Op kamp en offline

Annaniem2023 schreef op 21-08-2024 om 15:46:

[..]

Dat is geen flauwekul, dat is gewoon precies zoals het is. Het probleem van de kinderen van nu is dat ze zelf geen oplossend vermogen meer ontwikkelen, want bij een lekke band bellen ze mama en die haalt hen op. Als ik vroeger een lekke band had, moest ik gelukkig maar 4,5 km door de stad lopen en thuis mijn band plakken. Of als ik nog op school was mijn band plakken met plakspul van de conciërge en dan naar huis fietsen.

Als ze op het station zijn en de trein die ze moeten hebben rijdt niet, dan bellen ze mama en die kijkt op de NS-site en die spelt het voor hen uit. Vroeger gingen we dan zelf naar een volwassene en vroegen om hulp of we puzzelden op de borden hoe we dan zouden kunnen gaan. Ik was 14 toen ik van Amsterdam naar Nijmegen wilde en we naar Den Bosch werden gebracht door de NS. Ik herinner me het nog goed. Ik was bang dat mijn kaartje niet geldig was en ik een boete kreeg. Bang dat er ook vanuit DB geen treinen naar Nijmegen reden. Ik kon ook niet mijn oom Belen die ons kwam ophalen op het station. Dus hij heeft gewoon een uur gewacht. Zo deden we dat toen nog. En dus is het geen flauwekul.

En die acute medische hulp zal wel meevallen bij kinderen. Die krijgen meestal geen herseninfarct of hartaanval op hun twaalfde. En een verzwikte enkel heeft geen acute medische hulp nodig, maar medische hulp.

Hoe fijn is het dat je in dat geval gewoon zelf jouw mobiel kan pakken en een alternatieve reisroute via internet kan vinden als bepaalde treinen niet rijden in plaats van vreemden om hulp te vragen. Over zelfredzaamheid gesproken. 

En met een verzwikte enkel zou ik toch graag een mobiel bij me hebben om direct voor hulp te kunnen bellen in plaats van (mogelijk lang) wachten tot er eens iemand langskomt. 

Ik snap niet waarom kinderen die extra optie ontzegd zou moeten worden. Het is ook gewoon superhandig. Juist als je op pad bent kun je jouw mobiel soms goed gebruiken. Vooral als kinderen in een vreemde omgeving zijn.

MMcGonagall schreef op 21-08-2024 om 16:52:

[..]

Al in het jaar kruik (in mijn geval 1989) gingen scholen in de voorexamenklas al op buitenlandse schoolreis. Voor mij was dat de eerste keer dat ik in het buitenland kwam (als je het drielandenpunt in Vaals niet meetelt, waar ik in de brugklas heen ging), en het hoofddoel was educatief/cultureel.

Ik heb in dat jaar examen gedaan maar de buitenlandse reizen kwamen in die regio pas in de jaren startend met 20.

MamaE schreef op 21-08-2024 om 17:03:

Maar als blijven slapen niet per se hoeft als dat een onoverkomelijk probleem is voor ouders/kinderen, dan kan deelname overdag toch wel gewoon verplicht zijn?
Tenzij het te ver is om telkens voor op en neer te rijden, maar het leven is soms ook keuzes maken. Je kunt bij een school simpelweg niet zomaar allerlei onderdelen van het lesprogramma gaan weigeren.

Ja bij een kamp in de buurt wordt dat ook vaak zo gedaan. Maar bij bv een buitenlandreis kan dat natuurlijk niet of als je heel ver weg op kamp gaat. Maar als een leerling echt niet mee mag kun je het niet afdwingen, leerplicht geeft daar dan ook in die gevallen toestemming voor aan ouders is mijn ervaring. Ouders gaan dan ook wel met leerplicht in gesprek om het toe te lichten.

Ysenda schreef op 21-08-2024 om 17:15:

[..]

Ik heb in dat jaar examen gedaan maar de buitenlandse reizen kwamen in die regio pas in de jaren startend met 20.

