belang/verantwoordelijkheid is. Dus niet alleen voor die ouderen die toevallig in je netwerk zitten, maar ook voor ouderen die toevallig vlakbij je wonen of die je tegenkomt in het dagelijks leven of oppervlakkig kent. Waarom zijn er geen promotiefimpjes vanuit de overheid op t.v. waarin reclame wordt gemaakt dat iemand de boodschappen meeneemt voor oudere oom of dat iemand eten brengt in een pannetje voor de oude buurvrouw of een vage kennis bezoekt en meteen voor mij part samen, even wat rondpoetst? Met de nadruk op het gevoel dat het geeft. Ik voel me gewoon een beter mens als ik wél iets doe voor een ander. En zit mezelf in de weg als ik het wel bedenk maar niet doe...dan voel ik me achteraf altijd vervelend. Ik weet zeker dat een heleboel mensen het wel dénken maar niet doen/aanbieden. Omdat ze schroom hebben om zich te mengen in iemands prive leven, omdat ze niet zeker weten of die iemand het op prijs stelt of weet ik veel waarom. Ken je de situaties bij supermarkten dat erg oude kromme oma die bijna de kar niet kan duwen ingewikkeld staat te doen om een stoepje af te komen? Ik zie zulke dingen met regelmaat...en zie dan ook dat er zeker nóg 3 mensen erg oude oma in de gaten houden. Dat ze kijken en denken, 'gut zal ik helpen?gut lukt het oma wel? gut valt ze niet?' Maar aanbieden dat is wat anders...Dat vergt toch wat méér....En meestal komt het erop neer dat maar 1 van die 4 uiteindelijk de moed opvat om oma aan te spreken en te vragen of er even geholpen moet worden? En die andere 3 blijven alleen maar staan kijken.
Daar ergens moet een omslag komen, een mentaliteitsverandering. De mensen rondom een oudere moeten het gaan áánbieden dat ook. Niet alleen de oudere moet het hardop zeggen en uitspreken...ook het netwerk moet zélf dingen kunnen bedenken die henzelf niet te veel belasten. Want niemand beter dan die aanbieder zelf weet wat in hun (wellicht drukke) dagelijks bestaan past en amper een belasting is. Als een oudere mij zou vragen naar de Aldi te gaan zou ik dat met plezier doen..ik ga toch al naar de Aldi voor mezelf, geef me een briefje en het is geen enkele moeite. Maar als diezelfde oudere me zou vragen naar de Jumbo te gaan, zou ik dat al een veel grotere belasting vinden. Daar ga ik namelijk nooit heen...dus ik zou er speciaal voor moeten gaan. Als iemand mij zou vragen om te strijken zou ik dat prima vinden. Ik vind strijken geen straf, doe het voor de t.v. en ik zit gewoon niet zo graag de hele avond op de bank. Maar zou iemand mij vragen z'n ramen te lappen dan zou ik balen als een stekker. Ik heb een hekel aan ramen lappen...dat water dat je mouw inloopt en koud en het is er nooit het goede weer voor en stel het voor onszelf ook zo lang mogelijk uit óf ik laat mijn man het doen
Dus is het veel praktischer dat ikzélf een oudere aanbied om te strijken, die boodschappen bij de Aldi te halen dan andersom. Dan kan die oudere iemand anders vragen voor de Jumbo of het ramen lappen. Ik denk ook dat dat erg belangrijk is. Want als dat mantelzorgen voor de mantelzorger een té grote belasting is of de mantelzorger het met enorme tegenzin doet (ramen lappen yek!) dan wordt het nooit wat. En zal de mantelzorger het ook niet lang volhouden. Dat gaat alleen maar gedoe en onenigheid opleveren. Want die oudere wil misschien wel elke maand graag schone ramen, terwijl ik die van mijzelf maar hoogstens 2 keer per jaar doe.
De mentaliteitsverandering moet dus ándersom. En niet zoals het nu is ingezet.
groeten albana

En nog iets....

