Ouder zorgt voor kind = kind zorgt voor ouder
In het huidige debat over de kosten van de verzorging wordt een enorm appel gedaan op kinderen om voor ouders te zorgen. Onder het motto: ouders hebben ook voor jou gezorgd (Trouw deze week, maar niet alleen daar). Een zwaar moreel appél.
Maar is die zorg een op een vergelijkbaar?
Mij valt juist op, dat het eigenlijk omgekeerde zorg is.
De zorg voor een kind betekent:
je begint met 24 uur per dag, 7 dagen per week met een wezentje dat helemaal afhankelijk is van jou. Langzamerhand wordt dat minder, kind gaat naar school, gaat zelf spelen, krijgt eigen vriendenkring en gat op zichzelf wonen. als je eraan begint weet je dat bij een gezond kind de zorg ongeveer 18 jaar zal duren, de afhankelijkheid steeds minder wordt (de zorgen niet altijd) en het uiteindelijke doel is dat iemand zonder jouw zorgen kan.
Bij oudere ouders is het verloop precies andersom: je begint met iemand die zelfstandig is, maar op kleine punten hulp nodig heeft, die kleine punten worden meer punten en de afhankelijkheid wordt groter. Bovendien weet je niet hoe lang het gaat duren. Mensen worden steeds ouder, dus sommigen ouderen hebben wel 20 tot 30 jaar zorg nodig. Het einde is dat iemand niet meer zal leven.
Het morele appel is dus ongepast, omdat het het verschil in de aard van de zorg niet meeneemt.
Nog afgezien van praktische problemen: wat te doen met mensen die bewust of onbewust geen kinderen hebben, of met kinderen die zelf al oud zijn (onder het motto: de kinderen moeten ervoor zorgen, zag ik een keer een 'kind' met rollator en al op bezoek komen bij vader, dat schiet niet op) of die zowel de zorg voor kinderen als de zorg voor ouderen hebben, dus dubbelop.
Ik zorg voor mijn kinderen, maar niet met de verwachting dat zij straks die zorg 'terugleveren'. Hoe het straks moet zie ik wel, maar mijn doel is dat ze een zelfstandig leven kunnen leven en zelf voor hun eigen eventuele kinderen kunnen zorgen.
Tsjor
O? nou...
Het gaat gewoon steeds meer een noodzaak worden, deze vorm van mantelzorg. En dan wordt het idee onder je neus geschoven dat het je morele plicht is. Dat maak ik zelf wel uit, zou een pittige discussie worden.
In mijn geval overigens, ik zou met liefde voor mijn moeder zorgen. Niet omdat het mijn plicht is en omdat ze altijd voor mij gezorgd heeft. Gewoon, omdat ze me zo kostbaar is.
Kostbaar
Mijn moeder heeft, nadat zij op jonge leeftijd weduwe werd, naast de zorg voor haar vijf kinderen ook altijd keihard eraan gewerkt om een zelfstandig leven te kunnen leiden, zodat ze niet afhankelijk zou zijn van de kinderen, niet thuis zou zitten wachten tot de kinderen een keer langs komen etc. Ook nu zorgt ze nog heel erg alert ervoor, dat ze de hulpmiddelen krijgt om zelfstandig te kunnen zijn. Afhankelijk zijn van de kinderen, al is het maar voor boodschappen doen, vindt ze verschrikkelijk. Als dat niet meer gaat, dan zou dat een ramp zijn. Professionele zorg van 'vreemden' zou gemakkelijker te accepteren zijn, dan afhankelijk zijn van haar kinderen, want daar is ze juist heel haar leven zeer alert op geweest.
Voor ons is ze dan nog even kostbaar, maar juist die onafhankelijkheid van haar maakt haar zo speciaal en bijzonder.
Tsjor
Mijn arme ouders
Twee van de drie kinderen wonen in het buitenland, hoe moet dat dan? Gelukkig hebben ze er nog eentje in de buurt. Arme zus, die dan alles alleen mag doen.
Plicht
Ik zie het wel als een morele plicht om voor mijn ouders te zorgen. Ik heb het altijd als volkomen normaal beschouwd dat je voor je ouders zorgt als ze ouder worden. Zo deed mijn moeder dat ook en haar moeder deed dat ook weer en zo ongetwijfeld generaties terug.
En natuurlijk is het anders als je door je ouders bent mishandelt. Dan zal het heel anders aanvoelen. Immers je ouders hebben ook niet voor jouw gezorgt.