Ik ben in 1994 in Parijs geweest met school, ik vond het echt een geweldige ervaring, had het niet willen missen. Dit was echt specialer dan de andere kampen/ excursies vond ik.

Gingergirl schreef op 21-08-2024 om 17:17:

[..]

Ja bij een kamp in de buurt wordt dat ook vaak zo gedaan. Maar bij bv een buitenlandreis kan dat natuurlijk niet of als je heel ver weg op kamp gaat. Maar als een leerling echt niet mee mag kun je het niet afdwingen, leerplicht geeft daar dan ook in die gevallen toestemming voor aan ouders is mijn ervaring. Ouders gaan dan ook wel met leerplicht in gesprek om het toe te lichten.

Nee dat snap ik. Dan moet er inderdaad een alternatief programma komen. Dat hoeft ook niet per se op school. Kan een opdracht thuis zijn. Of iets van een maatschappelijke stage/opdracht bij een bedrijf of zo. 

Ik vind het zelf wel erg sneu als je zelfs op de middelbare school nog niet ergens anders dan thuis mag slapen van je ouders. Terwijl je een paar jaar later misschien wel op kamers moet gaan wonen voor je opleiding. Op een kamp of reis van school is er tenminste nog toezicht. 

Jorni schreef op 21-08-2024 om 17:13:

[..]

Hoe fijn is het dat je in dat geval gewoon zelf jouw mobiel kan pakken en een alternatieve reisroute via internet kan vinden als bepaalde treinen niet rijden in plaats van vreemden om hulp te vragen. Over zelfredzaamheid gesproken.

En met een verzwikte enkel zou ik toch graag een mobiel bij me hebben om direct voor hulp te kunnen bellen in plaats van (mogelijk lang) wachten tot er eens iemand langskomt.

Ik snap niet waarom kinderen die extra optie ontzegd zou moeten worden. Het is ook gewoon superhandig. Juist als je op pad bent kun je jouw mobiel soms goed gebruiken. Vooral als kinderen in een vreemde omgeving zijn.

In het tijdperk dat alleen mijn man een mobiel had reisden wij het hele land door per trein met de kinderen.  Die wisten al heel jong hoe te handelen als ze ons kwijt zouden raken.  In de trein vraag je hulp aan de conducteur en op grote stations vraag je hulp aan medewerkers van de NS met een "rode pet" (geen idee of die uniformen nu nog bestaan). Het mobiele nummer van papa stond dan op hun arm geschreven.  Een arm kon niet kwijtraken, een kaartje wel. 

Zelfstandig reizen moet je aan je kinderen leren dat kunnen ze niet zomaar. Door ze met een mobiel in "het diepe te gooien" leren ze het niet op de juiste manier. Dan blijft mama bellen nog steeds het makkelijkst. Ook zonder app kun je op het station op de borden kijken hoe je verder moet als je trein uitvalt. Je hoort de omroepberichten en kan daar een nieuw plan mee maken. Vaardigheden die je MOET leren want als het erg uit de hand loopt kan je mobiel ook zomaar leeg zijn.

Inmiddels zijn mijn kinderen 19 en 22 en studeren ze in 010 en 020, wij wonen ongeveer in het midden.  De afspraak is dat ze ernstige vertraging melden bij ons en dat ze zelf gaan proberen zo dicht mogelijk bij huis te komen.  Eventueel als ze alleen op het oostelijk gelegen station kunnen komen en hun fiets staat westelijk op het station dan halen we ze op. 

En vreemden om hulp vragen is niet eng hoor. Oké de junk bij 020, spoor 2 misschien wel maar als iedereen op zoek is naar hoe thuis te komen praat iedereen met iedereen, je geeft tips en krijgt tips.  Heel zelfredzaam zonder mobiel. 😜

Bakblik schreef op 21-08-2024 om 17:34:

[..]

In het tijdperk dat alleen mijn man een mobiel had reisden wij het hele land door per trein met de kinderen. Die wisten al heel jong hoe te handelen als ze ons kwijt zouden raken. In de trein vraag je hulp aan de conducteur en op grote stations vraag je hulp aan medewerkers van de NS met een "rode pet" (geen idee of die uniformen nu nog bestaan). Het mobiele nummer van papa sinds dan op hun arm geschreven. Een arm kon niet kwijtraken, een kaartje wel.

