Moederschap versus werk

Pejeka1 schreef op 08-04-2022 om 19:35:

[..]

Dat zeg je goed. Vaak zie je tegenwoordig dat levens van mensen uit elkaar lopen vanwege die individualiteit, men heeft allebei eigen collega's/vrienden/bezigheden die men alleen doet zonder partner, en het samenzijn verwordt al te makkelijk tot niet meer dan samen een huis delen, en samen een bed delen om te slapen. Zelfs in de avonduren is samenzijn niet altijd vanzelfsprekend, want ieder eigen clubs, of één van de twee moet nog werk inhalen, of hij wil een docu zien en zij een serie, en dus maar ieder voor zijn eigen TV. En tuurlijk groei je dan uit elkaar, als je meer bezig bent met andere dingen/mensen om je heen dan je eigen partner.

Zeker. Maar ....dat gebeurt JUIST als het leven zó druk is door beiden veel te werken plus kinderen. Dan IS er ook heel weinig tijd voor rust, samen met partner en samen met gezin. Dus al helemaal geen tijd om iets voor jezelf... En ook dát is nodig. Dus als je die tijd pakt, ja dan blijft er dus weinig over samen met partner. Dus je kunt ook de conclusie trekken dat de geëmancipeerde versie van een gezin hier debet aan is.....: Weinig tijd, weinig tijd voor gezin, weinig tijd voor jezelf, weinig tijd voor partner. Dus ja, dat vrouwen andere keuzes maken, ten koste van financiële onafhankelijkheid, heeft ook een andere zijde: meer tijd en meer rust.

Pejeka1 schreef op 08-04-2022 om 19:35:

[..]

Dat zeg je goed. Vaak zie je tegenwoordig dat levens van mensen uit elkaar lopen vanwege die individualiteit, men heeft allebei eigen collega's/vrienden/bezigheden die men alleen doet zonder partner, en het samenzijn verwordt al te makkelijk tot niet meer dan samen een huis delen, en samen een bed delen om te slapen. Zelfs in de avonduren is samenzijn niet altijd vanzelfsprekend, want ieder eigen clubs, of één van de twee moet nog werk inhalen, of hij wil een docu zien en zij een serie, en dus maar ieder voor zijn eigen TV. En tuurlijk groei je dan uit elkaar, als je meer bezig bent met andere dingen/mensen om je heen dan je eigen partner.

Zeker. Maar ....dat gebeurt JUIST als het leven zó druk is door beiden veel te werken plus kinderen. Dan IS er ook heel weinig tijd voor rust, samen met partner en samen met gezin. Dus al helemaal geen tijd om iets voor jezelf... En ook dát is nodig. Dus als je die tijd pakt, ja dan blijft er dus weinig over samen met partner. Dus je kunt ook de conclusie trekken dat de geëmancipeerde versie van een gezin hier debet aan is.....: Weinig tijd, weinig tijd voor gezin, weinig tijd voor jezelf, weinig tijd voor partner. Dus ja, dat vrouwen andere keuzes maken, ten koste van financiële onafhankelijkheid, heeft ook een andere zijde: meer tijd en meer rust.

Overigens vind ik de opmerking 'best lekker' behoorlijk typisch en tekenend....... Het uitgangspunt is dat het HELE gezin het best functioneert en het het als prettigst ervaar (best lekker .....) voor de constructie die is gekozen. Niet alleen voor de vrouw is dat 'best lekker', het is ook 'best lekker' voor de man en 'best lekker' voor de kinderen. Of kunnen we beter kiezen voor een variant waar alle gezinsleden het allemaal niet zo prettig enz vinden? Voor wie en waarom? Je hebt óók nog de keuze om met z'n tweeën te blijven...

watertoren schreef op 09-04-2022 om 08:25:

[..]

Dat is dus precies de reden waarom mijn man en ik destijds gekozen hebben dat ik stopte met werken. Ik geef eerlijk toe dat ik ondanks mijn goede baan er een grote hekel aan had dus ik was blij dat mijn man ook liever had dat ik stopte met werken. Mijn man zag bij collega's dat hun vrije tijd vaak op ging aan huishoudelijke klussen in het weekend en in de avonden. Zo'n leven wilde mijn man niet en ik ook niet.