En ik moet zeggen dat ik dat ik dit aspect ook heel moeilijk vond bij mijn vader. Mijn gevoelens tegenover hem zijn altijd ambivalent geweest doordat er toch veel dingen zijn gebeurd vroeger en het is dan inderdaad heel lastig om nu vervolgens dan maar alles te doen terwijl je weet dat hij dit ook nooit voor mij zou hebben gedaan. Uitendelijk wel alles gedaan want kon mijn moeder er ook niet alleen mee opschepen natuurlijk maar het ligt toch anders als het alleen plicht is en de liefde minder speelt.
Dus natuurlijk zijn er situaties waarin je dit moreel appel niet zo voelt of dat het lastiger ligt.
Echter in principe zie ik het wel als een volkomen normaal principe. je ouders zorgen voor jou als je klein bent en als zij oud zijn zorg je voor hun. Dat is in de meeste landen en culturen door de eeuwen heen de gewoonte geweest.
Eigen afweging
zolang het bij een moreel appel blijft en ieder een eigen afweging kan maken, heb ik er op zich geen problemen mee. Het zou mooi zijn als de "tijdswinst" op een goede manier ingezet zou worden. Ik ben bang dat dit niet het geval zal zijn, en de extra zorg door kinderen een bezuiniging betekent die niet meer teruggedraaid gaat worden. Er is op zich niets mis met kritisch naar de zorguitgaven kijken, maar ik zou in deze tak van sport bij de hogere regionen beginnen, niet bij de verzorging.
Lange adem
'Bovendien weet je niet hoe lang het gaat duren. Mensen worden steeds ouder, dus sommigen ouderen hebben wel 20 tot 30 jaar zorg nodig.'
Heb ik eerder ook al eens ingebracht in discussies over dit onderwerp. Het kan een heel lange tijd zijn, en het wordt niet zo 'leuk verpakt' als de ontwikkelingsfasen van een kind. Het is dan ook veel minder voorspelbaar.
Maar hoe dan ook, we zullen als mensen met of zonder kinderen weer veel meer voor elkaar gaan zorgen,onbetaald en met de beste bedoelingen.
Dan zal wel de samenleving letterlijk en figuurlijk anders ingericht moeten worden, niet meer alle ouderen in een of ander complex, maar alle generaties door elkaar heen.
Noodzaak
De sterke stijging van de kosten van de AWBZ wordt slechts gedeeltelijk verklaard door de vergrijzing. Een andere verklaring is de sterke stijging van persoonsgebonden budgetten (in jeugdzorg) en ruimere indicaties. Tegelijkertijd versobert de zorg. Hoe kan dat?
Niet zo lang geleden ging het zo: huisarts, maatschappelijk werk of ziekenhuis meldde iemand aan voor huishoudelijke zorg; vervolgens kwam er iemand op bezoek die keek wat er nodig was, of er iemand in de buurt was die wat kon doen, op basis van het salarisstrookje een berekening maakte, en de zorg inplande.
Helemaal fout natuurlijk.
De indicaties moesten veralgemeniseerd worden, dus kwam het Cis. die maakte ook berekeningen en verstuurde de nota's.De zorg moest professioneler, dus kwamen er managers, die gingen berekenen hoeveel minuten het wassen van een raam kostte.
En daarna werd het nog beter: het moest via aanbestedingen. Nog meer managers, kwaliteitseisen aan de verzorgenden met aanvullende cursussen, een deel vloog eruit, de salarissen moesten vanwege de volgende aanbesteding omlaag en de goedkoopste met de beste praatjes over kwaliteit won de aanbesteding.
Nu hebben we een systeem dat vele malen duurder is en veel slechtere kwaliteit van zorg kan leveren. En we komen er niet vanaf.
Mijn moeder heeft het van nabij gezien. In haar werkzame periode nam het aantal verzorgenden niet toe, maar het aantal managers steeg explosief. Een discussie over het wassen van de ramen (maar wat als op de vensterbank kostbare beeldjes of plantjes staan) kon ze niet winnen (dan moet mevrouw die zelf maar weghalen c.q. dergelijke individuele aspecten passen niet in ons systeem van algemene plaatsjes). De mappen waarmee verzorgende binnen kwamen werden steeds dikker, uitgebreide beschrijving over hoe de wc gepoetst moest worden, en of de klant dat even door wilde lezen. De urenregistratie nam soms meer tijd in beslag dan het werk zelf. Goede betrouwbare krachten kregen na jarenlang werken plotseling minder uren, omdat ze een bepaalde cursus niet gedaan hadden, door zichzelf goed verzorgende direkteuren geleidde zorgorganisaties die florissant aanbestedingen wonnen gingen failliet aan wanbeheer.
