oppas vinden in het informele circuit

Hoe kun je nou niemand kennen? Er woont toch altijd wel een tiener in de straat? En als die niet kan, kent zij/hij misschien wel iemand anders.
Het probleem lijkt me meer dat mensen bang zijn geworden van een 'vreemde'. 

Toen mijn kinderen klein waren vroegen we een meisje van de sportclub dat in de buurt woonde. Grootouders hebben nooit opgepast.

Ik zou ook geen tieners kennen hoor. Ja, mijn dochter die is 12. Maar verder? 
In onze straat wonen wel 5 babys en 1 peuter. Maar Ik zou oprecht niet weten waar ik een tiener vandaan moet toveren om op te passen. Hier dus af en toe opa en oma en een tante en anders gaat er 1 van ons. 

Mijn dochter paste vaak op toen ze een jaar of 16 was, briefje opgehangen bij de supermarkt en daar kwamen wel reacties op. Inmiddels is ze uit huis en heeft een baan dus geen behoefte meer aan oppasbaantjes. Dochter zei toen wel tegen haar broer, goh, dat kan jij toch ook doen, een oppasbaantje?  Maar zoon zei gelijk 'ik kijk wel uit, straks word ik ergens voor aangeklaagd', door alle media over schandalen met kleine kinderen ging hij dat echt niet doen. 
Maar goed dat was even offtopic, ik vroeg altijd mijn ouders, of broer en schoonzus (dan gingen ze daar logeren) en later oudere zussen van klasgenootjes van mijn dochter/zoon. Vaak rond de 15 jaar of ouder.

Valeria schreef op 20-09-2024 om 12:28:

[..]

Klasgenoten van je dochter met een oudere broer of zus, collega's met kinderen....

Ik heb geen collega's. Klasgenoten van dochter ken ik niet, dochter heeft 1 vriendin en die heeft een klein broertje. Andere broers en of zussen ken ik eigenlijk ook niet. 

Maar goed er is hier weinig contact tussen ouders, sowieso. 

Brachiosaurus schreef op 20-09-2024 om 12:36:

[..]

Ik heb geen collega's. Klasgenoten van dochter ken ik niet, dochter heeft 1 vriendin en die heeft een klein broertje. Andere broers en of zussen ken ik eigenlijk ook niet.

Maar goed er is hier weinig contact tussen ouders, sowieso.

Als je het op jouw manier op kunt lossen dan is dat prima natuurlijk, maar ik ga ervan uit dat de meeste mensen een wat grotere vijver aan contacten hebben via buren, collega's, school of sportclubs waar ze uit kunnen vissen.

Toen mijn dochter klein was had ik veel vrienden die riepen wel in te willen springen als het nodig was. Maar in alle gevallen: als puntje bij paaltje komt kan er toch niemand. Niet altijd een buurtkind bij de hand, dus ik had een vaste oppas die goed was maar ook duur. Heeft me een hoop rust gegeven. 
Mijn ouders waren te oud om op te passen.

Valeria schreef op 20-09-2024 om 12:39:

[..]

Als je het op jouw manier op kunt lossen dan is dat prima natuurlijk, maar ik ga ervan uit dat de meeste mensen een wat grotere vijver aan contacten hebben via buren, collega's, school of sportclubs waar ze uit kunnen vissen.

Ik denk dat dat een verkeerde aanname is, die vijver is veel kleiner want de beschikbare pubers hebben meestal vaste bijbaantjes ipv adhoc.

Bij de sportclub zijn er wel jonge leden maar van de oppasleeftijd zijn er maar weinig meer en hoe wil je die 'onbekenden' dan bereiken? 

Contacten met buren worden ook steeds minder, collega's hoeven niet bij elkaar in de buurt te wonen met het vele digitale werken.

Ik heb vroeger heel veel opgepast in de buurt. Veel mensen die kleine kinderen kregen/hadden toen wij de tienerleeftijd hadden. 
In een noodgeval heeft mijn moeder toen ook wel eens opgepast. Gezin waarvan één kind ziek thuis was en de ander moest naar de tandarts. Zieke kind heeft anderhalf uur bij ons op de bank voor de tv gelegen. 
Zo ook een keer onverwacht een vriendinnetje van mijn zus te logeren gehad. Die ouders waren naar een uitvaart aan de andere kant van het land en stonden zo gigantisch in de file, echt urenlang, waardoor ze zo laat thuis waren dat kind maar is blijven slapen.

