Op kamp en offline

IMI-x2 schreef op 19-08-2024 om 16:32:

Het idee van een dropping is nou juist om met kaart en kompas naar huis te komen, vaardigheden die ze als het goed is geoefend hebben. Wees blij dat deze kinderen nog leren zich te oriënteren en niet in paniek raken wanneer onderweg Google Maps uitvalt.

Als het op een veilige plek is dan kunnen ze toch bijvoorbeeld voor dat spel bepalen dat telefoons dan niet mogen. Een totaal mobielverbod voor een heel kamp is dan niet nodig. 

absor schreef op 19-08-2024 om 16:37:

[..]

Ik kan alleen als tip meegeven dat je moet oppassen dat je je kinderen niet verstikt. Dat kan in de puberteit een enorme tegenreactie veroorzaken

En het is maar een tip, doe ermee wat je wil

Het is geen verstikken. Het is ze gewoon een extra optie geven. Meer niet. 

Jorni schreef op 19-08-2024 om 16:40:

[..]

Het is geen verstikken. Het is ze gewoon een extra optie geven. Meer niet.

Een kind niet mee laten gaan op schoolkamp omdat je wil dat ze je dagelijks kunnen bellen is wel verstikkend hoor

Jorni schreef op 19-08-2024 om 16:40:

[..]

Het is geen verstikken. Het is ze gewoon een extra optie geven. Meer niet.

Nou...als je nu al dreigt met niet mee laten gaan als de telefoon niet mee mag komt dat wel verstikkend over. 

Waar ik benieuwd naar ben: hoe ging het in je eigen jeugd? Je schreef dat je pas op de middelbare school voor het eerst op kamp ging met telefoon. Was je zelf nergens lid van, club of sport waarbij ook op kamp gegaan werd? Hoe gingen je ouders er mee om?

Kijk je mag natuurlijk je mening hebben over het telefoongebruik op kamp maar stel dat ze dus geen foon mee mogen nemen, dan meld jij ze ziek en gaan ze niet mee; hoe denk je dat dat voor je kind is? Jij zal dat vooral als veilig ervaren maar je kind mist ook een hoop plezier en levenservaring. Dat lijkt me toch ook niet onbelangrijk.

Alle angsten van niet met je kind kunnen communiceren als er iets aan de hand is maakt dat ik mij afvraag hoe mijn moeder (geb.1942) ooit haar jeugd heeft overleefd. 
Eerst een aantal jaar zelf met de gidsen (padvinderij voor meisjes van katholieke huize) op de fiets op kamp en daarna (vanaf haar 16e ongeveer) mee als leidster van de kleintjes. Een hele week weg van Noord-Holland naar Brabant. De pastoor had telefoon en de dokter ook maar de gewone man nog niet. 
Nooit een kind kwijtgeraakt, altijd iedereen mee naar huis. Hoe kan het..............

Jorni, het komt enorm over alsof jij enorm gebrand bent op contact met je kinderen. Niet alleen als zij dat willen, ook als jij dat wil. Je hebt het ook telkens over ophalen. Waarom? Ga je er bij voorbaat al vanuit dat je kinderen dat willen? Juist door met ouders te bellen wakker je gemis aan. En als een kind dan zegt 'ik mis je' en jij vraagt 'zal ik je komen halen?' is de kans groot dat kind dan ja zegt. Terwijl het kind het kamp helemaal niet stom vond maar zo wel de ervaring opdoet dat het mama zo mist dat het halverwege opgehaald wil worden.

Leiders zijn verantwoordelijk voor de kinderen. Die worden echt niet zomaar aan hun lot over gelaten. Een dropping met Google maps is geen dropping. Dat is als een quiz met de antwoorden erbij krijgen. 

Bij sport of scouting ken je de leiding vaak. Op de basisschool ook de docenten. Bij een middelbare weer niet. Dus tegen die tijd is het handig als je kind al wat ervaring heeft en zelfredzaam is en niet overal mama bij nodig heeft.

Inderdaad is het heel belangrijk om als kind te leren dat je ook zelfstandig iets kan. Want dat is opvoeden, zelfstandige mensen van je kinderen maken.