In het echte leven heb ik nooit commentaar gekregen dat ik mijn baan op heb gezegd, alleen op fora. Het bekende wat als...... Nou dat wat als is uitgekomen want mijn man is 6 jaar geleden overleden maar hij heeft me goed achter gelaten. Ik woon heel goedkoop in onze koopwoning en ik hoef geen dag meer te werken en ik kan nog steeds ruim leven.

Het probleem is dat mensen ook in een relatie geen eenheid willen vormen. Waarbij de inbreng van ieder (in welke vorm ook) behoort tot de gezamenlijke boedel. Een relatie wordt tegenwoordig vaak gezien als zijnde leuk voor zolang het duurt, met in het achterhoofd dat hij een soort uiterste houdbaarheidsdatum heeft die onherroepelijk gaat komen.

Vorig jaar waren wij 25 jaar getrouwd, we kennen elkaar inmiddels 28 jaar, en we hebben zodra we samen zijn gaan wonen alles op één hoop gegooid: geld, bezittingen, lasten, enz. We hebben 1 bankrekening waar alle inkomsten op komen en waar we uitgaven van doen, 1 gezamenlijke spaarrekening, we hebben er beiden toegang toe en kunnen er naar eigen inzicht over beschikken. Zijn gewoon getrouwd in gemeenschap van goederen, want onze inzet was: we gaan sámen door, niet als twee losstaande individuen.

Uiteraard ieder zijn keuze, voor ons werkt dit het beste.

Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 08:39:

[..]

Het probleem is dat mensen ook in een relatie geen eenheid willen vormen. Waarbij de inbreng van ieder (in welke vorm ook) behoort tot de gezamenlijke boedel. Een relatie wordt tegenwoordig vaak gezien als zijnde leuk voor zolang het duurt, met in het achterhoofd dat hij een soort uiterste houdbaarheidsdatum heeft die onherroepelijk gaat komen.

Vorig jaar waren wij 25 jaar getrouwd, we kennen elkaar inmiddels 28 jaar, en we hebben zodra we samen zijn gaan wonen alles op één hoop gegooid: geld, bezittingen, lasten, enz. We hebben 1 bankrekening waar alle inkomsten op komen en waar we uitgaven van doen, 1 gezamenlijke spaarrekening, we hebben er beiden toegang toe en kunnen er naar eigen inzicht over beschikken. Zijn gewoon getrouwd in gemeenschap van goederen, want onze inzet was: we gaan sámen door, niet als twee losstaande individuen.

Uiteraard ieder zijn keuze, voor ons werkt dit het beste.

Maar ook dan kan het mis gaan, mijn ouders zijn na ruim 40 jaar huwelijk gescheiden, beiden al met pensioen. 

Resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst.

Ysenda schreef op 09-04-2022 om 08:54:

[..]

Maar ook dan kan het mis gaan, mijn ouders zijn na ruim 40 jaar huwelijk gescheiden, beiden al met pensioen.

Resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst.

Niks in het leven komt met de garantie dat het altijd gaat zoals je wilt. Maar ergens aan beginnen met al het idee in je achterhoofd dat het tóch wel mis zal lopen, is al helemaal geen goede start.

watertoren schreef op 09-04-2022 om 08:25:

[..]

In het echte leven heb ik nooit commentaar gekregen dat ik mijn baan op heb gezegd, alleen op fora. Het bekende wat als...... 

Klopt, dat hoor je in het echte leven niet. Ik werkte niet toen de kinderen nog geen 4 waren en heb daar nooit negatief commentaar op gehad, positief wel. Nu kan ik mijn tijd zelf indelen en kan ik om 9 uur gaan sporten, en komt daar wel eens een vraag over. Maar als bij alle commentaar zegt het meestal meer over de situatie van degene die het geeft: die zou dan ook wel willen, maar die kan alleen om 18.00 en heeft dan geen zin meer.

Kersje schreef op 09-04-2022 om 09:10:

[..]

Mwah, ik noem dat realistisch. 1 op de 3 huwelijken/relaties stranden en als je al een slechte ervaring hebt, waarbij je alles op 1 hoop gooide, dan begrijp ik heel goed dat je het de volgende keer anders regelt. Heeft helemaal niks te maken met minder liefde of al met 1 been buiten de relatie staan vind ik.

Zo zien velen een samenlevingsovereenkomst of huwelijkse voorwaarden ook als negatief, je kunt het ook zien als juist goed voor elkaar willen zorgen.