En we komen er niet vanaf.
En dan nu maar een moreel appél. Om de discussie over het aanbestedingsbeleid en het management-georganiseerde werken te vermijden?
Ook vroeger(vóór het CIS)werd er al gekeken of en wat kinderen zelf konden doen. Het was niet zo, dat kinderen niets hoefden te doen. Maar er werd wel gekeken naar individuele situaties. Dat leverde toen relatief gezien betere zorg tegen lagere kosten op.
Er zijn wel alternatieven die opkomen, zoals buurtzorg.
Ja, er liggen nog grote vraagstukken, zoals de woonplek voor mensen die niet meer zelfstandig kunnen wonen, de explosieve groei van PGB-'s en andere vormen van langdurige zorg voor jongeren.
Maar de organisatie van de zorg voor ouderen zou eerst eens een studie moeten maken van haar eigen geschiedenis en zien welke stappen geleid hebben tot een explosie aan kosten en een dramatische afname van kwaliteit van zorg en arbeidsbeleid. en dan stappen terugzetten. Dan maar geen aanbestedingen meer. En geen uniforme regels.
Het is niet zo dat de kinderen niets doen. De kinderen waren (en zijn) bereid om via een forse bijdrage aan de AWBZ zorg te bekostigen voor alle mensen die dat nodig hebben, maakt niet uit of ze kinderen hebben of niet, of het mijn moeder is of niet. En wat kinderen kunnen doen, dat doen ze ook. Maar dat kun je niet afdwingen door vader/moeder anders maar onverzorgd in huis te laten liggen. sommige kinderen doen meer of willen meer doen, andere kinderen kunnen dat niet, willen dat niet of wat voor redenen daar dan ook voor zijn. Ouderen hebben al een hele geschiedenis achter de rug en in die geschiedenis zijn ook wel eens spaanders gevallen. Maar daar hoeven zij op latere leeftijd niet de dupe van te zijn als het om zorg gaat. Dei zorg, daar staan we allemaal voor. Alleen niet als het gaat om riante managementbaantjes met bonussen, reclamecampagnes en vrije-sector-jongens.
Tsjor
Kort samengevat
De gedachte dat kinderen níet voor ouders hoefden te zorgen (naar best vermogen) is er pas vanaf het CIS, dat een objectief recht op zorg zou gaan vaststellen. Daarvoor was het een afweging in een individuele zaak. Nu wordt het een morele allesomvattende plicht-zonder-einde.
Tsjor
Sociale 'dienstplicht'?
Als kind ging ik elke week een papieren rijksdaalder naar mijn oma brengen. De AOW bestond nog niet en zonder financiële ondersteuning van de kinderen bleef de kachel niet branden. De verzorging werd onderling geregeld en hooguit kon er een beroep worden gedaan op een wijkverpleegster. Ik herinner me daarbij geen onenigheid.
Mijn eigen ouders moesten vanaf de vijftiger jaren AOW-premie gaan betalen, maar mijn vader heeft daar niet van kunnen profiteren omdat hij al stierf voor zijn 65e en mijn moeder werd amper 71 en heeft dus maar een paar jaar AOW kunnen 'genieten'. Ik heb gedurende hun ziekten, tot aan hun levenseinde, voor mijn beide ouders gezorgd en ik vond dat eigenlijk vanzelfsprekend.
Zelf heb ik tijdens mijn beroepsleven over mijn inkomen premie en belasting betaald. Daarvan zijn oudere generaties van een AOW-pensioen voorzien, maar is o.a ook de scholing van de huidige generatie betaald, zodat die zich heeft kunnen ontwikkelen. Dat is solidariteit en past in een samenleving van sociale wezens.
De maatschappij is veranderd. Vroeger was het hebben van veel kinderen een garantie voor verzorging op de oude dag en was er meer sociale samenhang tussen de generaties. Nu wordt dat als beklemmend ervaren en de moderne middelen maken een solidair bestaan mogelijk.
De zorg is nu vercommercialiseerd en daar is in veel opzichten niks mis. Het biedt arbeidsplaatsen, descundigheid. Volgens mij is het vooral door het doorgeschoten management, met de stopwatch, waardoor aan elke handeling een prijskaartje moest worden gehangen, de kosten de pan uit zijn gerezen.
