oppas vinden in het informele circuit
Naar aanleiding van een ander draadje: toen onze kinderen klein waren (30- 35 jaar geleden) was het niet moeilijk tieners te vinden die 's avonds een paar uurtjes kwamen oppassen. Meestal waren het kinderen van mensen die we kenden uit de kerk of van buren.
Ik heb het gevoel dat oppas vinden in het informele circuit tegenwoordig lastiger is - tenminste, dat merk ik als ik (oma) zie hoe het bij mijn kinderen gaat. Als grootouders niet kunnen oppassen, zijn er nauwelijks anderen die het kunnen/willen doen. Of ze kennen gewoon niemand uit de tienergeneratie.
Professionele kinderopvang overdag is er meestal genoeg via gastouder of kinderdagverblijf, maar op avonden/in het weekend is het minder makkelijk.
kenfan schreef op 20-09-2024 om 17:15:
Vraagje, gewetensvraagje misschien. Mogen opa's en oma's die "mogen" oppassen eigenlijk ook nee zeggen? Van jullie? Of zou je niet alleen balen maar ze het ook kwalijk nemen als ze nee zouden verkopen? Durven ze dat zelf? Of zijn ze dan bang voor hommeles. Bij mijn vrijwilligerswerk hoor ik vrouwen (nooit mannen) regelmatig afzeggen omdat ze op de kleinkinderen "moeten¨ passen. Dat zijn vragen die wel eens bij mij (geen kleinkinderen, eigen moeder in mijn puberteit overleden) opkomen. Want ik denk, je moet niks, maar misschien zie ik dat verkeerd.
Vrijwilligers werk is vrijwillig maar niet vrijblijvend toch? Dus hoezo afzeggen denk ik dan. Ook niet voor oppassen op de kleinkinderen.
Geen kinderen. 0 informeel circuit hier. Nog niet eens voor de kat, laat staan om op een kind te passen.
Zelf jarenlang via een oppascentrale gebabysit bij een vast gezin.
Als ik kinderen had zou ik dus een oppascentrale zoeken.
Waarbij ik hoop dat het klikt en dat ik zoveel mogelijk dezelfde oppas heb.
Een 14-jarige zou ik overigens never nooit vragen. 16 à 17 vind ik toch écht wel het minimum om met kleine kinderen bezig te zijn. Ik weet hoe ik zelf was toen ik 14 was.
kenfan schreef op 20-09-2024 om 17:15:
Vraagje, gewetensvraagje misschien. Mogen opa's en oma's die "mogen" oppassen eigenlijk ook nee zeggen? Van jullie? Of zou je niet alleen balen maar ze het ook kwalijk nemen als ze nee zouden verkopen? Durven ze dat zelf? Of zijn ze dan bang voor hommeles. Bij mijn vrijwilligerswerk hoor ik vrouwen (nooit mannen) regelmatig afzeggen omdat ze op de kleinkinderen "moeten¨ passen. Dat zijn vragen die wel eens bij mij (geen kleinkinderen, eigen moeder in mijn puberteit overleden) opkomen. Want ik denk, je moet niks, maar misschien zie ik dat verkeerd.
Ja. Mijn ouders hebben nooit structureel opgepast. Ze zijn ook wel eens weg of op vakantie of zo. Nee is ook een antwoord.
Als je akkoord gaat met een vaste oppasdag in de week en ouders regelen geen andere oppas of bso, ja, dan is het wel lastig als je dan opeens 'niet kunt'.
Ik denk overigens wel dat veel vrouwen nogal in 'verplichtingen' denken. Mijn moeder had dat ook heel erg, die moest ook altijd heel veel. Vooral van zichzelf.