Zelfstandig reizen moet je aan je kinderen leren dat kunnen ze niet zomaar. Door ze met een mobiel in "het diepe te gooien" leren ze het niet op de juiste manier. Dan blijft mama bellen nog steeds het makkelijkst. Ook zonder app kun je op het station op de borden kijken hoe je verder moet als je trein uitvalt. Je hoort de omroepberichten en kan daar een nieuw plan mee maken. Vaardigheden die je MOET leren want als het erg uit de hand loopt kan je mobiel ook zomaar leeg zijn.

Inmiddels zijn mijn kinderen 19 en 22 en studeren ze in 010 en 020, wij wonen ongeveer in het midden. De afspraak is dat ze ernstige vertraging melden bij ons en dat ze zelf gaan proberen zo dicht mogelijk bij huis te komen. Eventueel als ze alleen op het oostelijk gelegen station kunnen komen en hun fiets staat westelijk op het station dan halen we ze op.

En vreemden om hulp vragen is niet eng hoor. Oké de junk bij 020, spoor 2 misschien wel maar als iedereen op zoek is naar hoe thuis te komen praat iedereen met iedereen, je geeft tips en krijgt tips. Heel zelfredzaam zonder mobiel. 😜

Idd, ik heb ook wel eens tegen zoon gezegd waarom bel je mij, je bent toch op weg naar x. Ik weet niet of die je kunnen oppikken of niet.

Reizen met ov moet je leren maar de meesten hebben dat zo onder de knie, anderen leren het nooit.

Jorni schreef op 21-08-2024 om 17:40:

[..]

Tuurlijk moet je de kinderen ook dat soort dingen leren zodat ze zich kunnen redden zonder mobiel, maar waarom zo moeilijk doen als het veel makkelijker kan. Ik heb liever dat ze het zelf snel op kunnen lossen als die mogelijkheid er gewoon is.

Maar dat leren ze dus niet als je ze altijd maar een mobiel mee geeft.

Niet alles hoeft altijd " snel & makkelijk", dat is net wat je jezelf aanleert. 

Ik zie het hier in de stad geregeld; dan werkt de mobiel niet / is leeg/ is stuk gevallen / kwijt etc. En dan zijn mensen compleet in paniek, weten niet hoe te handelen, hoe bepaalde borden werken of waar je die vindt, hoe ze iets op moeten lossen. Echt een gemiste kans om dat eens zonder foon te oefenen bv op kamp.

Jorni schreef op 21-08-2024 om 17:40:

[..]

Tuurlijk moet je de kinderen ook dat soort dingen leren zodat ze zich kunnen redden zonder mobiel, maar waarom zo moeilijk doen als het veel makkelijker kan. Ik heb liever dat ze het zelf snel op kunnen lossen als die mogelijkheid er gewoon is.

Het is net als met fietsen, als je het nooit doet verlies je de routine en word je angstig of je het nog wel kan. Als die mobiel met contact met moeder er altijd is dan oefen je het niet en zakt de kennis weg.  Het ov is een dynamisch iets waarin om dingen veranderen dat moet je bijhouden. 

En je kind leren dat papa en mama niet altijd bereikbaar zijn. Niet bij elke baan kun je continu je telefoon op zak hebben. En ouders zijn ook wel eens aan het sporten, niet thuis, hebben alcohol gedronken en kunnen niet meer rijden.

Ik heb eens gehad dat ik op weg naar huis van mijn bijbaantje een lekke band had. Mijn ouders hadden die avond een feestje en mijn zus had weliswaar net haar rijbewijs, maar zat met vriendinnen op het terras tijdens de dorpsfeesten. Dus ben ik naar huis gelopen. Ja, dan loop je een uur, maar daar heb ik niks aan overgehouden.