Het jachtige leven bemoeilijkt het verzorgen van de eigen ouders en het wordt 'onbetaalbaar'. Dan moeten we op zoek gaan naar andere mogelijkheden. Ik heb mijn militaire 'dienstplicht' nog moeten vervullen. 18 maanden werken voor enkele tientjes per week. Toen die werd afgeschaft dacht ik, wat jammer toch dat de structuur niet is omgevormd tot een 'sociale' dienstplicht. Dat zou in mijn ogen veel voordelen hebben gehad, want dan kan iedereen, voordat die een eigen gezin sticht, al wat ervaring kunnen opdoen.
Morele plicht
Maylise geeft aan dat zij het wel als haar morele plicht ziet. Dat is haar goed recht. Mij stuit tegen de borst dat er hele andere zaken in de zorg aan de hand zijn, er moet bezuinigd worden en men verkoopt dat door mensen een morele plicht aan te praten, iets dat ieder mens voor zich zelf mag bepalen.
Kosten
En hoe triest ook: ook de kosten gaan dus steeds zwaarder wegen als het gaat om wel of niet de keus hebben voor je ouders te kunnen/willen zorgen.
Ik zie in feite heel goed het verschil tussen mijn moeder en schoonmoeder en dan vooral gebaseerd op inkomen.
Moeder heeft goed inkomen. Ze heeft een thuishulp die haar hele huis brandschoon houdt, een tuinman die haar hele tuin doet, gaat regelmatig nog uit eten en er hoeft maar iets kapot te zijn (wasmachine bijv.), een belletje, en de reparateur staat op de stoep en maakt het.. Al deze vormen van zorg zijn duur, maar mijn moeder betaalt het met liefde (en kan het ook betalen). Ik heb het hier uiteraard dus niet over een zwaar hulpbehoevende vrouw, maar iemand die zich nog heel redelijk redt en nog zelf kookt etc...
Schoonmoeder is sinds kort ook ziek en heeft slecht een klein inkomen. Huis schoonhouden en de tuin kan ze niet meer aan, een hulp bleek na veel uitzoekwerk veels te duur en dus doen de kinderen nu de tuin, het huis, de boodschappen etc.... Deels met liefde, maar ook deels omdat het immers niet anders kan ?
Ik help mijn moeder ook graag, maar als de zorg steeds zwaarder wordt en ouders steeds meer op hun kinderen gaan leunen, hoe vrijwillig kan zorgverlening dan nog zijn als een hoop vormen van zorg NIET eens bekostigd kunnen worden ? Einde discussie, iemand zal het immers moeten doen ?!!!!
1957
'Als kind ging ik elke week een papieren rijksdaalder naar mijn oma brengen.' Jemig, de AOW is in 1957 al ingevoerd, dus dat is echt lang geleden.
Het zou mooi zijn als wij de AWBZ-premie in eigen zak konden houden en konden uitdelen aan de mensen waarvan we zelf vonden dat ze het verdiend hadden. Dat gaat helaas niet zo. We betalen dadelijk én veel premie én we moeten zelf de zorg leveren.
Dat de AOW er is gekomen is mooi, dat de gedachte was dat mensen er niet zo lang van zouden profiteren klopte toen ook. Inmiddels worden mensen veel ouder, vooral vrouwen van een generatie die zelf nooit hoefden te werken.
Dat er minder kinderen per stel zijn is een goede verworvenheid. Mijn moeder kon met tien kinderen (nou ja, iet minder in de praktijk) voor haar moeder zorgen, dat wordt voor mijn kinderen wel anders. en dan nog gescheiden ouders, met nieuwe partner (of laten we die stikken?). Dat zijn 2 tot 3 kinderen straks met vier hulpbehoevende ouderen. Die ook nog eens heel lang zullen leven.
Er zijn goede redenen geweest om AOW en geboorteregeling in te voeren. Dat daarmee een stukje romantiek van armoede en zorgen voor elkaar is verdwenen vind ik niet zo erg, omdat er een sociale verzorgingsstaat voor terug is gekomen.
Ondertussen behoren de ouderen tot de rijkste generatie in ons land en is de positie van jongeren in vergelijking rampzalig.