Ieder moet doen wat hem/haar goeddunkt. Maar het feit dat 30-40% van de relaties stranden (en dan hebben we het alleen over geregistreerde relaties), zegt toch ook iets over het feit dat het eigen ego vaak boven het "samen" wordt gesteld. En misschien moeten we daar ook eens over nadenken.

Valeria schreef op 09-04-2022 om 09:03:

[..]

Klopt, dat hoor je in het echte leven niet. Ik werkte niet toen de kinderen nog geen 4 waren en heb daar nooit negatief commentaar op gehad, positief wel. Nu kan ik mijn tijd zelf indelen en kan ik om 9 uur gaan sporten, en komt daar wel eens een vraag over. Maar als bij alle commentaar zegt het meestal meer over de situatie van degene die het geeft: die zou dan ook wel willen, maar die kan alleen om 18.00 en heeft dan geen zin meer.

Dat is natuurlijk ook wel makkelijk gezegd en vaak volledig bezijden de waarheid. 

Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 09:12:

[..]

Ieder moet doen wat hem/haar goeddunkt. Maar het feit dat 30-40% van de relaties stranden (en dan hebben we het alleen over geregistreerde relaties), zegt toch ook iets over het feit dat het eigen ego vaak boven het "samen" wordt gesteld. En misschien moeten we daar ook eens over nadenken.

Is natuurlijk compleet eigen invulling, je weet immers niet wat er achter gesloten deuren gebeurd. 

Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 08:57:

[..]

Niks in het leven komt met de garantie dat het altijd gaat zoals je wilt. Maar ergens aan beginnen met al het idee in je achterhoofd dat het tóch wel mis zal lopen, is al helemaal geen goede start.

Nou, ik denk dat er weinig stellen zijn die met die gedachten een gezin starten......

Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 08:39:

[..]

Het probleem is dat mensen ook in een relatie geen eenheid willen vormen. Waarbij de inbreng van ieder (in welke vorm ook) behoort tot de gezamenlijke boedel. Een relatie wordt tegenwoordig vaak gezien als zijnde leuk voor zolang het duurt, met in het achterhoofd dat hij een soort uiterste houdbaarheidsdatum heeft die onherroepelijk gaat komen.

Vorig jaar waren wij 25 jaar getrouwd, we kennen elkaar inmiddels 28 jaar, en we hebben zodra we samen zijn gaan wonen alles op één hoop gegooid: geld, bezittingen, lasten, enz. We hebben 1 bankrekening waar alle inkomsten op komen en waar we uitgaven van doen, 1 gezamenlijke spaarrekening, we hebben er beiden toegang toe en kunnen er naar eigen inzicht over beschikken. Zijn gewoon getrouwd in gemeenschap van goederen, want onze inzet was: we gaan sámen door, niet als twee losstaande individuen.

Uiteraard ieder zijn keuze, voor ons werkt dit het beste.

Maar nog steeds bestaat uit een relatie uit 2 individuen. En uiteindelijk heeft de 1 geen invloed op de gevoelens en keuzes van de ander. Dus jij kunt daar zo in staan, en je partner in eerste instantie wellicht ook, maar als je partner na tig jaar tóch geen brood meer ziet in de relatie, of verliefd wordt of what ever, heb je alsnog het nakijken met JOUW ideeën

Mevrouw75 schreef op 09-04-2022 om 09:16:

[..]

Dat is natuurlijk ook wel makkelijk gezegd en vaak volledig bezijden de waarheid.

We zijn natuurlijk een verworvenheid kwijtgeraakt, en dat is de verworvenheid dat 1 partner met 1 inkomen uit werken ging, terwijl de andere partner zich kon wijden aan huis en haard. Vergis je niet, die "luxe" heeft nog geen 50 jaar bestaan, voor de oorlog moesten noodgedwongen vaak beide partners werken, en pas na de oorlog werd dit, mede dankzij de sociale voorzieningen die opgebouwd werden, mogelijk.

Tegenwoordig kan een fabrieksarbeider, logistiek medewerker, monteur, vuilnisman, rioolmedewerker, enz. het gezin niet meer onderhouden van 1 inkomen. Iets wat in de jaren '60/'70/'80 nog wel kon.

En nogmaals, het maakt geen fluit uit wie uit werken gaat en wie voor het thuisfront zorgt, man of vrouw. Daar gaat het niet om.