Ik vond het verdomd lastig om af en toe een huilende dochter op skype te hebben toen ze stage liep in het buitenland. Ze heeft het echt met vlagen heel erg moeilijk gehad. Maar die 9 maanden waren lang genoeg om ervoor te zorgen dat ze toch haar draai vond. En het er uiteindelijk zelfs zo naar haar zin had, dat ze nog ieder jaar een week terug gaat. Had ik meteen het vliegtuig willen pakken om haar te helpen of om haar op te halen? Tuurlijk! Mijn meisje was alleen, eenzaam, er zat van alles tegen, ze had een lul van een manager, ik vond het vreselijk! Maar het was zo vreselijk leerzaam voor haar! Het heeft haar heel sterk gemaakt, en vol zelfvertrouwen. Die kiem leg je al zodra je kind naar de opvang gaat. Loslaten. Er wordt geen enkel kind gelukkig van ouders die dat niet (voldoende) kunnen.

Jorni schreef op 19-08-2024 om 16:26:

[..]

Vast wel maar dat hoeft zo voor een kind niet altijd hetzelfde te voelen in sommige gevallen. Een directe lijn achter de hand naar de eigen ouders toe en een mobiel met google maps lijkt me nooit verkeerd voor kinderen die op pad zijn zonder de ouders.

Een directe lijn maakt het vaak juist veel erger voor de kinderen. Juist omdat ie er is, gebruik je hem. Als je hem niet kan gebruiken vergeet je gewoon dat het thuisfront er is en kan je opeens dingen helemaal zelf oplossen. En hoppa: zelfvertrouwen stijgt exponentieel. 

Jonagold schreef op 19-08-2024 om 17:01:

Inderdaad is het heel belangrijk om als kind te leren dat je ook zelfstandig iets kan. Want dat is opvoeden, zelfstandige mensen van je kinderen maken.

Ik vond het verdomd lastig om af en toe een huilende dochter op skype te hebben toen ze stage liep in het buitenland. Ze heeft het echt met vlagen heel erg moeilijk gehad. Maar die 9 maanden waren lang genoeg om ervoor te zorgen dat ze toch haar draai vond. En het er uiteindelijk zelfs zo naar haar zin had, dat ze nog ieder jaar een week terug gaat. Had ik meteen het vliegtuig willen pakken om haar te helpen of om haar op te halen? Tuurlijk! Mijn meisje was alleen, eenzaam, er zat van alles tegen, ze had een lul van een manager, ik vond het vreselijk! Maar het was zo vreselijk leerzaam voor haar! Het heeft haar heel sterk gemaakt, en vol zelfvertrouwen. Die kiem leg je al zodra je kind naar de opvang gaat. Loslaten. Er wordt geen enkel kind gelukkig van ouders die dat niet (voldoende) kunnen.

Ik gok dat op een bepaald moment ook de kinderen van Jorni gewoon zelf mee op schoolkamp of buitenlandse trip willen. Ook al zijn telefoons misschien verboden en is mam geen voorstander, ze willen gewoon mee met hun vrienden.

Dat zal nog niet op de lagere school zijn, misschien pas op hun 16de of 18de, maar ooit breken ze uit.

Ik ken weinig 21-jarigen die nog altijd geen 3 dagen weg willen omdat ze dan onbereikbaar zijn voor hun moeder. 9 maanden is dan weer wat anders en extremer  .

Jorni schreef op 19-08-2024 om 16:35:

Verder vind ik wanneer het om een schoolkamp gaat en het dus eigenlijk verplicht is om ze dan mee te geven dat het aan de ouders zelf moet zijn of ze contact houden met hun kinderen, zeker buiten schooltijden om. Een ander heeft daar niets over te zeggen.

Een kamp met mobiele telefoons is gewoon echt niet leuk. Elke leerling geeft aan dat het beter is dat die telefoons er niet zijn. 

absor schreef op 19-08-2024 om 16:44:

[..]

Een kind niet mee laten gaan op schoolkamp omdat je wil dat ze je dagelijks kunnen bellen is wel verstikkend hoor

Dat heb ik nergens gezegd dat ze dagelijks moeten kunnen bellen. Maar ik heb wel graag dat ze mij of wie dan ook kunnen bereiken mocht er wat zijn. Het is gewoon een extra optie achter de hand. Als het zou gaan om een schoolkamp zou ik denk ik of stiekem de tel meegeven of ziek melden als het zou gaan om een totaal mobiel verbod. 

Jorni schreef op 19-08-2024 om 16:35:

[..]

Maar toen leefden we in een hele andere tijd dan tegenwoordig.

Want toen was navigeren wel mogelijk zonder en nu niet, ofzo?

Valeria schreef op 19-08-2024 om 16:36:

[..]

OK, stel ze hebben een telefoon: dan bellen ze de kampleiding, want die is bekend met het bos! (of andere locatie)

Als je bang bent voor gepest moet je ze vooral opdragen om hun moeder te bellen, denk ik

Als je bang bent voor gepest is de kans met mobiele telefoons vele malen groter.