Tsjor
Dit gaat niet werken zo
Natuurlijk zijn er situaties waarin kinderen voor hun ouders mantelzorg bieden. Op zich niks mis mee. Maar niet alles kan én én én. Ten eerste vindt de overheid dat moeders ook moeten werken en liefst meer dan een 'parttime baantje'. De redenen hiervoor zijn o.a. dat moeders ook voor zichzelf moet kunnen zorgen als vader door scheiding of overlijden uit beeld is. En moeders (en kinderen) op kosten van de overheid leven. Allemaal leuk en aardig, maar als moeder en vader beiden werken (fulltime of bijna fulltime), kinderen op school en BSO zitten, dan is er weinig ruimte om voor de ouders te zorgen. Verder wordt er door de overheid van de werknemers verwacht dat ze zo dicht mogelijk bij het werk gaan wonen. Ook allemaal leuk en aardig, maar a: werk is moeilijk te vinden, dus je hebt vaak echt niet de keuze om 'lekker in de buurt' te gaan werken. b: bedrijven verhuizen vaak en dan zit je ineens in een situatie dat je óf lange file reistijd hebt, óf moet verhuizen (nog los van de consequenties voor de rest van het gezin). En dan? Je woont niet bij pa en moe in de buurt. Sowieso, wie zegt dat je pa en moe in de buurt woont? Hoe zou je dan moeten mantelzorgen (niet in de buurt wonen en/of weinig vrije tijd hebben)? En zo zijn er nog legio voorbeelden. Niet alles kan en is haalbaar. Niks morele plicht.
Wel zie ik iets in 'voor elkaar zorgen' en dat hoeft niet persé familiar te zijn. Waarom zou je niet als gepensioneerde 60'er of moeder die wél weinig of niet werkt, wat doen voor je oude buurvrouw? Dan heb ik het niet over mensen wassen en verzorgen, maar over boodschapje doen, zaakjes regelen, koffie drinken, wat opruimen of schoonmaken enz. Daar moet volgens mij de omslag liggen. Het niet vanzelfsprekend maken/vinden dat bij ieder wissewasje per definitie op overheidskosten er gezorgd moet worden voor de ouderen. Veel kunnen buurtbewoners voor elkaar doen. Probleem is, dat je dat niemand op kan leggen, dat je je van je 'morele plicht' kunt ontdoen met wat voor reden of 'smoes' dan ook. Kinderen de morele taak opleggen ligt veel gevoeliger, maar dat is niet eerlijk, want heel vaak niet haalbaar. Misschien moet de overheid een campagne opzetten, zodat mensen zich meer bewust worden van simpele dingetjes die ze voor hun buurt oudjes kunnen doen. Dat is veel realistiser en veel meer haalbaar.
Bibi
Morele plicht
Een morele plicht kun je verzaken. Een wettelijke niet.
Een moreel appèl kun je op je geweten laten werken. Het hoeft niet.
Als men rept over een morele plicht, denk ik in eerste instantie: dus een wettelijke, daar denken ze (nog) niet aan.
Bovendien: vrouwen moeten niet werken van de overheid. Soms moeten ze werken voor het geld, soms werken ze omdat ze dat belangrijk vinden. Of leuk (gruwel). Om dezelfde reden als mannen, eigenlijk.
En als er staat 'kinderen zouden mantelzorg moeten bieden', lees dan vooral kinderen m/v. Een man kan ook minder gaan werken om het gras te maaien bij zijn vader of te koken voor zijn moeder. Want ook een man moet niet werken van de overheid.
@ tsjor
Deze 'draad' gaat ook over de 'financiering' van de zorg.
"... Ondertussen behoren de ouderen tot de rijkste generatie in ons land en is de positie van jongeren in vergelijking rampzalig..." schrijf je.
Maar representanten van elke nu levende generatie heeft het moeilijk. Dat heb ik gezien als vrijwilliger bij de voedselbank.
Zo'n vuurtje opstoken tussen de generaties vindt ik onzinnig. Het principe hoort te zijn dat iedereen naar draagkracht bijdraagt. Zo wel oud als jong (waarbij in ogenschouw moet worden genomen dat ouderen al jaren langer hebben bijgedragen en dat hun bezit na overlijden aan de kinderen toekomt.)
Ook ik heb het betalen van belasting niet als leuk ervaren, zeker niet als ik bedenkingen had aan hoe dat werd besteed.
Overigens, de Econoom Ad Broere heeft vorige maand de mythe dat 'ouderen' het zo breed hebben, rücksichtslos doorgeprikt. In een artikel heeft hij de uitkomst van zijn onderzoek uiteengezet. Een derde van alle ouderen in Nederland hebben een lager besteedbaar inkomen dan 20.000,- en hooguit een vermogen van 15.000,- Bekijk de cijfers maar hier: http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/19386_feiten_over_inkomens_en_vermogens/
Adrie
Als je de tabel erbij pakt die in het artikel wordt genoemd dan kan de conclusie toch geen andere zijn dan dat 65+ huishouders zowel qua inkomen als qua vermogen gemiddeld beter af zijn dan 65- huishoudens.