Natuurlijk is een telefoon makkelijk, maar jezelf redden zonder telefoon bij storingen lijkt me heel zinvol om te oefenen. Ik woon op het platteland met slecht ontsloten OV, dus dat wordt door gezinnen nauwelijks gebruikt. Toch vonden mijn ouders dat ik zelfstandig moest leren met het OV reizen met de tienertoer. Of ja, met een vriendin samen dan. We gingen natuurlijk gewoon een leuke dag hebben en overal naartoe, maar ondertussen leerden we ook routes plannen, overstappen, vertraging, omreizen etc. Wel zo handig voordat we gingen studeren.

Onze kinderen zijn vaker meegegaan op kamp. Hier op school vanaf groep 4 elk jaar en ook op scoutingkamp. 
De keren dat mijn kinderen te maken hebben gehad met seksueel overschrijdend gedrag hebben, op één keer na, niets te maken gehad met deze kampen.
Die ene keer was op een scoutingkamp met een andere scoutinggroep. Deze groep wilde een mobieltjesverbod niet handhaven, en moesten uiteindelijk een jongen naar huis sturen die filmpjes maakten onder de douchedeuren door bij meisjes.
De andere keren dat er sprake was/is van seksueel overschrijdend gedrag zijn online geweest. De kinderen gaven aan dat ze al een aantal jaar eerder hun eerste dickpic hadden ontvangen en dat ze die ongevraagd nog steeds af en toe krijgen. 
Ook vertelden ze me dat heel veel meiden vanaf een jaar of 13 deze al eens hebben gehad.
Daarnaast worden ze soms aangesproken door wildvreemde mannen op straat of bijvoorbeeld op het station en worden er overschrijdende dingen gezegd of gevraagd. 
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik het nooit als onveilig heb ervaren als mijn kinderen op kamp waren. 
Ik denk dat er veel meer gevaren zijn op een moment dat er niet zoveel mensen om mijn dochters heen zijn en dat die gevaren zich juist onder je neus voordoen, voorál met gebruik van mobieltjes. Het blijft me dat mensen dat niet als een grote rode vlag zien....

Mijn dochters hebben ook wel eens gedoe gehad op een kamp.
Op het moment dat ze thuis waren bespraken we dat en hadden we het erover wat ze een volgende keer zouden kunnen doen als dat weer voorkwam. Voordeel was ook dat ze het eigenlijk wel móesten oplossen terwijl ze op kamp waren, daar leerden ze veel van.
Die ene keer dat het met één van de kinderen écht niet ging ol kamp, werd ik gebeld door de leiding om te overleggen. Daarna mocht ik via de telefoon van de leiding met ons kind praten en hebben we kind opgehaald. Dat was geen probleem.

Bakblik schreef op 21-08-2024 om 17:48:

[..]

Het is net als met fietsen, als je het nooit doet verlies je de routine en word je angstig of je het nog wel kan. Als die mobiel met contact met moeder er altijd is dan oefen je het niet en zakt de kennis weg. Het ov is een dynamisch iets waarin om dingen veranderen dat moet je bijhouden.

Personeel om hulp vragen op een station kan altijd en dat verleer je niet hoor. En liever dat ze het oefenen zonder mobiel als we erbij zijn en het altijd wel benoemen tijdens het reizen waar we heen reizen en personeel om hulp vragen mocht het nodig zijn (blijft dan vanzelf wel hangen en het personeel is dan in ieder geval herkenbaar) of op een moment dat we weten waar ze zitten dan tijdens een kamp waar je bijna niets weet en geen enkel contact mag hebben. Dan liever zo makkelijk mogelijk. Zeker als ze zo lang op pad zijn en weg zijn van huis.

noas_1993 schreef op 21-08-2024 om 16:19:

[..]

De leiding kan ook iets (acuuts) overkomen.
Echt hoor, sommige mensen hier... Ga eens met de tijd mee!

Ik ga hartstikke met de tijd mee en ga al 20 jaar 4x per jaar met kamp mee, waarvan de laatste paar jaar ofzo er steeds meer (niet alleen bij ons bij sómmige reizen, afhankelijk van het doel van de reis) reizen mobielloos worden, daarvoor gingen die mobielen massaal mee.