Zo'n avondje uit is natuurlijk gepland en daarmee ook geen noodgeval of spoedgeval.
Maar iets doen voor elkaar, dat is toch mooi als we elkaar zo kunnen helpen?
Als jij een keer een avondje met je man weg wil, kun je haar ook eens terugvragen om op te passen of je kinderen te laten logeren.

Ginevra schreef op 20-09-2024 om 12:42:

Het kan elders anders zijn, maar ik zie in mijn omgeving ook vrij veel tieners die geld zat hebben. Die zitten niet zo verlegen om oppasbaantjes. Of ze hebben vaste baantjes die meer geregeld geld opleveren.

Ik denk dat dit het is. Steeds meer scholieren hebben een bijbaantje. Toen ik op de middelbare school zat, inmiddels 25 jaar geleden, werkten sommige klasgenoten ook al bij de AH of in een winkel, maar het was echt nog vrij beperkt. Het aantal werkenden scholieren (en dan heb ik het over 15 en 16 jarigen, de meest populaire oppas leeftijd) is enorm toegenomen sinds die tijd; dat laten de statistieken ook zien.

Maar ik denk inderdaad ook dat we minder geneigd zijn om te vertrouwen. Door persoonlijke ervaringen zal hier ook nooit een tiener uit het informele circuit binnenkomen als oppas.

Onze collega's hebben vaste banen en eigen gezinnen, wonen ook lang niet allemaal in de buurt en mijn kind kent ze niet. Daar zou ik niet snel voor kiezen. 
Via de sportclub zou kunnen, maar ik wil zelf geen train(st)ers/leiding van mijn dochter vragen. Dat is toch een soort professionele afstand, ik bel ook niet de juf om op te passen. Ik heb dat zelf ook nooit gedaan bij kinderen die ik training gaf, want als ik bij de ene ja zeg, dan moet ik dat bij allemaal gaan doen als ouders dat vragen. Ik kan immers niet onderscheid gaan maken. Enige uitzondering was als ik al langer oppaste bij een gezin en de kinderen dan besloten bij atletiek te gaan.

Wat wel vaker gebeurt, is dat ouders elkaar een bepaalde oppas aanbevelen.
Zo van 'wij hebben een heel leuk buurmeisje als oppas, misschien kunnen jullie haar ook eens vragen'. En met de vriendinnetjes van dochter hebben we ook wel een 'elkaar helpen' constructie. Niet als structurele oppas, maar als we vast zitten, dan kunnen we elkaar wel vragen. 

Wij hebben een buurtapp waarin tieners wel vaak vragen om oppasadresjes. Zelf hebben wij gelukkig nog fitte ouders en ook broers/zussen die wel bij kunnen springen. Over een aantal jaar zijn er wel neefjes en nichtjes die op kunnen passen maar ik vind ze nu nog wat te jong (oudste is 14).

Herkenbaar! Als mijn familie niet kan, zou ik ook niemand weten om te vragen. Noodgevallen uitgezonderd. Dan heb ik genoeg ouders van vriendjes en buren waar ik beroep op kan doen. Er zijn hier dacht ik ook van die oppascentrales. Maar een vreemde tiener in mijn huis vind ik geen prettig idee. Toen ik vroeger zelf oppaste zat ik gerust in alle laatjes te snuffelen.

Bij de oudste  had ik schoonfamilie in de buurt wonen. Was de eerste spruit in de familie, iedereen stond te trappelen om op te passen. Als we spontaan uit eten wilden, hoefden we maar te bellen. Erg fijn, want man noch ik zijn grote planners, en dat maakte dat we toen in een andere woonplaats toen het gezin groter werd geen vaste oppas hadden. Ik had wel een vriendin, bij wie ik soms oppaste, en zij bij mij. Toen we nog een keer verhuisden en weer niemand kenden, was de oudste gelukkig oud genoeg om een paar uurtjes op de jongsten op te passen. Dochter had ook veel oppasadresjes in die buurt.