Het kan best zijn dat een derde van de ouderen ... etc, maar dat geldt dus net zo hard - of harder - voor een derde van de niet-ouderen.
Dat de ouderen het zo breed hebben is wellicht een mythe, maar dat de ouderen het zo zielig hebben net zo goed.
Groeten,
Temet
Het kan over een tijdje zomaar weer totaal anders zijn
Akkoord. Dat zijn gemiddelden van nu. Dat kan over een paar jaar weer totaal anders zijn. Het leven loopt zoals het loopt.
Toen wij jong waren lag de wereld nog in puin, moesten we de schouders eronder zetten en ondertussen op een houtje bijten.
Wat dat betreft had ik niet zo'n goede start: Mijn moeder kroop, hoogzwanger van mij, uit de puinhopen van haar gebombardeerde huis. Nog tot 1961 hebben mijn ouders aan een lening moeten terugbetalen (omdat oorlogsschade niet wordt vergoed). Ikzelf hield er een levenslange handicap aan over en mijn jeugd in de vijftiger jaren was uiterst karig! Er kon niks. Mijn eerste fiets kreeg ik toen ik dertien jaar was om naar school te kunnen gaan. Nu heeft elk kind, na de luier al, het eerste mobieltje.
Adrie
"Nu heeft elk kind, na de luier al, het eerste mobieltje."
Met chargeren help je het gesprek niet vooruit.
Ik hoop voor mijn ouders dat ik niet verplicht ga worden.....
....want sodemieters, wat zullen ze het dan slecht hebben.
Nooit, maar dan ook nooit hebben ze mij geboden wat ik nodig had. Zolang ik mij kan herinneren hebben ze mij mijn bestaan verweten. Toen ik op eigen benen kon staan (en dat ging, doordat ik heel veel niet had geleerd, ook niet hoe ik behandeld hoorde te worden met behoorlijke harde vallen en moeizaam opstaan, poogden zij werkelijk alles maar dan ook alles wat ik bereikte weer om te zagen. Ja, tot het ontnemen van mijn kinderen aan toe (niet gelukt). Ik zou ze niet waard zijn, ik was immers een waardeloze dochter. Maar ook 'minder erge' dingen gebeurden. Denk aan vernielingen aan de auto waar zo voor gespaard was en aan het koophuis met bijbehorende tuin. Ze waren in staat om mij in mijn kraamtijd in het holst van de nacht te bellen met dreigementen, maakten mij zwarter dan zwart in mijn omgeving. En nog verwijten ze mij dat ik hun leven heb vergald. Dat heb ik hoor, door geboren te worden. Sorry daarvoor.....
Als mijn ouders van mij afhankelijk worden staat ze een zware tijd te wachten. Ze kunnen in hun eigen stront zakken.
Chargeren
Niet alles gelezen, maar Charlotte: ik houd er ook erg van om te chargeren en we hoeven met deze discussie nergens naar toe, hooguit even de hersenen luchten. Of denk je dat er beleidsmakers meelezen?
Een verplichting lijkt me niet te doen voor hen die geen goede band hebben met hun ouders. En wat te doen met kinderloze ouderen? Dat zal weer een hele administratie worden vrees ik.
En daarbij wordt er wel altijd vanuit gegaan dat de kinderen gezond en wel volwassen worden, helaas is dit in ons gezin niet het geval en zullen wij ons leven lang voor ons kind moeten zorgen, zolang hij leeft. Daar maak ik mij eerlijk gezegd meer zorgen over dan over mijn ouders, want die zorg is maar tijdelijk.
Chargeren
Toch weinig humor hier. Wel tenen.
Zo overdreven is dat overigens niet. Kijk maar in de speelgoedwinkels. Ik vind dat wel leuk, zo'n baby met een mobieltje.
@ tamtam
@ Tamtam. Heftig! Begin hierover een andere 'draad'
Er zijn inderdaad legio mensen die het niet hebben getroffen met hun ouders. Maar als je daar zo'n afgeleefd oudje ziet zitten, is dat dan dezelfde ouder die je vroeger het bloed onder de nagels vandaan haalde en blijft de wrok overheersen? Wat bereik je daarmee?
Geen nieuwe draad
Adrie,
Ik zou niet weten waarom ik een nieuwe draad zou beginnen. Om het te hebben over mijn jeugd? Momenteel geen behoefte aan hoor. Dank je. Ik schreef er hier een paar zinnen over, omdat ik wilde aangeven waarom ik voor mijn ouders hoop dat ik geen zorgplicht krijg.