Laatst had ik een discussie in een 'responsgroep' vanuit de gemeente m.b.t. ouderen en mantelzorg en zorg en wijkgerichtwerken in z'n algemeenheid. Ik vind dat dat al die mantelzorgers die toevallig gevraagd worden om wat dan ook te doen, ook al is het iets héél kleins aangemeld moeten worden als 'vrijwilliger' en collectief verzekerd moeten worden en ook voorlichting moeten krijgen of andere mogelijkheden b.v. op gratis bijscholing als ze dat willen, via de gemeente of de ziektekostenverzekering ofzo. Ik weet bijna zeker dat áls je je oude vader gaat helpen en je veroorzaakt tijdens dat helpen een ongeluk en je vaders zeer dure vaas van voor mij part 5000 euro valt in gruzelementen , dat de kans groot is dat de verzekering 'dwars' gaat liggen. Je bent daar om 'zorg' te verlenen. Het is een soort 'werksituatie' en dat valt niet onder de gewone w.a.
Nu is dat nog niet zo geregeld. Maar mijn gediscusseer heeft dan in ieder geval hier opgeleverd dat er wel 'onderzoek' naar wordt gedaan of dat zo is. En ik geloof dat ook mijn opmerkingen van die bijscholingen/voorlichtingen wel aan gekomen zijn.
De volgende keer hoor ik meer (maar is pas over 4 maand ofzo).
groeten albana

Keuze

ik mis overigens wel in alle postings dat je er als maatschappij natuurlijk voor kunt kiezen om er wel belastinggeld aan te spenderen.
er zullen ongetwijfeld verzekeringsproducten op de markt komen tussen nu en die beruchte 2 jaar waarmee je je kunt verzekeren tegen dit soort kosten. dus hiermee laat je het dus aan de markt en de maatschappij over om het te betalen/regelen.
waarom niet een referendum waarbij het kabinet belooft zich te houden aan de uitkomst. Wilt u xxx% zorgbelasting gaan betalen waarbij wij beloven dat wij de zorg niet uitkleden?
uiteindelijk kun je elke euro maar 1 keer uitgeven en het is de maatschappij die dmv stemmen bepaalt wat er gebeurt met dat geld.
uiteindelijk is de situatie nu ook zoals ie is omdat er jaren geleden keuzes zijn gemaakt.
Angela

Helemaal eens met albana

Dat is precies wat ik bedoel. Je eigen ouders is niet altijd te doen om legio redenen. Maar je buur zou wel moeten kunnen. Ook al heb jij weinig tijd en gelegenheid, IETS kun je doen. En andere dingen kunnen andere buren wellicht weer doen. En ja: Een campagne van de overheid om mensen er bewust van te laten worden. Ik weet zeker dat heel veel mensen denken: Oja, waarom niet, eigenlijk nooit aan gedacht, maar ik kan best voor oude buuf een boodschapje meenemen of op een verloren avond een stijkje wegwerken of er even snel met de stofzuiger doorheen of een iets grotere portie eten maken en bij buuf brengen enz. Waarom niet?
Campagne door de overheid dus! Dan kunnen de echte zorgverleners zich meer beperken tot de echte verzorgingstaken zoals helpen wassen, medicijnen klaarleggen, wond verschonen enz.
Hoe zouden we de overheid hier op kunnen attenderen? Hoe zouden we via Internet veel mensen kunnen bereiken met een campagne voorstel? Ik zie hier wel wat in.
Gr. Bibi

Albana/angela67

albana, wij vragen mensen niet om mensen uit omgeving hun problemen te laten oplossen, maar om mee te denken over een plan. Dat is veel vrijblijvender "men"hoeft niets.
Ik vind het idee van spotjes op tv wel een hele goede! In die zin mis ik een algeheel plan om deze mentaliteitsverandering te stimuleren. Waarschijnlijk omdat iedere gemeente zijn eigen beleid mag maken.
Angela, de situatie laten zoals hij is wordt simpelweg gewoon veel te duur. Dan gaat binnen een paar jaar enorm gedeelte van ons nationaal product naar zorg. Daarnaast vermindert ook het draagvlak. Ik vind dat ook terecht. Toen het financieel goed ging groeide de bomen tot de hemel, nu moet iedereen een stapje terug.