Wij hebben naast familie nog nooit een oppas gebruikt, maar om me heen zijn de opassen: stagaires van school/kdv, jeugdtrainers van <20, of viavia. Mochten we keer oppas nodig hebben in toekomst, zou ik denk ik als eerste buurmeisje vragen maar die is nu nog te jong (12). Of kinderen van teamgenootjes want die hebben pubers.
kenfan schreef op 20-09-2024 om 17:15:
Vraagje, gewetensvraagje misschien. Mogen opa's en oma's die "mogen" oppassen eigenlijk ook nee zeggen? Van jullie? Of zou je niet alleen balen maar ze het ook kwalijk nemen als ze nee zouden verkopen? Durven ze dat zelf? Of zijn ze dan bang voor hommeles. Bij mijn vrijwilligerswerk hoor ik vrouwen (nooit mannen) regelmatig afzeggen omdat ze op de kleinkinderen "moeten¨ passen. Dat zijn vragen die wel eens bij mij (geen kleinkinderen, eigen moeder in mijn puberteit overleden) opkomen. Want ik denk, je moet niks, maar misschien zie ik dat verkeerd.
Natuurlijk mogen ze nee zeggen. Onze kinderen onze verantwoordelijkheid. Als het niet uit komt dan komt het niet uit. Het scheelt dat er geen vaste oppasdagen zijn maar dat oppassen alleen gebeurt alleen soms als het hen en ons goed uikomt. Zo blijft het leuk voor iedereen.
MamaE schreef op 20-09-2024 om 13:44:
[..]
Niet iedereen heeft ouders die nog leven, in de buurt wonen en de zorg voor kleine kinderen nog aankunnen. Als je dat niet hebt, dan zal je soms toch echt iets anders moeten regelen.
Dat begrijp ik. Ik zou het in dat geval dat aan goede vrienden vragen of aan andere familie, maar niet aan een kind. Dat zou ook nog misschien kunnen.
Mijn dochter werd ook bij sommige oppasadressen meteen volop ingezet, t/m koken voor de kinderen en al (terwijl ze nog nooit gekookt had) ik was dus vraagbaak, want mij belde ze dan met de vraag; " hoe kook je bloemkool en aardappelen", ik vond dat achteraf wel grappig, want voor die tijd had ze nooit interesse in eten bereiden, dus het was een win-win situatie. 
Ik heb mijn (schoon)ouders nooit willen inzetten als structurele oppas. Maar ze pasten wel eens op mijn kinderen, net als op hun andere kleinkinderen.
Zelf heb ik als tiener een paar vaste oppasadressen gehad. Hoe jonger hoe beter vond ik, want dan kon ik betaald huiswerk maken. Als volwassene paste ik op de kinderen van mijn siblings.
Ik verwacht niet dat ik ooit oma word maar zolang ik kan, wil ik best op kinderen passen hoor. Ook wel voor een buur. Ik pas nu soms op een een- en tweejarige uit de wijk van wie de ouders geen netwerk in de omgeving hebben.
Ik heb op sommige kinderen jarenlang opgepast, ook nog toen ik ruim volwassen was. Zelf heb ik geen kinderen, dus dat maakte me wel flexibeler. Vond het zelf altijd leuk om zo op kinderen te passen, eerst lekker spelen, kletsen en daarna naar bed en dan rust. Uiteraard gewoon 's avonds naar huis (behalve bij mijn beste vriendin) dus 's morgens gewoon rustig wakker worden.
* Een aantal gezinnen had ik via de oppascentrale, in mijn studentenstad had ik me daar ingeschreven bij het begin van mijn studie en later los van de centrale daar gaan oppassen.
* Bij mijn beste vriendin, dat was een zeer bewuste keuze om met haar kind een sterke band op te bouwen.
* Bij de kinderen van een klasgenoot van de deeltijdstudie die ik deed, we woonden vlakbij elkaar dus een keer aangeboden en toen blijven plakken.
* Bij kinderen van familieleden van deze klasgenoot.
* Bij een gezin van mijn werk, een bso, mocht officieel natuurlijk niet. Maar deze moeder kwam er ineens alleen voor te staan met 3 jonge kinderen en heeft toen zelf gevraagd aan mijn leidinggevende of het mocht.