Maar thuiskomen in een huis waar alles opgeruimd is, de klussen van het huishouden zijn geklaard, de was is gedaan en opgeruimd, is toch prettiger dan allebei na een drukke dag op het werk in een huis thuiskomen waar de ontbijtboel nog op het aanrecht staat en alle klussen nog gedaan moeten worden. Je wilt eigenlijk even ontspannen, maar tja, die keuken moet nog even opgeruimd, de kamer nog aan kant gemaakt en tjee, de badkamer schreeuwt ook om een doekje. Nou, gauw dan maar.

Als mijn vader vroeger thuis kwam rond half 6, was het huis aan kant, de was gedaan en opgeruimd, het eten stond op het fornuis, kortom, hij hoefde niet nog eens in het huishouden aan de slag. En nogmaals, man of vrouw, mij egaal, maar punt is dat we die luxe hebben verkwanseld aan het ideaal van werk buitenshuis dat zó veel belangrijker en interessanter werd afgeschilderd dan zorg voor huis en haard. Thuis ben je een sloof, op een kantoor iemand met carrière (ook al doe je ook daar elke dag dezelfde soms geestdodende dingen).

We leven nu in een samenleving waarin van het huis een thuis maken ondergewaardeerd is, kinderen iets is dat vooral zo vroeg mogelijk uitbesteed moet worden, en gezinsleven iets is dat zich, zeker door de week, in zeven haasten voltrekt tussen 6 en 7 uur in de avond, waarbij vele ouders dan een zucht van verlichting slaken als hun kroost ergens met een schermpje aan de gang gaat, want écht, na een drukke werkdag ook nog eens aan moeten horen wat je kinderen op school hebben meegemaakt, laat me met rust.

Pejeka1 schreef op 09-04-2022 om 09:33:

[..]

We zijn natuurlijk een verworvenheid kwijtgeraakt, en dat is de verworvenheid dat 1 partner met 1 inkomen uit werken ging, terwijl de andere partner zich kon wijden aan huis en haard. Vergis je niet, die "luxe" heeft nog geen 50 jaar bestaan, voor de oorlog moesten noodgedwongen vaak beide partners werken, en pas na de oorlog werd dit, mede dankzij de sociale voorzieningen die opgebouwd werden, mogelijk.

Tegenwoordig kan een fabrieksarbeider, logistiek medewerker, monteur, vuilnisman, rioolmedewerker, enz. het gezin niet meer onderhouden van 1 inkomen. Iets wat in de jaren '60/'70/'80 nog wel kon.

En nogmaals, het maakt geen fluit uit wie uit werken gaat en wie voor het thuisfront zorgt, man of vrouw. Daar gaat het niet om.

Maar thuiskomen in een huis waar alles opgeruimd is, de klussen van het huishouden zijn geklaard, de was is gedaan en opgeruimd, is toch prettiger dan allebei na een drukke dag op het werk in een huis thuiskomen waar de ontbijtboel nog op het aanrecht staat en alle klussen nog gedaan moeten worden. Je wilt eigenlijk even ontspannen, maar tja, die keuken moet nog even opgeruimd, de kamer nog aan kant gemaakt en tjee, de badkamer schreeuwt ook om een doekje. Nou, gauw dan maar.

Als mijn vader vroeger thuis kwam rond half 6, was het huis aan kant, de was gedaan en opgeruimd, het eten stond op het fornuis, kortom, hij hoefde niet nog eens in het huishouden aan de slag. En nogmaals, man of vrouw, mij egaal, maar punt is dat we die luxe hebben verkwanseld aan het ideaal van werk buitenshuis dat zó veel belangrijker en interessanter werd afgeschilderd dan zorg voor huis en haard. Thuis ben je een sloof, op een kantoor iemand met carrière (ook al doe je ook daar elke dag dezelfde soms geestdodende dingen).

We leven nu in een samenleving waarin van het huis een thuis maken ondergewaardeerd is, kinderen iets is dat vooral zo vroeg mogelijk uitbesteed moet worden, en gezinsleven iets is dat zich, zeker door de week, in zeven haasten voltrekt tussen 6 en 7 uur in de avond, waarbij vele ouders dan een zucht van verlichting slaken als hun kroost ergens met een schermpje aan de gang gaat, want écht, na een drukke werkdag ook nog eens aan moeten horen wat je kinderen op school hebben meegemaakt, laat me met rust.

Dit hoef je tegen mij niet te zeggen hoor. 
Ik vind gewoon dat opmerkingen: “de opmerking van een ander is altijd de kift van de ander” vaak volledig bezijden de waarheid.