Ik ga niet zorgen voor mensen die mij mijn hele leven hebben bestreden en geen kans onverlet laten om mij af te nemen wat mij lief is, enkel omdat ik geboren ben. Iedereen weet dat hij/zij op een dag (als je het haalt) een afgeleefd oudje zal zijn en mijn ouders hadden zich jaren geleden kunnen bedenken dat die dag zou komen, zij kunnen zich dat nu nog bedenken. Maar nee, ze zijn nog net geen 70 en nog, nog kunnen ze het niet laten mij te bestrijden. Ondanks dat er al jaren geen contact meer is, zijn er punten in mijn leven die voor anderen vanzelf gaan, maar waarbij ik door hun toedoen echt tegen de stroom in moet zwemmen. En dan mag ik straks bipsen gaan wassen en liefdevol zijn? Dacht het niet.
Je oogst wat je zaait.
Verantwoordelijk of schuldig
Jouw ouders hebben de leeftijd die ik nu heb, mijn ouders zijn al meer dan veertig jaar dood. Ik heb dus makkelijk praten.
Jouw ouders zijn verantwoordelijk voor hun leven en voor hoe ze hebben gehandeld tav jouw. Er is echter een groot verschil tussen ergens schuldig zijn aan ... of ergens verantwoordelijk voor zijn. Er zijn altijd twee kanten aan een zaak. Die zijn vaak alleen te begrijpen door een derde die het objectief-zakelijk bekijkt. Die kan adviseren! Je kan aan de opstelling van je ouders niks veranderen maar je kan wel vanuit jezelf bepaalde beslissingen nemen.
Als er een wettelijke verplichting komt wordt het probleem nog groter.
Gevoelens zijn slechte raadgevers. Jouw wrok is een probleem en vergalt mogelijk je leven, bespreek ze alsjeblieft met een goede vriend(in) die er niet over rondbazuint, maar wel één die het oneens met jou durft te zijn.
De andere kant
De situatie nu is onbetaalbaar geworden. Ik zie ook extreme situaties om me heen. Bv een 60-er die slecht ter been is en die een PGB krijgt waar hij zijn eveneens zestig jarige vrouw van uitbetaald omdat zij hem helpt met de persoonlijke verzorging. Dat is kostbaar AWBZ geld.
Tot voor kort op koste van de gemeente een scootmobiel aanschaffen terwijl iemand nog prima kon lopen. Een rollator op koste van de gemeente, een traplift etc... Het gaat erom dat er bewuster met geld om gegaan wordt. Als ik toch kook wil ik best 2 keer per week voor de zieke buurvrouw koken, desnoods tegen onkoste vergoeding. Of iedere dag even iemands ogen druppelen, of soms op de koffie gaan etc... Ik ben opgevoed in een omgeving waar we voor elkaar klaar staan. Volgens mij zit het hem vaak in kleine dingetjes die je voor elkaar doet en waarmee het gemeenschapsgevoel ook vergroot wordt.
Passiebloem
Passiebloem schreef:
De situatie nu is onbetaalbaar geworden. Ik zie ook extreme situaties om me heen. Bv een 60-er die slecht ter been is en die een PGB krijgt waar hij zijn eveneens zestig jarige vrouw van uitbetaald omdat zij hem helpt met de persoonlijke verzorging. Dat is kostbaar AWBZ geld.
Tja... Weet je, kun kunt wel OP een situatie kijken, maar niet IN een situatie, en het is gemakkelijk om te oordelen als je niet IN die situatie zit.
Ik wordt ook betaald vanuit een PGB. En ja, in het begin heb ik mij daar ook voor gegeneerd. Maar nu niet meer.
Wij hebben mijn schoonvader in huis genomen. Hij zat op een gesloten afdeling en kreeg 24/7 zorg. Er moet nu ook 24/7 zorg aanwezig zijn.
Ik kan het zelfs nog simpeler stellen: Als die mogelijkheid er niet geweest was, dan was mijn schoonvader in het verpleeghuis gebleven, en had ik nog een poos WW gehad, totdat ik of ander werk had gehad, of tot het moment dat mijn WW afgelopen was.
Nu snijdt het mes aan meerdere kanten, er is weer een dure! zorgplek vrijgekomen in het verpleeghuis, ik hoef geen beroep op de WW pot te doen, ik verdien mijn eigen boterham weer, en betaal daar ook belasting van.