* Bij gezinnen van de bso waar ik werkte als ik daar weg ging en de organisatie er weinig meer over te zeggen had. Dit ging dan over oppassen in de avonden, niet tijdens bso tijd.
* Bij het gezin van de dochter van de beste vriendin van mijn moeder. Toen die beste vriendin (oma) niet meer wilde oppassen.
Wie weet heb je er iets aan, qua ideeen.
Ik pas nu al jaren nergens meer op, alleen de zoon van mijn beste vriendin, ruim in de puberleeftijd, is nog graag bij mij, dus daar "pas" ik nog wel soms op. Hij vraagt er nu zelf ook om om of hij bij mij mag slapen om zijn ouders even te ontvluchten.
Ik zou het niet doen. Er hoeft maar één figuur tussen te zitten met een kort lontje en je kind is in gevaar.
Wat ik zou doen is een oppaskring. Iedereen van een zestal personen mag één keer per week een beroep doen op een van groepsleden. Gratis. Iedereen komt dan even vaak aan de beurt om er even uit te kunnen.
Ik heb zelf als tiener wel eens opgepast op kinderen bij mij in de straat. Maar daar ben ik vrij snel mee gestopt. Die mensen wilden echt dat ik haast gratis de hele dag hun 2 super drukke jongetjes ging entertainen. Misschien heeft dit vraagstuk ook wat met de betaling te maken?
kenfan schreef op 20-09-2024 om 17:15:
Vraagje, gewetensvraagje misschien. Mogen opa's en oma's die "mogen" oppassen eigenlijk ook nee zeggen? Van jullie? Of zou je niet alleen balen maar ze het ook kwalijk nemen als ze nee zouden verkopen? Durven ze dat zelf? Of zijn ze dan bang voor hommeles. Bij mijn vrijwilligerswerk hoor ik vrouwen (nooit mannen) regelmatig afzeggen omdat ze op de kleinkinderen "moeten¨ passen. Dat zijn vragen die wel eens bij mij (geen kleinkinderen, eigen moeder in mijn puberteit overleden) opkomen. Want ik denk, je moet niks, maar misschien zie ik dat verkeerd.
Als ze niet kunnen vind ik dat natuurlijk jammer maar ik neem niemand wat kwalijk. Dan verzet ik mijn plannen of zeg het af.
Dutchgirly schreef op 21-09-2024 om 08:33:
Ik heb zelf als tiener wel eens opgepast op kinderen bij mij in de straat. Maar daar ben ik vrij snel mee gestopt. Die mensen wilden echt dat ik haast gratis de hele dag hun 2 super drukke jongetjes ging entertainen. Misschien heeft dit vraagstuk ook wat met de betaling te maken?
Sowieso. Er is genoeg aanbod als je maar fatsoenlijk betaald en dus geen 5 euro maar 15 dan komen de ervaren oppassers wel is mijn ervaring. Veel mensen willen voor een dubbeltje op de eerste rij.
MamaE schreef op 20-09-2024 om 13:44:
[..]
Niet iedereen heeft ouders die nog leven, in de buurt wonen en de zorg voor kleine kinderen nog aankunnen. Als je dat niet hebt, dan zal je soms toch echt iets anders moeten regelen.
Geen ouders/familie in de buurt, een verhuizing naar de andere kant van het land. Kende er niemand en ik zet geen vreemde bij mijn kinderen. Dat betekende dat ik mijn kinderen meenam of niet ging.
Wij hebben een vaste oppas (buurmeisje) maar helaas gaat ze verhuizen. Mijn moeder en schoonvader passen ook weleens op ‘s avonds. Een ander buurmeisje ook weleens incidenteel maar zij heeft een bijbaantje in de horeca in het weekend. Mijn nichtje van 16 past ook heel soms op maar heeft ook een bijbaan in de horeca.
Als ik nu een tiener zou zoeken zou ik het via mijn buurmeisje proberen, die heeft vast wel vriendinnen die eens op willen passen, zou toch graag wel weer een vast iemand hebben die ‘s avonds in het weekend vaak beschikbaar is.