Alleen: Als partner of inwonend gezinslid werk je met een familie overeenkomst. Ik heb dus geen recht op WW, ik heb geen recht op ziekengeld, ik heb geen recht op vakantiegeld, en ook bouw ik qua pensioen niets op. (of ik moet mezelf inkopen in een pensoenfonds) Als na een X-periode zorg mijn schoonvader komt te overlijden, dan houdt het op. Dan stopt mijn loon, en is het klaar. Geen opgebouwde rechten, niets.
Hoe dan ook, het gaat erom dat zowel die 60 jarige buurman als mijn schoonvader het budget heeft om daar hulp voor in te huren voor verzorging, verpleging, of begeleiding. Hoe die persoon dat in wenst te vullen, dat is zijn of haar eigen keuze. En waarschijnlijk is de keuze voor de partner of voor een inwonend familielid de goedkoopste. Ik kan je namelijk op een briefje geven dat 24/7 hulp/aanwezigheid niet te betalen is als je daar hulp voor in moet kopen van buiten je gezin. (oftewel een professional) Dat is domweg niet op te brengen, ook niet vanuit een PGB.
Ik hoef niet te praten...
Adrie,
Ik hoef hier niet over te praten......mijn besluit staat vast: ik zal er niet voor ze zijn. Niet de wrok jegens mijn ouders vergalt mijn leven, hun gedrag dat tot op de dag van vandaag doorgaat legt er wel een smet op.
Het is allemaal leuk en aardig dat er een beroep wordt gedaan op de moraliteit, maar ik voel mij deze mensen moreel niets verplicht. En als het wettelijk verplicht wordt, dan vraag ik mij toch een ding af?
Hoe gaat men mij verplichten goed voor mijn ouders te zorgen? Als je niet goed voor je kinderen zorgt (of zou zorgen, ik lees hier wle eens vaker wat) dan komt de kinderbescherming en zijn ze weg. Krijgen we een soortgelijk iets voor ouderen? Als je niet goed voor je ouders zorgt dan komt de ouderenbescherming en gaat ze alsnog naar een verpleeghuis? In mijn geval: probleem opgelost......
Mentaliteitskwestie
Iemand in huis nemen die anders naar een verpleeghuis moet vind ik een andere situatie als een PGB voor wat hulp bij de persoonlijke verzorging door iemands eigen partner. Luister, in dit geval was het een kwestie van wat extra geld kunnen krijgen van de overheid, want daar heb je "recht"op. Dat is echt een mentaliteitskwestie. Deze man gaat echt niet anders naar een verpleeghuis. Sterker nog, op een ander moment staat hij te klussen..
Andere goede vriendin heeft een kind met een beperking. Zij hebben ook een PGB voor logeeropvang. Ik heb dit kind regelmatig opgevangen. Hij heeft hier ook vaak gelogeerd zodat ouders eveb ontlast zijn. Ze heeft wel eens gezegd dat ze mij daar wel voor wilde betalen, maar dat hoeft echt niet. Als ik mijn kinderen zonder beperking even kwijt moet staat zij ook klaar. Volgens mij moeten we daar terug naar toe. Het is toch gek dat we overal proffesionals voor nodig hebben?
passiebloem
Het is goed om een eigen beslissing te nemen.
Je hebt gelijk. Ik zie een wederzijdse verplichting, maar de plicht van ouders om goed voor hun kind te zorgen komt op de eerste plaats. Het kind is in oorsprong de zwakste partij. Maar het ouderschap is het enige beroep dat zonder enige vooropleiding door de meeste mensen mag worden uitgeoefend. Het is geen wonder dat zo velen zich niet opgewassen voelen tegen die taak. Daarmee is het een breed maatschappelijk probleem.
Adrie
Maar het ouderschap is het enige beroep dat zonder enige vooropleiding door de meeste mensen mag worden uitgeoefend. Het is geen wonder dat zo velen zich niet opgewassen voelen tegen die taak. Daarmee is het een breed maatschappelijk probleem.
Hmmm, impliceer je hiermee dat ouders een opleiding nodig hebben om voor hun kinderen te zorgen?
Weet je waar ik zo moe van wordt? Dat het zelfvertrouwen van ouders keer op keer onderuitgehaald wordt, waardoor het bijna logisch is dat ze zich niet opgewassen voelen voor die taak. En waardoor het dus een probleem wordt, en er veel logen en agogen en andere deskundigen nodig zijn om "die domme ouders" te ondersteunen...
Hmm, maar misschien is dit ook wel voer voor een ander draadje, ik moest het alleen even kwijt.
